ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ   ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ"
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ   ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ    ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Φωνή Κυρίου | Διακονία | Εορτολόγιο | Πολυμέσα

 

πίσω


ΟΜΙΛΙΑ Α'

ΟΜΙΛΙΑ B'

ΟΜΙΛΙΑ Γ'

ΟΜΙΛΙΑ Δ'

ΟΜΙΛΙΑ Ε'

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤ'

ΟΜΙΛΙΑ Ζ'

ΟΜΙΛΙΑ Η'

ΟΜΙΛΙΑ Θ'

ΟΜΙΛΙΑ Ι'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΑ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΒ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΓ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΔ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΕ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΣΤ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΖ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΗ'

ΟΜΙΛΙΑ ΙΘ'

ΟΜΙΛΙΑ Κ'

ΟΜΙΛΙΑ Κ'

ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΝ ΙΩΑΝΝΗΝ ΟΓΔΟΟΝ ΕΩΘΙΝΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Ἐν ᾗ καί ὅτι μεγάλων δωρεῶν ἀξιωθήσονται οἱ μέχρι τέλους μετ᾿ εὐλαβείας ἐν ταῖς ἱραῖς συνάξεσι παραμένοντες

Ἰωάννης ὁ παρθένος καί τήν ἐν μητράσι μόνην παρθένον μητέρα κατά χάριν μόνους πλουτήσας, ὁ τῷ Χριστῷ διαφερόντως ἠγαπημένος, ὁ καί τῆς βροντῆς, ἥν ὁ Κύριος ἀνέβη εἰς οὐρανούς καί ἐβρόντησε, μᾶλλον τῶν ἄλλων εὐαγγελιστῶν χρηματίσας υἱός, διό καί μεγαλοφωνοτέρῳ χρησάμενος τῷ κηρύγματι, διατρανῶν ἡμῖν τά τῆς ἐκ νεκρῶν δεσποτικῆς ἀναστάσεως καί τόν τρόπον τῆς μετά τήν αὐτοῦ ἀνάστασιν φανερώσεως ἱστορῶν, τῇ μέν παρελθούσῃ Κυριακῇ διά τῆς κατ᾿ αὐτόν εὐαγγελικῆς συγγραφῆς (σελ. 578) ἐπ᾿ ἐκκλησίας ἠκούετο, λέγων, «τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων Μαρία ἡ Μαγδαληνή ἔρχεται πρωί, σκοτίας ἔτι οὔσης, εἰς τό μνημεῖον καί βλέπει τόν λίθον ἠρμένον ἐκ τοῦ μνημείου. Τρέχει οὖν καί ἔρχεται [ρ'πς Σίμωνα Πέτρον καί πρός τόν ἄλλον μαθητήν ὅν ἐφίλει ὁ Ἰησοῦς», ἑαυτόν ἐνταῦθα δηλῶν.

Νῦν δέ ἠκούσαμεν αὐτοῦ λέγοντος, «Μαρία δέ εἰστήκει πρός τό μνημεῖον κλαίουσα ἔξω». Αὐτός μέν γάρ ὁ Ἰωάννης μετά τοῦ Πέτρου παρ᾿ αὐτῆς ἀκούσαντες καί δραμόντες ἐπί τό μνῆμα τό ζωαρχικόν εἶδον ἅ εἶδον καί διά τεκμηρίων πιστεύσαντες καί θαυμάσαντες ἀπῆλθον πρός ἑαυτούς. Παραμείνασα δέ ἡ Μαρία εἰστήκει πρός τό μνημείῳ κλαίουσα ἔξω˙ δῆλον, ὡς μήπω πληροφορίαν τινά λαβοῦσα περί τῆς δεσποτικῆς ἀναστάσεως, καίτοι δίς ἤδη μεθ᾿ ἑτέρων ἦλθεν ἐπί τό μνῆμα˙ πρῶτον μέν μετά τῆς Θεομήτορος, ὡς ὁ Ματθαῖος ἱστόρησε γράφων, «ὀψέ σαββάτων, τῇ ἐπιφωσκούσῃ εἰς μίαν σαββάτων, ἔρχεται Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί ἡ ἄλλη Μαρία, θεωρῆσαι τόν τάφον˙καί ἰδού σεισμός ἐγένετο μέγας» καί ὅσα τῶν ἑξῆς. Εἶτα νῦν ἔρχεται μετά Πέτρου καί Ἰωάννου, οἵ καί δι᾿ ὧν εἶδον πιστεύσαντες καί θαυμάσαντες ἀπῆλθον. Δίς οὖν μεθ᾿ ἑτέρων ἐπί τόν τάφον ἐλθοῦσα, πάντων ἐκείνων τῶν συνελθόντων πιστευσάντων καί πληροφορηθέντων, ὡς μηδεμίαν αὕτη πληροφορίαν λαβοῦσα ἀπαραμύθητα κλαίει.

(σελ. 580) Ἴδοι δ᾿ ἄν τις τοῦτο καί ἐπί τῶν κατ᾿ ἀρετήν ἀγώνων τελούμενον˙ τοῖς μέν γάρ τῶν ἀγωνιζομένων εὐθύς ἡ χάρις ὑπαντᾷ καί πληροφορίαν αὐτοῖς παρέχει τῶν ἀρραβώνων, γεύουσα τῶν ἐπηγγελμένων ἐπάθλων, οἱονεί προτείνουσα φιλάνθρωπον χεῖρα καί δεξιουμένη τούτους καί πρός τά ἑξῆς ὑπαλείφουσα˙ τῶν δέ τό τέλος ἀναμένει τῆς ἀγωνίας, ἑτοιμάζουσα πάντως τούτοις καί τῆς ὑπομονῆς τούς στεφάνους, ὡς καί τινα λέγειν τόν θεοφόρων πατέρων, οἱ μέν πρό τῶν καμάτων, οἱ δέ ἐν τοῖς καμάτοις, οἱ δέ ἐν τῇ ἐξόδῳ τάς ὁσίας ἀμοιβάς ἐκδέχονται.

Γίνεται δέ ταῦτα τῆς πανσόφου τοῦ Θεοῦ προνοίας πολυτρόπως οἰκονομούσης τά καθ᾿ ἡμᾶς καί τό προσῆκον καί λυσιτελές ἑκάστῳ φιλανθρώπως νεμούσης ἐπί τε τῶν τῆς ἀρετῆς ἔργων καί τῶν μυστηρίων τῆς πίστεως. Σοφῶς οὖν οὕτω καί φιλανθρώπως καί τά κατά τήν Μαγδαληνήν Μαρίαν οἰκονομῶν ὁ δεσπότης, λαβεῖν οὔπω τότε τήν πληροφορίαν τῆς αὐτοῦ ἀναστάσεως ἐδικαίωσεν, ἅμα δι᾿ αὐτῆς καί τούς ἔπειτα πρός ὑπομονήν ἐνάγων καί προτρεπόμενος. Τίνων γάρ ἠξιώθη μετά ταῦτα διά τήν αὐτῆς καρτερίαν καί τήν ἐπίμονον προσεδρείαν, ἀκούσωμεν. «Ὡς οὖν ἔκλαιε», φησί, «παρέκυψεν εἰς τό μνημεῖον καί θεωρεῖ δύο ἀγγέλους ἐν λευκοῖς καθεζομένους, ἕνα πρός τῇ κεφαλῇ καί ἕνα πρός τοῖς ποσίν, ὅπου ἔκειτο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ».

Τό μέν οὖν παρακύπτειν καί τά ὄμματα περιπαθῶς ἐπί τό μνῆμα στρέφειν τῆς ἄκρας διαθέσεως ἦν˙ ἐκεῖνο δέ σκοπῆσαι δεῖ πρῶτον, πῶς σκοτίας ἔτι οὔσης, ὡς ἀνωτέρω φησίν ὁ εὐαγγελιστής, ἀκριβῶς αὕτη πάντα ἑώρα καί κατά μέρος ἕκαστον, καί ταῦτα ἔξωθεν τά ἐντός ὄντα τοῦ σπηλαίου. Δῆλον οὖν, ὅτι ἔξω μέν ἦν (σελ. 582) σκοτία ἔτι, μήπω τῆς αἰσθητῆς ἡμέρας τελέως ἐκφανείσης, τό δέ σπήλαιον ἐκεῖνο τοῦ φωτός τῆς ἀναστάσεως ἔγεμεν, ὅ τῇ Μαρίᾳ θείως ὁρώμενον, τόν τε πρός Χριστόν πόθον ἤγειρεν ἐπί τό μεῖζον καί δύναμιν παρεῖχε τοῖς ἐκείνοις ὄμμασιν ἀγγελικῆς ὀπτασίας ἀντιλαμβάνεσθαι, καί μή μόνον ὁρᾶν, ἀλλά καί προσλαλεῖν ἀγγέλοις δύνασθαι˙ τοιοῦτον γάρ ἐκεῖνο τό φῶς.

Ἐν λευκοῖς δέ τούτοις εἶδεν ἠμφιεσμένους, οὐ μόνον διά τό καθαρόν καί φωτοειδές τῆς τῶν ἀγγέλων φύσεως, ἀλλά καί ὡς λευκαίνοντας καί διασαφοῦντας τό τῆς ἀναστάσεως μυστήριον, ἅμα δέ καί ὡς ἔργῳ συνεορτάζοντας ἡμῖν τήν ὄντως λαμπροφόρον ἡμέραν τῆς δεσποτικῆς ἀναστάσεως. Καθεζομένους δέ, ἵνα ἐπιγνῷ μή τότε ἐλθόντας, ἀλλά καί πρότερον παρόντας, εἰ καί μή πρότερον ἐφαίνοντο, καί τῆς τούτων ἀξίας ἐν περινοίᾳ γένηται, ἀναλογισαμένη τίνες οὗτοι, οἵ καί παρόντες οὐχ ἑωρῶντο. Ἐποίει δέ τούτους οἶμαι καθῆσθαι καί ὁ πόθος τοῦ προσεγγίζειν μᾶλλον τῷ τόπῳ, ἐν ᾧ πρότερον ἔκειτο τό σῶμα τό δεσποτικόν˙ οἱονεί γάρ ὑπό τῆς ἀγάπης προσεφύοντο τῷ μνήματι καθεζόμενοι, εἷς πρός τῇ κεφαλῇ καί ὁ ἕτερος πρός τοῖς ποσί, καί δεικνῦντες ἐπίσης ἐφετόν καί τίμιον ἀγγέλοις καί τήν τοῦ Χριστοῦ θεότητα, ἧς σύμβολον ὁ τῆς κεφαλῆς τόπος, καί τήν ἐνανθρώπησιν αὐτοῦ, ἧς τύπος ὁ τόπος τῶν ποδῶν. «Καί λέγουσιν αὐτῇ ἐκεῖνοι, Γύναι τί κλαίεις;».

Οὐρανόν ὁρᾷς τό σπήλαιον, μᾶλλον δέ ναόν οὐράνιον ἀντ᾿ ἐπιγείου τάφου καί δεσμωτηρίου τετελεσμένον, ἀγγέλων οὐρανίων (σελ. 584) ἀντ᾿ ἐπιγείων φυλάκων πεπληρωμένον, σεμνυνόντων τοῦτον κενόν˙ σύ δέ, γύναι, τίνος ἕνεκα κλαίεις; Οὐκ ἀγνοοῦντες δέ τά κατ᾿ αὐτήν ἐρωτῶσιν, ἀλλ᾿ ἵνα τό πένθος ἀναστείλαντες κυρίαν αὐτήν ποιήσωσι τῶν οἰκείων λογισμῶν καί λάβωσι χώραν ἐκτελέσαι τό οἰκεῖον ἔργον˙ ἔργον δέ ἀγγέλων παρακαθημένων τῷ τάφῳ τοῦ Ζωοδότου τήν τοῦ ἀναστάντος δόξαν ἐξαγγέλλειν. Ἀλλά τῶν ἀγγέλων ἐρωτησάντων, τίνος ἕνεκα κλαίει, «ὅτι ἦραν τόν Κύριόν μου», φησίν ἐκείνη, «καί οὐκ οἶδα ποῦ ἔθηκαν αὐτόν˙ καί ταῦτα εἰποῦσα ἐστράφη εἰς τά ὀπίσω». Τί τό τήν Μαρίαν παρασκευάσαν ἐξαίφνης εἰς τό ὀπίσω στραφῆναι; Πάντως ἡ τῶν ἀγγέλων πρός τόν Δεσπότην ἐπιφανέντα δουλικήν νεῦσις καί προσοχή. Ἐκείνη μέν γάρ ἑαυτῆς μόνης κύριον αὐτόν ἐκάλει, καί κλοπήν ὑπενόει καί μετάθεσιν τοῦ σώματος, διάθεσιν μέν πρός αὐτόν ἐκ ψυχῆς ἐνδεικνυμένη, μηδέν δέ θεοπρεπές περί αὐτοῦ φρονοῦσα. Οἱ δέ δι᾿ ἔργων παριστᾶσι καί αὐτῶν τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ τοῦτον εἶναι Κύριον˙ μήπω γάρ ἐκείνου ἐπιφαινομένου αὐτοί παρεκάθηντο τῷ τάφῳ, τοῦ Δεσπότου δέ καταντικρύ ἐπιφανέντος ἐξανέστησαν εὐθύς καί τούτῳ μετ᾿ εὐλαβείας καί θάμβους ἐν οἰκετικῷ σχήματι προσέσχον ἀτενῶς.

Στραφεῖσα δέ ἡ Μαρία θεωρῆσαι τί τό τούς ἀγγέλους ἐκπλῆξαν καί μόνον φανέν, θεωρεῖ τόν Ἰησοῦν ἑστῶτα, οὐ μέντοι ᾔδει ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν, ἀνήκουστον ἔτι καί δυσπαράδεκτον ἔχουσα τήν ἀνάστασιν. Ἐπεί δέ καί ἀμυδρόν ἐκτός ὑπῆρχεν ἔτι τό τῆς ἡμέρας φῶς καί ὁ Κύριος οὐκ ἐπεδείκνυ ταύτῃ τήν θείαν λαμπρότητα, ὡς ἄν αὐτός ἐκεῖνος ὤν ὁ καί παθῶν γνωρίζηται, ἡ Μαρία οὐκ ἐπέγνω αὐτόν, (σελ. 586) ἀλλά καί κηπουρόν τῶν ἐκεῖ φυτῶν ὑπενόει, τόν γεωργόν τῶν ψυχῶν, τόν δημιουργόν τοῦ παντός. Ὡς δέ φωνήσας ἐκεῖνος καί καλέσας αὐτήν ἐξ ὀνόματος, ἐγνώρισεν ἑαυτόν, Μαρία, εἰπών, ἀπεκρίνατο στραφεῖσα τήν γνώμην ἐκείνη καί φησι, ραββουνί, ὅ λέγεται, διδάσκαλε, οὐδέ οὕτως εἰ καί ζῶντα τοῦτον ἑώρα, θεοπρεπές τι λαβοῦσα ἐπί νοῦν, ἀλλ᾿ ὡς ἁπλῶς ἀνθρώπῳ Θεοῦ καί διδασκάλῳ τῶν θείων προσέχουσα. Διό μή μόνον προσπεσεῖν, ἀλλά καί ἅψασθαι τῶν αὐτοῦ ποδῶν, ὑπό τῆς ἀγάπης ὥρμησεν, ἀλλ᾿ ἀκούει, μή μου ἅπτου, ἐπειδή γάρ, φησίν, ἡ σή διάνοια τοῦ ὕψους οὐχ ἥψατο τοῦ κατ᾿ ἐμέ μυστηρίου, ὅτι Θεός ὤν, ἐν σώματι νῦν ὁρῶμαι διά σέ, καί τούτῳ νῦν μάλιστα θεοειδεῖ, διά τοῦτο, μή μου ἅπτου».

Ἔδει δέ καί τοῦτο τηρηθῆναι τῇ τοῦ Θεοῦ Μητρί, τό μόνην αὐτήν ἐν γυναιξίν ἅψασθαι τοῦ σώματος μετά τήν ἀνάστασιν τοῦ ἐξ αὐτῆς δι᾿ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, ὅ καί γέγονεν, ὡς ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος ἱστορεῖ˙ διά ταύτην γάρ φησιν, ὅτι προσελθοῦσαι ἥψαντο τῶν ποδῶν, τῇ δέ Μαρία φησί, «μή μοῦ ἅπτου˙ οὔπω γάρ ἀναβέβηκα πρός τόν Πατέρα μου». Τοῦτο συνηρτημένον μέν ἐστι τοῖς ἑξῆς πρός τούς μαθητάς αὐτοῦ λόγοις, ὅτι ἀναβαίνω πρός τόν Πατέρα μου, οὔπω γάρ ἀναβέβηκα. Λέγει δέ τοῦτο, ἐμμερίμνους αὐτούς ποιῶν καί σπουδαιοτέρους, καί διεγείρων πρός ἐπιπόθησίν τε καί ζήτησιν τῆς αὐτοῦ θέας. Ἔχει δέ τι καί πρός τήν Μαγδαληνήν Μαρίαν, μή μου γάρ ἅπτου, φησίν, ὅτι τοιοῦτον νῦν ἐστιν ὅ περίκειμαι σῶμα, ὡς καί πυρός ἀνωφερέστερον εἶναι καί δραστικώτερον, καί μή μόνον ἀναβαίνειν δύνασθαι πρός οὐρανόν, ἀλλά καί πρός αὐτόν τόν ὑπερουράνιον Πατέρα. Οὔπω δέ (σελ. 588) ἀναβέβηκα πρός τόν Πατέρα μου, ὅτι οὔπω μετά τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν ἑαυτόν ἐφανέρωσε τοῖς οἰκείοις μαθηταῖς.

Πορεύου οὖν πρός τούς ἀδελφούς μου τούτους˙ ἑνός γάρ ἐσμεν Πατρός πάντες, εἰ καί μή κατά τόν αὐτόν τρόπον˙ ἐγώ μέν γάρ ὡς γνήσιος ἐκείνῳ καί ὁμοφυής, ἐκεῖνοι δέ ὡς δι᾿ ἐμοῦ υἱοποίητοι τούτῳ γεγονότες. «Πορεύου δή πρός τούς ἀδελφούς μου τούτους καί εἰπέ αὐτοῖς, ὅτι ἀναβαίνω πρός τόν Πατέρα μου καί Πατέρα ὑμῶν, καί Θεόν μου Θεόν ὑμῶν». Ὡς γάρ ἡμῶν μέν Πατήρ ἐστι χάριτι διά τοῦ τῆς υἱοθεσίας Πνεύματος, ἐκείνου δέ Πατήρ φύσει κατά τήν θεότητα, οὕτως ἡμῶν μέν Θεός, ὡς τῆς φύσεως δημιουργός, ἐκείνου δέ διά τήν κατά τό ἀνθρώπινον οἰκονομίαν˙ καί διά τοῦτο κεχωρισμένως εἶπεν, ἵνα ἡμεῖς τήν κατάλληλον διαφοράν ἐννοήσωμεν. Ἐνῆγε δέ κἀκείνους διά τοῦδε τοῦ μηνύματος, ὅτι ἀναβαίνει πρός τόν Πατέρα περί τοῦ οἰκείου σώματος ἐννοεῖν, ὡς τοιοῦτόν ἐστιν, οἷον ἐπί γῆς ἀεί καθάπερ καί πρότερον στρέφεσθαι καί συνεῖναι τούτοις διά παντός.

Ἀλλ᾿ ἡ μέν Μαγδαληνή Μαρία, ἥν καί ὡς μίαν τῶν τοῦ Χριστοῦ μυροφόρων ὑμνοῦμεν, εἰς ἥν ἀπελθόντων παρά Χριστοῦ τῶν ἑπτά πνευμάτων τῆς πονηρίας, ἀντεισωκίσθη πάντως ἡ ἑπταχῶς ἐνεργοῦσα θεία χάρις τοῦ Πνεύματος˙ αὕτη μέν οὖν ἡ Μαγδαληνή Μαρία, διά τήν ἐπίμονον προσεδρείαν καί τῆς ἀγγελικῆς ὀπτασίας καί ὁμιλίας ἀξιωθεῖσα καί αὐτόν ἰδοῦσα τόν Κύριον, ἀπόστολος αὐτοῦ πρός τούς Ἀποστόλους γίνεται, καί παρ᾿ αὐτοῦ τοῦ θείου στόματος διδαχθεῖσα καί πληροφορηθεῖσα τελείως ἀπέρχεται πρός τούς Ἀποστόλους, ἀπαγγελοῦσα τούτοις ὅτι ἑώρακε τόν Κύριον καί ταῦτα εἶπεν αὐτῇ.

(σελ. 590) Ἡμεῖς δέ σκοπήσωμεν, ἀδελφοί, πόσον ἡ Μαγδαληνή Μαρία τῆς ἀξίας ἀπεῖχε Πέτρου τοῦ κορυφαίου τῶν Ἀποστόλων καί Ἰωάννου τοῦ ἠγαπημένου τῷ Χριστῷ θεολόγου, καί πόσῳ τηνικαῦτα μειζόνων ἠξίωται παρ᾿ ἐκείνους. Ἐκεῖνοι γάρ ἐπί τόν τάφον δραμόντες μόνα τά ὀθόνια εἶδον καί τό σουδάριον, αὕτη δέ διά τήν ἐνδιάθετον καί ἐπίμονον καρτερίαν, ἅ τε παραμείνασα μέχρι τέλους καί τῇ θύρᾳ τοῦ σπηλαίου ἐνδιατρίβουσα, οὐ τούς ἀγγέλους μόνον, ἀλλά καί αὐτόν τόν Κύριον τῶν ἀγγέλων ἐκ νεκρῶν ἀναστάντα σαρκί πρό τῶν Ἀποστόλων ἑώρακε καί αὐτήκοος αὐτοῦ γέγονε καί τῶν ἀπό τοῦ θείου στόματος αὐτοῦ προσταγμάτων διάκονος.

Ὁ δέ ναός οὗτος ἐκείνου τοῦ σπηλαίου τύπος ἐστί, μᾶλλον δέ καί πλέον ἔχει τοῦ τύπου, ἄλλο σχεδόν ἐκεῖνο ὑπάρχον˙ ἔχει γάρ τόπον, ἐν ᾧ τίθεται τό σῶμα τό δεσποτικόν, τό ἐνδότερον τοῦ καταπετάσματος καί τήν ἐν αὐτῷ πανίερον τράπεζαν. Ὅστις οὖν ἐνδιαθέτως ἐπί το θεῖον ὄντως καί θεοδόχον τοῦτον σπήλαιον προστρέχει καί προσεδρεύει καί παραμένει μέχρι τέλους, συνάγων καί ἀνατείνων πρός Θεόν τήν αὐτοῦ διάνοιαν, οὐ μόνον ἐπιγνώσεται τούς ἐν αὐτῇ τῆς θεοπνεύστου Γραφῆς λόγους, οἷόν τινας ἀγγέλους ἐξαγγέλλοντας περί τε τῆς θεότητος καί τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ δι᾿ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντος Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί αὐτόν ἀσφαλῶς ὄψεται τόν Κύριον τοῖς τῆς διανοίας ὀφθαλμοῖς, οὐ πολύ δέ εἰπεῖν καί τοῖς τοῦ σώματος. Ὁ γάρ μετά πίστεως βλέπων τήν μυστικήν τράπεζαν καί τόν ἐν αὐτῇ προτιθέμενον ἄρτον τῆς ζωῆς, αὐτόν ὁρᾷ τόν ἐνυπόστατον Λόγον τοῦ Θεοῦ, σάρκα δι᾿ ἡμᾶς γενόμενον καί σκηνώσαντα ἐν ἡμῖν κἄν ἑαυτόν ἄξιον παράσχῃ πρός ὑποδοχήν, (σελ. 592) οὐχ ὁρᾷ μόνον, ἀλλά καί μέτοχος αὐτοῦ γίνεται καί ἔνοικον ἑαυτῷ κτᾶται καί τῆς παρ᾿ αὐτοῦ θείας χάριτος πληροῦται καί καθάπερ ἡ Μαρία ἐκεῖνα εἶδεν, ἅ τότε οἱ Ἀπόστολοι ἐπεθύμουν ἰδεῖν, οὕτως οὗτος ἐκεῖνα βλέπειν καί ἐκεῖνον ἀπολαύειν ἀξιοῦται, εἰς ἅ ἐπιθυμοῦσι κατά τόν ἀπόστολον ἄγγελοι παρακύψαι, καί διά τῆς πρός αὐτά θέας καί μεθέξεως θεοειδής ὅλος ἐκτελεῖται.

Οὐκοῦν, ἀδελφοί, τάς παρειμένας πρός ἀρετήν ὑμῶν χεῖρας καί τά παραλελυμένα γόνατα ἀνορθώσατε καί τροχιάς ὀρθάς ποιεῖτε τοῖς ποσίν ὑμῶν, βαδίζοντες τάς ὁδούς Κυρίου τάς εὐθείας, τήν δικαιοσύνην, τήν σωφροσύνην, τήν ἀγάπην, τήν ταπείνωσιν, τήν ἀλήθειαν˙ διεστραμμέναι δέ ὁδοί πάντως καί σκολιαί, τό μῖσος, τό ψεῦδος, ὁ δόλος, ὁ φθόνος, ἡ πλεονεξία, ἡ ὑπερηφανία, καί τά παραπλήσια τούτοις, ἅ μή μόνον πραττόμενα, ἀλλά καί μόνον ἀγαπώμενα καί μελετώμενα κατά νοῦν, ἄξιον ποιεῖ τόν ἄνθρωπον, Θεός δέ εἰς καρδίαν ὁρᾷ, καί αὐτός ἐστιν ὁ τάς καρδίας ἑτάζων καί τούς νεφρούς.

Ἀλλ᾿ ἡμεῖς ἀθροιζόμενοι ἐν τῷ ναῷ τοῦ Θεοῦ, «ἀναζωσάμενοι τάς ὀσφύας τῆς διανοίας ὑμῶν, κατά τήν τοῦ κορυφαίου τῶν Ἀποστόλων Πέτρου φωνήν, καί νήφοντες τελείως, ἐλπίσατε ἐπί τήν φερομένην ὑμῖν χάριν ἐν ἀποκαλύψει Ἰησοῦ Χριστοῦ» οὐδέ γάρ ἐστι δυνατόν τόν ἐπί τῆς ἱερᾶς τοῦ Θεοῦ ἐκκλησίας ἑστῶτα καί συνάγοντα τόν οἰκεῖον νοῦν καί πρός τόν Θεόν ἀνατείνοντα καί τήν (σελ. 594) διάνοιαν τῶν ἱερῶν ἀσμάτων ἀπ᾿ ἀρχῆς ἄχρι τέλους ἐμμελετῶντα καί προσανέχοντα, μή τήν θείαν ἀλλοίωσιν ἀλλοιωθῆναι, ἀναλόγως τῇ πρός τόν Θεόν καί τά θεῖα λόγια μελέτη˙ θέρμη γάρ τις ἐγγίνεται τῇ καρδίᾳ διά τῆς μελέτης ταύτης, ὡς μυίας τούς πονηρούς ἀποσοβοῦσα λογισμούς καί πνευματικήν εἰρήνην καί παράκλησιν ἐμποιοῦσα τῇ ψυχῇ καί τόν ἁγιασμόν τῷ σώματι παρέχουσα, κατά τό εἰπόντα, «ἐθερμάνθη ἡ καρδία μου ἐντός μου καί ἐν τῇ μελέτῃ μου ἐκκαυθήσεται πῦρ». Καί τοῦτό ἐστιν ὅ καί τις τῶν θεοφόρων πατέρων ἐδίδαξεν ἡμᾶς λέγων, «πᾶσαν σου σπουδήν ποίησον, ἵνα ἡ ἔνδον σου ἐργασία κατά Θεόν ᾖ, καί νικήσεις τά ἔξω πάθη». Πρός τοῦτο καί ὁ μέγας Παῦλος ἡμᾶς προτρεπόμενος, «Πνεύματι», φησί, «περιπατεῖτε καί ἐπιθυμίαν σαρκός οὐ μή τελέσητε».

Διό καί ἀλλαχοῦ παραγγέλλει γράφων, «στῆτε περιζωσάμενοι τήν ὀσφύν ὑμῶν ἐν ἀληθείᾳ» ὡς τοῦ λογισμοῦ στρεφομένου περί τά θεῖα καί παραμένοντος τῇ κατά Θεόν ἀληθείᾳ, τό ἐπιθυμητικόν τῆς ψυχῆς ἐπέχοντος καί περιέποντος καί τάς σαρκικάς ἐπιθυμίας ἀπωθουμένου, τῶν δέ σαρκικῶν λογισμῶν παυσαμένων ἀφ᾿ ἡμῶν, παραλαβοῦσα τήν ψυχήν ἠρεμοῦσαν ἡ τοῦ Πνεύματος χάρις, τῶν μελλόντων ἐκείνων γεύει καί ἀπορρήτων ἀγαθῶν, ἅ ὀφθαλμός ἐμπαθοῦς καί ἀμελοῦς οὐκ οἶδε, καί οὖς οὐκ ἤκουσε, καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη τοιούτου˙ καί ἡ γεῦσις αὕτη ἀρραβών ἐστιν αὐτῶν, καί ἡ τούς ἀρραβῶνας τούτων δεχομένη καρδία πνευματική γίνεται καί τῆς οἰκείας σωτηρίας λαμβάνει πληροφορίαν. Οὐκοῦν εἴ τις ἐθέλοι τήν πληροφορίαν ταύτην κτήσασθαι καί (σελ. 596) περί τῶν πνευματικῶν ἀρραβώνων τούτων ἀκριβῶς μαθεῖν, πολιτεύεσθω καθάπερ νῦν ὑφηγήσατο καί ὑπέδειξεν ὁ λόγος˙ οὕτω γάρ καί συμπολίτης ἔσται τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ καί κοινωνός τῶν ἐπηγγελμένων ἐκείνοις αἰωνίων καί ἀπορρήτων ἀγαθῶν.

Ὧν γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, χάριτι καί φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ πρέπει δόξα, κράτος, τιμή καί προσκύνησις, σύν τῷ ἀνάρχῳ αὐτοῦ Πατρί καί ζωοποιῷ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Για ενημέρωση σχετικά με τα νέα, τις εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και το έργο μας παρακαλούμε συμπληρώσετε τα παρακάτω στοιχεία. Για τους όρους προστασίας δεδομένων δείτε εδώ.