1 Φεβρουαρίου
† Μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Τρύφωνος.
 ῾Ο ῞Αγιος Τρύφων καταγόταν ἀπό τή Λάμψακο τῆς ἐπαρχίας τῆς Φρυγίας καί ἔζησε στά χρόνια τῶν αὐτοκρατόρων Γορδιανοῦ Γύ (238-244 μ.Χ.), Φιλίππου (244-249 μ.Χ.) καί Δεκίου (249-251 μ.Χ.). Προερχόταν ἀπό πτωχή οἰκογένεια καί στήν παιδική του λικία, ἔβοσκε χῆνες γιά νά ζήσει. Συγχρόνως ὅμως ἐμελετοῦσε μέ ζῆλο τήν ῾Αγία Γραφή καί ἦταν πολύ φιλακόλουθος. ῎Ετσι, σιγά σιγά ὁ ῞Αγιος, μέ τήν εὐσεβή φιλομά-θειά του, κατόρθωσε ὄχι μόνο νά διδαχθεῖ ὁ ἴδιος, ἀλλά καί νά διδάσκει τίς αἰώνιες ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας. Γρήγορα εὐσεβής ψυχή του ἐδέχθηκε τή Χάρη τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος καί ὁ Θεός τόν ἀξίωσε νά θαυματουργεῖ. ῞Ομως ὁ ῞Αγιος ἐθεράπευε ὄχι μόνο κάθε ἀσθένεια ἀλλά καί ἐλευθέρωνε τίς μολυσμένες ἀπό τά δαιμόνια ψυχές.
῞Οταν ὁ αὐτοκράτορας Γορδιανός ἐπληροφορήθηκε γιά τίς θαυματουργικές ἱκανότητες τοῦ Τρύφωνος, τόν ἀναζήτησε γιά νά θεραπεύσει τήν ἄρρωστη θυγατέρα του πού ἔπασχε ἀπό δαιμόνιο. Οἱ στρατιῶτες τόν βρῆκαν στήν κωμόπολη τῆς Σαμψάκου νά φροντίζει τίς χῆνες στήν παρακείμενη λίμνη καί ἀμέσως τόν πῆραν μαζί τους. Τό Μαρτύριο τοῦ ῾Αγίου ἀναφέρει ὅτι μόλις ὁ ῞Αγιος ἐπλησίαζε στή Ρώμη τό δαιμόνιο πού εἶχε θυγατέρα τοῦ Γορδιανοῦ ἐκραύγαζε ὅτι δέν μπορεῖ πιά νά κατοικεῖ μέσα της. Οἱ ἔπαρχοι Πομπιανός καί Πρετεξτάτος τόν ὁδήγησαν ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορος καί ἐκεῖνος παρεκάλεσε τόν ῞Αγιο γιά τή θεραπεία τῆς θυγατέρας του. Καί πράγματι, μέ τήν προσευχή τοῦ ῾Αγίου, θυγατέρα τοῦ γεμόνος ἀπηλλάγη ἀπό τό δαιμόνιο. ῾Ο ῞Αγιος μετά ἀπό ἕξι μέρες προσευχῆς ἀπεκάλυψε τά κακά ἔργα τοῦ διαβόλου καί πολλοί ἀπό τούς ῞Ελληνες πού ἦσαν παρόντες ἐδόξασαν τόν Θεό καί ἐπίστεψαν σέ Αὐτόν.
῾Ο Αὐτοκράτορας προσπάθησε νά ἐκφράσει τήν εὐγνωμοσύνη του, προσφέροντας στόν ῞Αγιο ἀξιώματα καί χρήματα, τά ὁποῖα ὅμως ὁ Τρύφων εὐγενικά ἀρνήθηκε.
῞Οταν αὐτοκράτορας ἔγινε ὁ Δέκιος, ἐξαπέλυσε ἄγριο διωγμό κατά τῶν Χριστιανῶν. ῾Ο ῞Αγιος, ἐπειδή δέν ἐλάτρευε τούς θεούς τῆς εἰδωλολατρικῆς θρησκείας καί ἦταν Χριστιανός, συνελήφθη ἀπό κάποιον στρατιωτικό πού ὀνομαζόταν Φρόντων (ἤ Φόρτων) καί ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τῶν ἐπάρχων τῆς ᾿Ανατολῆς Τιβέριου Γράγχου καί Κλαυδίου ᾿Ακυλίνου στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας. ῾Ο μάντης Πομπηϊανός τόν ἐπαρουσίασε στούς γεμόνες. ῾Ο ῞Αγιος Τρύφων ὁμολόγησε μέ θάρρος τήν πίστη του. Τότε ὑποβλήθηκε σέ φρικτά βασανιστήρια. Τοῦ κατατρύπησαν μέ σπαθιά ὅλο του τό σῶμα· ἔπειτα τόν ἔδεσαν ἀπό τά πόδια σέ ἄλογα καί τόν ἔσυραν, σέ ὧρες φοβεροῦ ψύχους, σέ δύσβατες καί πετρώδεις τοποθεσίες. ᾿Εκεῖνος προσευχόταν καί ἔλεγε· «Κύριε, μήν τούς καταλογίσεις αὐτή τήν ἁμαρτία». Μετά τό φρικτό μαρτύριο τόν ἐρώτησαν ἄν σωφρονίσθηκε καί ἤθελε νά θυσιάσει στά εἴδωλα. ῾Ο Μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ ἀπάντησε τότε στόν ἔπαρχο ᾿Ακυλίνο· «᾿Ανόσιε καί κακῶν ἀρχηγέ, εἶναι δυνατόν νά εἶσαι σωφρονισμένος, ὅταν εἶσαι μεθυσμένος ἀπό τόν διάβολο; ᾿Εγώ πάντοτε περνάω τό βίο μου μέ σωφροσύνη, γιατί ἔχω τόν Χριστό βοηθό τῆς ἐλπίδας μου». ῞Υστερα ἀπό αὐτό τόν ἔκλεισαν στό δεσμωτήριο μέ σκοπό νά τοῦ δώσουν διορία, γιά νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν «ἄνοια» αὐτοῦ καί νά ἀρνηθεῖ τήν πίστη του στόν Χριστό. Λίγες μέρες μετά ὁ ἔπαρχος ἐκάλεσε τόν ῞Αγιο καί τόν ἐρώτησε ἐάν τό διάστημα τοῦ χρόνου καί τά βασανιστήρια τόν ἔπεισαν νά θυσιάσει στούς θεούς. ῾Ο ῞Αγιος καί πάλι ὁμολόγησε μέ πνευματική ἀνδρεία τό ῎Ονομα τοῦ Θεοῦ. Τόν ἔσυραν τότε γυμνό ἐπάνω σέ σιδερένια καρφιά· κατόπιν τόν ἐμαστίγωσαν καί στή συνέχεια τοῦ ἔκαψαν μέ λαμπάδες τά πλευρά. Στό τέλος, μόλις ὁ Μάρτυρας παρέδωσε τήν ψυχή του στόν Θεό λέγοντας τό «Κύριε ᾿Ιησοῦ Χριστέ, δέξαι τό πνεῦμά μου», ἀπέκοψαν τήν τιμία κεφαλή αὐτοῦ.
Οἱ Χριστιανοί παρέλαβαν τό τίμιο λείψανο τοῦ Μάρτυρος καί ἀφοῦ τό ἔχρισαν μέ πολύτιμα μύρα καί τό ἐνετύλιξαν σέ σινδόνα, τό κατέθεσαν σέ λάρνακα καί τό ἀπέστειλαν στήν πόλη τῆς Σαμψάκου κατά τήν ἐπιθυμία του.
῾Η Σύναξη τοῦ ῾Αγίου Μάρτυρος Τρύφωνος ἐτελεῖτο στό Μαρτύριό του, τό ὁποῖο βρισκόταν μέσα στό σεπτό ᾿Αποστολεῖο τοῦ ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, πλησίον τῆς Μεγάλης ᾿Εκκλησίας.
Ναό ἀφιερωμένο στόν ῞Αγιο Τρύφωνα ἔκτισε ὁ μέγας ᾿Ιουστινιανός (527-565 μ.Χ.) στήν τοποθεσία τοῦ Πελαργοῦ Κωνσταντινουπόλεως. Μονή τοῦ ῾Αγίου Τρύφωνος ἀναφέρεται καί μετά τά μέσα τοῦ 9ου αἰῶνος μ.Χ., παρακείμενη στή Μητρόπολη Χαλκηδόνος, στήν ὁποία ἐκάρη μοναχός ὁ μετέπειτα Πατριάρχης Νικόλαος ὁ Μυστικός (901-907, 912-925 μ.Χ.).
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Πέτρου τοῦ ἐν Γαλατίᾳ.
῾Ο ῞Οσιος Πέτρος καταγόταν ἀπό τή Γαλατία τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας καί συγκεκριμένα ἀπό περιοχή πού βρισκόταν κοντά στήν ῎Αγκυρα. Μαζί μέ τούς γονεῖς του ἔμεινε μόνο τά ἑπτά πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς του. ῞Ολα τά ἄλλα του χρόνια τά διῆλθε ὡς ἀσκητής.
᾿Αρχικά ἀσκήτεψε στήν περιοχή τῆς Γαλατίας. ῎Επειτα ἐπῆγε στά ῾Ιεροσόλυμα, γιά νά γνωρίσει τούς τρόπους ἀσκήσεως τῶν ᾿Ασκητῶν καί Πατέρων τῆς περιοχῆς καί νά διδαχθεῖ ἀπό αὐτούς τά τῆς μοναχικῆς πολιτείας. ᾿Από ἐκεῖ μετέβη στήν ᾿Αντιόχεια. Στήν πόλη αὐτή βρῆκε ἕναν τάφο μέ οἰκίσκο ἐπάνω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τοῦ ἐδάφους καί ἐκλείσθηκε μέσα. Μπροστά στόν τάφο ὑπῆρχε ἕνας μικρός χῶρος φραγμένος μέ κάγκελα. ᾿Εκεῖ ὁ ῞Οσιος ἐδεχόταν τούς εὐλαβεῖς Χριστιανούς. Γιά τή διατροφή του ἐχρησιμοποιοῦσε, κάθε δύο μέρες, ἕνα κομματάκι ψωμί καί λίγο νερό.
῾Ο ῞Οσιος Πέτρος εἶχε προικισθεῖ ἀπό τόν Θεό μέ τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας καί ἔκανε πολλά θαύματα. Πρῶτα ἐλευθέρωσε, μέ τήν προσευχή του, ἕναν δαιμονισμένο ἀπό τό δαιμόνιο πού τόν ἐβασάνιζε, τόν ὁποῖο καί ἔκανε συγκάτοικό του. Μέ ἄλλο θαῦμα ἐθεράπευσε τή μητέρα τοῦ Θεοδωρήτου, ᾿Επισκόπου Κύρου, γυναίκα εὐλαβή καί εὐλογημένη ἀπό τόν Θεό, ὁποία ἔπασχε ἀπό ἀνίατη ἀσθένεια τῶν ὀφθαλμῶν. ᾿Επίσης, ἐτύφλωσε τόν στρατηγό τῆς πόλεως, ὁ ὁποῖος ἤθελε νά βιάσει κάποια μοναχή, καί ἔτσι τόν ἐμπόδισε νά πραγματοποιήσει τήν ἀνόσια ἐπιθυμία του.
῾Ο ῞Οσιος Πέτρος, ἀφοῦ ἔζησε ἐπί ἐννενήντα δύο ἔτη θεοφιλῶς, παρέδωσε μέ εἰρήνη τό πνεῦμα του στόν Κύριο καί ἔλαβε τά ἔπαθλα τῶν πνευματικῶν καί ἀσκητικῶν του μόχθων.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Βενδιμιανοῦ.
῾Ο ῞Οσιος Βενδιμιανός καταγόταν ἀπό τή Μεγάλη Μυσία καί ὑπῆρξε μαθητής τοῦ ῾Αγίου Αὐξεντίου († 14 Φεβρουαρίου), ὁ ὁποῖος ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Θεοδοσίου Βύ τοῦ Μικροῦ (408-450 μ.Χ.). Μετά τήν κοίμηση τοῦ ῾Αγίου Αὐξεντίου ὁ Βενδιμιανός πῆγε σέ περιοχή τῆς δυτικῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας, κάτω ἀπό μιά βραχοσχισμή, ὅπου καί ἐκατασκεύασε ἕναν πολύ μικρό οἰκίσκο, στόν ὁποῖο ἀσκήτευε. Μετά ἀπό πολλά χρόνια, κατά θεία ὀπτασία, ἀνῆλθε στό ὄρος τοῦ Αὐξεντίου, καί ἔζησε ὁσίως στό κελλί τοῦ ῾Αγίου Αὐξεντίου. ῾Ο ῞Οσιος, ἀφοῦ συμπλήρωσε σαράντα ἑπτά ὁλόκληρα χρόνια ἀσκητικῆς ζωῆς, προαισθάνθηκε τό τέλος του. ῎Ετσι, λοιπόν, ἔκλινε τά γόνατά του καί ἐκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη. ᾿Ενταφιάσθηκε στόν τόπο τῆς ἀσκήσεώς του.
† Τῇ αὐτῆ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Βασιλείου, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, τοῦ ῾Ομολογητοῦ.
῾Ο ῞Αγιος Βασίλειος ὁ ῾Ομολογητής καταγόταν ἀπό τήν ᾿Αθήνα. ῏Ηταν ἀρχικά ᾿Επίσκοπος Κρήτης καί μετετέθη στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο τῆς Θεσσαλονίκης. ῞Οπως μαρτυρεῖται ἀπό τόν Νικήτα Παφλαγόνα ὁ «Βασίλειος οὗτος ὁ πρότερον μέν Κρήτης ἐπίσκοπος γενόμενος, διά τήν τῶν ᾿Αγαρηνῶν ἔξοδον εἰς Θεσσαλονίκην μετατεθείς». ῾Η χειροτονία τοῦ ῾Αγίου Βασιλείου πρέπει νά συνέβη κατά τήν πρώτη πατριαρχία τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ᾿Ιγνατίου (846-858 μ.Χ.) καί μετάθεσή του στό θρόνο τῆς Θεσσαλονίκης πολύ σύντομα· τό πιθανότερο εἶναι νά μήν πρόλαβε νά ἐγκατασταθεῖ καθόλου στήν Κρήτη καί νά μετατέθηκε σχεδόν ἀμέσως στή Θεσσαλονίκη.
Πρός τόν ῞Αγιο Βασίλειο Αύ, ᾿Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, ἀπευθύνεται βούλλα τῆς 25ης Σεπτεμβρίου 860 μ.Χ. τοῦ Πάπα Νικολάου Αύ (858-867 μ.Χ.), μέ τήν ὁποία ἐπικυρώνεται ὁ διορισμός του ὡς βικαρίου τῆς Ρώμης στό ἀνατολικό ᾿Ιλλυρικό.
Τό ἔτος 862 μ.Χ. ὁ ῞Αγιος Βασίλειος ἐναντιώθηκε κατά τοῦ δυσσεβοῦς αὐτοκράτορος Μιχαήλ Γύ († 842-867 μ.Χ.). Οἱ κακοποιήσεις καί οἱ διώξεις πού ἐπακολούθησαν, τοῦ ἐχάρισαν τό στέφανο τοῦ ῾Ομολογητοῦ τῆς πίστεως.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Βασιλείου, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, τοῦ Συναξαριστοῦ.
Τά λίγα ἁγιογραφικά στοιχεῖα πού ἔχουμε περί τοῦ ῾Αγίου Βασιλείου Βύ, ᾿Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, τά ἀντλοῦμε ἀπό τό βίο τοῦ ῾Οσίου Εὐθυμίου τοῦ Νέου († 15 Νοεμβρίου), τόν ὁποῖο συνέγραψε ὁ ῞Αγιος Βασίλειος.
῾Ο ῞Αγιος αἰσθανόμενος τήν κλήση γιά τή μοναχική πολιτεία ἐγκαταβίωσε στή μονή τῶν Περιστερῶν, τήν ὁποία ἀνήγειρε κατά τό ἔτος 871 μ.Χ. ὁ ῞Οσιος Εὐθύμιος. ῾Η μονή βρισκόταν κοντά στήν κωμόπολη Σερβίλια (σήμερα ῾Ορμύλια) Χαλκιδικῆς. ᾿Εκεῖ, στό ναό τοῦ ῾Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, ὁ ῞Αγιος Βασίλειος ἐκάρη μοναχός τό ἔτος 875 μ.Χ. καί ἐμόνασε σέ ἀναχωρητικό κελλί. ῾Ο ῞Οσιος Εὐθύμιος μέ τό προορατικό του χάρισμα τοῦ προεῖπε ὅτι θά φύγει ἀπό τή μονή καί θά γίνει ᾿Επίσκοπος. Οἱ προφητεῖες τοῦ ῾Οσίου ἐπαληθεύθηκαν. ῾Ο Βασίλειος ἐξελέγη ᾿Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. ῾Η ποιμαντορία τοῦ Βασιλείου Βύ στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο τῆς Θεσσαλονίκης θά πρέπει νά τοποθετηθεῖ μετά τήν ἀρχιερατεία τοῦ ᾿Ιωάννου τοῦ Θεσσαλονικέως, ὁ ὁποῖος μαρτυρεῖται ὡς ᾿Αρχιεπίσκοπος ἀκόμη τό ἔτος 904 μ.Χ., τουλάχιστον μέχρι τά μισά τοῦ ἔτους, ὁπότε καί συνέβη καταστροφὴ τῆς πόλεως ἀπό τούς Σαρακηνούς πειρατές. Συνεπῶς ὁ ῞Αγιος Βασίλειος πρέπει νά τόν διαδέχθηκε. ῾Ο συντομότερος χρόνος ἐφαρμογῆς τῆς προφητείας τοῦ ῾Οσίου Εὐθυμίου εἶναι τό ἔτος 904 μ.Χ.
῾Ο ῞Αγιος Βασίλειος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Τιμοθέου.
῾Ο ῞Οσιος Τιμόθεος ἦταν ὁμολογητής τῆς πίστεώς μας καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, ὁ ἅγιος μάρτυς Θεΐων, μετά δύο παίδων, ξίφει τελειοῦται.
Εἶναι ἄγνωστο ποῦ καί πότε ἐμαρτύρησαν ὁ ῞Αγιος Θεΐων μέ τούς δύο παῖδες, οἱ ὁποῖοι ἐτελειώθησαν διά ξίφους.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Καρίωνος.
῾Ο ῞Αγιος Καρίων ἐμαρτύρησε, ἀφοῦ τοῦ ἀπέκοψαν τή γλώσσα.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Περπετούας καί τῶν ἁγίων μαρτύρων Σατύρου, Ροβεκάτου, Φιλικητάτης, Σατουρνίνου καί Σεκούνδου, τῶν σύν αὐτῇ μαρτυρησάντων.
 ῾Η ῾Αγία Μάρτυς Βίβια Περπέτουα, νέα 22 ἐτῶν, νυμφευμένη καί ἔχουσα τέκνο σέ θηλασμό, καταγόταν ἀπό ἐπιφανή οἰκογένεια τῆς Καρχηδόνος. Συνελήφθη, τό ἔτος 203 μ.Χ., ἐπί αὐτοκράτορος Σεπτιμίου Σεβήρου (193-211 μ.Χ.), ἀπό τόν ἀνθύπατο τῆς ᾿Αφρικῆς ῾Ιλαριανό μαζί μέ τούς κατηχούμενούς της Ροβεκάτο καί Φιλικητάτη, πιθανῶς συζύγους, Σατορνίλο καί Σεκοῦνδο καί ὅλοι τους ὁδηγήθηκαν στό χιλίαρχο, στόν ὁποῖο καί ὁμολόγησαν μέ παρρησία τήν πίστη τους στόν Χριστό. ῾Ο διδάσκαλός τους Σάτυρος, μήν ἀντέχοντας νά βλέπει τούς μαθητές του νά ὑποφέρουν ἀπό τά βασανιστήρια καί τή φυλακή, προσῆλθε οἰκειοθελῶς στή φυλακή.
῾Ο πατέρας τῆς Περπέτουας, ἄλλοτε μέ ἤπιους λόγους καί ἄλλοτε μέ ἀπειλές ἐπεχείρησε μάταια νά τήν μεταπείσει καί σέ μιά στιγμή ὀργῆς ἠθέλησε νά τῆς ἐξορύξει τούς ὀφθαλμούς. Λίγες μέρες μετά τή σύλληψή τους ἐβαπτίσθησαν, ἔπειτα δέ ἐρρίφθησαν στή σκοτεινή φυλακή, ἀλλά οἱ διάκονοι τῆς ᾿Εκκλησίας, ἀφοῦ ἐδωροδόκησαν τούς φύλακες, ἐπέτυχαν τή μεταφορά τους σέ καλύτερα κελλιά, ὅπου Περπέτουα μποροῦσε νά βλέπει τούς συγγενεῖς της καί νά τρέφει τό παιδί της. Κατά παράκληση τοῦ ἀδελφοῦ της ἐζήτησε ἀπό τόν Θεό ὅραμα, γιά νά πληροφορηθεῖ περί τῆς τύχης τους. Τῆς ἐδείχθηκε λοιπόν κλίμακα ὀρειχάλκινη, πού ἔφθανε μέχρι τόν οὐρανό, μέ ἑκατέρωθεν ἐμπηγμένα ξίφη, δόρατα, ἄγκιστρα, μαχαίρια, ὀβελίσκους, ὥστε κάθε ἀμελής ἀναβάτης νά σκίζεται, ἐνῶ κάτω ἀπό αὐτήν παραμόνευε ὑπερμεγέθης δράκοντας, πού ἐκφόβιζε αὐτούς πού ἐπιχειροῦσαν νά ἀνέλθουν. ῾Ο Κατηχητής Σάτυρος, πού εἶχε ἤδη ἀνέλθει τή σκάλα, ἐστράφηκε πρός αὐτήν καί τήν παρεκάλεσε νά περπατήσει, αὐτή δέ μέ θάρρος ἐπάτησε τήν κεφαλή τοῦ δράκοντος καί ἀνέβηκε. Εὑρεθεῖσα σέ μεγάλο κῆπο, εἶδε ὑπερμεγέθη πολιό ἄνδρα πού ἄρμεγε πρόβατα καί περιστοιχιζόταν ἀπό χιλιάδες λευκοφοροῦντα πρόσωπα. Τῆς ἀπηύθυνε τό λόγο λέγοντάς της «καλῶς ἦλθες τέκνον», τῆς ἔδωσε τυρί «ὡς ψωμί», αὐτή δέ συνέπλεξε τά χέρια καί ἔφαγε, ἐνῶ οἱ παριστάμενοι εἶπαν «᾿Αμήν». ῾Ο ἦχος αὐτοῦ τοῦ ἐπιφωνήματος τήν ἐξύπνησε, ὁπότε διηγηθεῖσα τό ὅραμα στόν ἀδελφό της, ἔδωσε τήν ἐξήγηση ὅτι θά μαρτυρήσουν.
῾Ο πατέρας της, πού εἶχε ἐξαφανισθεῖ γιά λίγο ἐλπίζοντας ὅτι κόρη του θά μεταστρεφόταν, ἐπανεμφανισθείς, πιό εὐγενής καί συγκρατημένος, τῆς ἐζητοῦσε νά λυπηθεῖ τά γηρατειά του καί τήν τιμή τῆς οἰκογένειας καί τήν καταφιλοῦσε, ἀλλά αὐτή παρά τή συγκίνησή της παρέμεινε ἀμετάπειστη.
Τέλος οἱ κρατούμενοι ὁδηγήθησαν στόν ἀνθυπατεύοντα ῾Ιλαριανό γιά ἀνάκριση. Τό μαρτύριο ὁρίσθηκε γιά τήν ἑορτή τῶν γενεθλίων τοῦ Καίσαρος Γέτα, ἐπί αὐτοκράτορος Σεπτιμίου Σεβήρου (193-211 μ.Χ.). Οἱ ῞Αγιοι ἐτέλεσαν δεῖπνο ἀγάπης καί οἱ παρατηροῦντες ᾿Εθνικοί ἐξεπλήττονταν ἀπό τούς λόγους τοῦ Σατύρου.
Οἱ Μάρτυρες εἰσήχθησαν στό ἀμφιθέατρο καί ἐβάδιζαν χαρούμενοι καί ὑπερήφανοι. ᾿Απέλυσαν τά θηρία. ῾Ο Σατουρνίνος, ὁ Ροβεκάτος, ὁ Σεκοῦνδος καί ὁ Σάτυρος ἐδέχθησαν τήν ἐπίθεση τῶν ἄγριων ζώων. ῾Η Περπέτουα καί Φηλικιτάτη, ἀφοῦ ἐδέχθησαν τούς κερατισμούς δαμάλεως κατερρίφθησαν αἱματωμένες καί στή συνέχεια ἀποκεφαλίσθησαν. Τό μαρτύριο συντελέσθηκε τό ἔτος 202 μ.Χ. ῎Ετσι καί οἱ ἕξι ῞Αγιοι ἔλαβαν τό στεφάνι τοῦ μαρτυρίου καί τῆς δόξας.
 † Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Μπριντζίτας, προστάτιδος τῆς ᾿Ιρλανδίας.
῾Η ῾Αγία Μπριντζίτα ἤκμασε στίς ἀρχές τοῦ 6ου αἰῶνος μ.Χ. Τό ὄνομά της ἀναφέρεται στήν ἱστορία τοῦ ῾Αγίου Βεδέα καί σέ ὅλα τά μαρτυρολόγια τῆς ἐποχῆς. ῾Η ῾Αγία ἀκολούθησε τήν ὁδό τῆς μοναχικῆς πολιτείας, ἵδρυσε μονή καί ἀφιέρωσε τή ζωή της στή διακονία τῶν πτωχῶν. ᾿Εκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη τό ἔτος 525 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Αντωνίου τοῦ ᾿Ερημίτου.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Αντώνιος ἔζησε τόν 6ο αἰώνα μ.Χ. καί ἀσκήτεψε ὡς ἐρημίτης στή Γεωργία. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος ᾿Ηλία.
῾Ο ῞Αγιος Μεγαλομάρτυς ᾿Ηλίας ἐμαρτύρησε στήν ῾Ηλιούπολη τοῦ Λιβάνου τό ἔτος 779 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων καί θεοφόρων πατέρων ἠμῶν Δαβίδ, Συμεών καί Γεωργίου, τῶν αὐταδέλφων, τῶν ἐκ Μυτιλήνης.
 Οἱ τρεῖς αὐτάδελφοι ῞Οσιοι καί ῾Ομολογητές ἔζησαν κατά τούς χρόνους τῆς δευτέρας φάσεως τῆς εἰκονομαχίας. ῾Ο πρωτότοκος ῞Οσιος Δαβίδ ἀσκήτευσε καί ἵδρυσε κατόπιν μονή στό ὄρος ῎Ιδη, ὅπου καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη. ῾Ο ῞Οσιος Συμεών ἐμόνασε ἀρχικά στή μονή τοῦ ἀδελφοῦ του στήν ῎Ιδη, καί ἐπέστρεψε ὕστερα στή Μυτιλήνη ὅπου ἵδρυσε τή μονή τῆς Θεοτόκου στό Μῶλο τοῦ νοτίου λιμένος τῆς πόλεως, στήν ὁποία ἔζησε ὡς στυλίτης ἐπί πολλά χρόνια. ᾿Εκεῖ ἔγινε μοναχός καί ἱερεύς καί ὁ ἄλλος ἀδελφός, ὁ ῞Οσιος Γεώργιος. Κατά τήν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας ὑφίστανται τά πάνδεινα. Μετά ἀπό πολλές περιπέτειες ὁ ῞Οσιος Συμεών ἐγκαθίσταται στά περίχωρα τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἀναπτύσσει ἐξαιρετική δράση ὑπέρ τῶν ἁγίων εἰκόνων. ᾿Εξορίζεται ἀπό τόν εἰκονομάχο αὐτοκράτορα Θεόφιλο, μαζί μέ τούς Γραπτούς καί ἄλλους Πατέρες, στήν ᾿Αφουσία καί ἀπελευθερώνεται μετά τό θάνατο αὐτοῦ. Γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ᾿Ορθοδοξίας ὁ ρόλος τοῦ ἦταν πολύ σημαντικός. Αὐτός, σέ συζήτηση ἐνώπιον τῆς χήρας βασιλίσσης Θεοδώρας καί τῆς αὐλῆς, κατατροπώνει τόν εἰκονομάχο Πατριάρχη ᾿Ιωάννη Ζύ τόν Γραμματικό (836-842 μ.Χ.) καί ὑποδεικνύει ὡς διάδοχό του τόν Μεθόδιο (842-846 μ.Χ.). ῾Ο ἀδελφός του ῞Οσιος Γεώργιος πού εἶχε ἤδη καθ ὑπόδειξη τοῦ ῾Οσίου Συμεών, ἔλθει στήν Κωνσταντινούπολη, ἐκλέγεται καί χειροτονεῖται ᾿Επίσκοπος Μυτιλήνης, ἄν καί ἦταν 80 ἐτῶν. Καί οἱ δύο μέ πολλές τιμές ἐπιστρέφουν στό νησί, ὅπου μετά ἕνα ἔτος, τό 844 μ.Χ., ἀναπαύεται μέ εἰρήνη ὁ ῞Οσιος Συμεών καί μετά ἕνα ἤ δύο ἔτη (845 ἤ 846 μ.Χ.) ὁ ῞Οσιος Γεώργιος. Μετά ἀπό χρόνια ἀνακομίζεται ἀπό τήν ῎Ιδη καί τό ἱερό λείψανο τοῦ ῾Οσίου Δαβίδ καί κατατίθεται στή μονή τῆς Θεοτόκου στό Μῶλο τῆς Μυτιλήνης, στήν ἴδια μέ τούς ἄλλους ῾Οσίους ἀδελφούς θαυματόβρυτο λάρνακα, πού ἀποτελοῦσε ἐπί πολλούς αἰῶνες τό κέντρο τῆς λειτουργικῆς τιμῆς τῶν τριῶν ῾Οσίων αὐταδέλφων.
῾Ο ῞Αγιος Μεθόδιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ῾Ομολογητής, σέ ἀνέκδοτο ἔργο του, ἀναφέρεται μέ ἐγκώμια στούς τρεῖς στενούς συνεργάτες καί ὑποστηρικτές του· τόν μέγα ᾿Ιωαννίκιο, τόν κλεινό Συμεών καί τόν διαβόητο στίς θεωρίες ῾Ιλαρίωνα.
῾Ο ῞Οσιος Συμεών ἀναφέρεται καί σέ μικρό ἀπόσπασμα τοῦ Συνοδικοῦ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, πού διαβάζεται τήν Αύ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, τῆς ᾿Ορθοδοξίας· «Συμεών τοῦ ὁσιωτάτου Στυλίτου αἰωνία μνήμη».
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων ᾿Αδριανοῦ, Πολυεύκτου, Πλάτωνος καί Γεωργίου, τῶν ἐν Μεγάροις.
Εἶναι ἄγνωστος ὁ χρόνος καί ὁ τρόπος τοῦ μαρτυρίου τῶν ῾Αγίων Μαρτύρων ᾿Αδριανοῦ, Πολυεύκτου, Πλάτωνος καί Γεωργίου, τῶν ὁποίων οἱ τάφοι καί τά ἱερά αὐτῶν λείψανα ἀνεκαλύφθησαν μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ στά Μέγαρα.
Τά χρόνια ἐκεῖνα τῆς Τουρκοκρατίας, μεταξύ τῶν ἐτῶν 1600-1670 ἕνα Μεγαρεύς πού ὀνομαζόταν Οἰκονόμου θέλησε νά ἀνεγείρει οἰκοδομή, στόν τόπο ὅπου σήμερα βρίσκεται ὁ φερώνυμος ναός τῶν ῾Αγίων Μαρτύρων. ᾿Ενῶ δέ οἱ ἐργάτες ἔσκαβαν, ἕνας ἀπό αὐτούς αἰσθάνθηκε κάτω ἀπό τά πόδια του θερμότητα τόσο ἐπαισθητή, ὥστε νά μήν μπορεῖ νά ἐργασθεῖ στό μέρος ἐκεῖνο. Τό εἶπε τότε στόν Οἰκονόμου, πού βρισκόταν ἐκεῖ κοντά, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ ἔσκαψε βαθύτερα μέ τά χέρια του, βρῆκε μαρμάρινη πλάκα ἐπί τῆς ὁποίας ἦσαν χαραγμένα τῶν ὀνόματα τῶν ῾Αγίων. Τότε τήν ἀνέσυραν καί βρῆκαν κάτω ἀπό αὐτή τά σεπτά λείψανα τῶν ᾿Αθλοφόρων.
᾿Αλλά κάποιοι ἱερόσυλοι, μόλις ἀπεκαλύφθησαν τά ἱερά λείψανα, τά ἐσύλησαν καί ἀνεχώρησαν κρυφά στήν Πελοπόννησο. ᾿Αναζητηθέντες ὅμως δέν ἀνευρέθησαν, λόγῳ καί τῆς ἀδιαφορίας τῶν Τουρκικῶν ἀρχῶν.
Μετά ἀπό αὐτά ὁ Οἰκονόμου μετέβη στήν Κωνσταντινούπολη, ἀφοῦ ἔλαβε μαζί του τήν πλάκα ἐπί τῆς ὁποίας ἦσαν χαραγμένα τά ὀνόματα τῶν Μαρτύρων, καί ἀνέφερε στόν τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως τά γενόμενα στήν πόλη τῶν Μεγάρων.
Περί τοῦ πῶς εὑρέθησαν στά Μέγαρα οἱ ῞Αγιοι δυνάμεθα νά συμπεράνουμε δύο πράγματα· ῎Η ὅτι αὐτοί ὑπέστησαν διώξεις ἀπό χριστιανομάχους στίς Σέρρες καί ἐκδιωχθέντες ἀπό ἐκεῖ κατέφυγαν στά Μέγαρα, ὅπου ἐτελειώθησαν μαρτυρικά, ἤ ὅτι ἐμαρτύρησαν στά Μέγαρα ὑπηρετοῦντες ὡς στρατιῶτες.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος ᾿Αναστασίου τοῦ Ναυπλιέως.
῾Ο ῞Αγιος Νεομάρτυς ᾿Αναστάσιος ἐγεννήθηκε στό Ναύπλιο καί ἦταν ζωγράφος. ᾿Εξισλαμίσθηκε ἀπό τούς Τούρκους καί ἀφοῦ ἦλθε στόν ἑαυτό του, ἀπεκήρυξε τόν ᾿Ισλαμισμό καί ὁμολόγησε μέ παρρησία καί γενναιότητα τήν πίστη του στόν Χριστό. Οἱ Τοῦρκοι προσπάθησαν νά τόν δελέασουν καί τόν ἀπείλησαν μέ τή ζωή του. ᾿Εκεῖνος ὅμως παρέμεινε ἀκλόνητος στή χριστιανική ὁμολογία του καί ὑπέστη μαρτυρικό θάνατο στό Ναύπλιο, τό ἔτος 1655 μ.Χ., ἀφοῦ διαμελίσθηκε ἀπό τούς Τούρκους.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Πέτρου.
῾Ο ῞Αγιος Πέτρος (Σκιπετρώφ) ἦταν πρεσβύτερος καί ἐμαρτύρησε τό ἔτος 1918.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἐν ᾿Αρμουλαδῇ.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
