ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ   ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ"
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ   ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ    ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Φωνή Κυρίου | Διακονία | Εορτολόγιο | Πολυμέσα

 

πίσω


ΟΜΙΛΙΑ Α'

ΟΜΙΛΙΑ B'

ΟΜΙΛΙΑ Γ'

ΟΜΙΛΙΑ Δ'

ΟΜΙΛΙΑ Ε'

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤ'

ΟΜΙΛΙΑ Ζ'

ΟΜΙΛΙΑ Η'

ΟΜΙΛΙΑ Θ'

ΟΜΙΛΙΑ Ι'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΑ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΒ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΓ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΔ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΕ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΣΤ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΖ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΗ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΘ'

ΟΜΙΛΙΑ Κ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΘ'

ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Καί ὅτι δεῖ καταφρονεῖν τῶν παρόντων.

Διά πασῶν τῶν νῦν διερχομένων ἡμερῶν τούτων, εἰς πεντήκοντα ἐκτεινομένων, τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν ἑορτάζομεν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν πρός τάς ἄλλας ἑορτάς ὑπεροχήν παριστῶντες διά τῆς παρατάσεως ταύτης. Εἰ γάρ καί τῆς πρός οὐρανόν ἐπανόδου τήν ἐπέτειον μνήμην ὁ ἀριθμός οὗτος τῶν ἡμερῶν περιέχει, ἀλλά καί αὕτη τήν τοῦ ἀναστάντος Δεσπότου πρός τούς ἀναβεβιωκότας ἔσθ᾿ ὅτε τῶν δούλων ὑποδείκνυσι διαφοράν. Πάντες γάρ οἱ ἐκ νεκρῶν ἀναστάντες ὑφ᾿ ἑτέρων ἀνέστησαν καί πάλιν ἀποθανόντες ἐπέστρεψαν εἰς τήν γῆν˙ Χριστοῦ δέ ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει˙ (σελ. 544) μόνος γάρ οὗτος ἑαυτόν ἀναστήσας τριήμερον, οὐκ εἰς γῆν ἐπέστρεψεν πάλιν, ἀλλ᾿ εἰς οὐρανόν ἀνελήλυθεν, ὁμόθρονον ὡς ὁμόθεον τῷ Πᾳτρί ποιήσας τό ἡμέτερον φύραμα. Διό καί μόνος ἀρχή τῆς μελλούσης πάντων ἀναστάσεως γέγονε καί μόνος ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο καί πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν καί τοῦ μέλλοντος αἰῶνος πατήρ. Καί καθάερ ἐν τῷ Ἀδάμ πάντες ἀποθνῄσκουσι ἁμαρτωλοί τε καί δίκαιοι, οὕτως ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται ἁμαρτωλοί τε καί δίκαιοι, ἀλλ᾿ ἕκαστος ἐν τῷ ἰδίῳ τάγματι˙ ἀπαρχή Χριστός, ἔπειτα οἱ τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτοῦ, εἶτα τό τέλος, ὅταν καταργήσῃ πᾶσαν ἀρχήν καί ἐξουσίαν καί δύναμιν καί θῇ πάντας τούς ἐχθρούς αὐτοῦ ὑπό τούς πόδας αὐτοῦ. Ἔσχατος ἐχθρός καταργεῖται ὁ θάνατος, ἐν τῇ κοινῇ ἀναστάσει, ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι˙ δεῖ γάρ τό φθαρτόν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καί τό θνητόν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν.

Τοιαύτης δωρεᾶς πρόξενος ἡμῖν ἐστιν ἡ τοῦ Κυρίου ἀνάστασις καί διά τοῦτο μόνην ταύτην ἐν τοσαύτῃ παρατάσει τῶν ἡμερῶν ἑορτάζομεν, ὡς ἀθάνατον οὖσαν καί ἀνώλεθρον καί ἀΐδιον, προϋπογράφοντες διά τούτων καί τήν μέλλουσαν τῶν ἁγίων μακαριότητα, ἧς ἀπέδρα πᾶσα ὀδύνη καί λύπη καί στεναγμός˙ θυμηδία δέ καί πανήγυρίς ἐστιν ἐν ταύτῃ διηνεκής ἔνθεός τε καί ἀναλλοίωτος˙ ἐκεῖ γάρ ἐστι τῶν ὄντως εὐφραινομένων ἡ κατοικία. Διό καί πρό τῶν ἡμερῶν τούτων τήν ἱεράν τεσσαρακοστήν ἐν νηστείᾳ καί ἀγρυπνίᾳ καί προσευχῇ καί ἀσκήσει παντοίᾳ τῶν ἀρετῶν ἄγειν ἡμᾶς ἡ τοῦ Πνεύματος χάρις ἐνομοθέτησε, διά μέν τῆς τεσσαρακοστῆς τῶν ἡμερῶν (σελ. 546) δεικνῦσα τήν ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ τῶν σωζομένων ζωήν, ὡς οὐδέν ἕτερόν ἐστιν ἤ μετάνοια καί βίος καί θεοφιλής˙ διά δέ τῆς μετ᾿ αὐτήν πεντηκοστῆς ταύτης, ἥν διερχόμεθα νῦν, ἐπιδεικνῦσα τήν διαδεξομένην τούς ἐνταῦθα διά τόν Θεόν ἐναγωνίως ζήσαντας ἄνεσιν καί ἀπόλαυσιν.

Διά τοῦτο καί τεσσαρακοστή μέν ἐστιν ἐκείνη καί συνηρτημένην ἔχει τήν μνήμην τῶν τοῦ Κυρίου σωτηρίων παθῶν καί τῆς νηστείας τήν λύσιν μετά τήν ἑβδόμην λαμβάνει˙ αὕτη δέ πεντηκοστή οὖσα συμπεριλαμβάνει καί τήν ἀπό γῆς εἰς οὐρανόν μετάθεσιν καί τοῦ θείου Πνεύματος κατάβασιν καί διάδοσιν.Ἑβδοματικός γάρ ἐστιν ὁ αἰών οὖτος καί διά τεσσάρων ὡρῶν καί μερῶν καί στοιχείων συνίσταται καί τοῖς ἐν αὐτῷ κοινωνούς ἑαυτούς δι᾿ ἔργων ποιοῦσι τῶν Χριστοῦ παθημάτων τήν τῆς Πεντηκοστῆς ἑορτήν ἐπιφέρει, ἥτις ἐκ τῆς ὀγδόης ἄρχεται καί εἰς ὀγδόην ἔχει τήν λῆξιν καί τήν σεπτήν ἑβδομάδα καί τήν τετρακτύν ὑπερβᾶσαν καί διά τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί τῆς μετ᾿ αὐτήν ἀναλήψεως τήν μέλλουσα, παρίστησι τοῦ τῶν ἀνθρώπων γένους ἀνάστασιν καί τήν κατ᾿ αὐτήν τῶν ἀξίων ἐν νεφέλαις ἔπαρσιν πρός τήν θείαν ὑπάντησιν καί ἑξῆς εἰς αἰῶνας πρός Θεόν συνουσίαν τε καί κατάπαυσιν.

Αὕτη μέν οὖν ἔσται κατά καιρόν. Ὁ δέ Κύριος πρό τοῦ πάθους καί τῆς ἀναστάσεως κηρύττων τό εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καί τοῖς μαθηταῖς δεικνύς, ὡς οὐκ ἐκ τῶν Ἰουδαίων μόνον ἡ ἐκλογή τῶν ἀξίων τῆς πίστεως ἔσται καί τῆς ὑπ᾿ αὐτοῦ προτεινομένης ἀϊδίου κληρονομίας, ἀλλά καί ἀπό τῶν ἐθνῶν, κατά τήν σήμερον ἀναγινωσκομένην εἰς ἐπήκοον τοῦ εὐαγγελίου φωνήν˙ «ἔρχεται εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Σιχάρ, πλησίον τοῦ χωρίου οὗ ἔδωκεν Ἰακώβ (σελ. 548) Ἰωσήφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ. Ἦν δέ ἐκεῖ πηγή τοῦ Ἰακώβ». Πηγήν μέν οὖν τό φρέαρ φησί˙ τό γάρ ὕδωρ πηγαῖον εἶχεν, ὡς δῆλον ἔσται προϊόντος τοῦ λόγου˙ τοῦ Ἰακώβ δέ ἦν, ἐπειδή περ ἐκεῖνος ὤρυξεν αὐτό˙ τό δέ χωρίον ὅ ἔδωκεν τῷ Ἰωσήφ ὁ Ἰακώβ τά Σίκημά ἐστι. Φησί γάρ πρός αὐτόν τά ἔσχατα πνέων ἐν Αἰγύπτῳ καί διατιθέμενος˙ «Ἰδού ἐγώ ἀποθνῄσκω, ὑμᾶς δέ ἀποστρέψει ὁ Θεός ἐκ τῆς γῆς ταύτης εἰς τήν γῆν τῶν πατέρων ἡμῶν. Ἐγώ δέ δίδωμί σοι Σίκημα ἐξαίρετον παρά τούς ἀδελφούς σου, ἥν ἔλαβον ἐκ χειρός τῶν Ἀμοραίων ἐν τῇ μαχαίρᾳ μου καί τῷ τόξῳ μου». Διό τά μέν Σίκημα κατῳκεῖτο παρά τῆς Ἐφραίμ φυλῆς ὕστερον, ὅς ἦν υἱός πρωτότοκος τοῦ Ἰωσήφ, τόν δέ περί αὐτά τόπον κατῴκουν αἱ δέκα φυλαί τοῦ Ἰσραήλ, ὧν Ἱεροβοάμ ὁ ἀποστάτης ἦρξε.

Προσκρούσαντος δέ τῷ Θεῷ πολλάκις οὗτοι καί πολλάκις ἐγκαταλειφθέντες, ὕστερον παγγενῆ γεγόνασιν αἰχμάλωτοι, ὡς ἀντ᾿ αὐτῶν ἔθνη διάφορα συμφορήσαντα τόν ἄρχοντα τῶν Ἀσσυρίων ἐγκατοικῆσαι τῷ τόπῳ καί Σαμαρείτας ἀπό τοῦ ὄρους Σομόρ καλέσαι. Καθάπερ δέ παραπορευόμενος ὁ Ἰακώβ, ὡς ἡ ἱστορία φησί, παρεστήσατο τά Σίκημα, οὕτω παραπορευόμενος ὁ Χριστός νῦν, ὑπηγάγετο τήν Σαμάρειαν. Ἀλλ᾿ ἐκεῖνος μέν, ὡς αὐτός φησιν, ἐν τῇ ρομφαίᾳ καί τῷ τόξῳ αὐτοῦ, δηλονότι πρός ἐξολόθρευσιν καί ἀπώλειαν τῶν πρότερον ἐνοικούντων, ὁ δέ Χριστός ἐν λόγῳ καί διδασκαλίᾳ, διό καί πρός σωτηρίαν˙ «ὁ γάρ Ἰησοῦς κεκοπιακώς», (σελ. 450) φησίν, «ἐκ τῆς ὁδοιπορίας, ἐκάθητο οὕτως ἐπί τῇ πηγῇ˙ ὥρα ἦν ὡσεί ἕκτη».

Καί ἡ ὥρα καί ὁ τόπος ἐδίδου καθῆσθαι τόν σῶμα περικείμενον, ὁποῖόν ἐστι τό ἡμέτερον. Τοῦτο τοίνυν πιστούμενος καί τό μέλλον κέρδος προβλέπων ἐκάθητο φησίν, οὕτως ἐπί τῇ πηγῇ, τουτέστιν ἀφελῶς χαμαί, μόνος ὡς εἷς τῶν πολλῶν ὁδίτης˙ οἱ γάρ μαθηταί αὐτοῦ ἀπεληλύθησαν εἰς τήν πόλιν, ἵνα τροφάς ἀγοράσωσι. Μεμονωμένου τοίνυν οὕτω ἐπί τῇ πηγῇ καθημένου, ἔρχεται γυνή ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ˙ ὁ δέ Κύριος καί διψῶν ὡς ἄνθρωπος καί τήν ἔχουσαν ἀνθρωπίνως δίψαν παῦσαι παραγενομένην ἰδών, ὁρῶν δέ ὡς Θεός καί τήν ταύτης καρδίαν διψῶσαν ὕδατος σωτηρίου, τόν δέ δυνάμενον τοῦτο παρασχεῖν οὐκ εἰδυῖαν, ἀποκαλύψαι μέν ἑαυτόν ἐπείγεται τῇ ποθούσῃ ψυχῇ, ποθεῖ γάρ καί αὐτός τούς ποθοῦντας κατά τό γεγραμμένον, ἄρχεται δέ ὅθεν εὐπαράδεκτος ἔσται˙ καί φησί πρός αὐτήν «δός μοι ὕδωρ πιεῖν». Ἡ δέ συνετή οὖσα καί ἀπό μόνης τῆς στολῆς καί τοῦ σχήματος καί τῆς ἐπιφαινομένης ἔξωθεν κοσμιότητος Ἰουδαῖόν τε ὄντα συνεῖσα καί τοῦ νόμου φύλακα, θαυμάζω, ἔφη, πῶς παρά Σαμαρείτιδος αἰτεῖς πόμα, τῶν Ἰουδαίων τοῖς Σαμαρείταις ὡς ἐθνικοῖς οὖσι μή κοινωνούντων. Ὁ δέ Κύριος ἀφορμῆς λαβόμενος ἑαυτόν ἀποκαλύπτειν ἄρχεται, πρός αὐτήν λέγων˙ «εἰ ᾔδεις τήν δωρεάν τοῦ Θεοῦ καί τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι ὕδωρ πιεῖν, σύ ἄν ᾔτησας αὐτόν, καί ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν».

Ὁρᾶτε μαρτυρουμένην, ὡς εἴπερ ἐγίνωσκεν, ᾔτησεν ἄν πάραυτα καί μέτοχος ἐγεγόνει τοῦ ὄντως ζῶντος ὕδατος, ὡς καί μαθοῦσα πεποίηκεν καί ἀπήλαυσεν ὕστερον, τό δέ συνέδριον τῶν Ἰουδαίων (σελ. 552) ἐρωτήσαντες καί σαφῶς ἀκούσαντες εἶτα τόν Κύριον τῆς δόξης ἐσταύρωσαν. Ἀλλά τίς ἡ δωρεά τοῦ Θεοῦ; «εἰ ᾔδεις» γάρ, φησί, «τήν δωρεάν τοῦ Θεοῦ». Ἵνα τ᾿ ἄλλα παρῶμεν, αὐτό τό τούς ὑπό Ἰουδαίων βδελυκτούς εἶναι νομιζομένους καί μέχρι δόματος πόματος ἀκοινωνήτους τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεόν μή βδελύττεσθαι, πηλίκης δωρεᾶς τε καί χάριτος; Τό δέ καί τοσοῦτον ἐρασμίους ἡγεῖσθαι, ὡς μή μόνον τά παρ᾿ αὐτῶν διδόμενα δέχεσθαι, ἀλλά καί αὐτῶν ἐκείνοις τῶν αὐτοῦ θείων χαρισμάτων μεταδιδόναι (τί λέγω τῶν χαρισμάτων; ἑαυτόν γάρ παρέχει καί σκεύη δεκτικά τῆς αὐτοῦ θεότητος ἀπεργάζεται τούς πιστεύοντας˙ οὐ γάρ ἐστιν ἄλλως πηγήν αὐτούς ἐν ἑαυτῆς ἔχειν, ὡς προϊδών ἐπαγγέλλεται, πρός ζωήν αἰώνιον ἁλλομένην), τίς νοῦς ἐννοήσει; τίς λόγος ἐκφράσει τό ὑπερβάλλον τῆς δωρεᾶς.

Ἡ δέ Σαμαρεῖτις, μήπω τό μεγαλεῖον συνεῖσα τοῦ ζῶντος ὕδατος, πρῶτον μέν ἀπορεῖ, πόθεν ὁ προσλαλῶν εὑρήσει τό ὕδωρ ὅ ἐπαγγέλλεται, μήτε ἄντλημα ἔχων καί τοῦ φρέατος ὄντος βαθέος˙ εἶτα καί συγκρίνειν ἐπιχειρεῖ τοῦτον πρός Ἰακώβ, ὅν καί πατέρα καλεῖ, σεμνολογοῦσα τό γένος ἀπό τοῦ τόπου, καί τό ὕδωρ ἐξαίρει τοῦ φρέατος, ὡς μή ἄν εὑρεθέντος καλλίονος˙ ὡς δέ ἤκουσε τοῦ Κυρίου εἰπόντος, ὅτι τό ὕδωρ, ὅ ἐγώ δώσω, πηγή γενήσεται τῷ λαβόντι πρός ζωήν αἰώνιον ἁλλομένη, ψυχῆς μέν ποθούσης ἀφῆκε ρῆμα καί πρός πίστιν ἐναγομένης, μήπω δέ δυνηθείσης πρός τό φῶς τρανῶς ἀναβλέψαι˙ «δός μοι», γάρ φησί, «Κύριε, τό ὕδωρ τοῦτο, ἵνα μή διψῶ, μηδέ ἔρχωμαι ἀντλεῖν»˙ ὁ δέ Κύριος ἔτι κατά μικρόν (σελ. 554) ἑαυτόν ἀνακαλύπτει βουλόμενος προστάττει ταύτῃ καί τόν ἄνδρα φωνῆσαι. Ὡς δ᾿ ἐκείνη, καί κρύπτουσα τά κατ᾿ αὐτήν καί σπεύδουσα τό δῶρον λαβεῖν, ἔλεγεν οὐκ ἔχω ἄνδρα, πόσους οἰκείους ἐκ παιδός ἔσχεν ἀκούει καί νῦν ἐλέγχεται μή τόν οἰκεῖον αὐτῆς ἔχειν ἄνδρα˙ καί πρός μέν τόν ἔλεγχον οὐ δυσχεραίνει, πάραυτα δέ προφήτην ὄντα γνοῦσα τόν προσλαλοῦντα μειζόνων ἅπτεται ζητημάτων.

Ὁρᾶτε τό μακρόθυμον ἅμα καί φιλομαθές τῆς γυναικός ὅσον; «Οἱ πατέρες» γάρ, φησίν, «ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν καί ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν Ἱεροσολύμοις ἐστίν ὁ τόπος, ὅπου δεῖ προσκυνεῖν». Ὁρᾶτε οἵαν εἶχεν ἐν τῇ διανοίᾳ μελέτην καί πόσην εἶχε τῆς Γραφῆς εἴδησιν; Πόσοι νῦν τῶν ἐκ γενετῆς πιστῶν καί τῇ ἐκκλησίᾳ τροφίμων ἀγνοοῦσιν ὅπερ ἡ Σαμαρεῖτις ἠπίστατο, ὅτι οἱ πατέρς ἡμῶν, Ἰακώβ δηλονότι καί οἱ ἐξ αὐτοῦ πατριάρχαι, ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν τῷ Θεῷ; Ταύτην τήν γνῶσιν καί τήν πρός ἐπίγνωσιν μελέτην τῆς θεοπνεύστου Γραφῆς ὡς ὀσμήν εὐωδίας ὁ Χριστός προσιέμενος προσεκαρτέρει συντυγχάνων ἡδέως τῇ Σαμαρείτιδι. Καθάπερ γάρ ἐπί τῶν ἀνθράκων ἄν μέν τι τῶν εὐόσμων ἐνθῇς, ἐπιστρέφεις καί παρακατέχεις τούς προσιόντας, ἄν δέ τι τῶν βαρυόσμων καί δυσωδῶν, ἀπωθῇ τούτους καί ἀποστρέφεις, οὕτω καί ἐπί τῆς διανοίας, ἄν μέν ἱεράν ἔχῃς μελέτην καί σπουδήν, ἐπισκοπῆς θείας ἄξιον ποιεῖς σεαυτόν, αὕτη γάρ ἧς ὀσφραίνεται Κύριος ὀσμῆς εὐωδίας˙ ἄν δέ πονηρούς καί ρυπαρούς καί γηΐνους ἔνδον τρέφῃς λογισμούς, μακράν γίνῃ τῆς θείας ἐπισκοπῆς, τῆς ἀποστροφῆς τοῦ Θεοῦ φεῦ ἄξιον σαυτόν ἐργασάμενος! «Οὐ γάρ παραμενοῦσι παράνομοι κατέναντι τῶν ὀφθαλμῶν σου», πρός τόν Θεόν φησιν ὁ ψαλμῳδός προφήτης. Τοῦ γάρ νόμου διακελευομένου, (σελ. 556) «μνησθήσῃ διά παντός Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου, καθήμενος καί πορευόμενος, κοιταζόμενος καί διανιστάμενος», καί τοῦ εὐαγγελίου λέγοντος, «ἐρευνᾶτε τάς Γραφάς» καί ἐν αὐταῖς εὑρήσετε ζωήν τήν αἰώνιον, καί τοῦ ἀποστόλου παραγγέλλοντος «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε», ὁ γηΐνοις λογισμοῖς ἐμβραδύνων παράνομός ἐστι πάντως˙ ὁ δέ καί πονηροῖς καί ρυπαροῖς πόσῳ μᾶλλον;

Ἀλά πότε τῷ Θεῷ προσεκύνησαν οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ; Ἡνίκα Ἰακώβ ὁ πατριάρχης, τόν τε ἀδελφόν φθονοῦντα φεύγων Ἡσαῦ καί ταῖς συμβουλαῖς τοῦ πατρός, ὑπείκων Ἰσαάκ, πρός Μεσοποταμίαν ἀπῄει, καί ἡνίκα σύν γυναιξίν ἐκεῖθεν ἐπανῄει καί τέκνοις. Κατά γάρ τήν ἐπάνοδον σκηνάς πηξαμένῳ περίπου τόν τόπον τοῦτον, καθ᾿ ὅν ὁ Κύριος ὡμίλει τῇ Σαμαρείτιδι, μετά τά κατά τήν Δείναν καί τήν ἅλωσιν τῶν Σικήμων, εἶπεν ὁ Θεός τῷ Ἰακώβ, ὡς ἐν τῇ Γενέσει γέγραπται˙ «ἀναστάς ἀνάβηθι εἰς Βαιθήλ, καί ποίησον ἐκεῖ θυσιαστήριον τῷ Θεῷ, τῷ ὀφθέντι σοι ἐν τῷ ἀποδιδράσκειν σε ἀπό προσώπου Ἡσαῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου». Καί μετά τό ρῆμα τοῦτο, μεταναστάς ὁ Ἰακώβ, ἀνέβη εἰς τό παρακείμενον ὄρος καί ᾠκοδόμησε, φησίν, ἐκεῖ θυσιαστήριον καί ἐκάλεσε τό ὄνομα τοῦ τόπου Βαιθήλ˙ ἐκεῖ γάρ ἐπεφάνη αὐτῷ ὁ Θεός. Διά τοῦτό φησιν ἡ Σαμαρεῖτις ὅτι οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν, τῶν ἀρχαίων ἐκείνων ἀντεχομένη˙ τά γάρ κατά τόν ἐν Ἱεροσολύμοις ναόν ὕστερον ἐνομοθετήθη. Καί ἐπειδή περ ὁ τόπος ἐκεῖνος οἶκος Θεοῦ ἐκλήθη παρά τοῦ Ἰακώβ, τοῦτο γάρ ἑρμηνευόμενον δηλοῖ τό Βαιθήλ, διαπορεῖ ποθοῦσα μαθεῖν, πῶς οὐκ ἐκεῖ μᾶλλον, ἀλλ᾿ ἐν Ἱερουσαλύμοις εἶναι λέγετε ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ, ἐν ᾧ θύειν καί προσκυνεῖν (σελ. 558) τῷ Θεῷ νομίζετε. Ὁ δέ Κύριος καί τόν σκοπόν τῶν οἰκείων λόγων ἤδη περαίνων καί περί τῆς γυναικός προφητεύων, ὅτι τοιαύτη ἔσται οἵαν ζητεῖ τε καί ἀποδέχεται, καί πρός τούς αὐτῆς λόγους ἀποκρινόμενος, «πίστευσόν μοι, γύναι», φησίν, «ὅτι ἔρχεται ὥρα, ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτῳ, οὔτε ἐν Ἱεροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ Πατρί»˙ καί μετ᾿ ὀλίγα, «τοιούτους γάρ ὁ Θεός ζητεῖ τούς προσκυνοῦντας αὐτόν».

Ὁρᾶτε ὅτι καί περί αὐτῆς διατείνεται, ὅτι τοιαύτη ἔσται οἵαν ὁ Θεός ζητεῖ καί ὅτι προσκυνήσει τῷ ἀνωτάτῳ Πατρί μή τοπικῶς, ἀλλ᾿ εὐαγγελικῶς (πρός αὐτήν γάρ ὁ λόγος, ὅτι οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτῳ οὔτε ἐν Ἱεροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ Πατρί), ἅμα δέ καί τήν τοῦ νόμου μετάθεσιν φανερῶς αὐτῇ προαγγέλλει; Μετατιθεμένης γάρ τῆς προσκυνήσεως, ἐξ ἀνάγκης καί τοῦ νόμου μετάθεσις ἔσται.

Ἀλά καί τό μεταξύ κείμενον «ὑμεῖς προσκυνεῖν ὅ οὐκ οἴδατε, ἡμεῖς προσκυνοῦμεν ὅ εἴδαμεν, ὅτι ἡ σωτηρία ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἐστί», πρός μέν τόν ἐκείνης λόγον ὡς ἀπόκρισίς ἐστιν, ἅμα δέ καί τοῖς οἰκείοις λόγοις ἐστίν ἀκόλουθον. Τοῦτό γάρ, φησίν, ὡς ἡμεῖς οἱ Ἰουδαῖοι (συντάττει γάρ καί ἑαυτόν ἐκείνοις, ὡς ἐξ ἐκείνων ὄντα κατά σάρκα)˙ ἡμεῖς οὖν, φησίν, οἱ μή καταψευδόμενοι τοῦ ὀνόματος, ἀλλ᾿ ἐπιγινώσκοντες τά ἡμέτερα, τοῦτο κατά τήν προσκύνησιν ὑμῶν τῶν Σαμαρειτῶν διαφέρομεν, ὅτι γινώσκομεν διά τοῦτο τήν προσκύνησιν ἐν Ἰουδαίᾳ τελεῖσθαι νομιζομένην, ὅτι ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἡ σωτηρία παντός τοῦ κόσμου, τουτέστιν ὁ Χριστός ἐλεύσεται. Ὅτι δέ οὐκέτι μέλλει, αὐτός γάρ ἦν, οὐκ εἶπεν ὅτι ἡ σωτηρία ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἔσται, ἀλλ᾿ ὅτι ἐστίν. «Ἀλλ᾿ ἔρχεται», φησίν, (σελ. 560) «ὥρα καί νῦν ἐστι». Καί ταῦτα προφητικά˙ τό μέν γάρ ἔρχεται, ὅτι οὔπω ἐτελέσθη, τελεσθήσεται δέ, τό δέ νῦν ἐστιν, ἐπειδή περ ἑώρα ταύτην ὅσον οὔπω πιστεύουσαν, καί πνευματικῶς καί ἀληθῶς προσκυνοῦσαν. «Ἔρχεται οὖν», φησίν, «ὥρα καί νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τῷ Πατρί ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ»˙ ὁ γάρ ἀνωτάτω καί προσκυνητός Πατήρ, Πατήρ αὐτοαληθείας ἐστί, δηλονότι τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ, καί Πνεῦμα ἀληθείας ἔχει, τό Πνεῦμα τό ἅγιον, καί οἱ ἐν αὐτοῖς τοῦτον προσκυνοῦντες, καί ὡς οὕτω πιστεύοντες καί ὡς διά τούτων ἐνεργούμενοι. Τό Πνεῦμα γάρ ἐστι, φησίν ὁ ἀπόστολος, δι᾿ οὗ προσκυνοῦμεν καί δι᾿ οὗ προσευχόμεθα, καί «οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα, εἰμή δι᾿ ἐμοῦ», ὁ τοῦ Θεοῦ μονογενής φησιν.

Οἱ οὖν οὕτως ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ τόν ἀνωτάτω Πατέρα προσκυνοῦντες, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀληθινοί προσκυνηταί. Ἐπεί δέ καί τά Ἱεροσόλυμα καί τήν Σαμάρειαν ἐξέβαλεν, ἵνα μή τις νομίσῃ τόπον ἕτερον ἀντεισαχθήσεσθαι μέλλειν, διά τῶν ἑξῆς ἀπάγει πάλιν τόν ἀκροώμενον πάσης σωματικῆς ἐννοίας καί τόπου καί προσκυνήσεως, «Πνεῦμα», λέγων, «ὁ Θεός, καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεί προσκυνεῖν», τουτέστιν ἐκτός σωμάτων πάντῃ τόν ἀσώματον ἐννοῦντας˙ οὕτω γάρ καί ἀληθῶς ὄψονται τοῦτον πανταχοῦ ἐν τῷ πνεύματι καί τῇ ἀληθείᾳ αὐτοῦ. Ὡς μέν γάρ πνεῦμα ὑπάρχων ὁ Θεός ἀσώματός ἐστι, τό δέ ἀσώματον οὐκ ἐν τόπῳ ἐστίν, οὐδέ τοπικοῖς ὄροις περιγράφεται. Οὐκοῦν ὁ λέγων ἐν (σελ. 562) τοῖς ὁρίοις μόνοις τῶν Ἱεροσολύμων ἤ τοῦ τῆς Σαμαρείας ὄρους ἤ ἐν ἄλλῳ τινί τῶν ἀπανταχοῦ γῆς καί οὐρανοῦ τόπων δεῖν προσκυνεῖσθει τόν Θεόν, οὐκ ἀληθῶς φησιν, οὐδ᾿ ἀληθῶς προσκυνεῖ. Ἀλλ᾿ ὡς μέν ἀσώματος ὁ Θεός οὐδαμοῦ, ὡς δέ Θεός πανταχοῦ˙ εἰ γάρ ἐστιν ὄρος ἤ τόπος ἤ κτίσις, οὗ ή ἐστιν ὁ Θεός, πάλιν εὑρεθήσεται περιγραφόμενος ἔν τινι˙ πανταχοῦ οὖν καί ἐν πᾶσιν ὁ Θεός. Πῶς οὖν πανταχοῦ καί ἐν πᾶσιν, ὡς οὐχ ὑπό μέρους, ἀλλ᾿ ὑπό τοῦ παντός περιεχόμενος, οὔμενον˙ σῶμα γάρ ἔσται πάλιν. Οὐκοῦν, ὡς τό πᾶν καί συνέχων καί περιέχων, αὐτός ἐστιν ἐν ἑαυτῷ πανταχοῦ τε καί ὑπέρ τό πᾶν, προσκυνούμενος παρά τῶν ἀληθινῶν προσκυνητῶν ἐν τῷ πνεύματι καί τῇ ἀληθείᾳ αὐτοῦ.

Πανταχοῦ τοίνυν ὁ Θεός, οὐ τῆς γῆς μόνον ἀλλά καί τῶν ὑπέρ γῆν, προσκυνηθήσεται παρά τῶν οὕτω πιστευόντων ἀληθῶς τε καί θεοπρεπῶς, Πατήρ ἀσώματος καί κατά χρόνον καί τόπον ἀόριστος, ἐν ἁγίῳ καί ἀϊδίῳ Πνεύματι καί Υἱῷ καί Λόγῳ συνανάρχῳ, ὅς ἐστιν ἡ ἐνυπόστατος τοῦ Πατρός ἀλήθεια. Ἀλλά καί ψυχή καί ἄγγελος ἀσώματα ὄντα, οὐκ ἐν τόπῳ ἐστίν, ἀλλ᾿ οὐχί καί πανταχοῦ ἐστιν˙ οὐ γάρ συνέχουσι τό πᾶν, ἀλλά καί αὐτά δεῖται τοῦ συνέχοντος, οὐκοῦν καί αὐτά ἐν τῷ συνέχοντι καί περιέχοντι τό πᾶν, ὑπ᾿ αὐτοῦ καταλλήλως ὁριζόμενα. Ἡ μέντοι ψυχή, συνέχουσα τό σῶμα ᾧ καί συνεκτίσθη, πανταχοῦ τοῦ σώματός ἐστιν, οὐχ ὡς ἐν τόπῳ, οὐδ᾿ ὡς περιεχομένη, ἀλλ᾿ ὡς συνέχουσά τε καί περιέχουσα τό σῶμα, κατ᾿ εἰκόνα καί τοῦτ᾿ ἔχουσα Θεοῦ.

Ἡ δέ Σαμαρεῖτις ὡς ἤκουσε παρά Χριστοῦ τῶν ἐξαισίων τούτων καί θεοπρεπῶν φωνῶν, ὡς ὁ Θεός οὐδαμοῦ κατ᾿ ἀλήθειαν προσκυνητός ἐστιν, εἰμή ἐν τῷ πνεύματι καί τῇ ἀληθείᾳ αὐτοῦ, (σελ. 564) καθάπερ ἡ ἐν τοῖς ᾄσμασι τῶν ᾀσμάτων νυμφευομένη τῷ Θεῷ ψυχή, τῇ φωνῇ τοῦ νυμφίου τῆς ἀφθαρσίας ἀναπτερωθεῖσα, τοῦ προσδοκωμένου καί ποθουμένου καί λεληθότως ἔτι παρόντος ποιεῖται μνείαν λέγουσα˙ «οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται, ὁ λεγόμενος Χριστός˙ ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα». Ὁρᾶτε πῶς ἦν ἑτοιμοτάτη πρός πίστιν, ὡς ἐγγίζοντος ἤδη τοῦ προδοκωμένου, καί λίαν εὔελπις; Ἆρ᾿ οὐχί καί ταύτης ἦν λέγειν μετά τοῦ Δαβίδ, «ἑτοίμη ἡ καρδία μου, ὁ Θεός, ἑτοίμη ἡ καρδία μου, ᾄσομαι καί ψαλλῶ ἐν τῇ δόξῃ μου»;

Πόθεν δέ καί τοῦτο βεβαίως οὕτως ᾔδει καί ἀσφαλῶς καί τήν ἐκ ψυχῆς εἶχε πρός αὐτό διάθεσιν, εἰ μή μετά συνέσεως ἀκροτάτης τάς προφητικάς ἐξεμελέτησε βίβλους; Ἐντεῦθεν καί τόν νοῦν οὕτω μετάρσιον εἶχε, τῆς θείας ἔμπλεως γεγονότα κατοχῆς˙ ὡς ἐμοί νῦν ἀγαμένως ὁρῶντι τόν τῆς Σαμαρείτιδος ταύτης πρός Χριστόν πνευματικόν τε καί σφοδρόν πόθον, ἐπέρχεται περί αὐτῆς πάλιν τά τοῦ ᾄσματος ἐκείνου λέγειν, «τίς αὕτη ἡ ἐκκύπτουσα ὡσεί ὄρθρος, καλή ὡς σελήνη, ἐκλεκτή ὡς ὁ ἥλιος;». Τῷ μέν γάρ ἐπαγγέλλεσθαι μετ᾿ ὀλίγον ἐπιφανήσεσθαι τόν τῆς δικαιοσύνης νοητόν ἥλιον Χριστόν καί τῷ τήν ἐξ ἐθνῶν ἐκκλησίαν δι᾿ αὐτῆς ἀρχομένην ὑποφαίνειν ὡς ἐξ ἱερᾶς ἀνίσχουσαν κολυμβήθρας τῆς πηγῆς, ἐφ᾿ ἧς εἰστήκει, καθάπερ κατηχουμένη παρά τοῦ Σωτῆρος, ὁρῶ ταύτην ἐκκύπτουσαν ὡς πολυέραστον ὄρθρον. Καλή δέ ἐστιν ὡσεί σελήνη, ἐπειδή φαίνει, τῆς νυκτός ἔτι τῆς ἀσεβείας ἐπικρατούσης˙ ἐκλεκτή δέ ὡς ὁ ἥλιος, ἅ τε καί Φωτεινή παρά τοῦ Σωτῆρος ὠνομασμένη καί τοῦ καταλόγου καί αὕτη τετελεσμένη τῶν μελλόντων ὡς ἥλιον λάμψειν κατά τό εὐαγγέλιον, ἐπεί καί μακαριωτάτῳ καί μαρτυρικῷ τέλει τόν ἑξῆς (σελ. 566) φωτοειδῆ βίον ἐπεσφραγίσατο, καί νῦν δέ Θεόν οἶδεν ἀληθῆ τόν Χριστόν καί τελέως τοῦτον ἐθεολόγησε, καί ὅπερ αὐτός τοῖς μαθηταῖς εἶπεν ὕστερον περί τοῦ συμφυοῦς καί ὁμοτίμου Πνεύματος, ὡς ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος διδάξῃ πᾶσαν τήν ἀλήθειαν, τοῦτο καί αὕτη προλαβοῦσα περί αὐτοῦ φησιν, «ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα».

Ἀλλ᾿ ὡς εἶδε τοιαύτην οὖσαν ὁ νοητός νυμφίος Χριστός, ἀπερικαλύπτως πρός αὐτήν φησιν, «ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι». Ἡ δέ εὐθέως ὡς ἐκλεκτή ὄντως εὐαγγελίστρια γίνεται καί τήν ὑδρίαν ἀφεῖσα καί πρός τήν πόλιν δραμοῦσα πάντας ἐπιστρέφει τοῖς λόγοις καί πρός πίστιν τοῦ ὀφθέντος ἐνάγει, «δεῦτε ἴδετε», λέγουσα, «ἄνθρωπον, ὅς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα˙ μή τοι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός;». Οὕτω δέ φησιν, οὐκ ἀμφιβολίαν αὕτη κεκτημένη τινά, πληροφορηθήσεσθαι δέ μᾶλλον ἐκ τῆς θέας καί διά τῆς πρός τόν Κύριον ὁμιλίας εὐχετέστερον ἀναπεισθήσεσθαι καί τούς ἄλλους πιστεύουσα, καθάπερ καί διά τῶν ἔργων ἐξέβη.

Ἐγώ δέ καί τοῖς προειρημένοις συνοπτικώτερον ἐχρησάμην καί τά ἑξῆς τῶν εὐαγγελικῶν ρημάτων ἀρτίως παρίημι, τήν ὥραν ἐπί τάς τοῦ σώματος χρείας καί τά ἔργα τοῦ βίου κατεπείγουσαν ὑμᾶς ὁρῶν. Ἀλλ᾿ ὑμεῖς σκοπεῖτε τήν Σαμαρείτιδα ταύτην˙ ὡς γάρ ἤκουσε τῶν εὐαγγελικῶν λόγων, οὕς καί ἡμεῖς ἐξαγγέλλομεν πρός τήν ὑμετέραν ἀγάπην, εὐθύς καί τῶν ἀναγκαιοτάτων τοῦ σώματος κατεφρόνησεν˙ ἀφῆκε γάρ πάραυτα καί τήν ὑδρίαν καί τήν οἰκίαν, καί εἰς τήν πόλιν δραμοῦσα καί τούς Σαμαρείτας ἐπισπασαμένη, σύν αὐτοῖς πάλιν ἐπανῆλθε πρός τόν Χριστόν˙ τό γάρ, (σελ. 568) «δεῦτε ἴδετε», τοῦτό φησιν ἄντικρυς, ἀκολουθήσατέ μοι καί ὁδηγήσω ὑμᾶς καί δείξω νῦν ὑμῖν τόν ἐξ οὐρανῶν σωτῆρα τῷ κόσμῳ παραγενόμενον.

Ἐκείνους μέν οὖν οὕτω τηνικαῦτα προτρεψαμένη τῷ Χριστῷ παρέστησεν, ἡμᾶς δέ διδάσκει διά τοῦ καταλιπεῖν καί τήν οἰκίαν καί τήν ὑδρίαν προτιμοτέραν ἡγεῖσθαι καί τῶν ἀναγκαίων χρειῶν τήν ἐκ τῆς διδασκαλίας ὠφέλειαν, ἥν καί ὁ Κύριος ἀγαθήν μερίδα προσεῖπε πρός τήν ἐν τῷ εὐαγγελίῳ Μάρθαν, ὑπέρ τῆς ἀκροωμένης τοῦ λόγου Μαρίας διαλεγόμενος. Εἰ δέ τῶν ἀναγκαίων περιφρονεῖν δεῖ, πόσω μᾶλλον τῶν ἄλλων; Τί γάρ σε καί κατεπείγει καί τῶν κατά ψυχήν ὠφελίμων ἀκουσμάτων ἀπάγει; Οἴκου καί παίδων καί γυναικός ἐπιμέλεια; οἰκεῖον ἤ συγγενικόν πένθος ἤ χαρμονή; ἀγοαρασία τις κτημάτων ἤ πώλησις; χρῆσις τῶν ὑπαρχόντων σοι πάντων, μᾶλλον δέ κατάχρησις; Ἀλλ᾿ ἄκουε συνετῶς τῶν ἀποστολικῶν διδαγμάτων˙ «ὁ καιρός, ἀδελφοί, συνεσταλμένος τό λοιπόν ἐστιν, ἵνα καί οἱ ἔχοντες γυναῖκας ὡς μή ἔχοντες ὦσι καί οἱ κλαίοντες ὡς μή κλαίοντες καί οἱ χαίροντες ὡς μή χαίροντες καί οἱ ἀγοράζοντες ὡς μή μή κατέχοντες καί οἱ χρώμενοι τῷ κόσμῳ τούτῳ ὡς μή καταχρώμενοι˙ παράγει γάρ τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου».

Τί ἐστιν, «ὁ καιρός συνεσταλμένος ἐστί»; Βραχύς ὁ βίος, ἐγγύς ὁ θάνατος, φθαρτός ὁ κόσμος οὗτος, ὁ ἀεί μένων ἕτερος˙ παραπέμπει δέ ἡμᾶς πρός ἐκεῖνον ἐν ἀσφαλείᾳ ἡ τοῦ παρόντος καταφρόνησις κόσμου, ἡ πρός τόν μέλλοντα ἐκεῖνον ἑτοιμασία, τό ζῆν κατά τό ἐγχωροῦν ἀπό τῶν ἐνταῦθα κατ᾿ ἐκείνην τήν πολιτείαν καί τό τοῦ παρόντος βίου βλαβερόν ὅση δύναμις φεύγειν. Καθάπερ δέ πολεμίων ἐπιδρομῆς ἐπί τά ἐκτός τῆς πόλεως πυκνά γινομένης, τούς ἀγρούς (σελ. 570) ἔχομεν ὡς μή ἔχοντες καί τόν πλείω χρόνον ἐκείνους φεύγοντες ἐντός ἐν ἀσφαλείᾳ καθήμεθα, κἄν ἐπί καιρόν ἀναχωρήσωσιν οἱ πολέμιοι, χρώμεθα πρός βραχύ τοῖς πρό τοῦ ἄστεος περιπάτοις, ἀλλ᾿ οὐ καταχρώμεθα, τόν καιρόν τῆς χρήσεως συνεσταλμένον ὁρῶντες, οὕτω καί τῷ κόσμῳ τούτῳ χρῆσθαι καί μή καταχρῆσθαι παραινεῖ καλῶς ὁ ἀπόστολος˙ ὁρᾷ γάρ τούς ἀοράτους πολεμίους δεινῶς ἐπεμβαίνοντας καί τό προσδόκιμον τῆς φθορᾶς˙ «παράγει» γάρ φησι «τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου». Καίτοι ἐπειδή περ οὐ κυρίως ὑφέστηκεν, ἀλλ᾿ ὡς εἶπε σχηματισμός ἐστι τά παρόντα μόνον, καί γίνεται μέν, οὐκ ἔστι δέ, πρός ὀλίγον φαινόμενά τε καί παρερχόμενα, κἄν τις ἐθέλοι κατέχειν, οὐ δυνήσεταί ποτε, καθάπερ θερινῆς ἀγόνου νεφέλης ἐλαυνομένης ὑπ᾿ ἀνέμου καί ταχύ παρατρεχούσης σκιάν, διά μόνον τό φανεράν γενέσθαι τήν ἑκάστου πρόθεσιν ἡ παραίνεσις καί τό δοῦναι σημεῖον τῆς ἐπιγνώσεως τῶν παρά Θεοῦ διδαγμάτων˙ κἄν γάρ ἐθέλῃ τις κατέχειν, καθάπερ ἔφην, οὐ καθεκτά τά παρόντα καί τοῦτο διχῶς˙ οὐ γάρ μόνον ὁ κόσμος οὗτος παράγει, ἀλλά καί ἡμῶν ἕκαστος τῶν τῷ κόσμῳ τούτῳ χρωμένων, ἔσθ᾿ ὅτε καί πρό τῶν ἀνά χεῖρας ἐν τῷ κόσμῳ παράγει. Καί καθάπερ ὁδόν τινα βαδίζων παρέρχεται πᾶς ἄνθρωπος καί αὐτήν πολυειδῶς κινουμένην καί παρερχομένην αὐτόν, καί δυοῖν ἐξ ἀνάγκης ἐκβαίνει θάτερον, ἤ πρότερα τοῦτον τά τῆς ὁδοῦ παρελθόντα φθάνει καί ἅ κατεῖχεν οὗτος οὐκέτ᾿ ἔχει κατέχειν ἤ αὐτός φθάνει τελείως παρελθών τήν τοῦ βίου ταύτην ὁδόν καί οὐκέτ᾿ ἔχει κατέχειν τά ἐν τῷ βίῳ˙θνητός γάρ ὤν ὁ ἄνθρωπος τοῖς ἐν τῷ βίῳ συνημμένος ἐστίν, ἅ ἐστι καί ταῦτα τρεπτά. Ἤ οὖν πολυτρόπως τρέπεται τοῖς τρεπτοῖς συνημμένος καί ἀπώλεσεν ἅ κατεῖχε, πλοῦτον ἴσως, περιφάνειαν, εὐθυμίαν, (σελ. 572) θανών αὐτός ἑαυτῷ φθάνει τήν τροπήν κεφαλαιωδέστερον ἐπενεγκών, καί γυμνός ἄπεισι, τά νῦν ὄντα καί τάς ἐπί τούτοις ἐλπίδας καταλιπών. Παισίν ἴσως; Ἀλλά τίς καί τούτου τέρψις; Αὐτῷ μέν γάρ αἴσθησις οὐκέτ᾿ ἔστι τῶν ἐνταῦθα, οἱ δέ παῖδες τόν ἴσον ἤ τόν ἕτερον διαπεσοῦνται τρόπον.

Συμφορά οὖν ἀεί τῶν τῷ κόσμῳ τούτῳ προσκειμένων τό τέλος, γυμνῶν ὕστατον ἐκφερομένων καί πάντα καταλιμπανόντων ἐνταῦθα τά καταθύμια. Τοῖς δέ τά τοῦ κόσμου τούτου περιφρονοῦσι καί μανθάνει ζητοῦσι περί τοῦ μέλλοντος κόσμου καί πράττειν σπεύδουσι τά λυσιτελήσοντα πρός ἐκεῖνον, οὐ ζημίαν ὁ θάνατος ἐπελθών ἐπάγει, μετάγει δέ τούτους μᾶλλον ἀπό τῶν ματαίων καί ρευστῶν τούτων πρός ἡμέραν ἀνέσπερον, πρός ζωήν ἀθάνατον, πρός πλοῦτον ἀδαπάνητον, πρός τρυφήν ἀκήρατον, πρός δόξαν ἀΐδιον, πρός τά ὄντως ὄντα καί ἀναλλοίωτα διαμένοντα.

Ὧν γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, χάριτι καί φιλανθρωπίᾳ τοῦ κλίναντος οὐρανοῦ καί καταβάντος ὑπέρ ἡμῶν, οὐ μέχρι μόνον ἡμῶν, ἀλλά μέχρι καί τῶν συγκεκλεισμένων ἐν τοῖς καταχθονίοις ψυχῶν˙ κἀκεῖθεν δι᾿ ἀναστάσεως καί παλινζωίας ἀναδραμόντος καί ἡμῖν παρασχόντος δι᾿ ἑαυτοῦ τόν φωτισμόν καί τήν γνῶσιν καί τήν ἐλπίδα τῶν οὐρανίων καί ἀϊδίων, ἐν οἷς ἐστι δεδοξασμένος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

 

Για ενημέρωση σχετικά με τα νέα, τις εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και το έργο μας παρακαλούμε συμπληρώσετε τα παρακάτω στοιχεία. Για τους όρους προστασίας δεδομένων δείτε εδώ.