Το Σύμβολον της Πίστεως-Φύση και ιδιότητες της Εκκλησίας
Βλασίου Ι. Φειδά, Ομότ. Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών

Μία εμβριθής επιστημονική μελέτη για τo Σύμβολον πίστεως Νικαίας- Κωνσταντινουπόλως, το κοινό Οικουμενικό Σύμβολον πίστεως για όλες τις Εκκλησίες ή Ομολογίες της χριστιανικής Οικουμένης, αφού, παρά τις διαφορετικές θεολογικές προσεγγίσεις ή ερμηνείες του, εκφράζει την αυθεντική αποστολική παράδοση και επιβεβαιώνει την άρρηκτη σχέση της Πατερικής θεολογίας με τους δογματικούς Όρους των επτά κοινών Οικουμενικών Συνόδων της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Σχ. 17Χ24, Σελ. 344, Τιμ. 15€.

Η Ακολουθία του Μεγάλου Κανόνος
Αγίου Ανδρέου Κρήτης

Επανέκδοση του Μεγάλου Κανόνος, ο οποίος συνετέθη από τον άγιο Ανδρέα, Αρχιεπίσκοπο Κρήτης, με σκοπό να κάνει τον άνθρωπο να συναισθανθεί την αμαρτωλότητά του και να τον οδηγήσει μέσα από τη συντριβή και τη μετάνοια κοντά στον Θεό.

Σχ. 10Χ14, Σελ. 112, Τιμ. 3€.

Επιστολή των αγωνιζόμενων Ελλήνων προς τους ηγεμόνες της Ευρώπης κατά το 1821

Η Επιστολή που απέστειλαν οι αγωνιζόμενοι Έλληνες προς το Συμβούλιο της Βερόνας (1822), στην οποία παρουσιάζουν με ανάγλυφο τρόπο τα δεινά του Ελληνικού Λαού και τους λόγους της Επαναστάσεως. Το κείμενο, το οποίο διέσωσε ο ιστορικός Σπυρίδων Ζαμπέλιος, αποτελεί κυριολεκτικά ομολογία πίστεως και επισημαίνει το δίκαιο του Αγώνα. Η Αναφορά, που είναι γραμμένη στην αρχαία αττική διάλεκτο, αποδόθηκε στη Νέα Ελληνική Γλώσσα και μεταφράσθηκε στην Αγγλική και Γαλλική γλώσσα από συνεργάτες της Αποστολικής Διακονίας με σκοπό να αποσταλεί σε όλα τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και στις Ηγεσίες των Ευρωπαϊκών και Χριστιανικών Χωρών.

Σχ. 21Χ24, Σελ. 90, Τιμ. 7€.

Οι Νεομάρτυρες του Γένους
Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Φαναρίου Αγαθαγγέλου

Συναξαριστικός εικονογραφημένος Τόμος. Ένα εισοδικό στην πίστη και τη μαρτυρία του ζώντος Τριαδικού Θεού, την ιστορία της Πατρίδας μας και του Γένους των Ελλήνων που αποδεικνύει την κοινή πορεία και αδιατάρακτη ενότητα Ελληνισμού και Ορθοδοξίας όπως αυτή εκφράστηκε από τους Αγωνιστές του 1821. Η έκδοση περιλαμβάνει Συναξάρια όλων των Νεομαρτύρων που αποτέλεσαν την ψυχή του αγώνα, αφιέρωμα στην άλωση της Πόλης και τον τελευταίο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΙΑ' Παλαιολόγο.

Σχ. 25Χ27, Σελ. 440, Τιμ. 30€.

Η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως και
η Μεγάλη Επανάστασις του 1821
Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος
Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου

Ένα ανέκδοτο κείμενο του αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Αθηνών, το οποίο πρωτοδημοσιεύθηκε το 1950 στο περιοδικό ΘΕΟΛΟΓΙΑ και αποτελεί μία απόλυτα εμπεριστατωμένη επιστημονική μονογραφία με πηγαίο υλικό, σχετικά με τον καθοριστικό ρόλο της Εκκλησίας στην Εθνεγερσία του 1821. Η εισαγωγή του Πανιερ. Μητροπολίτου Φαναρίου αποτελεί μια ακαδημαϊκού επιπέδου απάντηση σε ιδεοληπτικές καινοφανείς και αβάσιμες επιστημονικά θεωρίες που αποσκοπούν στην υποβάθμιση του ρόλου της Εκκλησίας και στην ιστορική παραγραφή του άρρηκτου δεσμού Ελληνισμού και Ορθοδοξίας.

Σχ. 14Χ21, Σελ. 104, Τιμ. 6€.

Η συμβολή της Εκκλησίας στην Επανάσταση του 1821
Εικονογραφημένο αφήγημα για παιδιά Δημοτικού
Ζωής Κανάβα

Ειδική έκδοση, εμπλουτισμένη με έργα Ελλήνων και ξένων ζωγράφων, για τη μαθητιώσα νεολαία περί του ρόλου και της προσφοράς της Εκκλησίας στο υπόδουλο Γένος, η οποία παρουσιάζει τέσσερις εμβληματικές προσωπικότητες από τον χώρο της Εκκλησίας που θυσιάσθηκαν υπέρ πίστεως και πατρίδος: τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, τον Επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα, τον Οικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ και τον Επίσκοπο Ρωγών Ιωσήφ. Κατόπιν εντολής της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, το έργο θα διατίθεται και από τις Ιερές Μητροπόλεις.

Σχ. 20Χ23, Σελ. 48, Τιμ. 3€.

Γρηγόριος Ε' - Ο μαρτυρικός Πατριάρχης
Αθηνάς Ντάσιου – Γιάννου, Εικονογράφηση: Αθηνά Κοντογιάννη

Ο βίος του εθνομάρτυρα Γρηγορίου Ε΄, ο οποίος βρήκε μαρτυρικό θάνατο από τους Οθωμανούς δυνάστες την αυγή της Επαναστάσεως της Εθνικής παλιγγενεσίας. Οι μικροί φίλοι μας θα γνωρίσουν αυτήν την εμβληματική μορφή του Έθνους και της Ορθοδοξίας που συνδύασε την βαθύτατη χριστιανική πίστη με τη θυσιαστική προσφορά του στον καταπιεσμένο Ελληνισμό της εποχής.

Σχ. 17Χ24, Σελ. 48, Τιμ. 7€.

Ο Όμηρος ξεφυλλίζει την Ιστορία και παλεύει για τη λευτεριά
Πηνελόπης Μωραΐτου - Εικον . Πέγκυ Φούρκα

Μία φανταστική περιήγηση του κεντρικού ήρωα του έργου Ομήρου στις τελευταίες ένδοξες σελίδες του Έθνους μας για τους μικρούς μας φίλους. Από τις ημέρες που προετοίμασαν την εθνική παλιγγενεσία του 21’ και τα πρώτα χρόνια του ανεξαρτήτου ελληνικού κράτους, τους βαλκανικούς πολέμους, την μικρασιατική εκστρατεία και το Έπος του 1940. Μία εύληπτη, σύντομη ιστορική αναδρομή στα κύρια γεγονότα που διαμόρφωσαν την πατρίδα μας και οφείλουν να γνωρίζουν όλα τα Ελληνόπουλα.

Σχ. 21Χ29, Σελ. 232, Τιμ. 14€.

17 Μαρτίου

† Μνήμη του οσίου πατρός ημών Αλεξίου, του ανθρώπου του Θεού

Μητροπολίτου Φαναρίου Αγαθαγγέλου,
Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας,
Μάρτιος, Αθήνα 2005, σελ.169-173

Ο Όσιος Αλέξιος εγεννήθηκε στη Ρώμη κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Αρκαδίου (395-408 μ.Χ.) και Ονωρίου (395-423 μ.Χ.) από ευσεβείς και εύπορους γονείς. Ο πατέρας του Ευφημιανός ήταν συγκλητικός, φιλόπτωχος και συμπαθής, ώστε καθημερινά τρεις τράπεζες παρέθετε στο σπίτι του για τα ορφανά, τις χήρες και τους ξένους που ήταν πτωχοί. Η γυναίκα του ονομαζόταν Αγλαΐς και ήταν άτεκνη. Στη δέησή της να αποκτήσουν παιδί, ο Θεός την εισάκουσε και τους εχάρισε υιό. Αφού το παιδί εμεγάλωσε και έλαβε την κατάλληλη παιδεία, έγινε σοφότατος και θεοδίδακτος. Όταν έφθασε στη νόμιμη ηλικία, τον εστεφάνωσαν με θυγατέρα από βασιλική και ευγενική γενιά. Το βράδυ όμως στο συζυγικό δωμάτιο ο ΄Αγιος, αφού πήρε το χρυσό δακτυλίδι και τη ζώνη, τα επέστρεψε στη σύζυγό του και εγκατέλειψε τον κοιτώνα. Παίρνοντας αρκετά χρήματα από τα πλούτη του έφυγε με πλοίο περιφρονώντας τη ματαιότητα της επίγειας δόξας. Καταφθάνει στη Λαοδικεία της Συρίας και από εκεί στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας. Εκεί ο Όσιος Αλέξιος εμοίρασε τα χρήματα στους πτωχούς, ακόμα και τα ιμάτιά του, και, αφού ενδύθηκε με κουρελιασμένα και χιλιομπαλωμένα ρούχα, εκάθισε στο νάρθηκα του ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου, ως ένας από τους πτωχούς. Προτίμησε έτσι να ζει με νηστεία όλη την εβδομάδα και να μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων κάθε Κυριακή, ενώ μόνο τότε έτρωγε λίγο άρτο και έπινε λίγο νερό.

Οι γονείς του όμως τον αναζητούσαν παντού και έστειλαν τους υπηρέτες τους να τον εύρουν. Στην αναζήτησή τους έφθασαν μέχρι και στο ναό της Έδεσσας, χωρίς ωστόσο να τον αναγνωρίσουν. Οι δούλοι επέστρεψαν άπρακτοι στη Ρώμη, ενώ η μητέρα του Αλέξιου με οδύνη, φορώντας πτωχά ενδύματα, καθόταν σε μιά θύρα του σπιτιού πενθώντας νύχτα και μέρα. Το ίδιο και η νύφη, που εφόρεσε τρίχινο σάκκο και παρέμενε κοντά στην πεθερά της.

Ο Όσιος Αλέξιος για δεκαεπτά χρόνια παρέμεινε στο νάρθηκα του ναού της Θεοτόκου ευαρεστώντας τον Θεό. Και μιά νύχτα η Θεοτόκος παρουσιάσθηκε στον προσμονάριο του ναού σε όνειρο και του εζήτησε να του φέρει μέσα στο ναό τον άνθρωπο του Θεού. Τότε ο προσμονάριος, αφού βγήκε από το ναό και δεν ευρήκε κανένα παρά μόνο τον Αλέξιο, εδεήθηκε στη Θεοτόκο να του υποδείξει τον άνθρωπο, όπως και έγινε. Τότε πήρε από το χέρι τον Όσιο Αλέξιο και τον εισήγαγε στο ναό με κάθε τιμή και μεγαλοπρέπεια.

Μόλις ο Όσιος κατάλαβε ότι έγινε γνωστός εκεί, έφυγε κρυφά και εσκέφθηκε να πάει στην Ταρσό, στο ναό του Αγίου Παύλου του Αποστόλου, όπου εκεί θα ήταν άγνωστος. Αλλά όμως εσχεδίασε η Θεία Πρόνοια. Γιατί βίαιος άνεμος άρπαξε το πλοίο και το μετέφερε στη Ρώμη. Βγαίνοντας από το πλοίο κατάλαβε ότι ο Κύριος ήθελε να επανέλθει ο Αλέξιος στο σπίτι του.

Όταν συνάντησε τον πατέρα του, που δεν αναγνώρισε τον υιό του, του εζήτησε να τον ελεήσει και να τον αφήσει να τρώει από τα περισσεύματα της τράπεζάς του. Με μεγάλη προθυμία ο πατέρας του εδέχθηκε να τον ελεήσει και μάλιστα του έδωσε κάποιον υπηρέτη για να τον βοηθάει. Κάποιοι βέβαια από τους δούλους της οικίας τον επείραζαν και τον εκορόιδευαν, όμως αυτό δεν τον ένοιαζε. Έδινε την τροφή του σε άλλους, παραμένοντας όλη την εβδομάδα χωρίς τροφή και νερό, και μόνο μετά την Κοινωνία των Θείων και Αχράντων Μυστηρίων εδεχόταν λίγο άρτο και νερό.

Έμεινε λοιπόν για δεκαεπτά χρόνια στον πατρικό οίκο χωρίς να τον γνωρίζει κανένας. Όταν έφθασε ο καιρός της κοιμήσεώς του, τότε εκάθισε και έγραψε σε χαρτί όλο το βίο του, τους τόπους που επέρασε, αλλά και κάποια από τα μυστήρια που εγνώριζαν μόνο οι γονείς του. Κάποια Κυριακή, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιννοκέντιος ετελούσε τή Θεία Λειτουργία, ακούσθηκε φωνή από το άγιο Θυσιαστήριο, που εκαλούσε τους συμμετέχοντες να αναζητήσουν τον άνθρωπο του Θεού. Την Παρασκευή ο Όσιος Αλέξιος παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Θεού, ενώ το απόγευμα της ίδιας μέρας οι πιστοί βασιλείς και ο Αρχιεπίσκοπος προσήλθαν στο ναό για να δεηθούν στόν Θεό να τους αποκαλύψει τον άγιο άνθρωπο του Θεού. Τότε μιά φωνή τους κατηύθυνε στο σπίτι του Ευφημιανού. Λίγο αργότερα οι βασιλείς μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο έφθασαν στο σπίτι του Ευφημιανού, προξενώντας μάλιστα την απορία της γυναίκας και της νύφης του για την παρουσία τους εκεί, και ερώτησαν τον Ευφημιανό. Όμως εκείνος, αφού πρώτα ερώτησε τους υπηρέτες, αποκρίθηκε ότι δεν γνώριζε τίποτα. Στη συνέχεια ο υπηρέτης που εφρόντιζε τον Όσιο Αλέξιο, παρακινούμενος από θεία δύναμη, ανέφερε τον τρόπο ζωής του πτωχού, τον οποίο εξυπηρετούσε. Τότε ο Ευφημιανός χωρίς να γνωρίζει ότι ο Όσιος είναι ήδη νεκρός, αποκάλυψε το πρόσωπό αυτού, που έλαμπε σαν πρόσωπο αγγέλου. Στο χέρι του Οσίου μάλιστα είδε χαρτί, που δεν μπόρεσε να αποσπάσει. Στη συνέχεια ανέφερε στους επισκέπτες του ότι ευρέθηκε ο άνθρωπος του Θεού. Οι βασιλείς και ο Αρχιεπίσκοπος τότε εδεήθησαν στον Όσιο να τους επιτρέψει να δουν το χαρτί που είχε στο χέρι του. Μόλις ο αρχειοφύλακας επήρε στο χέρι του το χαρτί, ο Ευφημιανός αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για τον υιό του, τον οποίο αναζητούσε χρόνια τώρα, και μεγάλο πένθος έπεσε στην οικογένειά του. Θρήνος μεγάλος και από τη γυναίκα του και τη νύφη του.

Ο βασιλεύς Ονώριος και ο Αρχιεπίσκοπος μετέφεραν το τίμιο λείψανο του Οσίου στο μέσο της πόλεως και εκάλεσαν όλο το λαό, για να έλθει να προσκυνήσει και να λάβει ευλογία. ΄Οσοι προσέρχονταν και ασπάζονταν το τίμιο λείψανο, άλαλοι, κουφοί, τυφλοί, λεπροί, δαιμονισμένοι, όλοι εθεραπεύονταν. Βλέποντας αυτά τα θαύματα οι πιστοί εδόξαζαν τον Θεό. Ήταν τόσος ο κόσμος που προσερχόταν για να δει το τίμιο λείψανο, που δεν μπορούσαν να το μεταφέρουν στο ναό του Αγίου Βονιφατίου για να το ενταφιάσουν. Έριξαν ακόμη και χρυσό και άργυρο στον κόσμο για να του αποσπάσουν την προσοχή, αλλά μάταια. Όταν πια μεταφέρθηκε το τίμιο λείψανο στο ναό, για επτά μέρες εόρταζαν πανηγυρικά και στήη εορτή συμμετείχαν οι γονείς και νύφη. Στή συνέχεια ετοποθετήθηκε το τίμιο λείψανο σε θήκη φτιαγμένη από χρυσό, άργυρο και πολύτιμους λίθους. Αμέσως άρχισε να ευωδιάζει και να αναβλύζει μύρο, το οποίο και έγινε ίαμα και θεραπεία για όλους.

Φιλέλληνες: Μύθος και πραγματικότητα

Κυριάκου Σιμόπουλου,  Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του '21,
τομ. Α΄, Αθήνα 1979, σελ. 37-46

Μέσα σε λίγες βδομάδες οι ειδήσεις για την Επανάσταση στην Ελλάδα έφθασαν και στην τελευταία γωνιά της Ευρώπης. Και καθώς δημοσιεύονταν στις εφημερίδες ανεξέλεγκτα διογκωμένες και παραμορφωμένες, προκαλούσαν παντού έκπληξη και συγκίνηση.

Πολύ σύντομα, όμως, άρχισαν να καταφθάνουν αυθεντικές πληροφορίες από την πηγή των μεγάλων γεγονότων. Προκηρύξεις των ηγετών, ανακοινωθέντα, επιστολές.

Οι συντάκτες αυτών των κειμένων απευθύνονταν περισσότερο στους Ευρωπαίους παρά στον ελληνικό λαό. Έπρεπε να ηλεκτρίσουν την παγκόσμια Κοινή Γνώμη και να καλλιεργήσουν το φιλελληνικό πνεύμα που θα εξασφάλιζε ηθική και υλική συμπαράσταση. Και δεν δίσταζαν να μεγαλοποιούν τα γεγονότα επιστρατεύοντας τη φαντασία.

Στην ειδησεογραφία κυριαρχούσαν οι ενθουσιώδεις αναγωγές στην ένδοξη αρχαιότητα. Οι Επαναστάτες παρομοιάζονταν με τους ήρωες των περσικών πολέμων.

Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Στο δεύτερο κιόλας μήνα οργίαζαν σε ολόκληρη την Ευρώπη και οι φήμες και οι διαδόσεις. Στον αγγλικό τύπο δημοσιεύονταν πληροφορίες ότι τα στρατεύματα του Αλέξανδρου Υψηλάντη σάρωναν τους Τούρκους στις παραδουνάβιες Ηγεμονίες, ότι όλοι οι βαλκανικοί λαοί είχαν ξεσηκωθεί, ότι οι Ρώσοι κήρυξαν τον πόλεμο κατά της οθωμανικής αυτοκρατορίας και ότι οι στρατιές τους πέρασαν τα σύνορα (1).

Τα ίδια σε λίγο και από την Ελλάδα. Οι Τούρκοι θερίζονταν σε σκληρές μάχες. Μηδαμινές οι ελληνικές απώλειες. Μια οθωμανική στρατιά 80.000 ανδρών αφανίσθηκε ολότελα. Ο Μωριάς και η Ρούμελη είχαν από άκρη σε άκρη ελευθερωθεί. Σε μία ναυμαχία με τον ενωμένο τουρκοαιγυπτιακό στόλο βυθίστηκαν οχτώ εχθρικά πολεμικά (2).

Σ' αυτό το πλέγμα των ανακριβειών και των υπερβολών σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι Έλληνες του Εξωτερικού που είχαν αναλάβει από την πρώτη στιγμή με ενθουσιασμό το έργο της εθνικής προπαγάνδας διοχετεύοντας φανταστικές ειδήσεις στον Τύπο.

Στην βελγική « Journal de Li è ge» της 29 ης Απριλίου 1821 δημοσιεύθηκε η πληροφορία ότι Μανιάτες «απόγονοι των αρχαίων Σπαρτιατών επαναστάτησαν και βαδίζουν για να ενωθούν με τους Σουλιώτες πέρα από τον Ισθμό»(3). Στο φύλλο της 7 Ιουνίου νέα χαρμόσυνη είδηση: «Οι Τούρκοι χάνουν εντελώς την Κρήτη»(4). Και στο φύλλο της 8 Ιουλίου: «Ο άγγελος του θανάτου φαίνεται πως εσήμανε το τέλος των Μωαμεθανών»(5).

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου