ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ   ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ"
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ   ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ    ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Φωνή Κυρίου | Διακονία | Εορτολόγιο | Πολυμέσα

 

πίσω


ΟΜΙΛΙΑ Α'

ΟΜΙΛΙΑ B'

ΟΜΙΛΙΑ Γ'

ΟΜΙΛΙΑ Δ'

ΟΜΙΛΙΑ Ε'

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤ'

ΟΜΙΛΙΑ Ζ'

ΟΜΙΛΙΑ Η'

ΟΜΙΛΙΑ Θ'

ΟΜΙΛΙΑ Ι'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΑ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΒ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΓ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΔ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΕ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΣΤ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΖ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΗ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΘ'

ΟΜΙΛΙΑ Κ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΕ' (Σελ. 398)

ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣΑ Τῌ ΚΥΡΙΑΚῌ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ.

Καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου, καί ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι», διά τοῦ Ἠσαΐου εἶπεν ὁ Θεός. Καλόν οὖν σήμερον τό ἀποστολικόν ἐκεῖνο πρός τήν ὑμετέραν ἀγάπην εἰπεῖν˙ «ἰδού καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού ἡμέρα σωτηρίας˙ ἀποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐργαζώμεθα τά ἔργα τοῦ φωτός, ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν». Ἐγγίζει γάρ ἡ τῶν σωτηρίων τοῦ Χριστοῦ παθημάτων ἀνάμνησις καί τό καινόν καί μέγα καί πνευματικόν Πάσχα, τό τῆς ἀπαθείας βραβεῖον, τό τοῦ μέλλοντος αἰῶνος προοίμιον. Καί προκηρύττει τοῦτο Λάζαρος (σελ. 400) ἐκ τῶν ᾅδου κευθμώνων ἐπανελθών καί φωνῇ καί προστάγματι μόνῳ Θεοῦ, τοῦ ζωῆς ἔχοντος καί θανάτου τήν ἐξουσίαν, τετραήμερος ἐκ νεκρῶν ἀναστάς, καί προανυμνοῦσι παῖδες καί λαός ἄκακος ἐπιπνοίᾳ τοῦ θείου Πνεύματος τόν ἐκ θανάτου λυτρούμενον, τόν ἐξ ᾅδου ψυχάς ἀνάγοντα, τόν ψυχῇ καί σώματι ζωήν ἀΐδιον χαριζόμενον.

Εἴ τις οὖν ἐθέλει ζωήν ἀγαπᾶν ἡμέρας ἰδεῖν ἀγαθάς, παυσάτω τήν γλῶσσαν αὐτοῦ ἀπό κακοῦ καί χείλη αὐτοῦ τοῦ μή λαλῆσαι δόλον˙ ἐκκλινάτω ἀπό κακοῦ καί ποιησάτω τό ἀγαθόν. Κακόν οὖν γαστριμαργία καί μέθη καί ἀσωτία˙ κακόν φιλαργυρία, πλεονεξία καί ἀδικία˙ κακόν κενοδοξία, θρασύτης καί ὑπερηφανία. Ἐκκλινάτω οὖν πᾶς ἀπό τῶν τοιούτων κακῶν καί ἐργαζέσθω τά ἀγαθά. Τίνα ταῦτα; τήν ἐγκράτειαν, τήν νηστείαν, τήν σωφροσύνην, τήν δικαιοσύνην, τήν ἐλεημοσύνην, τήν μακροθυμίαν, τήν ἀγάπην, τήν ταπείνωσιν, ἵνα μεταλάβωμεν ἀξίως τοῦ τυθέντος ὑπέρ ἡμῶν ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ καί λάβωμεν ἐντεῦθεν τόν ἀρραβῶνα τῆς ἀφθαρσίας καί φυλάξωμεν παρ᾿ ἑαυτοῖς εἰς πληροφορίαν τῆς ἐν οὐρανοῖς ἡμῖν ἐπηγγελμένης κληρονομίας. Ἀλλά δυσάνυστον τό ἀγαθόν καί αἱ ἀρεταί δυσκολώτεραί εἰσι τῶν κακιῶν; Ἐγώ μέν οὐχ ὁρῶ τοῦτο˙ καί γάρ πλείους αὐτόθεν ὑφίσταται πόνους ὁ μέθυσος καί ἀκρατής τοῦ ἐγκρατοῦς καί ὁ ἀκόλαστος τοῦ σωφρονοῦντος καί ὁ σπεύδων πλουτεῖν τοῦ ἐν αὐταρκείᾳ ζῶντος καί ὁ δόξαν ἑαυτῷ περιθέσθαι ζητῶν τοῦ ἐν ἀφανείᾳ διάγοντος˙ ἀλλ᾿ ἐπεί διά τήν ἡμετέραν ἡδυπάθειαν δυσκολώτεραι ἡμῖν φαίνονται αἱ ἀρεταί, βιασώμεθα ἡμᾶς αὐτούς (σελ. 402) «βιαστή γάρ ἐστι», φησίν ὁ Κύριος, «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν».

Σπουδῆς οὖν ἡμῖν πᾶσι χρεία καί προσοψῆς, ἐνδόξοις τε καί ἀδόξοις, ἄρχουσι καί ἀρχομένοις, πλουσίοις καί πένησιν, ὥστε τά πονηρά πάθη ταῦτα τῆς οἰκείας ἀπώσασθαι ψυχῆς καί ἀντεισοικίσαι ταύτῃ τόν τῶν ἀρετῶν κατάλογον. Καί ὁ γεωργός γάρ καί ὁ σκυτοτόμος καί ὁ οἰκοδόμος καί ὁ ράπτης καί ὁ ὑφαντής, καί ἁπλῶς πᾶς ὁ δι᾿ οἰκείων πόνων καί ἐκ τῆς τῶν χειρῶν ἐργασίας ποριζόμενος τό ζῆν, ἐάν τήν ἐπιθυμίαν τοῦ πλούτου καί τῆς δόξης καί τῆς τρυφῆς ἀπό τῆς οἰκείας ἐκβάλωσι ψυχῆς, ὄντως μακάριοι˙ οὗτοί γάρ εἰσιν οἱ πτωχοί, ὧν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, διό καί διά τούς τοιούτους ὁ Κύριος, «μακάριοι», φησίν, «οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι». Πτωχοί δέ εἰσι τῷ πνεύματι οἱ διά τό ἀκόμπαστον καί ἀφιλόδοξον καί ἀφιλήδονον τοῦ ἑαυτῶν πνεύματος, ἤτοι τῆς ψυχῆς, ἤ ἑκούσιον καί τήν ἐκτός ἔχοντες πτωχείαν ἤ γενναίως ταύτην φέροντες, κἄν ἀκούσιον ᾖ. Οἱ δέ πλουτοῦντες καί εὐπαθοῦντες καί τῆς προσκαίρου δόξης ἀπολαύοντες, καί ἁπλῶς οἱ τῶν τοιούτων ἐπιθυμηταί τυγχάνοντες, δεινοτέροις πάθεσι περιπαρήσονται καί εἰς μείζους καί πλείους καί δυσχερεστέρας ἐμπεσοῦνται παγίδας τοῦ διαβόλου˙ τήν γάρ ἐπιθυμίαν τοῦ πλουτεῖν ὁ πλουτήσας οὐκ ἀποτίθεται, ἀλλ᾿ αὔξει μᾶλλον, πλειόνων ἤ πρότερον ὀρεγόμενος. Οὕτω καί ὁ φιλήδονος καί ὁ φίλαρχος καί ὁ ἄσωτος καί ὁ ἀκόλαστος, αὔξουσι μᾶλλον ταύτας, ἀλλ᾿ οὐκ ἀποβάλλονται. Οἱ δέ ἄρχοντες καί οἱ ἔνδοξοι προσλαμβάνουσι καί δύναμιν, ὥστε μείζους ἐκτελεῖν ἀδικίας καί ἁμαρτίας.

(σελ. 404) Διά τοῦτο δύσκολόν ἐστιν ἄρχοντα σωθῆναι καί πλούσιον εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. «Καί πῶς», φησί, «δύνασθε πιστεύειν εἰς ἐμέ, δόξαν παρά ἀνθρώπων λαμβάνοντες καί τήν δόξαν τήν παρά τοῦ μόνου Θεοῦ μή ζητοῦντες». Ἀλλά μή θορυβεῖσθω εἴ τις εὔπορος ἤ ἔνδοξος ἤ ἄρχων ἐστί˙ δύναται γάρ οὗτος, ἐάν θέλῃ, τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ ζητεῖν καί βιάζεσθαι ἑαυτόν, ὥστε τήν πρός τά χείρω ροπήν ἀνακόπτων μεγάλας ἀρετάς ἐργάσασθαι καί μεγάλας ἀπώσασθαι κακίας, οὐκ ἀφ᾿ ἑαυτοῦ μόνον, ἀλλά καί ἀπό πολλῶν ἑτέρων τῶν μή βουλομένων˙ καί γάρ δύναται μή μόνον δικαιοπραγεῖν καί σωφρονεῖν, ἀλλά καί τούς ἀδικεῖν καί ἀκολασταίνειν βουλομένους κωλύειν πολυτρόπως, καί μή μόνον εὐπειθῆ παρέχειν ἑαυτόν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ καί τοῖς κήρυξιν αὐτοῦ, ἀλλά καί τούς ἀπειθεῖν βουλομένους ὑποτάσσειν τῇ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ καί τοῖς κατά Χριστόν προεστηκόσι ταύτης, μή μόνον διά τῆς δυνάμεως καί ἐξουσίας ἧς ἔλαχε παρά Θεοῦ, ἀλλά καί τό τύπος γίνεσθαι τοῖς ὑποδεεστέροις ἐν πᾶσιν ἀγαθοῖς˙ ἐξομοιοῦται γάρ τῷ ἄρχοντι τό ἀρχόμενον.

Σπουδῆς οὖν χρεία καί βίας καί προσοχῆς πᾶσι μέν, οὐκ ἐπίσης δέ˙ τοῖς γάρ ἐν δόξῃ καί πλούτῳ καί ἀρχῇ καθεστῶσι καί τοῖς περί λόγους καί περί τήν κτῆσιν τῆς κατ᾿ αὐτούς σοφίας ἐσπουδακόσιν, εἴπερ σωθῆναι βούλοιντο, πλείονος χρεία βίας τε καί καί σπουδῆς, ἐπεί καί πεφύκασιν εἶναί πως δυσπειθέστεροι. Τοῦτο δή καί ἀπό τῶν χθές καί σήμερον ἀναγνωσθέντων εὐαγγελίων τοῦ Χριστοῦ γίνεται καταφανές˙ τοῦ γάρ ἐπί Λαζάρῳ τελεσθέντος θαύματος καί Θεόν εἶναι τόν ποιήσαντα περιφανῶς παραστήσαντος, ὁ μέν λαός (σελ. 406) ἀνεπείσθησαν καί ἐπίστευαν, οἱ δέ τηνικαῦτα ἄρχοντες, οἱ Γραμματεῖς δηλονότι καί οἱ Φαρισαῖοι, τοσοῦτον ἀπέσχον τοῦ πεισθῆναι, ὡς καί κατ᾿ αὐτοῦ μανῆναι μᾶλλον καί ὑπό φρενοβλαβείας θανάτῳ παραδοῦναι βουλεύεσθαι, τόν καί δι᾿ ὧν εἶπε καί δι᾿ ὧν ἔπραξε ζωῆς καί θανάτου Κύριον ἀναφανέντα. Οὐ γάρ ἔχει τις εἰπεῖν, ὅτι τό τούς οἰκείους ὀφθαλμούς ἄνω τότε τόν Χριστόν ἐπάραι καί εἰπεῖν, Πάτερ, εὐχαριστῶ σοι ὅτι ἤκουσάς μου, ἐμπόδιον αὐτοῖς ἐγένετο πρός τό ἴσον εἶναι νομίσαι τοῦτον τῷ Πατρί˙ ἐπιφέρει γάρ αὐτός ἐκεῖ πρός τόν Πατέρα λέγων, «ἐγώ δέ ᾔδειν ὅτι πάντοτέ με ἀκούεις, ἀλλά διά τόν ὄχλον τόν περιεστῶτα εἶπον, ἵνα πιστεύσωσιν ὅτι σύ με ἀπέστειλας»˙ ἵνα γάρ ὁμοῦ τε Θεόν γνῶσι τοῦτον καί ἐκ τοῦ Πατρός ὄντα καί κατ᾿ οὐδέν ὑπεναντίον, ἀλλά κατά γνώμην τοῦ Πατρός τά θαύματα ἐργαζόμενον, ᾖρε μέν ἐνώπιον πάντων τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ πρός τόν Πατέρα, ἐκεῖν δέ εἶπε πρός αὐτόν, ἅπερ ἴσον ἀποδείκνυσι τόν ἐπί γῆς εἰπόντα τῷ ἀνωτάτῳ καί κατ᾿ οὐρανόν Πατρί˙ ὥσπερ γάρ μέλλοντος τήν ἀρχήν πλάττεσθαι τοῦ ἀνθρώπου βουλή προηγήσατο, οὕτω καί νῦν ἐν τῷ Λαζάρῳ, τοῦ ἀνθρώπου μέλλοντος ἀναπλάττεσθαι βουλή προηγεῖται. Ἀλλ᾿ ἐκεῖ μέν τοῦ Πατρός πρός τόν Υἱόν ἐν τῷ μέλλειν πλάττεσθαι τόν ἄνθρωπον εἰπόντος ποιήσωμεν ἄνθρωπον, αὐτός ὁ Υἱός ἤκουσε τοῦ Πατρός καί οὕτως ὁ ἄνθρωπος εἰς τό εἶναι παρήχθη˙ ἐνταῦθα δέ νῦν ἀκούει τοῦ Υἱοῦ εἰπόντος ὁ Πατήρ, καί οὕτως ὁ Λάζαρος ἐζωώθη.

Ὁρᾶτε τήν ὁμοτιμίαν καί τήν ὁμοβουλίαν ὅση; Τό μέν γάρ σχῆμα τῆς προσευχῆς διά τόν περιεστῶτα γέγονεν ὄχλον, τά δέ ρήματα οὐ προσευχῆς ἦν ἀλλά δεσποτείας καί αὐτοκρατορίας˙ «Λάζαρε δεῦρο ἔξω», καί εὐθύς ὁ τετραήμερος νεκρός ζῶν αὐτῷ (σελ. 408) παρέστη˙ ἆρα προστάγματι ζωοῦντος τοῦτο ἤ δι᾿ εὐχῆς ζωοποιοῦντος; Ἐφώνησε δέ φωνῇ μεγάλῃ, καί τοῦτο διά τούς περιεστῶτας˙ ἐδύνατο γάρ μή μετρίᾳ φωνῇ μόνον, ἀλλά καί βουλήματι μόνῳ τοῦτον ἀναστῆσαι, ὥσπερ καί μακράν ἀπέχων καί τοῦ λίθου ἐπικειμένου˙ ἀλλά καί ἐπέστη τῷ τάφῳ καί εἶπε τοῖς περιεστῶσι, καί ἦραν αὐτοί τόν λίθον καί ᾔσθοντο τῆς δυσωδίας, καί φωνῇ μεγάλῃ ἐφώνησε καίἐκάλεσε καί οὕτως ἀνέστησεν αὐτόν, ἵνα καί διά τῆς οἰκείας ὁράσεως (αὐτοί γάρ ἑώρων ἐφισταμένῳ τῷ τάφῳ) καί διά τῆς οἰκείας ὀσφρήσεως (αὐτοί γάρ ᾔσθοντο τῆς δυσωδίας τοῦ νεκροῦ, τεταρταῖος γάρ ἦν) καί διά τῆς ἑαυτῶν ἀφῆς (δι᾿ ἧς αὐτοῖς ταῖς οἰκείαις χρησάμενοι χερσί πρῶτον μέν ἦραν τόν λίθον ἐκ τοῦ μνημείου, ὕστερον δέ τόν ἐπί τοῦ σώματος δεσμόν καί τό ἐπί τῇ ὄψει σουδάριον ἔλυσαν) καί διά τῶν οἰκείων ὤτων τῆς τοῦ Κυρίου φωνῆς ἐπί τάς πάντων ἀκοάς φθανούσης, συνῶσι πάντες καί πιστεύσωσιν, ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ καλῶν τά μή ὄντα ὡς ὄντα, ὁ φέρων πάντα τῷ ρήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ, ὁ καί πάντα τήν ἀρχήν ρήματι μόνῳ ἐκ μή ὄντως τά ὄντα ποιήσας.

Ὁ μέν οὖν ἄκακος λαός οὕτω διά πάντων ἐπίστευσαν αὐτῷ, ὡς μή μόνον σιγῇ τήν πίστιν ἔχειν, ἀλλά καί κήρυκες γενέσθαι δι᾿ ἔργων τε καί λόγων τῆς αὐτοῦ θεότητος. Μετά γάρ τήν τοῦ Λαζάρου τετραήμερον ἔγερσιν, ὀνάριον εὑρών ὁ Κύριος, ὅ προητοίμασται παρά τῶν μαθητῶν, ὡς ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖός φησιν, ἐπ᾿ αὐτοῦ καθίσας, τά Ἱεροσόλυμα εἰσῄει κατά τήν προφητείαν Ζαχαρίου προειρηκότος, «μή φοβοῦ θύγατερ Σιών, ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεταί σοι, δίκαιος καί σώζων αὐτός, πρᾶος καί ἐπιβεβηκώς ἐπί ὑποζύγιον (σελ. 410) καί πῶλον ὄνου». Ἐδείκνυ δέ διά τῶν λόγων τούτων ὁ προφήτης, ὅτι ὁ προφητευόμενος οὗτος βασιλεύς, ὅς καί μόνος ὄντως τῆς Σιών ὑπάρχει βασιλεύς˙ «ὁ βασιλεύς σου γάρ», φησίν, «οὐκ ἔστι φοβερός ἀπό τῶν ὁρωμένων, οὐδέ βαρύς τις καί κακοποιός, ὑπασπιστάς καί δορυφόρους ἐπαγόμενος, ἤ πεζῶν καί ἱπποτῶν ἐπισυρόμενος πλῆθος, πλεονεξίᾳ τε συζῶν, καί τέλη καί φόρους ἀπαιτῶν καί δουλείας καί ὑπηρεσίας ἀγενεῖς τε καί ἐπιβλαβεῖς˙ ἀλλά τό ἐπίσημον αὐτοῦ ταπείνωσίς ἐστι καί πτωχεία καί εὐτέλεια˙ ὄνῳ γάρ ἐποχούμενος εἴσεισιν, ἀνθρώπινον ὄγκον ἐπαγόμενος οὐδένα. Διά τοῦτο δίκαιος μόνος οὗτος βασιλεύς καί σώζων ἐν δικαιοσύνῃ καί αὐτός πρᾶος ὡς ἰδιαιτάτην ἔχων τήν πραότητα˙ καί γάρ αὐτός ὁ Κύριος, περί ἑαυτοῦ φησι, «μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ».

Ὁ μέν οὖν Λάζαρος ἐκ νεκρῶν ἀναστήσας βασιλεύς, ὄνῳ ἐπικαθήμενος, εἰσῄει τηνικαῦτα τά Ἱεροσόλυμα, οἱ δέ λαοί πάντες, εὐθύς σχεδόν, παῖδες, ἄνδρες, πρεσβῦται, τά τε ἱμάτια ὑποστρωννῦντες καί βαΐα λαβόντες ἐκ φοινίκων, ἅπερ ἐστί νίκης σύμβολα, ὡς ζωοποιῷ καί νικητῇ θανάτου γεγονότι προσυπήντων, προσέπιπτον, προέπεμπον αὐτόν, οὐκ ἐκτός μόνον, ἀλλά καί ἐντός τῶν τοῦ ἱεροῦ περιβόλων συμφώνως ᾄδοντες, «ὡσαννά τῷ υἱῷ Δαβίδ, ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις». Τό μέν «ὡσαννά» ὕμνος ἐστί πρός Θεόν ἀναπεμπόμενος˙ἑρμηνευόμενον γάρ, σῶσον δή ἡμᾶς φησί˙ τό δέ «ἐν τοῖς ὑψίστοις» προσκείμενον δείκνυσιν οὐκ ἐπί γῆς αὐτόν μόνον, οὐδ᾿ ὑπό (σελ. 412) τῶν ἀνθρώπων μόνον, ἀλλά καί ἐν τοῖς ὑψίστοις ὑπό τῶν οὐρανίων ἀγγέλων ἀνυμνούμενον.

Οὐ μόνον δέ ἀνυμνοῦσιν αὐτόν οὕτω καί θεολογοῦσιν, ἀλλά καί τῇ κακοβούλῳ καί θεομάχῳ γνώμῃ τῶν Γραμματέων καί Φαρισαίων καί πρός τά φονικάς αὐτῶν προφάσεις διά τῶν ἑξῆς ἐναντιοῦνται. Οἱ μέν γάρ φρενοβλαβῶς ἔλεγον περί αὐτοῦ, «οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ Θεοῦ, καί ἐπειδή σημεῖα πολλά ποιεῖ, ἐάν ἀφῶμεν καί μή θανατώσωμεν αὐτόν, πάντες πιστεύσουσιν εἰς αὐτόν˙ καί ἐλεύσονται οἱ Ρωμαῖοι καί ἀροῦσιν ἡμῶν τήν πόλιν καί τό ἔθνος». Ὁ δέ λαός, τί φησιν; «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου˙ εὐλογημένη ἡ ἐρχομένη βασιλεία τοῦ πατρός ἡμῶν Δαβίδ». Διά μέν οὖν τοῦ λέγειν, «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», ὑπεδείκνυον ἐκ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός αὐτόν ὄντα καί ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρός αὐτόν ἐλθόντα, ὡς καί αὐτός ὁ Κύριος περί ἑαυτόῦ φησίν, «ὅτι ἐγώ ἦλθον ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρός μου, καί ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐξῆλθον κάι ἥκω». Διά δέ τοῦ λέγειν, «εὐλογημένη ἡ ἐρχομένη βασιλεία τοῦ πατρός ἡμῶν Δαβίδ», ὑπεδείκνυον ταύτην εἶναι τήν βασιλείαν, εἰς ἥν μέλλουσι κατά τήν προφητείαν πιστεύειν καί τά ἔθνη, καί μάλιστα οἱ Ρωμαῖοι. Οὗτος γάρ ὁ βασιλεύς, οὐ μόνον ἐλπίς ἐστι τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλά καί προσδοκία τῶν ἐθνῶν κατά τήν προφητείαν Ἰακώβ, «δεσμεύων πρός ἄμπελον τήν ὄνον αὐτοῦ», τοὐτέστι τόν ὑποκείμενον ἐξ Ἰουδαίων αὐτῷ λαόν, «καί τῇ ἕλικι τῆς ἀμπέλου τόν πῶλον τῆς ὄνου αὐτοῦ». Ἕλιξ δέ τῆς ἀμπέλου εἰσίν οἱ τοῦ Κυρίου μαθηταί, πρός οὕς ὁ Κύριος ἔλεγεν, «ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα». Τῇ οὖν ἕλικι ταύτῃ συνέδησεν ὁ Κύριος (σελ. 414) ἑαυτῷ τόν πῶλον τῆς ὄνου αὐτοῦ, τοὐτέστι τόν ἐξ ἐθνῶν νέον Ἰσραήλ, οἵ κατά χάριν υἱοί γεγόνασι τοῦ Ἀβραάμ. Εἰ τοίνυν καί τῶν ἐθνῶν ἐλπίς ἐστιν ἡ βασιλεία αὕτη, πῶς, φασίν, εἰς αὐτήν πιστεύσαντες ἡμεῖς, τούς Ρωμαίους φοβηθησόμεθα;

Οὕτω μέν οὖν οἱ μή τάς φρένας ἀλλά τῇ κακίᾳ νηπιάζοντες, ἐμπνευσθέντες ὐπό τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀπηρτισμένον καί τέλειον ἀνέπεμψεν τῷ Κυρίῳ ὕμνον, μαρτυροῦντες ὅτι τετραήμερον νεκρόν ὄντα τόν Λάζαρον ὡς Θεός ἐζωοποίησεν. Οἱ δέ Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι τά τοιαῦτα θαυμάσια ἰδόντες, καί τούς τοιούτους παῖδας κράζοντας ἐν τῷ ἱερῷ καί λέγοντας, «ὡσαννά τῷ υἱῷ Δαβίδ», ἠγανάκτησαν καί πρός τόν Κύριον ἔλεγον˙ οὐκ ἀκούεις τί οὗτοι λέγουσιν; ὅπερ μᾶλλον ἔδει πρός αὐτούς εἰπεῖν τηνικαῦτα τόν Κύριον, ὅτι οὐ βλέπετε, οὐδ᾿ ἀκούετε, οὐδέ συνίετε; Διό καί αὐτός ἐντρέπων αὐτούς μεμφομένους, ὡς ἀνεχόμενον τῆς Θεῷ μόνον πρεπούσης ὑμνωδίας, ναί, φησίν, ἀκούω τῶν παρ᾿ ἐμοῦ σοφιζομένων ἀοράτως καί περί ἐμοῦ τοιαῦτα φθεγγομένων, εἰ δέ οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται. Ὑμεῖς δέ οὐδέποτε ἀνέγνωτε ἐκεῖνο τό προφητικόν, ὅτι «ἐκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον»; Καί γάρ καί τοῦτο μεγίστου θαύματος ἦν, τό τούς ἰδιώτας παῖδας καί ἀμαθεῖς θεολογεῖν τελείως τόν δι᾿ ἡμᾶς ἐνανπρωπήσαντα Θεόν, ἀγγελικόν ἐπί στόματος ἀναλαβόντας ὕμνον˙ ὡς γάρ οἱ ἄγγελοι ἐπί τῇ γεννήσει τοῦ Κυρίου ἔψαλλον «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς», οὕτω καί οὗτοι νῦν ἐπί τῇ εἰσόδῳ τούτου, τόν αὐτόν ἀναπέμπουσιν ὕμνον, λέγοντες, «ὡσαννά τῷ Υἱῷ Δαβίδ, ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις».

(σελ. 416) Ἀλλά νηπιάσωμεν καί ἡμεῖς, ἀδελφοί, τῇ κακίᾳ, νέοι τε καί πρεσβύται, ἄρχοντες ὁμοῦ καί ἀρχόμενοι, ἵνα ἐνδυναμωθῶμεν ὑπό τοῦ Θεοῦ καί τρόπαιον στήσωμεν καί τά τῆς νίκης σύμβολα βαστάσωμεν, μή κατά τῶν πονηρῶν παθῶν μόνον, ἀλλά καί κατά τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν καί λόγου χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν˙ ὁ γάρ νέος πῶλος, ᾧ δι᾿ ἡμᾶς ἐποχεῖσθαι κατηξίωσεν ὁ Κύριος, εἷς ὤν, τήν πρός αὐτόν ὑποταγήν προετύπου τῶν ἐθνῶν, ἐξ ὧν ἡμεῖς ἐσμεν ἅπαντες ἄρχοντες ὁμοῦ καί ἀρχόμενοι.

Ὡς οὖν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ οὐκ ἔστιν ἄρσεν, οὐ θῆλυ, οὐχ Ἕλλην, οὐκ Ἰουδαῖος, ἀλλ᾿ ἕν εἰσι πάντες κατά τόν θεῖον ἀπόστολον, οὕτως ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν οὔτε ἄρχων, οὔτε ἀρχόμενος, ἀλλά πάντες διά τῆς αὐτοῦ χάριτος ἕν ἐσμεν τῇ πίστει τῇ εἰς αὐτόν καί εἰς ἕν σῶμα τελοῦμεν τῆς αὐτοῦ ἐκκλησίας, κεφαλήν μίαν ἔχοντες αὐτόν˙ καί ἕν πνεῦμα ἐποτίσθημεν διά τῆς τοῦ παναγίου Πνεύματος χάριτος καί ἕν πάντες βάπτισμα ἐλάβομεν καί μία ἐν πᾶσιν ἡ ἐλπίς καί εἷς ἡμῖν Θεός, ὁ ἐπί πάντων καί διά πάτων καί ἐν πᾶσιν ἡμῖν. Ἀγαπῶμεν οὖν ἀλλήλους καί ἀνεχώμεθα καί κηδώμεθα ἀλλήλων, ἅτε μέλη ὑπάρχοντες ἀλλήλων˙ τό γάρ σημεῖον τῆς ἡμῶν πρός ἐκεῖνον μαθητείας, ὡς αὐτός ὁ Κύριος εἶπεν, ἡ ἀγάπη ἐστί καί ἡ πατρική κληρονομία ἥν ἡμῖν ἀφῆκε μεταβαίνων ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἡ ἀγάπη ἐστί καί ἡ τελευταία ἥν ἔδωκεν ἡμῖν εὐχή πρός τόν οἰκεῖον Πατέρα ἀναβαίνων τήν πρός ἀλλήλους ἀγάπην ἡμῶν ἐπιστηρίζει.

Σπεύδωμεν οὖν τῆς πατρικῆς εὐχῆς ἐπιτυχεῖς εἶναι καί μή (σελ. 418) ἀποβαλλώμεθα τήν παρ᾿ αὐτοῦ κληρονομίαν, μηδέ τό σημεῖον, ὅ ἔδωκεν ἡμῖν αὐτός, ἵνα μή καί τήν υἱοθεσίαν καί τήν εὐλογίαν καί τήν πρός αὐτόν μαθητείαν ἀποβαλώμεθα καί τότε τῆς ἐπικειμένης ἐκπέσωμεν ἐλπίδος καί ἀποκλεισθῶμεν τοῦ πνευματικοῦ νυμφῶνος. Καθάπερ δέ πρό τοῦ σωτηρίου πάθους ἐπί τήν κάτω Ἱερουσαλήμ τῷ Κυρίῳ εἰσελαύνοντι τά ἱμάτια ὑπεστρώννυον οὐχ ὁ λαός μόνον, ἀλλά καί οἱ τῶν ἐθνῶν ὄντως ἄρχοντες, οἱ τοῦ Κυρίου λέγω Ἀπόστολοι, οὕτω καί ἡμεῖς ἄρχοντες ὁμοῦ καί ἀρχόμενοι, ὑποστρώσωμεν τά ἡμῶν αὐτῶν ἔμφυτα ἱμάτια, τήν ἡμετέραν σάρκα καί τά κατ᾿ αὐτήν θελήματα ὑποτάσσοντες τῷ πνεύματι, ἵνα μή μόνον καταξιωθῶμεν ἰδεῖν καί προσκυνῆσαι καί τό σωτήριον τοῦ Χριστοῦ πάθος καί τήν ἁγίαν ἀνάστασιν, ἀλλά καί τῆς πρός αὐτόν κοινωνίας καταπολαύσωμεν˙ «εἰ γάρ σύμφυτοι», φησίν ὁ ἀπόστολος, «γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, δῆλον ὅτι καί τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα».

Ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, χάριτι καί φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις, σύν τῷ ἀνάρχῳ αὐτοῦ Πατρί καί τῷ ζωοποιῷ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Για ενημέρωση σχετικά με τα νέα, τις εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και το έργο μας παρακαλούμε συμπληρώσετε τα παρακάτω στοιχεία. Για τους όρους προστασίας δεδομένων δείτε εδώ.