| ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ | ||
Ακολουθία Μεγάλης Τεσσαρακοστής μετά της θείας Λειτουργίας των Προηγιασμένων Οι ακολουθίες της Μ. Τεσσαρακοστής και η Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων μετά υμνολογικού παραρτήματος. Τιμή: 10 €, Σελ. 312, Σχ.: 17x24. |
||
|
||
Οι ΚΔ΄ Οίκοι του Ακαθίστου Ύμνου Οι ΚΔ΄ Οίκοι του Ακαθίστου Ύμνου κυκλοφορούνται στην καλαίσθητη αυτή έκδοση, ως πολύτιμο βοήθημα στους Ιερείς μας αλλά και σε κάθε ευσεβή χριστιανό. Τιμή: 10€, Σελ.: 36, Σχ.: 20x28. |
||
|
||
Ο Μέγας Κανών Ο Μέγας Κανών αποτελεί ένα εγερτήριο σάλπισμα που αποβλέπει στο να οδηγήσει τον άνθρωπο μέσα από τη συντριβή και τη μετάνοια κοντά στον Θεό. Η παρούσα μετάφραση προέρχεται από το έργο του Σεβ. Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης κ. Συμεών (Κούτσα) «Αδαμιαίος Θρήνος-Ο Μέγας Κανών Ανδρέου του Κρήτης». Τιμή: 5 €, Σελ.: 192, Σχ.: 10x14. |
||
Αδαμιαίος Θρήνος- Ο Μέγας Κανών αγ. Ανδρέου του Κρήτης Βιβλίο αφιερωμένο στον Μεγάλο Κανόνα του Αγίου Ανδρέου Κρήτης με κατατοπιστική εισαγωγή, μετάφραση στη νεοελληνική και θεολογικά σχόλια σε κάθε τροπάριο. Τιμή: 10 €, Σελ.: 280, Σχ.:14x21. |
||
Η αφηγηματική βιογραφία του θεηγόρου πνευματικού φωστήρα της Ορθοδοξίας, Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, συνταχθείσα από τον ενεργεία τότε πανεπιστημιακό Πατρολόγο Καθηγ. Στυλιανό Παπαδόπουλο. Το εν λόγω πόνημα επανεκδίδεται για δέκατη φορά, είκοσι οκτώ έτη από την πρώτη του έκδοση, παραμένοντας πάντοτε επίκαιρο για τον σύγχρονο χριστιανό, αφού προβάλλει την αληθή ευσέβεια, τον έρωτα για το θείο και το χάρισμα της αρχιερωσύνης. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ως οικουμενικός διδάσκαλος παραμένει διαχρονικά το κλέος της Θεολογίας και ο μύστης της θείας ελλάμψεως. Σχ.14Χ 21, Σελ.: 400, Τιμ. 8€. |
||
Η προσευχή της Ανατολικής Εκκλησίας - Η θεία Λειτουργία αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου Σχ. 14Χ21, Σελ. 248, τιμ. 10€. |
||
1821-2021 Οι Νεομάρτυρες του Γένους Ο αγώνας των Ελλήνων έγινε, όπως ομολογούσαν οι Αγωνιστές του 1821, «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία». Δεν πρόκειται συνεπώς μόνο περί μιας εθνικής επετείου, αλλά περί συζεύξεως, αλληλοπεριχωρήσεως, κοινής πορείας και αδιατάρακτης ενότητας Ελληνισμού και Ορθοδοξίας. Αυτή την αλήθεια εκφράζουν οι άγιοι Νεομάρτυρες που ήταν η ψυχή του αγώνα. Αυτοί σήμερα, με την πίστη τους, τη θυσία τους και το μαρτύριο τους, μας δίνουν τη δύναμη να αντέχουμε, να αγωνιζόμαστε, να ελπίζουμε. Έτσι, το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα εισοδικό στην πίστη και τη μαρτυρία του ζώντος Τριαδικού Θεού, την ιστορία της Πατρίδας μας και του Γένους των Ελλήνων. Σχ. 25Χ27,5, Σελ. 442, Τιμ. 30 €. |
||
| ΑΓΙΟΛΟΓΙΟΝ | ||
4 Μαρτίου † Μνήμη του οσίου πατρός ημών Γερασίμου του Ιορδανίτου. Μητροπολίτου Φαναρίου κ. Αγαθαγγέλου, Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας- Μάρτιος, Αθήνα 2005, εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ. 35-38 Οι Μονοφυσίτες δεν παραδέχονται ότι στο Πρόσωπο του Χριστού έχουν ενωθεί θεία και ανθρώπινη φύση «ατρέπτως, ασυγχύτως, αχωρίστως και αδιαιρέτως», αλλά ισχυρίζονται, ότι θεία φύση του Χριστού απερρόφησε την ανθρώπινη φύση Του και επομένως ο Χριστός έχει μόνο μία φύση. Γρήγορα όμως ο ΄Οσιος Γεράσιμος εκατάλαβε το λάθος του, επειδή ήταν άνθρωπος με καλή προαίρεση και ταπεινό φρόνημα. Είχε την καλή συνήθεια να επισκέπτεται και να συμβουλεύεται για πνευματικά θέματα αγιασμένους ανθρώπους. Από ένα λόγιο ασκητή, που ονομαζόταν Ευθύμιος, και ασκήτευε στην έρημο του Ρουβά, εδιδάχθηκε την αλήθεια για τις δύο φύσεις του Χριστού, κατάλαβε το λάθος του και επέστρεψε και πάλι στην Εκκλησία. Στη συνέχεια εκάρη, το έτος 451 μ.Χ., μοναχός στην έρημο του Ιορδάνου, όπου ασκήθηκε στην ησυχία. Αργότερα, όταν συγκεντρώθηκαν γύρω του πολλοί μοναχοί, οι οποίοι εζητούσαν τη φωτισμένη καθοδήγησή του,ίδρυσε κοινοβιακή μονή κοντά στην πόλη Βαϊθαγλά. Ο ΄Οσιος Γεράσιμος ήταν αυστηρός, αλλά μόνο στον εαυτό του. Στους άλλους ήταν ευπροσήγορος και επιεικής. ΄Ετρωγε λίγο, όσο εχρειαζόταν για να συντηρείται στη ζωή, και εκοιμόταν, επίσης, πολύ λίγο. Μάλιστα εδίδασκε ότι όποιος θέλει να ζήσει περισσότερο πρέπει να κοιμάται λιγότερο, διότι ο πολύς ύπνος κάνει το σώμα τρυφηλό και άρα ανίσχυρο στους κόπους και ευάλωτο στις ασθένειες. Η διδασκαλία του Οσίου Γερασίμου για τον ύπνο είναι ουσιαστικά λόγος για την άσκηση. Με τον περιορισμό του ύπνου και με την εγκράτεια συνηθίζει σάρκα (το σαρκικό φρόνημα) να υποτάσσεται στο πνεύμα. Με την άσκηση και την αδιάλειπτη προσευχή, ιδίως με τη μονολόγιστη ευχή, το «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», ο νους συγκεντρώνεται στο χώρο της καρδιάς, που είναι φυσική του θέση και αποκτά αδιάλειπτη μνήμη του Θεού. Τόσο πολύ απέκτησε την οικείωση προς τον Θεό ο ΄Οσιος Γεράσιμος και προστάτεψε το «κατ’ εικόνα και καθ᾿ ομοίωσιν» των Αγίων, ώστε εδάμασε και τα άγρια θηρία και έκανε πολλά θαύματα. Απέκτησε μάλιστα υπηρέτη και έναν όνο, για να μεταφέρει νερό, καθώς το νερό απείχε μακριά από αυτόν. Κάποτε ένα λιοντάρι, έχοντας πληγωμένο από ένα ξύλο το μάτι του, κατέβηκε από το βουνό και κατέφυγε στον ΄Οσιο. Εκείνος, αφού το έκανε καλά, του όρισε να οδηγεί πλέον το ίδιο τον όνο κατά τη βοσκή του και τη μεταφορά του νερού. Κάποια φορά, και ενώ το λιοντάρι κοιμόταν, έμποροι που περνούσαν πήραν τον όνο. Και επειδή ο ΄Οσιος υποπτεύθηκε ότι το λιοντάρι έφαγε τον όνο, το καταδίκασε εκείνο τώρα να μεταφέρει το νερό. ΄Ωσπου μιά μέρα, όταν ξαναπέρασαν οι έμποροι από το ίδιο σημείο, το λιοντάρι αναγνώρισε τον κλεμμένο όνο και τον επέστρεψε σώο στον ΄Οσιο. Εκείνος τότε το απάλλαξε από το έργο αυτό και το άφησε να γυρίσει στο βουνό. Και όταν ο ΄Οσιος εκοιμήθηκε με ειρήνη, το λιοντάρι ήρθε και απέθανε επάνω στον τάφο του. ΄Οταν στις 19 Ιανουαρίου του έτους 473 μ.Χ. εκοιμήθηκε ο ΄Οσιος Ευθύμιος ο Μέγας, ο ΄Οσιος Γεράσιμος είδε σε όραμα, κατά τη στιγμή που προσευχόταν στη Λαύρα, το τέλος του Οσίου. Αυτό αναφέρεται στη διήγηση του Αγίου Κυριακού του Αναχωρητού, ο οποίος συνόδευσε τον ΄Οσιο Γεράσιμο στην κηδεία του μεγάλου Αγίου της Εκκλησίας. Δύο χρόνια μετά το τέλος του Οσίου Ευθυμίου, το έτος 475 μ.Χ., επί Πατριάρχου Ιεροσολύμων Αναστασίου Α ΄(458-478 μ.Χ.), ο ΄Οσιος Γεράσιμος εκοιμήθηκε με ειρήνη. Τη διαδοχή της Λαύρας ανέθεσε στους συνασκητές αυτού Στέφανο και Βασίλειο. |
||
| ΑΡΘΡΟ | ||
Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή και ο σύγχρονος άνθρωπος Ιωάννου Μ. Φουντούλη |
||
| ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ | ||
Δείτε το αφιέρωμα στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή
|
||
| ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ | ||
.jpg)
Ο πληγωμένος αετός 
Το μνημειώδες έργο του Παύλου Ευδοκίμωφ (1901-1970), ο οποίος με την έξοχη θεολογική και φιλοσοφική παιδεία και την ακαδημαϊκή του εμπειρία ως καθηγητού της Ηθικής Θεολογίας στο Ορθόδοξο Ινστιτούτο Θεολογίας του Αγ. Σεργίου στο Παρίσι, διατυπώνει με περιεκτική απλότητα και πατερικό βάθος την πεμπτουσία της ορθόδοξης παράδοσης και λειτουργικής θεολογίας για τη θεία Λειτουργία, τη θεανθρώπινη κοινωνία της Συνάξεως της Εκκλησίας. Στο Α΄ μέρος του έργου αναλύεται η θεολογία, ο συμβολισμός και η ιστορική εξέλιξη των λειτουργικών προσευχών, των ι. ακολουθιών, της ευχαριστιακής εκκλησιολογίας και λειτουργίας, ενώ στο B΄ μέρος παρατίθεται το κείμενο και η ερμηνεία της Θ. Λειτουργίας. Το έργο δικαιωματικά θεωρείται εγχειρίδιο-σταθμός της ορθόδοξης λειτουργικής, καθώς αποτελεί απαραίτητο βοήθημα για κάθε πιστό προκειμένου να ανακαλύψει την ομορφιά και το βαθύτερο νόημα της θείας Λειτουργίας. Εντάσσεται στη σειρά «Λογική λατρεία ». 
Συναξαριστικός εικονογραφημένος Τόμος με Συναξάρια όλων των Νεομαρτύρων, αφιέρωμα στην άλωση της Πόλης και τον τελευταίο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΙΑ' Παλαιολόγο. 
Ο ΄Οσιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης εγεννήθηκε στη Λυκία τον 5ο αιώνα μ.Χ., από ευσεβείς και ταπεινούς γονείς και εκ βρέφους αφιερώθηκε στον Θεό. Σε νεαρή ηλικία ασπάσθηκε την αίρεση των Μονοφυσιτών παρασυρόμενος από τους οπαδούς του αιρετικού ψευδοπατριάρχου Θεοδοσίου, φανατικού μονοφυσίτου Αιγυπτίου μοναχού, ο οποίος κατά την απουσία του Πατριάρχου Ιουβεναλίου (422-458 μ.Χ.), βοηθούμενος και υπό της βασιλίσσης Ευδοκίας, κατόρθωσε να καταλάβει τον πατριαρχικό θρόνο των Ιεροσολύμων και να προβεῖ σε ανεκδιήγητες σκληρότητες επί είκοσι μήνες (451-453 μ.Χ.). Ακόμη και αυτός ο πανίερος ναός της Αναστάσεως έγινε θέατρο απερίγραπτων σκηνών και επί πλέον ταραχή εξαπλώθηκε ανα την Παλαιστίνη. 
Όταν ο Δήμος Θεσσαλονίκης μου έκαμε και εφέτος την τιμή, μέσω του υπευθύνου για τη σειρά αυτή των διαλέξεων του Ανοικτού Πανεπιστημίου, να ζητήσει τη συμμετοχή μου στο ωραίο αυτό έργο, δήλωσα ωs θέμα το «Η Μεγαλη Τεσσαρακοστή και ο σύγχρονος άνθρωπος». Επεδίωξα να επιτύχω πολλούς συγχρόνως στόχους με το θέμα αυτό. Πρώτο, να μείνω στα επιστημονικά μου ενδιαφέροντα και στον κύκλο της ειδικότητάς μου, γιατί θεώρησα, όπως και είναι, αντιδεοντολογική την ερασιτεχνική παρέμβαση σε τομείς που άλλοι έχουν σοβαρό και υπεύθυνο λόγο. Δεύτερο, να μείνουμε στην επικαιρότητα, στην περίοδο δηλαδή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μια και ως ορθόδοξοι χριστιανοί αξιωνόμαστε και εφέτος να διανύουμε την Ιερή αυτή περίοδο του λειτουργικού έτους. Αυτά τα δύο τα επιτύχαμε, αφού το θέμα μας είναι θέμα λειτουργικό και επίκαιρο. Προσθέτοντας όμως σ' αυτό το δεύτερο σκέλος «και ο σύγχρονος άνθρωπος», δεν το έκανα απλά και μόνο για εντυπώσεις, προσπαθώντας δηλαδή να δημιουργήσω ένα ψευτοδελέασμα για την προσέλευση ακροατών. Εξ άλλου αυτός ο ίδιος ο κύριος τίτλος «Μεγάλη Τεσσαρακοστή» αρκεί στο να απωθήσει το ευρύ κοινό και να στενέψει τον κύκλο των ακροατών στους ευσεβείς εκείνους ανθρώπους, που έχουν την αγάπη και τη διάθεση να ακούσουν κάτι περισσότερο για ένα ειδικό λατρευτικό θέμα, που λίγο-πολύ είναι σε όλους γνωστό. Το έβαλα επίτηδες για να πιέσω τον ίδιο τον εαυτό μου να ιδεί, κατά το δυνατόν, το κοινότυπο θέμα από μια συγκεκριμένη και ενδιαφέρουσα, όπως νομίζω, οπτική γωνία, που με απασχολεί κι εμένα τον ίδιο προσωπικά και, από όσο γνωρίζω, πολλούς άλλους χριστιανούς. Πρόκειται για ένα κάπως ωμό, βάσιμο όμως και «νόμιμο» ερώτημα: Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι ένας πανάρχαιος, σχεδόν δύο χιλιάδων ετών, θεσμός, σεβάσμιος και Ιερός, στον οποίο κάθε χρόνο επανέρχεται η Εκκλησία, καλώντας τους χριστιανούς του εικοστού, σε λίγο του εικοστού πρώτου, αιώνα να συντονιστούν σε μια πρακτική, από τη διαμόρφωση της όποιας τους χωρίζουν τουλάχιστον πενήντα γενεές και πολλές εκατοντάδες χρόνια. Και για μεν τους πιστούς ανθρώπους, που με αφελότητα καρδιάς και απλότητα πίστεως υπακούουν και ακολουθούν τα παραδοσιακά εκκλησιαστικά θέσμια, δεν φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερο πρόβλημα. ' Ισως μάλιστα η παλαιότητα του θεσμού της Μεγάλης Τεσσαρακοστής ενέχει και κάποιο θα λέγαμε ιερό ρομαντισμό και προσφέρει μια ασφάλεια στο παρόν, που δένεται με το αιώνιο και βεβαιωμένο από την πείρα της Εκκλησίας παρελθόν, που γέννησε άγιους και οδήγησε με τη χάρη του Θεού το λαό του Θεού σε δρόμους σωτηρίας. Στο διάλογο όμως με τον πολύ κόσμο τα επιχειρήματα αυτά δεν είναι τόσο πειστικά. Πολλά, πάρα πολλά πράγματα, κατά τη ροή των αιώνων έχουν ουσιαστικά αλλάξει και μαζί με αύτά και οι άνθρωποι και η νοοτροπία τους. Προσωπικά πιστεύω πως οι άνθρωποι παραμένουν οι ίδιοι και πως οι συνθήκες ζωής, παρά τις διατυμπανιζόμενες κοσμογονικές άλλαγές, είναι οι ίδιες ή παρόμοιες. Τα ίδια προβλήματα υπήρχαν και στην εποχή των μεγάλων πατέρων, του ιερού Χρυσοστόμου, επί παραδείγματι, όπως βλέπουμε από τα κηρύγματά του, και στις επόμενες γενεές, όπως και μέχρι σήμερα. Και τότε ο λόγος περί Μεγάλης Τεσσαρακοστής και η κλήση συμμετοχής σ' αυτή δεν ήταν για όλους άμεσα και αναντίρρητα ακουστός. Και τότε θα έπρεπε να βρεθούν σημεία επαφής, που να κάνουν για τους πολλούς αποδεκτό το περί Τεσσαρακοστής κήρυγμα. Μερικά από τα επιχειρήματα εκείνα σήμερα ατόνησαν ή υστερούν σε βάρος, όσο τουλάχιστον νομίζουμε ότι είχαν τον παλαιό εκείνο καιρό. Επί παραδείγματι, δεν θα έφερνε το ποθούμενο αποτέλεσμα η επίκληση του φόβου της κολάσεως ή η, να τη χαρακτηρίσουμε έτσι, δικανική τοποθέτηση έναντι της Τεσσαρακοστής. Η επίσειση δηλαδή φοβήτρων πρόσκαιρων ή αιωνίων τιμωριών, που συνεπάγεται η μη τήρηση των νομίμων της Εκκλησίας. Προσωπικά έχω την γνώμη ότι και η αντίθετη τακτική, της προβολής ως κινήτρων των αγαθών και των αμοιβών που επιφυλάσσονται για τους τηρητές της Τεσσαρακοστής, δεν έχει σήμερα πρόθυμους αποδέκτες. 
