Η ζωή μετά θάνατον κατά την ορθόδοξη παράδοση
Jean Claude Larchet

Μετάφραση: ΔρΘ Θεοφάνης Λ. Δρακόπουλος

Μία μοναδική και πρωτότυπη μελέτη για την περί θανάτου ορθόδοξη παράδοση, εκπονηθείσα από τον διεθνούς φήμης Πατρολόγο. Το έργο παρουσιάζει με εμβριθή τρόπο τη θεολογική θεώρηση της φύσης του θανάτου, την πνευματική δοκιμασία που συνεπάγεται η έλευσή του για τον μελλοθάνατο και τους οικείους του, τη διδασκαλία περί δοκιμασίας της ψυχής από τα τελώνια από την 3η μέχρι και την 9η ημέρα, την είσοδο της ψυχής στον άλλο κόσμο και την μερική κρίση της κατά την 40η ημέρα, την μέση κατάσταση της ψυχής μέχρι την τελική κρίση, την ορθόδοξη αναίρεση της ρωμαιοκαθολικής διδασκαλίας περί καθαρτηρίου πυρός, τις σχέσεις μεταξύ ζώντων και κεκοιμημένων και την ανάγκη των παρακλήσεων και των προσευχών υπέρ τεθνεώτων, τη διδασκαλία περί τελικής κρίσεως, αναστάσεως των νεκρών και αιώνιας ζωής και τη σύνδεσή της με την χριστιανική θεώρηση της ζωής ως πνευματικής προετοιμασίας για τον θάνατο και την αιώνια ζωή. Ο συγγραφέας παραθέτει πλήθος σχετικών βιβλικών και πατερικών χωρίων, ενώ δίδει μεγάλη σημασία στην εφαρμογή της περί θανάτου ορθοδόξου παραδόσεως και στον λειτουργικό βίο της Εκκλησίας. Μία αξεπέραστη έρευνα που δίδει ορθόδοξες απαντήσεις σε όλα τα περί θανάτου ερωτήματα του αναγνώστη.

Σχ. 15Χ22, Σελ. 408, Τιμ. 15€.

Ερμηνεία του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου
Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
Μετάφραση: Γεώργιος Αβραμόπουλος

Η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος προσφέρει στο αναγνωστικό κοινό τη θεολογική, αγιοπνευματική ερμηνεία του κατά Ιωάννην ευαγγελίου υπό του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς (1894-1979). Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Άγιος Ιουστίνος είναι σημείο αναφοράς για τη θεολογική, πνευματική και εκκλησιαστική πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον σύγχρονο κόσμο. Οι ερμηνευτικές του εργασίες δεν είναι απλώς θεολογικά συγγράμματα, αλλά λειτουργούν ως παράθυρα προς την εμπειρία της Εκκλησίας και την εμβάθυνση στην αποκάλυψη του Χριστού δια της Αγίας Γραφής.

Σχ. 17Χ24, Σελ. 576, Τιμ. 17€.

Αυτουργία, Κύηση και πρόσωπα- Δοκίμια για την υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής
Επιμ . Bruce P. Blackshaw, Daniel Rodger, Nicholas Colgrove
Μετάφραση: Πολυξένη Τσαλίκη

Το παρόν έργο προσφέρει μία διεπιστημονική προσέγγιση με βάθος γύρω από την ηθική αξία της ανθρώπινης ζωής, τη φύση του εμβρύου, και την ηθική αυτουργία σε σχέση με την εγκυμοσύνη και την έκτρωση. Συνδυάζει φιλοσοφία, ηθική, νομική και θεολογία, δημιουργώντας ένα πολύπλευρο υπόβαθρο για την κατανόηση της ανθρώπινης ζωής και της έννοιας του «προσώπου» από πολλές οπτικές γωνίες. Αυτή η πολυφωνία διαφωτίζει τον αναγνώστη και του επιτρέπει να εξετάσει το ζήτημα πέρα από ιδεολογικά στερεότυπα.

Επιπλέον, αναλύει την έννοια της προσωπικής αυτουργίας. Η έννοια της αυτουργίας- του δρώντος προσώπου που φέρει ηθική ευθύνη- είναι κεντρική. Το βιβλίο εστιάζει στο πώς η εγκυμοσύνη μεταμορφώνει τη σωματική και ηθική αυτονομία της γυναίκας και εξετάζει το πώς μπορούμε να εννοήσουμε αυτήν την ευθύνη δίχως τιμωρητική διάθεση, αλλά με φιλόσοφη κατανόηση. Ακολούθως, αντιμετωπίζει το έμβρυο ως πρόσωπο, καθώς ένα από τα επίμαχα φιλοσοφικά ερωτήματα είναι πότε αρχίζει η ανθρώπινη ζωή να έχει ηθική αξία- και αν το «έμβρυο» είναι πρόσωπο με δικαιώματα. Οι συγγραφείς επιχειρούν συστηματική ανάλυση αυτών των όρων και παραθέτουν επιχειρήματα υπέρ της ηθικής ισότητας των αγέννητων ανθρώπων.

Παράλληλα, αντιμετωπίζει τις τυχόν εναλλακτικές θεωρήσεις με σεβασμό· δηλαδή δεν πρόκειται για ένα μονομερές έργο υπέρ μιας στάσεως. Πολλά κεφάλαια εμπλέκονται με λεπτότητα και κριτικά με φιλοσοφικά επιχειρήματα περί της έκτρωσης, και επιχειρούν να τα ανασκευάσουν με ορθολογικά μέσα, όχι συναισθηματισμούς.

Σχ. 17Χ24, σελ. 432, Τιμ. 14€.

Α΄ Οικουμενική Σύνοδος Νίκαια της Βιθυνίας-325 μ.Χ.- Ιστορικοδογματική θεώρηση
Μητροπολίτου Μεσσηνίας Χρυσοστόμου Σαββάτου, Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών

Στο έργο του Σεβ. Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, το οποίο εκπονήθηκε και εκδόθηκε επί τη ευκαιρίᾳ των εορτασμών των 1.700 ετών από τη σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (325-2025), παρουσιάζεται το ιστορικοδογματικό έργο και η προσφορά της τόσο σε θεολογικό επίπεδο, όσο και σε γενικότερα θέματα του εκκλησιαστικού βίου. Κορυφαίο έργο της Συνόδου υπήρξε αναμφιβόλως η αποτυπωθείσα στο Σύμβολο της Πίστεως Χριστολογία της, το οποίο αποτελεί επεξεργασία τοπικών βαπτιστηρίων Συμβόλων, καθώς και οι θεσπισθέντες υπ’ αυτής είκοσι ιεροί Κανόνες. Το έργο αποτελείται από Εισαγωγή, το Α΄ Κεφάλαιο στο οποίο παρουσιάζονται οι χριστολογικές διδασκαλίες του Αρείου και η αντιμετώπισή τους, το Β΄ Κεφάλαιο, στο οποίο παρουσιάζεται η προετοιμασία και η σύγκληση της Συνόδου, το Γ΄ Κεφάλαιο, στο οποίο εκτίθεται το θεολογικό της έργο και κυρίως το Σύμβολο της Πίστεως, ενώ στο Δ΄ Κεφάλαιο παρουσιάζονται οι 20 ιεροί Κανόνες της Συνόδου και η θέση της για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα. Το έργο κατακλείεται από Επίλογο-Συμπεράσματα, πλούσια βιβλιογραφία και παράρτημα με τα κείμενα του Συμβόλου της Πίστεως και τους Κανόνες της Συνόδου.

Σχ. 14Χ24, Σελ. 160, Τιμ. 7€.

Περί το αλάθητον της Εκκλησίας εν τη Ορθοδόξω Θεολογία
Στυλιανού Στ. Χαρκιανάκι, Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας (†)

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου καταδεικνύεται περίτρανα ότι το σπουδαιότατο εκκλησιολογικό θέμα του αλαθήτου της Εκκλησίας ταυτίζεται με την ίδια την ουσία της, την ορθή πίστη της. Η Εκκλησία, και μάλιστα η Ορθόδοξη ως συνέχεια της αρχαίας αδιαίρετης χριστιανικής Εκκλησίας, είναι γνήσια και αλάθητη, επειδή διατηρεί την ουσία, την πίστη της, ακέραιη και ανόθευτη. Την απαρασάλευτη αυτή βάση της τεκμηριώνει ο Αρχιεπίσκοπος ιστορικοδογματικά και συστηματικά, μέσα από τις μαρτυρίες της Αγίας Γραφής, τη σημασία της Αποστολικής διαδοχής, τη συνείδηση της Εκκλησίας και τις Οικουμενικές Συνόδους. Παράλληλα, δεν παραλείπει να αναφερθεί σε δύο πλανημένες ακρότητες, όπως είναι το παπικό πρωτείο και το αλάθητο του Πάπα, και στη Sobornost «καθολική» θεωρία του Ρώσου θεολόγου Α. Chomiakov.

Σχ. 17x24, σελ. 232, τιμή: 10 €.

Η ζύμη του Ευαγγελίου
Μητροπολίτου Φαναρίου Αγαθαγγέλου,
Γεν. Διευθυντού της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος

Επανεκδόθηκε επηυξημένη και σε χαρτόδετο εξώφυλλο η συλλογή εμβριθών ομιλιών του συγγραφέως σε ευαγγελικές περικοπές και σε σημαντικές εορτές του έτους, ένα πόνημα το οποίο βοηθά τους πιστούς να βιώσουν την εν Χριστώ ευχαριστιακή εμπειρία και να κατανοήσουν βαθύτερα τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Η έκδοση αφιερώνεται στη μνήμη του μεγάλου βιβλικού Θεολόγου, Μητροπολίτου Γόρτυνος, κυρού Ιερεμίου (Φούντα).

Σχ. 14Χ21, Σελ. 418, Τιμ. 15€.

Ιστορία ενός μικρού αγγέλου
Αθηνάς Ντάσιου - Γιάννου

Ένας μικρός άγγελος κάνει το πρώτο του ταξίδι προς τη γη. Εκεί συναντά ανθρώπους - μικρούς και μεγάλους. Σπέρνει αγαθές σκέψεις, αποτρέπει ατυχήματα, γαληνεύει τους θυμούς και γλυκαίνει τον πόνο των ανθρώπων (ρωσική έκδοση).

Σχ. 22Χ28, Σελ. 28, Τιμ. 6 €.

†20 Σεπτεμβρίου

Μεγαλομάρτυρος Ευσταθίου, Θεοπίστης και των υιών αυτών Αγαπίου και Θεόπιστου

Σωφρονίου Ευστρατιάδου, Μητροπολίτου πρ. Λεοντοπόλεως (†),
Αγιολόγιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκδ. Αποστολικής Διακονίας,
Αθήνα 2025 5, σελ. 304-305

Στρατηλάτης Ρωμαίος εν τοις χρόνοις του Τραϊανού (98-117) εθνικός και περίβλεπτος εν Ρώμη. Εις την Χριστόν πίστιν επέστρεψε δια θεοσημείας, ιδών κατά το κυνήγιον έλαφον σταυρόν εις τα κέρατα φέρουσαν και ακούσας φωνήν εξ αυτού ως ο Παύλος, δι’ ης εκαλλείτο εις την ορθήν πίστιν. Πιστεύσας και βαπτισθείς ο πρώην Πλακίδας καλούμενος μετωνομάσθη Ευστάθιος, μετ’ αυτού δε και η γυνή αυτού Τατιανή μετονομασθείσα Θεοπίστη και τα δύο αυτών τέκνα Αγάπιος και Θεόπιστος. Υποστάς φοβεράς δοκιμασίας και συμφοράς, απωλέσας κατά τι ταξίδιον την γυναίκα και τα τέκνα και την περιουσίαν του πάσαν, περιήρχετο επαιτών επί πολλά έτη πλανώμενος ο άλλοτε πλούσιος και ευτυχής. Αλλ’ ότε δια τας βαρβαρικάς επιδρομάς ανεζητήθη υπό του βασιλέως και ηγηθείς της στρατιάς επέστρεψεν εν Ρώμη νικητής, ανέκτησε πάσαν την προτέραν αυτού κοινωνικήν θέσιν και επανεύρε και την οικογένειαν αυτού. Προσταχθείς δε υπό του Αδριανού (117-138) να προσφέρη θυσίαν και αρνηθείς εβλήθη εν χαλκώ ταύρω πυρωθέντι μετά της οικογενείας αυτού και εν αυτώ ετελειώθησαν άπαντες. Τελείται δε η σύναξις αυτών εν τω μαρτυρείω αυτών τω όντι εν τω Δευτέρω.

Ευστάθιον βους παγγενή χαλκούς φλέγει
και παγγενή συ του Θεού σώζεις, Λόγε.
Εικάδι Ευστάθιος γενεή άμα εν βοί εκαύθη

† 23 Σεπτεμβρίου

Ιωάννης Νεομάρτυς, ο εκ Κονίτσης

Μητροπολίτου Φαναρίου Αγαθαγγέλου,
Γενικού Διευθυντού της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος,
Οι Νεομάρτυρες του Γένους, εκδ. Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2021, σελ. 188-189

Ο Άγιος Νεομάρτυρας Ιωάννης γεννήθηκε στην κωμόπολη Κόνιτσα από γονείς ευγενείς Μουσουλμάνους. Ο πατέρας του ήταν Δερβίσης και κατείχε το αξίωμα του Σεΐχη. Σε ηλικία 20 ετών κατετάγη στο τάγμα των Δερβίσηδων. Αφού πέρασε ικανό χρόνο στα Ιωάννινα, ήλθε στην τότε κωμόπολη Βραχώρι (Αγρίνιο) και κατοίκησε στο οίκημα που λεγόταν Μουσελίμ σεράι. Αφού αναδείχθηκε στο υψηλό αξίωμα του Δερβίση στο Βραχώρι, αιφνιδίως άρχισε να νηστεύει και να διάγει χριστιανικό βίο, μάλιστα απεκδύθηκε τα ενδύματα του Δερβίση και φόρεσε άλλα, αυτά που φορούσαν οι Χριστιανοί. Μετέβη στην Ιθάκη, όπου δέχθηκε το άγιο βάπτισμα και ονομάσθηκε Ιωάννης. Αφού επανήλθε στην Αιτωλία, νυμφεύθηκε στο χωριό Μαχαλάς και ασκούσε το επάγγελμα του αγροφύλακα.

Ο Σεΐχης πατέρας του, όταν έμαθε την αποστασία του υιού του, έστειλε σε αυτόν κάποιους ανθρώπους, για να τον μεταπείσουν, αλλά ο Μάρτυρας απέστρεψε το πρόσωπό του από αυτούς. Συνελήφθη από στρατιώτες του Μουσελίμη του Βραχωρίου και προσήχθη ενώπιον του άρχοντος αυτού, δήλωσε με παρρησία τον Χριστό και την αποστροφή του προς την θρησκεία του Μωάμεθ. Βασανίσθηκε με βαρύτατα δεσμά, ενώ στο τέλος οδηγήθηκε μπροστά σε ένα πλάτανο, όπου ο δήμιος τον αποκεφάλισε στις 22 Σεπτεμβρίου 1814. Το τίμιο σώμα του, μαζί με την κεφαλή του, το έριξαν σε παρακείμενο ρέμα, απ’ όπου τα παρέλαβαν οι Χριστιανοί και τα ενταφίασαν σε έναν αγρό στο Βραχώρι. Μαρτύριο του Αγίου αυτού συνέγραψε ο Γεώργιος Αναγνώστης Ιατρίδης ο εκ Καρπενησίου.

Μία ἄλλη λανθασμένη ἀντίληψη : ἡ μετεμψύχωση

Jean Claude Larchet, Η ζωή μετά θάνατον κατά την ορθόδοξη παράδοση
εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2025, σελ. 219-223.

Ὁρισμένοι Πατέρες ἀνέλαβαν ἐπίσης τήν πολεμική ἐναντίον μιᾶς πολύ διαδεδομένης θεωρίας κατά τήν ἀρχαιότητα (1), πού σχετίζεται μέ τήν τύχη τοῦ ἀνθρώπου μετά θάνατον, αὐτή τῆς Μετεμψυχώσεως (2). Ἡ ἀναβίωση τῆς θεωρίας αὐτῆς ἀπό τή Θεοσοφία καί τό κίνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς (New Age) ὑπό τήν ἐπίδραση τῶν θρησκειῶν τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς (Ἰνδουϊσμός , Βουδδισμός) μᾶς ὑποχρεώνει νά παραθέσουμε συνοπτικά τά ἐπιχειρήματα τῆς πολεμικῆς τους καί νά διευκρινήσουμε τήν χριστιανική θέση ἐπί τοῦ θέματος.

Ὁ Εἰρηναῖος Λυῶνος, ἔνθερμος ὑποστηρικτής τῆς ἑνότητας τῆς ἀνθρώπινης ὑπάρξεως, σημείωνει: « Ὁ Κύριος ἐδίδαξε ρητῶς ὅτι οἱ ψυχές παραμένουν ὡς ἔχουν χωρίς νά περνᾶνε σέ ἄλλα σώματα. Διατηροῦν ἀκόμη καί τά ὅποια χαρακτηριστικά τοῦ σώματος, μέ τό ὁποῖο ἦσαν δεμένες, ἐνῶ ἐνθυμο ῦνται πράξεις πού ἔκαναν στόν κόσμο τοῦτο» (3). Ὁ Θεόφιλος Ἀντιοχείας κατηγορεῖ τήν παράλογη, ὀλέθρια καί ἐπιβλαβή αὐτή διδασκαλία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁ ἀνθρωπος μπορεῖ νά γίνει λύκος, σκύλος, ὄνος ἤ ὁποιοδήποτε ἄλλο ἄλογο ζῶο (4).

Ὁ Διονύσιος Ἀρεοπαγίτης ἀπό τήν πλευρά του προβάλλει ἕνα ἄλλο ἐπιχείρημα πνευματικῆς φύσεως, ἀφοῦ θεωρεῖ ὅτι μεταξύ τῶν ἱερόσυλων, ὁρισμένοι ἀ ποδίδουν στίς ψυχές τή δυνατότητα μετεμψυχώσεων, ἀ δικώντας κατ ’ αὐτόν τόν τρόπο τά σώματα, τά ὁποῖα μοιράσθηκαν τούς κόπους τῶν ψυχῶν, ἀφοῦ τά ἀποστεροῦν ἀπό τίς θεῖες ἀνταμοιβές πού τούς ὀφείλονται στό τέλος μι ᾶς θεάρεστης διαδρομ ῆς τους (5).

Περισσότερα