28 Απριλίου

Οἱ ῞Αγιοι ἐννέα Μάρτυρες τῆς Κυζίκου, ὁ ᾿Αντίπατρος, ὁ ᾿Αρτεμᾶς, ὁ Θαυμάσιος, ὁ Θεόγνις, ὁ Θεόδουλος, ὁ Θεόστιχος, ὁ Μάγνος, ὁ Ροῦφος καί ὁ Φιλήμονας κατάγονταν ἀπό διάφορους τόπους. Συνελήφθησαν ὅμως ὅλοι μαζί στήν Κύζικο τήν περίοδο τῶν διωγμῶν. ῞Οταν ὁδηγήθηκαν μπροστά στόν τοπικό ἄρχοντα ἐπέδειξαν θαυμαστή γενναιότητα καί ὑπερασπίσθηκαν μέ παρρησία καί θάρρος τήν πίστη τους. Γιά τό λόγο αὐτό καί γιά νά καμφθεῖ τό σθένος τους ἐρίχθηκαν στή φυλακή. ᾿Εκεῖ χωρίς νερό καί τροφή προσεύχονταν καί δοξολογοῦσαν τόν Κύριό τους, ὁ ῾Οποῖος τούς ἀξίωσε νά ὑποφέρουν γιά ᾿Εκεῖνον, καί ὁ ἕνας ἔδιδε θάρρος στόν ἄλλον. ῞Οταν ὁ ἄρχοντας τούς ἐρώτησε γιά τελευταία φορά ἐάν ἐπιμένουν νά πιστεύουν στόν Χριστό, ὅλοι μέ ἕνα στόμα καί μιά καρδιά τοῦ ἀπάντησαν ὅτι προτιμοῦν τό μαρτύριο ἀπό τό νά ἀρνηθοῦν τόν Πλάστη καί Δημιουργό καί Σωτήρα τοῦ κόσμου. ῎Εξαλλος ἀπό ὀργή ὁ ἄρχοντας διέταξε ἀμέσως τόν ἀποκεφαλισμό τους. ῎Ετσι ἐτελειώθηκε ὁ βίος τους καί οἱ ῞Αγιοι ἔλαβαν τόν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μέμνονος, τοῦ Θαυματουργοῦ.

῾Ο ῞Οσιος Μέμνων ἀπό νεαρή λικία ἐγκατέλειψε τόν κόσμο καί ἀφιέρωσε τόν ἑαυτό του στόν Θεό. ᾿Εκάρη μοναχός καί μέ τούς ἀσκητικούς του ἀγῶνες ὑπέταξε τή σάρκα στό πνεῦμα. Οἱ ἀδελφοί τῆς σκήτης, ἀναγνωρίζοντας τίς πλούσιες ἀρετές του καί τήν ἐπίπονη ἄσκησή του, τόν ἐξέλεξαν γούμενό τους. ῾Ο Θεός τόν ἐτίμησε καί μέ τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας. ῎Ετσι ὁ ῞Οσιος ἐθεράπευε ἀνίατα πάθη καί ἀσθένειες πρός δόξαν Θεοῦ.

῾Ο ῞Οσιος Μέμνων ἐκοιμήθηκε εἰρηνικά.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Αὐξιβίου Βύ, ἐπισκόπου Σόλων τῆς Κύπρου.

῾Ο ῞Αγιος Αὐξίβιος καταγόταν ἀπό τήν Κύπρο καί ἔζησε κατά τόν 4ο αἰώνα μ.Χ. ῏Ηταν ᾿Επίσκοπος Σόλων καί ὑπογράφει πρῶτος, μεταξύ δώδεκα Κυπρίων ᾿Επισκόπων, τά Πρακτικά τῆς Συνόδου τῆς Σαρδικῆς, τό 343 μ.Χ., ἐνῶ ἐνωρίτερα, τό ἔτος 325 μ.Χ., εἶχε λάβει μέρος καί στήν Αύ Οἰκουμενική Σύνοδο, πού συνῆλθε στή Νίκαια.

῾Ο ῞Αγιος Αὐξίβιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.

Κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος ῾Ηρακλείου (610-641 μ.Χ.) καί ὅταν ἔξαρχος ᾿Αφρικῆς ἦταν ὁ πατρίκιος Νικήτας, ἔγινε ἐκεῖ ἕνα περίεργο θαῦμα. Στήν Καρθαγένη ἐζοῦσε κάποιος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἔπεσε στήν πόλη αὐτή ἐπιδημία, ἔφυγε ἀπό ἐκεῖ μέ τή σύζυγό του. Πῆγαν στήν ἐξοχική τους κατοικία, ὅπου καί διέμεναν γιά νά μήν ἀσθενήσουν. ᾿Αλλά ὁ φθονερός καί ἀνθρωποκτόνος διάβολος παρέσυρε αὐτό τόν ἄνθρωπο στήν ἁμαρτία καί τόν ὁδήγησε στό νά διαπράξει μοιχεία μέ τή σύζυγο τοῦ γεωργοῦ, ὁ ὁποῖος τοῦ ἐκαλλιεργοῦσε τά κτήματα. Στή συνέχεια ἀσθένησε καί ἀπέθανε.

῞Υστερα ὅμως ἀπό τρεῖς ὧρες ἀφ᾿ ὅτου τόν ἐνταφίασαν, ἄρχισε νά φωνάζει μέσα ἀπό τόν τάφο καί νά λέγει· «᾿Ελεῆστε με, ἐλεῆστε με». ᾿Αφοῦ ἄνοιξαν λοιπόν τόν τάφο, τόν εὑρῆκαν ζωντανό, χωρίς ὅμως νά μπορεῖ νά ὁμιλήσει. ῾Ο παρευρισκόμενος δέ ἐκεῖ ᾿Επίσκοπος ᾿Αφρικῆς Θαλάσσιος τόν ἐνίσχυσε μέ λόγια παραμυθητικά.

῞Οταν ἐπέρασαν τέσσερις μέρες, ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἄρχισε νά ὁμιλεῖ καί διηγήθηκε τά ἀκόλουθα· «Τή στιγμή πού ἔβγαινε ψυχή μου ἀπό τό σῶμα μου, ἔβλεπα τούς δαίμονες, σάν Αἰθίοπες, νά εὑρίσκονται πλησίον μου καί νά ἔχουν ὄψη πού προκαλοῦσε τόν τρόμο καί τή φρίκη. Στή συνέχεια εἶδα δύο ᾿Αγγέλους μέ τή μορφή ὡραίων νέων, οἱ ὁποῖοι μέ ἐπλησίασαν καί μέ τήν παρουσία τους ἐχάρηκε ψυχή μου. Οἱ ῎Αγγελοι μέ πῆραν μαζί τους, καθώς ἀνέβαιναν στόν οὐρανό. Τότε οἱ δαίμονες ἐξέταζαν κάθε ἁμαρτία μου. Καί συγκεκριμένα, ἄλλος δαίμονας ἐξέταζε τό ψεῦδος, ἄλλος τό φθόνο καί ἄλλος τήν πλεονεξία. Στίς ἁμαρτίες μου δέ αὐτές, πού ἐξέταζαν τά δαιμόνια, οἱ ῎Αγγελοι ἀντέτασσαν τίς ἀγαθές μου πράξεις.

῞Οταν ἐφθάσαμε στήν πύλη τοῦ οὐρανοῦ, μᾶς συνάντησε τό τάγμα τῶν διαβόλων πού ἐξετάζει τό ἁμάρτημα τῆς πορνείας, καί ἀπεκάλυψε τή μοιχεία πού εἶχα διαπράξει πρίν ἀπό λίγες μέρες. Οἱ δαίμονες δέ τοῦ τάγματος τῆς πορνείας ἐνίκησαν καί μέ ἐτράβηξαν στά ἔγκατα τῆς γῆς, ὅπου κολάζονται οἱ ψυχές τῶν ἀμετανοήτων. Καί τό τί συμβαίνει ἐκεῖ δέν εἶναι δυνατόν νά τό περιγράψει ἀνθρώπινη γλώσσα.

᾿Ενῶ λοιπόν θρηνοῦσα γιά τό κατάντημά μου, ἐμφανίσθηκαν οἱ δύο ῎Αγγελοι, στούς ὁποίους κλαίγοντας εἶπα· «Σπλαχνισθεῖτε με καί βοηθεῖστε με νά μετανοήσω». Τότε μέ πῆραν καί μέ ἔβαλαν στόν τάφο. ᾿Εκεῖ εὑρῆκα τό σῶμα μου σάν λάσπη καί βόρβορο καί δέν ἤθελα νά εἰσέλθω σ᾿ αὐτό. ᾿Εκεῖνοι ὅμως μοῦ εἶπαν ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά μετανοήσω μέ ἄλλο τρόπο, παρά μαζί μέ τό σῶμα μου, μέ τό ὁποῖο διέπραξα τήν ἁμαρτία. Τότε λοιπόν εἰσῆλθα στό σῶμα μου καί, ἀφοῦ ἑνώθηκε πάλι ψυχή μέ αὐτό, ἄρχισα νά φωνάζω».

Αὐτά διηγήθηκε ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος, καί, ἀφοῦ ἔζησε χωρίς τροφή ἐπί σαράντα μέρες κλαίγοντας καί ὀδυρόμενος γιά τίς ἁμαρτίες του, ἀπέθανε.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Κυρίλλου, ἐπισκόπου Τούρωφ τῆς Ρωσίας.

῾Ο ῞Αγιος Κύριλλος ἐγεννήθηκε ἀπό πλούσιους γονεῖς τήν τρίτη δεκαετία τοῦ 12ου αἰῶνος μ.Χ. στήν πόλη Τούρωφ, στόν ποταμό Προπάϊατ. ᾿Από πολύ ἐνωρίς ὁ ῞Αγιος Κύριλλος μέ ἔνθερμο ζῆλο ἐμελετοῦσε τά ἱερά βιβλία τῆς ᾿Εκκλησίας καί τούς Πατέρες. ᾿Εσπούδασε μάλιστα καί τήν ἑλληνική γλώσσα.

῞Οταν ὡρίμασε, ἀρνήθηκε τήν πατρική του κληρονομιά καί ἐγκατέλειψε τά ἐγκόσμια. ᾿Εκάρη μοναχός στό μοναστήρι τῶν ῾Αγίων Βόριδος καί Γκλέμπ, στό Τούρωφ. ᾿Ασκήθηκε πάρα πολύ στή νηστεία καί στήν ἀδιάλειπτη προσευχή καί ἐδίδασκε μέ τόν τρόπο του τήν ὑπακοή. ῎Ελεγε δέ ὅτι ὁ μοναχός ὁ ὁποῖος δέν ὑπακούει στόν γούμενο, δέν ὁλοκληρώνει τή μοναχική του ὑπόσχεση καί ἔτσι δέν μπορεῖ νά σωθεῖ. ῎Εχουν μάλιστα διασωθεῖ καί τρία συγγράμματα τοῦ ῾Αγίου Κυρίλλου σχετικά μέ τό μοναχικό βίο καί τήν πολιτεία τῶν μοναχῶν.

Μετά ἀπό κάποιο χρονικό διάστημα, ὁ ῞Αγιος ἔζησε ὡς στυλίτης καί ἐντρύφησε πολύ στήν ῾Αγία Γραφή. Καί πολλοί ἄνθρωποι τόν ἐπισκέπτονταν γιά συμβουλές στήν πνευματική ζωή καί καθοδήγηση.

Λόγῳ τῆς ἁγιότητος τοῦ βίου του ὁ ῞Αγιος ἀσκητής ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Τούρωφ ἔχοντας πάντα συναίσθηση τοῦ ὑψηλοῦ ἱεραρχικοῦ ἀξιώματος, στό ὁποῖο ὁ Κύριος τόν εἶχε καλέσει.

Τό ἔτος 1169, ὁ ῞Αγιος Κύριλλος συμμετεῖχε σέ μιά Σύνοδο καί ἐπέκρινε τόν ᾿Επίσκοπο Θεόδωρο, ὁ ὁποῖος κατεῖχε τήν καθέδρα τοῦ Βλαντιμίρ καί τῆς Σουζδαλίας καί ὁ ὁποῖος ἐπιθυμοῦσε νά χωρισθεῖ ἀπό τήν κανονική δικαιοδοσία τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας τοῦ Κιέβου.

῾Η ἀγάπη του γιά τήν συχία καί τήν ἀπομόνωση τόν ὁδήγησε σέ παραίτηση ἀπό τόν ἐπισκοπικό θρόνο. ῎Ετσι ἀφιερώθηκε πλήρως στήν ἄσκηση καί τή συγγραφή πνευματικῶν ἔργων.

῾Ο ῞Αγιος Κύριλλος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1183. Οἱ σύγχρονοί του τόν ἐθεωροῦσαν ὡς τόν Χρυσόστομο τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Ρωσίας. ᾿Εκεῖνος ὅμως ταπεινά ἔγραφε γιά τόν ἑαυτό του· «Δέν εἶμαι θεριστής, παρά μαζεύω τά δεμάτια τῶν σιτηρῶν».

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,

ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.