ΑΥΤΟΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ
ἤ μαθητεία στούς ἀναβαθμούς τῆς ὐπομονῆς
Στήν Πρεσβυτέρα πού συνοδοιπόρησε
Aπ ' τὀ νυχτωμένο παράθυρο τοῦ νοσοκομείου κοιτάζεις νά δεῖς τόν ἔξω κόσμο , πασχίζοντας νά ξορκίσεις γιά λίγο τήν όδύνη , μά καί νά στρέψεις τό βλέμμα σου πρός τά κεῖ , ὁποῦ ἡ ζωή συνεχίζει τό ρυθμό της , μέ τά δικά της τά βήματα , ἀδιαφορώντας γιά τό δικό σου μαρτύριο , γιά τοῦτο τό ἀνέβασμα στίς ἀνεμόσκαλες τῆς ἀγωνίας .
Τό δωμάτιο μισοσκότεινο · ἀχνά φωτίζει μιά μικρή ἠλεκτρική λάμπα τά πρόσωπα τοῦ Ἁγίου Ρηγίνου , τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων καί τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ Πλανᾶ . Ἡ σιωπηλή ἀτμόσφαιρα τοῦ δωματίου διακόπτεται ἀπό τόν χαμηλό θόρυβο , πού τό μηχάνημα τοῦ ὀροῦ ἀφήνει , καθώς συντονίζει τή ροή του σταθερά , ὑπάκουα καί μέ τόν ἴδιο ρυθμό καί ἦχο . Καί μέσα σέ τούτη τήν ἀτμόσφαιρα τῆς σιωπῆς καί τῆς θλίψης , δυό πρόσωπα ἀγρυπνοῦν , ψαύοντας τό χρόνο πού μετριέται μέ τίς ἀργές καί σταθερές σταγόνες τοῦ ὀροῦ . Ἑνός χρόνου πού οἱ τραγικές του διαστάσεις μεγιστοποιοῦνται μέν , ἀλλά συγκλίνουν μέ βεβαιότητα πρός τόν Οὐρανό , τόν μοναδικό τῆς ἐλπίδας χῶρο , τό βέβαιο καταφύγιο γιά τούς ἀπελπισμένους ἀπό τόν κόσμο καί τά ἐν αὐτῷ .
Ἔξω πέφτει μιά ἥσυχη σιγανή βροχή , πού κρέμεται ὡσάν λεπτές , ἄπειρες κλωστές . Ὁ μεγάλος δρόμος καθρεφτίζει τά φῶτα , τ ' αὐτοκίνητα τούς ἀνθρώπους , πού βιάζονται τοῦτο τό Κυριακάτικο βροχερό ἀπόβραδο νά τό περάσουν στό σπίτι τους .
Ἀπό τό παράθυρο τοῦ νοσοκομείου κοιτάζεις αὐτή τήν κίνηση , βλέπεις στίς πυργωμένες πολυκατοικίες , τά πολλά φωτισμένα παράθυρα καί προσπαθεῖς νά μαντέψεις ἤ καλύτερα νά διακρίνεις πίσω ἀπό τό καθἐνα , τήν ὀδύνη , τόν σταυρό , τήν ἀγωνία τοῦ καθενός ἀγνώστου πού ζεῖ καί κινεῖται στή μεγάλη αὐτή καί ξένη πολιτεία . Γιατί ξέρεις πολύ καλά , πώς δέν εἶσαι μονάχα ἐσύ πού τούτη τήν ὥρα σπουδάζεις τήν κορυφαία ὥρα τῆς ἀγωνίας καί τοῦ πόνου , ἀλλά ὑπάρχουν χιλιάδες ἀνρθώπων πού δέν ξέρουν πώς θά γυρίσει ἡ νύχτα , πώς θά περάσουν οἱ τραγικές οἱ ὧρες τῆς σχοινοβασίας ......
Παράλληλα , ἀφήνεσαι σέ καποιους στοχασμούς πού τούς μετρᾶς μέ τούς κόμπους τῆς μυστικῆς , εὐχῆς πού τούτη τήν ὥρα εἶναι συντονισμένη μέ τούς ἤχους τῆς μηχανῆς πού ρυθμίζει τή ροή τοῦ ὀροῦ .
Κι ἀναρωτιέσαι τούτη τήν ὥρα καί δοκιμάζεσαι , μή γνωρίζοντας καλά τό μάθημα τῆς αὐτο - ποιμαντικῆς , τῆς ἅδρευσης ἀνάλογων λόγων ἤ ἐμπειριῶν δηλαδή , πού θά ἰσοζυγιάσουν τό ἐπώδυνο μέ τό φυσικό , τό κορυφαῖο μέ τό ἔσχατο ...... Ἀναρωτιέσαι καί ἐρευνᾶς τί μπορεῖς νά πεῖς στόν ἑαυτό σου πιά , καθώς ἐσύ᾿ σαι τώρά ὁ ὁμιλητής ἀλλά καί τό ἀκροατήριο .......
Ἔξω πέφτει βροχή ..... Χαμηλώνει κι ἡ νύχτα καί μόνο ὁ λόγος τοῦ ποιητῆ ἔρχεται νά ψαύσει τά μύχια τῆς ψυχῆς σου μέ τούς στίχους του :
Λάμψε , Χριστέ μου , στό σκοτάδι κ'ἔλα ἀπόψε
νά μοιραστοῦμε τό σταυρό σου καί τό δάκρυ
πού μοῦ ᾿ δωκες νά σοῦ προσφέρω ( Π.Β.Πάσχος )
Δέν ξέρω γιατί ἀπόψε τῆς βροχῆς τῆς ἐπίμονης τίς λιτές , ἰσχές σταγόνες τίς νοιώθω νά εἶναι τά δάκρυα τοῦ Οὐρανοῦ , πού πασχίζουν νά μέ φιλέψουν καλωσύνη , εἰρήνη καί ἐλπίδα . Ἕνα προνόμιο πού τό προσφέρει μόνον ὁ σταυρός , ἡ ὀδύνη κι ὁ πόνος .
22-9-1996 Β irminham
π. Κων . Ν. Καλλιανός
Σκόπελος |
