᾿Εντολή ὀγδόη

«Οὐ κλέψεις».

῎Αν ἡ μοιχεία εἶναι ἀφαίρεση τῆς συζυγικῆς τιμῆς, ἡ κλοπή εἶναι ἀφαίρεση τῆς περιουσίας τοῦ πλησίον. Εἶναι κακό ὁπωσδήποτε μικρότερο τοῦ φόνου, ἴσως δέ καί μικρότερο τῆς μοιχείας –ἐκτίμηση πού θά ἐξαρτηθεῖ ἀπό τήν ἀξιολόγηση πού κάνει ὁ καθένας τῶν δύο αὐτῶν ἀδικημάτων· δέν παύει ἐν τούτοις νά εἶναι προσβολή πρός τό συνάνθρωπο, τοῦ ὁποίου ἀφαιρεῖ αὐτό πού κατέχει, τό ὁποῖον εἶναι τόσο ἐξυπηρετικό τῆς ζωῆς του. ῾Η κλοπή εἶναι βαρύ κοινωνικό ἀδίκημα πού ἀναστατώνει τίς ὁμαλές σχέσεις καί τήν κοινωνική συμβίωση τῶν ἀνθρώπων. ᾿Εμφαίνει ἀπληστία καί σκληρότητα ψυχῆς καί μπορεῖ νά ὁδηγήσει καί σέ πολλά ἄλλα κακά. ῾Ο κλέπτης εἶναι πρόσωπο στυγητό καί ἐπικίνδυνο. Οὔτε δέ ἡ ἀνέχεια, παρά τά πολλά ἐλαφρυντικά πού μπορεῖ νά ἔχει, μπορεῖ νά χρησιμεύσει ὡς δικαιολογία τῆς κλοπῆς. Σέ καθυστερημένες κοινωνίες ἡ κλοπή τιμωρεῖται πολύ αὐστηρά. ᾿Αλλά καί στίς προηγμένες, ὅπου ἡ κλοπή ἀνάγεται σέ ἐπιστήμη, προσλαμβάνοντας ποικιλία μορφῶν, τιμωρεῖται ἐξ ἴσου αὐστηρῶς ἀπό τούς κειμένους νόμους τῆς πολιτείας. ᾿Αμνήστευση τῆς κλοπῆς ἰσοδυναμεῖ μέ ἀφανισμό τῆς κοινωνίας. ῾Ο Μωσαϊκός Νόμος εἶναι πολύ αὐστηρός στό ἀδίκημα τῆς κλοπῆς, ἀσχολούμενος λεπτομερῶς μέ τίς ποικιλομορφίες της, τίς ὁποῖες καί τιμωρεῖ ἀνάλογα466.