Τριώδιον

Περιέχει τις Ακολουθίες από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου μέχρι το Μ. Σάββατο (επιμ. Πρωτοπρ. Παπαγιάννη Κωνσταντίνου).

Σχ. 17Χ24, Σελ. 2, 1272, Τιμ.42€.

Ανθολόγιο Συμβουλών
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Οι λόγοι του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου μας εισάγουν στο περιβάλλον της νηπτικής θεολογίας, ήτοι την συνεχή πνευματική εγρήγορση του ανθρώπου, και υπενθυμίζουν στον ευρισκόμενο σε σύγχυση σύγχρονο άνθρωπο τον σκοπό της υπάρξεώς του, την αγιότητα και την ομοίωση με τον Τριαδικό Θεό. Ο ΄Αγιος δίδει απαντήσεις σε πολλά εκκλησιαστικά θέματα και συμβουλές σε πτυχές που αφορούν την καθημερινή ζωή του χριστεπωνύμου πληρώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Την επιμέλεια της παρούσας έκδοσης ανέλαβε η Ιερά Αδελφότητα των Καρτσωναίων της Ιεράς Σκήτης Αγίας Άννης του Αγιωνύμου Όρους του Άθω.

Σχ. 17Χ24, Σελ. 562, Τιμ.15€.

Φιλοθέη Μπενιζέλου η Αθηνιώτισσα
Δημήτρη Φερούση

Ο βίος της Αγίας της Ρωμιοσύνης, η οποία δώρησε την περιουσία της στους εμπερίστατους και αναξιοπαθούντες και εξαγόρασε χριστιανούς αιχμαλώτους, συνεχίζοντας έτσι την κραταιά παράδοση του μεταβυζαντινού μοναχισμού και χαλυβδώνοντας την εθνική συνείδηση των Ελλήνων.

Σελ. 288, Σχ. 14Χ21, Τιμ. 7€.

Η Κυριακή προσευχή
Γεωργίου Π. Πατρώνου, Ομοτ. Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών

Συνοπτική ερμηνευτική προσέγγιση της Κυριακής Προσευχής (Πάτερ Ημών), την οποία έκανε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός και παρέδωσε στους αποστόλους, από τον Ομ. Καθηγ. Πανεπιστημίου και Καινοδιαθηκολόγο Γ. Π. Πατρώνο. Πρόκειται για την προσευχή ενότητας του όλου πληρώματος της Εκκλησίας, με την οποία κάθε πιστός εκζητά το έλεος του Θεού-Πατρός μετά το μυστήριο της Αγίας Αναφοράς και πριν από την μετοχή στα Τίμια Δώρα. Η ερμηνεία των λόγων της προσευχής καταδεικνύει το μεγάλο θεολογικό της βάθος, την λειτουργία της ως βασική κατήχηση των νεοφωτίστων κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, αλλά και το σωτηριολογικό και εσχατολογικό της βάθος.

Σχ. 14Χ21, Σελ. 104, Τιμ. 6€

17 Φεβρουαρίου

†  Μνήμη τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος

Μητροπολίτου Φαναρίου κ. Αγαθαγγέλου,
Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας - Φεβρουάριος,
Αθήνα 2005, εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ. 175.

῾Ο ῞Αγιος Θεόδωρος ὁ Τήρων καταγόταν ἀπό τό χωριό ᾿Αμάσεια στή Μαύρη Θάλασσα, πού ὀνομαζόταν Χουμιαλά, καί ἔζησε κατά τούς χρόνους τῶν αὐτοκρατόρων Μαξιμιανοῦ (286-305 μ.Χ.), Γαλερίου (305-311 μ.Χ.) καί Μαξιμίνου (305-312 μ.Χ.). ᾿Ονομάζεται Τήρων, διότι κατετάγη στό στράτευμα τῶν Τηρώνων, δηλαδή τῶν νεοσυλλέκτων, διοικούμενο ὑπό τοῦ πραιπόσιτου Βρίγκα.

Διαβλήθηκε στόν πραιπόσιτο ὡς Χριστιανός καί ἐκλήθηκε σέ ἐξέταση. ᾿Εκεῖ ὁμολόγησε τήν πίστη του στόν Χριστό χωρίς διασταγμό. ῾Ο διοικητής Βρίγκας δέν θέλησε νά προχωρήσει στή σύλληψη καί τιμωρία τοῦ ῾Αγίου Θεοδώρου, ἀλλά τόν ἄφησε νά σκεφθεῖ καί νά τοῦ ἀπαντήσει λίγο ἀργότερα. ᾿Επίστευε ὅτι ὁ Θεόδωρος θά ἄλλαζε καί θά ἐθυσίαζε στά εἴδωλα. ῾Ο Μεγαλομάρτυς ὄχι μόνο παρέμεινε ἀδιάσειστος στήν πίστη του, ἀλλά ἔκαψε καί τό ναό τῆς μητέρας τῶν θεῶν Ρέας μετά τοῦ εἰδώλου αὐτῆς. ᾿Αμέσως τότε συνελήφθη καί ρίχτηκε ἀπό τούς εἰδωλολάτρες σέ πυρακτωμένη κάμινο, ὅπου καί ἐτελειώθηκε μαρτυρικά.

῾Η Σύναξη τοῦ ῾Αγίου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος ἐτελεῖτο στό ἁγιότατο Μαρτύριό του, τό ὁποῖο βρισκόταν στήν περιοχή τοῦ Φωρακίου ἤ Σφωρακίου, τό Σάββατο τῆς Α' ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, δηλαδή τήν μέρα πού ὁ ῞Αγιος ἔκανε τό θαῦμα τῶν κολλύβων σώζοντας τόν ὀρθόδοξο λαό ἀπό τά μιασμένα εἰδωλόθυτα, τά ὁποῖα ἐπρόκειτο ἀπό ἄγνοια νά φάει.

†    Τῇ αὐτῇ μέρᾳ , μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Θεοδώρου τοῦ Βυζαντίου

῾Ο ῞Αγιος Νεομάρτυς Θεόδωρος καταγόταν ἀπό τό Νεοχώρι τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Γονεῖς του ἦσαν ὁ Χατζη - ᾿Αναστάσιος καί ἡ Σμαραγδού καί ἀδελφοί του ὁ ᾿Αντώνιος καί ὁ Γεώργιος, ἀναγνώστης τῆς Μεγάλης ᾿Εκκλησίας καί μετέπειτα Μητροπολίτης ᾿Αδριανουπόλεως μέ τό ὄνομα Γρηγόριος (1830-1840).

῾Ο Θεόδωρος ἦταν ζωγράφος καί ἐργαζόταν στά ἀνάκτορα. Οἱ Τοῦρκοι προσπάθησαν νά τόν προσελκύσουν στή μουσουλμανική θρησκεία καί τό ἐπέτυχαν. ῾Ο ῞Αγιος ὅμως ἀνένηψε καί μετανόησε γι᾿ αὐτό. ῎Ετσι κατέφυγε στή Χίο καί ἔμεινε κοντά σέ ἕνα πνευματικό πατέρα , τόν ῞Αγιο Μακάριο τόν Νοταρᾶ († 17 ᾿Απριλίου). ᾿Εκεῖ καθημερινά ἐμελετοῦσε τά μαρτύρια τῶν ῾Αγίων καί βιβλία ψυχοφελή καί κατανυκτικά. ᾿Από μέρα σέ μέρα ηὔξανε σέ αὐτόν ἡ κατάνυξη καί ὁ πόθος τοῦ μαρτυρίου. ῎Ετσι ἔφθασε στή Μυτιλήνη, ὅπου ἐνώπιον τῶν ἀρχῶν ὁμολόγησε τήν πίστη του στόν Χριστό καί ἀπεκήρυξε τή μωαμεθανική θρησκεία. ῾Ο ῞Αγιος Θεόδωρος συλλαμβάνεται, φυλακίζεται καί πάσχει τούς βασανισμούς, τούς δαρμούς, τούς λακτισμούς καί ἄλλα ἀπάνθρωπα μαρτύρια. Τοῦ ἔδεσαν τά πόδια σέ ξύλο καί τοῦ ἐπέρασαν στό λαιμό βαριά ἁλυσίδα. Τοῦ ἐτύλιξαν τό κεφάλι μέ ἕνα σχοινί καί τού ἔβαλαν στούς κροτάφους δύο κομμάτια ἀπό τοῦβλο . ῎Επειτα μέ ἕνα ξύλο ἔστριβαν τό σχοινί καί ἔσφιγγαν τήν κεφαλή του τόσο πολύ , μέχρι πού βγῆκαν οἱ βολβοί τῶν ὀφθαλμῶν του ἔξω ἀπό τόν τόπο τους. ῾Ο δέ τοῦ Χριστοῦ στρατιώτης ἔλεγε· «Χριστιανός, Χριστιανός, Χριστιανός εἶμαι».

Τό πρωί τοῦ Σαββάτου ὁ ῞Αγιος ἐζήτησε ἀπό ἕνα Χριστιανό ὑπηρέτη καλαμάρι καί ἔγραψε πρός τόν ᾿Επίσκοπο, γιά νά τοῦ στείλει τή Θεία Κοινωνία. ᾿Αφοῦ μετέλαβε τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων ὁδηγήθηκε στόν τόπο τῆς ἐκτελέσεως, στόν ὁποῖο ἔτρεχε μέ μεγάλη προθυμία. ᾿Εκεῖ ὑπέστη τόν δι᾿ ἀγχόνης θάνατο τό ἔτος 1795.

Μετά τρεῖς μέρες οἱ Χριστιανοί πῆραν ἄδεια καί παρέλαβαν τό ἱερό λείψανο αὐτοῦ καί τό ἐνταφίασαν στό νότιο μέρος τοῦ ναοῦ τῆς Παναγίας τῆς Χρυσομαλλούσας. Τό ἔτος 1798 τό ἱερό λείψανο τοῦ Μάρτυρος ἀνακομίσθηκε καί μεταφέρθηκε στήν κρύπτη τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ τῆς Μυτιλήνης.

Εις την κατά τόν σεσωσμένον άσωτον του Κυρίου παραβολήν

Γρηγορίου Παλαμά,
Κείμενο- μετάφρασις-σχόλια, Καθηγ. Παναγιώτη Χρήστου,
ΕΠΕ 9, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 85- 105

[....

10. «Κάποιος άνθρωπος λοιπόν», λέγει, «είχε δυό υιούς». Διότι η διαφορά της γνώμης εχώρισε σε δύο την μία φύση και η διάκρισις μεταξύ αρετής και κακίας συνήγαγε τους πολλούς σε δύο. Κι’ εμείς εξ άλλου μερικές φορές λέγομε διπλόν τον ένα κατά την υπόσταση, όταν έχει την διπλότητα του ήθους, και λέγομε επίσης τους πολλούς ένα, όταν συμφωνούν μεταξύ τους. «Προσελθών λοιπόν ο νεώτερος υιός είπε στον πατέρα»»· ευλόγως παρουσιάζεται νεώτερος· διότι προβάλλει αίτημα παιδαριώδες και γεμάτο αφροσύνη. Και η αμαρτία δε, την οποία είχε στο νου του σχεδιάζοντας την αποστασία, είναι νεωτέρα, εφ’ όσον είναι υστερογενές εύρημα της κακής προαιρέσεώς μας· η δε αρετή είναι πρωτογενής, αφού στον Θεό μεν ήταν αϊδίως, στην ψυχή μας δε εμβλήθηκε από την αρχή από τον Θεό κατά χάρη.

11. Προσήλθε δε, λέγει, ο νεώτερος υιός και είπε στον πατέρα· «δος μου το ανάλογο μέρος της περιουσίας». Ω, ποια αφροσύνη! Δεν εγονάτισε, δεν ικέτευσε, αλλ’ απλώς είπε· και όχι μόνο αυτό, αλλ’ απαιτεί το μερίδιο και ως οφειλή από εκείνον που δίδει σε όλους κατά χάριν. Δος μου το ανάλογο μέρος της περιουσίας, που μου ανήκει κατά το νόμο, την μερίδα μου σύμφωνα με το δίκαιο. Και ποιος νόμος υπάρχει και από που προέρχεται αυτό το δίκαιο, να είναι οι πατέρες οφειλέτες στα παιδιά; Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει· τα παιδιά οφείλουν στους πατέρες, όπως η ίδια η φύσις δεικνύει, αφού έλαβαν από εκείνους την ύπαρξη. Αλλ’ είναι και αυτό δείγμα του νεωτερικού φρονήματος.

12. Τι κάμνει λοιπόν αυτός που βρέχει σε δικαίους και αδίκους, που ανατέλλει τον ήλιο σε πονηρούς και αγαθούς; Τους διεμοίρασε την περιουσία, λέγει. Βλέπεις ότι αυτός ο «άνθρωπος» και πατέρας είναι ανενδεής; Αλλιώς δεν θα εμοίραζε την περιουσία στους δύο μόνους ούτε σε δυο μερίδια μόνο, αλλά θα εκρατούσε και για τον εαυτό του μια τρίτη μερίδα. Αυτός όμως, ως Θεός, όπως λέγει και ο προφήτης Δαβίδ, μη έχοντας ανάγκη των αγαθών του είδους αυτού, εμοίρασε, λέγει στα δυο αυτά παιδιά μόνο την περιουσία, δηλαδή τον κόσμο όλον. Διότι, όπως διαιρείται η μια φύσις λόγω της διαφορετικής γνώμης, έτσι διαιρείται και ο ένας κόσμος λόγω της διαφορετικής χρήσεως. Πραγματικά ο ένας λέγει προς τον Θεό, «όλη την ημέρα άπλωσα προς σε τα χέρια μου», και «σε ύμνησα επτά φορές την ημέρα», και «το μεσονύκτιο εξυπνούσα», και «έκραξα πάρωρα», και «ήλπισα στα λόγια σου», και «τα πρωινά εφόνευσα όλους τους αμαρτωλούς της γης», δηλαδή απέκοψα τις ορμές της σαρκός που κινούνται προς ηδυπάθεια· ο άλλος περνά τις ημέρες του στο κρασί και κοιτάζει πού γίνεται πότος, διέρχεται τις νύκτες με άσεμνες και άθεσμες πράξεις, και σπεύδει σε κρυφές δολοπλοκίες ή φανερές επιβουλές, σε αρπαγές χρημάτων και πονηρά σχέδια. Άρα δεν εμοίρασαν αυτοί την μια νύκτα και τον ένα ήλιο, και πριν από αυτά την ίδια τη φύση, αφού την κατεχράσθησαν χωρίς συμφωνία μεταξύ τους; Ο δε Θεός διέθεσε όλη την κτίση αδιαιρέτως σε όλους, προθέτοντάς την σε χρήση κατά την βούληση του καθενός.

13. «Κι έπειτα από όχι πολλές ημέρες», λέγει, «αφού τα συγκέντρωσε όλα ο νεώτερος υιός, μετανάστευσε σε μακρινή χώρα». Πώς δεν μετανάστευσε αμέσως, αλλά έπειτα από όχι πολλές, δηλαδή μετά από λίγες ημέρες; Ο πονηρός υποβολεύς Διάβολος δεν υποβάλλει ταυτοχρόνως και την ιδιορρυθμία και την αμαρτία, αλλά με πανουργία υποκλέπτει βαθμιαίως την διάθεση, λέγοντάς μας ψιθυριστά· και συ ζώντας μόνος σου, χωρίς να παρακολουθείς την Εκκλησία του Θεού ούτε να προσέχεις τον διδάσκαλο της Εκκλησίας, μπορείς ν’ αντιληφθείς το καθήκον και μόνος σου και να μη απομακρύνεσαι από το αγαθό. Όταν δε αποσπάσει κάποιον από την ιερά υμνωδία και από την υπακοή προς τους ιερούς διδασκάλους, τον απομακρύνει και από τη θεία επίβλεψη, παραδίνοντάς τον στα πονηρά έργα. Διότι ο Θεός ευρίσκεται παντού· ένα είναι που ευρίσκεται μακριά από τον Θεό, το κακό, στο οποίο φθάνοντας δια της αμαρτίας αποδημούμε μακριά από τον Θεό. Όπως λέγει ο Δαβίδ προς τον Θεό, «δεν θα διαμείνουν παράνομοι απέναντι στους οφθαλμούς σου».

Διαβάστε τη συνἐχεια

Αφιέρωμα στο Τριώδιο