Βήματα ποιμαντικῆς διαδρομῆς καί διακονίας.

1

1. Προσημείωση

Θεωρῶ ἀπαραίτητο νά παρουσιάσω αὐτήν τήν πρώτη σειρά κάποιων ἀποσπασματικῶν ἡμερολογιακῶν καταγραφῶν τῆς ποιμαντικῆς διακονίας μου, τά ὁποῖα, χρόνια τώρα, γράφονται στό περιθώριο τῆς προσπάθειας γιά μιά χαρογράφηση τῆς πορείας μου. Παράλληλα, θά μποροῦσα νά ἰσχυριστῶ, πώς τά παρακάτω εἶναι οἱ ὁδοδεῖκτες ἐκεῖνοι πού στήνονται γιά νά μοῦ θυμίζουν ἐξαπαντος τήν ἀκλινῆ, καί ἐν σχοινοβασίᾳ κάποτε, διαδρομή μου στά εἰκοσιπέντε αὐτά χρόνια ἱερατικοῦ βίου. Δέν θεωρῶ τ᾿ ἀποσπάσματα αὐτά, ἄξια κριτικῆς ἤ ἐπαίνου. Γιατί εἶναι, καί παραμένουν νά εἶναι, ὁ ἐν βαθεἰᾳ καί εἰλικρινῇ ἐξομολογήσει λόγος ἑνός ἁπλοῦ "παπᾶ τοῦ χωριοῦ", ὅπως θά ἔλεγε κι ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, πού αἰτεῖται πάν᾿ ἀπ᾿ ὅλα τίς προσευχές τῶν συμπρασβυτέρων καί τῶν ἀναγνωστῶν του..... Γιατί, "Ἕνας τρόπος ὑπάρχει (γιά) νά ἐκφράζεις ἐκεῖνο πού σκέπτεσαι, κι ὁ τρόπος αὐτός εἶναι ἡ εἰλικρίνεια" (Μιιχ. Δ.Στασινόπουλος)

********************************

Καθώς κοιτῶ τά χρόνια μου μέσα στόν ἱ. κλῆρο συνειδητοποιῶ πιά πώς ἀγγίζουν τό τέταρτο τοῦ αἰῶνα. Πού σημαίνει πώς ὁ χρόνος μοῦ ἔχει σωρεύσει πολλές ἐμπειρίες, παράλληλα δέ μοῦ ἔδωσε καί τή δυνατότητα ν'ἀντέξω μέσα σέ μιά καθημερινή κάμινο, στήν ὁποία θεληματικά εἰσῆλθα, γιατί δέν εἶναι δυνατό νά δοκιμαστεῖ διαφορετικά ἡ ἀντοχή, ἡ ὑπομονή καί ἡ πίστη σου, ἡ ἐμπιστοσύνη δηλαδή σ'Αὐτόν, πού σοῦ ἐπιτρέπει, "ἑσπέρας καί πρωΐ καί μεσημβρίᾳ " νά Τόν λατρεύεις, ἄν δέν βιώσεις τό μαρτύριο, ἀλλά καί τήν ἀνησυχία. Γι᾿ αὐτό καί στό περιθώριο τῶν ποιμαντικῶν μου καθηκόντων, σέ ὧρες μοναξιᾶς κι ἀνασυγκρότησης τοῦ εἶναι -πάντα, φυσικά, μέ τή Χάρη Του-ἐπιδιώκω νά σημειώνω δυό λέξεις, ἔτσι, χάριν ἐνθυμήσεων, ἀλλά καί ἐντοπισμοῦ τοῦ στίγματος τῆς πορείας μου, κατά τόν διάπλου αὐτόν στή θάλασσα τοῦ παρόντος βίου. Κι αὐτά ὅλα, γιατί μοῦ δίνεται ἡ εὐκαιρία νά βλέπω τίς ἐνέργειες τοῦ χτές, στίς ὁποῖες διακρίνεται ὁ τότε, ἀνακριβής ἐν πολλοῖς, ἐνθουσιασμός μου, ἀλλά καί ἡ ἐνεργητικότητα πού ἡ νεότητα καί η ἀπειρία προσφέρει, γιά νά τά συγκρίνω μετά, μέ τίς σημερινές, τίς ἀπότοκες τῆς περίσκεψης ἐμπειρίες, τόν κόπο καί τή βαθύτατη συναίσθηση τοῦ χρέους, τά ὁποῖα τώρα πιά τά βλέπω μέσ᾿ ἀπό τήν προοπτική τῆς διαδοχῆς: ἄραγε στόν ἑπόμενο κρίκο αὐτῆς τῆς ἁλυσίδας-διαδοχῆς, τί θά παραδώσω; Καί τό ἐρώτημα γίνεται, ὅσο περνάει καιρός, συχνότερη ἐνόχληση στή θύρα τῆς ψυχῆς μου, ἀλλά καί τοῦ Θεοῦ.

******************************************

Εἶναι τόσο φαρμακερή κάποτε ἡ ἀδιαφορία τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νά σέ σκοτίζει, νά σέ ἀποσυντονίζει, νά σοῦ γεμίζει τήν ψυχή αἰχμηρές ἀκίδες πού τόσο σέ πλήγώνουν. Γιατί κακά τά ψέματα ἄνθρωπος εἶσαι· κι ὅταν δεῖς νά μεταβάλλεται συμπεριφορά κάποιων πού συνέδραμες καί εὐεργέτησες τόσο, τότε καταλαβαίνεις τό βάθος τῆς ἀνθρώπινης ἀτέλειας καί ἀνωριμότητας. Καί τοῦτο δέ, γιατί τότε σπουδάζεις ἐπιμελῶς πάνω στή γοητεία τῆς γόνιμης μοναξιᾶς, ἡ ὁποία καί σοῦ παρέχει τό προνόμιο τῆς προσευχῆς, τῆς σιωπῆς καί τῆς προετοιμασίας γιά νά πορευτεῖς τήν ὁδό τῆς αὐτογνωσίας.

Ὡστόσο, ἡ αὐτογνωσία, πού εἶναι τό "τέλος τῆς τῶν ἀρετῶν ἐργασίας"(Ὅσ. Νικήτας ὁ Στηθάτος), δέν ἐπιτυγχάνεται μέ μεθόδους τοῦ κόσμου, πού σκοτίζουν ἐπικίνδυνα τήν ψυχή, ἀλλά μέ τή συνδρομή ἔμπειρου πνευματικοῦ ὁδηγοῦ, ὁ ὁποῖος, ὡς ἄλλος Μωυσῆς , σέ καθοδηγεῖ στήν προσωπική σου γῆ τῆς ἐπαγγελίας, στή ἐπίγνωση "τοῦ ὁρᾶν τά πταίσματά σου καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν σου"(Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος). Τότε ἡ ἀδιαφορία τοῦ ἄλλου, τό μαχαίρωμα καί ἡ δηκτική του διάθεση ἀρχίζουν, σιγά-σιγά, νά μεταβάλλονται σέ ὀχυρώματα, τά ὁποῖα σέ βολεύουν κάλλιστα νά κρυφτεῖς καί νά διασωθεῖς , ἔχοντας πάντα ἐμβιωμένο τόν Γεροντικό λόγο: "Ἐάν μή εἴπῃ ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ .ανθρωπος, ὅτι ἐγώ μόνος καί Θεός, ἐσμέν ἐν τῷ κόσμῳ, οὐ ἕξει ἀναπαυσιν"( Ἀββᾶς Ἁλώνιος). Ἤ, ὅπως ἐπιμυκήνει τήν ἔννοια τοῦ ἁγιασμένου αὐτού ἀποφθέγματος σύγχρονος Γέροντας: "Ἐξαρτᾶσαι ἀπό τούς ἄλλους, παιδί μου, γι᾿ αὐτό καί σέ πειράζουν τά λεγόμενά τους"

*******************

Ὅλ᾿ αὐτά τά χρόνια τῆς ἱερατικῆς μου θητείας ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ δέν μέ ἐγκατέλειψε. Μέ ἐπισκεπτόταν καθημερινά. Ἐγώ δέν τό καταλάβαινα, γιατί πολλές φορές τύχαινε νά ζῶ μέσα στό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς, πού προβάλλει τήν φιλαυτία, τήν κενοδοξία, τίς διοικητικές ἰκανότητες καί φυσικά τή δυνατότητα νά προβληθεῖς στά μάτια τοῦ κόσμου, ὥστε νά θεωρηθεῖς πώς εἶσαι ὁ πετυχημένος. Ἄλλωστε γιά τόν κόσμο ἕνα πράγμα μετράει: τό νά κατορθώνεις νά εἶσαι πάντα τό πρόσωπο τῆς ἐπικαιρότητας μέ ὅποιο κόστος ἔχει αὐτή ἡ μέριμνα γιά προβολή. Κι ὅμως αὐτές οἱ λέξεις - κλειδιά υἱοθετοῦνται καί ἀπό πολλούς ἐκκλησιαστικούς κύκλους, γιατί μόνον ἔτσι ἐκεῖνοι βλέπουν νά ἀποδεικνύεται ἡ σωστή κι ἐπιτυχημένη "διακονία"...

Ὡστόσο, πρέπει νά προστεθεῖ καί τοῦτο σ᾿ ὅλ᾿ αὐτά: πώς τέτοιες καταστάσεις-μέριμνες τίκτουν δυστυχῶς τίς περισπάσεις ( πρβλ. Λκ.10, 41-42), οἱ ὁποῖες ἀντιστοιχοῦν μέ τή διαταραχή τοῦ ψυχισμοῦ τοῦ ποιμένα. Χώρια πού μέσα σ᾿ αὐτά προστίθενται καί οἱ ἀλαζονικές διαθέσεις, ὥστε νά ἐπικεντρωθεῖ τό ἐνδιαφέρον τῶν ἄλλων σέ σένα· πράγμα πού ἀντιστοιχεῖ μέ τήν ἀποτυχία τοῦ σκοποῦ σου. Κι ἀδιαμφισβήτητα σκοπός καί χρέος σου εἶναι ἡ ἐξίσωσή σου καί μέ τόν ἐλάχιστο πιστό κι ἀκόμη παρακάτω, ὥστε μέ διάθεση προσφορᾶς κι ὄχι ζητείας, νά καταφέρεις νά ἐπουλώσεις τίς πληγές τῶν τραυμάτων πού ἐσωτερικά φέρουν, ὡς πάθη-πλήγές, τῶν ὁποίων ἀπαιτεῖται ἡ θεραπεία, ἄν φυσικά τό ἐπιθυμοῦν καί τό ὑπομένουν. Γιατί μιά τέτοια διαδικασία καί μακροχρόνια εἶναι, ἀλλά ἀπαιτεῖ σύν τοῖς ἄλλοις καί ἐπώδυνο μαρτύριο . Πού κάποτε, δίχως τή συναντίληψη τῶν ἀδελφῶν, ἀλλά καί κάποιων, μετρημένων πάντα στά δάχτυλα τοῦ ἑνός χεριοῦ πιστῶν, γίνεται βρόγχος ἐπικίνδυνος. Καί γιά σένα καί γιά τόν κάθε πονεμένο καί τραυματισμένο συνάνθρωπο.....

******************

Ὅσο περνοῦν τά χρόνια κι οἱ πρῶτες ἐνθουσιαστικές σου τάσεις ἐξατμίζονται. Τώρα πιά καταλαβαίνεις ὅτι ἡ μοναξιά σου γίνεται ὁ βέβαιος συνοδοιπόρος τῆς καθημερινότητας, πού σέ τυλίγει καί παράλληλα σέ προφυλάσσει ἀπό πολλές παγίδες. Γιατί τώρα ἦρθε ὁ καιρός πού καταννοεῖς, πώς τά πρῶτα σου βήματα ἔγιναν μέ πολλά λάθη καί παραπατήματα, τά ὁποῖα κάποιοι τά παρεξηγοῦσαν στό μέτρο πού οἱ ἴδιοι ζύγιαζαν τά πράγματα. ( Πολλές φορές αὐτό τό σύμπτωμα τῆς παρεξήγησης ἀπέναντι σέ πολλά πρόσωπα, ἐνοριτῶν καί συλλειτουργῶν, τό ἐντοπίζεις καί μέσα σου· γεγονός πού σέ χρεώνει μέ τήν, σέ ἀνύποπτο χρόνο, "εἴσοδο" στήν ψυχή σου μιᾶς ἐπίκτητης συνήθειας, ἑνός δανείου, τό ὁποῖο ὡς κληρονομία ἔρχεται. Γιά μή χαθεῖ, βλέπεις, τό "εἶδος"μας!!) Μόνο πού τά λάθη αὐτά, ὅσο περνάει ὁ καιρός γίνονται τά σκαλοπάτια ἐκεῖνα πού σέ βοηθοῦν, σέ προτρέπουν νά κατεβαίνεις συχνότερα στήν ψυχή σου, ἔτσι, γιά νά βλέπεις καλύτερα τόν ἑαυτό σου. Καί νά σιγουρεύεσαι γιά τίς ἀτέλειές σου, νά μαθητεύεις πάνω σ᾿ αὐτές μέ τή διδαχή καί τήν προτροπή τοῦ ἱ. Προφητάνακτος "ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστί διαπαντός "(Ψαλμ. 50, 5)

******************************

Μαζί μέ τά χρόνια πού περνοῦν, αὐξάνεται κι ἡ εὐαισθησία, τό τρέμουλλο τῆς ψυχῆς, καθώς βεβαιώνεις μέρα τή μέρα, στιγμή τή στιγμή, τήν ἱστορία. Τήν ἐπιβεβαιώνεις, τήν ψαύεις, τήν ἀνιχνεύεις στά πρόσωπα πού παρῆλθαν στά πρόσωπα πού μένουν καί σ᾿ αὐτά πού ἀναμένεις νά ἔλθουν, ὥστε νά πληρωθεῖ καί πάλι ὁ οἶκος Του, ὥστε νά χτυπηθεῖ στό ἁμόνι τῶν χωροχρονικῶν σου περιθωρίων κι ὁ ἑπόμενος κρίκος πού θά συνεχίσει τήν ἁλυσσίδα, πού θά συνδέσει τό χτές μέ τό αὔριο......

Τί εἶναι, ἄραγε, ἡ ἱστορία; Τό ἐρώτημα πληγώνει ὅταν θελήσουμε νά τό ἀπαντήσουμε κυριολεκτικά. Γιατί ἡ λέξη ἱστορία , "ἡ ὁποία παράγεται ἀπό τό ρῆμα οἶδα σημαίνει τήν γνῶσιν τῶν πάσης φύσεως συμβάντων καί φυσικά τήν ἔκθεσιν αὐτῶν πρός τούς μεταγενεστέρους" (Τάσος Ἀ.Γριτσόπουλος).

Αὐτήν τήν "ἔκθεσιν" ζεῖς καί ψαύεις καθημερινά μέσ' ἀπό πρόσωπα πού δέν γνώρισες καί δέν ἔζησες ἀπό κοντά. Μιά ἔκεθεση πού τή συνηδειτοποιεῖς καθώς ἀνοίγεις ξεχασμένα ἑρμάρια ἀπ'ὅπου ξεχύνεται μιά κλειδωμένη ἀναπνοή χρόνων περασμένων: ἀναπνοή τοῦ χτές ἀνάμικτη μέ μοσχοβολιά παλιοῦ θυμιάματος καί τήν ἐμποτισμένη μέ παλιές μυρουδιές καί ὀσμή παλαιοῦ ἐπίσης χαρτιοῦ.....Καό τότε νοιώθεις πώς ἐκεῖ μέσα εἶναι κλειδωμένη κι ἡ ἀναπνοή τῶν προκατόχων· κι ἴσως, ἄν τοῦτο ἦταν δυνατό νά γίνει, κι ἡ φωνή τους μπερδεμένη μέ ὅλους τούς ἦχους, μέ ὅλους τούς τόνους ἀκόμα καί τίς διαθέσεις τους. Ἀναπολεῖς τότε παλιές πανηγύρεις φωτισμένες μέ λαδοκάντηλα καί μελισσοκέρια, ὁλόφωτες Πασχαλιές ἤ κατανυχτικούς Χριστουγεννιάτικους Ὄρθρους μέ τό "Δι᾿ εὐχῶν..." τῆς Λειτουργίας νά γίνεται τό κλειδί πού ἀνοίνει τή θύρα στό φῶς τῆς μέρας, στή χαρμολύπη τῆς Γιορτῆς. Μαζί δέ μέ τίς ξεχασμένες ἤ κρυμμένες πνοές τοῦ χθές διακρίνεις στίς διπλώσεις τῶν παλαιτύπων Εὐαγγελίων τό ἐκτύπωμα τῆς ἀφῆς ἐκείνων τῶν παλαιῶν πατέρων. Καί δέν ξέρω, ἄν τά σκουριασμένα γράμματα σέ κάποιες περικοπές εἶναι τελικά τό κρυσταλλωμένο δάκρυ τοῦ ἀγράμματου ἐν πολλοῖς, πλήν κατά πάντα ἱεροπρεποῦς, παπᾶ μιᾶς συρρικνωμένης καί χαμηλοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου ἐνοριακῆς κοινότητος, ὅπου τό μόνο εἰδικό βάρος πού ὑπῆρχε καί συνεχίζει νά ὑπάρχει ὡς ἀντιστάθμισμα, ἦταν καί εἶναι ἡ ἱστορία.

**************************************************

Αὐτό πού ἕλκει τήν ψυχή σου πολλές φορές εἶναι ἡ μοναξιά. Ὄχι ἡ ἀπομόνωση, ἡ φυγή καί ἡ λιποταξία. Αὐτά εἶναι, ἄλλωστε, διαταραχές τοῦ ὑγιοῦς ψυχισμοῦ, πού δέ συμφέρει νά ὑπάρχουν, νά ἐνοικοῦν στό εἶναι σου. Ὅμως τό προνόμιο τῆς μοναξιᾶς εἶναι ἡ εύλογημένη ἀπό τό Θεό προσφορά στόν πνευματικό ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἀναζητεῖ νά διαλύσει τά νεφελώματα τῆς καθημερινότητας καί ἀναβαπτίσει τήν ὕπαρξή του στό ἰαματικό "κατά μόνας", ὥστε νά τοῦ δοθεῖ ἡ εὐκαιρία νά ξανακοιτάξει τήν ἐσωτερική του πυξίδα καί νά ρυθμίσει τήν πορεία του.Θέλω δέ νά πιστεύω, πώς οἱ πλέον κορυφαῖες ὧρες τίς ὁποῖες ζεῖ καί βιώνει ἕνας ποιμένας εἶναι ἐκεῖνες τῆς ἡσυχίας....Τότε πού ἀδειάζει ἐντελῶς ὁ ναός κι ἐσύ στέκεις "ἐνώπιος ἐνωπίῳ" καί σπουδάζεις τή σιωπή τοῦ Θεοῦ καί τή δική σου ἀνάγκη γιά ἀποτοξίνωση ἀπό τίς συντυχίες, τίς συνομιλίες, τίς ὑποχωρήσεις καί παραχωρήσεις στίς παγίδες πού σοῦ στήνει ὁ ἐχθρός ἀδιάλειπτα...Αὐτές οἱ στιγμές τῆς προσευχῆς καί τῶν δακρύων συμπληρώνουν ἀπόλυτα τή λειτουργική σου διακονία καί ἀναφορά.Γιατί ἀποκαλύπτουν πλήρως καί μέ βήματα σταθερά τήν παρουσία Ἐκείνου μέσα σου, καθώς τέτοιες στιγμές ἔρχεται νά σ᾿ ἐπισκεφτεῖ, γιατί τότε ἀνοίγουν οἱ πύλες τίς ψυχῆς καί ἀποκαλύπτονται οἱ πληγές.... Ἐσύ Τοῦ προσφέρεις τά ματωμένα σου τραύματα, κι Ἐκεῖνος τά δένει καί τά περιποιεῖται μέ ὑπομονή κι ἀγάπη "ἐπιχέων ἔλαιον καί οἶνον" (Λκ. 10, 34).

*********************************

Οἱ προϊστάμενοι εἶναι πρόσωπα καθημερινά, ἐπίγεια, μέ σταυρούς, δάκρυα, πόνο καί φυσικά ἀδυναμίες. Πού σημαίνει ὅτι ἀγωνίζονται, πάσχουν καί ἅρουν καθημερινά τόν σταυρό τους ὅπως καί σύ.

Ὅταν ἀπαιτοῦν συνεργασία προσφέρουν δικαιώματα καί εὐγνωμοσύνη· ὅταν ψέγουν, ἀνοίγουν δρόμους στήν ψυχή γιά αὐτοανάλυση καί "διόρθωσιν βίου". Κι ὅταν ἀπομένουν μόνοι στό δωμάτιο τῆς προσωπικῆς τους ἀνάπαυσης καί ἀνασυγκρότησης τοῦ εἶναι τους, ἄς μή φανεῖ παράξενο: ἐξετάζουν μέ δάκρυα τίς πληγές τους...Ὅπως κι ἐμεῖς. Γιατί τότε δέ φοροῦν πιά τά διαδήματα, τά ὁποῖα φέρουν ἔξω καί μ᾿ αὐτά διακρίνονται, ἀλλά συντετριμμένοι καί τεταπεινωμένοι ψάχνουν μιά μιά τίς λέξεις πού ἄκουσαν, ξαναβλέπουν τά πρόσωπα τά ὁποῖα εἶδαν καί φυσικά ξαναρυθμίζουν τή ζωή τους, καθώς ὁ σωρός τῶν ἄχρηστων πού ὑπομονετικά διαλέγουν, ὅλο καί μεγαλώνει· σέ σημεῖο, πού πολλές φορές τούς ὠθεῖ στήν ἀπελπισία, καθώς τό καταλαβαίνουν, τό βλέπουν καί τό συνειδητοποιοῦν, πώς ὁ ἡμερήσιος κόπος τους εἰς μάτην διετέθη. Ὡστόσο ἐπιβάλλεται νά ἔχει κι ή διακονία τους, αὐτή τήν τροπή καί αὐτό τό ἀποτέλεσμα-ἔτσι τά ἐπιτρέπει Ἐκεῖνος- γιά νά συμμαζεύεται ὁ ναρκισσισμός καί νά περικόπτεται τό θέλημα. Ἀλλά καί γιά νά μαθητεύει κανείς πάνω στήν καθημερινότητα πού παράγει καί συντηρεῖ τήν ματαιότητα, ἀποταμιεύει ἐμπειρίες, ἐπισημαίνει τούς κόλακες καί τόν φαρισαϊσμό τους, ἀνιχνεύει τίς διαθέσεις τῶν "κύκλῳ τῆς τραπέζης" συνδαιτημόνων, ἔτσι ὥστε νά ὑπάρχει ἡ δυνατότητα νά προσμετρῶνται καί νά ὑπολογίζεονται οἱ ἀποστάσεις. Ἀσφαλείας καί πειθαρχίας ἀποστάσεις, γιατί στόν ἀντίποδά τους ὑπάρχουν οἱ συγκρούσεις. Πού δέ συμφέρουν ποτέ.

Πολλές φορές βλέπουμε τόν κάθε Ἐπίσκοπο πάνω στό θρόνο του στολισμένο μέ τά ἄμφιά του καί τά ἐγκόλπια καί θαυμάζουμε τόν ἐξωτερικο διάκοσμο, δίχως νά ὑπολογίζουμε πώς μέσα του αύτός ὁ ἄνθρωπος, γιατί ἄνθρωπος εἶναι, ἔχει σωρευμένο τόσο φαρμάκι καί πίκρα ἀπό πολλά· καί κυρίως ἀπό τή μοναχική του πορεία, τήν πάντα σταυρική καί ἐπίμονα στεφανωμένη μέ ἀκάνθινα βραβεῖα... Ἀπό πολλά, πού συναποτελοῦν τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου, καθώς εἶναι πάντα στήν ἐπίπονη ἐκείνη περιοχή τοῦ βαθύτατα ψυχολογημένου καί πάντα κορυφαίου Πατερικοῦ λόγου: "Πάντων γάρ ἐπιπονώτερον ἐστί τό ἄρχειν ψυχῶν"(Ὅσιος Νεῖλος). Μόνο πού, γιά νά ἐπεξηγηθεῖ αὐτός ὁ λόγος, χρειάζεται νά καταφύγουμε στό Κυριακό λόγο, πού εἰπώθηκε κάποια κορυφαία ὥρα καί στιγμή: κατά τήν ἀναβαση Του δηλαδή στά Ἱεροσόλυμα, γιά τό ἐκούσιο πάθος.... Στό ἐρώτημα, λοιπόν, τῶν υἱῶν τοῦ Ζεβεδαίου γιά τήν πρωτοκαθεδρία "ἐν τῇ δόξῃ Του", ἀπάντησε ὁ Κύριος:"Ὅς ἄν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καί ὅς ἄν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος" (Μάρκ. 10, 35-45)

*****************************************

Νυχτωμένος δρόμος. Ἥσυχος καί ὑγρός ἀπό τό ψιλόβροχο πού σέ τυλίγει. Τό δρομολόγιο παντα τό ἴδιο. Μόνο πού αὐτή ἡ σιωπηλή, χωρίς ἴχνη θορύβου, χωρίς ἀνθρώπους νά κυκλοφοροῦν, πορεία μέσα στή νυχτωμένη πολίχνη, ὁπού ἀπο τά φωτισμένα παραθυρα τῶν σπιτιῶν ξεχύνεται ένα γαλήνιο φως, σοῦ φέρνει στό νοῦ κάποια ἄλλα βήματα ἁγίων Μορφῶν πού τό εἰδωλό τους, ἡ σκιά τους, καθρεφτίστηκαν , ὅπως καί ἡ δικιά σου σ᾿ αὐτούς τούς δρόμους, ἀλλά σέ ἄλλα χρόνια, δίσεκτα, σκληρά καί ματωμένα. Μνημονεύεις κι ἀπόψε τό Ἅγιο Ρηγῖνο (4ος αἰ), τόν ὅσιο Ἱερόθεο τόν Ἰβηρίτη (1724), τόν ἅγιο Κοσμά τόν Αἰτωλό (1770), τόν ἅγιο Νεκτάριο (1898), ἀλλά καί τούς Γέροντες ἐφημερίους τῶν τότε ἕντεκα ἐνοριῶν τῆς Χώρας, μέχρι τίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰ., ἀλλά καί τούς ἄλλους πνευματικούς πατέρες, ὅπως ὁ πολύς Γέροντας Σωφρόνιος, πού βημάτισσαν σ᾿ αὐτά τά πέτρινα σοκκάκια, ἀφήνοντας μαζί μέ τό βηματισμό καί τό χνῶτο τῆς ἁγιότητός τους, ὡσάν ἄλλο λιβανωτό, ν' ἀπλωθεῖ μέσα σέ τούτη τήν πολίχνη. Μακαριοι ὅσοι καταφέρνουν στούς καιρούς μας καί κοινωνοῦν ἀπ᾿ αὐτήν τήν εὐωδία τῆς ἁγιότητος, πού ὡς ἄλλη εὐλογία ἄφησαν Ἐκεῖνοι στόν τόπο μας. Κάτι τέτοιες στιγμές λοιπόν, πού μέ τή γεύση τῆς βροχῆς ἡ γῆ ἀποπνέει ἐκεῖνο τό γλυκό καί τρυφερό ἄρωμα, νομίζεις, πώς μαζί μ᾿ αὐτό εἶναι ἀνεμιγμένη κι ἡ ἀνάσα τῶν Ἁγίων ἐκείνων Μορφῶν. Καί παρηγοριέσαι...

****************************************

Ὁ λόγος μου μάκρυνε ὅπως καί τά χρόνια τῆς διακονίας. Τώρα πιά ἀνεβαίνεις ἕνα-ἕνα τά σκαλοπάτια τοῦ χρόνου ἐπιβεβαιώνοντας τή χρησιμότητα πού ἔχει ὁ πατερικός ὁ λόγος:"Ἀναβαίνετε, ἀναβαίνετε"(Ἅγιος Ἰω. Κλίμακος). Μόνο πού αὐτή ἡ ἀναβαση στήν πνευματική κλίμακα, ἤ καί στά πνευματικά Ἱεροσόλυμα δέν εἶναι δυνατή χωρίς τό Μυστήριο τῆς ἑκούσιας σταύρωσης στό Γολγοθά τῆς διακονίας πού οἱ πολλοί, εὐτυχῶς, παρεξηγοῦν ἐξ αἰτίας τῆς ἄγνοιας καί τῆς ἠθελημένης ἀπαξίωσης.....Γιατί πρέπει νά ὑπάρχει κι αὐτή. Ἔτσι, γιά νά ἔχουμε τήν ἔγνοια καί τήν ἐπαγρύπνηση, κατά τόν ἱ. Προφήτη: "Παρακαλεῖτε, παρακαλεῖτε τόν λαόν μου, " (Ἠσ.40,1) Μόνο, ποιός μπορεῖ νά καταλάβει τόν κάθε ποιμένα, ὅταν κι ἐκεῖνος ἔχει τήν ἀνάγκη τῆς παρακλήσεως σέ ὧρες πνιγμονῆς καί ἀδιαφορίας; Ποιός ἄλλος ἀπό τό Θεό, "ὅστις λυτρώσεται τήν ψυχήν μου ἐκ χειρός ᾅδου, ὅταν λαμβάνη με";(Ψαλμ. 48, 16)

Ἀκροτελεύτιο

Στό βάθος τοῦ ἐμβιωμένου χρόνου, στά μύχια τῆς ὕπαρξης, ὑπάρχει ἀκόμα τό χλωμό, ἀρρωστημένο φθινοπωρινό φῶς τοῦ δειλινοῦ τῆς 13 Σεπτεμβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1978. Κάι μαζί μ᾿ αὐτό, ἐκεῖνο τό μισοφωτισμένο δωμάτιο πού κοιτοῦσε πρός τό νοτισμένο δρόμο καί πρός τή μολυβένια θάλασσα.

Ἡ βροχή εἶχε σταματήσει· μοσχομύριζε τό νοτισμένο χῶμα, ἐνῶ ἡ γκρίζα ἀτμόσφαιρα ἄνοιγε ἄλλους δρόμους στήν ψυχή. Οἱ λέξεις ἦταν λίτές, ἀλλά μέ περιεχόμενο. Δέν εἶχαν τόν χαρακτήρα μιᾶς συζήτησης, ἀλλά τό εἰδικό τό βάρος μιᾶς ἀπόφασης. Ἔστω καί μέ τό κόστος τῆς ἀγωνίας, τῆς ἀνησυχίας καί τῶν διαδικασιῶν πού ἀπαιτοῦνται γιά τήν ἐπικύρωση μιᾶς κορυφαίας ἐπιλογῆς.

Ὅταν ἔφυγα εἶχε σουρουπώσει ἀρκετά. Ψιλόβρεχε. Κι ἐγώ ἔκανα τότε τούς πρώτους μου βηματισμούς στόν προθάλαμο τῆς ἱερωσύνης... Λές κι ἔκανα τά πρῶτα βήματα στήν αὐλή τοῦ σπιτιοῦ μου. Ὁ Ἐπίσκοπος παρακολουθοῦσε σιωπηλός.....

π.Κων. Ν.Καλλιανός

Σκόπελος