Σέ ἀναζήτηση ἰσορροπίας....
( Μεριμνώντας γιά τήν ἀρχειοθέτηση τῆς ποιμαντικῆς μου διαδρομῆς)
Στόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη πρ. Χαλκίδος κ. Χρυσόστομο
Ἐκεῖνο τό πρωϊνό τῆς Κυριακῆς 18 Νοεμβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1979, ἡ ὁμίχλη εἶχε σταθεῖ πάνω ἀπό τήν ὑγρή πόλη τῆς Χαλκίδας, ὡσάν τόν βαρύ καπνό πού βγαίνει ἀπό τό κάψιμο χλωρῶν ἐλιόφυλλων. Μολυβένιος κι ἄχρωμος ὁ οὐρανός κατέβαινε σιμά μας, λές καί μεῖς ἀνεβαίναμε στό ὄρος τό ποτέ δασῶδες καί καπνῶδες (πρβλ.Ἐξ. 19, 18 )
Ὁ ναός τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν, ὅταν φτάσαμε ἐκεῖ, πολύ πρωΐ, ἦταν μισοσκότεινος, κρυμμένος ἀκόμα στά βαρειά τῆς νύχτας παραπετάσματα. Λιγοστοί μόνο ἄνθρωποι, σκιές λές ἀποβαρδινές, κυκλοφοροῦσαν μέσα στήν ἐκκλησία, ἑτοιμάζοντας τά τῆς Ἀρχιερατικῆς Λειτουργίας καί, φυσικά, τά τῆς χειροτονίας μου, μέ μιά σπουδή καί ἕνα ἐνδιαφέρον, πού πραγματικά δέν μ᾿ ἀφησε ἀσυγκίνητο: λές καί μέ ξέρανε ἀπό καιρό...
Μέχρι νά ἔλθουν ὁ Ἐπίσκοπος καί ἡ συνοδεία του, παράμενα στό ἱερό Βῆμα, φορώντας τό γνωστό, ἀπό τίς μέρες τῆς Ριζαρείου, ζωστικό μου. Δέν τό κρύβω ὅτι ἤμουν σέ μιά τέτοια κατάσταση, πού νόμιζα πώς γιά πρώτη μου φορά ἐπισκεπτόμουν τό ἱερό, ἐγώ πού μεγάλωσα ἐκεῖ, πού τό θεωροῦσα προέκταση τῆς ζωῆς μου.....Κι ὅμως κάτι τέτοιες ὧρες παγώνεις, ἀποσυντονίζεσαι, κοιτάζεις δεξιά-ἀριστερά σου, πασχίζοντας νά κρατηθεῖς ἀπό κάποιο νόημα, ἀπό ἕνα φιλικό χαμόγελο, ἀπό μιά λιτή, ἀδελφική, λέξη.
Μέ τίς "Καταβασίες" καί τήν ἔλευση τοῦ Ἐπισκόπου τά πράγματα ἄρχισαν νά κινοῦνται σέ γρήγορους κι ἀνοδικούς ρυθμούς. Τώρα πιά τά πάντα ἀναπτύσσονταν μέσα στό εὔκρατο κλίμα τῆς συναντίληψης καί τῆς συνδρομῆς. Μέχρι τήν ὥρα ἐκείνη, πού μέ τό Χερνιβόξεστον στά χέρια μέ στήσανε μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, μέ καλυμμένη τήν κεφαλή μέ τό λέντιο.
Ὑπάρχουν κορυφαῖες στιγμές στό βίο σου πού ἀνεβάζουν τήν ὕπαρξή σου, ὅταν τίς ἀναμνησθεῖς, σέ ὑψηλές θερμοκρασίες εὐαισθησίας καί κατάνυξης. Στιγμές ἐλάχιστες πάντα, πού ὑπερβαίνουν τήν καθημερινότητα, γιατί συνορεύουν μέ τήν αἰωνιότητα. Μιά ἀπ᾿ αὐτές ἦταν κι ἐκείνη πού σχετιζόταν μέ τήν παρουσία σου ἐκείνη μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Γιατί ἐκεῖνες τίς στιγμές τίς κράτησες μέσα σου ὡς τίς πλέον ἱερές καθώς πάσχιζες νά βρεῖς ὅλες τίς Μορφές τῶν φίλων καί τῶν γνωστῶν, τῶν Γονιῶν καί Δασκάλων, τῶν ὅσων σέ ἐχθρεύθηκαν, σέ κακολόγησαν, σέ ἀγνόησαν.....Μιά χορεία προσώπων, ἄλλων ζωντανῶν, ἄλλων κεκοιμημένων κι ἄλλων πού δέ γνωρίζεις ἄν θά τά συναντήσεις ποτέ.
Νά ὁ παπα-Βαγγέλης, ὁ καλός κι ἁπλός ἐκεῖνος λευΐτης πού σοῦ κράτησε τήν τρυφερή ψυχή στά ροζιασμένα του χέρια καί τή σήκωσε, ὅπως τόν Ἅγιο Ἄρτο, ψηλά στόν Κύριο τῆς Δόξης. Σιμά του ὁ μπάρμπ᾿ Ἀλέκος ό Ξανθούλης ὁ ἀγαθός ψάλτης μέ τόν παραπονεμένο του τέταρτο ἦχο στό στόμα καί κοντά τους, ἐκεῖνο τό ἱερό Βῆμα τῆς παλιᾶς μας ἐκκλησιᾶς τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, μέ τή μισοσκότεινη τήν πρόθεση, τήν πάντα φωτισμένη Ἁγία Τράπεζα, τό μαυρισμένο θυμιατό, τό μαγκάλι μέ τά ξυλοκάρβουνα γιά τό "ζέον". Κι ὕστερα ἔξω στό Τέμπλο τά ἱερά Πρόσωπα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας μέ τή βουρκωμένη τους ἔκφραση, νά σέ κοιτάζουν τήν ὥρα πού ἔλεγες τό "Πάτερ ἡμῶν", μπροστά στό σολέα, κοιτώντας πρός τό Ἱερό.......
Κοντά σ᾿ αὐτούς, τά ἁγιασμένα Πρόσωπα τῆς Μάνας, τῆς Γιαγιᾶς καί τοῦ Παπποῦ, ἰδιαίτερα τοῦ τελευταίου πού σέ μάθαινε πότε καί πῶς νά πεῖς τό "Πάτερ ἡμῶν....", σέ ἡλικία σχεδόν νηπιακή, ἐκεῖ στό φοῦρνο μας, γιά νά μήν τά μπερδεψεις τήν Κυριακή. Καί στό βάθος τῆς μνήμης, κάπου σέ μιά μισοφωτισμένη γωνιά της, ἀχνοφέγγει τό πρόσωπο τοῦ Πάτέρα πού δέν τό καλοθυμᾶσαι....
Σιμά σ᾿ αὐτούς τά πρόσωπα τῶν δασκάλων σου, ἀπό τό Δημοτικό μέχρι τήν Ἀνωτέρα Ἐκκλησιαστική Σχολή καί μαζί μ᾿ αὐτά πρόσωπα ἀγαπημένων συμμαθητῶν πού μέ τή φιλία τους κράτησαν τήν ψυχή σου σέ ἰσσοροπία, κάποιες τραγικές ὧρες. Φυσικά ὑπάρχουν καί πρόσωπα πού μέ δηκτικό τρόπο σέ τραυμάτισαν ἀρκετές φορές. Τά κοιτάζεις ξανά τούτη τήν ἱερή ὥρα καί πασχίζεις νά ἑρμηνεύσεις συμπεριφορές καί λόγια, μέ γνώμονα αὐτή τή στιγμή τό καίριο ἐρώτημα, στό ὁποῖο ἀσφαλῶς καλεῖσαι ν᾿ ἀπαντήσεις:"Μήπως ἔφταιγες κι ἐσύ γιά ὅλ᾿ αὐτά;"
Ὁ Θεός στέκει παράμερα καί σ᾿ ἀκούει τούτη τή μυστική ὥρα. Σοῦ ἀνοίγει μπροστά σου τό βιβλίο τῆς ζωῆς σου καί σύ μετρᾶς ἕνα-ἕνα τά ἔργα καί τίς πράξεις σου, ταξιδεύοντας μέ τήν προσευχή κοντά σέ ἀνθρώπους πού πίκρανες καί κάποτε ἀδίκησες παρακαλώντας γιά μιά ἔσχατη συγγνώμη, ἔστω καί σ᾿ αὐτή τήν ἑνδεκάτη ὥρα πού ἔφτασες. Θέλεις νά κλάψεις πολύ γιά κάποια πρόσωπα πού ἔφυγαν ἀπό τόν κόσμο αὐτόν, πρόσωπα πού σ᾿ εὐεργέτησαν καί σ᾿ ἀγάπησαν, ἀλλά κάι γιά κείνους πού δέν κατάφερες νά τούς ξαναδεῖς καί τούς καταθέσεις λόγο συγγνώμης καί συμπάθειας. Στό σύνορο, λοιπόν, αὐτοῦ τοῦ ἱεροῦ χρόνου παρακαλεῖς καί ἰκετεύεις τό Θεό νά σοῦ βρεῖ τόν καθένα ἀπ᾿ αὐτούς κι Ἐκεῖνος νά τούς προσφέρει τή συγγνώμη σου....Ἔτσι, σάν μιά ἀκόμα εὐεργεσία στίς τόσες πού Σοῦ πρόσφερε.
Οἱ στιγμές εἶναι ἀπό τίς ἱερώτερες πού θά ζήσεις στόν μετέπειτα ἱερατικό σου βίο, γιατί ἀργοβηματίζεις πιά μέσα στό Χορό τῆς ἱερωσύνης, μέ συστολή καί φόβο.
-Κέλευσον, ἀκοῦς τή φωνή τοῦ Πρωτεύοντος Διακόνου. Εἶναι ἠ ὥρα τῆς εἰσόδου σου στό θεῖο Γνόφο τῆς προσωπικῆς σου Πεντηκοστῆς......
Νοιώθεις πώς κάτι τελείωνει, μιά θύρα κλείνει κι ἄλλη ἀνοίγει. Ξέρεις ὅτι εἶναι στενή καί τεθλιμμένη, ὅμως ἀκόμα δέν μπορεῖς νά τό συνηδειτοποιήσεις. Εἶναι, βλέπεις, νωρίς. Ἀργότερα, ὅταν ἔλθουν οἱ πρῶτοι κλυδωνισμοί στό ταξίδεμά σου, τότε θά καταλάβεις: ὅτι τελικά ἐκεῖνος ὁ λόγος Του, "χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν" (Ἰω. 15, 6) εἶναι τό μοναδικό κλειδί γιά ν᾿ ἀνοίξεις, ἀκόμα καί τίς πύλες τοῦ Ἅδη.
"Ἡ Θεία Χάρις, εὔχεται ὁ Ἐπίσκοπος, ή πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλέιποντα ἀναπληροῦσα....." κι ἐσύ ἀναρωτιέσαι ἀκόμα, τό πόσο ἄξιος εἶσαι.......
Κων. Ν. Καλλιανός
Πρωτοπρεσβύτερος |
