ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ   ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ"
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ   ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ    ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Φωνή Κυρίου | Διακονία | Εορτολόγιο | Πολυμέσα

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ

ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ

ΒΙΒΛΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

ΤΕΧΝΗ

ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ

ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

  Ο θρίαμβος της Εκκλησίας

Σεβ. Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ,
Εκκλησία, Μάρτιος 2011, σελ. 163-169
(Ομιλία στο Συνοδικό Αρχιερατικό Συλλείτουργο για την Κυριακή της Ορθοδοξίας, Ι. Ναός Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου, 13.3.2011)

«Τω δε Θεώ χάρις τω πάντοτε θριαμβεύοντι ημάς εν τω Χριστώ και την οσμήν της γνώσεως αυτού φανερούντι δι' ημών εν παντί τόπω»
(Προς Κορινθίους Β ´, β ´ 14)

Ας είναι δοξασμένος ο Θεός που μας οδηγεί πάντοτε σε θριάμβους με την δύναμη του Χριστού και κάνει με το κήρυγμα μας να διαδίδεται σαν άρωμα παντού η γνώση του Χριστού.

Ιερώς και ευφροσύνως πανηγυρίζει η αγία Εκκλησία σήμερα την αναστήλωση των αγίων εικόνων (11 Μαρτίου 843 μ.Χ.), με την οποία τερματίσθηκε η υπερεκατονταετής (727 έως 843 μ.Χ.) περίοδος ταραχών στην εκκλησιαστική ζωή και διωγμών της ορθοδόξου πίστεως και πνευματικότητος, κατά την οποία η Πολιτεία εισήλθε βιαίως στα ενδότερα της Εκκλησίας αποπειραθείσα να ερμηνεύσει την ευαγγελική διδασκαλία και να επιβάλει την άποψη της στην εκκλησιαστική ζωή.

Οι εικονομάχοι αυτοκράτορες έχοντες αιρετικά φρονήματα απεφάσισαν εκκλησιαστικές μεταρρυθμίσεις που προκάλεσαν την οξύτατη αντιπαράθεση μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας, που είναι γνωστή ως εικονομαχική έρις. Συγκεκριμένως με διατάγματά τους συντομεύθηκε η θεία Λειτουργία, καταργήθηκαν αγρυπνίες και άλλες ιερές Ακολουθίες, νηστείες και εορτές, απλοποιήθηκε η ζωή των Μοναστηριών, δημεύθηκε η κτηματική περιουσία τους, περιορίσθηκε και ορίσθηκε ο αριθμός των Ιερ έ ων και των Μοναχών, η εκλογή των Επισκ ό πων υποβλήθηκε στην κύρωση του Αυτοκρατορικού Συμβουλίου (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Κ. Στεφανίδου, Εκκλησιαστικ ή Ιστορία, εκδοτικός οίκος « Αστήρ», Αθήναι 1959, σ. 256-257).

Οι πιστοί υψώνουν ευχαριστήριο αίνο και δοξολογία στον Τριαδικό Θεό, που εστήριξε την πίστη τους στην διδασκαλία του Ευαγγελίου και την μαρτυρία τους για τον θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όπως διεκήρυξε η Ζ΄ Οικουμενική Συνοδος 786/7μ.Χ.

Κρίναμε κατάλληλο στην ιερή και λαμπρή σύναξή μας να εμβαθύνουμε στην ουσία της πανηγύρεως με οδηγό μας τον αποστολικό λόγο που προτάχθηκε στην ομιλία μας. Θα αναζητήσουμε το νόημα της πανηγύρεως, έχοντες υπόψη μας τα ιστορικά γεγονότα, που είναι καταγεγραμμένα.

 

1. Θρίαμβος

Πρώτον επιβάλλεται να προσδιορίσουμε τα χαρακτηριστικά αυτού του θριάμβου·

α ´. Ο θρίαμβος της Εκκλησίας είναι θρίαμβος κατά του ψεύδους. Πολλοί κατά καιρούς χρησιμοποίησαν το ψεύδος για να εξαπατήσουν τούς πιστούς και να αλλοιώσουν το ορθόδοξο φρόνημα. Ψεύδη, πλάνες, συκοφαντίες και απάτες επεχείρησαν και επιχειρούν να νοθεύσουν με αλλότριες απόψεις και ετεροδιδασκαλίες την παραδοθείσα στους αγίους πίστη ( Ιούδα 2) και να κλονίσουν την εμπιστοσύνη των ανθρώπων στον αληθινό Θεο και τον αιώνιο λόγο Του, στην αγία Εκκλησία Του, στην ιερή ευαγγελική διδασκαλία, στο ορθόδοξο ήθος και την « εν Χριστώ» ζωη. Ο πόλεμος αυτός κατά της αληθείας τότε και σήμερα, στο παρελθόν και στο παρόν, διεξάγεται με πολλά προσχήματα. Ο σκοπός όμως είναι ένας, να συσκοτισθεί η αλήθεια και να χαθεί το κριτήριο για το νόημα της ζωής, ώστε ο άνθρωπος, επειδή δεν θα στηρίζεται σε σταθερές αρχές να ζει και να συμπεριφέρεται «μη έχων ελπίδα » (Προς Θεσσαλονικείς δ ´ 13) και να παρασύρεται εύκολα από διαφόρους εξουσιαστές.

Την αλήθεια της Εκκλησίας όσοι και όποιοι και αν την πολεμήσουν δεν θα κατορθώσουν να την εξαλείψουν, διότι είναι το φως του κόσμου και θα ευρίσκεται πάντοτε « επί την λυχνίαν δια να φέγγη πάσι τοις εν τη οικία» (Ματθαίου ε ´ 15).

β ´. Ο θρίαμβος της Εκκλησίας είναι θρίαμβος κατά της αμαρτίας. Η αμαρτία είναι προκλητική, επειδή ο άνθρωπος παρασύρεται πλανώμενος εύκολα για να την διαπράξει (Προς Εβραίους ιβ ´ 1). Η αμαρτία εξαχρειώνει την εικόνα του Θεού, που είναι ο άνθρωπος (Γεν. α ´ 27), ο οποίος ενώ πρέπει να αντανακλά την δόξα του Δημιουργού του, αυτός προσκτάται τις θηριώδεις ιδιότητες των επιρρύτων παθών. Μόνο ο λόγος του Θεού που οριοθετεί την αρετή και την αλήθεια « ο τομώτερος υπέρ πάσαν αμφίστομον μάχαιραν» (Προς Εβραίους δ ´ 12) κατακόπτει την αμαρτία και την εκριζώνει από τις ψυχές των ανθρώπων. Ό ταν ακυρωθεί η δύναμη και η αυθεντία του λόγου του Θεού, τότε και η αμαρτία δεν ελέγχεται, δεν απαγορεύεται, δεν καταδικάζεται, «δια γαρ νόμου επίγνωσις αμαρτίας » (Προς Ρωμαίους γ ´ 20) και « αμαρτία δε ουκ ελλογείται μη όντος νόμου» (Προς Ρωμαίους ε ´ 13). Ο λόγος του Θεού αγιάζει τις ψυχές και προσδίδει σ' αυτές την θεοειδή μορφή του Χριστού (Προς Γαλάτες δ ´ 19), που είναι η άχραντη εικόνα του Θεού του αοράτου (Προς Κολοσσαείς α ´ 15).

Με τον λόγο του Θεού αποκαθιστά η Εκκλησία το ανθρώπινο πρόσωπο κατά το αρχέτυπό του αίρουσα απ' αυτ ό το κάλυμμα των παθών.

Πολλοί όχι μόνο τον λόγο του Θεού δεν αντέχουν να ακούουν, αλλά και το βλέμμα Του επάνω τους είναι βαρύ και αβάσταχτο.

Γι αυτ ό το σύστημα των πονηρευομένων πολεμεί την Εκκλησία, ώστε να μη γεννά « εν Χριστώ και δια του Ευαγγελίου» (Προς Κορινθίους Α ´ δ ´ 15) τέκνα Θεού. Αλλ ά πάντοτε θα θριαμβεύει η αλήθεια και θα υψώνεται η αγιότητα που ενεργεί η Χαρη του Θεού και η Εκκλησία θα προσάγει υιούς και θυγατέρες δια Ιησού Χριστού στον επουράνιο Θεο και Πατέρα.

γ ´. Ο θρίαμβος της Εκκλησίας είναι θρίαμβος κατά του θανάτου.

Ο θάνατος απλώθηκε και επικράτησε στον κόσμο για να καταπιεί κάθε μορφή ζωής, που ο Θεός δίδει. Είναι επόμενο να θέλει να καταπιεί και να εξαφανίσει την Εκκλησία, που γεννά, την « εν Χριστώ» ζωη, για να κυριαρχήσει αιώνια.

Ο Κύριός μας όμως διαβεβαίωσε με τον αψευδέστατο λόγο Του, ότι «πύλαι ’ δου ου κατισχύσουσι της Εκκλησίας» (Ματθαίου ιστ ´ 18), δηλαδή ούτε ο θάνατος μπορεί να εξαφανίσει την Εκκλησία.

Οι άγιοι Πατέρες μας για να στηρίξουν την « εν Χριστώ» ζωη και την ελπίδα των πιστών υπέστησαν μαρτύρια, εξορίες, διωγμούς, αποκλεισμούς, φυλακίσεις, δημεύσεις, βασανισμούς, θάνατο, αλλά δεν υποτάχθηκαν στην ασεβή εξουσία που τους δίωκε και έμειναν σταθεροί υποστηρικτές της αληθείας. Οι εχθροί και διώκτες τους χάρηκαν μία σύντομη επιτυχία, όταν τους δίωκαν ή τους θανάτωναν, την φυσική εξόντωσή τους. Τελικώς όμως ηττήθηκαν από την δύναμη της αλήθειας και ζωής της Εκκλησίας. Ηττ ή θηκαν όπως οι σταυρωτές του Κυρίου μας Ιησο ῦ Χριστού που χάρηκαν μια πρόσκαιρη και ασήμαντη επιτυχία, όταν σταύρωσαν και θανάτωσαν τον Κύριο της δόξης Ιησού Χριστό και τον έθεσαν στον τάφο για τρεις ημέρες και η νίκη τους διαλύθηκε από την αιώνια δόξα του Ιησού Χριστού, που αναστήθηκε από τούς νεκρούς, ώστε να μη διαιωνίζει θάνατος του γένους των βροτών.

Έ κτοτε η Εκκλησία θα γεννά τους «υιούς της αναστάσεως » (Λουκά κ ´ 36). Θα ερωτά και θα ελέγχει με το στόμα του αποστόλου Παύλου· «Που σου θάνατε το κέντρον; Που σου ά δη το νίκος;» (Προς Κορινθίους Α ´ ιε ´ 55).

Που είναι θάνατε η δύναμή σου; Που είναι η εξουσία σου; Που είναι η νίκη σου; Ολα εξαφανίσθηκαν μπροστά στον Κύριο της ζωής και της αθανασίας.

Γι αυτ ά πανηγυρίζει σήμερα η Εκκλησία. Γι αυτ ό τον θρίαμβο χαίρεται και ευφραίνεται.

 

2. Θρίαμβος με την δύναμη του Χριστού « εν τω Χριστώ»

Ομολογούμε και κηρύττουμε, ότι η νίκη και ο θρίαμβος της Εκκλησίας είναι έργο της δυνάμεως του Παντοδυνάμου Θεού. Ο Θεός που είναι ο Κύριος της ιστορίας και κυβερνήτης της ζωής οδηγεί την Εκκλησία Του σε θριάμβους, σε νίκες πνευματικές από τις οποίες αναδεικνύεται η δύναμη της πίστεως.

Ο ευαγγελιστής Ιω ά ννης έγραψε σε καιρούς χαλεπούς για την νίκη της πίστεως στον Ιησο ῦ Χριστό·

«Παν το γεγεννημένον εκ του Θεού νικά τον κόσμον· και αύτη εστιν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών. Τις εστιν ο νικών τον κόσμον ει μη ο πιστεύων ότι Ιησο ῦ ς εστιν ο υιός του Θεού» (Α ´ Ιω ά ννου ε ´ 4-5).

Η Εκκλησία θριαμβεύει και νικά κηρύττουσα την θεότητα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, προσκαλούσα τους ανθρώπους να ενωθούν μαζί Του με τα άγια Μυστήρια, ώστε να καθαρισθούν από τον ρύπο της αμαρτίας, να αρθούν οι συνέπειες της παραβάσεως των εντολών του Θεού και της παρακοής στο άγιο θέλημά Του, να αγιασθούν και να δοξασθούν ενωμένοι με τον Χριστό στην αιώνια βασιλεία Του.

Ο θρίαμβος της Εκκλησίας επομένως οφείλεται στην ένδοξη εσχατολογική προοπτική του ανθρωπίνου προσώπου και της ζωής, στην δυνατότητα του ανθρώπου να ενωθεί με τον Ιησο ῦ Χριστό κατά την διδασκαλία της. Αυτή η καταξίωση του ανθρωπίνου προσώπου να ενωθεί με τον Υιό του Θεού προκαλεί την ακλόνητη χαρά, τα πνευματικά σκιρτήματα, την θεία ευφροσύνη.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι ο Νικητής ( Αποκαλύψεως γ ´ 12,21) που εξήλθε «νικών και ίνα νικήσει» ( Αποκαλύψεως στ ´ 2). Αυτός θριάμβευσε όταν υψώθηκε στον σταυρό « απεκδυσάμενος τας αρχάς και τας εξουσίας εδειγμάτισεν εν παρρησία, θριαμβεύσας αυτούς εν αυτώ» (Προς Κολοσσαείς β ´ 15).

Με την δική Του δύναμη νικούν και οι πιστοί, που ζουν « εν Χριστώ». Επειδ ή είναι ενωμένοι μαζί Του ενδυναμώνονται στους αγώνες τους υπέρ της αληθείας, ανθίστανται στην ματαιότητα και φθορά της αμαρτίας.

Ό πως είναι αδύνατο να ηττηθεί ο Χριστός, το ίδιο είναι αδύνατο να ηττηθεί και η Εκκλησία που είναι το ένδοξο σώμα Του, όπως θεολογεί ο απόστολος Παύλος κηρύττοντας « υμείς δε εστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους» (Προς Κορινθίους Α ´ ιβ ´ 27).

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός επαναλαμβάνει προς τους διώκτες Αυτού και της Εκκλησίας Του, τους λόγους Του προς τον πρώην διώκτη Του Απ ό στολο Παύλο «σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Πράξεων κστ ´ 14).

Εκείνος ο ακάματος εργάτης του Ευαγγελίου και Απ ό στολος των Εθνών διεκήρυττε πανηγυρικά πρώτον μεν, ότι αισθανόταν ισχυρός να κατορθώσει τα πάντα και να επιτύχει τον σκοπό της αποστολής του από την κοινωνία και την σχέση του με τον Ιησού Χριστό λέγοντας «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» (Προς Φιλιππησίους γ ´ 13) και δεύτερον δε, ότι αποδεχόταν τον διωγμό του για τον Χριστό ευχαρίστως γράφοντας «διο ευδοκώ εν ασθενείαις, εν ύβρεσιν, εν ανάγκαις, εν διωγμοίς, εν στενοχωρίαις, υπέρ Χριστού· όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμι» (Προς Κορινθίους Β ´ ιβ ´ 10).

Αυτά αποδεικνύουν, ότι όσο διώκεται η Εκκλησία τόσο δοξάζεται. Όσο υβρίζεται τόσο λάμπει η αγιότητά της. Ό σο πολεμείται τόσο ισχυροτέρα αποδεικνύεται των δυνάμεων που Την πολεμούν.

Διαπνεόμενοι και εμπνεόμενοι από αυτό το φρόνημα οι άγιοι Πατέρες μας διεξήγαγαν τούς υπέρ της αληθείας του Χριστού αγώνες και δεν φοβήθηκαν απειλές και διωγμούς, στερήσεις και θάνατο, διότι αισθάνονταν ισχυροί, επειδή ζούσαν ενωμένοι με τον Κυριο Ιησού Χριστό. Γι αυτό και η Εκκλησία ποτέ δεν ηττήθηκε, ούτε θα ηττηθεί.

Είναι εύκαιρο και για την ανάγκη της πανηγύρεώς μας να αναφέρουμε τούς λόγους του αγίου Πατρός της Εκκλησίας μας Ιω ά ννου του Χρυσοστόμου που εξαίρουν πανηγυρικότατα το αήττητο και ακλόνητο της Εκκλησίας·

«Τοιούτον έχει μέγεθος η Εκκλησία· πολεμουμένη νικά· επιβουλευομένη περιγίνεται· υβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται· δέχεται τραύματα, και ου καταπίπτει υπό των ελκών · κλυδωνίζεται, αλλ' ου καταποντίζεται· χειμάζεται, αλλά ναυάγιον ουχ υπομένει · παλαίει, αλλ' ουχ ηττάται · πυκτεύει, αλλ' ου νικάται. Δια τι ουν συνεχώρησε το πόλεμον; Ίνα δείξη λαμπρότερον το τρόπαιον». ( Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία ότε της Εκκλησίας έξω ευρεθείς Ευτρόπιος απεσπάσθη, και περί παραδείσου και Γραφών, και εις το «Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου», Ρ. υ. 52,398).

Δηλαδή· «Τέτοιο μεγαλείο έχει η Εκκλησία. Ό ταν την πολεμούν, νικάει· όταν την επιβουλεύονται, θριαμβεύει· όταν την βρίζουν, γίνεται λαμπρότερη· δέχεται τραύματα και δεν πέφτει από τις πληγές· κλυδωνίζεται, αλλά δεν καταποντίζεται · δοκιμάζεται από τρικυμίες, αλλά δεν υφίσταται ναυάγιο· παλεύει, αλλά μένει αήττητη · αγωνίζεται, αλλά δεν νικιέται. Γιατί λοιπόν επέτρεψε τον πόλεμο; Για να δείξει πιο λαμπρό τρόπαιο».

«Σκληρόν γαρ σοι προς κέντρα οξέα λακτίζειν. Ουκ αμβλύνεις τα κέντρα, αλλά τους πόδας αιμάσσεις· επεί και τα κύματα την πέτραν ου διαλύει, αλλ' αυτά εις αφρόν διαλύονται. Ουδέν Εκκλησίας δυνατώτερον, άνθρωπε. Λύσον τον πόλεμον, ίνα μη καταλύση σου την δύναμιν· μη είσαγε πόλεμον εις ουρανόν. ’ νθρωπον εάν πολεμής, ή ενίκησας, ή ενικήθης. Εκκλησίαν δε εάν πολεμής, νικήσαί σε αμήχανον · ο Θεός γαρ εστιν ο πάντων ισχυρότερος. Μη παραζηλούμεν τον Κυριον; μη ισχυρότεροι αυτού εσμεν ; Ο Θεός έπηξε, τις επιχειρεί σαλεύειν; Ουκ οίσθα αυτού την δύναμιν. Επιβλ έ πει επί την γην, και ποιεί αυτήν τρέμειν· κελεύει, και τα σειόμενα ηδράζετο. Ει την πόλιν σαλευομένην έστησε, πολλώ μάλλον την Εκκλησίαν στήσαι δύναται. Η Εκκλησία ουρανού ισχυροτέρα · ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι. Ποίοι λόγοι Συ ει Πετρος, και επί ταύτη μου τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής. Ει απιστείς τω λόγω, πίστευε τοις πράγμασι. Πόσοι τύραννοι ηθέλησαν περιγενέσθαι της Εκκλησίας πόσα τήγανα; πόσοι κάμινοι, θηρίων οδόντες, ξίφη ηκονημένα ; και ου περιεγένοντο. Πού οι πολεμήσαντες; Σεσίγηνται και λήθη παραδέδονται. Πού δε η Εκκλησία; Υπ έ ρ τον ήλιον λάμπει» ( Ιωάννου Χρυσοστόμου, Προ της εξορίας, Ρ G 52,428)

Δηλαδή· «Είναι σκληρό για σένα να κλωτσάς προς μυτερά καρφιά. Δεν χαλάς την αιχμή των καρφιών, αλλά τα πόδια ματώνεις· επειδή και τα κύματα δεν διαλύουν την πέτρα, αλλά αυτά διαλύονται σε αφρό. Τίποτε δεν είναι δυνατότερο από την Εκκλησία, άνθρωπε... Ε ά ν έχεις πόλεμο με έναν άνθρωπο, ή νίκησες ή νικήθηκε. Αλλ ά εάν έχεις πόλεμο με την Εκκλησία, είναι αδύνατο να νικήσεις. Ο Θεός στερέωσε, ποιός είναι δυνατόν να κλονίσει; Δεν γνωρίζεις την δύναμή του; Ρίχνει ένα βλέμμα πάνω στην γη και την κάνει να τρέμει. Δίνει μία εντολή, και εκείνα, που σείονται, στερεώνονται. Ε ά ν την πόλη, που σείεται από τον σεισμό, κράτησε όρθια, πολύ περισσότερο μπορεί να κρατήσει όρθια την Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι ισχυρότερη του ουρανού. Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, οι δε λόγοι μου δεν θα παρέλθουν. Ποίοι λόγοι; Συ είσαι Πετρος και πάνω στον βράχον αυτόν (της αληθινής πίστεως, που ωμολόγησες, γενόμενος με την ομολογία αυτή ο πρώτος λίθος της πνευματικής μου οικοδομής), θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου, ο θάνατος και οι οργανωμένες δυνάμεις του κακού δεν θα υπερισχύσουν και δεν θα κατανικήσουν την Εκκλησία. Ε ά ν πιστεύεις στον λόγο, να πιστεύεις στα πράγματα. Πόσοι τύραννοι θέλησαν να νικήσουν την Εκκλησία; Πόσα τηγάνια χρησιμοποιήθηκαν για αυτό; Πόσα καμίνια; Δόντια αγρίων θηρίων, ακονισμένα ξίφη; Και παρόλα αυτά δεν νίκησαν. Που είναι όσοι πολέμησαν την Εκκλησία; Δεν γίνεται πλέον λόγος για αυτούς και έχουν λησμονηθεί. Πού είναι δε η Εκκλησία; Λάμπει περισσότερο από τον ήλιο ».

«Ακουέτωσαν Έ λληνες, ακουέτωσαν Ιουδα ῖ οι τα κατορθώματα ημών και την προεδρίαν της Εκκλησίας. Υπ ό πόσων επολεμήθη η Εκκλησία, αλλ' ουδέποτε ενικήθη ; πόσοι τύραννοι; πόσοι στρατηγοί; πόσοι βασιλείς; Αύγουστος, Τιβέριος, Γαϊος, Κλαύδιος, Νερων, άνθρωποι λόγοις τετιμημένοι, δυνατοί, τοσαύτα επολέμησαν ακμήν νεάζουσαν, αλλ' ουκ εξερρίζωσαν · αλλ' οι μεν πολεμήσαντες σεσίγηνται και λήθη παραδέδονται, η δε πολεμηθείσα τον ουρανόν υπεραίρει. Μη γαρ μοι τούτο ίδης ότι εν γη έστηκεν η Εκκλησία, αλλ' ότι εν ουρανώ πολιτεύεται; Πόθεν τούτο δήλον; Δείκνυσι των πραγμάτων η απόδειξις. Επολεμ ή θησαν ένδεκα μαθηταί και η οικουμένη επολέμει · αλλ' οι πολεμηθέντες ενίκησαν και οι πολεμήσαντες ανηρέθησαν · τα πρόβατα των λύκων περιεγένοντο. Είδες ποιμένα τα πρόβατα εν μέσω των λύκων αποστέλλοντα, ίνα μηδέ τη φυγή την σωτηρίαν πορίσωνται; Ποίος ποιμήν τούτο εργάζεται ; Αλλ' ο Χριστός» ( Ιωάννου Χρυσοστόμου, Εκ της 4ης ομιλίας αυτού εις το χωρίον Ησα ΐ ου στ ´ 1, Ρ G, 56, 121-122).

Δηλαδή· « Ας ακούουν όλοι τα κατορθώματα μας και την πρωτοκαθεδρία (τα πρωτεία) της Εκκλησίας. Απ ό πόσους πολεμήθηκε η Εκκλησία, αλλά ποτέ δεν νικήθηκε; Πόσοι τύραννοι; Πόσοι στρατηγοί; Πόσοι βασιλείς; Ο Αύγουστος, ο Τιβέριος, ο Γαϊος, ο Κλαύδιος, ο Νέρων, άνθρωποι τιμώμενοι για την μόρφωσή τους, δυνατοί τόσο πολύ (την) πολέμησαν, ενώ βρισκόταν ακόμη στην νεανική της ηλικία, αλλά δεν την εξερίζωσαν. Αλλ ά εκείνοι που την πολέμησαν, δεν ακούονται πλέον και έχουν λησμονηθεί, ενώ η Εκκλησία που πολεμήθηκε υψώνεται υπεράνω του ουρανού. Γιατί να μην κοιτάξεις αυτό, ότι δηλαδή η Εκκλησία βρίσκεται στην γη αλλά ότι έχει το πολίτευμά της στον ουρανό. Απ ό πού είναι φανερό αυτό; Το δείχνει η απόδειξη των πραγμάτων. Πολεμήθηκαν έντεκα μαθητές και η οικουμένη πολεμούσε, αυτοί δε που πολεμήθηκαν νίκησαν, ενώ αυτοί που πολέμησαν καταλύθηκαν ( αφανίσθηκαν ). Τα πρόβατα νίκησαν τους λύκους. Είδες ποιμένα να αποστέλλει πρόβατα ανάμεσα σε λύκους, για να μην σωθούν ούτε με την φυγή. Ποιός ποιμένας το κάνει αυτό; Ο Χριστός.»

Η πεποίθηση αυτή χαλιβδώνει την θέληση των πιστών που χειμάζονται από τυράννους και δυνάστες, από διώκτες και επίβουλους να προτιμήσουν να μείνουν ενωμένοι με τον Χριστό παρά να χωρισθούν απ' Αυτ ό ν και να έχουν πρόσκαιρη απόλαυση και άνεση.

3. Θρίαμβος είναι η φανέρωση της γνώσεως αυτού, η γνώση του Ιησο ῦ Χριστού.

Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας αγωνίσθηκαν για να δώσουν στούς ανθρώπους την δυνατότητα να γνωρίσουν τον Ιησού Χριστό κατά την μαρτυρία των μαρτύρων της ενσάρκου ζωής και παρουσίας Του στον κόσμο, δηλαδή των αγίων Αποστ ό λων. Με τούς αγώνες τους διαφύλαξαν αναλλοίωτη και ανόθευτη αυτή την μαρτυρία και εμπειρία τους και εκάλεσαν τούς ανθρώπους να γνωρίσουν τον Ιησού Χριστό και να ενωθούν μαζί Του, να ζήσουν δηλαδή « εν Χριστώ».

Ο σκοπός της διακονίας και αποστολής των Ποιμένων της Εκκλησίας είναι να καταρτίσουν τους πιστούς, ώστε να αποκτήσουν την επίγνωση του Υιού του Θεού κατά τον αποστολικό λόγο·

«Αυτός έδωκε τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευαγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς τον καταρτισμόν των αγίων εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού, μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Προς Εφεσίους δ ´ 11-13).

Επομένως ο θρίαμβος της Εκκλησίας συνίσταται στο ότι πάντοτε θα κηρύττει την σωτήρια γνώση και ουδείς θα δύναται να εμποδίσει τον λόγο του Θεού να τρέχει, να διαδίδεται και να δοξάζεται, διότι « ο λόγος του Θεού ου δέδεται» (Προς Τιμόθεον Β ´ β ´ 9), έστω κι αν οι κήρυκες αυτού του λόγου κακοπαθούν μέχρι δεσμών και χρειάζονται τις προσευχές των πιστών, όπως τις ζητούσε ο Απ ό στολος Παύλος από τούς Θεσσαλονικείς που τούς προέτρεπε να προσεύχονται γι α ὐ τ ό ν, ώστε να διαδίδει και να δοξάζει τον λόγο του Κυρίου·

«Το λοιπόν, προσεύχεσθε, αδελφοί, περί ημών, ίνα ο λόγος του Κυρίου τρέχη και δοξάζηται, καθώς και προς υμάς » (Προς Θεσσαλονικείς Β ´ γ ´ 11).

Η Εκκλησία ερμηνεύει αυθεντικά και αλάνθαστα το πρόσωπο και την διδασκαλία του Κυρίου Ιησο ῦ Χριστού, ώστε αυτοί που πιστεύουν να μη διαψευσθούν, οι αγώνες τους να μην αποβούν μάταιοι, η ελπίδα τους να μην χαθεί.

Γι αυτ ό η Εκκλησία αγωνίσθηκε συγκαλούσα Συνόδους για να φυλάξει την υγιαίνουσα διδασκαλία (Προς Τιμόθεον Α ´ 10) για να απαλλάξει τούς υγιαίνοντες λόγους (Προς Τιμόθεον Β ´ α ´ 13) από ό,τι αντίκειται σ' α ὐ το ύ ς. Αυτή την παρακαταθήκη της θείας ζωής παραδίδει σαν πνευματικό θησαυρό και ελπίδα ζωής αιωνίου και δόξης σ' όσους θέλουν να σωθούν εκ της γενεάς ταύτης της σκολιάς και διεστραμμένης.

4. ’ρωμα πνευματικό η γνώση του Χριστού

Η γνώση του Ιησού Χριστού απλώνεται στην κοινωνία και σ' ό λο τον κόσμο σαν ευώδης οσμή, που διαλύει την αποπνικτική δυσοσμία που αναδίδει η πολύμορφη αμαρτία που μετατρέπει την εικόνα του Θεού, δηλαδή τον άνθρωπο, σε δυσώδη δυσείδεια.

Οι συμπεριφορές και οι πρακτικές της αμαρτίας, της ασέβειας, της αρνήσεως του Θεού, της συγχύσεως, του ψεύδους, αναδίδουν οσμή θανάτου, που προκαλούν εντροπή και όταν ακόμη αναφέρονται. Οι απειθείς όμως όχι μόνο δεν εντρέπονται να πράττουν τα φαύλα, αλλά και να καυχώνται για την φαυλότητά τους, για την απιστία τους, για τις αισχρές πράξεις τους, για την ασύνετη ζωή τους, όπως καυτηριάζει ο αποστολικός λόγος μοιάζουν με «κύματα άγρια θαλάσσης επαφρίζοντα τας εαυτών αισχύνας» ( Ιούδα 13). Η συνέπεια της απειθείας στον λόγο του Κυρίου είναι η δυσώδης διαφθορά, που επικρατεί στην κοινωνία.

Αντίθετα, ο γεμάτος αλήθεια και δύναμη λόγος του Κυρίου αρωματίζει την ζωή και τις ψυχές των ανθρώπων που ευωδιάζουν το άρωμα της αθανασίας, το άρωμα της αγιότητος, το άρωμα της θείας ζωής. Αυτό το άρωμα σκορπίζει η διδασκαλία της Εκκλησίας και οσφραίνονται όσοι αγαπούν την αλήθεια και δεν ευδοκούν στο ψεύδος και στην αδικία (Προς Θεσσαλονικείς Β ´, β ´ 11-12).

Οσο διαχέεται το άρωμα της γνώσεως του Κυρίου στις ψυχές των ανθρώπων, η κοινωνία μετατρέπεται σε βασιλεία του Θεού από την οποία αποκλείονται «οι κύνες και οι φαρμακοί και οι πόρνοι και οι φονείς και οι ειδωλολάτραι και πας ο φιλών και ποιών ψεύδος» ( Αποκαλύψεως κβ ´ 15).

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι η δόξα της Εκκλησίας. Η διδασκαλία Του είναι η δόξα της Εκκλησίας. Η πνευματικότητα της χριστιανικής ζωής είναι η δόξα της Εκκλησίας. Η αγιότητα των μελών Της είναι η δόξα της Εκκλησίας. Η πίστη δοξάζει τον άνθρωπο. Η εργασία των εντολών του Χριστού στολίζει τον άνθρωπο. Η υπακοή στο λόγο του Κυρίου τιμά τον άνθρωπο. Η επίγνωση του Ιησού Χριστού καταξιώνει τον άνθρωπο. Η ένωση μαζί Του είναι το ακρότατο των εφετών και το νόημα της ζωής του και του αγώνος του.

Αυτή την εμπειρία της εν Χριστώ ζωής αγωνίζεται η Εκκλησία να μεταδώσει με λόγους, με νοήματα, με εορτές, με σχήματα, με εικόνες, με παραστάσεις. Αυτή την πολύτιμη παρακαταθήκη φυλάσσει καλώς και ασφαλώς, ώστε ουδείς να δύναται να την νοθεύσει, ουδείς να δύναται να την αφαιρέσει, ουδείς να δύναται να την πολεμήσει.

Ό σοι γεύθηκαν την χρηστότητα του Κυρίου ομολογούν αδιάψευστα νυν και εις τούς αιώνες ότι ·

«Αυτοί γαρ ακηκόαμεν και οίδαμεν ότι ούτος εστίν αληθώς ο σωτήρ του κόσμου ο Χριστός» ( Ιωάννου δ ´ 42).

Για ενημέρωση σχετικά με τα νέα, τις εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και το έργο μας παρακαλούμε συμπληρώσετε τα παρακάτω στοιχεία. Για τους όρους προστασίας δεδομένων δείτε εδώ.