Ἡ ἁρμονική σύζευξις τοῦ ἀρχαίου καί τοῦ νέου, τῆς ἐνδόξου πολιτισμικῆς παραδόσεως τοῦ γεραροῦ παρελθόντος καί τοῦ ἡγιασμένου ρηξικελεύθου παρόντος, πού τοῦ ἀνῆκεν ἀνέσπερον τό μέλλον, τοῦ αἰσθητικῶς ὡραίου καί τῆς ἠθικῆς καθαρότητος, τῆς πνευματικῆς καλλιεργείας καί τῆς γνησίας πνευματικότητος, τοῦ ἐπιγείου καί τοῦ ἐπουρανίου, τοῦ κλασσικοῦ ἀνθρωπίνου καί τοῦ ἐνανθρωπήσαντος θείου εἰς τόν νέον καί ἀδιασπάστως ἑνιαῖον πλέον Ἑλληνοχριστιανικόν Πολιτισμόν ἀπέβη ἐν τέλει εἰς ὄφελος καί τῶν δύο μεγεθῶν πού τόν ἐστοιχειοθέτησαν. Καί ἐν πρώτοις ὁ Ἑλληνισμός ἱστορικῶς ἐδικαιώθη πλήρως μέ τήν πανηγυρικήν πλέον ἀναγνώρισιν τῆς τόσον σπουδαίας προσφορᾶς του καί τοῦ μοναδικοῦ του ρόλου εἰς τήν διάδοσιν καί ἑδραίωσιν τοῦ Χριστιανισμοῦ. Δέν διεσώθη δέ μόνον, ἀλλά καί ἀνεζωογονήθη ἀπό τό ζείδωρον χριστιανικόν πνεῦμα. Ἀπεκαθάρθη, ἐξηγιάσθη καί ἔτσι ἠξιοποιήθη ἄριστα ὅλον τό πλουσιώτατον δυναμικόν του. Ἀφοῦ δέ μέ τήν σύζευξιν αὐτήν ὑπερενίκησε τάς ἐγγενεῖς ἀδυναμίας του, ἀφώπλισε τήν δικαίαν ἐπιφυλακτικότητα τῶν καλοπροαιρέτων ἀντιτιθεμένων εἰς αὐτόν.