Η Καινή Διαθήκη σε νεοελληνική απόδοση
Χρήστου Βούλγαρη, Ομοτ. Καθηγητού Πανεπιστημίου

Η παρούσα έκδοση της Καινής Διαθήκης περιλαμβάνει αποκλειστικώς τη νεοελληνική απόδοση του κειμένου από τον Ομότιμο Καθηγητή Πανεπιστημίου και Άρχοντα Διδάσκαλο του Ευαγγελίου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, Ελλογιμ. κ. Χρήστο Βούλγαρη. Η παρούσα απόδοση σε λόγια δημοτική συμπεριλήφθηκε στην προ τεσσάρων ετών έκδοση αυτής σε παραλληλία με το πρωτότυπο κείμενο της Καινής Διαθήκης κατά το Οικουμενικό Πατριαρχείο και έγινε για χρηστικούς και ποιμαντικούς λόγους. Η έκδοση κοσμείται με σχέδια του Ion Laurentiu Musat, παλαιού φοιτητή του Θεολογικού Οικοτροφείου της Αποστολικής Διακονίας, ενώ συμπεριλαμβάνει γλωσσάριο των σημαντικότερων όρων της Καινής Διαθήκης και Χάρτες της Ιουδαίας και των ιεραποστολικών περιοδειών του αποστόλου Παύλου.

Σχ. 12Χ18, Σελ. 880, Τιμ. 12€.

Αθωνικά αποτυπώματα- Μία εικαστική έκφραση
Θεοφίλου Κεντάρχου

Το παρόν εικαστικό έργο του Κερκυραίου καλλιτέχνη Θεοφίλου Κεντάρχου είναι μία συλλογή υδατογραφιών με μορφές μοναχών και απεικονίσεις ιερών Μονών του Αγίου Όρους. Πρόκειται για ένα λεύκωμα υδατογραφιών, εμπνευσμένων από στιγμές προσευχής και ασκήσεως των μοναχών στο Περιβόλι της Παναγίας. Όπως τονίζει ο ίδιος ο καλλιτέχνης: «Παρακολουθώντας τα πρόσωπα των μοναχών βλέπει κανείς την εσωτερική τους ψυχική κίνηση, την αγωνία τους, την επιθυμία τους, βλέπει την κατάσταση στην οποία ευρίσκονται. Αυτό προσπάθησα να αποτυπώσω. Τα έργα δεν αποτελούν προσωπογραφίες συγκεκριμένων ανθρώπων, όσο ψυχικών καταστάσεων, εικονογραφώντας έννοιες αφηρημένες και απόλυτα πνευματικές».

Σχ. 22Χ28, Σελ. 194, Τιμ. 20€.

Η Θεραπευτική των πνευματικών νοσημάτων
Εισαγωγή στην ασκητική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας
Jean Claude Larchet

O έγκριτος συγγραφέας αντιδιαστέλλει στη θεολογική σκέψη της Δύσεως, την πατερική παράδοση της Ορθοδοξίας. Οι όροι «Λυτρωτής» και «Σωτήρας» ταυτίζονται και το ρήμα «σώζω» σημαίνει επίσης και «θεραπεύω». Γι’ αυτό οι Πατέρες απέδωσαν στον Χριστό το προσωνύμιο «Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων». Κάθε χριστιανός για να οικειοποιηθεί την Θεία Χάρη οφείλει να ασκηθεί διάγοντας πνευματική ζωή. Στο εκτενές δίτομο έργο παρουσιάζονται οι κλίμακες του πνευματικού βίου, οι πειρασμοί και οι τρόποι καταπολεμησής τους σύμφωνα με την πατερική και νηπτική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Ο Όμηρος ξεφυλλίζει την Ιστορία και παλεύει για τη λευτεριά
Πηνελόπη Μωραΐτου- Εικον. Πέγκυ Φούρκα

Μία φανταστική περιήγηση του κεντρικού ήρωα του έργου Ομήρου στις τελευταίες ένδοξες σελίδες του Έθνους μας για τους μικρούς μας φίλους. Από τις ημέρες που προετοίμασαν την εθνική παλιγγενεσία του 21’ και τα πρώτα χρόνια του ανεξαρτήτου ελληνικού κράτους, τους βαλκανικούς πολέμους, την μικρασιατική εκστρατεία μέχρι και το Έπος του 1940. Μία εύληπτη, σύντομη ιστορική αναδρομή στα κύρια γεγονότα που διαμόρφωσαν την πατρίδα μας και οφείλουν να γνωρίζουν όλα τα Ελληνόπουλα.

Σχ. 21Χ29, Σελ. 232, Τιμ.: 14€.

Το Δακτυλίδι του Αυτοκράτορα
Γαλατείας Γρηγοριάδου - Σουρέλη

Η Ε' αναθεωρημένη έκδοση του διαχρονικού παιδικού έργου της πολυβραβευμένης Γαλατείας Γρηγοριάδου - Σουρέλη. Ο ήρωας του έργου Κωνσταντίνος, απόγονος του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου ταξιδεύει στην Μολδοβλαχία στον θείο του Μιχαήλ Σούτσο, όπου θα συναντηθεί με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, τον αρχηγό της Ελληνικής Επανάστασης και ιδρυτή του Ιερού Λόχου. Οι μικροί φίλοι μας στο β΄ μέρος θα ταξιδέψουν στη Δυτική Μακεδονία και στην εξέγερση των κατοίκων κατά του Δυνάστη, ενώ στη συνέχεια ο Κωνσταντίνος θα βρεθεί στο Μεσολόγγι στο πλευρό του Λόρδου Μπάυρον και στην τελευταία μάχη κατά του Κιουταχή. Ένας ύμνος στην φιλοπατρία, τη γενναιότητα και τη δίψα για ελευθερία, αρχές που διαποτίζουν διαχρονικά το Γένος μας.

Σχ. 21Χ25, Σελ. 136, Τιμ.: 7€.

Η Ιουλία και ο κάμπος του Θεού
Μαρίας Κασαμπαλάκου

Μία αλληγορική παιδική ιστορία με ηρωίδα την 9χρονη Ιουλία, η οποία περνά επτά ημέρες στην εξοχή και μαθαίνει μέσα από την μοναδικότητα κάθε δημιουργήματος, από τα λουλούδια μέχρι τις μέλισσες, ότι είναι θέλημα Κυρίου ο άνθρωπος να κρατήσει και να διαφυλάξει το οικοσύστημα σε ισορροπία και αρμονία και να διδάσκεται δια του κάλλους της φύσης την αγάπη προς όλα τα πλάσματα του Θεού. Η εικονογράφηση είναι της ίδιας της συγγραφέως.

Σχ. 29 X 21,Σελ. 44, Τιμ. 10€.

15 Ἰουνίου

† Μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν ῾Ιερωνύμου

Μητροπολίτου Φαναρίου κ. Αγαθαγγέλου,
Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας – Ἰούνιος,
Αθήνα 2009, εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ. 266-269

῾Ο ῞Οσιος ῾Ιερώνυμος ἐγεννήθηκε στή Στριδώνα τῆς Δαλματίας, περί τό 347 μ.Χ., ἀπό γονεῖς ἐναρέτους καί εὐσεβεῖς. ῾Ο πατέρας του Εὐσέβιος ἐφρόντισε γιά τή Χριστιανική αὐτοῦ μόρφωση, τίς δέ γραμματολογικές σπουδές του συμπλήρωσε στή Ρώμη, φοιτήσας πλησίον τοῦ γραμματικοῦ Αἰλίου Δονάτου. Σέ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν ἐβαπτίσθηκε ὑπό τοῦ Πάπα Ρώμης Λιβερίου (352-366 μ.Χ.). Φύση ζωηρή, ὡς ἦταν, παρασύρθηκε ἀπό τόν ἀκόλαστο βίο τῆς ρωμαϊκῆς νεολαίας, παρεξέκλινε τῆς εὐθείας ὁδοῦ καί ἔζησε γιά ἀρκετό καιρό στή διαφθορά. ᾿Αφοῦ μετανόησε, ἐστράφηκε πρός τήν ᾿Ανατολή, ἡ ὁποία τήν ἐποχή ἐκείνη περιέκλειε στούς κόλπους της τά μεγάλα καί ἀκτινοβολοῦντα κέντρα τῆς θρησκευτικῆς καί ἀσκητικῆς ζωῆς. ῎Ετσι, περί τό 373 μ.Χ., διά τῆς Θράκης καί Μικρᾶς ᾿Ασίας, μετέβη στήν ᾿Αντιόχεια, ὅπου ἐδίδασκε ὁ περίφημος ἑρμηνευτής τῶν Γραφῶν ᾿Απολλινάριος, πλησίον δέ τῆς πόλεως ἀσκήτευε ὁ ἐνάρετος καθόλα ἐρημίτης Μάλχος († 24 Νοεμβρίου). ᾿Εκ τῶν ἀρετῶν καί τῆς ἁγνότητος τῆς ψυχῆς καί τοῦ βίου τούτου τόσο ἐπηρεάσθηκε ὁ ῾Ιερώνυμος, ὥστε μετά ἕνα ἔτος ἀποσύρθηκε στήν ἔρημο τῆς Χαλκίδος στή Συρία καί ἐπιδόθηκε σέ αὐστηρό ἀσκητικό βίο, θρησκευτικές μελέτες, ἀφοῦ ἔμαθε καί τήν ἑβραϊκή, τήν ὁποία ἐδιδάχθηκε ἀπό κάποιον πρώην ᾿Ιουδαῖο γέροντα μοναχό. Περί τά τέλη τοῦ 376 μ.Χ., μή δυνάμενος νά ἀνεχθεῖ τούς ὑποκριτές μοναχούς, ἐπέστρεψε στήν ᾿Αντιόχεια, ὅπου ἐχειροτονήθηκε ὑπό τοῦ ᾿Επισκόπου Παυλίνου πρεσβύτερος. Τό 380 μ.Χ., μετέβη στήν Κωνσταντινούπολη καί ἐμαθήτευσε κοντά στόν ῞Αγιο Γρηγόριο τόν Ναζιανζηνό, ἡ ἐπίδραση τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε μεγάλη ἐπ αὐτοῦ. Τό 382 μ.Χ., συνόδευσε τόν Παυλίνο καί μετέβη στή Ρώμη, γιά νά συνηγορήσει ὑπέρ αὐτοῦ στόν Πάπα Δάμασο Α΄ (366-384 μ.Χ.). ῾Ο Δάμασος, ἐκτιμώντας τίς ἀκριβεῖς γνώσεις τοῦ ῾Ιερωνύμου περί τῶν πραγμάτων τῆς ᾿Ανατολῆς, τή βαθιά θεολογική μόρφωση καί τήν εὐρεία γλωσσομάθειά του (ἐγνώριζε τή λατινική, ἑλληνική, ἑβραϊκή, περσική καί χαλδαϊκή, ἐξ οὗ καί «Πεντάγλωσσος» ἀπεκαλεῖτο), τοῦ ἀνέθεσε τή διόρθωση τῆς «᾿Ιτάλας», τῆς λατινικῆς δηλαδή μεταφράσεως τῆς ῾Αγίας Γραφῆς. ᾿Εκτός ὅμως τῆς ἐκτιμήσεως τοῦ Πάπα, τά σπάνια προσόντα, μέ τά ὁποῖα ἐκοσμεῖτο, εἵλκυσαν γύρω του πολλούς μαθητές καί μάλιστα ἀπό τίς εὐγενεῖς οἰκογένειες τῆς Ρώμης. Μεταξύ τους συγκατελέγονταν καί γυναῖκες καί παρθένοι, μορφωμένες καί ἐνάρετοι, ἀσχολούμενες μετά θερμοῦ ζήλου μέ τίς θρησκευτικές μελέτες καί κατεχόμενες ὑπό τοῦ πόθου τῆς μοναχικῆς ζωῆς, σημαντικώτερες τῶν ὁποίων ἦσαν ἡ Μαρκέλλα, ἡ Μελανία καί ἡ χήρα Παύλα μετά τῆς θυγατρός της Εὐστοχίας. Χάρη τῶν μαθητῶν καί μαθητριῶν του, ὁ ῞Οσιος ῾Ιερώνυμος συνέγραψε ἀρκετά ἀσκητικά συγγράμματα, ἑρμηνεῖες βιβλίων τῆς ῾Αγίας Γραφῆς καί δύσκολων χωρίων αὐτῆς. Τό 384 μ.Χ., μετά τό θάνατο τοῦ Πάπα Δαμάσου, ἐγκατέλειψε τή Ρώμη, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ ἀδελφοῦ του Παυλινιανοῦ, τοῦ πρεσβυτέρου Βικεντίου καί ἄλλων παρθένων.

᾿Αφοῦ περιῆλθε μαζί τους τούς ῾Αγίους Τόπους καί τά ἀσκητικά κέντρα τῆς Νιτρίας καί Θηβαΐδος τῆς Αἰγύπτου, μετέβη στή Βηθλεέμ, ὅπου, ἀφοῦ ἵδρυσε δύο μοναστήρια, ἕνα γυναικεῖο γιά τήν Παύλα καί τίς μοναχές πού ἦσαν μαζί της, καί ἕνα ἀνδρικό, ἐγκαταστάθηκε σέ αὐτό στό ὁποῖο παρέμεινε ἐπί 34 χρόνια μελετώντας καί συγγράφοντας. ᾿Εκεῖ συνέγραψε τά περισσότερα ἀπό τά ἔργα του καί τήν περίφημη «Βουλγάτα», δηλαδή νέα ἐντελῶς μετάφραση τῆς ῾Αγίας Γραφῆς στή λατινική, ἐκ τοῦ ῾Εβραϊκοῦ καί ῾Ελληνικοῦ πρωτοτύπου. Τό συγγραφικό ἔργο τοῦ ῾Οσίου ῾Ιερωνύμου, εὐρύ καί ποικίλο, δικαίως τόν κατατάσσει μεταξύ τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας.

῾Ο ῞Οσιος ῾Ιερώνυμος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 420 μ.Χ., σέ ἡλικία ἐνενήντα ἐτῶν καί ἐνταφιάσθηκε στή μονή του. ᾿Αργότερα, κατά τό 14ο αἰώνα μ.Χ., τά ἱερά αὐτοῦ λείψανα μετακομίσθηκαν στή Ρώμη καί ἐναπετέθησαν στό ναό τῆς Santa Maria Maggione.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου, ἐπισκόπου ῾Ιππῶνος.

Μητροπολίτου Φαναρίου κ. Αγαθαγγέλου,
Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας – Ἰούνιος,
Αθήνα 2009, εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ. 269-274

῾Ο ἱερός Αὐγουστίνος ἐγεννήθηκε, στίς 13 Νοεμβρίου 354 μ.Χ., στήν Ταγάστη, πόλη τῆς ἀνθυπατικῆς Νουμιδίας τῆς Βορείου ᾿Αφρικῆς. ῾Ο πατέρας του, Πατρίκιος, κοινοτικός σύμβουλος στήν Ταγάστη, ἐζοῦσε βίο ἔκλυτο καί ὡς ἐθνικός μόνο περί τό τέλος τῆς ζωῆς του μεταστράφηκε στή Χριστιανική πίστη ὑπό τῆς εὐσεβοῦς συζύγου του Μόνικας, ἡ ὁποία καταγόταν ἀπό χριστιανική οἰκογένεια καί ἦταν ὑπόδειγμα πιστῆς καί ἐνάρετης γυναικός. ῾Ο Αὐγουστίνος, ὁ ὁποῖος εἶχε καί νεώτερο ἀδελφό καί πιθανῶς καί ἀδελφή, ἀπό τήν παιδική του ἡλικία διακρινόταν γιά τήν εὐφυΐα, τήν ἐπιμέλεια, τή ζωηρή φαντασία καί τήν εὐγενή φιλοδοξία του. Μέ τή φροντίδα τῆς μητέρας του νεώτατος κατατάχθηκε μεταξύ τῶν κατηχουμένων καί ἀφοῦ συμπλήρωσε στήν Ταγάστη τή στοιχειώδη μόρφωση, ἐστάλη ὑπό τοῦ πατρός του, ὁ ὁποῖος τόν προόριζε γιά ρήτορα, στά γειτονικά Μάδαυρα καί στή συνέχεια, τό 371 μ.Χ., στήν Καρχηδόνα, γιά συμπλήρωση τῶν σπουδῶν του. ῾Υπό τήν ἐπίδραση τοῦ διεφθαρμένου περιβάλλοντος στό ὁποῖο ἐζοῦσε, ὁ νεαρός Αὐγουστίνος ἐξέκλινε σέ βίο ἔκλυτο στήν Καρχηδόνα καί ἤδη σέ λικία δεκαοκτώ ἐτῶν, τό 372 μ.Χ., ἀπέκτησε ἐξώγαμο παιδί, τόν ᾿Αδεοδάτο. ῾Η μελέτη ὅμως τοῦ λατίνου φιλοσόφου καί ρήτορος Κικέρωνος τόν συγκράτησε. ᾿Αντίθετα ῾Αγία Γραφή δέν ἔκανε ἀκόμη σέ αὐτόν καμία ἐντύπωση. ῞Οπως λέγει ἀργότερα στίς περίφημες ᾿Εξομολογήσεις του· «Δέν ἤμουν ἄξιος οὔτε νά ἐμβαθύνω οὔτε νά εὐχαριστηθῶ στήν ἁπλότητα ἐκείνη τῶν λόγων, τόσο νέα γιά μένα... ῾Η μόνη ἐντύπωση, ὁποία μοῦ ἔμεινε, ἦταν ὅτι τίποτε στή Βίβλο δέν μποροῦσε νά συγκριθεῖ πρός τή μεγαλοπρεπή εὐγλωττία τοῦ λατίνου ρήτορος. ῾Η ματαιοδοξία μου περιφρονοῦσε τή φαινομενική ταπεινότητα τῶν Γραφῶν καί οἱ ὀφθαλμοί μου ἦσαν πολύ ἀσθενεῖς γιά νά διακρίνουν τί κρυβόταν σέ αὐτές».

῞Ομως τά μεγάλα προβλήματα τοῦ κόσμου διαρκῶς ἀπασχολοῦσαν τό πνεῦμα του. ῎Ετσι ἐνόμισε ὅτι θά μποροῦσε νά εὕρει λύση αὐτῶν στήν ἱδρυθεῖσα ὑπό τοῦ Πέρσου Μάνη (215-276 μ.Χ.) αἵρεση τῶν Μανιχαίων.

᾿Αφοῦ συμπλήρωσε τίς σπουδές του στήν Καρχηδόνα, ἐξάσκησε μέ ἐπιτυχία τό ἐπάγγελμα τοῦ διδασκάλου τῆς γραμματικῆς. Γρήγορα ὅμως, ἀπό τό 383 μ.Χ., τόσο οἱ σπουδές του περί τήν ἀστρονομία ὅσο καί ἡ κατανόηση περί τῆς ἐλλείψεως οἱασδήποτε πραγματικῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας στό Μανιχαϊσμό, συνετέλεσαν νά χάσει τήν ἐκτίμηση τήν ὁποία ἔτρεφε πρός τήν αἵρεση, χωρίς ὅμως καί νά διαρρήξει κάθε σχέση πρός αὐτήν. Κατά τό 383 μ.Χ. ὁ Αὐγουστίνος, ἀφοῦ ἄφησε τήν ᾿Αφρική, ἦλθε στή Ρώμη καί μετά στά Μεδιόλανα, ὅπου μέ τή σύσταση τοῦ Ρωμαίου ἔπαρχου Συμμάχου, διορίσθηκε διδάσκαλος τῆς ρητορικῆς. ῾Η μελέτη νεοπλατωνικῶν συγγραμμάτων, ὡς καί τῶν ᾿Επιστολῶν τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου, ἰδίως δέ ἡ ἀκρόαση τῶν κηρυγμάτων τοῦ περίφημου τότε ᾿Επισκόπου Μεδιολάνων ᾿Αμβροσίου, ἐπέφεραν βαθμηδόν στήν ψυχή του μία μεταστροφή καί συνετέλεσαν στήν ὁριστική διακοπή οἱασδήποτε σχέσεώς του μέ τό Μανιχαϊσμό.

Κατά τό Σεπτέμβριο τοῦ 386 μ.Χ., σέ ἡλικία τριάντα δύο ἐτῶν, εὑρισκόμενος στόν κῆπο τῆς κατοικίας του καί διαλογιζόμενος τά μεγάλα προβλήματα, τά ὁποῖα τόν ἀπασχολοῦσαν, ἐνόμισε ὅτι ἄκουσε σάν παιδική φωνή, ἐπανειλημμένα νά λέγει πρός αὐτόν· «Πάρε καί διάβασε». Ταραγμένος ἔσπευσε πρός τόν κῆπο, ὅπου πρίν λίγο εἶχε ἀφήσει τίς ᾿Επιστολές τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου, καί ἀφοῦ τίς εὑρῆκε, τίς ἄνοιξε. Τά μάτια του ἔπεσαν στό χωρίο τῆς πρός Ρωμαίους ᾿Επιστολῆς· «῾Ως ἐν μέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μή κώμοις καί μέθαις, μή κοίταις καί ἀσελγείαις, μή ἔριδι καί ζήλῳ. ᾿Αλλ᾿ ἐνδύσασθε τόν Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν καί τῆς σαρκός πρόνοιαν μή ποιεῖσθε τάς ἐπιθυμίας». ῾Ως λέγει ὁ ἴδιος ὁ Αὐγουστίνος· «Δέν ἤθελα νά δῶ κάτι ἐπί πλέον καί δέν ἦταν ἀναγκαῖο. Διότι μόλις ἐτελείωσα τήν ἀνάγνωση τῶν λίγων αὐτῶν λέξεων καί ἀμέσως ἐχύθηκε στήν καρδιά μου φῶς, τό ὁποῖο τῆς ἐχάρισε τήν εἰρήνη καί ἀμέσως διαλύθηκε τό σκοτάδι, μέ τό ὁποῖο τήν περιέβαλαν οἱ ἀμφιβολίες μου».

῾Ο Αὐγουστίνος ἀπό ἐκείνη τή στιγμή ἀνένηψε, παραμέρισε τούς δισταγμούς, προσανατολίσθηκε ὁριστικά στόν ᾿Ιησοῦ. Παραιτήθηκε ἀπό τό διδασκαλικό του ἀξίωμα καί ἀποσύρθηκε μέ τή μητέρα του, τό παιδί του καί κάποιους φίλους του σέ κτῆμα κοντά στό Μεδιόλανο. ᾿Εβαπτίσθηκε τή νύχτα τοῦ Πάσχα (25 ᾿Απριλίου) τοῦ 387 μ.Χ. ἀπό τόν ῞Αγιο ᾿Αμβρόσιο μαζί μέ τόν δεκαπενταετή υἱό του καί τό φίλο του ᾿Αλύπιο.

Μετά μερικούς μῆνες ἑτοιμάσθηκε νά φύγει ἀπό τήν ᾿Ιταλία γιά τήν ᾿Αφρική, ἀλλά λόγῳ τοῦ θανάτου τῆς ἀγαπημένης του μητέρας, πού τόν κατελύπησε, ἀνέβαλε τήν ἀναχώρησή του γιά τό ἑπόμενο ἔτος. Στό ἔνατο βιβλίο τῶν ᾿Εξομολογήσεών του ὁ εὐγνώμων υἱός ἐκφράζει τήν ἄφατη θλίψη του γιά τό θάνατο τῆς μητέρας του, τῆς ὁποίας πλέκει τό ἐγκώμιο.

Γυρίζοντας στήν ᾿Αφρική, ὁ ἱερός Αὐγουστίνος συνέπηξε μιά μικρή μοναστική ἀδελφότητα καί λίγο ἀργότερα, ἀφοῦ ἐπέστρεψε στήν ᾿Ιταλία, ἐχειροτονήθηκε ἀπό τό γέροντα ᾿Επίσκοπο Βαλέριο πρεσβύτερος, καί τό 396 μ.Χ. ἀπό τό Μητροπολίτη Νουμιδίας βοηθός ᾿Επίσκοπος. Μετά τό θάνατο τοῦ ᾿Επισκόπου Βαλερίου ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος ῾Ιππῶνος καί ἀνέπτυξε μεγάλο πνευματικό ἔργο. Ζώντας ἀσκητικά μαζί μέ τόν κλῆρο του, διέθεσε τήν περιουσία του ὑπέρ τῶν πτωχῶν, χάρη τῶν ὁποίων προέβαινε καί σέ πώληση τῶν ἐκκλησιαστικῶν σκευῶν. ᾿Εκήρυττε τό λόγο τοῦ Θεοῦ τακτικώτατα καί ἐργαζόταν ἀδιάλειπτα μέ ἔνθεο ζῆλο γιά τήν καταπολέμηση τῶν αἱρέσεων. ῾Υπηρέτησε ὅσο λίγοι τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ μέ τή γραφίδα. Τά κείμενά του εἶναι ὠκεανός σοφίας καί χάριτος. Μερικά ἀπ' αὐτά κτυποῦν τίς αἱρέσεις τοῦ καιροῦ του, μέ ἀστραπόβροντα ὑψηλῆς θεολογίας καί ἀκατανίκητη φραστική πειθώ. ῎Αλλα εἶναι φιλοσοφικά, τό περί ψυχῆς, τό περί μουσικῆς καί ἕνα τρίτο περί τοῦ Χριστοῦ ὡς τοῦ μοναδικοῦ Διδασκάλου. ᾿Ασχολήθηκε καί μέ τήν ἑρμηνεία τῆς Βίβλου, στρέφοντας τό ἐνδιαφέρον του στήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη. ᾿Αλλά καί στά δογματικά θέματα προσέφερε ἀγλαούς καρπούς στοχασμοῦ.

῾Ο ἱερός Αὐγουστίνος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, στίς 28 Αὐγούστου 430 μ.Χ., σέ ἡλικία ἑβδομήντα ἕξι ἐτῶν, πλήρης πικρίας, καθ᾿ ὅσον οἱ Βάνδαλοι, ἐφοῦ ἐρήμωσαν τήν ᾿Αφρική, ἐπολιορκοῦσαν ἤδη τήν ῾Ιππώνα. Τό τίμιο λείψανό του ἀπό τή Σαρδηνία, ὅπου μεταφέρθηκε ἀπό ᾿Ορθοδόξους ᾿Αρχιερεῖς ἐκδιωχθέντες ἀπό τούς ᾿Αρειανούς, κατατέθηκε στή Μητρόπολη τῆς Παβίας κατά τόν 8ο αἰώνα μ.Χ.

Το 'Αγιον Πνεύμα στον μοναχισμό

Μωυσέως Αγιορείτου, Πρακτικά Θεολογικού Συνεδρίου με θέμα
«Το 'Αγιον Πνεύμα» (11-14 Νοεμβ. 1991)
Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 473-479.

Ο μοναχισμός είναι τρόπος ζωής που διαμορφώθηκε, αναπτύχθηκε και υπάρχει μόνο μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Ως πρώτο μοναστικό τυπικό μπορεί άνετα να θεωρηθεί το ιερό Ευαγγέλιο. Από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους υπήρχαν οι ολόθερμοι πιστοί, που αγωνίζονταν να είναι ολοκληρωτικά αφιερωμένοι στον Θεό. Πρόκειται για τους πρώτους μοναχούς, που ζούσαν μέσα στις κοινωνίες του κόσμου, δίχως όμως οι κοινωνίες να καταφέρουν να τους κερδίσουν. Μετά το τέλος των διωγμών αρχίζει μία ισχυρή κίνηση προς τις ερήμους. Νωρίτερα ο Ωριγένης θα τονίζει στις γραφές του πως όλη η ζωή των πιστών καλείται να είναι ένας συνεχής ύμνος στον Θεό, η δε αέναη προσευχή θα πρέπει ν' αλλάζει τη ζωή τους σε μία αδιάκοπη μυσταγωγία, και μόνο αυτοί θα πρέπει να ονομάζονται άνθρωποι του Πνεύματος.

Οι έρημοι έγιναν προσφιλείς τόποι των αγωνιστών μοναχών, παλαίστρες παθοκτονίας, αυτογνωσίας και θεογνωσίας. Οι αναχωρητές, οι ερημίτες, οι ησυχαστές, οι κοινοβιάτες, οι λαυριώτες, ορισμένες φορές και οι ιδιορρυθμίτες, οι έγκλειστοι, οι σιωπώντες, οι στυλίτες, οι δια Χριστόν σαλοί, οι ιεραπόστολοι, οι συγγραφείς, με τον υπεύθυνο, μακρύ, συνεχή και ταπεινό άγώνα τους προσπαθούσαν ν' ανανεώσουν, να λαμπρύνουν κι αυξήσουν, κατά κάποιο τρόπο, τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που έλαβαν στο Βάπτισμα και την Κουρά. Βεβαίως, όπως λέγει ο άγιος Μάρκος ο Ασκητής στη Φιλοκαλία, το 'Αγιον Πνεύμα και όταν ενεργεί, και εκείνο που είναι μένει, και στον καθένα παρέχει το πρέπον θεοπρεπώς, δηλαδή όπως αρμόζει σε Θεό. Γιατί το Πνεύμα σαν ήλιος έχει χυθεί εντελώς επάνω στους βαπτισμένους. Ο καθένας πάλι στο μέτρο που έχει μισήσει τα πάθη που τον σκοτίζουν και τα έχει αφαιρέσει, ανάλογα φωτίζεται.

Διαβάστε τη συνέχεια