11 Απριλίου

†Μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Αντίπα, ἐπισκόπου Περγάμου.

῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς ᾿Αντίπας ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Δομιτιανοῦ (81-96 μ.Χ.). ῏Ηταν σύγχρονος τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων, οἱ ὁποῖοι καί τόν ἐχειροτόνησαν ᾿Επίσκοπο τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Περγάμου, ὅταν ὁ Θεολόγος καί Εὐαγγελιστής ᾿Ιωάννης ἦταν ἐξόριστος στήν Πάτμο. Στήν ᾿Αποκάλυψη ὁ ῞Αγιος ᾿Αντίπας ἀποκαλεῖται ἀπό τόν ᾿Απόστολο ᾿Ιωάννη πιστός ἱερέας καί μάρτυρας60.

῾Ως ἀρχιερέας τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Περγάμου, ποίμαινε τό λογικό του ποίμνιο μέ κάθε εὐσέβεια καί ἀρετή. ῎Οντας ᾿Επίσκοπος Περγάμου καί ἐνῶ ἦταν πολύ γέρος, συνελήφθη ἀπό τούς εἰδωλολάτρες, ὅταν οἱ δαίμονες παρουσιάσθηκαν σέ αὐτούς καί τούς εἶπαν ὅτι δέν μποροῦν νά κατοικοῦν στόν τόπο ἐκεῖνο ἐξαιτίας τοῦ ᾿Αντίπα. Γι᾿ αὐτό ὁδηγήθηκε στόν γεμόνα καί ἐξαναγκάσθηκε μέ βία νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό καί νά θυσιάσει στά εἴδωλα.᾿Εκεῖνος (ὁ γεμόνας) κατέβαλε κάθε προσπάθεια νά πείσει τόν ῞Αγιο νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό, λέγοντάς του ὅτι τά παλαιότερα εἶναι πολυτιμότερα, ἐνῶ ἐκεῖνα πού ἐμφανίζονται πρόσφατα δέν ἔχουν καμιά ἀξία. Τοῦ εἶπε δηλαδή ὅτι θρησκεία τῶν ἐθνικῶν, εἰδωλολατρία, εἶναι παλαιά, αὐξήθηκε διά μέσου τῶν αἰώνων καί ἔχει πολλούς ὀπαδούς, γι᾿ αὐτό καί εἶναι πολύ σπουδαιότερη ἀπό τήν πίστη τῶν Χριστιανῶν, πού ἐμφανίσθηκε τελευταῖα καί ἔχει πολύ λίγους πιστούς. Στό ἐπιχείρημα αὐτό τοῦ γεμόνος ὁ ῞Αγιος ἀπάντησε μέ τήν ἱστορία τοῦ Κάιν. Εἶπε δηλαδή σ᾿ αὐτόν ὅτι ἀδελφοκτονία τοῦ Κάιν, ἄν καί αὐτός εἶναι πολύ ἀρχαιότερος, προκάλεσε καί προκαλεῖ τόν ἀποτροπιασμό σέ ἄπειρα πλήθη ἀνθρώπων καί οὐδείς εὐσεβής ἄνθρωπος τή ζηλεύει. ῾Ο γεμόνας ἐξοργίσθηκε πάρα πολύ ἀπό τήν ἀπάντηση τοῦ ᾿Αντίπα καί τότε ἔδωσε ἐντολή νά τόν ρίξουν σέ ἕνα πυρωμένο χάλκινο ὁμοίωμα βοδιοῦ, ὅπου ἐτελειώθηκε ὁ βίος του, τό ἔτος 92 μ.Χ.

Τό ἱερό λείψανό του ἐνταφιάσθηκε στήν ᾿Εκκλησία τῆς Περγάμου καί ἀναβλύζει ἀενάως μύρο καί ἰάσεις, δέ Σύναξή του ἐτελεῖτο στό πάνσεπτο ᾿Αποστολεῖο τοῦ ῾Αγίου καί πανευφήμου ᾿Αποστόλου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, κοντά στή Μεγάλη ᾿Εκκλησία.

Ναός τοῦ ῾Αγίου ᾿Αντίπα ὑπῆρχε κατά τόν 9ο αἰώνα μ.Χ. στήν Κωνσταντινούπολη καί ἕτερος, ἐπίσης, κείμενος μεταξύ τῶν χωρίων ῾Αγίου Στεφάνου καί Ρηγίου (Κιουτσούκ-Τσεκμετζέ).

Οἱ ῾Οσίες Τρυφαίνη καί Ματρώνα κατάγονταν ἀπό τήν πόλη τῆς Κυζίκου καί ἀπό νεαρή λικία ἐπιπόθησαν τόν Χριστό, γι᾿ αὐτό καί ἀκολούθησαν τό μοναχικό βίο. ῎Εφθασαν δέ σέ τέτοιο βαθμό ἀσκήσεως καί νηστείας, ὥστε νά φαίνονται οἱ συνθέσεις τῶν ὀστέων τους. Δέν εἶχαν κελλί, ἀλλά περιβεβλημένες μέ ἕνα μικρό ἔνδυμα προσεύχονταν συνεχῶς στόν Θεό νύχτα καί μέρα καί ἐξεκουράζονταν γιά λίγο στή γῆ. Λίγο πρίν τό ὁσιακό τέλος τους, τό ὁποῖο προεῖδαν, ἔκαναν τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ καί παρέδωσαν τίς ψυχές του στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Μετά τήν ὁσιακή κοίμησή τους ἐπιτέλεσαν πολλά θαύματα.

῾Ο ῞Οσιος Φαρμούθιος ὁ ᾿Αναχωρητής ἀσκήτεψε κατά Θεόν καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.

῾Ο ῞Αγιος ῾Οσιομάρτυς Βάκχος ἀσκήτεψε στή μονή τοῦ ῾Αγίου Σάββα καί ἐτελειώθηκε μαρτυρικά κατά τόν 8ο αἰώνα μ.Χ.

†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Εὐθυμίου καί Χαρίτωνος, τοῦ Σγιανζέμα τῆς Ρωσίας.

῾Ο ῞Οσιος Εὐθύμιος ἔζησε μεταξύ τοῦ 15ου καί τοῦ 16ου αἰώνα μ.Χ. στή Ρωσία. ᾿Εγεννήθηκε στήν πόλη Μπολογκντά καί ἀπό νεαρή λικία ἀγάπησε τό μοναχικό βίο. Σύντομα ἔγινε μοναχός στό μοναστήρι Σπασο-Καμένσκϊυ κοντά στή λίμνη Κουμπενσόε. Λίγο ἀργότερα ὅμως ἔφυγε ἀπό τό μοναστήρι, γιά νά ζήσει ὡς ἐρημίτης στόν ποταμό Κουμπένκα, δύο χιλιόμετρα ἀπόσταση ἀπό τή λίμνη.

῾Ο πόθος του γιά μεγαλύτερη συχία τόν ὁδήγησε στήν περιοχή τοῦ ποταμοῦ Σγιανζέμα, ὅπου συναντήθηκε μέ τόν ῞Οσιο Χαρίτωνα. Καί οἱ δύο μαζί ἵδρυσαν τή μονή τῆς ᾿Αναλήψεως τοῦ Σωτῆρος στή Μπολογκντά. Κατασκεύασαν τή μοναδική ἐκκλησία πού ὑπῆρχε σέ αὐτή τήν περιοχή καί καλλιεργοῦσαν χόρτα γιά τήν ἐλάχιστη τροφή τους.

῾Ο ῞Οσιος Εὐθύμιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη περί τό ἔτος 1465, ἐνῶ ὁ ῞Οσιος Χαρίτων, πού τόν διαδέχθηκε στήν καθοδήγηση τῆς μονῆς, ἐκοιμήθηκε τό ἔτος 1509. Καί οἱ δύο ἐνταφιάσθηκαν στό ναό τῆς μονῆς, ὁ ὁποῖος ἀργότερα ἔγινε ἐνοριακός.

†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Ιακώβου, τοῦ ἐκ Ρωσίας.

῾Ο ῞Οσιος ᾿Ιάκωβος τοῦ Βρυλέεφ ἔζησε στή Ρωσία κατά τό 15ο αἰώνα μ.Χ. ῎Εγινε μοναχός τῆς μονῆς Ζέλεζνϊυ-Μπορόκ, πού ἦταν στήν ἐπαρχία τῆς Κοστρόμα, διετέλεσε μαθητής τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιακώβου τοῦ Ζέλενι-Μπόρ καί ἀργότερα ἀσκήτεψε στήν ἔρημο Βρυλέεφ, ὅπου ἵδρυσε μονή πρός τιμήν τῶν Εἰσοδίων τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου. ᾿Εκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη καί ἐνταφιάσθηκε στό ναό τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου.

†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Ιακώβου, τοῦ ἐκ Ρωσίας.

῾Ο ῞Οσιος ᾿Ιάκωβος τοῦ Ζελέζνϊυ-Μπορόκ ἐγεννήθηκε στό Γκαλίτς, στήν περιοχή τῆς Κοστρόμα, καί ἦταν υἱός οἰκογένειας Βογιάρων. ᾿Εκάρη μοναχός στή μονή τῆς ῾Αγίας Τριάδος τοῦ ῾Αγίου Σεργίου τοῦ Ραντονέζ καί ἀργότερα ἀσκήτεψε σέ μονή τῆς Μόσχας. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1442.

῾Ο ῞Αγιος Βαρσανούφιος, κατά κόσμον Βασίλειος, ἐγεννήθηκε τό ἔτος 1495 στό Σέρπουχωφ τῆς Ρωσίας καί καταγόταν ἀπό ἱερατική οἰκογένεια. ᾿Ενῶ ἦταν νέος, αἰχμαλωτίσθηκε ἀπό τούς Τατάρους τῆς Κριμαίας. Δεχόμενος αὐτό τό γεγονός ὡς θέλημα τοῦ Θεοῦ, ταπεινά ὑποτασσόταν στούς κυρίους του καί μέ προθυμία ἐκπλήρωνε κάθε ἐργασία πού τοῦ ἀνέθεταν. Μετά ἀπό τρία χρόνια ὅμως, ὁ πατέρας του κατάφερε νά τόν ἐξαγοράσει καί νά τόν πάρει πίσω.

῾Ο ῞Αγιος ἔγινε μοναχός τό 1515 στή μονή τοῦ Σωτῆρος, τοῦ ῾Αγίου ᾿Ανδρονίκου τῆς Μόσχας, καί διακόνησε ὡς ἱεροδιάκονος στήν ᾿Επισκοπή τοῦ Τβέρ. Τά χαρίσματά του καί ὁ θεοφιλής βίος του ὁδήγησαν τόν Μητροπολίτη Μόσχας Μακάριο νά τόν τοποθετήσει στή μονή τοῦ ῾Αγίου Νικολάου τῆς Πέσνα, κοντά στή Μόσχα. ᾿Αργότερα πῆγε στό Καζάν καί ἵδρυσε ἕνα μοναστήρι ἀφιερωμένο στή Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος. ᾿Ενῶ εὑρισκόταν στό Καζάν, ὁ ἀρχιμανδρίτης Βαρσανούφιος ἐβοηθοῦσε τόν ῞Αγιο Γουρία († 15 Δεκεμβρίου) στή διάδοση τῆς χριστιανικῆς πίστεως στούς Μουσουλμάνους καί στούς εἰδωλολάτρες. ῾Η γνώση τῆς ταταρικῆς γλώσσας ἀποδείχθηκε ὅτι ἦταν πολύ χρήσιμη γιά τήν ἱεραποστολική του δράση.

Τό ἔτος 1567 ὁ ῞Αγιος Βαρσανούφιος ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος Τβέρ καί Καζάν. ῞Οταν ἔφθασε σέ μεγάλη λικία, ἐπέστρεψε στό Καζάν καί στό μοναστήρι τῆς Μεταμορφώσεως, τό ὁποῖο καί εἶχε ἱδρύσει. ᾿Εκεῖ ἔλαβε τό μέγα ᾿Αγγελικό Σχῆμα καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1576. Τά ἱερά λείψανα τῶν ῾Αγίων Γουρίου καί Βαρσανουφίου ἀνακαλύφθηκαν στίς 4 ᾿Οκτωβρίου τοῦ ἔτους 1596 καί τοποθετήθηκαν σέ λειψανοθῆκες στό παρεκκλήσι τοῦ ναοῦ, σύμφωνα μέ τίς ὁδηγίες τοῦ Πατριάρχου ᾿Ιώβ. Στίς 20 ᾿Ιουνίου τοῦ ἔτους 1630, τά χαριτόβρυτα λείψανά τους μεταφέρθηκαν ἀπό τό μοναστήρι τῆς Μεταμορφώσεως στόν καθεδρικό ναό τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου.

῾Η ᾿Εκκλησία ἑορτάζει τή μνήμη του καί στίς 4 ᾿Οκτωβρίου.

῾Ο ῞Οσιος Καλλίνικος τῆς Τσέρνικα ὑπῆρξε μία ἀπό τίς μεγαλύτερες πνευματικές μορφές τοῦ 19ου αἰῶνος μ.Χ.61

᾿Εγεννήθηκε στό Βουκουρέστι, στίς 7 ᾿Οκτωβρίου τοῦ 1787, ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς καί φιλόθεους, τόν ᾿Αντώνιο καί τήν Φλοάερα, καί τό κατά κόσμον ὄνομά του ἦταν Κωνσταντίνος. ῾Η μητέρα του σέ μεγάλη λικία ἔγινε μοναχή καί ἔλαβε τό ὄνομα Φιλοθέη. ῾Ο πόθος του γιά τόν Θεό καί δίψα του γιά προσευχή ὁδηγοῦσαν τά βήματά του στή μονή τῆς Τσέρνικα, ἐνῶ ἦταν ἀκόμη μαθητής στό Βουκουρέστι. Τόν Μάρτιο τοῦ ἔτους 1807 ἀπεφάσισε νά ἐγκαταλείψει ὁριστικά τόν κόσμο καί νά μονάσει. Στίς 12 Νοεμβρίου τοῦ 1808 ἐκάρη μοναχός καί ἔλαβε τό ὄνομα Καλλίνικος. Τόν ἑπόμενο μήνα, ὁ Βούλγαρος ᾿Επίσκοπος τῆς Βράτα, πού κατέφυγε στό Βουκουρέστι λόγῳ τῶν Τούρκων, τόν ἐχειροτόνησε διάκονο στό ναό τοῦ ῾Αγίου Νικολάου τῆς Τσέρνικα.

῾Υπό τήν καθοδήγηση τοῦ πνευματικοῦ του πατρός, ὁ νεαρός μοναχός ἄρχισε τούς μεγάλους πνευματικούς ἀγῶνες, τήν ἄσκηση, τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, τή νηστεία, τήν ἐργασία καί τή μελέτη τῆς ῾Αγίας Γραφῆς καί τῶν ῾Αγίων Πατέρων.

Τό ἔτος 1812 ἀπεστάλη μαζί μέ τόν πνευματικό του στή μονή τοῦ Νεάμτς, προκειμένου νά ζητήσει βοήθεια γιά τήν ἐπιδιόρθωση τοῦ ναοῦ τοῦ ῾Αγίου Νικολάου τῆς Τσέρνικα, ὁ ὁποῖος εἶχε καταστραφεῖ ἀπό σεισμό. Μέ αὐτή τήν εὐκαιρία ἐπισκέφθηκε καί τά ἄλλα μοναστήρια τῆς Μολδαβίας.

Τό ἔτος 1813 ἐχειροτονήθηκε πρεσβύτερος στό ναό Μπάτιστε ἀπό τόν ᾿Επίσκοπο Διονύσιο Λούπου, τόν μελλοντικό Μητροπολίτη τῆς χώρας, καί τό ἔτος 1815 διορίσθηκε οἰκονόμος τῆς μονῆς. Τό 1817 ἀνεχώρησε γιά τό ῞Αγιον ῎Ορος μέ σκοπό νά διδαχθεῖ τή μοναχική ζωή τῶν ᾿Αθωνιτῶν πατέρων καί νά ὠφεληθεῖ πνευματικά ἀπό τήν πνευματική τους ἐμπειρία καί ἄσκηση.

Μετά τήν κοίμηση τοῦ γουμένου τῆς μονῆς, Δωροθέου, στίς 14 Δεκεμβρίου 1818, μοναστική κοινότητα τῆς Τσέρνικα ἐξέλεξε γούμενο τόν ἱερομόναχο Καλλίνικο, χάρη στήν ξεχωριστή ἀσκητική βιοτή του, τήν ἀγάπη καί τήν ἀφοσίωσή του στό μοναχισμό. ῞Υστερα ἀπό δύο χρόνια ἔλαβε καί τό ὀφφίκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτου.

Τά τριάντα δύο χρόνια τῆς γουμενίας του ἀπετέλεσαν περίοδο πνευματικῆς ἀκμῆς γιά τή μονή. Κατασκευάσθηκαν προσκυνητάρια, κελλιά καί ἐργαστήρια γιά τά ἐργόχειρα τῶν μοναχῶν. ῞Οσοι ἐγνώριζαν γράμματα ἀσχολοῦνταν μέ τήν ἀντιγραφή πολύτιμων χειρογράφων καί ἔργων Πατέρων καί ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων. ῾Ο ἀριθμός τῶν μοναχῶν αὐξανόταν σημαντικά. Τό 1838 ἐγκαταβιοῦσαν στή μονή τριακόσιοι μοναχοί, ἐνῶ τό 1850 ἦσαν τριακόσιοι πενήντα.

῾Ο γούμενος Καλλίνικος διακρίθηκε κυρίως γιά τήν ἐλεημοσύνη καί τήν ἀγάπη του πρός τούς φτωχούς καί τούς πάσχοντες, καθώς καί πρός τούς πρόσφυγες πού εὕρισκαν στό μοναστήρι καταφύγιο καί τροφή. ᾿Επίσης ἵδρυσε ἕνα σχολεῖο γιά τά παιδιά τῆς περιοχῆς καί ἀνέλαβε τήν κατασκευή καί ἀνακαίνιση πολλῶν ναῶν καί προσκυνηταρίων. ῾Ο ῞Αγιος Καλλίνικος ἦταν τόσο ἐλεήμων πού, ὅταν δέν εἶχε τίποτε νά προσφέρει, ἔδιδε τά δικά του ἐνδύματα καί κλαίγοντας ἱκέτευε τούς συνεργάτες του νά μαζέψουν χρήματα, γιά νά ἔχει νά τά μοιράζει στούς φτωχούς καί στούς πάσχοντες.

Τό ἔτος 1850, ὕστερα ἀπό σαράντα τρία χρόνια στό μοναστήρι, ὁ γούμενος Καλλίνικος ἐκλήθηκε νά ἀποδεχθεῖ τό ἀρχιερατικό ἀξίωμα. ᾿Αφοῦ προηγουμένως εἶχε ἀρνηθεῖ, τελικά ὑπέκυψε στίς παρακλήσεις τοῦ βοεβόδα Μπάρμπου Στίρμπεϊ, καί στίς 15 Σεπτεμβρίου τοῦ 1850 ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Ρίμνικ-Βίλτσεα. ῾Η χειροτονία του εἰς ᾿Επίσκοπον ἔγινε στίς 26 ᾿Οκτωβρίου τοῦ 1850 στό μητροπολιτικό ναό τοῦ Βουκουρεστίου. ᾿Επειδή ἐπισκοπική ἕδρα τοῦ Ρίμνικ εἶχε καταστραφεῖ ἀπό πυρκαγιά, ἐνθρόνιση ἔγινε στίς 26 Νοεμβρίου στήν Κραϊόβα.

Σέ αὐτή τήν ᾿Επισκοπή κατάσταση ἦταν πολύ δύσκολη. Γιά δέκα χρόνια Μητρόπολη διευθυνόταν ἀπό τοποτηρητές, ἕδρα καί ὁ καθεδρικός ναός εἶχαν καταστραφεῖ, οἱ ἱερεῖς ἦσαν ἐλάχιστοι καί ἀμόρφωτοι, ἐνῶ τό ἐκκλησιαστικό σχολεῖο εἶχε κλείσει λόγῳ τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1848.

῾Ο νέος ᾿Επίσκοπος ἀφοσιώθηκε ἀμέσως μέ αὐταπάρνηση καί δύναμη στήν ἀποστολή του. ᾿Εχειροτόνησε καλούς καί εὐλαβεῖς κληρικούς, τό 1851 ἐπανίδρυσε τό ἐκκλησιαστικό σχολεῖο τῆς Κραϊόβα καί τό 1854 τό μετέφερε στό Ρίμνικ, ἐνῶ παράλληλα ἵδρυσε σχολές γιά τήν κατάρτιση ἱεροψαλτῶν.

Τό ἔτος 1854, ἀφοῦ ἕδρα τῆς ἐπισκοπῆς μεταφέρθηκε στό Ρίμνικ, ἐξεκίνησε τήν ἀνοικοδόμηση ἑνός νέου ναοῦ. Μεταξύ τῶν ἐτῶν 1859-1864 ἔκτισε μέ δικές του δαπάνες ἕνα νέο ναό στή σκήτη Φρασινέι, ὅπου εἰσήγαγε τούς κανόνες τῆς μοναχικῆς πολιτείας τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους.

Φιλότεχνος καί φιλομαθής ὁ ῞Αγιος ἵδρυσε, τό 1860, τυπογραφεῖο, στό ὁποῖο ἐκδίδονταν ἐκκλησιαστικά καί διδακτικά βιβλία καί τό ὁποῖο παρεχώρησε στήν πόλη Ρίμνικ μέ τόν ὅρο τό ἥμισυ τῶν εἰσοδημάτων του νά διατίθεται γιά τή συντήρηση τῶν σχολείων καί τῶν φτωχῶν μαθητῶν καθώς καί τῆς σκήτης Φρασινέι.

῾Ο ᾿Επίσκοπος Καλλίνικος ὑπῆρξε καί γνήσιος πατριώτης. ῾Ως ᾿Επίσκοπος ἔλαβε μέρος στίς διεργασίες τῆς Δημόσιας Συνελεύσεως τῆς χώρας καί διεδραμάτισε σημαντικό ρόλο στήν ἕνωση τῆς Μολδαβίας καί τῆς Τσόρα Ρομανεάσκα. Τήν ἄνοιξη τοῦ ἔτους 1857 ἀπέστειλε ἐγκύκλιο πρός ὅλους τούς γουμένους καί ἱερεῖς, διά τῆς ὁποίας ἐζητοῦσε νά τελεσθοῦν σέ ὅλους τούς ναούς ᾿Ακολουθίες καί προσευχές γιά τήν ἕνωση τοῦ Ρουμανικοῦ λαοῦ.

῾Ο ῞Αγιος Θεός τόν εὐλόγησε καί μέ τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας. Πολλοί ἀσθενεῖς, πού ἐπικαλοῦνταν τίς προσευχές τοῦ ῾Αγίου, ἐθεραπεύονταν.

Σέ μεγάλη λικία καί ἐνῶ ἦταν ἀσθενής, ὁ ῞Οσιος ἀποσύρθηκε στή μονή τῆς Τσέρνικα, τό Μάιο τοῦ 1867, ἀναθέτοντας τήν προσωρινή διοίκηση τῆς ᾿Επισκοπῆς στόν ἀρχιμανδρίτη Γρηγόριο. ῾Η τότε κυβέρνηση, ὡς ἔκφραση ἐκτιμήσεως καί σεβασμοῦ πρός τό πρόσωπο τοῦ ῾Αγίου, ἀρνήθηκε τήν ἀποχώρησή του ἀπό τόν ἐπισκοπικό θρόνο. ῎Ετσι ὁ ῞Αγιος παρέμεινε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του πατέρας καί πνευματικός ὁδηγός τοῦ ποιμνίου του.

῾Ο ῞Οσιος Καλλίνικος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1868 καί ἐνταφιάσθηκε στό ναό τοῦ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, τόν ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ ῞Οσιος εἶχε χτίσει.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,

ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.