16 Απριλίου
†Μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων ᾿Αγάπης, Εἰρήνης καί Χιονίας.
 Οἱ ῾Αγίες ᾿Αγάπη, Εἰρήνη καί Χιονία ἐμαρτύρησαν ἐπί αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.) στή Θεσσαλονίκη, τό ἔτος 304 μ.Χ. Στό Συναξάρι μαρτυρεῖται ὅτι οἱ τρεῖς ἀδελφές, πιθανῶς ἐνεργά μέλη μιᾶς ἀδελφότητος νέων Χριστιανῶν μέ πλούσια βιβλιοθήκη, κατέφυγαν ἀμέσως μετά τήν ἔναρξη τοῦ διωγμοῦ σέ ὑψηλό ὄρος πλησίον τῆς Θεσσαλονίκης, πιθανῶς τό Χορτιάτη, ἀφοῦ ἔκρυψαν στό σπίτι τους τά βιβλία. ῾Η ᾿Αγάπη καί Χιονία, μετά ἀπό ἐντολή τοῦ διοικητοῦ Δουλκιτίου, ἐρίχθηκαν στήν πυρά. ῾Η ῾Αγία Εἰρήνη ἐκλείσθηκε σέ πορνεῖο, ἀλλά κανένας δέν ἐτόλμησε νά τήν ἐνοχλήσει. ῾Οδηγήθηκε καί αὐτή στόν διά πυρᾶς θάνατο.
Τά ἱερά λείψανα πού ἀπέμειναν ἀπό τήν πυρά συνελέγησαν ἀπό εὐλαβεῖς Χριστιανούς καί ἐνταφιάσθηκαν δυτικά τῆς πόλεως, σέ μικρή ἀπόσταση ἀπό τά τείχη. ᾿Εκεῖ ἀνεγέρθηκε ἕνας ναΐσκος στήν ἀρχή, πού ἀργότερα ἔγινε μεγαλύτερος. Στίς Διηγήσεις τῶν θαυμάτων τοῦ ῾Αγίου Δημητρίου ἀναφέρεται ὡς τό «σεβάσμιον τέμενος» τῶν τριῶν ἁγίων μαρτύρων Χιονίας, Εἰρήνης καί ᾿Αγάπης.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Φήλικος ἐπισκόπου, ᾿Ιανουαρίου πρεσβυτέρου, Σεπτεμίνου ἤ Σεπτιμίνου καί Φουρτουνάτου.
Οἱ ῞Αγιοι ῾Ιερομάρτυρες Φήλικας, ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Σπολέτο τῆς ᾿Ιταλίας, ᾿Ιανουάριος ὁ πρεσβύτερος καί οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες Σεπτεμίνος καί Φουρτουνάτος ἄθλησαν κατά τούς χρόνους τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.) καί Μαξιμιανοῦ (285-305 μ.Χ.).
Κατά τό ὄγδοο ἔτος τῆς βασιλείας αὐτῶν, τό ἔτος 294 μ.Χ., ἐκδόθηκε διάταγμα νά καοῦν ὅλα τά βιβλία τῶν Χριστιανῶν σέ ὅλη τήν ἐπικράτεια τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας.
Τότε λοιπόν ἀπεστάλη στήν πόλη τοῦ Τουβιουκᾶν τῆς Λυκαονίας τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας ὁ γεμόνας Μαριανός ἤ Μαγνιανός, γιά νά καταστήσει γνωστή τήν ἀπόφαση καί διαταγή τῶν βασιλέων. ῾Ο εἰδωλολάτρης γεμόνας ἐζήτησε ἀπό τόν ᾿Επίσκοπο Φήλικα καί τόν πρεσβύτερο ᾿Ιανουάριο νά τοῦ παραδώσουν τά ἱερά βιβλία τῶν Χριστιανῶν καί ἀνέγνωσε σέ αὐτούς τό διάταγμα. ῞Ομως ὁ ᾿Επίσκοπος Φήλικας ἀποκρίθηκε σέ αὐτόν· «Εἶναι γραμμένο, ἄρχοντα, στήν ῾Αγία Γραφή· μή δίνετε τά ἅγια στά σκυλιά, οὔτε νά ρίχνετε μπροστά στούς χοίρους τά μαργαριτάρια». Καί ἀρνήθηκε νά παραδώσει τά ἱερά βιβλία.
Μετά τήν ἀπάντηση αὐτή ὁ ἄρχοντας ἔκλεισε στή φυλακή τόν ῞Αγιο Φήλικα καί τόν ἄφησε χωρίς τροφή καί νερό ἐπί τρεῖς μέρες. ῎Επειτα τόν ἔβγαλε ἀπό τή φυλακή καί προσπάθησε νά τόν πείσει νά ὑπακούσει στό βασιλικό πρόσταγμα. ῾Ο ῞Αγιος ὅμως δέν ἐπείσθηκε. Τότε ὁ ἄρχοντας ἀφοῦ ἔδεσε καί αὐτόν καί τούς ἄλλους τρεῖς ῾Αγίους, δηλαδή τόν πρεσβύτερο ᾿Ιανουάριο, τόν Φουρτουνάτο καί τόν Σεπτεμίνο, τούς ἔστειλε στόν ἀνθύπατο, ὁ ὁποῖος τούς ἐφυλάκισε καί μετά ἀπό ἕνδεκα μέρες τούς ἔστειλε στόν ἔπαρχο τοῦ πραιτωρίου. ᾿Εκεῖνος τούς ἔριξε σέ μιά ζοφερή φυλακή καί στή συνέχεια ἁλυσοδεμένους τούς ἔβαλε σέ πλοῖο μέ προορισμό τήν πόλη Ταυρομένιον. Μετά ἀπό περιπετειῶδες καί βασανιστικό ταξίδι ἔφθασαν στήν πόλη τῶν Αἰλούρων. ῾Ο ἔπαρχος τούς ἔλυσε ἀπό τά δεσμά καί τούς προέτρεψε νά παραδώσουν τά βιβλία τους καί νά θυσιάσουν στά εἴδωλα. Οἱ ῞Αγιοι μέ πνευματική ἀνδρεία παρέμειναν ἀκλόνητοι στήν πίστη τους. Γιά τήν ἄρνησή τους αὐτή κατεδικάσθησαν στόν δι᾿ ἀποκεφαλισμοῦ θάνατο καί ἔλαβαν τόν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Λεωνίδου, Βασιλίσσης, Γαλήνης (ἤ Γαληνῆς), Θεοδώρας, Καλλίδος, Νίκης, Νουνεχίας, Χαριέσσης (ἤ Χαρίσσης).
 Οἱ ῞Αγιοι αὐτοί Μάρτυρες ἄθλησαν στήν Κόρινθο κατά τίς μέρες τοῦ Πάσχα ἐπί αὐτοκράτορος Δεκίου (249-251 μ.Χ.).
῾Ο ῞Αγιος Λεωνίδης ἦταν «ἔξαρχος» πνευματικοῦ χοροῦ, δηλαδή γούμενος κύκλου μαθητῶν τοῦ Κυρίου. Συνελήφθη στήν Τροιζηνία τῆς Πελοποννήσου86 κατά τίς μέρες τῆς Μεγάλης ῾Εβδομάδος καί ὁδηγήθηκε στήν Κόρινθο. ῾Η Νουνεχία καί Βασίλισσα, μητέρα τῆς Νουνεχίας, Γαληνή, Θεοδώρα, Καλλίδα, Νίκη καί Χάρισσα ὁδηγήθηκαν καί αὐτές στήν Κόρινθο, στόν γεμόνα Βενοῦστο.
 ᾿Εκεῖ ὁ γεμόνας ἐπεχείρησε μέ δελεάσματα στήν ἀρχή, ἀλλά καί μέ ἀπειλές στή συνέχεια, νά πείσει τόν ῞Αγιο Λεωνίδη καί τίς ἑπτά γυναῖκες νά ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους στόν Χριστό. Οἱ Μάρτυρες ὅμως ἔμειναν ἀκλόνητοι. ῾Ο Βενοῦστος, διαπιστώνοντας ὅτι ὁ ῞Αγιος Λεωνίδης ἔμενε σταθερός στήν πίστη του στόν Χριστό, διέταξε νά τόν κρεμάσουν ψηλά καί νά τοῦ καταξεσκίσουν τό σῶμα μέ αἰχμηρά ὄργανα. Στή συνέχεια ἔδωσε ἐντολή νά βυθίσουν τό νεκρό σῶμα τοῦ Μάρτυρος στήν παραλία τοῦ Κορινθιακοῦ μαζί μέ τίς ῾Αγίες. Καί ἐνῶ οἱ ῾Αγίες Μάρτυρες ὁδηγοῦνταν ἀπό τούς δήμιους γιά νά ριχτοῦν στό βυθό τῆς θάλασσας, λέγεται ὅτι ῾Αγία Χάρισσα ἔψαλλε, ὅπως ἄλλοτε προφήτιδα Μαριάμ μέ ἀφορμή τόν καταποντισμό τῶν Αἰγυπτίων, λέγοντας· «῞Ενα μίλι ἔτρεξα, Κύριε, καί στράτευμα μέ καταδίωξε, καί δέν Σέ ἀρνήθηκα, Κύριε· σῶσε μου τό πνεῦμα»87. ᾿Αλλά καί ὅταν τίς ἐπιβίβασαν στό πλοῖο, συνέχισαν νά ψάλλουν τήν ὠδή, μέχρι πού ἀνοίχτηκαν μέσα στή θάλασσα. ᾿Εκεῖ τούς ἔδεσαν ὅλους μέ πέτρες καί τούς ἔριξαν στό βυθό τῆς θάλασσας. Οἱ ῞Αγιοι εἰσῆλθαν στή ζωή τοῦ Παραδείσου τήν μέρα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου.
 Τά ἱερά λείψανα αὐτῶν ἀνευρέθησαν τό ἔτος 1917, ὅταν σέ εὐσεβεῖς ᾿Επιδαύριους ὑποδείχθηκε σέ ὅραμα ποῦ νά σκάψουν, γιά νά βροῦν τόν ἱερό θησαυρό. Στό σημεῖο ἐκεῖνο ἀνευρέθηκε σαρκοφάγος, ἐντός τῆς ὁποίας βρίσκονταν τά ἑπτά ἱερά λείψανα τῶν ῾Αγίων γυναικῶν, καί ἄλλη σαρκοφάγος ἐντός τῆς ὁποίας ὑπῆρχε τό ἱερό λείψανο τοῦ ῾Αγίου Μάρτυρος Λεωνίδου. ᾿Αμέσως οἱ εὐσεβεῖς κάτοικοι ἀνήγειραν ἐπί τόπου ναό ἀφιερωμένο στόν ῞Αγιο, ἐντός τοῦ ὁποίου ἔθεσαν τή σαρκοφάγο μέ τά ἱερά λείψανα.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας παρθενομάρτυρος Εἰρήνης.
῾Η ῾Αγία Μάρτυς Εἰρήνη ἐμαρτύρησε στήν Κόρινθο ἐπί αὐτοκράτορος Δεκίου (249-251 μ.Χ.) κατά τίς μέρες τοῦ Πάσχα. Εὑρισκόταν στήν ῾Ελλάδα κατά τόν καιρό τοῦ Πάσχα, ὅταν ἐμαρτύρησε ὁ ῞Αγιος Λεωνίδης μαζί μέ τίς ῾Αγίες ἑπτά γυναῖκες, καί δοξολογοῦσε τόν Θεό μαζί μέ ἄλλους Χριστιανούς σέ κάποιον εὐκτήριο οἶκο. Τήν συνέλαβαν, τήν ἐφυλάκισαν καί στή συνέχεια τήν ὑπέβαλαν σέ βασανιστήρια. Πρῶτα τῆς ἔκοψαν τή γλώσσα, ἔπειτα τῆς ἔβγαλαν τά δόντια καί, τελικά, τήν ἀποκεφάλισαν. ῎Ετσι ῾Αγία Εἰρήνη ἔλαβε ἀπό τόν μισθαποδότη Κύριο τό στέφανο τοῦ μαρτυρίου.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ὁμολογητῶν ᾿Αγάθωνος, Εὐτυχίας, Κασίας καί Φιλίππας.
Οἱ ῞Αγιοι ῾Ομολογητές ᾿Αγάθων, Εὐτυχία, Κασία καί Φιλίππα ἔζησαν ἐπί αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.). Συνελήφθησαν, τό 304 μ.Χ., στή Θεσσαλονίκη καί ὁμολόγησαν τόν Χριστό ἐνώπιον τοῦ διοικητοῦ Δουλκιτίου καί τοῦ ἐπάρχου Κασσάνδρου. Οἱ ῞Αγιοι λόγῳ τοῦ νεαροῦ τῆς λικίας τους δέν καταδικάσθηκαν σέ θάνατο ἀλλά σέ ἐγκλεισμό στό δεσμωτήριο.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ᾿Ιωάννου, τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ.
῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιωάννης τοῦ Βερχοτούρε ἔζησε στή Ρωσία μεταξύ τοῦ 17ου καί 18ου αἰώνα μ.Χ. ᾿Ασκήτεψε θεοφιλῶς στή μονή τοῦ ῾Αγίου Νικολάου στήν περιοχή τοῦ Βερχοτούρε καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Μιχαήλ, τοῦ Βουρλιώτου, τοῦ ἐν Σμύρνῃ ἀθλήσαντος.
῾Ο ῞Αγιος Νεομάρτυς Μιχαήλ ἐγεννήθηκε στήν κωμόπολη Βουρλᾶ τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας καί ἐργαζόταν στή Σμύρνη ὡς χαλκουργός. Σέ λικία δέκα ὀκτώ ἐτῶν ἀπατήθηκε ἀπό κάποιον Τοῦρκο καφεπώλη καί ἐξισλαμίσθηκε. ῏Ηταν τό Αύ Σάββατο τῶν Νηστειῶν, κατά τή διάρκεια τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Κατά τή λαμπροφόρο μέρα τῆς ᾿Αναστάσεως, ὅταν ἄκουσε τούς Χριστιανούς νά ψάλουν τό «Χριστός ᾿Ανέστη» μέ χαρά καί ἀγαλλίαση, ἦλθε στόν ἑαυτό του καί συναισθάνθηκε τό ἁμάρτημά του. ῎Ετσι ἐγκατέλειψε τό καφενεῖο, ὅπου ἐργαζόταν, καί ἀκολούθησε τούς πιστούς συμψάλλοντας μαζί τους τούς ὕμνους τῆς ᾿Αναστάσεως.
Τήν ἑπόμενη μέρα ἦλθε ἐνώπιον τοῦ κριτοῦ καί εἶπε πρός αὐτόν· «᾿Εάν κάποιος γελασθεῖ καί δώσει χρυσάφι καί πάρει μολύβι, δέν εἶναι νόμιμο νά δώσει πίσω τό μολύβι καί νά πάρει τό χρυσάφι πού ἔδωσε, ἀφοῦ ἀλλαγή δέν ἦταν δίκαιη καί δέν ἔγινε μέ γνώση, ἀλλά μέ ἀπάτη καί ἀγνωσία;». ῾Ο κριτής ἀπάντησε καταφατικά. Τότε ὁ ῞Αγιος συνέχισε λέγοντας· «Τότε, λοιπόν, πάρε ἐσύ πίσω τό μολύβι πού μοῦ ἔδωσες, ἀντί χρυσάφι, δηλαδή τή δική σου θρησκεία, καί ἐγώ παίρνω πίσω τό χρυσάφι πού σοῦ ἔδωσα, δηλαδή τήν πίστη τῶν πατέρων μου».
Οἱ Τοῦρκοι ἐθαύμασαν τήν παρρησία τοῦ Μάρτυρος καί προσπάθησαν μέ κολακεῖες καί μεγάλες ὑποσχέσεις νά μεταστρέψουν τήν πίστη του. Προσέκρουσαν ὅμως στήν πνευματική ἀνδρεία καί εὐσέβεια τοῦ Μάρτυρος. Γι᾿ αὐτό τόν ἔκλεισαν στή φυλακή. ᾿Αργότερα τόν ὁδήγησαν καί πάλι ἐνώπιον τοῦ κριτοῦ γιά δεύτερη ἀνάκριση. ῾Ο ῞Αγιος ὅμως καί αὐτή τή φορά ὁμολόγησε μέ θάρρος τό ῎Ονομα τοῦ Κυρίου. ῎Ετσι καταδικάσθηκε, τό ἔτος 1772, στόν δι᾿ ἀποκεφαλισμοῦ θάνατο καί ἐδέχθηκε μέ χαρά τό στέφανο τοῦ μαρτυρίου.
Τό ἱερό λείψανο τοῦ ῾Αγίου Νεομάρτυρος Μιχαήλ ρίχθηκε στή θάλασσα, ἀλλά κάποιοι Χριστιανοί βαφεῖς τό περισυνέλεξαν καί τό ἐνταφίασαν μέ τιμές στό ναό τῆς ῾Αγίας Φωτεινῆς.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Χριστοφόρου, τοῦ ἐξ ᾿Αδριανουπόλεως.
῾Ο ῞Αγιος ῾Οσιομάρτυς Χριστοφόρος, κατά κόσμον Χριστόδουλος, καταγόταν ἀπό τήν ᾿Αδριανούπολη. Σέ νεαρή λικία παρασύρθηκε ἀπό κάποιον ἐξωμότη ᾿Αρμένιο καί ἀφοῦ δελεάσθηκε ἀπό τά χρήματα, ἀσπάσθηκε τόν ᾿Ισλαμισμό. ῏Ηλθε ὅμως σέ μετάνοια καί προσέτρεξε σέ κάποιο πνευματικό. ᾿Εξομολογήθηκε καί στή συνέχεια ἀνεχώρησε γιά τό ῞Αγιον ῎Ορος, ὅπου ἀφίχθηκε σέ λικία δέκα ἐννέα ἐτῶν στή μονή τοῦ ῾Αγίου Διονυσίου. ᾿Εκεῖ ἐκάρη μοναχός καί ἔζησε γιά τέσσερα χρόνια μέ ὑπακοή, μετάνοια, ἄσκηση καί προσευχή. Μέ τήν εὐχή τοῦ γουμένου Στεφάνου τῆς μονῆς, ἀνεχώρησε καί ἐπέστρεψε στήν ᾿Αδριανούπολη, γιά νά μαρτυρήσει στόν τόπο πού ἀλλαξοπίστησε. Παρουσιάσθηκε στόν κριτή καί, ἀφοῦ ὁμολόγησε μέ πίστη καί παρρησία τόν Χριστό, ἀπεκήρυξε τό Μωαμεθανισμό. Καταδικάσθηκε ἀπό τούς Τούρκους στόν διά ξίφους θάνατο καί στήν πορεία του πρός τό μαρτύριο ἔψαλε μέ πνευματική χαρά τό «Χριστός ᾿Ανέστη». ῏Ηταν μέρα Τρίτη τῆς Διακαινησίμου τοῦ ἔτους 1818. ῎Ετσι ὁ ῞Αγιος Νεομάρτυς Χριστοφόρος ἄθλησε καί ἔλαβε ἀπό τόν Κύριο τόν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων νεομαρτύρων Χριστοδούλου καί ᾿Αναστασίας, τῶν ἐν ᾿Αχαΐᾳ ἀθλησάντων.
Οἱ ῞Αγιοι Νεομάρτυρες Χριστόδουλος καί ᾿Αναστασία ἄθλησαν στήν ᾿Αχαΐα τό ἔτος 182188.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Θεοδώρας-Βάσσης, πριγκιπίσσης τοῦ Νόβγκοροντ.
῾Η ῾Οσία Θεοδώρα, κατά κόσμον Βάσσα ἤ Βασίλισσα, ἦταν πριγκίπισσα τοῦ Νίζνϊυ-Νόβγκοροντ, πού ἀνῆκε στήν περιοχή τοῦ πριγκιπάτου τῆς Σουζδαλίας. ᾿Από ἀγάπη πρός τόν Θεό ἔγινε μοναχή καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1347.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τῆς Γεθσημανῆ, ἐν Ρωσίᾳ.
῾Η ἱερά εἰκόνα τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τῆς ῾Οδηγητρίας ἀποτελεῖ ἀντίγραφο τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας τοῦ Τσέρνιγκωφ, ὁποία ἁγιογραφήθηκε τό ἔτος 1685 ἀπό τόν Γρηγόριο Ντουμπένσυ, πού ἀργότερα ἔγινε μοναχός μέ τό ὄνομα Γεννάδιος. ῎Εγινε ὀνομαστή τό ἔτος 1869, ὅταν εὑρισκόταν στή σκήτη Γεθσημανῆ τῆς Λαύρας τῆς ῾Αγίας Τριάδος καί τοῦ ῾Αγίου Σεργίου στή Μόσχα.
῞Ενα ἀπό τά θαύματα τῆς ἱερᾶς εἰκόνος εἶναι θεραπεία ἑνός παραλυτικοῦ ἀπό τήν περιοχή Τόλγκα, μετά ἀπό τήν ὁλόθερμη ἱκεσία του πρός τή Θεοτόκο.
῾Η εἰκόνα ἑορτάζει καί τήν 1η Σεπτεμβρίου.
 †Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, τοῦ Ταμπώφ, ἐν Ρωσίᾳ.
῾Η θαυματουργή ἱερά εἰκόνα τῆς Θεοτόκου φυλάσσεται στόν κοιμητηριακό ναό τοῦ ῾Αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου τοῦ Ταμπώφ. ῾Η Παναγία ἐμφανίσθηκε τό ἔτος 1692 καί ἐθεράπευσε ἕναν ἀσθενή πού ἐπικαλέσθηκε τή χάρη της.
 †Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Αμβροσίου, τοῦ ῾Ομολογητοῦ, πατριάρχου Γεωργίας.
῾Ο ῞Αγιος ᾿Αμβρόσιος ἐγεννήθηκε στή Γεωργία καί ἀγωνίσθηκε, ὡς Καθολικός Πατριάρχης τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ᾿Ιβηρίας, γιά τήν ᾿Ορθόδοξη πίστη. Γι᾿ αὐτό καί δικαίως ὀνομάσθηκε ῾Ομολογητής. ᾿Εκοιμήθηκε τό ἔτος 1927.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
