11 Φεβρουαρίου

῾Ο ῞Αγιος Βλάσιος ἔζησε στά χρόνια τοῦ αὐτοκράτορος Λικινίου (308-323 μ.Χ.). ᾿Εσπούδασε ἰατρική, ἀλλά προσέφερε χωρίς χρήματα τίς ὑπηρεσίες του, ὡς φιλανθρωπία, στούς πάσχοντες καί ἀσθενεῖς. ᾿Εκτός ἀπό τήν ἰατρική βοήθεια ἐχορηγοῦσε δωρεάν στούς ἀσθενεῖς τά φάρμακα καί τούς ἔδινε τά ἔξοδα τῆς νοσηλείας τους. ῾Η φιλανθρωπική του δραστηριότητα ἐκαλλιεργεῖτο στήν ψυχή του ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τή μελέτη τῆς ῾Αγίας Γραφῆς. ῾Η ᾿Εκκλησία τόν ἐδέχθηκε στίς τάξεις τοῦ ἱεροῦ κλήρου καί τόν ἐξέλεξε ᾿Επίσκοπο Σεβαστείας.

᾿Επί τῆς βασιλείας τοῦ Λικινίου, ὁ ἔπαρχος ᾿Αγρικόλας τόν συνέλαβε καί τόν ὑπέβαλε σέ φρικτά βασανιστήρια. Οἱ στρατιῶτες, ἀφοῦ τόν μαστίγωσαν ἀνηλεῶς μέ ραβδιά, τόν ἐκρέμασαν ἀπό ξύλο καί στή συνέχεια τόν ὁδήγησαν δεμένο στή φυλακή. ῎Επειτα τόν ἔριξαν στό βυθό μιᾶς λίμνης. ῞Ομως ὁ ῞Αγιος, μέ τή θαυματουργική ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, διασώθηκε. ᾿Εξοργισθέντες τότε οἱ ἐχθροί τῆς πίστεως τόν ἀποκεφάλισαν. ῎Ετσι, ὁ ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς Βλάσιος ἔλαβε ἀπό τόν Κύριο τῆς δόξας τό στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

῾Η Σύναξή του ἐτελεῖτο στό Μαρτύριό του, τό ὁποῖο βρισκόταν κοντά στό Μαρτύριο τοῦ ῾Αγίου ᾿Αποστόλου Φιλίππου.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων δύο παίδων καί τῶν ἑπτά γυναικῶν Μαρτύρων, τῶν συναθλησάντων τῷ ἁγίῳ Βλασίῳ.

Κατά τό μαρτύριο τοῦ ῾Αγίου Βλασίου ἑπτά γυναῖκες, οἱ ὁποῖες τόν ἀκολουθοῦσαν, αἰσθάνθηκαν τόση ἀγανάκτηση γιά τή σκληρή ἀδικία καί θαυμασμό πρός τόν ῞Αγιο, ὥστε ἔλεγξαν τόν ἔπαρχο ᾿Αγρικόλα καί διεκήρυξαν μέ παρρησία τήν πίστη τους στόν Χριστό. Γιά τήν ὁμολογία τους αὐτή ἀποκεφαλίσθηκαν καί, ἔτσι ἔλαβαν τούς στεφάνους τοῦ Μαρτυρίου.

Μαζί μέ τόν ῞Αγιο Βλάσιο ἦσαν στή φυλακή καί δύο νέοι, τούς ὁποίους ὁ ῞Αγιος ἐκατήχησε καί ἐβάπτισε. Καί οἱ δύο συνήθλησαν μετά τοῦ ῾Αγίου καί κατέστησαν κοινωνοί τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου αὐτοῦ καί τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ.

† Τῇ αὐτῆ μέρᾳ, ἑορτάζομεν τήν εὕρεσιν τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου Ζαχαρίου, πατρός ᾿Ιωάννου τοῦ Προδρόμου.

Τά ἱερά λείψανα τοῦ ῾Αγίου Ζαχαρίου († 5 Σεπτεμβρίου) ἀνευρέθησαν, κατά πληροφορία τοῦ Πατριάρχου ῾Ιεροσολύμων Δοσιθέου, τό ἔτος 415 μ.Χ., στήν ᾿Ελευθερούπολη τῆς Παλαιστίνης ἐπί αὐτοκράτορος Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ (408-450 μ.Χ.)102 ἀπό κάποιον πού ὀνομαζόταν Καλήμερος. Τά ἱερά λείψανα μαζί μέ τό σκήνωμα τοῦ ᾿Ιωσήφ, τοῦ υἱοῦ ᾿Ιακώβ, κατατέθηκαν στή Μεγάλη ᾿Εκκλησία.

Περί τῆς μετακομιδῆς δέ τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Προφήτου Ζαχαρίου στή Βενετία τῆς ᾿Ιταλίας γράφει ὁ Πατριάρχης ῾Ιεροσολύμων Νεκτάριος.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας Θεοδώρας τῆς βασιλίσσης, τῆς στερεωσάσης τήν ᾿Ορθοδοξίαν.

῾Η ῾Αγία Θεοδώρα, βασίλισσα, ἐγεννήθηκε στή ῎Εβεσσα τῆς Παφλαγονίας, τό 815 μ.Χ., ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς, τόν δρουγγάριο Μαρίνο καί τήν ἐνάρετη Θεοκτίστη πού διακρινόταν γιά τήν εὐλάβειά της καί τήν προσήλωσή της στήν ὀρθόδοξη πίστη. ῾Η ῾Αγία εἶχε τρεῖς ἄλλες ἀδελφές, τή Σοφία, τή Μαρία καί τήν Εἰρήνη, καί δύο ἀδελφούς, τόν Βάρδα καί τόν Πετρωνᾶ. Τό ἔτος 830 μ.Χ. ἐνυμφεύθηκε τόν αὐτοκράτορα Θεόφιλο (829-842 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ἦταν εἰκονομάχος. Παρά τό εἰκονομαχικό κλίμα πού ἐπικρατοῦσε, Θεοδώρα ἐξακολουθοῦσε νά τιμᾶ τίς ἱερές εἰκόνες καί νά τίς φυλάσσει κρυφά στά δώματά της. ῾Η μητέρα της, Θεοκτίστη, ἐγκατέλειψε τά ἀνάκτορα καί ἀποσύρθηκε σέ γυναικεία μονή, τήν ὁποία ἴδια εἶχε ἱδρύσει.

Τό 842 μ.Χ. ὁ Θεόφιλος ἀπέθανε καί ῾Αγία Θεοδώρα ἀνέλαβε τή βασιλεία καί τήν ἐποπτεία του ἀνήλικου υἱοῦ της Μιχαήλ, μέ συνεπιτρόπους τόν ἀδελφό της Βάρδα, τόν ἐκ τοῦ πατέρα της θείου της, πού ἦταν μάγιστρος, καί τό λογοθέτη Θεόκτιστο. ῾Η πρώτη ἐνέργεια ἦταν ἀπομάκρυνση τοῦ εἰκονομάχου Πατριάρχου ᾿Ιωάννου καί ἐκλογή τοῦ ῾Αγίου Μεθοδίου († 14 ᾿Ιουνίου). ῾Η Σύνοδος, πού συνῆλθε στίς 11 Μαρτίου τοῦ 843 μ.Χ., ἀπεφάσισε τήν ἀναστήλωση τῶν ἁγίων εἰκόνων καί ἀνόρθωσε τή διδασκαλία τῆς Ζύ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. ῾Η μεγαλοπρεπής πανήγυρις ἐτελέσθη τήν Αύ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, στό ναό τῆς ῾Αγίας Σοφίας, πού ἀπό τότε καθιερώθηκε ὡς Κυριακή τῆς ᾿Ορθοδοξίας.

᾿Αλλά ἐκτός ἀπό τό ζήτημα τῶν εἰκόνων, τήν ῾Αγία Θεοδώρα ἀπασχόλησαν καί ἄλλοι ποικίλοι ἐσωτερικοί καί ἐξωτερικοί περισπασμοί, ὅπως οἱ ἐπιδρομές τῶν ᾿Αράβων στή Σικελία καί Μικρά ᾿Ασία, οἱ ἐπαναστάσεις τῶν Σλαύων τῆς Πελοποννήσου καί τῶν Παυλιανιτῶν τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας, οἱ ἐκστρατεῖες κατά τῶν ᾿Αράβων τῆς Κρήτης, τῆς Συρίας καί τῆς Αἰγύπτου, καί οἱ περιπλοκές μέ τόν γεμόνα τῶν Βουλγάρων Βόγορι, τόν ὁποῖο ὁδήγησε στήν ᾿Ορθοδοξία. ῎Ετσι, ἐμπιστεύθηκε τήν ἀνατροφή τοῦ υἱοῦ της στόν ἀδελφό της Βάρδα, ὁ ὁποῖος, μέ σκοπό τό δικό του συμφέρον, ἐνεθάρρυνε καί ἐνίσχυε κάθε ροπή τοῦ νεαροῦ βασιλέως πρός τήν ἀκολασία. ῾Η δολοφονία τοῦ λογοθέτου Θεοκτίστου κατέστησε τόν ἀδελφό τῆς ῾Αγίας πανίσχυρο, ὥστε νά περιφρονεῖ καί νά ἀπειλεῖ καί τήν ἴδια.

᾿Αργότερα, ὁ ἴδιος ὁ υἱός τῆς ῾Αγίας, Μιχαήλ, καί ὁ ἀδελφός της, Βάρδας, διέταξαν τόν ἐγκλεισμό της, μαζί μέ τίς θυγατέρες της ῎Αννα, Θέκλα, ᾿Αναστασία, Μαρία καί Πουλχερία, στή μονή Γαστρίων, στήν περιοχή τῶν ῾Υψωμαθείων, καί τήν κουρά της ὡς μοναχῆς. ᾿Εκεῖ ῾Αγία Θεοδώρα ἀφοσιώθηκε στήν προσευχή καί στήν ἄσκηση. ᾿Εκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη τό ἔτος 867 μ.Χ., τό δέ ἱερό λείψανό της φυλάσσεται μέ εὐλάβεια στό ναό τῆς Παναγίας Σπηλαιωτίσσης στήν Κέρκυρα.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Βλασίου, τοῦ ἐξ ᾿Ακαρνανίας.

῾Ο ῞Αγιος Βλάσιος ἐγεννήθηκε πιθανῶς στό χωριό Σκλάβαινα τῆς ᾿Ακαρνανίας περί τά τέλη τοῦ 10ου ἤ τίς ἀρχές τοῦ 11ου αἰῶνος μ.Χ., ὅπου τό ἔτος 1923 βρέθηκε ὁ τάφος του καί τό τίμιο λείψανό του. ᾿Εκάρη μοναχός στή μονή Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, στήν παλιά Κιάφα- Σκλάβαινα τῆς ἐπαρχίας Βόνιτσας καί Ξηρομέρου, στήν ὁποία διετέλεσε καί γούμενος. ᾿Εμαρτύρησε τό ἔτος 1006 ἀπό τούς ᾿Αγαρηνούς πειρατές μαζί μέ πέντε συμμοναστές του. Τό μαρτύριό του ἐφανέρωσε ὁ ἴδιος ὁ ῞Αγιος σέ πολλούς εὐσεβεῖς ἱερεῖς καί Χριστιανούς τῆς περιοχῆς.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Γαβριήλ τοῦ βασιλέως.

῾Ο ῞Αγιος Γαβριήλ (Βσεβολόδος Μστισλάβιτς), υἱός τοῦ μεγάλου Ρώσου γεμόνος, ἐπί πολλά ἔτη καταπολέμησε, ὡς Πρίγκιπας τοῦ Νόβγκοροντ, τίς διαμάχες μεταξύ τῶν διαφόρων Ρώσων μεμόνων. Μετά τήν κοίμηση αὐτοῦ, τό ἔτος 1138 μ.Χ., Ρωσική ᾿Εκκλησία τόν ἀνεκήρυξε ῞Αγιο καί θαυματουργό τό ἔτος 1549.

† Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Δημητρίου, τοῦ ἐκ Ρωσίας.

῾Ο ῞Οσιος Δημήτριος τοῦ Πριλούκ ἐγεννήθηκε στήν περιοχή Περεγιασλάβ Ζαλέσκ τῆς Ρωσίας κατά τόν 14ο αἰώνα μ.Χ. ἀπό οἰκογένεια πλούσια καί εὐσεβή. ᾿Από νεαρά λικία ἐκάρη μοναχός καί ἵδρυσε μονή ἀφιερωμένη στόν ῞Αγιο Νικόλαο.

Τό ἔτος 1354 ὁ ῞Αγιος Δημήτριος συναντήθηκε μέ τόν ῞Αγιο Σέργιο τοῦ Ραντονέζ, ὁ ὁποῖος εἶχε ἔλθει στό Περεγιασλάβ γιά νά ἐπισκεφθεῖ τόν Μητροπολίτη ᾿Αθανάσιο. ᾿Από τότε οἱ δύο ῞Αγιοι συνεδέθησαν διά φιλίας.

῾Η φήμη τοῦ ῾Αγίου ἐξαπλώθηκε τόσο πολύ, ὥστε ὁ μέγας πρίγκιπας Δημήτριος ᾿Ιωάννοβιτς τοῦ ἐζήτησε νά γίνει πνευματικός πατέρας τῶν τέκνων του.

῞Ομως ὁ ῞Αγιος ἐπιθυμοῦσε τή μοναχική συχία. ῾Υπό τήν ἐπίδραση τοῦ ῾Αγίου Σεργίου ἀποσύρεται σέ ἀπομακρυσμένο τόπο καί ἐγκαθίσταται βόρεια μέ τόν μαθητή του Παχώμιο.

Στά δάση τῆς περιοχῆς Βολογκντά, κοντά στόν ποταμό Βελίκα, ἔκτισε τό ναό τῆς ᾿Αναστάσεως τοῦ Κυρίου καί ἑτοιμαζόταν νά θέσει τά θεμέλια γιά τήν ἀνέγερση μονῆς. ῞Ομως οἱ ντόπιοι, μέ τό φόβο ὅτι τά χωράφια τῆς περιοχῆς θά γίνονταν μοναστηριακή περιουσία, ἀντέδρασαν καί ἐζήτησαν ἀπό τούς δύο μοναχούς νά ἀποχωρήσουν. ᾿Εκεῖνοι, χωρίς νά θέλουν νά ἐπιβαρύνουν κανένα μέ τήν παρουσία τους, μέ πικρία ἀπεχώρησαν.

῾Ο ῞Οσιος Δημήτριος συνέστησε τότε τήν πρώτη κοινοβιακή μονή στό ρωσικό βορρά. Τό ἔτος 1372, μέ τήν πολύτιμη βοήθεια τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς, ἀποπερατώθηκε ὁ ξύλινος καθεδρικός ναός τοῦ Σωτῆρος καί τό πρόσωπο τοῦ ῾Οσίου ἄρχισε νά προσελκύει μαθητές καί μοναχούς ἀκόμη καί ἀπό τήν περιοχή τῆς γενέτειράς του.

Στή νέα του μοναστική κοινότητα ὁ ῞Οσιος συνεδύαζε τήν προσευχή μέ τήν αὐστηρή ἄσκηση καί νηστεία, ἀλλά καί τή φιλανθρωπία. ᾿Εφρόντιζε γιά τό συσσίτιο τῶν πεινώντων, ἐφιλοξενοῦσε ἄστεγους, ἐβοηθοῦσε τούς πτωχούς, παρηγοροῦσε τούς θλιμμένους καί συνεβούλευε πνευματικά ὅσους προσέτρεχαν καί ἐκζητοῦσαν τόν Κύριο. Τίς δωρεές τῶν πιστῶν πρός τή μονή τίς ἐδεχόταν μέ διάκριση καί προσοχή καί τίς διαχειριζόταν μέ τέτοιο τρόπο πού δέν προκαλοῦσε, ἀφοῦ πρόσεχε ἰδιαίτερα νά μήν καλλιεργεῖται στήν καρδιά τῶν μοναχῶν κοσμικό φρόνημα.

῾Ο ῞Αγιος Θεός τόν ἐπροίκισε μέ τό χάρισμα τῆς διακρίσεως. ᾿Αφοῦ ἔζησε τό ὑπόλοιπο τοῦ βίου του θεοφιλῶς καί θεαρέστως, ὁ ῞Οσιος Δημήτριος ἐκοιμήθηκε σέ βαθύ γῆρας τό ἔτος 1392.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου.

(Βλ. † 6 ᾿Απριλίου).

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Γεωργίου, τοῦ ἐκ Σερβίας.

῾Ο ῞Αγιος Νεομάρτυς Γεώργιος ἐγεννήθηκε στήν πόλη Κράτοβα τῆς Σερβίας ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς, τόν Δημήτριο καί τή Σάρρα. ᾿Από πολύ μικρή λικία ἐπιδόθηκε στή μελέτη τοῦ θείου λόγου καί ἀργότερα ἔμαθε τήν τέχνη τοῦ χρυσοχόου. ῎Εχασε τόν πατέρα του σέ νεαρά λικία καί φοβούμενος μήπως, λόγῳ τῆς ὡραιότητός του, ἀπαχθεῖ στήν αὐλή τοῦ σουλτάνου Βαγιαζῆ Βύ (1481-1512 μ.Χ.), ἦλθε στή Βουλγαρία καί παρέμεινε στή Σόφια πλησίον ἑνός ἱερέως πού ὀνομαζόταν Πέτρος. ῾Ο ἱερεύς ἐκεῖνος τοῦ παρέσχε κάθε μέσο γιά νά διδαχθεῖ τά ἱερά γράμματα. Καί ἔτσι ὁ ῞Αγιος ζοῦσε βίο θεοφιλή καί ἀσκητικό.

Οἱ Τοῦρκοι προσπάθησαν νά τόν ἐξισλαμίσουν καί γιά τό λόγο αὐτό μεταχειρίσθηκαν ἕναν ἔμπειρο μουσουλμάνο διδάσκαλο, ὁ ὁποῖος σάν ἀφορμή γιά νά πλησιάσει τόν Γεώργιο προσκόμισε σέ αὐτόν χρυσό γιά κατασκευή κοσμήματος. Κατά τίς ἐπαφές μαζί του ὁ Γεώργιος ἀπέδειξε ὅτι μόνη ἀληθινή πίστη εἶναι χριστιανική καί ἤλεγξε ὡς ψευδή τή μουσουλμανική θρησκεία. Γιά τό λόγο αὐτό ὁδηγήθηκε στόν κριτή. Παρά τίς κολακεῖες, τίς ὑποσχέσεις καί τίς ἀπειλές ὁ Μάρτυρας παρέμεινε σταθερός στήν πατρώα εὐσέβεια. ῾Ο ἱερεύς Πέτρος τόν ἐπισκέφθηκε στή φυλακή, τόν ἀσπάσθηκε καί τοῦ εἶπε· «Χαῖρε, Γεώργιε, ἐσύ σήμερα ἐδόξασες τόν Χριστό, ὅπως κάποτε ὁ Πρωτομάρτυρας Στέφανος, καί ὁ νέος Στέφανος τήν ἐποχή τῆς εἰκονομαχίας, καί ἄλλοι πολλοί ἅγιοι, γιατί παρόμοιο ἔργο καί σύ ἔκανες». Μετά ἀπό αὐτά ὁ ῞Αγιος ὁδηγήθηκε καί πάλι ἐνώπιον τοῦ κριτοῦ, ὁ ὁποῖος τοῦ ὑποσχέθηκε ὅτι θά τόν υἱοθετήσει καί θά τοῦ χαρίσει ἀμέτρητα πλούτη καί δόξα, ἐάν ἀρνηθεῖ τόν Χριστό. ῾Ο ῞Αγιος καί πάλι ἐξεδήλωσε τή διάθεσή του νά μαρτυρήσει καί ὁμολόγησε τόν Χριστό. Τότε ὁ κριτής, ὑποκύπτοντας στίς πιέσεις τοῦ ὄχλου, παρέδωσε τό Μάρτυρα στό μαινόμενο πλῆθος, τό ὁποῖο τόν ἔδεσε καί τόν περιέφερε ἀνά τίς ὁδούς τῆς πόλεως. ῎Ετσι, ὁ ῞Αγιος Γεώργιος ἀναδείχθηκε Μάρτυρας τῆς πίστεως καί ὑπέστη τόν διά πυρᾶς θάνατο, τό ἔτος 1515 μ.Χ. στή Σόφια τῆς Βουλγαρίας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Κασσιανοῦ, τοῦ ἐκ Ρωσίας.

῾Ο ῞Οσιος Κασσιανός τοῦ Μποσόϊ ἔζησε καί ἀσκήτεψε στή μονή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Βολοκολάμσκ τῆς Ρωσίας, ὅπου ἦταν γούμενος ὁ ῞Οσιος ᾿Ιωσήφ († 9 Σεπτεμβρίου).

῾Ο ῞Οσιος Κασσιανός ἐκοιμήθη μέ εἰρήνη τό ἔτος 1532.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, ἀνάμνησις τοῦ θαύματος τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου ἐν Πάργᾳ.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,

ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.