Φωνή εξ όρους κατασκίου
Συμβουλές και διατυπώσεις
Οσίου Δανιήλ Κατουνακιώτου

Ένα βιβλίο αφιερωμένο σε μία από τις φωτεινότερες μορφές της σύγχρονης Ορθοδοξίας, τον όσιο Δανιήλ Κατουνακιώτη (†8 Σεπτεμβρίου 1929). Στο Α΄ μέρος, το «Συναξάρι του Οσίου Δανιήλ», παρουσιάζεται ο βίος του, η άρτια θεολογική παιδεία του (αριστούχος απόφοιτος της Ευαγγελικής Σχολής της Σμύρνης), και το αυστηρό ασκητικό ήθος του. Εκάρη μοναχός στην Μονή του Αγ. Παντελεήμονος του Αγίου Όρους το 1866, αλλά λόγω της πολιτικής του πανσλαβισμού από το Πατριαρχείο Μόσχας απεχώρησε το 1874 με άλλους μοναχούς στην Μικρά Αγία Άννα και ακολούθως στην μονή της Αγ. Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας Θεσσαλονίκης. Επέστρεψε στο Άγ. Όρος και στην Μονή Βατοπαιδίου, ενώ το 1881 ίδρυσε την καλύβη του στα Κατουνάκια, το σημερινό ησυχαστήριο της κοινότητας των Δανιηλαίων. Στο Β΄ μέρος παρατίθενται 24 Επιστολές, λόγοι και ομιλίες του, κείμενα στα οποία αναδεικνύεται όχι μόνο ο εμβριθής και έγκριτος θεολόγος, αλλά και ο πεφωτισμένος ασκητής. Στις 20 Οκτωβρίου 2019 έγινε η αγιοκατάταξή του από την ΑΘΠ, κ.κ. Βαρθολομαίο.

Σχ. 14Χ23, Σελ. 272 Τιμ. 8 €.

Χαίροις παντευλόγητε Μαριάμ
Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμονος Καλπακίδη

Συλλογή θεομητορικών ομιλιών των ετών 2014-2024 εις το Γενέσιον, τα Εισόδια, τον Ευαγγελισμόν, τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου, την Παναγίαν Σουμελά, τον Ακάθιστο Ύμνο, εις την εορτήν της Ζωοδόχου Πηγής και της Αγίας Σκέπης, καθώς και εορταστικών εγκυκλίων στον Ευαγγελισμό και την Κοίμηση της Θεοτόκου. Πρόκειται για την τρίτη συλλογή κειμένων αφιερωμένων στην Παναγία Θεοτόκο, αφού προηγήθηκαν αυτές των δύο προηγούμενων δεκαετιών της αρχιερατείας του Σεβ. Μητροπολίτου Βεροίας (1994-2014) υπό τον τίτλο «Ω πανύμνητε Μήτερ». Την έκδοση προλογίζει η ΑΘΠ, Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος.

Σχ. 17Χ24, Σελ. 706, Τιμ.22 €

Πέτρος ο Κναφεύς-Ο Διονύσιος των Αρεοπαγιτικών έργων
Βλ. Ι. Φειδά, Ομοτ. Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών

Η ανωνυμία του συγγραφέα των Αρεοπαγιτικών έργων, η θεολογία των οποίων επηρέασε διαχρονικά και σε καταλυτικό βαθμό τη θεολογική σκέψη του χριστιανισμού σε Ανατολή και Δύση, αποτέλεσε ένα άλυτο μέχρι σήμερα πρόβλημα για τη διεθνή έρευνα. Ο καταξιωμένος ακαδημαϊκός με ενδελεχή ιστορικο-θεολογική έρευνα αποδεικνύει με αδιάσειστα στοιχεία για πρώτη φορά στη διεθνή βιβλιογραφία ότι ο ανώνυμος συντάκτης των Αρεοπαγιτικών έργων είναι ο αντιχαλκηδόνιος Πατριάρχης Αντιοχείας Πέτρος Κναφεύς (471-488).

Σχ. 17 X 24, Σελ. 296, Τιμ. 14€.

Ἡ ζύμη τοῦ Εὐαγγελίου
Μητροπολίτου Φαναρίου Ἀγαθαγγέλου,
Γεν. Διευθυντοῦ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας της Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Ἐπανεκδόθηκε ἐπηυξημένη καί σέ χαρτόδετο ἐξώφυλλο ἡ συλλογή ἐμβριθῶν ὁμιλιῶν τοῦ συγγραφέως σέ εὐαγγελικές περικοπές καί σέ σημαντικές ἑορτές τοῦ ἔτους, ἕνα πόνημα τό ὁποῖο βοηθᾶ τούς πιστούς νά βιώσουν τήν ἐν Χριστῷ εὐχαριστιακή ἐμπειρία καί νά κατανοήσουν βαθύτερα τή δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ ἔκδοση ἀφιερώνεται στή μνήμη τοῦ μεγάλου βιβλικοῦ Θεολόγου, Μητροπολίτου Γόρτυνος, κυροῦ Ἱερεμίου (Φούντα).

Σχ. 14Χ21, Σελ. 418, Τιμ. 15€.

Ο Σταυρουπόλεως Μάξιμος (1955-1991)-Ένα βιωματικό ανθίβολο
Μελίτωνος Καρρά, Μητροπολίτου Φιλαδελφείας

Ένα έργο αφιερωμένο στον φωτισμένο και εμβληματικό τελευταίο σχολάρχη του διαχρονικού φυτωρίου μεγάλων μορφών της σύγχρονης ορθοδοξίας, της περίφημης Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Στη σύντομη αλλά περιεκτική παρουσίαση του έργου του από τον πρώην μαθητή του Μητροπολίτη Φιλαδελφείας Μελίτωνα, παρουσιάζονται κάποιες πτυχές της αρχιερατικής διακονίας του Μαξίμου στην Μητέρα Εκκλησία, καθώς και το πλούσιο διδακτικό και παιδαγωγικό του έργο.

Σχ. 14x21, Σελ. 72, Τιμ. 6€.

Μαρτύριο και Θαύματα του Αγίου Δημητρίου
Συμεών του Μεταφραστού,
Ιωάννου Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.
[Εισαγωγή - Μετάφραση -Σχόλια, Γεωργίου Δ. Παπαδημητρόπουλου].

Το Μαρτύριο του Αγίου Δημητρίου είναι έργο του σπουδαιότερου αγιολόγου του 10ου αιώνα, του Συμεών του Μεταφραστή.  Από τις συλλογές δε των Θαυμάτων, η πρώτη είναι έργο του Ιωάννη Α', αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, και γράφτηκε στις αρχές του 7ου αιώνα. Η δεύτερη συλλογή είναι έργο άγνωστου συγγραφέα και γράφτηκε περί τα τέλη του 7ου αιώνα, ενώ η τρίτη είναι έργο επίσης άγνωστου συγγραφέα και γράφτηκε κατά το 10ο αιώνα. Η απόδοση στη νεοελληνική γλώσσα, η εισαγωγή, τα σχόλια, τα πραγματολογικά στοιχεία και οι παραπομπές είναι έργο του θεολόγου-φιλολόγου, κ. Γεωργίου Παπαδημητρόπουλου.

Σχ. 14Χ21, σελ. 272, τιμή: 7 €.

Ο Άγιος Δημήτριος και η Θεσσαλονίκη
Αθηνάς Ντάσιου –Γιάννου

Ένα βιβλίο μέσα από τις σελίδες του οποίου οι μικροί αναγνώστες μας μαθαίνουν για τον άγιο Δημήτριο, τον άγιο Νέστορα και την αγία Λυδία, οι οποίοι διέδωσαν μαρτυρικά το λόγο του Κυρίου στη Θεσσαλονίκη και προστάτευσαν την πόλη, αλλά και για τον εμβληματικό Μακεδονομάχο Παύλο Μελά.

Σχ. 17Χ24, Σελ. 48, Τιμ. 6€.

†23 Οκτωβρίου

Ιακώβου Αποστόλου του Αδελφοθέου
Η άνοδος Ιακώβου του Αδελφοθέου εις την ηγεσίαν της Εκκλησίας

Χρήστου Βούλγαρη, Ιστορία της αρχεγόνου Αποστολικής Εκκλησίας 33-70 μ.Χ.,
Αθήναι 2012, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, σελ. 145-156

Αναμφιβόλως, ο διωγμός της ηγεσίας της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων εξαπελύθη στα πλαίσια της φιλο-Ιουδαϊκής πολιτικής του βασιλέως Αγρίππα και ιδιαιτέρως προς ικανοποίησιν της αιρέσεως των Φαρισαίων, οι οποίοι είχον ανησυχήσει τα μέγιστα εκ της απηχήσεως του κηρύγματος του Ευαγγελίου μεταξύ των Ελληνιστών Ιουδαίων και ιδιαιτέρως μετά την μεταστροφήν του Φαρισαίου Παύλου, εκ της μεταστροφής του Εθνικού Κορνηλίου υπό του Πέτρου και των οικείων του (Πραξ. 10) εις την Καισάρειαν, και εκ της επεκτάσεως του Ευαγγελίου εις Φοινίκην, Κύπρον και Αντιόχειαν, όπου εγίνοντο ήδη δεκτοί εις την Εκκλησίαν και Εθνικοί. Η Εκκλησία είχε πλέον υπερβή τα όρια του Ιουδαϊσμού και ο έλεγχός της είχεν εκφύγει της δυνατότητος του Μ. Συνεδρίου. Βεβαίως, ο Πέτρος, ο οποίος είχε βαπτίσει τον πρώτον Εθνικόν, τον Κορνήλιον, διεσώθη τελικώς, αλλ' απώλεσεν οριστικώς την ηγετικήν του θέσιν εις την αρχέγονον Εκκλησίαν, διαφυγών «εις έτερον τόπον» (Πραξ. 12,17), περί του οποίου θα ομιλήσωμεν εν συνεχεία. Και ναι μεν επανήλθεν εις Ιεροσόλυμα αμέσως μετά την παρέλευσιν του κινδύνου, όπως σαφώς προκύπτει εκ της συμμετοχής του εις την Αποστολικήν Σύνοδον (Πραξ. 15), αλλ' η θέσις του δεν ήτο πλέον καθοριστικής σημασίας, διότι οι νέοι ηγέται της Εκκλησίας ήσαν, εις μεν τα Ιεροσόλυμα ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, εις δε τον Ελληνορωμαϊκόν χώρον ο Παύλος. Μετά την φυγήν του εξ Ιεροσολύμων το 44 μ.Χ., ο Πέτρος περιέπεσεν οριστικώς εις δευτερεύουσαν θέσιν.

Ιακωβος ο Αδελφόθεος εποίμανε την Εκκλησίαν των Ιεροσολύμων και, κατ' επέκτασιν, την καθ' όλου Εκκλησίαν μετά μεγίστης συνέσεως, επηρεάσας καθοριστικώς την εξέλιξιν των πραγμάτων εις αυτήν. Πρέπει δε να τονίσωμεν ευθύς εξ αρχής, ότι η προώθησις αυτού στην ηγεσίαν της Εκκλησίας δεν απετέλει φυσιολογικήν εξέλιξιν, καθόσον ούτος δεν ανήκε στον κύκλον των Δωδεκα Μαθητών του Ιησού Χριστού, όπως εσφαλμένως υπεστήριξεν ο Ιερώνυμος (Αdv. Helvidium, 13) ταυτίσας αυτόν προς τον εκ των Δώδεκα Ιάκωβον τον Αλφαίου. Κατά την μαρτυρίαν του Ευαγγελιστού Ιωάννου (2,12. 7,5), οι τέσσαρες κατά σάρκα αδελφοί του Ιησού Χριστού, Ιάκωβος, Ιωσής, Σίμων και Ιούδας, σαφώς διεκρίνοντο των Δώδεκα Μαθητών και δεν επίστευον εις αυτόν, ει μη μόνον μετά την ανάστασιν (Πραξ. 1,13-14. Α´ Κορ. 9,5) το αυτό δε τονίζει και ο Παύλος, ο οποίος, γράφων περί των εμφανίσεων του Αναστάντος τονίζει, ότι ο Χριστός ενεφανίσθη κεχωρισμένως «τοις δώδεκα» και «έπειτα ώφθη Ιακώβῳ, είτα τοις αποστόλοις πάσιν» (Α´ Κορ. 15,5-7). Αλλά και η αρχαία παράδοσις διακρίνει τον αδελφόν του Χριστού Ιάκωβον από τους Δώδεκα Αποστόλους, καταλέγουσα ενίοτε αυτόν μεταξύ των Εβδομήκοντα (Βλ. Ανδρέου Κρήτης Ιεροσολυμίτου,  Βίος και Μαρτύριον του Αγίου Ιακώβου, εν Α. Παπαδοπούλου-Κεραμέως,  Ανάλεκτα Ιεροσολυμητικής Σταχυολογίας, τ. Α´, Πρβλ. Μ. Α. Σιώτου,  Το πρόβλημα των Αδελφών του Ιησού, 1950, ένθα εξονυχιστική εξέτασις της εκκλησιαστικής παραδόσεως). Σημειωθήτω δε ότι, ομιλούντες περί «αδελφών» του Χριστού, πρέπει να έχωμεν κατά νουν το του Ωριγένους «αδελφούς μεν ουκ είχε φύσει, ουδέ της Παρθένου τεκούσης έτερον, ουδ' αυτός εκ του Ιωσήφ τυγχάνων. Νόμω τοιγαρούν εχρημάτισαν αυτού αδελφοί υιοί Ιωσήφ όντες εκ προτεθνηκυίας γυναικός» (Εις Ιωάν. 2,12), καίτοι δεν είναι αβάσιμος και η γνώμη ότι οι αδελφοί του Κυρίου ήσαν «εξάδελφοι» αυτού, όντες τέκνα του Κλεόπα ή Κλωπά, συζύγου της Μαρίας, εκ της ομάδος των γυναικών αι οποίαι υπηρέτουν τον Ιησούν, και αδελφού του Μνήστορος Ιωσήφ (Βλ. Μ. Α. Σιώτου, ενθ' ανωτ.). Αρχαίαι, επίσης, παραδόσεις της Εκκλησίας τονίζουν ότι ο Ιάκωβος αφιερώθη εις τον Θεόν γενόμενος Ναζιραίος, ένεκα δε της αγιότητός του ωνομάσθη «ωβλίας» ή «δίκαιος», ως εφαρμόζων επιμελώς όλας τας διατάξεις του Μωσαϊκού Νομου (Πρβλ. Ευσεβίου,  Εκκλ. Ιστ. Β´, 1. 2,19). Κατά το «Καθ' Εβραίους Ευαγγέλιον», ο Ιάκωβος παρέστη εις τον Μυστικόν Δείπνον του Χριστού, ενώ Κλήμης ο Αλεξανδρεύς διασώζει παράδοσιν, κατά την οποίαν η προβολή του Ιακώβου εις την Εκκλησίαν ήρχισεν αμέσως μετά την ανάληψιν του Ιησού Χριστού (Βλ.  Υποτυπώσεις VΙ, εν Ευσεβίου,  Εκκλ. Ιστ. Β, 1 και Β, 13, 4-7).

Περισσότερα

Το άκτιστο θείο φως και οι τρόποι θεωρίας του

Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου,
Ιδρυτού της Σταυροπηγιακής Μονής Τιμίου Προδρόμου
Ὁ  Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης (1866-1938), Αθήνα 1988, δ΄ εκδ. σελ. 195-200

Ο Θεός, όντας φως στο οποίο «σκοτία οὐκ ἔστιν οὐδεμία», εμφανίζεται πάντοτε στο φως και ως φως.

Το άκτιστο φως είναι ως προς την φύση του θεία ενέργεια, κάτι τελείως διαφορετικό από το φυσικό φως. Κατά τη θέα του επικρατεί προπαντός η αίσθηση του ζωντανού Θεού, που απορροφά ολόκληρο τον άνθρωπο· άϋλη αίσθηση του άϋλου· αίσθηση νοερή και όχι λογική· αίσθηση μ' εξουσιαστική δύναμη που αρπάζει τον άνθρωπο σ' άλλο κόσμο, αλλά τόσο γαλήνια, που αυτός δεν αντιλαμβάνεται την στιγμή που του συνέβηκε αυτό και δεν ξέρει αν ο ίδιος βρίσκεται στο σώμα ή εκτός του σώματος. Αποκτά τότε συνείδηση του εαυτού του τόσο ενεργητική και βαθειά, όσο ποτέ άλλοτε στην συνηθισμένη ζωή, και συγχρόνως λησμονεί τον εαυτό του και τον κόσμο, πλημμυρισμένος από τη γλύκα της αγάπης του Θεού. Βλέπει με το πνεύμα τον Αόρατο, Τον αναπνέει, βρίσκεται όλος κοντά Του.

Μ' αυτήν την υπέρλογη αίσθηση του ζωντανού Θεού που ξεχειλίζει τα πάντα συνενώνεται θέα φωτός, αλλά φωτός διαφορετικού στη φύση του από το φυσικό φως. Ο ίδιος ο άνθρωπος μένει τότε στο φως κι εξομoιώνεται με το φως που βλέπει, πνευματοποιείται απ' αυτό και δεν βλέπει και δεν αισθάνεται ούτε την δική του υλικότητα ούτε την υλικότητα του κόσμου.

Περισσότερα