4 Απριλίου

† Μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Γεωργίου, τοῦ ἐν Μαλεῷ.

῾Ο ῞Οσιος Γεώργιος ἀγάπησε ἀπό νεαρά λικία ὁλόψυχα τόν Χριστό καί ἀκολούθησε τήν ὁδό τῆς μοναχικῆς πολιτείας, παρά τό γεγονός ὅτι οἱ γονεῖς του ἐπιθυμοῦσαν νά νυμφευθεῖ. ῎Ετσι ἐπιδόθηκε σέ κάθε εἴδους ἄσκηση καί ἐγκράτεια, νηστεία καί σκληραγωγία, προσευχή, δάκρυα, μελέτη τῶν θείων Γραφῶν καί κάθε ἄλλη ἀρετή, γιά νά εὐαρεστήσει τόν Θεό.

Οἱ Χριστιανοί προσέτρεχαν πρός αὐτόν γιά νά φωτισθοῦν καί νά κατανοήσουν τά ἀγαθά τῆς πίστεως. Βλέποντας, ὅμως, ὁ ῞Οσιος ὅτι ἐρχόταν πρός αὐτόν πολύ πλῆθος ἀνθρώπων καί δέν τόν ἄφηναν ἥσυχο στό ἔργο τῆς προσευχῆς, κατέφυγε στό ὄρος Μαλεβό11, στή νότια Λακωνία. ᾿Εκεῖ, ἀφοῦ συγκέντρωσε γύρω του πλῆθος μοναχῶν, ἀσκοῦνταν στήν συχία γενόμενος σκεῦος ἐκλογῆς καί φωτίζοντας ὅλους στήν ἄσκηση καί τήν προσευχή. Μάλιστα ἔδινε στόν καθένα χωριστά τούς ὅρους καί τούς κανόνες τούς ὁποίους ἔπρεπε νά ἐκδουλεύει. ῾Ο ῞Οσιος Γεώργιος ἐπρόκοψε τόσο πολύ στήν ἀρετή, ὥστε ἔγινε ξακουστός καί θαυμαστός στούς ἄρχοντες, ἀκόμα καί στούς βασιλεῖς, πρός τούς ὁποίους ἔγραψε πολλές ἐπιστολές ἀπαντώντας σέ πνευματικά θέματα καί νουθετώντας αὐτούς νά κυβερνοῦν τό λαό τοῦ Θεοῦ μέ δικαιοσύνη, ἀγαθότητα καί ἐλεημοσύνη.

Προεῖπε δέ ὁ ῞Οσιος καί τό κατά Θεόν τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, τρία χρόνια πρίν αὐτό συμβεῖ. Καί ἔτσι, ἀφοῦ θεοφιλῶς καί καλῶς ἐπολιτεύθηκε, ὅταν ἦρθε ὁ καιρός ἀσθένησε γιά λίγο. Τότε ἐκάλεσε κοντά του ὅλους αὐτούς πού ἀσκήτευαν στό ὄρος Μαλεβό, τούς εὐλόγησε καί, ἀφοῦ τούς ἐδίδαξε πῶς θά σωθοῦν καί θά εὐαρεστοῦν τόν Θεό, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Θεοδούλου καί ᾿Αγαθόποδος.

Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες Θεόδουλος καί ᾿Αγαθόπους κατάγονταν ἀπό τή Θεσσαλονίκη καί ἐμαρτύρησαν στίς ἀρχές τοῦ διοκλητιάνειου διωγμοῦ ἐπί Καίσαρος Μαξιμιανοῦ (285-305 μ.Χ.) καί ἄρχοντος Φαυστίνου.

῾Ο Θεόδουλος ἦταν ἀναγνώστης καί προερχόταν ἀπό ἐπιφανή οἰκογένεια. Οἱ ἀδελφοί του, Καπίτων, Μητρόδωρος καί Φιλόστοργος, ἦσαν εὐσεβέστατοι νέοι καί στίς δύσκολες ὧρες πού ἐπέρασε ὁ ῞Αγιος Θεόδουλος μετά τή σύλληψή του, ἐστάθηκαν δίπλα του ἐνισχύοντάς τον. Στό Συναξάριό του ἀναφέρεται ὅτι λίγο πρίν ἐξαπολυθεῖ ὁ διωγμός ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, κατά τή διάρκεια τοῦ ὕπνου του ὁ ῞Αγιος Θεόδουλος ἐδέχθηκε ὡς δῶρο ἕνα δαχτυλίδι, σύμβολο δόξας τοῦ δωρεοδότου Θεοῦ. Μετά ἀπό αὐτό τό γεγονός ὁ ῞Αγιος Θεόδουλος ἀπέκτησε τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας καί ἐπιτελοῦσε ἰάσεις.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Αγαθόπους ἦταν γέροντας στήν λικία καί διάκονος. ῾Οδηγήθηκε μαζί μέ τόν ῞Αγιο Θεόδουλο στόν γεμόνα τῆς Θεσσαλονίκης, γιά νά ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους καί νά θυσιάσουν στά εἴδωλα. Οἱ ῞Αγιοι ὅμως ὁμολόγησαν ἐνώπιον τοῦ Φαυστίνου τήν πίστη τους στόν Θεό. ῾Ο Φαυστίνος, βλέποντας τήν πνευματική ἀνδρεία τῶν ῾Αγίων, ἀποφάσισε νά ἐπιχειρήσει νά τούς μεταπείσει χωριστά τόν ἕναν ἀπό τόν ἄλλον. Γι᾿ αὐτό τούς ἀπομάκρυνε ὅλους καί ἐκράτησε κοντά του μόνο τόν Θεόδουλο, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι ἴσως μπορέσει νά κάμψει τό φρόνημά του εὐκολότερα ἐξ αἰτίας τοῦ νεαροῦ τῆς λικίας του. Μάταια ὅμως.

῾Ο γεμόνας ἀκολούθησε τήν ἴδια τακτική καί μέ τόν ῞Αγιο ᾿Αγαθόποδα. Καί ἐκεῖνος ὅμως, μέ τή σειρά του, ἔδωσε τή σθεναρή ὁμολογία τῆς πίστεώς του.

᾿Αρκετοί ἀπό τό παριστάμενο πλῆθος, ἐμφορούμενοι ἀπό δειλία, προσπάθησαν νά τούς μεταπείσουν, προβάλλοντας ὡς ἐπιχείρημα στόν μέν ῞Αγιο Θεόδουλο τή νεότητά του, τήν ὁποία ἔπρεπε νά λυπηθεῖ, στόν δέ ῞Αγιο ᾿Αγαθόποδα τό προχωρημένο τῆς λικίας του. Οἱ Μάρτυρες ὡστόσο ἔμειναν ἀνυποχώρητοι· γι᾿ αὐτό καί ὁδηγήθηκαν στή φυλακή, ὅπου ἐπέρασαν τή νύχτα προσευχόμενοι. Κατά τό μεσονύκτιο ἐνδυναμώθηκαν μέ θεῖες ὀπτασίες καί συνέχισαν νά δοξολογοῦν τό ῎Ονομα τοῦ ῾Αγίου Θεοῦ, πού τούς ἐσκέπαζε μέ τή Χάρη Του.

Κάποιος Οὐρβανός, πού παρακολούθησε ὅλα ὅσα εἶχαν συμβεῖ στή φυλακή, ἔσπευσε νά καταγγείλει τά γενόμενα στόν Φαυστίνο· ἐπιπλέον δέ τοῦ συνέστησε νά θανατώσει ὅσο τό δυνατόν γρηγορότερα τόν Θεόδουλο καί τόν ᾿Αγαθόποδα, γιατί ὅσο περισσότερο παρέμεναν στή φυλακή τόσο περισσότεροι θά ἐπίστευαν στόν Χριστό.

῾Ο Φαυστίνος, ταραγμένος ἀπό ὅσα ἄκουσε, διέταξε νά τοῦ παρουσιάσουν ἀμέσως τούς δύο Μάρτυρες γιά νά τούς ἀνακρίνει. Γιά τελευταία φορά ὁ γεμόνας προσπάθησε νά τούς μεταπείσει ἀλλά μόνη ἀπάντηση πού ἔλαβε ἦταν· «Εἴμαστε Χριστιανοί καί προτιμᾶμε ὑπέρ τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ νά ὑποστοῦμε τά πάντα». Κατόπιν τούτου διέταξε νά τούς ρίξουν στή θάλασσα γιά νά πνιγοῦν.

῎Ετσι ἄθλησαν οἱ δύο ῞Αγιοι καί ἔλαβαν τό στέφανο τῆς οὐράνιας δόξας καί μακαριότητας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Φερφούθης, τῆς ἀδελφῆς καί τῆς παιδίσκης αὐτῆς.

῾Η ῾Αγία Μάρτυς Φερφούθη (ἤ Φερβούθη) ἔζησε κατά τήν ἐποχή τοῦ Σαβωρίου, βασιλέως τῶν Περσῶν, καί ἦταν ἀδελφή τοῦ ῾Αγίου Συμεών, ᾿Επισκόπου Περσίδος († 17 ᾿Απριλίου), ὁ ὁποῖος ἐμαρτύρησε στήν Περσία μαζί μέ ἄλλους Χριστιανούς. Μετά τήν ἄθληση καί τήν τελείωση τοῦ ἀδελφοῦ της Συμεών, ἐνῶ σύχαζε σέ οἴκημα μαζί μέ τήν ἀδελφή της καί τή δούλη της, ἐδίδασκε αὐτούς πού τήν ἐπλησίαζαν γιά τήν πίστη στόν Χριστό. ῞Ομως οἱ ᾿Ιουδαῖοι, ἐπειδή ἐφθονοῦσαν τήν ῾Αγία, τή διέβαλαν ὅτι δῆθεν κατασκεύαζε θανατηφόρα δηλητήρια. ῾Η γυναίκα τοῦ βασιλέως Σαβωρίου ὑπεράσπιζε τούς ᾿Ιουδαίους. ᾿Επειδή δέ ἐκεῖνο τό χρονικό διάστημα ἀρρώστησε, προσῆλθαν σέ αὐτή οἱ ᾿Ιουδαῖοι καί κατηγόρησαν τίς ῾Αγίες ὅτι γιά τό φόνο τοῦ ᾿Επισκόπου Συμεών οἱ ἀδελφές του τήν εἶχαν ὑποδουλώσει μέ μαγεία, γιά νά πεθάνει. ᾿Εάν, λοιπόν, βασίλισσα ἤθελε νά γίνει καλά, ἔπρεπε νά διατάξει νά σχισθοῦν στή μέση καί νά κρεμασθοῦν τά διχοτομημένα μέρη τους, γιά νά περάσει ἀπό τή μέση καί νά γίνει καλά.

῎Ετσι ἐμαρτύρησαν οἱ ῾Αγίες καί ἐκληρονόμησαν τή βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Ποπλίου, τοῦ Αἰγυπτίου.

῾Ο ῞Οσιος Πόπλιος ἤ Πούπλιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Ζωσιμᾶ.

῾Ο ῞Οσιος Ζωσιμᾶς ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος ᾿Ιουστινιανοῦ (527-565 μ.Χ.). Σύμφωνα μέ τό βιογράφο του ῞Αγιο Σωφρόνιο, ᾿Αρχιεπίσκοπο ῾Ιεροσολύμων, ἀφιερώθηκε στόν Θεό ἀπό παιδί καί ἀσκήθηκε σέ ὅλα τά εἴδη τῶν ἀρετῶν. Περιῆλθε περί τούς χίλιους διακρινόμενους γιά τήν ἀρετή τους ἀσκητές, γιά νά διδαχθεῖ ἀπό τή σοφία καί τήν ἀρετή τους καί ἐγκαταβίωσε σέ μοναστήρι τῆς Παλαιστίνης. Πόθος του ἦταν νά ὑποτάξει τή σάρκα στό πνεῦμα. ῎Εκανε ὑπακοή στούς γέροντες τῆς μονῆς καί μέ μεγάλη χαρά ἐφάρμοζε ὅσους κανόνες καί εἴδη ἀσκήσεως τοῦ ἔδιναν. ῾Η τροφή του ἦταν λιτή καί τήν ἐξοικονομοῦσε κάνοντας ἐργόχειρο. ῾Η μεγαλύτερη ἀσχολία του ἦταν ψαλμωδία καί μελέτη τῶν θείων Γραφῶν. Πολλές φορές ὁ ῞Οσιος εἶχε ἀξιωθεῖ νά δεῖ ὁράματα, σύμφωνα καί μέ τό λόγο τοῦ Κυρίου «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται»12. Μέ τούς πνευματικούς του ἀγῶνες ἔφθασε σέ ὕψη ἀρετῆς, σοφίας, ἐγκράτειας καί ἁγιότητος. ῎Ετσι σιγά σιγά φήμη τῆς ἁγιότητός του ἔφθασε παντοῦ καί πολλοί μοναχοί ἀπό γειτονικά καί μακρινά μοναστήρια τόν ἐπισκέπτονταν, γιά νά τόν συμβουλευθοῦν καί νά ὠφεληθοῦν πνευματικά ἀπό τίς διδαχές του.

Σέ αὐτό τό μοναστήρι ὁ ῞Οσιος Ζωσιμᾶς διῆλθε μέ ὅλες του τίς δυνάμεις τόν ἀσκητικό βίο μέχρι τόν πεντηκοστό τρίτο χρόνο τῆς λικίας του. ᾿Αγαποῦσε ὅμως τήν ἐρημική καί συχαστική ζωή. Θέλοντας νά ἀγωνισθεῖ περισσότερο πνευματικά, ἀπεφάσισε νά ἐγκατασταθεῖ στή μονή τοῦ Τιμίου Προδρόμου στόν ᾿Ιορδάνη ποταμό. ᾿Εκεῖ ἀφιερώθηκε στήν αὐστηρή ἄσκηση καί νηστεία. ῾Η πύλη τοῦ μοναστηριοῦ ἔμενε πάντα κλειστή, γιά νά μποροῦν οἱ μοναχοί νά προσεύχονται καί νά ἀσκοῦνται ἀπερίσπαστοι. ῎Ανοιγε μόνο ὅταν κάποιος μοναχός εἶχε μεγάλη ἀνάγκη νά ἐξέλθει τῆς μονῆς, ἀλλά αὐτό ἦταν σπάνιο γιατί τό μοναστήρι ἦταν στήν ἔρημο καί περιοχή ἄγνωστη καί δύσκολη στό πέρασμά της.

Κατά τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὁ ῞Οσιος Ζωσιμᾶς ἀναχωροῦσε γιά τήν ἔρημο, ὅπου κατ᾿ εὐδοκίαν τοῦ Θεοῦ συνάντησε τήν ῾Οσία Μαρία τήν Αἰγυπτία († 1 ᾿Απριλίου), στήν ὁποία μετέδωσε τά ῎Αχραντα Μυστήρια καί ἐκήδευσε.

῾Ο ῞Οσιος Ζωσιμᾶς ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη σέ βαθύ γῆρας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Θεωνᾶ, Συμεών καί Φερβίνου.

῾Ο ῞Οσιοι Θεωνᾶς, Συμεών καί Φερβίνος ἤ Φορβίνος ἐκοιμήθησαν μέ εἰρήνη.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Ισιδώρου, ἐπισκόπου Σεβίλλης.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Ισίδωρος ἐγεννήθηκε μεταξύ τῶν ἐτῶν 565-570 μ.Χ. στήν Καρθαγένη τῆς ᾿Ισπανίας, στήν ὁποία οἰκογένειά του εἶχε καταφύγει ἐξ αἰτίας τοῦ διωγμοῦ τοῦ ἀρειανοῦ Γότθου βασιλέως ᾿Αγίλα (549-554 μ.Χ.). ᾿Από τήν παιδική του λικία ἔμεινε ὀρφανός ἀπό πατέρα καί ἀνατράφηκε ἀπό τούς μεγαλύτερους ἀδελφούς του Λέανδρο καί Φουλγέντιο καί τήν ἀδελφή του Φλωρεντίνη. ῾Ο ἀδελφός του, Λέανδρος, πού ἦταν ᾿Επίσκοπος Σεβίλλης, ἐφρόντισε μέ περισσή φροντίδα γιά τή μόρφωση τοῦ ῾Αγίου.

῞Οταν ἐνηλικιώθηκε, ἐργάσθηκε κοντά στό δάσκαλο καί ἀδελφό του Λέανδρο βοηθώντας τό θεολογικό καί ποιμαντικό του ἔργο. Κυρίως ἀσχολήθηκε μέ τή μεταστροφή τῶν Βησιγότθων ἀπό τόν ἀρειανισμό καί ἀντιστάθηκε καί αὐτός σθεναρά στόν κακόδοξο τότε βασιλέα Λέβεγκιλντ. Κατά τή διάρκεια τῆς ἐξορίας τοῦ ῾Αγίου Λεάνδρου ὁ ᾿Ισίδωρος ἐσήκωσε στούς ὤμους του, μόνος αὐτός, τό βάρος τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος καί ὑπεράσπισε μέ θάρρος τήν ὀρθόδοξη πίστη καί τά ἀληθινά συμφέροντα τῆς ᾿Ισπανικῆς ᾿Εκκλησίας. ῞Οταν ἀργότερα στό θρόνο ἀνέβηκε ὁ ὀρθόδοξος υἱός τοῦ Λεβιγκίλντ, ὁ Ρεκαρέντ, ὁ λαός ἐπέστρεψε στήν ᾿Ορθοδοξία.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Ισίδωρος ἀνεχώρησε σέ ἕνα μοναστήρι, γιά νά ἐπιδοθεῖ ὁλόψυχα στήν συχία, τή μελέτη καί τήν προσευχή. Αὐτό ὅμως δέν ἐκράτησε γιά πολύ. ῾Ο θάνατος τοῦ ῾Αγίου Λεάνδρου ἀνάγκασε τόν ᾿Ισίδωρο νά ὑπακούσει στόν κλῆρο καί τό λαό καί νά ἀναλάβει, τό ἔτος 600 μ.Χ., ὡς ᾿Επίσκοπος τό θρόνο τῆς Σεβίλλης.

Στή Βύ Τοπική Σύνοδο τῆς Σεβίλλης τό ἔτος 619 μ.Χ., στήν ὁποία προήδρευε, κατατροπώθηκε ἕνας αἱρετικός μονοφυσίτης μαθητής τοῦ Σεβήρου, ἐνῶ ὁ ῞Αγιος θεράπευσε ἕναν τυφλό μέ τό ἁπλό ἄγγιγμά του. Τό ἔτος 633 μ.Χ. ὁ ῞Αγιος προήδρευσε καί τῆς Συνόδου τοῦ Τολέδο.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Ισίδωρος ὑπῆρξε ἔξοχος διδάσκαλος τῆς ᾿Εκκλησίας καί κόσμημα αὐτῆς. Λίγοι δύνανται νά παραβληθοῦν μέ τόν ῞Αγιο ὡς πρός τήν πολυμάθεια καί τή γνώση13.

῾Η ἐκκλησιαστική τάξη εὑρῆκε στό πρόσωπο τοῦ ῾Αγίου ᾿Ισιδώρου τό μεγάλο διαμορφωτή. ᾿Επίστευε ὅτι οἱ ἱερές τελετές καί οἱ ᾿Ακολουθίες πρέπει νά ἀντικατοπτρίζουν ὅσο πιό πολύ γίνεται τή μεγαλοπρέπεια τῆς οὐράνιας ἱεραρχίας. Θεωρεῖται ὁ θεμελιωτής τοῦ λειτουργικοῦ τυπικοῦ πού ἐπιζεῖ μέχρι σήμερα, τῆς μοζαραβικῆς λειτουργίας. Πλήθη συνέρρεαν στή Σεβίλλη γιά νά ἀκούσουν τό λόγο του. Λεγόταν ὅτι σοφία του ὑπερέβαινε τή σοφία καί αὐτοῦ τοῦ βασιλέως Σολομῶντος. Τά θεῖα κηρύγματά του συνοδεύονταν συχνά ἀπό θαύματα πού πιστοποιοῦσαν τοῦ λόγου τό ἀληθές.

῾Ο μοναχικός βίος εὑρῆκε στό πρόσωπο τοῦ ῾Αγίου ᾿Ισιδώρου τό θερμό ὑποστηρικτή καί βοηθό του. ῞Ιδρυσε καί ὀργάνωσε πολλά μοναστήρια, καί ἔχτισε θεολογική σχολή γιά τή μόρφωση τῶν κληρικῶν, στήν ὁποία σχολή καί ὁ ἴδιος συχνά ἐδίδασκε. ῾Η ἐκπαίδευση καί ὄχι μόνο ἐκκλησιαστική ἀποτέλεσε μέλημα καί φροντίδα τοῦ καλοῦ ποιμένος. Καμιά πτυχή τῆς γνώσεως δέν τοῦ ἦταν ἀδιάφορη ἤ ξένη, γι᾿ αὐτό καί ἐδίδαξε καί ἔγραψε ἐντυπωσιακά κείμενα ὅλων τῶν τότε γνωστῶν ἐπιστημῶν, ὅπως τό ἔργο «᾿Ετυμολογίες ἤ περί τῆς ἀρχῆς τῶν πραγμάτων».

῾Ο ῞Αγιος ᾿Ισίδωρος, ὅταν ἦταν πλέον πλήρης μερῶν καί ἔργων εὐσεβείας, ἀσθένησε. Αἰσθάνθηκε ὅτι πορεία του ἐδῶ στή γῆ ἔφθασε στό τέλος της. ᾿Εμοίρασε ὅλα τά ὑπάρχοντά του στούς φτωχούς καί προετοίμασε τήν ἔξοδό του μέ προσευχή καί μετάνοια. Προεφήτεψε ἀκόμη τή θλιβερή ἱστορική πορεία τῆς ᾿Ισπανικῆς ᾿Εκκλησίας καί τά δεινά πού τήν ἐπερίμεναν. Τέσσερις μέρες πρίν ἀπό τήν κοίμησή του ἐζήτησε νά τόν μεταφέρουν στό κέντρο τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ καί νά τόν τοποθετήσουν, ἐνδεδυμένο μέ ἕνα ἁπλό στιχάριο, ἐπάνω σέ στάχτη. Τότε προσευχήθηκε στόν Θεό καί Τόν παρεκάλεσε νά τόν συγχωρήσει.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Ισίδωρος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 636 μ.Χ. Τό ἱερό λείψανό του ἐναπετέθη μεταξύ τῶν λειψάνων τοῦ ῾Αγίου Λεάνδρου καί τῆς ἀδελφῆς του Φλωρεντίνης στό μητροπολιτικό ναό τῆς Σεβίλλης. ᾿Αργότερα μετά τό σχίσμα τῆς Δυτικῆς ᾿Εκκλησίας ἀπό τόν κορμό τῆς Μίας, ῾Αγίας καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, τό τίμιο σκήνωμα τοῦ ῾Αγίου ᾿Ισιδώρου μεταφέρθηκε στήν πόλη Λεόν.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Πλάτωνος, γουμένου τῆς μονῆς τοῦ Στουδίου.

῾Ο ῞Οσιος Πλάτων ἐγεννήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη τό ἔτος 732 μ.Χ. ἀπό γονεῖς εὐγενεῖς, τόν Σέργιο καί τήν Εὐφημία, οἱ ὁποῖοι ἀπέθαναν τό 746 μ.Χ. ᾿Εσπούδασε καί ἔγινε νοτάριος στό βασιλικό ταμεῖο, ἀλλά γρήγορα ἐγκατέλειψε τά ἐγκόσμια καί κατέφυγε μέ προτροπή τοῦ ἀρχιμανδρίτου Θεοκτίστου στή μονή τῶν Συμβόλων τοῦ ᾿Ολύμπου, ὅπου ἔγινε μοναχός. ᾿Αργότερα ἦλθε στή Νίκαια, ἐκεῖ ὅπου συνῆλθε Ζύ Οἰκουμενική Σύνοδος, καί στή συνέχεια μετέβη στήν Κωνσταντινούπολη. ᾿Εκεῖ τοῦ ἐπρότειναν νά γίνει Μητροπολίτης Νικομηδείας, πρόταση πού ἀπό ταπείνωση ἀπέκρουσε, καθώς ἐπιθυμοῦσε τήν συχία τοῦ ἀσκητικοῦ βίου. ᾿Αφοῦ παρέλαβε τούς ἀνεψιούς του Θεόδωρο τόν Στουδίτη, ᾿Ιωσήφ, τόν μετέπειτα Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, καί Εὐθύμιο, ἀποσύρθηκε στά μέρη τῆς Προύσσης. ᾿Εκεῖ ἔχτισε σέ ἰδιόκτητο κτῆμα, πού ὀνομαζόταν Βοσκύτιον, τή λεγομένη μονή τοῦ Σακκουδίωνος, στήν ὁποία ἔγινε καί γούμενος, ἀλλά λόγῳ ἀσθενείας παρεχώρησε τήν γουμενία στόν ἀνεψιό του Θεόδωρο, τόν ὁποῖο ἔβλεπε νά στέκεται ὑψηλά στήν πνευματική ζωή.

᾿Επειδή σέ ὅλα του τά ἔργα ὁ ῞Οσιος Πλάτων εἶχε συνεργό καί βοηθό του τόν Θεόδωρο, τοῦ ἀνέθεσε καί τήν ἀνέγερση τοῦ ναοῦ τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, ὁ ὁποῖος ἔγινε περίλαμπρος μέ θαυμάσια ψηφιδωτά δάπεδα.

Οἱ βαρβαρικές ἐπιδρομές ἀνάγκασαν τόν ῞Οσιο νά ἐπιστρέψει στήν Κωνσταντινούπολη καί νά ἀναλάβει τή μονή τοῦ Στουδίου, πού ἦταν ἔρημη. ᾿Επειδή ἀπεκήρυξε τό γάμο τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ ΣΤύ (780-798 μ.Χ.) μέ τή Θεοδότη, ἄν καί ἦταν ἀνεψιά του, περιορίσθηκε στή μονή τοῦ ῾Αγίου Σεργίου καί ἀργότερα, μέ τή διαμεσολάβηση τῆς βασίλισσας Εἰρήνης (797-802 μ.Χ.), ἐπανῆλθε στή μονή τοῦ Σακκουδίωνος.

῾Ο ῞Οσιος Πλάτων ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη σέ βαθύ γῆρας τό ἔτος 812 μ.Χ., ἐπί αὐτοκράτορος Μιχαήλ Αύ τοῦ Ραγκαβέ (811-813 μ.Χ.) καί ἐνταφιάσθηκε μεγαλοπρεπῶς ἀπό τόν Πατριάρχη Νικηφόρο (806-815 μ.Χ.) στή μονή τοῦ Στουδίου, ὅπου ἐτελεῖτο καί Σύναξη αὐτοῦ.

῾Ο ῞Οσιος ᾿Ιωσήφ ὁ Πολύαθλος ἔζησε κατά τό 14ο αἰώνα μ.Χ. ῞Οταν κάποτε ἀσθένησε βαριά ἐστράφηκε πρός τόν Θεό μέ προσευχή καί ἐμπιστοσύνη καί ὑποσχέθηκε ὅτι ἄν ὁ Κύριος τοῦ ἐχάριζε τήν ὑγεία του, αὐτός θά διακονοῦσε τούς ἀδελφούς τῆς μονῆς τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του. ᾿Αφοῦ γιατρεύτηκε, πῆγε στό μοναστήρι τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου καί ἐκάρη μοναχός. ᾿Εκεῖ ἄρχισε νά ἀσκεῖται διά τῆς νηστείας καί τῆς προσευχῆς καί νά διακονεῖ τούς ἀδελφούς του μέ ἀνυπόκριτη ἀγάπη.

῾Ο ῞Οσιος ᾿Ιωσήφ ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη καί ἐνταφιάσθηκε στίς μακρινές Σπηλιές τῆς Λαύρας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Ζωσιμᾶ, τοῦ ἐκ Ρωσίας.

῾Ο ῞Οσιος Ζωσιμᾶς τοῦ Βορμποζόμ ἐγεννήθηκε περί τά τέλη τοῦ 15ου αἰῶνος μ.Χ. στή Ρωσία. ᾿Ασκήτεψε θεοφιλῶς στή μονή τοῦ Κομέλ καί στή νῆσο Βορμποζόμ, κοντά στή Λευκή λίμνη, ὅπου ἵδρυσε μοναστική ἀδελφότητα καί ἀνήγειρε ναό ἀφιερωμένο στόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1550.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Θεωνᾶ, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, τοῦ ἀπό γουμένων.

῾Ο ῞Αγιος Θεωνᾶς Αύ, μετέπειτα ᾿Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, μαθητής τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιακώβου τοῦ Νεομάρτυρος, «τίνα μέν εἶχε πατρίδα ἐπί τῇ γῇ, ἤ τίνας γονεῖς, ἤ μέ ποῖον τρόπον ἐγένετο ἀρχιερεύς τῆς Θεσσαλονίκης, ἀπό ἱστορίαν ἔγγραφον ἤ παράδοσίν τινα, δέν ἐμάθομεν» μαρτυρεῖ ὁ ῞Αγιος Νικόδημος ὁ ῾Αγιορείτης, συγγραφέας τοῦ Βίου τοῦ ῾Αγίου. Μιά παράδοση θέλει τόν ῞Αγιο Θεωνᾶ Μυτιληναῖο, καί γι᾿ αὐτό πολλοί νεότεροι ἐρευνητές τόν ἀποκαλοῦν Λέσβιο, εἴτε γιατί καταγόταν ἀπό τή Λέσβο, εἴτε γιατί παρέμεινε ἐκεῖ ὡς πνευματικός, στό Πλωμάρι.

῾Ο ῞Αγιος Θεωνᾶς ἴσως νά ἐγεννήθηκε κατά τό δεύτερο ἥμισυ τοῦ 15ου αἰῶνος μ.Χ. ᾿Αγνοοῦνται ὅλα τά σχετικά μέ τή ζωή του πρίν ἀπό τή μετάβασή του στό ῞Αγιον ῎Ορος. Κατ᾿ ἀρχήν ἀσκήτεψε στή μονή Παντοκράτορος, ὡς πρεσβύτερος. ᾿Αργότερα ὅμως ἐγκατέλειψε, γιά νά συγκαταριθμηθεῖ στή συνοδεία τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιακώβου τοῦ Νεομάρτυρος († 1 Νοεμβρίου), ὁ ὁποῖος ἐμόναζε σέ μιά τοποθεσία ἐπάνω ἀπό τή μονή ᾿Ιβήρων, στό μονύδριο τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Κατά τό ἔτος 1518 ὁ ῞Αγιος ᾿Ιάκωβος μέ τή συνοδεία ἕξι μαθητῶν του, μεταξύ αὐτῶν καί τοῦ Θεωνᾶ, ἐγκατέλειψε τή Σκήτη τοῦ Προδρόμου καί κατέφυγε στά ἐνδότερα τοῦ ῎Αθωνος, ἀλλά μετά ἀπό μιά ὀπτασία ὁ Γέροντας ἀπεφάσισε νά ἐξέλθουν ἀπό τό ῞Αγιον ῎Ορος. ῎Ετσι τήν Παρασκευή τῆς Διακαινησίμου τοῦ ἔτους 1518, ὁ ῞Αγιος ᾿Ιάκωβος καί συνοδεία του ἐγκατέλειψαν τό ῞Αγιον ῎Ορος. ᾿Αφοῦ διῆλθαν ἀπό τήν περιοχή τῆς Θεσσαλονίκης καί ἀκολούθησαν τήν ὁδό πρός τή Θεσσαλία, ἐπέρασαν ἀπό τό κάστρο τῆς Πέτρας (Πλαταμῶνος) καί τά Μετέωρα καί ἐγκατεστάθησαν στή μονή τοῦ Τιμίου Προδρόμου, στή Δερβεκίστα (᾿Ανάληψη) τῆς Αἰτωλίας, ὅπου καί διέμειναν ἐπί ἕνα ἔτος.

῾Ο ῞Αγιος Θεωνᾶς ἦταν ὁ πιστότερος καί καλύτερος μαθητής τοῦ ᾿Ιακώβου. Γιά τό λόγο αὐτό ἐστάλη πρός τόν ᾿Επίσκοπο ῎Αρτης ᾿Ακάκιο, προκειμένου νά ἐξασφαλίσει ἐνταλτήριο γράμμα γιά τήν ἀπρόσκοπτη πνευματική ἐργασία στούς Χριστιανούς τῆς περιοχῆς. ᾿Επειδή ὅμως ὁ ῞Αγιος ᾿Ιάκωβος σύντομα κατέστη λαοφιλής καί σημειοφόρος, ὁ ᾿Επίσκοπος ῎Αρτης ᾿Ακάκιος τόν ἐφθόνησε. ῎Ετσι ἀποδέχθηκε τίς συκοφαντίες κάποιων ψευδομοναχῶν καί διέβαλε τόν ῞Αγιο ᾿Ιάκωβο στούς Τούρκους ὡς ἐπαναστάτη. ῾Ο μπέης τῶν Τρικάλων ἀπέστειλε στρατιῶτες, οἱ ὁποῖοι συνέλαβαν τόν ᾿Ιάκωβο καί δύο μαθητές του, τόν διάκονο ᾿Ιάκωβο καί τόν μοναχό Διονύσιο καί τούς μετέφεραν στά Τρίκαλα, ὅπου παρέμειναν στή φυλακή γιά σαράντα μέρες. ᾿Εκεῖ ἐπισκέφθηκαν τόν ᾿Ιάκωβο καί δύο ἄλλοι μαθητές του, ὁ Θεωνᾶς καί ὁ Μαρκιανός, καί τόν ἐρώτησαν γιά τήν τύχη τῆς μονῆς καί τῶν ἀδελφῶν μετά τό θάνατό του. Τότε ὁ ᾿Ιάκωβος προεφήτευσε ὅτι αὐτοί θά ἐγκαταλείψουν τή μονή καί θά συγκεντρωθοῦν σέ κάποιο μοναστήρι κοντά στή Θεσσαλονίκη. ᾿Απέστειλε μάλιστα καί ἐπιστολή στούς μαθητές του, μέ τήν ὁποία ὅριζε τόν ῞Αγιο Θεωνᾶ ὡς διάδοχο καί γούμενο τῆς μονῆς Προδρόμου.

Τήν 1η Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 1519 ὁ ῞Αγιος ᾿Ιάκωβος καί οἱ δύο μαθητές του, ᾿Ιάκωβος καί Διονύσιος, ἀφοῦ ἐβασανίσθηκαν φρικτά στό Διδυμότειχο καί στήν ᾿Αδριανούπολη ἀντίστοιχα, ἀπαγχονίσθηκαν. Τά ἱερά σκηνώματα τῶν τριῶν Νεομαρτύρων ἀγοράσθηκαν ἀπό τούς Χριστιανούς καί ἐνταφιάσθηκαν στό χωριό ᾿Αρβανιτοχώρι, πέντε χιλιόμετρα ἔξω ἀπό τήν ᾿Αδριανούπολη.

Σύμφωνα μέ τήν προφητεία τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιακώβου, μετά τό θάνατό του, ὁ ῞Αγιος Θεωνᾶς καί συνοδεία τῆς Δερβεκίστας ἐγκατέλειψαν τό ἑπόμενο ἔτος τή μονή καί μετέβησαν στό ῞Αγιον ῎Ορος, στή μονή τῆς Σιμωνόπετρας. ᾿Από κάποιο ᾿Αρτινό ἱερέα ἐπληροφορήθηκαν γιά τούς τάφους τῶν ῾Αγίων καί ἐφρόντισαν γιά τήν ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων τους. Μετά ἀπό λίγο, τό ἔτος 1522, «οἱ μαθηταί τοῦ ῾Αγίου καί διά τήν ἔνδειαν τῶν ἀναγκαίων, καί μᾶλλον διά τήν προφητείαν τοῦ ῾Αγίου ἀνεχώρησαν ἀπό τήν Σιμωνόπετραν», μαζί μέ τά ἅγια λείψανα τῶν τριῶν Νεομαρτύρων καί ἦλθαν στά περίχωρα τῆς Θεσσαλονίκης. ᾿Εγκατεστάθησαν στό μοναστήρι τῆς ῾Αγίας ᾿Αναστασίας τῆς Φαρμακολυτρίας, «τό ὁποῖον ἦτο τότε, μονύδριον μικρότατον, παλαιότατον καί σεσαθρωμένον, ἀνοικοδόμησαν ἐκ βάθρων καί ἱκανά κελλία ἔκτισαν διά τούς ἀδελφούς, χάριτι Θεοῦ συνήχθησαν ἕως ἑκατόν πεντήκοντα ἀδελφοί, οἵτινες διῆγον κοινοβιακήν ζωήν».

῾Ως γούμενος τῆς μονῆς τῆς ῾Αγίας ᾿Αναστασίας μαρτυρεῖται ὁ ῞Αγιος Θεωνᾶς σέ διάφορες πηγές, μέχρι τό 1535. ῾Η ἀνάρρηση τοῦ ῾Αγίου στό μητροπολιτικό θρόνο τῆς Θεσσαλονίκης θά πρέπει νά συνέβη μετά τό ἔτος αὐτό, διότι μέχρι τό 1535 Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ἦταν ὁ ᾿Ιωάσαφ καί σέ ἔγγραφο τοῦ ἔτους 1538 ἀναφέρεται ὁ ῞Αγιος Θεωνᾶς ὡς Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης.

῾Η παρουσία τοῦ ῾Αγίου στό θρόνο τῆς Θεσσαλονίκης δέν ἦταν πολύχρονη, διότι μαρτυρεῖται ὡς Μητροπολίτης τό Μάιο τοῦ 1541, ἐνῶ τόν ᾿Απρίλιο τοῦ 1542 ἀναφέρεται ὡς κεκοιμημένος πλέον. Συνεπῶς θά πρέπει νά ἐκοιμήθηκε περί τά μέσα τοῦ ἔτους 1541.

Τό ἱερό λείψανο τοῦ ῾Αγίου Θεωνᾶ, ἀμέσως μετά τήν κοίμησή του, μεταφέρθηκε μέ τρόπο θαυμαστό καί ἐνταφιάσθηκε στή μονή τῆς ῾Αγίας ᾿Αναστασίας. Τό ἔτος 1821 μεταφέρθηκε στή Σκόπελο καί ἀπό ἐκεῖ στή μονή ᾿Εσφιγμένου τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους καί ἐκ νέου στή μονή τῆς ῾Αγίας ᾿Αναστασίας, ὅπου φυλάσσεται μέ εὐλάβεια μέχρι σήμερα. ῾Η μνήμη του στή μονή τῆς ῾Αγίας ᾿Αναστασίας ἑορτάζεται τήν Δύ Κυριακή τῶν Νηστειῶν.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Νικήτα, τοῦ ἐκ Σερρῶν.

῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς Νικήτας ἐγεννήθηκε μεταξύ τῶν ἐτῶν 1760-1770 καί καταγόταν ἀπό τήν ῎Ηπειρο. ῎Αλλοι συγγραφεῖς θεωροῦν ὅτι ὁ ῞Αγιος καταγόταν ἀπό τήν Τραπεζούντα τοῦ Πόντου καί μάλιστα ἀπό τήν περιοχή τῶν Λαζῶν. Τήν ἐκδοχή αὐτή στηρίζουν κυρίως στήν ᾿Ακολουθία τῶν ῾Αγιαννανιτῶν, πού ἐγράφη τό 1840-1850 ἀπό τόν μοναχό ᾿Ιάκωβο τῆς Νέας Σκήτης καί στήν ὁποία ἀναφέρεται ὅτι ὁ ῞Αγιος καταγόταν ἀπό τήν περιοχή Λαζῶν τοῦ Πόντου, καθώς καί στή λειψανοθήκη τοῦ ῾Αγίου ἐπί τῆς ὁποίας ἀναγράφεται «Τοῦ ῾Αγίου ῾Ιερομάρτυρος Νικήτα τοῦ Λαζοῦ».

᾿Από τό κείμενο τοῦ μαρτυρίου του δέν μᾶς εἶναι γνωστό ἄν ἀρνήθηκε στήν ἀρχή τοῦ βίου του τόν Χριστό καί ἔγινε Μωαμεθανός στίς Σέρρες. Πάντως, γίνεται λόγος γιά τήν περιτομή τήν ὁποία ὑπέστη ὁ ῞Αγιος.

῾Ο ῞Αγιος ἔγινε μοναχός στή Σκήτη τῆς ῾Αγίας ῎Αννης στό ῞Αγιον ῎Ορος. ᾿Εκεῖ ἄρχισε τούς πνευματικούς ἀγῶνες ζώντας μέ νηστεία, ἀγρυπνία καί προσευχή. ᾿Αργότερα ἐχειροτονήθηκε διάκονος καί πρεσβύτερος στή μονή τοῦ ῾Αγίου Παντελεήμονος, τήν καλουμένη Ρωσική. Καταληφθείς ἀπό τόν πόθο τοῦ μαρτυρίου περιερχόταν τά περίχωρα τῶν Σερρῶν καί τῆς Δράμας καί ἐκήρυττε ἐνώπιον τῶν Τούρκων τόν Χριστό ὡς ἀληθινό Θεό. ῾Η ἀπόφασή του ἦταν νά χύσει τό αἷμα του γιά τήν ἀγάπη τοῦ γλυκυτάτου ᾿Ιησοῦ.

῾Ο ῞Αγιος Νικήτας ἐξομολογήθηκε στόν προηγούμενο ἱερομόναχο Κωνσταντίνο τοῦ μετοχίου τῆς Παναγίας τῆς ῾Ηλιόκαλλης καί μετέλαβε τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων. ᾿Αφοῦ ἐπέρασε ἀπό τό ναό τοῦ ῾Αγίου Γεωργίου, πῆγε ὕστερα στό τζαμί τοῦ ᾿Αχμέτ Πασᾶ. Στό τζαμί αὐτό ἔμενε ἕνας ἱεροδιδάσκαλος τῶν Τούρκων μαζί μέ τούς ἱεροσπουδαστές του. ῞Ενας ἀπό τούς μαθητές αὐτούς ἦταν χωλός καί στά δύο πόδια. ῾Ο ῞Αγιος Νικήτας τοῦ εἶπε ὅτι θά θεραπευθεῖ, ἐάν πιστέψει στόν Χριστό.

῾Ο νεαρός Τοῦρκος ἀνέφερε ἀμέσως στό διδάσκαλό του τό λόγο πού τοῦ εἶπε ὁ ῞Αγιος. ῎Ετσι ὁ ῞Αγιος συνελήφθη καί ὁδηγήθηκε στό βοεβόδα τῶν Σερρῶν, ὁ ὁποῖος ἔδωσε ἐντολή νά τόν φυλακίσουν. Κατά τό χρόνο τῆς φυλακίσεώς του ὑπέστη πολλά καί φρικώδη βασανιστήρια. Τό βράδυ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου τοῦ ἔτους 1808 ὁ ᾿Ισούχ μπέης διέταξε νά ἐκτελεσθεῖ ἀπόφαση τοῦ θανάτου τοῦ ῾Αγίου Νικήτα, τόν ὁποῖο ἐκρέμασαν. Κοντά στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου του ἦταν ὁ ναός τοῦ ᾿Αρχιστρατήγου Μιχαήλ. Τήν ἴδια νύχτα τοῦ μαρτυρίου ὁ διάκονος τοῦ ναοῦ βγῆκε ἀπό τό κελλί του καί εἶδε ἕνα μεγάλο φῶς νά λάμπει σ᾿ ὅλη τή γύρω περιοχή. Τό λείψανο τοῦ Μάρτυρος ἔμεινε κρεμασμένο στήν ἀγχόνη τρεῖς μέρες. Τήν Τρίτη τῆς Διακαινησίμου, τό βράδυ, ἐδόθηκε στούς Χριστιανούς ἄδεια νά κατεβάσουν τό ἱερό λείψανο καί νά τό ἐνταφιάσουν στό ναό τοῦ ῾Αγίου Νικολάου τῶν Σερρῶν14.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Ιωσήφ, τοῦ ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ Κιέβου ἀσκήσαντος.

῾Ο ῞Οσιος ᾿Ιωσήφ ἔζησε κατά τό 14ο αἰώνα μ.Χ. καί ἀσκήτεψε στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ὅπου διῆλθε τό βίο του μέ νηστεία καί προσευχή. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη καί ἐνταφιάσθηκε στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Γεροντίσσης.

῾Η ἱερά εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς «Γεροντίσσης» φυλάσσεται μέ εὐλάβεια στή μονή Παντοκράτορος τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους15. Εἶναι ἀντίγραφο τῆς ψηφιδωτῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας Γοργοεπηκόου, πού εὑρισκόταν στή μονή Παντοκράτορος τῆς Κωνσταντινουπόλεως. ῾Η ἐπωνυμία «Γερόντισσα» ἀποδόθηκε ὕστερα ἀπό ἕνα θαῦμα τῆς Παναγίας. Τήν ἐποχή κατά τήν ὁποία ἐπιτελέσθηκε τό θαῦμα, ὁ λικιωμένος γούμενος πού ἐμετροῦσε τίς τελευταῖες ὧρες τῆς ζωῆς του, ἐζήτησε νά κοινωνήσει τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων. Γι᾿ αὐτό παρεκάλεσε τόν ἱερέα πού λειτουργοῦσε ἐκείνη τήν μέρα νά συντομεύσει τή Θεία Λειτουργία, ὥστε νά προλάβει νά κοινωνήσει. ῾Ο ἐφημέριος ὅμως τῆς μονῆς δέν ὑπάκουσε. Τότε ἀκούσθηκε φωνή τῆς Παναγίας, πού τόν πρόσταξε νά τελειώσει γρήγορα τή Θεία Λειτουργία γιά νά προλάβει νά κοινωνήσει ὁ γέροντας γούμενος. ῎Ετσι καί ἔγινε. Μόλις ὁ γέροντας ἐκοινώνησε, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη καί ἀπό τότε εἰκόνα ἔλαβε τήν προσωνυμία «Γερόντισσα»16.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,

ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.