Η οδύνη και το κακόν είναι συνηφασμένα μεταξύ των, χωρίς ασφαλώς το εν να ταυτίζεται με το άλλο. Η οδύνη δεν είναι απαραίτητο να είναι
Η Θρησκευτική κοινωνικοποίησις κατά τον M . Weber
Μετά την ανάλυσιν της κοινωνικής δραστηριότητος επιθυμούμεν να εκθέσωμεν παραδειγματικώς, πως ο Weber εφαρμόζει τας προεκτεθείσας θεωρητικάς αρχάς του εις το πρακτικόν έργον της κοινωνιολογικής
Από το άτομο στο ανθρώπινο πρόσωπο – Η συμβολή της πατερικής σκέψης στην υπέρβαση διλημμάτων της κοινωνικής πολιτικής
Το Ανθρώπινο Πρόσωπο – Τομή στην ατομοκεντρική κοινωνία. Διανύουμε μία περίοδο επικράτησης του ατομικισμού, του «εγώ» έναντι του «εμείς». Μία εποχή ειδωλολατρική με έκδηλο «φετιχισμό»
Η εσχατολογία στην Ιουδαιοχριστιανική θεολογία
«Κανείς δεν προώθησε την ιστορία τόσο πολύ, όσο οι χριστιανοί που δεν ελπίζανε σε τίποτα άλλο παρά στο τέλος της ιστορίας, όπως επίσης οι εκκοσμικευμένοι
Το πρόβλημα της Θεοδικίας κατά την αρχαίαν ελληνικήν φιλοσοφίαν
Ορισμός της θεοδικίας Είναι, αναντίρρητος αλήθεια ότι ο πόνος και το κακόν, εξ επόψεως ηθικής και φυσικής δομής και προελεύσεως, ως δύναμις αντίθετος προς την
Η πτώσις
Η δυσπερίγραπτη δύναμις του αυτεξουσίου έχει εμπρός της πάντοτε δύο ενδεχόμενα, όπως είδαμε προ ολίγου. Μπορεί να οδηγήση στην τελειότητα, όσο αυτή η κατάστασις είναι
Οι ανθρωπομορφίτες της αιγυπτιακής ερήμου (1)
Στη δεκάτη του «Διάλεξη» ο Ιωάννης Κασσιανός αναφέρει την ιστορία κάποιου Σαραπίωνος, ενός πολύ διακεκριμένου μονάχου: antiquissimae distinctionis atque in actuali disciplina per omnia consummates (2) .
Παύλος, ο απόστολος της καινής κτίσεως
Από τις πρώτες ήδη δημόσιες εμφανίσεις Του, ο Κύριος Ιησούς προκαλούσε μοναδική εντύπωση στους ακροατές Του, αφού όλα τα θεία Του ρήματα ήταν λόγια πρωτάκουστα,
Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας περί τοῦ Διαβόλου
Κατά τήν βιβλιοπατερική παράδοση ὁ διάβολος δέν εἶναι προσωποποίηση τῶν παθῶν, ἀλλά πρόσωπο πού δημιουργήθηκε ἀπό τό Θεό ὡς ἄγγελος καί ὅταν ἔχασε τήν κοινωνία
Βασικά σημεία διαφοράς μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Παπισμού
1. Οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Παλαιᾶς Ρώμης, παρά τίς μικρές καί μή οὐσιαστικές διαφορές, εἶχαν πάντοτε κοινωνία μέ τούς Ἐπισκόπους τῆς Νέας Ρώμης καί τούς Ἐπισκόπους