2 Απριλίου
†Μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Τίτου, τοῦ Θαυματουργοῦ.
῾Ο ῞Οσιος Τίτος ὁ Θαυματουργός εἶχε ἔνθεο ζῆλο πρός τή μοναχική πολιτεία ἀπό νεαρά λικία. ῎Ετσι προσῆλθε σέ κοινόβιο καί ἐπιδόθηκε στήν ἄσκηση, στήν ὁποία διέπρεψε μεταξύ τῶν συνασκητῶν του γιά τήν ἐγκράτεια, τήν καθαρότητα τοῦ βίου καί τίς ἀρετές του, πού τόν ἀνέδειξαν καί γούμενο τῆς μονῆς. ᾿Αξιώθηκε δέ νά λάβει ἀπό τόν Θεό καί τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας.
῎Ετσι ἀφοῦ ἔζησε ὁ ῞Οσιος Τίτος καί διέλαμψε στήν ἐνάρετη πολιτεία, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Αἰδεσίου καί ᾿Αμφιανοῦ, τῶν αὐταδέλφων.
Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες ᾿Αμφιανός καί Αἰδέσιος ἔζησαν κατά τούς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ (286-305 μ.Χ.). ῏Ησαν ἀδελφοί ἀπό τήν ἴδια μητέρα καί κατάγονταν ἀπό τή χώρα τῆς Λυδίας τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας7. ῞Οταν εὑρίσκονταν στή Βηρυτό, ἐδιδάχθηκαν ἀπό τόν Μάρτυρα Πάμφιλο († 5 Νοεμβρίου) τήν πίστη στόν Χριστό. Γι᾿ αὐτό συνελήφθησαν καί ἐπαρουσιάσθηκαν στόν ἄρχοντα τῆς πόλεως Οὐρβανό. Καί ὁ μέν ᾿Αμφιανός, ἀφοῦ διεκήρυξε πρῶτος μέ παρρησία ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, ἐδέχθηκε πληγές κατά τοῦ προσώπου καί ἐκρεμάσθηκε. ῾Υπέμεινε ὅμως καρτερικά τά βασανιστήρια καί ἔμεινε σταθερός καί ἀκλόνητος στήν πίστη του στόν Χριστό. Γιά τό λόγο αὐτό οἱ εἰδωλολάτρες τόν ἔριξαν στή θάλασσα, ὅπου καί ἐτελειώθηκε καί ἔλαβε ἀπό τόν Κύριο τό στέφανο τοῦ μαρτυρίου.
῾Ο Αἰδέσιος καταδικάσθηκε νά τιμωρηθεῖ στά μεταλλεῖα χαλκοῦ καί ἀπεστάλη στήν ᾿Αλεξάνδρεια. Καί μιά μέρα, ὅταν εἶδε τόν ἄρχοντα τῆς ᾿Αλεξάνδρειας ῾Ιεροκλῆ νά τιμωρεῖ τούς ἐκεῖ Χριστιανούς, ἔτρεξε καί τόν ἐχτύπησε μέ τή ράβδο. ᾿Αποτέλεσμα ἦταν νά βασανισθεῖ παραδειγματικά καί τέλος νά τόν ρίξουν στή θάλασσα. ῎Ετσι ἐκέρδισε τό στέφανο τῆς ἀθανασίας καί τῆς οὐράνιας δόξας.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας παρθενομάρτυρος Θεοδώρας.
῾Η ῾Αγία Θεοδώρα καταγόταν ἀπό τήν Τύρο τῆς Φοινίκης. Σέ λικία δέκα ἑπτά χρόνων, ἐπειδή ἦταν Χριστιανή, συνελήφθη καί ὁδηγήθηκε στόν ἄρχοντα τῆς χώρας τῆς Παλαιστίνης Οὐρβανό, ὅπου ὁμολόγησε τόν Χριστό. Κατά συνέπεια αὐτοῦ τήν ἐχτύπησαν στά πλευρά καί στό στῆθος. ᾿Επειδή ὅμως δέν ἐπείσθηκε, ἐκλείσθηκε στή φυλακή. ῾Ο δεσμοφύλακας εἶχε διαταγή ὄχι μόνο νά τήν φυλάσσει μέ ἀσφάλεια, ἀλλά καί νά μήν εἰσέρχεται κανείς γιά νά τήν ἐπισκεφθεῖ, παρά μόνο νά μεταφέρονται σέ αὐτή τά σχετικά μέ τήν τροφή, μέχρις ὅτου ἀρνηθεῖ τόν Χριστό καί θυσιάσει στούς λεγόμενους θεούς. Μετά τό πέρασμα πολλῶν μερῶν βγῆκε ἀπό τή φυλακή καί ἐξαναγκαζόταν νά θυσιάσει στούς ἀκάθαρτους δαίμονες. ῾Η ῾Αγία Θεοδώρα δέν ἀνεχόταν οὔτε νά τό ἀκούσει. Γι᾿ αὐτό ἐτιμωρήθηκε χωρίς ἔλεος καί στή συνέχεια, ἀφοῦ τήν ἔριξαν στή θάλασσα, παρέδωσε τό πνεῦμα της στόν Κύριο καί ἔλαβε τόν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Πολυκάρπου, τοῦ ἐν ᾿Αλεξανδρείᾳ ἀθλήσαντος.
῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Πολύκαρπος ἔζησε κατά τούς χρόνους τῆς βασιλείας τοῦ ἀσεβοῦς Μαξιμιανοῦ (286-305 μ.Χ.) καί καταγόταν ἀπό τήν πόλη τῆς ᾿Αλεξάνδρειας. ῎Οντας Χριστιανός καί ἔχοντας πολύ ζῆλο γιά τόν Θεό, παρατηρώντας κάθε μέρα τούς φυλακισμένους νά ὁμολογοῦν τόν Χριστό καί νά δοκιμάζονται μέ διάφορα βασανιστήρια, δέν ἄντεχε νά ὑπομένει. Καί ὅταν κάποια μέρα εἶδε τόν ἄρχοντα νά κάθεται καί τό αἷμα τῶν ἀνθρώπων νά χύνεται σάν νερό, ἀφοῦ ἐστάθηκε μπροστά του, τόν ἔλεγξε καί εἶπε· «Γιατί τόσο πολύ ἐλησμόνησες τήν ἀνθρώπινη φύση, ἀκόρεστε σκύλε, καί κατακομματιάζεις τούς συγγενεῖς καί ὁμοεθνεῖς ἀνθρώπους μέ τά ξίφη σάν ξύλα, ἐπειδή κηρύττουν τόν ἀληθινό Θεό καί ἐλέγχουν τήν πλάνη τῶν εἰδωλολατρῶν, ὅπως καί ἐγώ πού εἶμαι δοῦλος τοῦ Χριστοῦ;». ᾿Εξ αἰτίας αὐτῶν, καί ἐπειδή ἐξόργισε τόν ἄρχοντα, συνελήφθη καί ἐβασανίσθηκε. Καί ἀφοῦ μέχρι τέλους εἶχε τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ στά χείλη, ἀποκεφαλίσθηκε.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Νικητίου, ἐπισκόπου Λυών.
῾Ο ῞Αγιος Νικήτιος ἔζησε τόν 4ο αἰώνα μ.Χ. καί ἐγεννήθηκε στή Γαλλία ἀπό εὐσεβεῖς καί φιλόθεους γονεῖς. ᾿Ανατράφηκε ἀπό τήν οἰκογένειά του μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου. ῾Η ταπείνωση, ἁπλότητα καί ἀδιάλειπτη προσευχή ἦσαν χαρακτηριστικά τῆς ψυχῆς του καί τοῦ βίου του. Τό ἔτος 551 μ.Χ. ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Λυών, εἰς διαδοχήν τοῦ θείου του ῾Αγίου Σακέρδου († 12 Σεπτεμβρίου), καί ἐποίμανε τήν ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐπί εἴκοσι δύο ἔτη μέ ἱερό ζῆλο καί αὐταπάρνηση. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 573 μ.Χ.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Στεφάνου, τοῦ Θαυματουργοῦ, τοῦ ἐν ᾿Ασκάλωνι τῆς Παλαιστίνης ἀσκήσαντος.
῾Ο ῞Οσιος Στέφανος ἀσκήτεψε στόν ᾿Ασκάλωνα τῆς Παλαιστίνης8 καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 778 μ.Χ.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας ὁσιοπαρθενομάρτυρος Εὔας, τῆς Νέας, καί τῶν σύν αὐτῇ.
῾Η ῾Αγία ῾Οσιοπαρθενομάρτυς Εὔα ἔζησε κατά τόν 9ο αἰώνα μ.Χ. καί ἦταν γουμένη τῆς μονῆς τοῦ Κόλτινγκχαμ, τῆς μεγαλύτερης μονῆς τῆς Σκωτίας. ῾Η μονή αὐτή εἶχε ἱδρυθεῖ ὑπό τῆς ὁσίας Εὔας τῆς Πρεσβυτέρας († 25 Αὐγούστου), ἀδελφῆς τῶν βασιλέων τῆς Νορθάμπερλαντ ᾿Οσβάλδου καί ῎Οσγουϊ.
Τό ἔτος 870 μ.Χ., κατά τή διάρκεια εἰσβολῆς Δανῶν πειρατῶν στίς ἀκτές τῆς μονῆς, ῾Οσία ἀνήσυχη ὄχι γιά τή σωτηρία τῆς ζωῆς της ἀλλά γιά τή διατήρηση τῆς ἁγνότητός της καθώς καί τῶν ἄλλων μοναζουσῶν, μόλις οἱ ἐπιδρομεῖς εἰσέβαλαν στόν περίβολο τῆς μονῆς, συγκέντρωσε τίς μοναχές στό γουμενεῖο καί μετά ἀπό συγκινητικές συμβουλές ἀπέκοψε μέ λεπίδα τή μύτη καί τό ἄνω χεῖλος της. Τήν πράξη της ἐμιμήθηκαν ὅλες οἱ ἀδελφές. Οἱ εἰσβολεῖς, ὅταν εἰσῆλθαν στό χῶρο ὅπου οἱ μοναχές ἦσαν συναγμένες, εὑρέθησαν μπροστά σέ ἕνα φρικιαστικό θέαμα. Αὐτό ὅμως δέν τούς ἐμπόδισε νά πυρπολήσουν τή μονή καί νά κάψουν ζωντανή τήν ῾Οσία Εὔα μαζί μέ ὅλες τίς μοναχές9.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Γρηγορίου, τοῦ ἐν Νικομηδείᾳ ἀσκήσαντος.
῾Ο ῞Οσιος Γρηγόριος ἐγεννήθηκε περί τό ἔτος 1190 σέ κάποιο χωριό τῆς Βιθυνίας τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας ἀπό ἐπιφανεῖς γονεῖς. ᾿Από τήν παιδική του λικία ἔδειξε μεγάλη φιλομάθεια καί κλίση πρός τό μοναχικό βίο. ᾿Αφοῦ ἐσπούδασε πολύ τήν ἑλληνική παιδεία καί τή θεολογία, ἀποσύρθηκε σέ μονή τῆς Βιθυνίας. Στή συνέχεια ἀνῆλθε σέ κάποιο ὄρος, ἀποκαλούμενο τοῦ Προφήτου ᾿Ηλία, ὅπου ἔχτισε κελλί καί ἐπιδόθηκε στήν προσευχή καί τή μελέτη, διδάσκοντας τούς πιστούς πού προσέρχονταν κοντά του.
῾Ο ῞Οσιος Γρηγόριος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη κατά τό ἔτος 1240.
 †Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Γεωργίου, ἐπισκόπου ᾿Αζκουρίας τῆς Γεωργίας.
῾Ο ῞Αγιος Γεώργιος (Μαζκουερέλι) ἔζησε μεταξύ τοῦ 9ου καί τοῦ 10ου αἰώνα μ.Χ. στή Γεωργία καί ἦταν ᾿Επίσκοπος ᾿Αζκουρίας. ᾿Εκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Σάββα, ἀρχιεπισκόπου Σουρώζ.
῾Ο ῞Αγιος Σάββας ἔζησε κατά τό 12ο αἰώνα μ.Χ. στήν Κριμαία καί ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Σουρώζ, τό σημερινό Σουδάκ. ῞Ο,τι γνωρίζουμε γι αὐτόν ἔχει διασωθεῖ σέ ὑποσημειώσεις σέ ἕνα ἑλληνικό Μηναῖο τοῦ 12ου αἰῶνος. Πέντε χιλιόμετρα ἀπό τήν πόλη τοῦ Σουρώζ ὑπάρχει ἕνα ὄρος, τό ὁποῖο καλεῖται ῞Αγιος Σάββας, ὅπου διατηροῦνται τά ὑπολείμματα μιᾶς ἐκκλησίας καί μιᾶς σπηλιᾶς. ᾿Εκεῖ προφανῶς ὁ ῞Αγιος ἀπέθανε καί ἐνταφιάσθηκε, καί τό ἔτος 1872 εὑρέθηκε μία εἰκόνα του.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
