Με την κουρά του ο δόκιμος γίνεται πατέρας και μαζί παιδί, παιδί του Επουρανίου Πατρός, που εικόνα Του είναι ο γέροντάς του.
Η υπακοή στον γέροντα είναι βασική αρετή και όπλο του μοναχού στον αγώνα του να νικήσει τον εγωϊσμό που οδήγησε στην πτώση από τον Παράδεισο.
Ο μοναχός ενταφιάζεται τυλιγμένος στο ράσο του.
Μετά τρία χρόνια γίνεται η ανακομιδή και τα οστά του τοποθετούνται στο οστεοφυλάκιο της μονής, πλάϊ σ' εκείνα των προαναπαυθέντων αδελφών.
Μοναστήρι δεν είναι μόνο το ορατό κτίσμα είναι επίσης αυτό που κτίζουν τα οστά των μοναχών που εγκαταβίωσαν εκεί μέσα στους αιώνες.
Κονίαμα για το αρμολόγημά τους αποτελεί η μνήμη.

  Είσοδος Μονής.
  Βατοπαίδι, 1992