ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ   ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ"
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ   ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ    ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Φωνή Κυρίου | Διακονία | Εορτολόγιο | Πολυμέσα

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ

ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ

ΒΙΒΛΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

ΤΕΧΝΗ

ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ

ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

 

V. Διά Ιησού Χριστού, Μόνου « Κεχρισμένου» Μεσολαβητού

Δημήτρης Κ. Σέργιος, Ο Blaise Pascal και το σύμπλεγμα « ισοθεΐας» της διεθνούς ηγεσίας, Αθήνα 2020, σελ. 96-106

Σε μία άλλη εκτενή σκέψη του (556) ο Πασκάλ ανα φέρει μεταξύ άλλων, ότι η Χριστιανική Θρησκεία βασίζεται πρωτίστως σε δύο θέσεις: α) Υπάρχει ένας και μόνο Αληθής Θεός τον οποίο οι άνθρωποι «δεν βλέπουν» μεν αισθητώς, μπορούν, όμως, να Τον γνωρίσουν και να αναπτύξουν προσωπική σχέση Τιμής και Αγάπης μαζί Του μέσω του μεγάλου πλήθους των πνευματικών χαρισμάτων τα οποία Εκείνος τους δώρισε. Και, β) ότι υπάρχει μία επιγενόμενη (δηλαδή όχι αρχική) διαφθορά μέσα μας, η οποία μας καθιστά ανίκανους και ανάξιους να Τον γνωρίσουμε αφ' εαυτών. Και προσθέτει: Εξάλλου, είναι επικίνδυνο για τους ανθρώπους να γνωρίσουν το Θεό χωρίς παράλληλα να γνωρίζουν (και να αναγνωρίζουν στα καθέκαστα) την ηθική τους αθλιότητα. Εξίσου επικίνδυνο, όμως, είναι να γνωρίζουν (και να αναγνωρίζουν στα καθέκαστα) τη δική τους ηθική αθλιότητα, χωρίς να γνωρίζουν ποιός είναι ο Λυτρωτής τους από αυτήν.

Η πρώτη από τις δύο αυτές γνώσεις (η γνώση του Θεού), μόνη της, προκαλεί την αλαζονεία στους διανοουμένους που ανακάλυψαν μεν ότι υπάρχει Θεός, δεν έχουν όμως σαφή επίγνωση της δικής τους ηθικής αθλιότητος. (Σημειώνουμε ότι, επαναχαράσσοντας την ίδια τοποθέτηση στη σκέψη υπ’ αρ. 527, ο Πασκάλ γράφει και πάλι: Η γνώση του Θεού χωρίς τη γνώση της δικής μας αθλιότητος γεννά το πάθος του εγωισμού). Προχωρώντας στο κείμενο της ως άνω σκέψεως 556, σημειώνει: Και η επίγνωση της δικής μας αθλιότητος χωρίς την παράλληλη γνώση ότι υπάρχει Λυτρωτής από αυτήν, προκαλεί απελπισία στους αθέους οι οποίοι, γνωρίζουν μεν -κατά κανόνα- ότι πάσχουν από ηθική αθλιότητα, δεν γνωρίζουν όμως ποιός είναι ο Λυτρωτής μας από αυτήν. Η Χριστιανική Θρησκεία μάς τα γνωστοποιεί λεπτομερώς και τα δύο. Αυτός είναι ο σκοπός της! Μπορεί, επομένως, να γνωρίζει ο άνθρωπος το Θεό, χωρίς να γνωρίζει (σημ. δική μας: μάλλον και με την έννοια χωρίς να παραδέχεται) τη δική του αθλιότητα (όπως συμβαίνει π.χ στην περίπτωση των δαιμόνων που γνωρίζουν μεν καλά ότι υπάρχει Θεός όπως και ότι αυτοί είναι άθλιοι, όμως δεν μετανοούν ποτέ γι ’ αυτό το τελευταίο). Και μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίζει και να παραδέχεται την αθλιότητά του και να θέλει ειλικρινά να αλλάξει ρότα, χωρίς, όμως, να γνωρίζει το Θεό και τον Μόνο « Κεχρισμένο» (Εξουσιοδοτημένο Απεσταλμένο Του στη Γη), ώστε να ζητήσει την προσωπική βοήθειά Του προς απαλλαγή του από καθετί άθλιο και κακό. Και αυτός ο « Κεχρισμένος» Απεσταλμένος είναι, βεβαίως, ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

Γι’ αυτό δεν θα καταπιαστώ, λέγει ο Πασκάλ στην σκέψη 556, για να αποδείξω με φυσικούς συλλογισμούς θέμα «ύπαρξης του Θεού», ούτε θα κάνω θεωρητικές κατασκευές για να αποδείξω τη λογική (σημ. δική μας: και αναλογική προς μέγιστα έτερα πνευματικά φαινόμενα) λογική θεμελίωση του δόγματος της Αγίας Τριάδος, ή ότι υπάρχει Ψυχή Αθάνατη του κάθε ανθρώπου (σημ. δική μας: φαίνεται ότι ο Πασκάλ θεωρεί τα θέματα αυτά ως είδος «ύστερης κατάρτισης» των κατηχουμένων στη Χριστιανική Πίστη). Αλλά θα προσπαθήσω, λέγει, να αποδείξω ότι χωρίς τη γνωριμία του ανθρώπου με τον Λυτρωτή Ιησού Χριστό, όλες οι παραπάνω απολύτως αληθείς και άγιες δογματικές διδασκαλίες προς τον κατηχούμενο, τιθέμενες χρονικώς ως πρώτες διδασκαλίες προς αυτόν, αποβαίνουν αρχικώς, μάλλον αναποτελεσματικές. Και προσθέτει (σημ. προφανώς ως μαθηματι κός): Εάν κάποιος πεισθεί λογικώς ότι οι αναλογίες των αριθμών είναι αλήθειες άϋλες, αιωνίου κύρους, και εξαρτώμενες από μία πρώτη άϋλη αλήθεια που θα την ονομάσουμε Θεό, δεν θα εύρισκα, παραταύτα, ότι ο άνθρωπος αυτός έχει, δίχως άλλο, προοδεύσει προς τη λύτρωσή του από την προσωπική του αθλιότητα, εφ’ όσον δεν θα έχει δώσει προηγουμένως το χέρι του με εμπιστοσύνη στον αισθητό μέχρι, και στις σωματικές μας αισθήσεις («αι χείρες ημών εψηλάφησαν...» Ιωάν. α, 1, 1) αποκλειστικό « Κεχρισμένο» Απεσταλμένο του Άϋλου Θεού, ώστε ο Απεσταλμένος Αυτός να οδηγήσει τα βήματα του ανθρώπου προς τη Λύτρωση.

Και προχωρεί ο Πασκάλ κατωτέρω στην ίδια σκέψη: Ο Θεός των Χριστιανών δεν είναι ένας Θεός ποιητής, απλώς, των γεωμετρικών αληθειών και της τάξης των στοιχείων. Αυτή είναι η άποψη των Ειδωλολατρών και των Επικούρειων. Δεν είναι ένας Θεός που ασκεί απλώς την πρόνοιά του πάνω στη ζωή και χορηγεί τα αγαθά της Γής στους ανθρώπους, για να χαρίσει σε όσους τον λατρεύουν μία μακρά σειρά ευτυχισμένων χρόνων. Αυτή είναι η άποψη των Ιουδαίων. Ο Θεός, όμως των Πατριαρχών, των Προφητών, ο Θεός, τελικώς, των Χριστιανών, είναι Θεός Αγάπης και Παρηγοριάς μέ Πρόσωπο αισθητό, με Χέρι ζεστό και στοργικό (το Πρόσωπο και το Χέρι του « Κεχρισμένου Απεσταλμένου» Του) που κρατά συνεχώς το ανθρώπινο χέρι που Του προσφέρεται για Κοινή Πορεία από τη Γη προς στον Ουρανό. Είναι Θεός που γεμίζει την ψυχή και τη καρδιά των δικών Του. Είναι Θεός που τους κάνει να αισθάνονται μέσα τους τη δική τους αθλιότητα χωρίς, όμως, απελπισία, διότι αισθάνονται και τη δική Του απέραντη φιλανθρωπία. Είναι Θεός που ενώνεται μαζί τους, στα βάθη της ψυχής τους. Που τους γεμίζει με ταπείνωση, χαρά, εμπιστοσύνη, αγάπη. Που, τελικά, τους κάνει να μη θέλουν να αποβλέπουν σε άλλο σκοπό, παρά να Του προσφέρουν όλες τις δυνάμεις τους, ώστε Εκείνος μεν να τους βγάλει στο ξέφωτο της αιώνιας Ζωής, Ειρήνης και Χαράς, αυτοί δε να είναι αιώνια ενωμένοι μαζί Του με απέραντη Τιμή, Ευγνωμοσύνη και Αγάπη.

Έτσι. όσοι ψάχνουν να βρουν το Θεό χωρίς τον Μεσολαβητή Ιησού Χριστό και σταματούν στη Φύση ως, τάχα, μεσίτη και πρέσβυ του Θεού (ενώ αυτή είναι, -όπως είδαμε, απλή -και μερική- εξεικόνιση των δώρων της Θείας Χάριτος απλώς) είτε δεν βρίσκουν κανένα φώς που να τους ικανοποιεί, είτε καταλήγουν να διαμορφώσουν ένα (όπως είπαμε και ανωτέρω) ipso iure τρόπο, γνώσης του Θεού, ώστε να τον λατρεύουν, εάν είναι δυνατό, χωρίς προσωπικό Μεσολαβητή. Έτσι, είτε πέφτουν στον «αθεϊσμό», είτε στο «θεϊσμό» ( ερμηνευτ. σημείωση δική μας: με το τελευταίο ο μεγάλος στοχαστής μάλλον εννοεί τον «πανθεϊσμό»), δύο συστήματα που η Χριστιανική Θρησκεία αποστρέφεται εξίσου.

Και προχωρεί ο Πασκάλ σε μία παρατήρηση που, ιδιαίτερα στην εποχή μας (τέσσερις, περίπου, αιώνες μετά την εποχή που ο Πασκάλ έγραφε τις σκέψεις του...) νομίζω ότι βρίσκει ανατριχιαστική επιβεβαίωση: «Χωρίς τον Ιησού Χριστό ο κόσμος, κατ’ ανάγκη, θα τείνει είτε να καταστραφεί, είτε να μοιάζει με κόλαση!...» (σημ.: Ας ρίξει ο αναγνώστης μιαν απλή ματιά στις σημερινές εξελίξεις στο λεγόμενο «πολιτισμένο» -τάχα!- κόσμο, με τις μαζικές τρομοκρατικές επιθέσεις του Ισλάμ, αλλά και όχι μόνον σ’ αυτές... Σήμερα τείνουν γενικότερα να γίνουν και τα δύο αυτά που επισημαίνει ο Πασκάλ με τις εισαγωγικές λέξεις «είτε» -«είτε»... Διότι υπάρχει μπροστά μας το αμφοτερόπλευρο φάσμα και της καταστροφής και της κόλασης...

Επιπλέον, ο άνθρωπος όχι μόνο λυτρώνεται (δηλ. αναδημιουργείται) διά του Ιησού Χριστού, αλλά ολόκληρη η Δημιουργία εκτίσθη διά της Μεσολαβήσεως, εξ αρχής του Ιησού Χριστού, δηλαδή οικοδομήθηκε, υπάρχει, διατηρείται στη ζωή. τρέφεται και συντηρείται, διά Ιησού Χριστού. (Σημείωση: Πρόκειται για μία από τις κεφαλαιώδεις διδασκαλίες της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας (σημ. δηλ. της Ορθοδόξου Εκκλησίας) περί της Αγίας Τριάδος, που -ευτυχώς!- αποδέχονται και οι λεγόμενοι ρωμαιοκαθολικοί, επομένως ορθότατα επισημαίνει τα ανωτέρω ο ρωμαιοκαθολικός Πασκάλ. Δηλαδή, ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν έχει, ας πούμε, απλή «πρεσβευτική» ιδιότητα μεταξύ Ουρανού και Γής. Είναι Συν- δημιουργός του Κόσμου με τον Θεό Πατέρα. Η πλήρης δογματική διδασκαλία είναι: «Δημιουργία του Κόσμου από τον Πατέρα, διά του Υιού -Ιησού Χριστού- εν Αγίω Πνεύματι». Επομένως, ο Ιησούς Χριστός είναι εξοπλισμένος, ως αποκλειστικός «Μεσίτης» μεταξύ Ουρανού και Γής, με την Αυθεντία της Αγίας Τριάδος προς λύτρωση του ασθενούντος ανθρώπου - και του κόσμου εν γένει).

Αν η διδασκαλία περί του Θεού γινόταν αποτελεσματικά με μόνα τα επιχειρήματα της φύσεως και τις εικόνες της Θείας Χάριτος που υπάρχουν στη φύση (σημ.: δηλαδή μόνον με φυσιολογικά επιχειρήματα), η Θεότης θα έλαμπε επιχειρηματολογικώς με τρόπο αναντίρρητο. Επειδή, όμως, ο κόσμος δημιουργήθηκε διά μέσου του Ιησού Χριστού, έτσι και αναδημιουργείται: Μόνο με την στενή προσωπική γνωριμία (σημ. ας πούμε την «προσωπική διαλεκτική διελκυστίνδα» μήπως και ικανοποιήσουμε έτσι τις στοχαστικές μονομανίες... μαρξιστών και φιλελεύθερων, που παίζουν φιλοσ (ζ) οφικώς με... λέξεις και όρους!) του ανθρώπου με το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αφού μόνον δι' Αυτού ο άνθρωπος και κατανοεί (και απαλλάσσεται από...) την αθλιότητά του, ερχόμενος σε προσωπική επικοινωνία με τον Θεό-Πατέρα και με το Άγιο Πνεύμα.

Αυτό που υπάρχει μέσα στη φύση, δεν δείχνει πειστικά, λέγει ο Πασκάλ, ούτε μία πλήρη απουσία, ούτε μία έκδηλη παρουσία του Θεού. Δείχνει μόνο την παρουσία ενός Θεού κρυμμένου, λόγω της προσωπικής μας αθλιότητος, η οποία μας απεμάκρυνε από την αρχική σχέση μας μαζί Του και την αλήθειά Του. Διά του Ιησού Χριστού, όμως, συνδεόμαστε και πάλι μαζί Του.

Παραθέτω το κείμενο των σκέψεων 546 και 548 του Πασκάλ: «546: Χωρίς τον Ιησού Χριστό, υποχρεωτικά θα βρισκόμαστε μέσα σε πάθη και ηθική αθλιότητα. -Μαζί με τον Ιησού Χριστό είμαστε απαλλαγμένοι από πάθη και ηθική αθλιότητα.- Μέσα σε Αυτόν βρίσκεται όλη μας η αρετή και όλη μας η ευτυχία. Μακριά από αυτόν μόνο πάθη, δυστυχία, πλάνη, σκοτάδι, απελπισία και θάνατος υπάρχουν.» - «548: Όχι μόνο το Θεό, αλλά ούτε τον εαυτό μας δεν γνωρίζουμε ειμή μόνο μέσω του Ιησού Χριστού. Δεν γνωρίζουμε τη ζωή, ούτε το θάνατο, ειμή μόνο μέσω του Ιησού Χριστού. -Χωρίς τον Ιησού Χριστό δεν ξέρουμε τι είναι η ζωή μας, ο θάνατός μας, ο Θεός, ούτε καν τι είμαστε εμείς οι ίδιοι.- Χωρίς την Αγία Γραφή (σημ. δική μας: ερμηνευτέο «τόσο Παλαιά όσο και Καινή Διαθήκη») που μόνο της αντικείμενο έχει τον Ιησού Χριστό, δεν ξέρουμε τίποτε για το Θεό και γιά τη φύση μας, και δεν βλέπουμε παρά μόνο σκοτεινιά και σύγχυση.»

Στη σκέψη 422 γράφει πώς όταν είμαστε ταλαιπωρημένοι έως εξαντλημένοι από την ανώφελη αναζήτηση της ευτυχίας, αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, εάν αποφασίσουμε μετά να τείνουμε το χέρι μας προς το Λυτρωτή Ιησού Χριστό για να το κρατήσει, να μας εγείρει από το κύρτωμά μας, και να βαδίσουμε αναβατικώς μαζί Του.

Στη σκέψη του 783, σημειώνει μεταξύ άλλων: Ο Ιησούς Χριστός, έρχεται να πει στους ανθρώπους ότι εκτός από τον εαυτό τους και τον διάβολο μαζί με τα όργανά του, δεν έχουν άλλο εχθρό. Ότι τα πάθη τους είναι εκείνα που τους χωρίζουν από το Θεό, ότι έρχεται στη Γη για να τους βοηθήσει να τα κατανικήσουν. Ότι έρχεται για να φέρει μέσα στην Εκκλησία και τους εθνικούς και τους Ιουδαίους: Να καταλύσει τα είδωλα των πρώτων, τις ιδεοληψίες και προλήψεις των δεύτερων. Στο έργο αυτό εναντιώνονται όλοι οι άνθρωποι, βασικώς με τις φυσικές αντιθέσεις του εγωισμού και της φιληδονίας. Προπαντός, συνασπίζονται οι άρχοντες της Γης για να αφανίσουν τη θρησκεία αυτή, καθώς τούτο είχε προφητευθεί: «Ίνα τι εφρύαξαν έθνη και λαοί εμελέτησαν κενά; Συνήχθησαν οι άρχοντες της Γής κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού Αυτού» ( Ψαλμ. β' 1-2). Ό, τι ισχυρό πάνω στη Γή. συνασπίζεται κατά του Κυρίου, του Μόνου Αυθεντικώς Ισχύοντος! (σημ. δική μας: Τι θα έλεγε, άραγε, ο μεγάλος σοφός, εάν παρακολουθούσε πώς κινείται στην εποχή μας, δεύτερη ήδη δεκαετία της τρίτης χιλιετίας από της Γεννήσεως του Κυρίου, επί του θέματος αυτού ακριβώς, ο Δυτικός κόσμος;) Οι σοφοί, οι άρχοντες, οι δικαστές, οι βασιλείς. Άλλοι μεν γράφουν απολύτως εχθρικά, άλλοι αποφασίζουν την καταδίκη, άλλοι σκοτώνουν. (Σημ. δική μας: Ω εάν έβλεπε ο μεγάλος σοφός τα εγκλήματα που διαπράττουν σήμερα στην πατρίδα του τη Γαλλία, ή στο Βέλγιο, η στη Γερμανία, οι ισλαμιστές, εν ονόματι της θρησκείας τους σε ημέρες, μάλιστα, Χριστουγέννων ή άλλων μεγάλων εορτών των «Χριστιανών»! Και αυτά δίχως να φοβούνται καθόλου τους «Χριστιανούς» της Δύσεως! Τι θα μας έλεγε, ο αείμνηστος Πασκάλ; Αντιθέτως, ακούν οι «Χριστιανοί» τους άρχοντές τους να παραγγέλλουν στους λαούς: «Πατάξτε την.. ισλαμοφοβία και μισαλλοδοξία, αλλιώς δεν είστε «πολιτισμένοι»!)

Και συνεχίζει: Παρ’ όλη αυτή την εχθρότητα, πλείστοι απλοί, αδύναμοι και αφανείς άνθρωποι, αντιστέκονται στους άρχοντες! Αλλά και οι βασιλείς, οι σοφοί, οι δικαστές, τελικά θα υποταχθούν στον Υιό και Λόγο του Θεού! (σημ.: Προσθέτουμε και εμείς στην πρόρρηση αυτή του μεγάλου ανδρός, απλά: «Αμήν»!)

Η -επίσης σχετική προς το παρόν τμήμα του βιβλίου μας- σκέψη 793 του Πασκάλ νομίζω ότι είναι, πλην άλλων, και ένα εξαιρετικό λογοτεχνικό κείμενο. Το αποδίδω και αυτό όχι μεν κατά μεταφραστική ακρίβεια αλλά εννοιολογικώς, αποβλέποντας πάντως να καταστεί όσο περισσότερο σαφές γίνεται. Γράφει ο Πασκάλ: Η τεράστια απόσταση που χωρίζει τα φυσικά σώματα από την τελική «συλληπτική» δυνατότητα του ανθρώπινου νου, απεικονίζει την τεράστια απόσταση που χωρίζει τη συλληπτική δυνατότητα του ανθρώπινου νου από την πνευματική δυνατότητα της Αγάπης, διότι αυτή έχει άμεση αναφορά σε άλλης, ουράνιας τάξεως θέμα, στην Αρετή (σημ. δική μας: Προφανώς, εννοεί στην «κατά Ιησούν Χριστόν» Αρετή, όχι σε... τυχόν άλλων διδασκαλιών «αρετές»!) Όλη η λάμψη των υλικών μεγαλείων δεν ασκεί καμμία έλξη στους ανθρώπους τους αφοσιωμένους στις αναζητήσεις του νου. Το μεγαλείο των διανοουμένων είναι αόρατο στους βασιλείς, στους πλούσιους, στους στρατιωτικούς, σε όλους αυτούς τους ανθρώπους με τα γήινα, υλόφρονα, ενδιαφέροντα. Όμως, το μεγαλείο της Αρετής είναι, δυστυχώς, αόρατο και στους ανθρώπους της διανόησης. Εννοώ, λέγει ο Πασκάλ, την Αρετή εκείνη που πηγάζει ολόκληρη εκ του Θεού. (Σημ. δική μας: Τι θα έλεγε, άραγε ο Πασκάλ εάν ζούσε στις ημέρες μας, και έβλεπε ότι η σημερινή διανόηση εκλαμβάνει μεν, ειδικώτερα, ως «αγάπη» αποκλειστικώς τη «φυσική αγάπη» σε συγγενείς και... ζωάκια, τους έρωτες του Χόλλυγουντ, των ελαφρών ή των ροκ μουσικών συνθέσεων, ή των κοσμικών στηλών;)

Πρόκειται, λοιπόν, σημειώνει ο Πασκάλ, για τρεις τάξεις: Πρώτον, οι υλόφρονες άρχοντες της Γης. Δεύτερον, οι διανοούμενοι, που έχουν κι αυτοί το βασίλειό τους, τη δόξα τους, το μεγαλείο τους, την επιρροή τους. Δεν έχουν όμως καθόλου ανάγκη από υλικά μεγαλεία, που τους είναι ξένα. Αυτούς, δεν τους προσέχουν τα μάτια, τους προσέχει ο νους των ανθρώπων. Και αυτό τους είναι αρκετό... Τρίτον, υπάρχουν και οι Άγιοι, οι υπηρέτες της Αρετής. Έχουν και αυτοί το βασίλειό τους, τη φήμη τους, τις νίκες τους, την επιρροή τους. Και δεν έχουν, ούτε αυτοί, ανάγκη από υλικά μεγαλεία. Ακόμη κι αν είναι εντελώς ταπεινοί υλικώς έως ρακένδυτοι, δεν φαίνονται καθόλου διψαλέοι για χρήμα και ανέσεις. Επιπροσθέτως, όμως, δεν έχουν ανάγκη ούτε από τα διανοητικά μεγαλεία των σοφών. Και δεν έχουν σχέση ούτε με αυτά, επειδή δεν τους προσθέτουν ούτε τους αφαιρούν τίποτε... Τους βλέπουν ο Θεός και οι άγγελοι (σημ. δική μας: ας προσθέσουμε συμπληρωματικώς -άλλωστε ο Πασκάλ δεν πρόλαβε να συστηματοποιήσει το κείμενο των Σκέψεων- ότι τους αγίους γνωρίζουν καλώς και οι δαίμονες. Όπως τους γνωρίζουν από ενωρίς και κάποιες καθαρές και άδολες ψυχές, στις οποίες δίδει ο Θεός το χάρισμα της προσέγγισης στους αγίους και της μεγάλης ωφέλειας τους από αυτούς, όσο και αν οι άγιοι είναι -για μεγάλο χρονικό διάστημα κατ' αρχήν- αφανείς στο κοινωνικό σύνολο). Ε, λοιπόν, ο Θεός δεν καλεί τον καθένα να γίνει άρχοντας πάνω στη Γη, ούτε καλεί τον καθένα να γίνει διανοούμενος, καλεί όμως κάθε άνθρωπο να γίνει Άγιος, είτε «ανακηρυχθεί» από την Εκκλησία ως τέτοιος, είτε μείνει μέχρι τέλους της πορείας του κόσμου άγνωστος στα πλήθη, αρκεί να κρατήσει με συνέπεια το χέρι του Ιησού Χριστού στην «ελαφρά και χρηστή» (όπως την χαρακτηρίζει ο Ίδιος ο Χριστός), αναβατική πορεία μαζί Του προς τον Ουρανό...

Έτσι, είναι γελοίο να σκανδαλίζεται κανείς από το γεγονός ότι η επί της Γής (ανθρώπινη) κατάσταση του Χριστού ήταν άσημη υλικώς, ότι ο Κύριος ήταν πτωχός ξυλουργός, ότι γεννήθηκε μέσα στα άχυρα μίας σπηλιάς, ότι αργότερα δεν είχε ούτε «που την κεφαλήν κλίνη», όπως τόσο δραματικά και αληθινά δήλωσε κάποτε ο Ίδιος. Δυστυχώς, αυτά έχουν καθορίσει πλήρως την απαξίωση των υλόφρονων Ιουδαίων, διαχρονικώς, έναντι του Προσώπου του Κυρίου. Αυτοί νόμιζαν ότι ο Μεσσίας θα έλθει στη Γή μέσα σ ’ αστραπόβροντα και καταιγίδα, ως στρατιωτικός ή πολιτικός αφανιστής των Ρωμαίων... Όμως, ήρθε «σαν αύρα, σαν πνοή, σαν φώς, σαν ορθρινή δροσοσταλίδα» όπως τόσο χαρακτηριστικά σημειώνει ο Χριστιανός στιχουργός Γ. Βερίτης. Ακριβώς διότι σκοπός Του ήταν να κάνει τον άνθρωπο Άγιο, όχι πολιτικο-οικονομικό άρχοντα ή σοφό διανοούμενο. Αυτό είναι το Μεγαλείο του Μεσσίου. Η ταπεινότητα, μέγιστο αποδεικτικό στοιχείο της Αγιότητός Του.

Και επιλέγει ο Πασκάλ: «Ας προσέξει κανείς αυτό το μεγαλείο της Ταπεινότητος μέσα στη ζωή Του, στον Πόνο Του, στο θάνατό Του, στην επιλογή των Μαθητών Του, και σε πάμπολλα άλλα, και θα δει το μεγαλείο Του αυτό τόσο έκλαμπρο, ώστε θα συντρίβει και θα πέσει να προσκυνήσει τη Μεγαλειότητα του Κυρίου έως του εδάφους...

Υπάρχουν, όμως, άνθρωποι που δεν μπορούν να θαυμάσουν παρά μόνο τα υλικά μεγαλεία, σαν να μην υπήρχαν μεγαλεία του νου... Και άλλοι, που θαυμάζουν μόνον τα μεγαλεία του νου, σαν να μην υπήρχαν απείρως υψηλότερα μεγαλεία, αυτά της Αρετής.

Όλα τα υλικά σώματα, το στερέωμα, τα αστέρια, η Γη και τα βασίλειά της, δεν αξίζουν όσο ο ελάχιστος από τους ανθρώπους. Αφού αυτός τα γνωρίζει ( ερμην. σημ. δική μας: ο Πασκάλ μάλλον εννοεί: «τα ερευνά») όλα τούτα, γνωρίζει -ή μπορεί να γνωρίσει- και τον εαυτό του. Ενώ τα περί τον άνθρωπο άλλα χτίσματα της Γής, τίποτε δεν γνωρίζουν, ούτε περί εαυτών ούτε περί ετέρων. Όμως, όλα τα υλικά σώματα μαζί, και όλα τα βιολογικά όντα μαζί, και όλα όσα αυτά διαδοχικώς δημιουργούν, δεν αξίζουν όσο αξίζει μία ελάχιστη πράξη Αρετής, ιδίως δε μια ελάχιστη πράξη Αγάπης, στο Όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Η σπουδαιότερη, όμως, πράξη Αγάπης του ανθρώπου, είναι να κρατήσει με πλήρη εμπιστοσύνη το χέρι του Κυρίου, να Του προσφέρει την βεβαρημένη με ανθρώπινα πάθη καρδιά του, να αφεθεί απολύτως στο έλεός Του, να συμβαδίσει μαζί Του χωρίς δισταγμό στο δρόμο προς τον Ουρανό...»

Για ενημέρωση σχετικά με τα νέα, τις εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και το έργο μας παρακαλούμε συμπληρώσετε τα παρακάτω στοιχεία. Για τους όρους προστασίας δεδομένων δείτε εδώ.