Βήματα ποιμαντικῆς ἐμπειρίας....
Στόν ἀγαπητό μου παπα-Θεοδόσιο, χαιρετισμός

Εἶναι τόσο φαρμακερή κάποτε ἡ ἀδιαφορία τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νά σέ σκοτίζει, νά σέ ἀποσυντονίζει, νά σοῦ γεμίζει τήν ψυχή αἰχμηρές ἀκίδες πού τόσο σέ πλήγώνουν. Γιατί κακά τά ψέματα ἄνθρωπος εἶσαι· κι ὅταν δεῖς νά μεταβάλλεται συμπεριφορά κάποιων πού συνέδραμες καί εὐεργέτησες τόσο, τότε καταλαβαίνεις τό βάθος τῆς ἀνθρώπινης ἀτέλειας καί ἀνωριμότητας. Καί τοῦτο δέ, γιατί τότε σπουδάζεις ἐπιμελῶς πάνω στή γοητεία τῆς γόνιμης μοναξιᾶς, ἡ ὁποία καί σοῦ παρέχει τό προνόμιο τῆς προσευχῆς, τῆς σιωπῆς καί τῆς προετοιμασίας γιά νά πορευτεῖς τήν ὁδό τῆς αὐτογνωσίας.

Ὡστόσο, ἡ αὐτογνωσία, πού εἶναι τό "τέλος τῆς τῶν ἀρετῶν ἐργασίας"(Ὅσ. Νικήτας ὁ Στηθάτος), δέν ἐπιτυγχάνεται μέ μεθόδους τοῦ κόσμου, πού σκοτίζουν ἐπικίνδυνα τήν ψυχή, ἀλλά μέ τή συνδρομή ἔμπειρου πνευματικοῦ ὁδηγοῦ, ὁ ὁποῖος, ὡς ἄλλος Μωυσῆς , σέ καθοδηγεῖ στήν προσωπική σου γῆ τῆς ἐπαγγελίας, στή ἐπίγνωση "τοῦ ὁρᾶν τά πταίσματά σου καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν σου"(Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος). Τότε ἡ ἀδιαφορία τοῦ ἄλλου, τό μαχαίρωμα καί ἡ δηκτική του διάθεση ἀρχίζουν, σιγά-σιγά, νά μεταβάλλονται σέ ὀχυρώματα, τά ὁποῖα σέ βολεύουν κάλλιστα νά κρυφτεῖς καί νά διασωθεῖς , ἔχοντας πάντα ἐμβιωμένο τόν Γεροντικό λόγο: "Ἐάν μή εἴπῃ ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ .ανθρωπος, ὅτι ἐγώ μόνος καί Θεός, ἐσμέν ἐν τῷ κόσμῳ, οὐ ἕξει ἀναπαυσιν"( Ἀββᾶς Ἁλώνιος). Ἤ, ὅπως ἐπιμηκίνει τήν ἔννοια τοῦ ἁγιασμένου αὐτού ἀποφθέγματος σύγχρονος Γέροντας: "Ἐξαρτᾶσαι ἀπό τούς ἄλλους, παιδί μου, γι᾿ αὐτό καί σέ πειράζουν τά λεγόμενά τους"

*******************

Ὅλ᾿ αὐτά τά χρόνια τῆς ἱερατικῆς μου θητείας ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ δέν μέ ἐγκατέλειψε. Μέ ἐπισκεπτόταν καθημερινά. Ἐγώ δέν τό καταλάβαινα, γιατί πολλές φορές τύχαινε νά ζῶ μέσα στό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς, πού προβάλλει τήν φιλαυτία, τήν κενοδοξία, τίς διοικητικές ἰκανότητες καί φυσικά τή δυνατότητα νά προβληθεῖς στά μάτια τοῦ κόσμου, ὥστε νά θεωρηθεῖς πώς εἶσαι ὁ πετυχημένος. Ἄλλωστε γιά τόν κόσμο ἕνα πράγμα μετράει: τό νά κατορθώνεις νά εἶσαι πάντα τό πρόσωπο τῆς ἐπικαιρότητας μέ ὅποιο κόστος ἔχει αὐτή ἡ μέριμνα γιά προβολή. Κι ὅμως αὐτές οἱ λέξεις - κλειδιά υἱοθετοῦνται καί ἀπό πολλούς ἐκκλησιαστικούς κύκλους, γιατί μόνον ἔτσι ἐκεῖνοι βλέπουν νά ἀποδεικνύεται ἡ σωστή κι ἐπιτυχημένη "διακονία"...

Ὡστόσο, πρέπει νά προστεθεῖ καί τοῦτο σ᾿ ὅλ᾿ αὐτά: πώς τέτοιες καταστάσεις-μέριμνες τίκτουν δυστυχῶς τίς περισπάσεις ( πρβλ. Λκ.10, 41-42), οἱ ὁποῖες ἀντιστοιχοῦν μέ τή διαταραχή τοῦ ψυχισμοῦ τοῦ ποιμένα. Χώρια πού μέσα σ᾿ αὐτά προστίθενται καί οἱ ἀλαζονικές διαθέσεις, ὥστε νά ἐπικεντρωθεῖ τό ἐνδιαφέρον τῶν ἄλλων σέ σένα· πράγμα πού ἀντιστοιχεῖ μέ τήν ἀποτυχία τοῦ σκοποῦ σου. Κι ἀδιαμφισβήτητα σκοπός καί χρέος σου εἶναι ἡ ἐξίσωσή σου καί μέ τόν ἐλάχιστο πιστό κι ἀκόμη παρακάτω, ὥστε μέ διάθεση προσφορᾶς κι ὄχι ζητείας, νά καταφέρεις νά ἐπουλώσεις τίς πληγές τῶν τραυμάτων πού ἐσωτερικά φέρουν, ὡς πάθη-πλήγές, τῶν ὁποίων ἀπαιτεῖται ἡ θεραπεία, ἄν φυσικά τό ἐπιθυμοῦν καί τό ὑπομένουν. Γιατί μιά τέτοια διαδικασία καί μακροχρόνια εἶναι, ἀλλά ἀπαιτεῖ σύν τοῖς ἄλλοις καί ἐπώδυνο μαρτύριο . Πού κάποτε, δίχως τή συναντίληψη τῶν ἀδελφῶν, ἀλλά καί κάποιων, μετρημένων πάντα στά δάχτυλα τοῦ ἑνός χεριοῦ πιστῶν, γίνεται βρόγχος ἐπικίνδυνος. Καί γιά σένα καί γιά τόν κάθε πονεμένο καί τραυματισμένο συνάνθρωπο.....