ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ   ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ"
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ   ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ    ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Φωνή Κυρίου | Διακονία | Εορτολόγιο | Πολυμέσα

πίσω


ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Πρόλογος

Οι πηγές της πίστεως 1-12

Ο Χριστιανικός Θεός 13-21

Ο Χριστιανικός Θεός 22-28

Ανθρωπολογία 29-39

Ανθρωπολογία 40-55

Τριαδολογία 56-65

Χριστολογία 66-72

Χριστολογία 73-78

Η Θεοτόκος 79-83

Η Απολύτρωση 84-94

Εκκλησιολογία 95-101

Εκκλησιολογία 102-113

Η Θεία Χάρις 114-121

Η δικαίωση του ανθρώπου 122-132

Η πλήρωση του Ευαγγελικού Νόμου 133-138

Τα μέσα της χάριτος 139-147

Τα μέσα της χάριτος 148-157

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 158-168

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 169-172

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 173-191

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 192-201

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 202-206

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 207-213

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 214-217

Σημειώσεις

ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΣΥΜΒΟΛΟΥ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Πρόλογος

Εισαγωγή

Αρθρον πρώτον

Αρθρον δεύτερον

Αρθρον τρίτον

Αρθρον τέταρτον

Αρθρον πέμπτον

Αρθρον έκτον

Αρθρον έβδομον

Αρθρον όγδοον

Αρθρον ένατον

Αρθρον δέκατον

Αρθρον ενδέκατον

Αρθρον δωδέκατον

Παράρτημα

Εντολή πρώτη

Εντολή δευτέρα

Εντολή τρίτη

Εντολή τετάρτη

Εντολή πέμπτη

Εντολή έκτη

Εντολή εβδόμη

Εντολή ογδόη

Εντολή ενάτη

Εντολή δεκάτη

Υποσημειώσεις

1 - 25

26 - 50

51 - 75

76 - 100

101 - 150

151 - 200

201 - 250

251 - 300

301 - 350

351 - 400

401 - 450

451 - 491

Οτε πλιν εναι ψιλ, νοματικ δικριση στ θετητα, νομα πο κατ᾿ οσαν δν λγει τποτε, εναι κεν περιεχομνου. Η γννηση εναι πραγματικ ποστατικ δικριση, χωρς ατ ν πιφρει σνθεση κα κατατομ στν οσα τς θετητος. Δηλνει τν τρπο πρξεως το Υο. Οτι δηλαδ Υἱός πρχει, πειδ γεννται π τν Πατρα. Εναι δικριση θεοπρεπς, νεξιχναστη κα νερμνευτη.

Η γννηση το Υο εναι ἀΐδια. Αν κα Υἱός δν εναι ναρχος κατ τν κ το Πατρς προλευση, εναι ναρχος κατ τν ποψη τς χρονικς ρχς. Η Σνοδος δ στοχεει στν ναρεση τς κακοδοξας το ᾿Αρεου, ποος, δεχμενος τν Υἱόν ς κτσμα, πρριπτε τ χρονο τς πρξες του, λγοντας τι δν πρχε πντοτε κα δν πρχε προτο δημιουργηθε π τν Πατρα. Περισστερα μως περ ατο στ συνχεια τς κθσες μας. Δν χει, λοιπν, χρονικ ρχ Υἱός, εναι ἀΐδιος. Αλλωστε ο χρονικς κατηγορες καμι σχση δν μπορον ν χουν πρς τ πειροτλειο ν, τν Θε. Εναι κατηγορες πο σχουν ποκλειστικ στ φυσικ κκλο τν κτισμτων. Ο χρνος λλωστε δν πρχει οσιαστικ. Εναι πλσμα τς δικς μας φαντασας, τ ποον πινοομε γι ν σημαδψουμε τν κνηση κα τν ξλιξη τν φυσικν κτισμτων κα φυσικ το αυτο μας. Στ μεταφυσικ μως πεδο πρξεως το Θεο ττοιες κατηγορες εναι ντελς περιττς κα χρηστες. Δν πρχει τ «πρτερον» κα τ «στερον» στς σχσεις τν τριαδικν προσπων. Μι ττοια δα κα ντιφατικ εναι κα παρλογη. Διτι, πς θ ταν Θες Πατρ, ν δν πρχε πντοτε Υἱός το ποου κενος ν εναι Πατρ; Τ ποστατικ δωμ του πομνως τ φελει στ γννηση το Υο. Εναι Πατρ νσω γενν τν Υἱό. Χωρς τ γννηση θ κατρρεε κα τ δικ του ποστατικ δωμα. Θ χανε τν πατρτητ του κα σ τελικ νλυση θ καταστρεφταν κα δικ του ννοια. Τ πρσωπα τς Τριαδικς θετητος συνυπρχουν ϊδως στν πειρη οσα το Θεο. «Αμα Πατρ, μα Υἱός, μα κα Πνεμα γιον», χωρς μεστητες, ποστσεις κα χρονικ διαστματα. Ενα νιαο λον, συνεχς κα διαχριστο.

Τν ϊδιτητα τς γεννσεως το Υο κφρζει χρονικς προσδιορισμς «πρ πντων τν αἰώνων». Πρν π κθε ρχ, χωρς φετηρα χρονικ. Στ σημεο ατ πρπει ν᾿ ποκλεσουμε τ θεωρα περ διπλς γεννσεως το Λγου, τν ποαν δδαξαν ρισμνοι ᾿Απολογητς στν ρχαιτητα119. Οτι δηλαδ Λγος το Θεο γεννται σ δο φσεις π τν Πατρα· μαν ς νδιθετος Λγος, πρχων σωτερικς στν Θε, κα μαν ς προφορικς, προβαλλμενος πρς τ ξω π τν Πατρα, δι ν πραγματοποισει τ δημιουργα. Η θεωρα ατ, θτουσα σ μφιβολα τν ϊδιτητα τς γεννσεως το Υο το Θεο, εναι πολ πικνδυνη, καταλγουσα –ς κα κατληξε– στν ᾿Αρειανισμ. Γι᾿ ατ κα δν βρκε ερτερη πχηση στ συνεδηση τς ᾿Εκκλησας. Οτι φυσικ μσ το Υο δημιουργθηκαν τ ντα, εναι δδαγμα πστεως γις. Ατ μως καμι σχση δν μπορε ν χει μ τ γννηση το Λγου, ποα εναι σχετη μ τ δημιουργικ βουλ το Θεο, ποτελοσα σωτερικν ναγκαιτητα στν οσα το Θεο.

Στ σημεονατ, πρν προβομε στν ξταση κα τς πλοιπης περ Χριστο διδασκαλας το παρντος ρθρου, καλν θ εναι ν δομε ποι ταν αρετικ διδασκαλα το ᾿Αρεου120, ποα γινεν φορμ συγκλσεως τς Α Οκουμενικς Συνδου.

Κατ τν Αρειο, μνον Θες Πατρ εναι γννητος, ναρχος κα αἰώνιος, ατιος κα δημιουργς λων τν ντων πο βρσκονται ξω π ατν, τ ποα εναι κτσματα δικ του στ χρνο. Σ᾿ ατ περιλαμβνεται κα Υἱός. Στν ρχν πρχε μονχα Θες· δν πρχαν κμη Λγος κα Σοφα του. Κατπιν, θλοντας ν δημιουργσει τ ντα, πλασε κποιον πο νμασε Λγον κα Σοφαν κα Υἱόν, στε μσ ατο ν δημιουργσει λους μς. Δν θ πρχε φυσικ Υἱός, σ περπτωση πο Θες δν θελε ν μς δημιουργσει. Συνεπς Θες δν ταν πντοτε Πατρ, οτε Υἱός πρχεν π τν ρχ, λλ πλστηκε κα ατς π τ μηδν, κατ τν διο τρπο πο πλστηκαν κα τ πλοιπα ντα. Ο Αρειος λεγε· «Ην ποτε ( Υἱός) τε οκ ν κα οκ ν πρν γνηται, λλ᾿ ρχν το κτζεσθαι σχε κα ατς». Ο Υἱός πλστηκε μ τ θλημα κα τ βουλ το Θεο κα δι τοτο εναι «κτσμα κα ποημα», «κτσμα μως Θεο τλειον».

Ο Υἱός συνεπς δν εναι διος μ τν Πατρα. Δν εναι ληθινς «κατ φσιν» Θες, λλ᾿ γινε Θες μνο «κατ μετοχν χριτος». Η φση του δν εναι ατ μ τν οσα το Πατρς, οτε εναι φσει ληθινς Λγος το Πατρς, λλ εναι να τν ποιημτων κα γενητν, καταχρηστικς μνον λεγμενος Λγος το Θεο. Εναι δ νμοιος μ τν οσα κα τν διτητα ατο πο τν γννησε.

Δι τοτο Υἱός δν εναι τρεπτος πως Πατρ, λλ τρεπτς, μνοντας στ γαθ μνο μ τ δναμη το ατεξουσου του. Ο Θες, προβλποντας τι Υἱός μελλε ν γνει καλς, τν προρισε σ᾿ ατ, πο κατπιν, ς νθρωπος, πτυχε μ τ δικ του ρετ. ᾿Απ τν λλη μερι Υἱός, ς κτσμα πεπερασμνο κα γχρονο, δν μπορε ν γνωρσει τν πειρο Θε. Δν γνωρζει τν Πατρα κριβς, οτε τν βλπει πως εναι, λλ᾿ οτε κα τν κατανοε. Διτι, πλασμνος στ χρνο, δυνατε ν γνωρσει τν πειρο κα ναρχο. Τ δια λεγε Αρειος κα γι τ Πνεμα τ γιον.

᾿Επκεντρο τς διδασκαλας ταν –πως βλπουμε– ρνηση τς θετητος το Λγου. Ο Αρειος δν μποροσε ν δεχτε δο γννητα. Σ᾿ ατ τν μπδιζαν ο φιλοσοφικς προκαταλψεις του. ᾿Αγννητος εναι μονχα Θες. Ο,τι λλο πρχει ξω π ατν εναι ποημα, κτσμα δικ του στ χρνο. Οτε Υἱός οτε τ Πνεμα τ γιον ξαιρονται π τν καννα ατν. Ο Λγος, ς δημιοργημα, εναι π τ φση του λλοιωτς κα τρεπτς. Δν χει σημασαν ν εναι τ τελειτερο τν κτισμτων. Σημασαν χει τι εναι ξνος τς οσας το Πατρς, περιορισμνος κα πεπερασμνος. Ο δοξασες ατς κατσκαβαν τς βσεις πνω στς ποες στηριζταν τ οκοδμημα τς πστεως, κθεμελωναν τν ᾿Εκκλησα, κα κοβαν τς ρζες το Χριστιανισμο, ποος ταν κλνητα χτισμνος στν πτρα τς πστεως στ θετητα το δρυτ του.

Η Α Οκουμενικ Σνοδος ντιμετπισε σθεναρ τν ᾿Αρειανισμ. Ας παρακολουθσουμε τς δογματικς διατυπσεις της.

προηγούμενη  επόμενη

Για ενημέρωση σχετικά με τα νέα, τις εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και το έργο μας παρακαλούμε συμπληρώσετε τα παρακάτω στοιχεία. Για τους όρους προστασίας δεδομένων δείτε εδώ.