Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας- Ιούλιος
Μητροπολίτου Φαναρίου Αγαθαγγέλου, εκδ. Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2023

Ο έβδομος τόμος της σειράς Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας του μηνός Ιουλίου περιλαμβάνει όλους τους μεγάλους Αγίους και Νεομάρτυρες της Εκκλησίας μας και κοσμείται από σπάνιες και καλαίσθητες έγχρωμες εικόνες. Οι βιβλιογραφικές παραπομπές έχουν μοναδική χρηστικότητα για τον αναγνώστη που επιθυμεί να ερευνήσει ενδελεχώς την ελληνόγλωσση και ξενόγλωσση βιβλιογραφία της Αγιολογίας και των Συναξαριστών.

Σχ. 17Χ24, Σελ. 618, Τιμ. 20€.

Αρχιεπίσκοπος Άναστάσιος- Διάκονος Χριστού σε χώρες πολλές
Κοινότητα Αγίου Αιγιδίου

Μετάφραση από την ιταλική ενός βιβλίου που καταγράφει τις συνομιλίες επί συγχρόνων προβλημάτων του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ. Αναστασίου με δύο επιφανή μέλη της Ρωμαιοκαθολικής αδελφότητος Sant Egidio, τους καθηγητές Roberto Morozzo και Don Tommaso Opocher. Το έργο προλογίζει ο διαπρεπής καθηγητής Andrea Riccardi. Πρόκειται κατ’ ουσίαν για μία ευανάγνωστη και εύληπτη για το ευρύ κοινό υπό την μορφή ερωταποκρίσεων έκθεση της σκέψης του εμβληματικού για την Ορθόδοξη Ιεραποστολή Ιεράρχη αναφορικά με τις προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει η Ὀρθοδοξία και η Ιεραποστολή κατά την 3η χιλιετία, τη συμβολή της ορθοδόξου πίστεως στα μεγάλα ζητήματα που ταλανίζουν τον κόσμο μας, στην πραγμάτωση της ειρηνικής συμβίωσης των λαών, αλλά και τις προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει η Ορθόδοξη Ιεραποστολή όχι μόνον η Εξωτερική, αλλά και η Εσωτερική, για τον επανευαγγελισμό των δυτικών χριστιανικών κοινωνιών.

Σχ. 14Χ24, Σελ. 120, Τιμ. 6€.

Στρατιωτικοί Ιερείς στα πεδία των μαχών των Βαλκανικών Πολέμων (1912-1913) με βάση ανέκδοτο αρχειακό υλικό
Αρχιμ . Μελετίου Π. Κουράκλη

Ο συγγραφεύς, όντας Διευθυντής του Σώματος Στρατιωτικών Ιερέων των Ενόπλων Δυνάμεων, είναι ο κατ’ εξοχήν ειδικός επί του θέματος της συμμετοχῆς των στρατιωτικών ιερέων στις χρυσές σελίδες των απελευθερωτικών πολέμων του Ελληνικού Στρατού. Στο νέο επιστημονικό του πόνημα εξετάζει επί τη βάσει ανέκδοτων μέχρι σήμερον πηγών τη συμμετοχή των ιερέων στο έπος των Βαλκανικών Πολέμων, την ποιμαντική διακονία τους προς το στράτευμα, αλλά και την ιερατική διακονία που ανέλαβαν στελεχὠνοντας έρημους Ναούς στις απελευθερωθείσες περιοχές. Το έργο προλογίζει ο Μακ. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος και ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Κων. Φλώρος.

Σχ. 17Χ24, Σελ. 720, Τιμ. 15€.

Για την αξία του Χριστιανισμού και την απαξία των Χριστιανών
Νικολάου Μπερντιάεφ

Ἐπανέκδοση ενός εμβληματικού έργου των αρχών του 20ου αιώνος του πολυσχιδούς, διαχρονικού και ρηξικέλευθου για τα θεολογικά γράμματα Ρώσου διανοητή, ο οποίος με την αναλυτική σκέψη και την ορθόδοξη ματιά του προσέγγισε και ανέλυσε το μοναδικό αξιακό βάθος του Χριστιανισμού στον ταλανιζόμενο από την απαξίωση και τον αποδομισμό σύγχρονο κόσμο, με τρόπο διαχρονικά επίκαιρο. Μία απολογητικής φύσεως σύντομη μονογραφία, απάντηση στην επιχειρούμενη απαξίωση του Χριστιανισμού από φιλοσοφικά και πολιτικά ρεύματα της εποχής.

Σχ. 14Χ24, Σελ.. 64, Τιμ. 4€.

Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Ἀνθολόγιον Συμβουλῶν
τῆς Ἀδελφότητος Καρτσωναίων,
Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Ἄννης τοῦ Ἁγίου Ὄρους

Ἀγάπη καί ταπείνωση, οἱ δύο ἀδελφωμένες ἀρετές

Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου
Ἀπόσπασμα ἀπό τό ὑπό ἔκδοσιν βιβλίο
της Αποστολικής Διακονίας:

«Ἡ ἀληθινή ἀγάπη εἶναι ἀγκαλιασμένη μέ τήν ταπείνωση σάν δύο ἀδέλφια δίδυμα, πολὺ ἀγαπημένα. Ἡ ἀγάπη δέν χωρίζει ἀπό τήν ταπείνωση. Μέσα στήν ἀγάπη βρίσκεις τήν ταπείνωση καί μέσα στήν ταπείνωση βρίσκεις τήν ἀγάπη.

Γιά μένα ὅλη ἡ βάση στήν πνευματικὴ ζωὴ εἶναι ἡ ἀγάπη καί ἡ ταπείνωση. Ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, κατοικεῖ ὁ Χριστός, ἡ Ἀγάπη, καί, ὅπου ὑπάρχει ταπείνωση, τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ τήν πιάνει τό ἐνοικιοστάσιο. Τότε παντοῦ βασιλεύει ὁ Θεὸς καί ἡ γῆ μεταβάλλεται σέ Παράδεισο. Ἐνῶ, ὅπου λείπει ἡ ἀγάπη καί ἡ ταπείνωση, ἐκεῖ κατοικεῖ τό ταγκαλάκι, ὁ ἐχθρός, καί ζοῦν ἀπό ἐδῶ οἱ ἄνθρωποι μαζί του τήν κόλαση καί συνέχεια χειροτερεύουν τήν θέση τους στήν ἄλλη ζωή.

Ὁ εὐκολώτερος δρόμος γιά νά σωθοῦμε εἶναι ἡ ἀγάπη καί ἡ ταπείνωση· γι΄ αὐτά θά κριθοῦμε. Αὐτές οἱ δύο ἀρετὲς συγκινοῦν καί κάμπτουν τόν Θεό καὶ ἀνεβάζουν τό πλάσμα Του στόν Οὐρανό. Ἀπό τά διακριτικὰ αὐτά – τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη – ξεχωρίζουν οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι τά παιδιά τοῦ Θεοῦ, τά παίρνουν μέ ἀγάπη, τά περνοῦν ἄφοβα ἀπό τά ἐναέρια τελώνια καί τά ἀνεβάζουν στόν φιλόστοργο Πατέρα Θεό ».

Ο τελευταίος μοναχός των Στροφάδων- Αναφορά από ένα άγνωστο νησί του Ιονίου
Robert A . McCabe - Κατερίνα Λυμπεροπούλου
(Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών 2020)

Το άγνωστο νησί των Στροφάδων φιλοξενεί ένα μοναδικό μοναστηριακό συγκρότημα, την Ιερά Μονή των Στροφάδων, μέρος της οποίας ανοικοδομήθηκε κατά τον 13ο αιώνα, υπέστη όμως σοβαρές ζημιές από τους ανά τους αιώνες δυνατούς σεισμούς που έπληξαν το νησί. Ο τελευταίος μοναχός π. Γρηγόριος εκοιμήθη το 2017. Στον πυρήνα του έργου βρίσκονται λόγια του, όπως τα μετέφεραν ο καραβοκύρης-προμηθευτής του μοναχού και ο φαροφύλακας του νησιού, καθώς και ιστορικές και αρχαιολογικές πληροφορίες για την Μονή και το νησί. Το βιβλίο κοσμείται από τις καλαίσθητες φωτογραφίες του Robert A. McCabe.

Σχ. 14Χ21, Σελ. 250, Τιμ. 15€.

Ιστορία ενός μικρού αγγέλου
Αθηνάς Ντάσιου - Γιάννου

Ένας μικρός άγγελος κάνει το πρώτο του ταξίδι προς τη γη. Εκεί συναντά ανθρώπους - μικρούς και μεγάλους. Σπέρνει αγαθές σκέψεις, αποτρέπει ατυχήματα, γαληνεύει τους θυμούς και γλυκαίνει τον πόνο των ανθρώπων.

Σχ. 22Χ28, Σελ. 28, Τιμ. 6 €

Η Ιουλία και ο κάμπος του Θεού
Μαρίας Κασαμπαλάκου

Μία αλληγορική παιδική ιστορία με ηρωίδα την 9χρονη Ιουλία, η οποία περνά επτά ημέρες στην εξοχή και μαθαίνει μέσα από την μοναδικότητα κάθε δημιουργήματος, από τα λουλούδια μέχρι τις μέλισσες, ότι είναι θέλημα Κυρίου ο άνθρωπος να κρατήσει και να διαφυλάξει το οικοσύστημα σε ισορροπία και αρμονία και να διδάσκεται δια του κάλλους της φύσης την αγάπη προς όλα τα πλάσματα του Θεού. Η εικονογράφηση είναι της ίδιας της συγγραφέως.

Σχ. 29 X 21,Σελ. 44, Τιμ. 10€.

Ο Όμηρος ξεφυλλίζει την Ιστορία και παλεύει για τη λευτεριά
Πηνελόπης Μωραΐτου - Εικον . Πέγκυ Φούρκα

Μία φανταστική περιήγηση του κεντρικού ήρωα του έργου Ομήρου στις τελευταίες ένδοξες σελίδες του Έθνους μας για τους μικρούς μας φίλους. Από τις ημέρες που προετοίμασαν την εθνική παλιγγενεσία του 21’ και τα πρώτα χρόνια του ανεξαρτήτου ελληνικού κράτους, τους βαλκανικούς πολέμους, την μικρασιατική εκστρατεία και το Έπος του 1940. Μία εύληπτη, σύντομη ιστορική αναδρομή στα κύρια γεγονότα που διαμόρφωσαν την πατρίδα μας και οφείλουν να γνωρίζουν όλα τα Ελληνόπουλα.

Σχ. 21Χ29, Σελ. 232, Τιμ. 14€.

†14Ἰουλίου

Μνήμη τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου πατρός ἡμῶν Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τοῦ σοφωτάτου τῆς Ἐκκλησίας διδασκάλου

Μητροπολίτου Φαναρίου Αγαθαγγέλου,
Συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας - Ἰούλιος, 
Αθήνα 2023, εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ.  266-269

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γεννήθηκε στήν νῆσο Νάξο, τό 1749, ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς καί ἐνάρετους, τόν Ἀντώνιο καί τήν Ἀναστασία Καλλιβούρση, καί ὀνομαζόταν Νικόλαος. Τά πρῶτα γράμματα διδάχθηκε στήν γενέτειρά του ἀπό τόν ἱερέα τῆς ἐνορίας του, τόν ὁποῖο καί βοηθοῦσε στήν τέλεση τῶν ἱεροπραξιῶν. Ἀκολούθως φοίτησε στήν σχολή τῆς Νάξου, διδάχθηκε τά Ἱερά γράμματα ἀπό τόν σοφό διδάσκαλο τοῦ γένους ἀρχιμανδρίτη Χρύσανθο, ἀδελφό τοῦ ἱερομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ († 4 Αὐγουστου). Σέ ἡλικία 16 ἐτῶν ἐστάλη γιά συμπλήρωση τῶν σπουδῶν του στήν Ἑλληνική Σχολή στήν Σμύρνη (μετέπειτα Εὐαγγελική), ὅπου κάτω ἀπό τήν καθοδήγηση τοῦ ὀνομαστοῦ γιά τήν παιδεία καί τήν ἀρετή του διδασκάλου Ἱεροθέου Βουλισμᾶ τοῦ Ἰθακησίου, παρέμεινε γιά πέντε χρόνια, καταπλήσσοντας τούς πάντες γιά τήν θαυμάσια ἐπίδοση καί τίς ἐξαίρετες ἐπιδόσεις. Ἔτσι, ἐκτός τῶν ἱερων γραμμάτων, ἔμαθε τήν ἀρχαία Ἑλληνική, τήν Λατινική, τήν Ἰταλική καί τήν Γαλλική. Τό 1770, γιά νά ἀποφύγει τούς διωγμούς τῶν Τούρκων, ἐπέστρεψε στήν Νάξο, ὅπου προσλήφθηκε ἀπό τόν Μητροπολίτη Παροναξίας Ἄνθιμο ὡς ἀκόλουθος καί γραμματέας του. Τότε γνώρισε καί τούς ἁγιορεῖτες ἱερομονάχους Γρηγόριο καί Νήφωνα, ἀπό τήν συναναστροφή τῶν ὁποίων τοῦ γεννήθηκε ὁ πόθος νά ἀκολουθήσει τόν μοναχικό βίο στό Ἅγιον Ὄρος. Ἀργότερα, καί πρίν τήν μετάβασή του στό Ἅγιον Ὄρος, ὑπῆρξε σταθμός στήν ζωή του καί καθοριστική γιά τήν μετέπειτα ἔξελιξή του, τό ὅτι γνώρισε τρεῖς σπουδαίους ἁγιορεῖτες μοναχούς, ἀπο ἐκείνους πού ὀνόμαζαν « Κολλυβάδες».

Τό κίνημα τῶν « Κολλυβάδων» ἦταν μιά ὑγιής ἀντίδραση ἐνάντια στίς ἐπιδράσεις τῆς φράγκικης θεολογίας στόν ὀρθόδοξο τρόπο ζωῆς καί ἐνάντια στήν ἐκκοσμίκευση, ἡ ὁποία ἀπειλοῦσε νά ἀλλοιώσει τό πνεῦμα τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ καί γενικότερα τήν ὀρθόδοξη παράδοση. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὑπῆρξε πρωτοστάτης στόν ἀγώνα αὐτό στούς δύσκολους ἐκείνους χρόνους. Αὐτοί κατέφυγαν στήν Νάξο διωγμένοι ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, λόγω τῆς ἐμμονῆς τους στήν πατρώα παράδοση. Διά μέσου των μοναχῶν αὐτῶν συνδέθηκε μέ τόν Ἅγιο Μακάριο Νοταρᾶ, πρώην Μητροπολίτη Κορίνθου († 17 Ἀπριλίου), γιά νά φωτισθεῖ καί ἐνισχυθεῖ ἀπό αὐτόν στήν ἀσκητική ζωή, τήν ὁποία εἶχε ἀποφασίσει νά ἀκολουθήσει. Τό 1775, ἐγκατέλειψε τόν κόσμο καί, ἀφοῦ μετέβη στήν μονή τοῦ Ἁγίου Διονυσίου στό Ἅγιον Ὄρος, ἐκάρη μοναχός, λαμβάνοντας τό ὄνομα Νικόδημος καί διορίσθηκε ἀναγνώστης καί γραμμματέας τῆς μονῆς. Τό 1777, ἀφοῦ ἐπισκέφθηκε τό Ἅγιον Ὄρος ὁ Μακάριος, συνέστησε στόν Ὅσιο Νικόδημο τήν θεώρηση καί ἔκδοση διαφόρων ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων, ἐργασία τήν ὁποία αὐτός εὐχαριστως ἀνέλαβε. Ἔτσι, σέ μικρό χρονικό διάστημα παρέδωσε θεωρημένα καί διορθωμένα στόν Ἅγιο Μακάριο τήν Φιλοκαλία, τόν Εὐεργετινο καί τό Περί συνεχοῦς μεταλήψεως. Τό 1783, ἀφοῦ ἔλαβε τό μέγα σχῆμα ἀπό τόν ὁσιώτατο γέροντα Δαμασκηνό Σταυρουδᾶ, ἐγκαταστάθηκε ὁριστικά στήν καλύβη πού ἀγορασθηκε ἀπό αὐτόν καί βρισκόταν πάνω ἀπό τό Κυριάκο στήν Σκήτη τοῦ Παντοκράτορος, τήν λεγόμενη τοῦ Θεωνᾶ, καί ἐπιδόθηκε ἀπερίσπαστα στήν διόρθωση παλαιῶν καί συγγραφή νέων βιβλίων, ὁ ἀριθμός τῶν ὁποίων ὑπερβαίνει τά εἴκοσι ἑπτά. Μεταξύ αὐτῶν συγκαταλέγεται καί ὁ περίφημος Συναξαριστής του.

Ἡ συνεχής ὅμως καί μόνιμη ἐργασία καί ἡ ἀδιάλειπτη καί ἔντονη ἄσκηση κλόνισαν τήν ὑγεία του. Τό 1809, προσβλήθηκε ἀπό ἡμιπληγία καί μετά ἀπό λίγες ἡμέρες παρέδωσε τήν μακαρία του ψυχή στά χέρια τοῦ Θεοῦ, τόν Ὁποῖο τόσο ἀγάπησε, ὥστε ἀφιέρωσε τόν ἑαυτό του σέ Αὐτόν.

Τό τίμιο λείψανό του ἐνταφιάσθηκε στό Λαυριωτικό κελλί τῶν Σκουρταίων, στό ὁποῖο σήμερα φυλάσσεται ἡ σεπτή κάρα του, ἀποπνέοντας θεία εὐωδία καί ἁγιάζοντας ὅσους τήν προσκυνοῦν μέ πίστη.

Εσωτερική αποστολή της Εκκλησίας μας - πραγμάτωσις της Ορθοδοξίας

Justin Popovich,  'Aνθρωπος και Θεάνθρωπος,
Αθήνα 1970, εκδ. Αστήρ, σελ. 52-61
Μτφρ . Αθανασίου Γιέφτιτς

Είναι δύσκολον, πάρα πολύ δύσκολον, εις την στενήν ανθρωπίνην ψυχήν και εις το ακόμη στενώτερον ανθρώπινον σώμα, να εισδύση η άπειρος και αιωνία ζωή. Οι φυλακισμένοι κάτοικοι της γης στέκουν με υποψίαν εμπρός εις κάθε τι το επέκεινα. Φυλακισμένοι εις την φυλακήν του χρόνου και του χώρου δεν αντέχουν, από αταβισμόν ή ίσως από αδράνειαν, το να είσδυση εντός των κάτι το υπερχρονικόν και υπερτοπικόν, κάτι το επέκεινα και αιώνιον. Μίαν τοιαύτην εισβολήν την θεωρούν ως επίθεσιν και απαντούν με πόλεμον. Δεδομένου μάλιστα ότι ο «σης» του χρόνου διαφθείρει τον άνθρωπον, αυτός δεν αγαπά την επέμβασιν της αιωνιότητος εις την ζωήν του και δυσκόλως προσαρμόζεται προς αυτήν. Την επέμβασιν ταύτην την θεωρεί συχνά ως βίαν και ασυγχώρητον θράσος· και άλλοτε μεν γίνεται σκληρός επαναστάτης εναντίον της αιωνιότητος, διότι βλέπει ότι είναι πάρα πολύ μικρός απέναντι της, άλλοτε δε φθάνει μέχρις αγρίου μίσους εναντίον της, διότι την θεωρεί υπό πρίσμα πολύ ανθρώπινον, πολύ γήϊνον, πολύ ενδοκοσμικόν. Βυθισμένος με το σώμα εις την ύλην, δεμένος με την δύναμιν της βαρύτητος εις τον χρόνον και τον χώρον και έχων αποχωρισμένον το πνεύμα του από την αιωνιότητα, ο ενδοκόσμιος άνθρωπος δεν αγαπά τας δυσχερείς εκδρομάς προς το επέκεινα και το αιώνιον. Το χάσμα το οποίον υπάρχει μεταξύ χρόνου και αιωνιότητος είναι δι' αυτόν αγεφύρωτον, διότι του λείπει η αναγκαία ικανότης και η δύναμις να το δρασκελήση. Πολιορκημένος πανταχόθεν από τον θάνατον ο άνθρωπος περιπαίζει εκείνους οι οποίοι του λέγουν: «ο άνθρωπος είναι αθάνατος και αιώνιος». Αθάνατος, ως προς τι; Ως προς το θνητόν σώμα του; Αιώνιος, ως προς τι; Ως προς το αδύνατον πνεύμα του;

Δια να είναι αθάνατος ο άνθρωπος, πρέπει εις το κέντρον της αυτοσυναισθήσεώς του να αισθάνεται τον εαυτόν του αθάνατον· δια να είναι αιώνιος, πρέπει εις το κέντρον της αυτοσυνειδησίας του να επιγινώσκη τον εαυτόν του αιώνιον. Χωρίς αυτό, και η αθανασία και η αιωνιότης είναι δι' αυτόν καταστάσεις επιβεβλημέναι έξωθεν. Και εάν κάποτε είχεν ο άνθρωπος αυτήν την αίσθησιν της αθανασίας και την επίγνωσιν της αιωνιότητος, τούτο συνέβη τόσον παλαιά, ώστε ήδη να έχη ατροφήσει κάτω από το βάρος του θανάτου. Και όντως έχει ατροφήσει: τούτο μας λέγει η όλη μυστηριώδης δομή του ανθρωπίνου είναι. Ολόκληρον το πρόβλημα μας έγκειται εις το πως να αναζωπυρήση κανείς αυτό το σβησμένον αίσθημα, πως να αναστήσει αυτήν την ατροφικήν επίγνωσιν. Οι άνθρωποι δεν ημπορούν να το κάμουν, αλλ' ούτε και οι «υπερβατικοί θεοί» της φιλοσοφίας. Αυτό ημπορεί να το κάμη ο Θεός, ο Οποίος τον αθάνατον Εαυτόν Του ενεσάρκωσε μέσα εις την ανθρωπίνην αυτοαίσθησιν και τον αιώνιον Εαυτόν Του εις την ανθρωπίνην αυτοσυνειδησίαν. Τούτο ακριβώς έκαμε ο Χριστός, όταν ενηνθρώπησε και έγινε θεάνθρωπος. Μόνον εν τω Χριστώ, αποκλειστικώς εν Αυτώ, ο άνθρωπος ησθάνθη τον εαυτόν του αθάνατον και εγνώρισε τον εαυτόν του αιώνιον. Ο θεάνθρωπος Χριστός δια του Προσώπου Του εγεφύρωσε το χάσμα μεταξύ του χρόνου και της αιωνότητος και αποκατέστησε τας σχέσεις μεταξύ των. Δια τούτο ο άνθρωπος αισθάνεται πραγματικώς τον εαυτόν του αθάνατον και γνωρίζει αληθώς τον εαυτόν του αιώνιον, ο οποίος οργανικώς ενώνεται με τον θεάνθρωπον Χριστόν, με το Σώμα Του, την Εκκλησίαν. Όθεν δια τον άνθρωπον και την ανθρωπότητα ο Χριστός κατέστη η μοναδική μετάβασις και διάβασις από τον χρόνον εις την αιωνιότητα. Δια τούτο εις την Εκκλησίαν, εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, ο θεάνθρωπος Χριστός έγινε και παρέμεινεν η μοναδική οδός και ο μοναδικός οδηγός, από τον χρόνον εις την αιωνιότητα, από την αυτοαίσθησιν της θνητότητος εις την αυτοαίσθησιν της αθανασίας, από την αυτογνωσίαν του πεπερασμένου εις την αυτοσυνειδησίαν της αιωνιότητος και τοι αδιαστάτου.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο