ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ   ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ"
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ   ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ    ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Φωνή Κυρίου | Διακονία | Εορτολόγιο | Πολυμέσα

Αφιέρωμα στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο

Αφιέρωμα στο Μοναχισμό

Αφιέρωμα στους Αγγέλους

Αφιέρωμα στο Μέγα Φώτιο

Αφιέρωμα στον 'Αγιο Ιωάννη Χρυσόστομο

Αφιέρωμα στην Αγία Βαρβάρα

Αφιέρωμα στην Κατοχή

Αφιέρωμα στο 1821

Αφιέρωμα στη Μεγάλη Σαρακοστή 

Αφιέρωμα στην εορτή των εισοδιων της Θεοτόκου

Αφιέρωμα στην εορτή της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού

Αφιέρωμα στην εορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου

Αφιέρωμα στη Πεντηκοστή και το Αγιο Πνεύμα 

Αφιέρωμα στα Χριστούγεννα

Αφιέρωμα στην εορτή των Αγίων Αποστόλων  

Αφιέρωμα στο Αγιο Πάσχα 

Αφιέρωμα στην εορτή της Αναλήψεως του Κυρίου

Αφιέρωμα στη Θεοτόκο

Αφιέρωμα στο Τριώδιο

Αφιέρωμα "Πνευματική και φιλανθρωπική διακονία"

Αφιέρωμα στην Εβδομάδα Εξωτερικής Ιεραποστολής

Αφιέρωμα στην άλωση της Κπόλεως

 

Μνήμη του οσίου Πατρός ημών Αντωνίου του Μεγάλου

Αγαθαγγέλου, Μητροπολίτου Φαναρίου, Γεν. Διευθυντού Αποστολικής Διακονίας,
Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τομ. Α΄- Ιανουάριος 
, Αθήνα 2004,
εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ. 192-195.

Ο Μέγας Αντώνιος εγεννήθηκε περί το 251 μ. Χ. στην πόλη Κομά της Άνω Αιγύπτου, κοντά στη Μέμφιδα, από γονείς ευλαβείς και εύπορους. Έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού (284-305 μ. Χ.) και Μαξιμιανού (285-305 μ. Χ.) μέχρι και την εποχή του ευσεβούς αυτοκράτορος Κωνσταντίνου και των παιδιών του.

Από την παιδική του ηλικία ήταν ολιγαρκής και αυτάρκης, « μόνοις δ΄ο ἷ ς ε ὕ ρισκεν ἠ ρκε ῖ το καί πλέον ο ὐ δέν ἐ ζήτηει ». Σε νεαρά ηλικία περίπου 20 ετών, έχασε τους γονείς του. Έξι μήνες μετά τήν κοίμηση των γονέων του άκουσε στην Εκκλησία την ευαγγελική περικοπή του πλουσίου νεανίσκου (Λουκ. 18, 18-27), στην οποία αναφέρεται, ότι ο Χριστός είπε στον πλούσιο νέο «  πώλησον τά ὑ πάρχοντά σου καί δός πτωχο ῖ ς  ». Τόση μεγάλη εντύπωση προξένησε η ευαγγελική αυτή προτροπή στην ψυχή του Αντωνίου, ώστε αμέσως διένειμε τα υπάρχοντά του στους πτωχούς και ενδεείς, αφού εφύλαξε τα απολύτως αναγκαία για τη συντήρηση αυτού και της μικρής του αδελφής, την οποία εφρόντισε να παραδώσει σε Χριστιανές νέες παρθένους που είχαν αφιερωθεί στην χριστιανική αρετή, βέβαιος ότι κοντά τους θα είναι πάντα ασφαλής.

Από τότε ο Άγιος Αντώνιος άρχισε να ζει ασκητικό βίο, εργαζόμενος αδιάκοπα και υποβαλλόμενος σε αυστηρή νηστεία, για να κατανικήσει τους πειρασμούς της σάρκας, αγρυπνώντας ολόκληρη τη νύχτα και τρώγοντας ελάχιστα. Στη συνέχεια απήλθε σε τόπο έρημο και μακρυνό, όπου υπήρχαν μνήματα και, αφού εισήλθε σε ένα από αυτά, έκλεισε τη θύρα. Η τροφή του ήταν ελάχιστη και του την πήγαινε σε καθορισμένες ημέρες ένας συνασκητής του. Εκεί υπερνίκησε, με την Χάρη του Θεού, νέους πειρασμούς. Αργότερα πήγε στα ερείπια ενός φρουρίου και εκατοίκησε σε σπήλαιο χωρίς να τον βλέπει κανένας και χωρίς να δέχεται κανένα παρά μόνο έναν γνωστό του, ο οποίος του έφερνε κάθε έξι μήνες ψωμί για ολόκληρο το εξάμηνο.

Μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια ασκήσεως και αφού έφθασε σε ύψη πνευματικής τελειώσεως εμφανίσθηκε στον κόσμο και τότε άρχισαν να συρρέουν περί αυτόν πολλοί που τον εθαύμαζαν ως ασκητή και θαυματουργό. Μαρτυρείται ότι ενώ ο Άγιος βρισκόταν ακόμη στη ζωή, έβλεπε τις ψυχές των ανθρώπων τη στιγμή που εξέρχονταν από το σώμα τους, καθώς και τους δαίμονες που τις οδηγούσαν. Το γεγονός αυτό είναι πολύ θαυμαστό, αφού μία τέτοια δυνατότητα είναι γνώρισμα μόνο νοεράς και ασώματης φύσεως.

Το έτος 311 μ. Χ., κατά το διωγμό του αυτοκράτορος Μαξιμίνου (307-313 μ. Χ.), κατήλθε στην Αλεξάνδρεια, για να ενθαρρύνει και να βοηθήσει τους πιστούς, τους Ομολογητές και τους Μάρτυρες. Όταν έπαυσε ο διωγμός, ο Όσιος επανήλθε στην έρημο, αλλ' επειδή αισθανόταν ενοχλημένος από την παρουσία πολλών, που πήγαιναν να τον συναντήσουν, έφυγε από εκεί και ήλθε σε τόπο έρημο, ο οποίος βρισκόταν σε όρος υψηλό κοντά στην Ερυθρά θάλασσα. Και εκεί όμως προσέρχονταν πολλοί για να λάβουν την ευλογία του, να διδαχθούν και να θεραπευθούν. Εθεράπευε δε τους ασθενείς «  ο ὐ προστάζων, ἀ λλ' ε ὐ χόμενος καί τόν Χριστόν ὀ νομάζων  ».

Η φήμη του Οσίου Αντωνίου έφθασε μέχρι τους βασιλείς, τόσο ώστε ο Μέγας Κωνσταντίνος και οι υιοί του, Κωνστάντιος και Κώνστας, ἐ γραφαν σ' αυτόν, σαν να ήταν πατέρας τους, και τον παρακα λούσαν να τους απαντήσει.

Κατά τη διάρκεια του ασκητικού του βίου ποτέ δεν άλλαξε ένδυμα και ποτέ δεν ένιψε το σώμα ή τα πόδια του με νερό. Ο Όσιος, αν και αγράμματος στην ανθρώπινη σοφία, ήταν σοφός κατά Θεόν. Είχε λόγο «  ἠ ρτυμένον τ ῷ θεί ῳ ἅ λατι καιί χαρί εντα  ». Εδίδασκε τους μαθητές του να μην θεωρούν τίποτε ανώτερο από την αγάπη του Χριστού και να μην νομίζουν ότι, επειδή απέχουν από τα κοσμικά αγαθά, στερούνται κάτι αξιόλογο. Το να αφήνει κανείς τα επίγεια αγαθά είναι σαν να καταφρονεί μία δραχμή από χαλκό, για να κερδίσει εκατό χρυσές. Δεν πρέπει, έλεγε, να λησμονάμε ότι ο ανθρώπινος βίος είναι πρόσκαιρος συγκρινόμενος προς τον μέλλοντα αιώνα. Γι' αυτό δεν πρέπει να κοπιάζουμε για την απόκτηση πρόσκαιρων αγαθών, τα οποία δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας, αλλά για την απόκτηση αιώνιων αγαθών, δηλαδή της φρονήσεως, της δικαιοσύνης, της σωφροσύνης, της ανδρείας, της συνέσεως, της αγάπης.

Ο Μέγας Αντώνιος, αφού έζησε εκατόν πέντε έτη, εκοιμήθη οσίως το 356 μ. Χ.. Αν και, όπως λέγει ο Μέγας Αθανάσιος ( PG 26, 835- 976), μία από τις τελευταίες επιθυμίες του Οσίου Αντωνίου ήταν να μείνει κρυφός ο τόπος ταφής του, οι μοναχοί που εμόναζαν κοντά του έλεγαν ότι κατείχαν το ιερό λείψανό του, το οποίο, επί Ιουστινιανού (561 μ. Χ.), κατατέθηκε στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην Αλεξάνδρεια και από εκεί αργότερα, το 635 μ. Χ., μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Η Σύναξή του ετελείτο στην Μεγάλη Εκκλησία.

Για ενημέρωση σχετικά με τα νέα, τις εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και το έργο μας παρακαλούμε συμπληρώσετε τα παρακάτω στοιχεία. Για τους όρους προστασίας δεδομένων δείτε εδώ.