Ο πληγωμένος αετός  
Στυλιανού Παπαδόπουλου (†)

Η αφηγηματική βιογραφία του θεηγόρου πνευματικού φωστήρα της Ορθοδοξίας, Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, συνταχθείσα από τον ενεργεία τότε πανεπιστημιακό Πατρολόγο Καθηγ. Στυλιανό Παπαδόπουλο. Το εν λόγω πόνημα επανεκδίδεται για δέκατη φορά, είκοσι οκτώ έτη από την πρώτη του έκδοση, παραμένοντας πάντοτε επίκαιρο για τον σύγχρονο χριστιανό, αφού προβάλλει την αληθή ευσέβεια, τον έρωτα για το θείο και το χάρισμα της αρχιερωσύνης. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ως οικουμενικός διδάσκαλος παραμένει διαχρονικά το κλέος της Θεολογίας και ο μύστης της θείας ελλάμψεως.

Σχ.14Χ 21, Σελ.: 400, Τιμ. 8€.

Ο παπακαλόγερος Νικόλαος Πλανάς-Ο Άγιος ποιμένας
Δημητρίου Φερούση

Ο βίος του εκ Νάξου αγίου Νικολάου Πλανά, η ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην Αθήνα στα τέλη του 19ου - αρχές του 20ου αι. και η ορθόδοξη πνευματικότητα του αγίου και ορισμένων φωτισμένων Ελλήνων, οι οποίοι δημιούργησαν από κοινού τον πυρήνα μιας πνευματικής και λειτουργικής αναγέννησης στην πολύπαθη πρωτεύουσα της εποχής εκείνης.

Σελ.:288, Σχ.:14 x 21, Τιμ.: 5€.

Σύσσωμοι Χριστού ή Περί σπουδής στην Ευχαριστία
Αγαθαγγέλου , Μητροπολίτου Φαναρίου,
Γενικού Διευθυντού της Αποστολικής Διακονίας
της Εκκλησίας της Ελλάδος

Ένα ευχαριστιολογικό πόνημα που έρχεται να απαντήσει στις προκλήσεις της εποχής μας και στις συζητήσεις που τίθενται και άπτονται της ίδιας της φύσεως του θεοσύστατου μυστηρίου της Θ. Ευχαριστίας. Ο συγγραφέας στιγματίζει τις θεολογικές παρεκκλίσεις του εκκοσμικευμένου πνεύματος της εποχής και της εξατομικευμένης σχέσης του σύγχρονου ανθρώπου με τον Θεό, υπογραμμίζοντας ότι η ουσία του Μυστηρίου έγκειται στην κοινωνία του πιστού με τους εν Χριστώ αδελφούς της κοινότητας και τον δια της Θ. Ευχαριστίας εγκεντρισμό σύνολης της Εκκλησίας στο σώμα του Χριστού. Ένα πλήρες και περιεκτικό σκιαγράφημα της πατερικής διδασκαλίας και της ορθοδόξου παραδόσεως περί της Θ. Ευχαριστίας, απάντηση στο εκκοσμικευμένο πνεύμα της εποχής.

Σελ.:80, Σχ.:14 x 24, Τιμ. 3 €.

Η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως και 
η Μεγάλη Επανάστασις του 1821 
Χρυσοστόμου Α. Παπαδοπούλου (†), 
Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος

Ένα ανέκδοτο κείμενο του αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Αθηνών, το οποίο πρωτοδημοσιεύθηκε το 1950 στο περιοδικό ΘΕΟΛΟΓΙΑ και αποτελεί μία συνοπτική, απόλυτα εμπεριστατωμένη επιστημονική μονογραφία με πηγαίο υλικό, σχετικά με τον καθοριστικό ρόλο της Εκκλησίας στην Εθνεγερσία του 1821. Η εισαγωγή του Πανιερ. Μητροπολίτου Φαναρίου αποτελεί μια ακαδημαϊκού επιπέδου απάντηση σε ιδεοληπτικές καινοφανείς και αβάσιμες επιστημονικά θεωρίες που αποσκοπούν στην υποβάθμιση του ρόλου της Εκκλησίας και στην ιστορική παραγραφή του άρρηκτου δεσμού Ελληνισμού και Ορθοδοξίας

Σχ. 14Χ21, Σελ. 104, Τιμ.: 6€.

Ο Άγιος Νικόλαος
Αθηνάς Ντάσιου-Γιάννου, εικονογράφηση Αθηνά Κοντογιάννη

Ένα βιβλίο στο οποίο οι μικροί μας φίλοι θα γνωρίσουν τον Άγιο Νικόλαο, προστάτη του Πολεμικού και του Εμπορικού Ναυτικού, καθώς και τη σημασία του τόσο για τη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας, όσο και για τη λαογραφική παράδοση της πατρίδας μας. Στο βιβλίο αναφέρονται οι επικλήσεις που κάνουν στον Άγιο οι ναυτικοί μας και τα θαύματα που επιτελεί φυλάσσοντάς τους από την μανία της θάλασσας.

Σχ. 17Χ24, Σελ. 56, Τιμ. 6 €.

† 2 Μαρτίου, μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών Νικολάου του Πλανά

Μητροπολίτου Φαναρίου, κ. Αγαθαγγέλου,
Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας- Μάρτιος,
Αθήνα 2005, εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ. 25-28

Ο ΄Αγιος Νικόλαος εγεννήθηκε στη νήσο Νάξο των Κυκλάδων το έτος 1851 μ.Χ., από τον Ιωάννη και την Αυγουστίνα, το γένος Μελισσουργού. Οι ευσεβείς γονείς του τον ανέθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Από την παιδική του ηλικία εξέφρασε την έφεση και την αγάπη του προς τα όσια και τα ιερά. ΄Ηταν φιλακόλουθος και διακονούσε πάντοτε στο ιερό τον παππού του ιερέα Γεώργιο Μελισσουργό. Προορισμένος από τον Θεό να γίνει λειτουργός των αγίων μυστηρίων Αυτού μετείχε αδιάλειπτα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας με νηστεία, προσευχή και αγρυπνία.

Μετά το θάνατο του πατέρα του ήλθε με τη μητέρα του καί την αδελφή του στην Αθήνα, όπου έγινε προστάτης αυτών. Ενυμφεύθηκε, εχήρευσε όμως ενωρίς. Η πρεσβυτέρα του απεβίωσε μόλις εγεννήθηκε το παιδί τους, ο Γιαννάκης, που το εμεγάλωσε μόνος. Ο Κύριος δεν εβράδυνε να τον αναδείξει λειτουργό της Εκκλησίας του και τον κατέστησε εύθετο και εύχρηστο στο Ευαγγέλιο του Χριστού. Χειροτονείται διάκονος στις 28 Ιουλίου 1879, στο ναό Μεταμορφώσεως της Πλάκας, και μετά από πέντε χρόνια, στις 2 Μαρτίου 1884, χειροτονείται Πρεσβύτερος στο ταπεινό εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου, στο Μοναστηράκι. Διακονεί στο ιερό θυσιαστήριο επί πενήντα χρόνια περίπου (1884-1932), στους ναούς και του Αγίου Παντελεήμονος, κοντά στον Ιλισσό ποταμό, και της ακόμη πτωχότερης και απόμερης τότε εκκλησίας του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου του λεγόμενου «Κυνηγού», στη σημερινή οδό Βουλιαγμένης. Διακρίθηκε ως ο λειτουργικότερος ιερεύς, άνθρωπος προσευχής, του οποίου ζωή υπήρξε και αναδείχθηκε συνεχής διακονία του Θυσιαστηρίου. Από «φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός» παρέμενε στό ναό. Ήταν αφιλάργυρος κατά τον τρόπο και πλήρης έργων αγαθών και ελεημοσύνης. Του αρκούσε για τροφή λίγο ψωμί και λίγα χόρτα, τα οποία συνέλεγε ο ίδιος, και, κάποιες φορές, λίγο γάλα που του προσέφεραν βοσκοί στην ερημική τότε περιοχή της ενορίας του. Αλησμόνητες παρέμειναν οι αγρυπνίες τις οποιες ετελούσε στο ναό του Αγίου Ελισσαίου Αθηνών. Αναφέρονται και μαρτυρίες παιδιών, ότι τον έβλεπαν κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας μεταρσιωμένο να στέκεται υπεράνω της γης. Μαρτυρίες δε περιφανών λογίων, όπως του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και Αλέξανδρου Μωραϊτίδη, που έψαλλαν στις αγρυπνίες τις οποίες ετελούσε, εξαίρουν τη σπάνια και αγία ιερατική αυτού προσωπικότητα.

Ο παπα-Νικόλας, ο λεγόμενος «απλούς», ζούσε μέσα στη χαρά της Θείας Ευχαριστίας, την οποία τελούσε ανελλιπώς κάθε μέρα, όπως την όριζαν οι λειτουργικοί κανόνες, και την παρέτεινε επί πολλές ώρες, για να έχει την πνευματική της απόλαυση. Πάντα ανταποκρινόταν στο γνήσιο ορθόδοξο φρόνημα και ετελούσε πανηγυρικά το Μυστήριο της ελεύσεως και παρουσίας του Αναστημένου Κυρίου, που αποκαλύπτει τον εαυτό Του όπως τότε στο Μυστικό Δείπνο. Η χαρά της Αναστάσεως, που βρίσκεται στην καρδιά της Ευχαριστίας, εγινόταν οντολογική αναψυχή και αγαλλίαση στο φλεγόμενο από θεία Αγάπη Γέροντα. Η μέθεξή του στην πασχάλια χαρά τον συνέπαιρνε. Δεν ήταν γι’ αυτόν ένα απλό εφημεριακό καθήκον. Πρόφαση ήταν το επί ώρες παρατεινόμενο μνημόσυνο των ζωντανών και των κοιμηθέντων, από τον όγκο των σημειωμάτων που κρατούσε πάντα σ’ ένα δισάκι. Στην πραγματικότητα δεν ήθελε να διακόψει ποτέ τη χαρά της Τράπεζας της Ευχαριστίας, τη θέα του Αναστημένου Σώματος και Αίματος του Χριστού.

Ο αείμνηστος Γέροντας, αφού έφθασε στα 82 του χρόνια και έδωσε πρωτοφανή στον αιώνα μας μαρτυρία ουρανίων χαρισμάτων, οσιότητος, ταπεινώσεως, απλότητος, διακρίσεως, ελεημοσύνης, ασκήσεως και κατά Θεόν σοφίας, αφού εστάθηκε ο μοναδικός προστάτης χιλιάδων ορφανών και πτωχών και έφθασε σε ύψος θείας τελειότητος, εκοιμήθηκε οσίως με ειρήνη το έτος 1932 μ.Χ. Η μνήμη του Αγίου ιερέως Νικολάου του Πλανά, ύστερα από απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, τιμάται κατά τήν πρώτη Κυριακή τοῦ Μαρτίου, διά μεταθέσεως ἐκ τῆς κυριώνυμης μέρας αὐτοῦ.

4 Μαρτίου

† Μνήμη του  οσίου πατρός ημών Γερασίμου του Ιορδανίτου.

Μητροπολίτου Φαναρίου κ. Αγαθαγγέλου,
Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας- Μάρτιος,
Αθήνα 2005, εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ. 35-38

Ο ΄Οσιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης εγεννήθηκε στη Λυκία τον 5ο αιώνα μ.Χ., από ευσεβείς και ταπεινούς γονείς και εκ βρέφους αφιερώθηκε στον Θεό. Σε νεαρή ηλικία ασπάσθηκε την αίρεση των Μονοφυσιτών παρασυρόμενος από τους οπαδούς του αιρετικού ψευδοπατριάρχου Θεοδοσίου, φανατικού μονοφυσίτου Αιγυπτίου μοναχού, ο οποίος κατά την απουσία του Πατριάρχου Ιουβεναλίου (422-458 μ.Χ.), βοηθούμενος και υπό της βασιλίσσης Ευδοκίας, κατόρθωσε να καταλάβει τον πατριαρχικό θρόνο των Ιεροσολύμων και να προβεῖ σε ανεκδιήγητες σκληρότητες επί είκοσι μήνες (451-453 μ.Χ.). Ακόμη και αυτός ο πανίερος ναός της Αναστάσεως έγινε θέατρο απερίγραπτων σκηνών και επί πλέον ταραχή εξαπλώθηκε ανα την Παλαιστίνη.

Οι Μονοφυσίτες δεν παραδέχονται ότι στο Πρόσωπο του Χριστού έχουν ενωθεί θεία και ανθρώπινη φύση «ατρέπτως, ασυγχύτως, αχωρίστως και αδιαιρέτως», αλλά ισχυρίζονται, ότι θεία φύση του Χριστού απερρόφησε την ανθρώπινη φύση Του και επομένως ο Χριστός έχει μόνο μία φύση.

Γρήγορα όμως ο ΄Οσιος Γεράσιμος εκατάλαβε το λάθος του, επειδή ήταν άνθρωπος με καλή προαίρεση και ταπεινό φρόνημα. Είχε την καλή συνήθεια να επισκέπτεται και να συμβουλεύεται για πνευματικά θέματα αγιασμένους ανθρώπους. Από ένα λόγιο ασκητή, που ονομαζόταν Ευθύμιος, και ασκήτευε στην έρημο του Ρουβά, εδιδάχθηκε την αλήθεια για τις δύο φύσεις του Χριστού, κατάλαβε το λάθος του και επέστρεψε και πάλι στην Εκκλησία.

Στη συνέχεια εκάρη, το έτος 451 μ.Χ., μοναχός στην έρημο του Ιορδάνου, όπου ασκήθηκε στην ησυχία. Αργότερα, όταν συγκεντρώθηκαν γύρω του πολλοί μοναχοί, οι οποίοι εζητούσαν τη φωτισμένη καθοδήγησή του,ίδρυσε κοινοβιακή μονή κοντά στην πόλη Βαϊθαγλά.

Ο ΄Οσιος Γεράσιμος ήταν αυστηρός, αλλά μόνο στον εαυτό του. Στους άλλους ήταν ευπροσήγορος και επιεικής. ΄Ετρωγε λίγο, όσο εχρειαζόταν για να συντηρείται στη ζωή, και εκοιμόταν, επίσης, πολύ λίγο. Μάλιστα εδίδασκε ότι όποιος θέλει να ζήσει περισσότερο πρέπει να κοιμάται λιγότερο, διότι ο πολύς ύπνος κάνει το σώμα τρυφηλό και άρα ανίσχυρο στους κόπους και ευάλωτο στις ασθένειες.

Η διδασκαλία του Οσίου Γερασίμου για τον ύπνο είναι ουσιαστικά λόγος για την άσκηση. Με τον περιορισμό του ύπνου και με την εγκράτεια συνηθίζει σάρκα (το σαρκικό φρόνημα) να υποτάσσεται στο πνεύμα. Με την άσκηση και την αδιάλειπτη προσευχή, ιδίως με τη μονολόγιστη ευχή, το « Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», ο νους συγκεντρώνεται στο χώρο της καρδιάς, που είναι φυσική του θέση και αποκτά αδιάλειπτη μνήμη του Θεού.

Τόσο πολύ απέκτησε την οικείωση προς τον Θεό ο ΄Οσιος Γεράσιμος και προστάτεψε το «κατ’ εικόνα και καθ᾿ ομοίωσιν» των Αγίων, ώστε εδάμασε και τα άγρια θηρία και έκανε πολλά θαύματα. Απέκτησε μάλιστα υπηρέτη και έναν όνο, για να μεταφέρει νερό, καθώς το νερό απείχε μακριά από αυτόν. Κάποτε ένα λιοντάρι, έχοντας πληγωμένο από ένα ξύλο το μάτι του, κατέβηκε από το βουνό και κατέφυγε στον ΄Οσιο. Εκείνος, αφού το έκανε καλά, του όρισε να οδηγεί πλέον το ίδιο τον όνο κατά τη βοσκή του και τη μεταφορά του νερού. Κάποια φορά, και ενώ το λιοντάρι κοιμόταν, έμποροι που περνούσαν πήραν τον όνο. Και επειδή ο ΄Οσιος υποπτεύθηκε ότι το λιοντάρι έφαγε τον όνο, το καταδίκασε εκείνο τώρα να μεταφέρει το νερό. ΄Ωσπου μιά μέρα, όταν ξαναπέρασαν οι έμποροι από το ίδιο σημείο, το λιοντάρι αναγνώρισε τον κλεμμένο όνο και τον επέστρεψε σώο στον ΄Οσιο. Εκείνος τότε το απάλλαξε από το έργο αυτό και το άφησε να γυρίσει στο βουνό. Και όταν ο ΄Οσιος εκοιμήθηκε με ειρήνη, το λιοντάρι ήρθε και απέθανε επάνω στον τάφο του.

΄Οταν στις 19 Ιανουαρίου του έτους 473 μ.Χ. εκοιμήθηκε ο ΄Οσιος Ευθύμιος ο Μέγας, ο ΄Οσιος Γεράσιμος είδε σε όραμα, κατά τη στιγμή που προσευχόταν στη Λαύρα, το τέλος του Οσίου. Αυτό αναφέρεται στη διήγηση του Αγίου Κυριακού του Αναχωρητού, ο οποίος συνόδευσε τον ΄Οσιο Γεράσιμο στην κηδεία του μεγάλου Αγίου της Εκκλησίας.

Δύο χρόνια μετά το τέλος του Οσίου Ευθυμίου, το έτος 475 μ.Χ., επί Πατριάρχου Ιεροσολύμων Αναστασίου Α ΄(458-478 μ.Χ.), ο ΄Οσιος Γεράσιμος εκοιμήθηκε με ειρήνη. Τη διαδοχή της Λαύρας ανέθεσε στους συνασκητές αυτού Στέφανο και Βασίλειο.

Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος

Αλέξανδρου Υψηλάντη, «Μονόφυλλα του αγώνος».
Προκηρύξεις Θεσπίσματα Διατάγματα 1821-1827 (τομ. Ι. Α5).
Έκδοσις Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος. 
Αθήναι 1971 και εν «Σάλπιγξ Ελληνική».
Εν Καλαμάτα, έτει α' της ελευθερίας 
(φύλλον 1ης και 5ης Αυγούστου 1821) «Μονόφυλλα...» Β-5.

Η ώρα ήλθεν, ω άνδρες Έλληνες! Προ πολλού οι λαοί της Ευρώπης πολεμούντες υπέρ των ιδίων δικαιωμάτων και ελευθερίας αυτών μας επροσκάλουν εις μίμησιν αυτοί, καίτοι οπωσούν ελεύθεροι επροσπάθησαν ολκές δυνάμεσι, προσαυξήσωσι την ελευθερίαν, και δι' αυτής πάσαν αυτών την ευδαιμονίαν.

Οι αδελφοί μας και φίλοι είναι πανταχού έτοιμοι οι Σέρβοι, οι Σουλιώται, και όλη η Ήπειρος οπλοφορούντες μας περιμένουν ας ενωθώμεν λοιπόν με ενθουσιασμόν! Η Πατρίς μας προσκαλεί!

Η Ευρώπη προσηλόνουσα τους οφθαλμούς της εις ημάς, απορεί δια την ακινησίαν μας ας αντηχήσωσι λοιπόν όλα τα όρη της Ελλάδος από τον ήχον της πολεμικής μας σάλπιγγος, και αι κοιλάδες από την τρομεράν κλαγγήν των αρμάτων μας. Η Ευρώπη θέλει θαυμάσει τας ανδραγαθίας μας, οι δε τύραννοι ημών τρέμοντες και ωχροί θέλουσι φύγη απ' έμπροσθέν μας.

Οι φωτισμένοι λαοί της Ευρώπης ασχολούνται εις την απόλαυσιν της ίδιας ευδαιμονίας και πλήρεις ευγνωμοσύνης δια τας προς αυτούς των προπατόρων μας ευεργεσίας, επιθυμούσι την ελευθερίαν της Ελλάδος.

Ημείς φαινόμενοι άξιοι της προπατορικής αρετής και του παρόντος αιώνος, είμεθα ευέλπιδες, να επιτύχωμεν την υπεράσπισιν αυτών και εις βοήθειαν πολλοί εκ τούτων φιλελεύθεροι θέλουσιν έλθη, δια να συναγωνισθώσι με ημάς. Κινηθείτε, ω φίλοι, και θέλετε ιδή μίαν κραταιάν δύναμιν να υπερασπισθή τα δίκαια μας! Θέλετε ιδή και εξ αυτών των εχθρών μας πολλούς, οίτινες παρακινούμενοι από την δικαίαν μας αιτίαν, να στρέψωσι τα νώτα προς τον εχθρόν και να ενωθώσι με ημάς ας παρρησιασθώσι με ειλικρινές φρόνιμα, η Πατρίς θέλει τους εγκολπωθή! Ποίος λοιπόν εμποδίζει τους ανδρικούς σας βραχίονας; Ο άνανδρος εχθρός μας είναι ασθενής και αδύνατος. Οι στρατηγοί μας έμπειροι, και όλοι οι ομογενείς γέμουσιν ενθουσιασμού! Ενωθήτε λοιπόν, ω ανδρείοι και μεγαλόψυχοι Έλληνες! Ας σχηματισθώσι φάλαγγες εθνικαί, ας εμφανισθώσι πατριωτικοί λεγεώνες, και θέλετε ιδή τους παλαιούς εκείνους κολοσσούς του δεσποτισμού να πέσωσιν εξ ιδίων, απέναντι των θριαμβευτικών μας σημαιών. Εις την φωνήν της σάλπιγγας μας όλα τα παράλια του Ιονίου και Αιγαίου πελάγους θέλουσιν αντήχηση τα ελληνικά πλοία, τα οποία εν καιρώ ειρήνης ήξευραν να εμπορεύωνται και να πολεμώσι, θέλουσι σπείρη εις όλους τους λιμένας του τυράννου με το πυρ και την μαχαίραν την φρίκην και τον θάνατον.

Ποία ελληνική ψυχή θέλει αδιαφορήση εις την πρόσκλησιν της Πατρίδος ; Εις την Ρώμην ένας του Καίσαρος φίλος σείων την αιματωμένην χλαμύδα του τυράννου εγείρει τον λαόν. Τι θέλετε κάμη σεις ω Έλληνες, προς τους οποίους η Πατρίς γυμνή δεικνύει μεν τας πληγάς της, και με διακεκομμένην φωνήν επικαλείται την βοήθειαν των τέκνων της ; Η θεία πρόνοια, ω φίλοι συμπατριώται, ευσπλαγχνισθείσα πλέον τας δυστυχίας μας, ηυδόκησεν ούτω τα πράγματα, ώστε με μικρόν κόπον θέλομεν απόλαυση με την ελευθερίαν πάσαν εύδαιμονίαν. Αν λοιπόν από αξιόμεμπτον οβελτηρίαν αδιαφορήσωμεν, ο τύραννος γενόμενος αγριώτερος, θέλει πολλαπλασιάση τα δεινά μας, και θέλομεν καταντήση δια παντός το δυστυχέστερον πάντων των εθνών.

Στρέψατε τους οφθαλμούς σας, ω συμπατριώται! και ίδετε την ελεεινήν μας κατάστασιν ίδετε εδώ τους ναούς καπατημένους· εκεί τα τέκνα μας αρπαζόμενα, δια χρήσιν αναιδεστάτην της αναιδούς φιληδονίας των βαρβάρων τυράννων μας· τους οίκους μας γεγυμνωμένους, τους αγρούς μας λεηλατισμένους και ημάς αυτούς ελεεινά ανδράποδα.

Είναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον τούτον ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την Πατρίδα, να κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέλινον, δια να ύψώσωμεν το σημείον δι ' ου πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν, και ούτω να εκδικήσωμεν την Πατρίδα, και την ορθόδοξον ημών Πίστιν από την ασεβή των ασεβών καταφρόνησιν.

Μεταξύ ημών ευγενέστερος είναι, ος τις ανδρειωτέρως υπερασπισθή τα δίκαια της Πατρίδος, και ωφελιμωτέρως την δουλεύσει. Το έθνος συναθροιζόμενον θέλει εκλέξη τους δημογέροντας του, και εις την ύψιστον ταύτην βουλήν θέλουσιν υπέκει όλαι μας αι πράξεις.

Ας κινηθώμεν λοιπόν με εν κοινόν φρόνιμα, οι πλούσιοι ας καταβάλωσιν μέρος της ιδίας περιουσίας, οι ιεροί ποιμένες ας εμψυχώσωσι τον λαόν με το ίδιον των παράδειγμα, και οι πεπαιδευμένοι ας συμβουλεύσωσιν τα ωφέλιμα. Οι δε εν ξέναις αυλαίς υπουργούντες στρατιωτικοί και πολιτικοί ομογενείς, αποδίδοντες τας ευχαριστίας εις ην έκαστος υπουργεί δύναμιν, ας ορμήσωσιν όλοι εις το ανοιγόμενον ήδη μέγα και λαμπρόν στάδιον, και ας συνεισφέρωσιν εις την πατρίδα τον χρεωστούμενον φόρον, και ως γενναίοι ας ενοπλισθώμεν όλοι άνευ αναβολής καιρού, με το ακαταμάχητον όπλον της ανδρείας, και υπόσχομαι εντός ολίγου την νίκην και μετ ' αυτήν παν αγαθόν. Ποιοι μισθωτοί και χαύνοι δούλοι, τολμούν να αντιπαραταχθώσιν απέναντι λαού, πολεμούντος υπέρ της ιδίας ανεξαρτησίας ; Μάρτυρες οι ηρωικοί αγώνες των προπατόρων μας· Μάρτυς η Ισπανία, ήτις πρώτη και μόνη κατετρόπωσεν τας αήττητους φάλαγγας ενός τυράννου.

Με την ένωσιν, ω συμπολίται, με το προς την ιεράν θρησκείαν σέβας, με την προς τους νόμους και τους στρατηγούς υποταγήν, με την ευτολμίαν και σταθηρότητα, η νίκη μας είναι βεβαία και αναπόφευκτος αύτη θέλει στεφάνωση με δάφνας αειθαλείς τους ηρωικούς αγώνας μας αυτή με χαρακτήρας ανεξαλείπτους θέλει χαράξη τα ονόματα ημών εις τον ναόν της αθανασίας, διο το παράδειγμα των επερχομένων γενεών. Η Πατρίς θέλει ανταμείψη τα ευπειθή και γνήσια της τέκνα με τα βραβεία της δόξης και τιμής· τα δε απειθή και κωφεύοντα εις την τωρινήν της πρόσκλησιν, θέλει αποκήρυξη ως νόθα και ασιανά σπέρματα, και θέλει παραδώση τα ονόματα των, ως άλλων προδοτών, εις τον αναθεματισμόν και κατάραν των μεταγενεστέρων.

Ας καλέσωμεν λοιπόν εκ νέου, ω ανδρείοι και μεγαλόψυχοι Έλληνες, την ελευθερίαν εις την κλασικήν γην της Ελλάδος. Ας συγκροτήσωμεν μάχην μεταξύ του Μαραθώνος και των Θερμοπυλών. Ας πολεμήσωμεν εις τους τάφους των Πατέρων μας, οι οποίοι δια να μας αφήσωσιν ελευθέρους επολέμησαν και επέθανον εκεί. Το αίμα των τυράννων είναι δεκτόν εις την σκιάν του Επαμεινώνδου Θηβαίου, και του Αθηναίου Θρασυβούλου, οίτινες κατετρόπωσαν τους τριάκοντα τυράννους εις εκείνας του Αρμοδίου και Αριστογείτονος, οι οποίοι συνέτριψαν τον Πεισιστρατικόν ζυγόν εις εκείνην του Τιμολέοντος, ος τις απεκατέστησε την ελευθερίαν εις την Κόρινθον και τας Συρακούσας, μάλιστα εις εκείνας του Μιλτιάδου και Θεμιστοκλέους, του Λεωνίδου και των Τριακοσίων, οίτινες κατέκοψαν τοσάκις τους αναρίθμητους στρατούς των βαρβάρων Περσών, των οποίων τους βαρβαρωτέρους και ανανδροτέρους απογόνους πρόκειται εις ημάς σήμερον με πολλά μικρόν κόπον να εξαφανίσωμεν εξ ολοκλήρου.

Εις τα όπλα λοιπόν, φίλοι, η Πατρίς μας προσκαλεί!

Αλέξανδρος Υψηλάντης

Την 24 του Φεβρουαρίου 1821
Εις το γενικόν στρατόπεδον του Ιασίου