Ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος-
Ο πολύαθλος και πρωταθλητής της υπομονής
Σεβ . Μητροπολίτου Χαλκίδος Χρυσοστόμου

Στην πολυτελή επανέκδοση της περίφημης πλέον μελέτης παρουσιάζονται ο βίος, η πολιτεία και η ιστορική πορεία του θεοφόρου, νεοφανούς Αγίου της Εκκλησίας, η περιπετειώδης μετακομιδή του άσηπου και αδιαλώβητου από τη σήψη Ιερού Λειψάνου του από την Καππαδοκία στο Νέο Προκόπιο Ευβοίας, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών,  ο θρησκευτικός-λατρευτικός χαρακτήρας της εορτής του Αγίου (27 Μαΐου), καθώς και η υμνογραφία, οι σχετικές Ιερές Ακολουθίες και τα επιτελεσθέντα θαύματα του Οσίου.

Σχ. 20x27, Σελ. 352, Τιμ. 20€.

Συμβολή στην έρευνα της Γενοκτονίας του ελληνορθόδοξου πληθυσμού και της αντιχριστιανικής πολιτικής στον Πόντο
Θεοδοσίου Αρ. Κυριακίδη

Ένα πολύτιμο ιστορικό έργο για την Γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών του Πόντου. Δεν πρόκειται για μία ολοκληρωμένη μελέτη της πολιτικής των Γενοκτονιών, η οποία εκτελέσθηκε με πρωτοφανή βιαιότητα από το κίνημα των Νεότουρκων και τους Κεμαλικούς σε όλη την επικράτεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας στις αρχές του 20ου αιώνα, καθώς το έργο αναφέρεται αποκλειστικά στους ελληνικούς πληθυσμούς του Πόντου. Ο ερευνητής χρησιμοποίησε ανέκδοτες και άγνωστες μέχρι πρότινος πηγές και μαρτυρίες, κυρίως των ρωμαιοκαθολικών ιεραποστόλων της περιοχής, οι οποίοι γνωστοποίησαν τις πολιτικές Γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της περιοχής. Πρόκειται για μία έκδοση διατήρησης της ιστορικής μνήμης και σφυρηλάτησης της εθνικής αυτοσυνειδησίας.

Σχ. 15Χ22,5, Σελ. 272, Τιμ. 7€

Μικρασιατική Εκστρατεία
Ημερολόγιον του Μητροπολίτου Εδέσσης και Πέλλης Διονυσίου (†)

Το Ημερολόγιο του αειμνήστου Μητροπολίτου Εδέσσης και Πέλλης Διονυσίου Παπανικολόπουλου, ο οποίος συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους και στην Μικρασιατική εκστρατεία ως στρατιωτικός ιερέας. Το ημερολόγιο καλύπτει το χρονικό διάστημα μεταξύ 24 Σεπτεμβρίου και 31 Δεκεμβρίου 1921, στη διάρκεια του οποίου ο Διονύσιος διακονούσε ως στρατιωτικός ιερέας στη Μεραρχία της Μαγνησίας, με έδρα την Νικομήδεια της Μ. Ασίας. Στις σελίδες του αποτυπώνονται η θρησκευτική ευλάβεια των στρατιωτών, η μετοχή τους στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, το ανδρείο φρόνημά τους και η φιλοπατρία τους, στοιχεία που εμφύσησαν τα κατορθώματά τους στα πεδία των μαχών και την προέλασή τους μέχρι τα βάθη της Ανατολίας. Μία ανεκτίμητη ιστορική πηγή για το ακμαίο ηθικό του Ελληνισμού ολίγο προ του ξεριζωμού του από τις πατρογονικές εστίες.

Σχ. 16x23 (σκληρόδετο), Σελ. 384, Τιμ. 15€.

Le Livre noir - The Black Book
( στην αγγλική και γαλλική γλώσσα )
Μαύρη Βίβλος Διωγμῶν καί Μαρτυρίων τοῦ ἐν Τουρκίᾳ Ἑλληνισμοῦ (1914-1918)

Η Γενική Γραμματεία Θρησκευμάτων σε συνεργασία με την Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος προέβησαν στην έκδοση της «Μαύρης Βίβλου» σε μετάφραση στην αγγλική και τη γαλλική ως μία ελάχιστη συνεισφορά στη μνήμη των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης και της καθ’ ημάς Ανατολής, επί τη συμπληρώσει μιας εκατονταετίας από το 1922.

Πρόκειται για αναλυτική καταγραφή της Γενοκτονίας που υπέστησαν οι Έλληνες των περιοχών αυτών την περίοδο 1914-1918 από τους Νεότουρκους, οι οποίοι επέβαλαν ως κρατική ιδεολογία την αναβίωση του εθνικισμού, του θρησκευτικού και φυλετικού μίσους. Ο τόμος εμπλουτίζεται με πλούσιο και σπάνιο φωτογραφικό υλικό στο οποίο αποτυπώνεται όλη η αλήθεια για το ολοκαύτωμα του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

Σχ. 25x27, Σελ. 400, Τιμ. 25€.

Ο Όμηρος ξεφυλλίζει την Ιστορία και παλεύει για τη λευτεριά
Πηνελόπης Μωραΐτου - Εικον. Πέγκυ Φούρκα

Μία φανταστική περιήγηση του κεντρικού ήρωα του έργου Ομήρου στις τελευταίες ένδοξες σελίδες του Έθνους μας για τους μικρούς μας φίλους. Από τις ημέρες που προετοίμασαν την εθνική παλιγγενεσία του 21’ και τα πρώτα χρόνια του ανεξαρτήτου ελληνικού κράτους, τους βαλκανικούς πολέμους, την μικρασιατική εκστρατεία και το Έπος του 1940. Μία εύληπτη, σύντομη ιστορική αναδρομή στα κύρια γεγονότα που διαμόρφωσαν την πατρίδα μας και οφείλουν να γνωρίζουν όλα τα Ελληνόπουλα.

Σχ. 21Χ29, Σελ. 232, Τιμ. 14€.

† Μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Παχωμίου τοῦ Μεγάλου

Μητροπολίτου Φαναρίου κ. Αγαθαγγέλου,
Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας Μάιος, Αθήνα 2005,
εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ.  232-235

῾Ο ῞Οσιος Παχώμιος ἐγεννήθηκε τό 292 μ.Χ. στήν Κάτω Θηβαΐδα τῆς Αἰγύπτου ἀπό γονεῖς εἰδωλολάτρες καί ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου (306-337 μ.Χ.). Στό στρατό, στόν ὁποῖο κατετάγη, ἐγνωρίσθηκε μέ Χριστιανούς στρατιῶτες καί ἐδιδάχθηκε ἀπό αὐτούς τά τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. ῞Οταν δέ ἀπολύθηκε ἀπό τίς τάξεις τοῦ στρατοῦ, ἐγκατέλειψε τόν κόσμο καί ἀφοῦ μετέβη στήν ῎Ανω Θηβαΐδα, ἐβαπτίσθηκε καί ἐκάρη μοναχός.

᾿Επιθυμώντας μεγαλύτερη ἡσυχία, γιά νά ἀφοσιωθεῖ στήν ἐρημική ζωή καί τήν ἄσκηση, κατέφυγε στήν ἔρημο καί ἐτέθη ὑπό τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ περίφημου ἡσυχαστοῦ Παλάμονος († 12 Αὐγούστου), τοῦ ὁποίου ἔγινε τέλειος μιμητής.

Μετά τήν κοίμηση τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα, περί τό 320 μ.Χ., κατέφυγε σέ ἔρημο νησίδα τοῦ Νείλου, στή νῆσο Ταβέννη τῆς ῎Ανω Θηβαΐδος, ὅπου βοηθούμενος καί ἀπό τόν ἀσπασθέντα τό μοναχικό σχῆμα ἀδελφό του ᾿Ιωάννη, ἵδρυσε μικρή μονή.

῾Η φήμη τῆς ἁγιότητος καί τῆς συνέσεώς του εἵλκυσε πολλούς μοναχούς, ἐξ αἰτίας δέ τούτου ὁλοένα καί ἐμεγάλωνε τή μονή του, ὥστε σέ διάστημα ὀλίγων ἐτῶν αὐτή νά ἀριθμεῖ περισσότερους ἀπό 14.000 μοναχούς. ῎Ετσι ὁ ῞Οσιος Παχώμιος ἔγινε ἕνας ἀπό τούς μεγάλους οἰκιστές καί ἀσκητές τῆς ἐρήμου.

῾Ο ῞Οσιος Παχώμιος θεωρεῖται θεμελιωτής τῆς κοινοβιακῆς ὀργανώσεως τῶν ἀσκητῶν. ῞Οπως φαίνεται ἀπό τή Λαυσαϊκή ῾Ιστορία, βιβλίο πού ἔγραψε ὁ Παλλάδιος περί τό 420 μ.Χ., οἱ μοναχοί τοῦ Παχωμίου, πού ὀνομάζονταν Ταβεννησιῶτες, ἐζοῦσαν ἀνά τρεῖς σέ μικρά οἰκήματα. ῾Ο ῞Οσιος Παχώμιος ἐπέβαλε στούς μοναχούς κοινή προσευχή κάθε πρωΐ καί βράδυ ( συνολικά βέβαια οἱ μοναχοί προσεύχονταν, σύμφωνα μέ τόν Κανόνα, δώδεκα φορές τήν μέρα καί δώδεκα τή νύχτα), κοινή ἐργασία, κοινά ἔσοδα, κοινές δαπάνες, κοινά γεύματα καί ὁμοιόμορφη ἐνδυμασία. Τά γεύματά τους ἀποτελοῦνταν ἀπό φυτικές τροφές καί τυρί. Κατ᾿ αὐτά οἱ μοναχοί δέν ὁμιλοῦσαν μεταξύ τους καί, γι᾿ αὐτό, συνεννοοῦνταν μέ νεύματα. ᾿Εκάλυπταν δέ τά πρόσωπά τους κατά τέτοιο τρόπο, ὥστε νά μποροῦν νά βλέπουν μόνο τήν τράπεζα. ῾Η ὁμοιόμορφη στολή τους ἀπετελεῖτο ἀπό τά ἑξῆς ἐνδύματα· λινό χιτώνα (« λεβιτωνάριο»), πού ἔφθανε λίγο κάτω ἀπό τά γόνατα καί ἐζωνόταν μέ ζώνη· λευκό μαλλοφόρο ἔνδυμα αἰγός ἤ προβάτου (« μηλωτή»), ἐπίσης ζωσμένο, πού ἔφθανε ὥς τά γόνατα καί εἶχε τή μαλλοφόρο ὄψη πρός τά ἔξω· κωνοειδές κουκούλιο, πού στό πίσω μέρος ἔφθανε ὥς τούς ὤμους, καί μικρό λινό ὠμοφόριο (« μαφόριον» ἤ « μαφόρτιον»), πού ἐκάλυπτε συνήθως τόν αὐχένα καί τούς ὤμους. ῾Υποδήματα σπανίως ἐχρησιμοποιοῦσαν.

Οἱ Ταβεννησιῶτες μοναχοί ἐκοιμοῦντο καθήμενοι καί κοινωνοῦσαν τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων κάθε Σάββατο καί Κυριακή. Διαιροῦνταν σέ εἴκοσι τέσσερα τάγματα, καθένα ἀπό τά ὁποῖα ἐχαρακτηριζόταν μέ ἕνα γράμμα τῆς ἀλφαβήτου, ἀνάλογα μέ τήν κατάσταση καί τόν τρόπο συμπεριφορᾶς ἐκείνων πού τό ἀποτελοῦσαν.

Πνεῦμα ὀργανωτικό καί ἀπαράμιλλος στήν καθοδήγηση καί διακυβέρνηση προσώπων καί πραγμάτων, κατόρθωσε νά διατηρήσει μεταξύ τοῦ πλήθους τῆς περί αὐτόν ἀδελφότητος πειθαρχία καί ἀγάπη, φροντίζοντας ὡς φιλόστοργος πατέρας γιά τίς πνευματικές καί ὑλικές τους ἀνάγκες, διά δέ τῶν σοφῶν συμβουλῶν του καί τοῦ παραδείγματός του νά τούς ἐνθαρρύνει στόν ἀγώνα πρός τήν ἁγιότητα. Λόγῳ τῆς θεοσέβειας καί τῆς θεοφιλοῦς δράσεώς του ὁ ῞Οσιος Παχώμιος ἐπροικίσθηκε ἀπό τόν Θεό διά τῆς χάριτος τῆς θαυματουργίας καί ἐπιτέλεσε πλεῖστα ὅσα θαύματα.

Τό 348 μ.Χ., περιποιούμενος ὁ ἴδιος τούς μοναχούς πού ἀσθένησαν ἀπό πανώλη, ἀρρώστησε καί ὁ ἴδιος καί μετά ἀπό λίγο ἀπέθανε. Τόν ῞Οσιο Παχώμιο διαδέχθηκε στήν Ἡγουμενία τῆς μονῆς ὁ ῞Οσιος Θεόδωρος ὁ ῾Ηγιασμένος († 16 Μαΐου).

Μαρτυρίες των Ρωμαιοκαθολικών για τους διωγμούς των Ελλήνων στον Πόντο κατά το έτος 1922

Θεοδοσίου Αρ. Κυριακίδη,
Συμβολή στην έρευνα της Γενοκτονίας του ελληνορθόδοξου πληθυσμού
και της αντιχριστιανικής πολιτικής στον Πόντο,
Αθήνα 2015, εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ. 133-143.

Τα εγκλήματα των κεμαλικών εναντίον των ελληνικών πληθυσμών είχαν πια γίνει εύρέως γνωστά στη διεθνή κοινότητα το καλοκαίρι του 1922, καθώς υπήρξαν επανειλημμένες διαμαρτυρίες των αρμοστών των συμμαχικών δυνάμεων. Η γνώση των εγκλημάτων αύτών έφτανε και στα ανώτατα συμμαχικά κλιμάκια με τον ίδιο τον W. Churchill να γράφει μεταξύ άλλων τον Μάιο του 1922, ότι: «...οι φοβεροί εκτοπισμοί των Ελλήνων από την Τραπεζούντα και τη Σαμψούντα που είχαν γίνει το φθινόπωρο του 1921, έφθαναν τώρα για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Τον Ιούνιο του 1922 η συστηματική εξόντωση Ελλήνων στη Δυτική Ανατολία βρισκόταν σε πλήρη ανάπτυξη...», ενώ και ο Lloyd George δήλωνε στις 4 Αυγούστου 1922 στην Βουλή των Κοινοτήτων, ότι [«δεκάδες χιλιάδες ανδρών, γυναικών και παιδιών» απελαύνονταν και πέθαιναν. Η κεμαλική απόφαση για τους Έλληνες «ήταν καθαρή ηθελημένη εξολόθρευση. Εξολόθρευση δεν είναι δική μου λέξη, είναι λέξη που χρησιμοποιεί η Αμερικανική Αποστολή»] (1).

Στις 19 Ιουλίου 1922 ο καρδινάλιος Gasparri, από τη Γραμματεία του Κράτους του Βατικανού, έγραφε στην αποστολική επιτροπεία του Πάπα στην Κωνσταντινούπολη ότι έλαβε τις δυσάρεστες πληροφορίες για την κατάσταση των χριστιανών στη Μικρά Ασία (2). Με την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου και την είσοδο των τουρκικών στρατευμάτων στη Σμύρνη, οι χριστιανοί που είχαν απομείνει στον Πόντο κατάλαβαν ότι πλησίαζε και το δικό τους τέλος. Στην Τραπεζούντα στις 13 Σεπτεμβρίου μόλις, μαθεύτηκε η είδηση της νίκης των τουρκικών στρατευμάτων, στήθηκε μία μεγάλη γιορτή για να τιμηθεί η επιτυχία του Κεμάλ. Η θέση των χριστιανών που είχαν παραμείνει στον Πόντο είχε φτάσει σε εξαιρετικά επικίνδυνο σημείο. Ο βαλής Kiazim Bey, που ήταν παντρεμένος με ρωμαιοκαθολική και έτρεφε φιλικά αισθήματα προς τους χριστιανούς, απομακρύνθηκε άπό την πόλη στις 11 Δεκεμβρίου. Οι Έλληνες απολύθηκαν από τις δημόσιες υπηρεσίες, ενώ ξεκίνησε μία ανελέητη σφαγή και λεηλασία (3). Ο ερχομός του νέου βαλή Ishan Bey επιβεβαίωσε τους χειρότερους φόβους των χριστιανών. Αφού πρόσβαλε την ελληνική αντιπροσωπεία που έσπευσε να τον υποδεχτεί μαζί με τους υπόλοιπους παράγοντες της πόλης, όρισε την αμεση απέλαση των Ελλήνων και των Αρμενίων μέσα σε διάστημα δεκαπέντε ημερών. Στη διευκρίνιση που ακολούθησε αναφέρθηκε ότι εξαιρούνταν οι ρωμαιοκαθολικοί, καθώς ο διωγμός δεν ήταν θρησκευτικός, αλλά εθνικός. Στις 17 Ιανουαρίου αναχώρησε όλος ο ορθόδοξος κλήρος και ο γενικός επίτροπος της μητρόπολης πατήρ Πρόδρομος ζήτησε από τη γυναίκα του να παραδώσει τα λειτουργικά σκεύη στον p. Cirillo της Καθολικής Εκκλησίας προς φύλαξη. Δύο φορές την εβδομάδα έρχονταν τουρκικά πλοία για να παραλάβουν τους Έλληνες, οι οποίοι κινδύνευαν τόσο από τους ίδιους τους Τούρκους, όσο και από τις επιδημικές ασθένειες. Μόλις μαθεύτηκε η είδηση της αναγκαστικής έξωσης, ξεκίνησε ένα πραγματικό πλιάτσικο στα σπίτια και στις περιουσίες των Ελλήνων. Όπως σημειώνει ο p. Cirillo, η καθημερινή του ασχολία ήταν η ταφή των νεκρών (4). Οι Έλληνες, προσπαθώντας να διασώσουν ό,τι μπορούσαν, μετέφεραν στην Εκκλησία των καπουκίνων τα τιμαλφή τους, πιάνα, χαλιά και άλλα πράγματα αξίας, ενώ ο p. Cirillo τριγύριζε τις ορθόδοξες Εκκλησίες συγκεντρώνοντας τα λειτουργικά σκεύη στην ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Όπως επισημαίνει ο ίδιος, όλα τα παραπάνω παραδόθηκαν στην ελληνική κυβέρνηση στα 1924 (5).

Διαβάστε τη συνέχεια

Διαβάστε επίσης...

Μνήμη γενοκτονίας του Πόντου, Μητροπολίτου Πάφου κ. Γεωργίου (νυν Αρχιεπισκόπου Κύπρου)