| ΝΕΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ | ||
«Ἀνέσπερον Φῶς ἐκ Φαναρίου», Ὁ Μητροπολίτης Φαναρίου κ. Ἀγαθάγγελος, Γενικός Διευθυντής τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ελλλάδος, γράφει, μεταξύ ἄλλων, στόν πρόλογό του: «Ἐμβαθύνοντας στήν θεολογική σκέψη τοῦ Χαλκηδόνος Μελίτωνος νοιώθεις λυρικά ὅτι πρόκειται γιά μιά εἰδική κατάσταση μαρτυρίας τῆς εὐαγγελικῆς ἀλήθειας καί συγκεκριμένα γιά τήν διακήρυξη τῆς πίστεως κάτω ἀπό συνθῆκες διωγμοῦ καί βίας. Ἔχεις ζωντανή τήν αἴσθηση τῆς ὑποσχέσεως πού ὁ Χριστός δίδει στούς Μαθητές Του νά μήν ἀνησυχοῦν γιά τό πῶς θά μιλήσουν ἤ γιά τό τί θά ποῦν ὅταν συλληφθοῦν καί προσαχθοῦν σέ ἐχθρικές ἀρχές καί ἐξουσίες. Τό Ἅγιο Πνεῦμα σέ μιά τέτοια περίπτωση θά μιλήσει μέσα τους καί θά καθορίσει τό περιεχόμενο τῶν λόγων τους: «Ὅταν δέ παραδιδῶσιν ὑμᾶς, μή μεριμνήσητε πῶς ἤ τί λαλήσητε· δοθήσεται γάρ ὑμῖν ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τί λαλήσετε. Οὐ γάρ ὑμεῖς ἐστε οἱ λαλοῦντες ἀλλά τό Πνεῦμα τοῦ Πατρός ὑμῶν τό λαλοῦν ἐν ὑμῖν» (Ματθ. 10, 19-20). Για τό πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Μητροπολίτου ἰσχύει το ψαλμικό «Κύριος δώσει ρῆμα τοῖς εὐαγγελιζομένοις δυνάμει πολλῇ (Ψαλμ. 67, 12). Αὐτός, φησί, τοῖς ἁγίοις ἀποστόλοις αὐτοῦ δώσει ρῆμα, εἰς τό δύνασθαι κηρύξαι τό Εὐαγγέλιον». Σέ ὅλα τά κείμενά του ἡ ἔκφραση τῆς ἐσχατολογικῆς του ἐλπίδας γιά τήν μαρτυρική πορεία τῆς Ἐκκλησίας, τόν συστηματικό μόχθο γιά τήν ὀρθόδοξη παράδοση καί τίς ρίζες μας, τήν εὐσέβεια, τούς καϋμούς, τούς πόνους καί τήν ἐλπίδα τῆς Ρωμηοσύνης, εἶναι πρόδηλη, «ἵνα διά τε τῆς μαρτυρίας διά τε τῆς ἀπολογίας ὠφελῶνται οἱ πάντες, ἰσχυροποιούμενοι μέν οἱ κατ' ἐκκλησίαν, θαυμάζοντες δέ καί εἰς πίστιν ὑπαγόμενοι οἱ ἐξ ἐθνῶν τήν σωτηρίαν πολυπραγμονήσαντες, οἱ λοιποί δέ ὑπ' ἐκπλήξεως κατεχόμενοι». Ὁ Μητροπολίτης Μελίτων συναισθάνεται ὅτι ἡ ἄμεση καί ζωτική παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἐξασφαλισμένη, διά μέσου ὁλόκληρης τῆς ἱστορίας καί μέχρι τήν τελική ἐσχατολογική ἀναμέτρηση, σέ κάθε ἱστορικο βῆμα τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό ὁ λόγος του καθίσταται φωτεινός, συναρπαστικός, ζωντανός καί ἐπίκαιρος». Σχ. 17Χ24, Σελ. 616, Τιμ. 20€. |
||
| ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ | ||
Ἐπανεκδόθηκε ἐπηυξημένη καί σέ χαρτόδετο ἐξώφυλλο ἡ συλλογή ἐμβριθῶν ὁμιλιῶν τοῦ συγγραφέως σέ εὐαγγελικές περικοπές καί σέ σημαντικές ἑορτές τοῦ ἔτους, ἕνα πόνημα τό ὁποῖο βοηθᾶ τούς πιστούς νά βιώσουν τήν ἐν Χριστῷ εὐχαριστιακή ἐμπειρία καί νά κατανοήσουν βαθύτερα τή δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ ἔκδοση ἀφιερώνεται στή μνήμη τοῦ μεγάλου βιβλικοῦ Θεολόγου, Μητροπολίτου Γόρτυνος, κυροῦ Ἱερεμίου (Φούντα). Σχ. 14Χ21, Σελ. 418, Τιμ. 15€.
|
||
| ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ | ||
19 Ἰουνίου † Μνήμη τοῦ ἁγίου ἀποστόλου ᾿Ιούδα Μητροπολίτου Φαναρίου Ἀγαθαγγέλου,
῞Οσον ἀφορᾶ στό θέμα τῆς συγγραφῆς τῆς Καθολικῆς ᾿Επιστολῆς τοῦ ᾿Ιούδα, αὐτός χαρακτηρίζει ἑαυτόν «ὡς ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ δοῦλον, ἀδελφόν δέ ᾿Ιακώβου». Καί διά μέν τοῦ πρώτου χαρακτηρισμοῦ δηλώνει τήν ἀφοσίωσή του στόν ᾿Ιησοῦ Χριστό, διά δέ τοῦ δευτέρου δηλώνει ὅτι ἦταν ἀδελφός τοῦ γνωστοῦ σέ ὅλους ᾿Ιακώβου, ὁ ὁποῖος κατεῖχε ἡγετική θέση στήν ᾿Αποστολική ᾿Εκκλησία. |
||
Κυκλοφόρησε ἀπό τίς ἐκδόσεις τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, μέ ἐπιμέλεια τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος, συλλογή κειμένων (εὐαγγελικῶν, θεομητορικῶν καί ἁγιολογικῶν λόγων, καθώς καί προσφωνήσεων, χαιρετισμῶν καί συνεντεύξεων) τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Χαλκηδόνος Γέροντος Μελίτωνος, τῆς ἐμβληματικῆς αὐτῆς μορφῆς τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 20ου αἰώνα καί στενοῦ συνεργάτου τοῦ μεγαλόπνοου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα. 
Ἡ ζύμη τοῦ Εὐαγγελίου
῾Ο ᾿Απόστολος ᾿Ιούδας, ἕνας ἐκ τῶν 12 Μαθητῶν καί ᾿Αποστόλων τοῦ Κυρίου, ἦταν υἱός τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ μνήστορος ᾿Ιωσήφ ᾿Αλφαίου καί τῆς συγγενοῦς τῆς Θεοτόκου Μαρίας, ἀδελφός δέ τοῦ ἐπίσης ᾿Αποστόλου ᾿Ιακώβου τοῦ ἐπιλεγομένου ᾿Αδελφοθέου. Πρός διάκριση ἐκ τοῦ ᾿Ιούδα τοῦ ᾿Ισκαριώτου, στό μέν τό κατά Λουκᾶ Εὐαγγέλιο (6, 16) καί τίς Πράξεις τῶν ᾿Αποστόλων (1, 13) ἀποκαλεῖται ᾿Ιούδας ᾿Ιακώβου (ἀδελφός δηλαδή τοῦ ᾿Ιακώβου), στό δέ τό κατά Ματθαῖο (10, 3) καί Μάρκο (Γύ 18) ὀνομάζεται Θαδδαῖος ἤ Λεββαῖος. ῾Ο συγγραφέας τῆς ᾿Επιστολῆς ᾿Ιούδα χαρακτηρίζεται σαφῶς «᾿Ιούδας... ἀδελφός δε ᾿Ιακώβου».῾Η ζωή του κατά τήν ἐπί τῆς γῆς παρουσία τοῦ Κυρίου καί μέχρι τῆς Πεντηκοστῆς ἦταν ὅμοια μέ αὐτή τῶν λοιπῶν ᾿Αποστόλων. Μετά τήν Πεντηκοστή ὅμως, ὅταν χάρη τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος κατῆλθε ἐπί τῶν ᾿Αποστόλων, ὁ ᾿Ιούδας, ἀφοῦ γιά ἀρκετό χρονικό διάστημα παρέμεινε ἐργαζόμενος στά ῾Ιεροσόλυμα, κοπιῶν ὑπέρ τῆς ἐκεῖ ᾿Εκκλησίας, μετέβη ἀκολούθως στίς γειτονικές χῶρες, κηρύττων τό Εὐαγγέλιο στούς ἐν Σαμαρείᾳ καί Μεσοποταμίᾳ ὁμοεθνεῖς του. Στή συνέχεια, μετά τοῦ Σίμωνος τοῦ Ζηλωτοῦ ἀφίχθη στήν Περσία, στήν ῎Εδεσσα, ὅπου ἐθεράπευσε τόν ἐκ λέπρας πάσχοντα τοπάρχη ῎Αβγαρο, καί, τέλος, συνελήφθη στήν πόλη ᾿Αραράτ, ὅπου ἐκρεμάσθηκε καί ἐτελειώθηκε κτυπηθείς διά βελῶν. Κατ’ ἄλλους βιογράφους, ὁ ᾿Ιούδας ἐμαρτύρησε στή Βηρυτό περί τό 80 μ.Χ., ἀφοῦ προηγουμένως ἐκήρυξε τό Εὐαγγέλιο στήν ᾿Ιουδαία, ᾿Αραβία καί Συρία. Τέλος, σύμφωνα μέ τίς Διαταγές τῶν ᾿Αποστόλων, ὁ ᾿Ιούδας ὑπῆρξε τρίτος ᾿Επίσκοπος ῾Ιεροσολύμων, μετά τόν ᾿Ιάκωβο καί Συμεών τοῦ Κλωπᾶ (7,46,1-2), τοῦτο δέ ἐπανέλαβε καί ὁ Γεώργιος Σύγγελος. 