ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ   ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ"
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ   ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ    ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Φωνή Κυρίου | Διακονία | Εορτολόγιο | Πολυμέσα

πίσω


ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Πρόλογος

Οι πηγές της πίστεως 1-12

Ο Χριστιανικός Θεός 13-21

Ο Χριστιανικός Θεός 22-28

Ανθρωπολογία 29-39

Ανθρωπολογία 40-55

Τριαδολογία 56-65

Χριστολογία 66-72

Χριστολογία 73-78

Η Θεοτόκος 79-83

Η Απολύτρωση 84-94

Εκκλησιολογία 95-101

Εκκλησιολογία 102-113

Η Θεία Χάρις 114-121

Η δικαίωση του ανθρώπου 122-132

Η πλήρωση του Ευαγγελικού Νόμου 133-138

Τα μέσα της χάριτος 139-147

Τα μέσα της χάριτος 148-157

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 158-168

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 169-172

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 173-191

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 192-201

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 202-206

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 207-213

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 214-217

Σημειώσεις

ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΣΥΜΒΟΛΟΥ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Πρόλογος

Εισαγωγή

Αρθρον πρώτον

Αρθρον δεύτερον

Αρθρον τρίτον

Αρθρον τέταρτον

Αρθρον πέμπτον

Αρθρον έκτον

Αρθρον έβδομον

Αρθρον όγδοον

Αρθρον ένατον

Αρθρον δέκατον

Αρθρον ενδέκατον

Αρθρον δωδέκατον

Παράρτημα

Εντολή πρώτη

Εντολή δευτέρα

Εντολή τρίτη

Εντολή τετάρτη

Εντολή πέμπτη

Εντολή έκτη

Εντολή εβδόμη

Εντολή ογδόη

Εντολή ενάτη

Εντολή δεκάτη

Υποσημειώσεις

1 - 25

26 - 50

51 - 75

76 - 100

101 - 150

151 - 200

201 - 250

251 - 300

301 - 350

351 - 400

401 - 450

451 - 491

Πολ δ περισστερο, ταν τροφ τς ψυχς δν εναι ρτος το Θεο, πυρωμνος στ καμνι τς χριτος, λλ τ ξυλοκρατα τς μαρτας, χοιρδης κα κθαρτη τροφ. Τ συντρηση τς ψυχς μ τ δικαιοσνη το Θεο στ δισταση τς θεας βασιλεας Σωτρ νψωσε σ κορυφαα πιδωξη το βου· «ζητετε δ πρτον τν βασιλεαν το Θεο κα τν δικαιοσνην ατο, κα τατα πντα προστεθσεται μν»482. Κατ δετερο λγο, νθρωπος πρπει ν πειν κα ν διψ τν κοινωνικ δικαιοσνη, πο εναι μεγλη χριστιανικ ρετ, ναφερμενη στ σωστ σχση το νθρπου μ τ συννθρωπο. Η δικαιοσνη, ς σεβασμς κα πονομ το νκοντος στν πλησον στν ποιαδποτε μορφ του, ξεκιν π τν δα τς συναδελφσεως τν νθρπων, π τ γεγονς τι λοι ο νθρωποι, ς παιδι το νς Θεο, κουβαλον μσα τους τν δια φση, εναι σοι μεταξ τους κα δελφο κτω π τν δια στοργικ γπη το Πατρα κα πομνως χουν σα δικαιματα στ ζω. ᾿Αριστοκρατισμο κθε λογς καθς κα νισες ταξικς κα κοινωνικς διαφορτητες κα διακρσεις δν προρχονται π τν Θε. Εναι μορφματα τς μαρτωλτητος τν νθρπων. Η δικα ς καταπτηση το δικαιματος το πλησον, εναι καταρρκωση τς προσωπικτητς του κα βρη πρς τν Θε, εκνα το ποου εναι κθε δικομενος νθρωπος. Εναι δ κα βασικ ατα τσων λλων κακν, τ ποα δηλητηριζουν τν μαλ συμβωση τν νθρπων. Ο γνσιος μαθητς το Χριστο, ταπεινς κα προς, οδποτε θ δικσει τ συννθρωπ του, καταπατντας τ δκαιο κα τ μχθο του κα ,τι λλο δικαιωματικ το νκει. Κα χι μνο ατ, λλ κα δραστρια γωνζεται γι τν πταξη κθε μορφς δικας κα τν προσπιση τν τομικν δικαιωμτων τν νθρπων, στς σες περιπτσεις ατ καταπατονται βναυσα π τος λλους.

Η λεημοσνη ς προϋπθεση τς μακαριτητος το νθρπου εναι τ περιεχμενο το πμπτου μακαρισμο· «Μακριοι ο λεμονες τι ατο λεηθσονται». Ο νθρωπος χωρς τ λεος το Θεο εναι πλσμα μετωρο, παρξη πενιχρ κα χρηστη. Κουβαλει μσα του πολλν θλιτητα κα δυστυχα. Ολ᾿ ατ τ δημιουργε στ ψυχ μαρτα μ τ πιεστικ γχος κα τς νοχς της, μ τν ασθηση τι τ πλσμα εναι ποκομμνο π τν Θε, ποος εναι ζωτικς χρος του κα παρξιακ του νομοτλεια. Σ μι ττοια κατσταση περιερχμενος νθρωπος χει πλυτη νγκη το θεου λους γι ν μπορσει πραγματικ ν ζσει. Κα τ λεος ατ παρχεται πλοσια π τν Πατρα. Οπως μως Θες λεε τ πλσμα του, τσι κα τ πλσμα, γι ν λβει τ θεον λεος, πρπει κι ατ ν γαπ κα ν λεε τ συννθρωπ του. Ν χει νοιχτ τν καρδι του τοιμη ν δεχτε μσα της τν πλησον μ λες τς περιστσεις κα τς νγκες του. Κα ο νγκες ατς σ᾿ να κσμο τσο νταγωνιστικ σκληρ κα νελητο, εναι ποικιλμορφες· λγο ψωμ, λγο νερ, να ροχο, λγα χρματα, δυ λγια καλ, να χαμγελο, μι συμβουλ, μι παρανεση, μι συμμετοχ στν πνο το πλησον, μι ποια βοθεια στν νγκη του. Δν εναι δ νγκη ν εναι κανες πλοσιος γι ν λεσει τ συννθρωπο. Λγο π τ λικ του στρημα κα λγο π τ περσσευμα τς καρδας του εναι ρκετ γι ν κνει τν νθρωπο μγα μπροστ στ μτια το Θεο. Πσο μορφη εναι, λθεια, ρετ τς λεημοσνης κα πσο ψηλ! ᾿Ανεβζει τν νθρωπο πολ ψηλ, τν κνει «θε»! Τ λεος πισπται τ Ελεος, ν σκληρδα δηγε στν πλεια κα τν αἰώνιο πνευματικ θνατο. Μ τ μτρο ατ θ κρνει Θες τν κσμο.

Στν κτο μακαρισμ καθαρτητα τς καρδας παιτεται σν προϋπθεση ν δε νθρωπος τν Θε· «Μακριοι ο καθαρο τ καρδίᾳ, τι ατο τν Θεν ψονται». Μπορε μως νθρωπος ν δε τν Θε; Κα ν να, μ ποαν ννοιαν; Κατ τν οσα του φυσικ Θες –πως πολλς φορς τονσαμε– δν μπορε ν γνει ξωτερικ θεατς στν νθρωπο. Τοτο μπορε ν γνει μνον μ τ θεα νργεια, ποα εναι μεθεκτ κα κοινωνητ στ λογικ πλσματα. Ο νθρωπος μπορε ν δε τ μακαρα δξα τς Τριδος τ κτιστο φς το Χριστο, δως ταν βρσκεται σ κατσταση νοερς προσευχς. Γι τν ραση μως ατ παιτεται μι βασικ προϋπθεση· καθαρτητα τς καρδας. Ατ σημανει τι καρδα γι ν δε τν Θε πρπει προηγουμνως ν᾿ παλλαγε π κθε μολυσμ μαρτας, στε νος, ρεμος κα θλωτος π τ περικλυμμα τν παθν, ν δε τ μακριο φς πο εναι τ φυσικ νδυμα τς ψυχς. Οταν θεα εκνα πο βρσκεται στ ψυχ εναι φωτειν κα στρφτουσα, θ μπορσει ν δε τ θεο φς στ ποον εναι κτισμνη, πως κα καθρφτης ταν εναι καθαρς κα θλωτος, μπορε ν᾿ ποδσει εκρινες τος χαρακτρες το εδλου του. ᾿Αντθετα· ταν τ διφορα πθη καθσουν πυκν στ ψυχ, τν καλπτουν τσο στε ν μ μπορε θεα κτνα ν διαπερσει τ κλυμμα τς καθαρσας πο τ σκεπζει κα ν γνει θεατ στ νοερ μμα τς ψυχς. Η θαση το θεου φωτς ποτελε τν πρτατη μακαριτητα το νθρπου, τν οσα τς χαρς το Παραδεσου, τν ποαν θ᾿ πολασουν μνον ο καθαρς κα θλωτες καρδις. Τ φς θ προστεθε στ φς, τ σκοτδι θ πιμετρηθε στ σκοτδια!

Τος ερηνοποιος θεωρε ετυχισμνους βδομος μακαρισμς. Ατο θ νομαστον παιδι το Θεο· «Μακριοι ο ερηνοποιο, τι ατο υο Θεο κληθσονται». Η ταπενωση κα πρατητα εναι ρετς καθαρς στ ψυχ. Τν μορφανουν κα τ στολζουν. Εχουν μως μι δση στατικτητος, να σωτερικ περικλεισμ. Ο προι κα ο ταπεινο πρπει ν μπον σ μι νεργτερη δισταση. Πρπει ν γνουν ερηνοποιο, ν ποιον ερνη. Πρπει ν λαμβνουν πρωτοβουλες, στε ν προωθον τν ερηνικ συμβωση κα τς ερηνικς κοινωνικς σχσεις τν νθρπων. Ν ξομαλνουν τς διαφορς, ν σβνουν τς ριδες, ν διαλουν τς παρεξηγσεις, ν φανζουν τ σκνδαλα, ν ντιπροσφρουν κλαδ λις στ σπαθι κα τ μαχαρια, ν μετχουν σ ελικριν κινματα ερνης. Μ να μονχα λατριο· τν γπη, κα να σκοπ· τ συμπαρσταση στν πλησον. Μ τν ερηνικ δρση του πιστς σβνει τν γριεμνη φωτι τς μαρτας, πο μετατρπει σ καυτ καμνι τν νθρπινη ζω. Γιατ ο ριδες κα ο ναστατσεις κα ο πλεμοι εναι σπορ το διαβλου στς πατημνες ψυχς κα στς κοινωνες τς πυρωμνες στ μσος κα τν πνθρωπη κακουργα. Ο ερηνοποιο εναι ληθιν παιδι το Θεο. ᾿Ακολουθον στ χνη το μεγλου Ερηνοποιο, ποος κατβηκε στ γ, ντθηκε τ πλσμα του κα πλωσε στ σταυρ τ χρια του γι ν πισει μ τ να τν Θε κα μ τ λλο τν νθρωπο πο βρσκονταν σ δισταση, ν τος φρει κοντ κα ν τος νσει δι το λυτρωτικο πθους του, καταργντας τν χθρτητα κα ποιντας ερνην στος «γγς κα τος μακρν»483. Ο ληθινο χριστιανο δουλεουν τν ερνη στ βση πο θλει Θες, κα χι στς ποιες λλες νειλικρινες κα δλιες σκοπιμτητες, πως κνουν ο κατ᾿ πγγελμα μπορευμενοι τν ερνη, ο ποοι στ περιστρια πο ποστλλουν ντνουν τ κορκια το μσους, το κοινωνικο διχασμο κα τν πολεμικν συγκροσεων!

Στν γδοο, τλος, μακαρισμ θεωρονται ετυχισμνοι ατο πο δικονται γι τ δικαιοσνη. Ο διωγμς πο γνεται γι τ δικαιοσνη ετε σν ρετ το Θεο ετε σν ργο κοινωνικς γπης, εναι σημδι τς παρουσας το Θεο στος ργτες τν ντολν κα τν δικαιωμτων του. Ετσι γινταν π τν ρχ το κσμου. Τος δικαους τς Π. Διαθκης τος φνευαν484. Τν Χριστ τν κρφωσαν στ σταυρ. Τ διο καναν κα στος μαθητς, πο πλρωσαν μ τ διο μτρο τν φοσωσ τους στ Διδσκαλο. Κα γενικ, σοι θλουν ν ζσουν σμφωνα μ τν ρετ κα τ νμο το Θεο θ διωχθον485. Τ φυτ τς θεας βασιλεας ποτζεται μ αματα, τν καλωσνη δν τν ντχουν ο κακο κα ο φαλοι. Τ φς της νοχλε τ ρρωστημνα μτια τους, πο εναι συνηθισμνα ν ζον στς σκιερτητες κα τ σκοτδια το θαντου. Μισον κα δικουν τος δικαους, πληρνοντας τ μτρο το σκοτεινο πατρα τους, το διαβλου. Ο Θες μως γαπ κα προστατεει τος δικος του. Τ πθος τους τ ξαργυρνει μ τ μακαριτητα κα τ χαρ τς θεας βασιλεας του. Ο Θες εναι πλοσιος κα γενναιδωρος νταποδτης. Τ να το πλσματος τ κνει χλια στν πειρο αἰῶνα του.

Γι᾿ ατ κα πιλγει Σωτρ· «εσαστε ετυχισμνοι ταν σς νειδσουν ο νθρωποι κα σς διξουν κα πον λγια κακ ναντον σας ψευδμενοι, μνο κα μνο γιατ πιστεετε σ μνα. Ν νιθετε χαρ κα γαλλαση, διτι μισθς σας εναι μεγλος στος ορανος. Τ διο καναν κα στος προφτες πρν π σς».

Στ συνχεια προβανει Σωτρ στ συμπλρωση το Μωσαϊκο Νμου. «Δν λθα –λγει– ν καταλσω τν νμον τος προφτες. Δν λθα ν τος καταλσω, λλ ν τος συμπληρσω». Ο Νμος –στ θικ φυσικ μρος του– στω κι ν δθηκε στν νθρωπο στ πλασια τς παλαις θεας οκονομας, εναι εζωος κα λυτρωτικς. Ο Χριστς δν μποροσε ν τν καταργσει. Ατ θ σμαινε ναρεση το διου το Θεο. Φυσικ νμος ατς δν ταν τλειος. Εχεν λλεψεις τς ποες προσδιριζεν θικοπνευματικ κατσταση τν ποδεκτν του, πρς τν ποαν προσαρμοζταν νομοθετικ βουλ το Θεο. Τς λλεψεις ατς θλησε ν θεραπεσει Σωτρ, ζυμνοντας τ μωσαϊκ νομοθεσα μ τ νο νμο τς χριτος, το ποου διος ταν κομιστς στν νθρωπο. Στ νο Νμο το Εαγγελου παλαις Νμος το Σιν ζωντανεει, ποβλλει τς ρυτδες του, χωρει στ καινοργια σκι τς νας οκονομας, στ ποα κα διαιωνζεται. Γι τ κρος κα τ διρκεια τν θικν διατξεων το Μωσαϊκο Νμου Κριος εναι σαφς κα κατηγορηματικς. «Σς βεβαινω –τονζει– τι μχρι ν παρλθουν ορανς κα γ, να γιτα να κμμα (μικρς δηλαδ ντολς) δν θ παραπσουν π τ Νμο, μχρις του λα σα πιτσσει κπληρωθον. Μονχα ο τυπικς τελετουργικς διατξεις του θ καταργηθον».

᾿Αφο δ κνει ατ τ σημαντικ δλωση, στ συνχεια συμπληρνει τς κυριτερες διατξεις τς μωσαϊκς νομοθεσας.

προηγούμενη  επόμενη