Κοινωνία μοναχών

Δύο χιλιάδες περίπου είναι οι μοναχοί που εγκαταβιώνουν σήμερα στις μονές, στις σκήτες, στα κελλιά του ’θω. Το ’γιον Όρος είναι αφιερωμένο στην Παναγία και συχνά ονομάζεται “Περιβόλι” Της.
Οι μαθητές που φοιτούν στην Αθωνιάδα Σχολή δεν υποχρεούνται να ακολουθήσουν το μοναστικό βίο.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία στροφή προς το μοναχισμό. Πολλοί νέοι, συχνά με πανεπιστημιακή μόρφωση, από την Ελλάδα και το εξωτερικό, πηγαίνουν και ασκητεύουν στο ’γιον Όρος.

Εκμυστήρευση και Αποκάλυψη.
Αγίου Παντελεήμονος, 1992  

Οι τοιχογραφίες στον ’θω καλύπτουν συνολική έκταση 120 στρεμμάτων.
Η εικονογράφηση του Ναού πειθαρχεί σε αυστηρούς κανόνες και δημιουργεί ένα περιβάλλον διαζευγμένο
από το τυχαίο του φυσικού περιβάλλοντος,
ένα περιβάλλον πού στηρίζει τον μοναχό στην άσκησή του.
’σκηση ενός μοναχού είναι η προσευχή· οι καθημερινές ασχολίες και τα καθήκοντα, τα διακονήματα,
βοηθούν τον μοναχό να προσεύχεται.
Μοναχός και μοναστήρι είναι ξένοι προς τον κόσμο και ταυτόχρονα παρέχουν στον κόσμο γενναιόδωρη φιλοξενία. Μοναχοί και λαϊκοί τρώνε μαζί στην τράπεζα. Η θέση και η αγιογράφηση της τράπεζας είναι κατ’ εικόνα Ναού, συγκατανεύσεις προς την αναγκαιόττητα της ύλης.

  Διακόνημα.
Παντοκράτορος 1992

<class=”p_style1″>Είτε κατά μόνας είτε κοινοβιακά, ο μοναχός μονάζει.
Ανάγει, δηλαδή, τα πάντα στην μονάδα, στον Ένα, στην Τριαδική Θεότητα.
Ο έγκλειστος βίος στο μοναστήρι διασκεδάζεται με πανηγύρεις Αγίων και λιτανεύσεις εφεστίων εικόνων, εις καθαγιασμό του πέριξ κόσμου.
Τα μοναστήρια συχνά χρησιμοποιούν επιτεύγματα της τεχνολογίας.
Για την εγκατάσταση μιάς υδροηλεκτρικής μονάδας χρησιμοποιήθηκε ελικόπτερο.
Οι μοναχοί ζουν σε αρμονία με τη φύση γιατί στη γύρω φύση διακρίνουν το Δημιουργό.Ταυτόχρονα ζουν σε ξενιτειά από τη φύση για να αξιωθούν να την υπερβούν και να την ανατρέψουν.</class=”p_style1″>

  Βοήθεια από ψηλά. Σιμωνόπετρα, 1992

<class=”p_style1″>Με την κουρά του ο δόκιμος γίνεται πατέρας και μαζί παιδί, παιδί του Επουρανίου Πατρός, που εικόνα Του είναι ο γέροντάς του.
Η υπακοή στον γέροντα είναι βασική αρετή και όπλο του μοναχού στον αγώνα του να νικήσει τον εγωϊσμό που οδήγησε στην πτώση από τον Παράδεισο.
Ο μοναχός ενταφιάζεται τυλιγμένος στο ράσο του.
Μετά τρία χρόνια γίνεται η ανακομιδή και τα οστά του τοποθετούνται στο οστεοφυλάκιο της μονής, πλάϊ σ’ εκείνα των προαναπαυθέντων αδελφών.
Μοναστήρι δεν είναι μόνο το ορατό κτίσμα είναι επίσης αυτό που κτίζουν τα οστά των μοναχών που εγκαταβίωσαν εκεί μέσα στους αιώνες.
Κονίαμα για το αρμολόγημά τους αποτελεί η μνήμη.</class=”p_style1″>

<class=”p_style1″>  Είσοδος Μονής.
Βατοπαίδι, 1992</class=”p_style1″>