Ναοί, Μονές και ευαγή Ιδρύματα της Βασιλίδος Κωνσταντινουπόλεως
Raymond Janin

Οι εκδόσεις της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος σε συνεργασία με την Γενική Γραμματεία Θρησκευμάτων του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων παρουσιάζουν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό το μοναδικό και μεγαλειώδες έργο του Γάλλου Βυζαντινολόγου και Αρχαιολόγου Raymond Janin (1882-1972) μεταφρασμένο από την γαλλική. Πρόκειται για το πρώτο έργο στην παγκόσμια βιβλιογραφία που καταγράφει την ιστορία των ιερών Τόπων της Πόλης, η οποία συνδέθηκε με τη δόξα, τη χαρά, την πίστη και την ελπίδα του Γένους. Μέσα από τις σελίδες του έργου αναδεικνύεται η Βασιλίδα των πόλεων, η πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου, η Παναγιοσκέπαστη Βασιλεύουσα ως ιερότητα και κάλλος πνευματικό. Το δίτομο έργο κοσμείται από μοναδικού κάλλους εικόνες, σχέδια και μινιατούρες.

Α' Τόμος Σχ. 21Χ29, Σελ. 528, Τιμ. 35 €	Β' Τόμος Σχ. 21Χ29, Σελ. 512, Τιμ. 35 €

Αθωνικά αποτυπώματα- Μία εικαστική έκφραση
Θεοφίλου Κεντάρχου

Το παρόν εικαστικό έργο του Κερκυραίου καλλιτέχνη Θεοφίλου Κεντάρχου είναι μία συλλογή υδατογραφιών με μορφές μοναχών και απεικονίσεις ιερών Μονών του Αγίου Όρους. Πρόκειται για ένα λεύκωμα υδατογραφιών, εμπνευσμένων από στιγμές προσευχής και ασκήσεως των μοναχών στο Περιβόλι της Παναγίας. Όπως τονίζει ο ίδιος ο καλλιτέχνης: « Παρακολουθώντας τα πρόσωπα των μοναχών βλέπει κανείς την εσωτερική τους ψυχική κίνηση, την αγωνία τους, την επιθυμία τους, βλέπει την κατάσταση στην οποία ευρίσκονται. Αυτό προσπάθησα να αποτυπώσω. Τα έργα δεν αποτελούν προσωπογραφίες συγκεκριμένων ανθρώπων, όσο ψυχικών καταστάσεων, εικονογραφώντας έννοιες αφηρημένες και απόλυτα πνευματικές».

Σχ. 22Χ28, Σελ. 194, Τιμ. 20 €.

Ανθολόγιο Συμβουλών
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Οι λόγοι του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου μάς εισάγουν στο περιβάλλον της νηπτικής θεολογίας, ήτοι την συνεχή πνευματική εγρήγορση του ανθρώπου, και υπενθυμίζουν στον ευρισκόμενο σε σύγχυση σύγχρονο άνθρωπο τον σκοπό της υπάρξεώς του, την αγιότητα και την ομοίωση με τον Τριαδικό Θεό. Ο ΄Αγιος δίδει απαντήσεις σε πολλά εκκλησιαστικά θέματα και συμβουλές σε πτυχές που αφορούν την καθημερινή ζωή του χριστεπωνύμου πληρώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Την επιμέλεια της παρούσας έκδοσης ανέλαβε η Ιερά Αδελφότητα των Καρτσωναίων της Ιεράς Σκήτης Αγίας Άννης του Αγιωνύμου Όρους του Άθω.

Σχ. 17Χ24, Σελ. 560, Τιμ. 15 €.

Το ταξίδι του ψηφιδωτού στους τόπους και τους χρόνους - Τα ανά την Οικουμένη εντοίχια χριστιανικά ψηφιδωτά
Χριστόφορος Δ. Σωφρονίου, Άρχων Υπομνηματογράφος Μ.τ.Χ.Ε.
Επιμέλεια Δημήτριος Μαυρόπουλος

Ένα μνημειώδες έργο στο οποίο παρουσιάζονται τα ανά την οικουμένη διεσπαρμένα εντοίχια χριστιανικά ψηφιδωτά από τα μέσα του 3ου αιώνα μέχρι την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως (1453). Τις ψηφιδωτές παραστάσεις ο συγγραφέας τις περιγράφει ενταγμένες στο κτίσμα το οποίο κοσμούν (εκκλησία, παρεκκλήσιο, βαπτιστήριο, μαυσωλείο ή και κατακόμβη). Η επιστημονική παρουσίαση των ψηφιδωτών, η οποία γίνεται με γεωγραφικά κριτήρια (Κωνσταντινούπολη, Ρώμη, Θεσσαλονίκη, Ιταλία, Ραβένα, Κύπρος, Ελλάδα, Σικελία, Βενετία κ.α.) διανθίζεται από την παράθεση ιστορικών μύθων και βιογραφιών. Το έργο προλογίζει ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, ενώ πέρα από το πλήθος καλαίσθητων τετράχρωμων φωτογραφιών των ψηφιδωτών, περιέχει πλούσια διεθνή βιβλιογραφία για τον ερευνητή και γλωσσάρι αρχιτεκτονικών όρων.

Σχ. 24Χ29, Σελ. 720, Τιμ. 40 €.

Ο βίος και το μαρτύριο των Αγίων Αικατερίνης και Ευγενίας
Συμεών του Μεταφραστού

Ο βίος και το μαρτύριο των αγίων Αικατερίνης και Ευγενίας, με μετάφραση εισαγωγή και σχόλια του Γ. Δ. Παπαδημητρόπουλου. Στο τέλος του έργου παρατίθενται οι Ασματικές Ακολουθίες των αγίων.

Σχ. 14Χ21, Σελ. 168, Τιμ.4€.

Η αγία Αικατερίνη και η Αίγυπτος
Αθηνάς Ντάσιου-Γιάννου

Ο βίος της μεγαλομάρτυρος αγίας Αικατερίνης, το μαρτύριο της και οι ιδιαίτερες μνήμες και σχέσεις που έχουν οι Έλληνες με την Αίγυπτο.

Σελ. 56, Σχ. 18Χ24, Τιμ.: 6€.

Επετηρίδα 2026

Η Επετηρίδα του 2026 περιέχει το εορτολόγιο του έτους, σημειωματάριο, τηλεφωνική ατζέντα, τις περιόδους νηστείας και χρήσιμες εκκλησιαστικές πληροφορίες.  Το φετινό εγκόλπιο είναι αφιερωμένο στην επέτειο ενενήντα (90) ετών προσφοράς της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Κατήχηση, στην Ιεραποστολή και στη γλώσσα.

Σχ. 9Χ14, Τιμ. 2 €.

Ημεροδείκτης 2026

Ο Ημεροδείκτης τοίχου περιέχει εορτολόγιο του έτους 2026 και μηνύματα για την εορτή κάθε ημέρας ή θέματα που αφορούν τη χριστιανική ζωή. Ο ημεροδείκτης κοσμείται με τετράχρωμη περίτεχνη φορητή εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Σχ. 21Χ29, Τιμ. 4 €.

†21 Νοεμβρίου

Μνήμη τῆς ἐν τῷ ναῷ εἰσόδου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

Ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει σήμερα τήν εἴσοδο τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου, τῆς Παναγίας μας, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Γράφει, μέ ἀφορμή τήν σημερινή θεομητορική ἑορτή, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: "  Ἐπειδή  ἡ Παναγία εἶχε ἔνοικη τή θεοειδῆ χάρη παραπάνω ἀπό ὅλους, ἔπρεπε νά τήν ἀξιώσει τό ἀνώτερο ἀπό ὅλους, νά τήν εἰσαγάγει στά ἅγια τῶν ἁγίων καί... δέν εἰσήχθηκε ἁπλῶς καί μόνο στά ἅγια τῶν ἁγίων, ἀλλά καί κατά κάποιον τρόπο παραλήφθηκε ἀπό τό Θεό σέ συνοίκηση μέ Αὐτόν γιά ὄχι ὀλίγα ἔτη·     ὥστε   ἔτσι στόν κατάλληλο καιρό ν᾽ ἀνοιχθοῦν οἱ οὐράνιες μονές καί νά δοθοῦν γιά ἀΐδια κατοίκια σέ ὅσους πιστεύουν στήν παράδοξη γέννα της... Ἔτσι λοιπόν καί γι᾽ αὐτούς τούς λόγους ἀπετέθη δικαίως σήμερα στά ἅγια ἄδυτα σάν θησαυρός τοῦ Θεοῦ ἡ κόρη πού ἐξελέγη ἀνάμεσα στούς ἐκλεκτούς ἀπό αἰῶνες, πού ἀναδείχθηκε ἁγία τῶν ἁγίων,...".

Ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἡ Παναγία, "διηκόνησε" καί "ὑπούργησε" στό μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας καί τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου διά τῆς σαρκώσεως τοῦ Λόγου καί τῆς θεώσεως τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Γι' αὐτό καί τό πρόσωπο καί ἡ ἀποστολή τῆς Παρθένου Μαρίας μένουν μετέωρα καί ἀκατανόητα, ἐάν δέν συνδεθοῦν μέ τό μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ἡ Θεοτόκος δέν ἐνεργεῖ καί δέν δοξάζεται αὐτονομημένα καί ἀνεξάρτητα ἀπό τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ καί Σωτήρα Χριστό.

Γιά τήν συμβολή τῆς Παρθένου Μαρίας στήν ἐκπλήρωση τοῦ σχεδίου τῆς Οἰκονομίας, δικαιολογημένα ἀποδίδεται τιμή, δόξα καί ὕμνος στήν " ἔχουσα  τά δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος" (Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας), τό σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ Θεοῦ, τό κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν Μητέρα τοῦ "δευτέρου  ἀνθρώπου τοῦ Κυρίου ἐξ οὐρανοῦ", τήν Μητέρα τοῦ "ἐσχάτου  Ἀδάμ", τοῦ "καινοῦ  ἀνθρώπου", τήν ἀληθινή κατά σάρκα Μητέρα τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Στήν ὀρθόδοξη πίστη τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό "χάραγμα" καί τό "σκῆπτρον  τῆς Ὀρθοδοξίας" ( ἅγιος Πρόκλος Κωνσταντινουπόλεως). Καί ἐνῶ "γυναῖκες" λέγονται ἄπειροι καί ἀνθρωποτόκοι ἀμέτρητοι καί παρθένοι μύριαι πλεῖσται καί Μαρίαι εἰσί" γιά τήν ὀρθόδοξη παράδοση καί ζωή, "κυρίως  καί ἀληθῶς, μόνον καί ἰδιώτατον καί κυριώτατον καί σημαντικώτατον ἐστι τῇ ἁγίᾳ ἀχράντῳ καί ἀειδόξῳ Παρθένῳ ὄνομα τό Θεοτόκος" ( Λεοντίου Βυζαντίου,  Κατά  Νεστοριανῶν). Ἐμεῖς δέ, κατανοώντας τή σημασία τῆς σωτηρίας πού μᾶς ἑτοιμάσθηκε διά τῆς Θεοτόκου, ἀποδίδουμε μέ ὅλη τή δύναμή μας τήν εὐχαριστία καί τόν ὕμνο καί ἀναφωνοῦμε μαζί μέ τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ: "Πραγματικά, ἄν ἡ εὐγνώμων γυναῖκα πού ἀναφέρεται στό σημερινό εὐαγγέλιο, μόλις ἄκουσε γιά λίγο τούς σωτηριώδεις λόγους τοῦ Κυρίου, ἀπέδωσε τό μακαρισμό καί τήν εὐχαριστία στήν Μητέρα Αὐτοῦ, ὑψώνοντας τήν φωνή της ἀπό τόν ὄχλο καί λέγοντας πρός τό Χριστό: «καλότυχη εἶναι ἡ κοιλία πού σ᾽ ἐβάστασε καί οἱ μαστοί πού ἐθήλασες» ( Λουκ. 11, 27),  ἐμεῖς  πού ἔχουμε κοντά μας γραμμένα ὅλα τά λόγια τῆς αἰώνιας ζωῆς, καί ὄχι μόνο τά λόγια, ἀλλά καί τά θαύματα καί τά παθήματα καί τήν δι᾽ αὐτῶν ἔγερση τῆς φύσεως μας ἀπό τούς νεκρούς καί ἀνάληψή της ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό, καί τήν δι᾽ αὐτῶν ἐπηγγελμένη σ᾽ ἐμᾶς ἀθάνατη ζωή καί ἀμετάτρεπτη σωτηρία, πῶς δέν θ᾽ ἀνυμνήσουμε καί μακαρίσουμε ἀδιαλείπτως τή Μητέρα Τοῦ Χορηγοῦ τῆς σωτηρίας, Τοῦ Δοτῆρος τῆς ζωῆς...;".

Ἡ εἴσοδος στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, δηλαδή τήν Ἐκκλησία, μπορεῖ νά πραγματοποιηθεῖ μόνο μέ τήν πίστη στόν Χριστό. Καί εἴθε ὁ Θεός νά εὐλογήσει νά ὑψώσουμε τήν καρδιά καί τή διάνοιά μας ἐκεῖ, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅπου ὁ Χριστός καί τό Εὐαγγέλιό Του. Ἔτσι θά ἑορτάσουμε τήν εἴσοδό μας στή ζωή τοῦ Θεοῦ καί τήν εἴσοδο τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας, γιά νά γίνουμε κληρονόμοι τῶν μελλόντων ἀγαθῶν πού μᾶς ἐχάρισε ὁ Υἱός τῆς Παρθένου καί Θεός μας Ἰησοῦς Χριστός.

Για ένα ορθόδοξο Οικουμενισμό, Ευχαριστία – Πίστη – Εκκλησία

Staniloae Dumitru,
Για ένα ορθόδοξο Οικουμενισμό, Ευχαριστία-Πίστη- Εκκλησία,
εκδ. ΄Αθως, Πειραιεύς 1976, μτφρ. Ελευθερίου Μάϊνα, σελ. 101-111

Η άρνηση από την πλευρά της Ορθοδοξίας στη « διακοινωνία» ή στο κοινό Ποτήριο με τις άλλες εκκλησίες δεν σημαίνει ελλειψη άγάπης για τους άλλους χριστιανούς.

Η Ορθοδοξία, για να διαφύλαξη ακριβώς την μη εξασθενημένη συνείδηση της μεγάλης αγάπης του Χριστού προς τον κόσμο, δεν δέχεται να χρησιμοποιήση την Ευχαριστία σαν μια οποιαδήποτε τελετουργία, τελετουργία περισσότερο συμβολική με αμφίβολη παρουσία του σώματος του Χριστού και ανεπαρκή αποτελεσματικότητα. Ακριβώς, για να μη αδειάση την Ευχαριστία από την αποτελεσματικότητα της μεγάλης αυτής αγάπης του Χριστού. Για να μη καταντήση τελετουργία με σημασία περισσότερο θεωρητική και συναισθηματική, αποχωρισμένη περισσότερο ή λιγώτερο από την πραγματική παρουσία του αληθινά ενοποιού σώματος του Χριστού και από τις άκτιστες ενέργειές Του. Γι’ αυτό ακριβώς η Ορθοδοξία δεν δέχεται να θεωρηθή η κοινή συμμετοχή στην Ευχαριστία σαν πράξη στερημένη από το υπόβαθρο της κοινής πίστεως, σαν πράξη στερημένη από την δύναμη, που ενώνει μέσα σε μια Εκκλησία αυτούς που την ασκούν.

Η Ορθοδοξία θέλει να διαφυλάξη τον υπέροχο αυτό θησαυρό του Χριστιανισμού σαν ανεξάντλητη και ακτινοβόλα πηγή της αγάπης μέσα στον κόσμο, στην υπέροχη μεταδοτική της ένταση.

Η Ορθοδοξία μπορεί να αποδείξη και να δραστηριοποιήση την αγάπη της προς τους άλλους χριστιανούς με άλλες πολύμορφες εκδηλώσεις. Την αγάπη που της δίνεται από την Ευχαριστία. Δεν κλείνεται στον εαυτό της, δεν μειώνει την τάση της προς την παγκοσμιότητα. Γιατί η αγάπη ακριβώς αυτή μπορεί να ενώση τα μέλη της, σαν μέλη ενός μόνου Σώματος του Χριστού. Να ενώση, όπως δεν ενοποιεί τους καθολικούς ο Πάπας, όταν ισχυρίζεται πως είναι θεμέλιο της Εκκλησίας. Να ενώση, όπως δεν ενοποιούνται οι προτεστάντες, βάζοντας σαν θεμέλιο μια προσωπική, νομοκανονική και συναισθηματική αντίληψη της σωτηρίας. Η απουσία μιας αποτελεσματικής Ευχαριστίας, που μπορεί ν’ ακτινοβολήση προς όλους τους χριστιανούς και προς όλους τους ανθρώπους, σημαίνει απουσία ενότητας αλλά και αγάπης. Η αγάπη προχέεται από την Ευχαριστία, όταν γίνεται δεκτή σαν την ανεξάντλητη πηγή της θερμότητας και του αγαπητικού φωτός, που είναι το Σώμα του Χριστού. Πως θα μπορούσαν να ενωθούν οι προτεστάντες με τους ορθοδόξους με μια κοινή Ευχαριστία παραδεκτή με τον τρόπο τους, όταν δεν τους κρατάει ούτε μεταξύ τους ενωμένους; Πως θα μπορούσαν οι καθολικοί να ενωθούν σε μια κοινή ευχαριστία με τους ορθοδόξους, όταν νομίζουν πως ενώνονται περισσότερο από τον Πάπα, παρά από την θεία Ευχαριστία; Μπορεί ν’ αναβλύση η αγάπη για τον κόσμο από τον Πάπα; Η αγάπη που αναβλύζει από τον Χριστό της θείας Εύχαριστίας;

Τα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας έχουν κληθή να συμπεριφέρονται σαν τα ενεργά χέρια του Χριστού. Σαν τα γεμάτα από κατανόηση του Χριστού μάτια. Σαν τα προσεκτικά αυτιά του Χριστού. Σαν την γεμάτη αγάπη καρδιά του Χριστού προς όλους τους ανθρώπους, για όλες τους τις ανάγκες και σ’ όλα τους τα ζητήματα, αποδεικνύοντας με πράξεις ότι είναι μέλη του σώματος του Χριστού. Έχουν κληθή να δείξουν αυτή την αγάπη κι’ αυτή την κατανόηση προς τους ανθρώπους όχι μόνο θεωρητικά, αλλά συγκεκριμένα και με την πράξη. Γιατί ακριβώς τα σώματά τους, που με αυτά αποδεικνύεται συγκεκριμένα κι έμπρακτα η αγάπη προς τους ανθρώπους, έγιναν μέλη του Χριστού. Επειδή ακριβώς η αγάπη οφείλει να δειχθή προς την σωματική ύπαρξη των άλλων, αφού έγιναν ή μπορούν να γίνουν με την σωματική τους ύπαρξη μέλη του Χριστού.

Η Ορθοδοξία πιστεύει κάτι παραπάνω από αυτό: στην δυνατότητα μελλοντικής ενώσεως όλων των χριστιανών. Αλλά πιστεύει πως η ένωση αυτή δεν θα μπόρεση νάναι πραγματική, παρά μονάχα μέσα στο σώμα και με την δύναμη του σώματος του Χριστού, που μεταδίδεται πραγματικά μέσα στην θεία Εύχαριστία. Η ένωση θα είναι πραγματική εκεί όπου οι χριστιανοί πιστεύουν στην πραγματική παρουσία του Χριστού μέσα στην θεία Ευχαριστία και σ’ όλα όσα συνεπιφέρει αυτή η παρουσία. Μονάχα επειδή υπάρχει ακόμα κάπου η Ευχαριστία αυτή, επειδή κάπου πιστεύουν σ’ Αυτήν, είναι δυνατή η ένωση των Χριστιανών.

Και η Ορθοδοξία πιστεύει πως η ένωση αυτή μπορεί να πραγματοποιηθή, όταν κάθε χριστιανική ομολογία εμβαθύνη στον δικό της θησαυρό. Επειδή πιστεύει πως καμιά μορφή χριστιανοσύνης δεν έχασε την τάση προς την ολοκλήρωση και συνεπώς και προς την καθολικότητα, που θάρθη από την ένωση με όλες τις άλλες μορφές της χριστιανοσύνης. Η ποικιλία στην πίστη δεν είναι κατάσταση που μπορεί να θεωρηθή τελεσίδικα ικανοποιητική. Η σωστή ποικιλία διαρθρώνεται σ’ ένα οργανικό σύνολο, που προσελκύει το ανθρώπινο πνεύμα.

Αλλά τόσο η Ορθοδοξία, όσο και οι άλλες χριστιανικές ομολογίες έχουν τη συναίσθηση πως διαφέρει η τάση τους προς την παγκοσμιότητα. Η Ορθοδοξία γνωρίζει τον εαυτό της κι’ αρχίζει να γίνεται γνωστή σ’ ολόκληρο τον κόσμο σαν το όλο, που μέσα του μπορούν να περιχωρηθούν οι μερικές θέσεις, που τονίζονται από τις άλλες χριστιανικές ομολογίες. Ταυτόχρονα, δημιουργείται η πεποίθηση πως και οι άλλες ομολογίες θα γνωρίζουν όλο και περισσότερο την τάση τους προς την παγκοσμιότητα. Με την έννοια, ότι η κάθε μία θα δη μέσα από τους τοίχους της, που θα γίνονται διαφανείς, το όλο που σ’ αύτό αποτελούν μέρος. Αρχίζει ν’ αναγνωρίζεται το γεγονός πως η Ορθοδοξία, σαν ολοκληρωμένο σώμα του Χριστού, τείνει να περιλάβη μέσα της με συγκεκριμένο τρόπο τα τμήματα που διαχωρίζονταν και τόνιζαν την ιδιαιτερότητά τους, τμήματα που φαίνονται τώρα συνεχώς περισσότερο σαν μέρη του όλου. Και τα μέρη αυτά, διαπιστώνοντας ακριβώς την ανεπάρκειά τους σα συνέπεια της ιδιαιτερότητας που τόνιζαν με πάθος, τείνουν να ενταχθούν στο ολοκληρωμένο όλο. Όμως ούτε η Ορθοδοξία έφθασε ακόμη σε σημείο να βλέπη συγκεκριμένα τον δεσμό, που μπορούν να έχουν πραγματικά μαζί της τα μέρη, που αντιπροσωπεύονται από τις άλλες χριστιανικές ομολογίες, ούτε οι ομολογίες αυτές έφθασαν στο σημείο να βλέπουν με ικανοποιητική διαφάνεια τα περιγράμματα του όλου, όπου περιέχεται η δύναμη κι’ ο τρόπος, που σ’ αυτά μέσα μπορούν να ενταχθούν. Γι’ αυτό είναι αναγκαία ακόμη μια εργασία βάθους από την πλευρά κάθε χριστιανικής ομολογίας. Για ν’ αναγνωρίση βαθειά την κύρια ουσία της και την σχέση της με την ουσία των άλλων ομολογιών.

Ο Οικουμενισμός μπορεί να βοηθήση στην κοινή αυτή πρόοδο, που είναι πρόοδος στην πνευματική ωριμότητα, αφού έχει κληθή να προώθηση την αμοιβαία γνωριμία των εκκλησιών και να υποστηρίξη την θέλησή τους για την ένωση.

Διαβάστε τη συνέχεια