13 Φεβρουαρίου
† Μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μαρτινιανοῦ.
῾Ο ῞Αγιος Μαρτινιανός καταγόταν ἀπό τήν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης καί ἔζησε στά χρόνια τοῦ αὐτοκράτορος Θεοδοσίου του Μικροῦ (408-450 μ.Χ.). ᾿Από μικρός ἐποθοῦσε τό βίο τῆς ἀσκήσεως καί τῆς συχίας. Σέ λικία 18 ἐτῶν ἀποσύρθηκε στό ὄρος τοῦ Κιβωτοῦ καί ζοῦσε ἐκεῖ ἀσκούμενος στήν προσευχή καί τή νηστεία. Κάποια γυναίκα ἁμαρτωλή ἐμφανίσθηκε μέ δολιότητα στή θύρα τοῦ κελλίου τοῦ ῾Αγίου καί παρακαλοῦσε νά τή δεχθεῖ γιά διανυκτέρευση μέσα στό κελλί, διότι ἔχασε, ὅπως ἔλεγε, τό δρόμο καί ἐκινδύνευε νά κατασπαραχθεῖ ἀπό τά θηρία κατά τή διάρκεια τῆς νύκτας. ῾Ο ῞Αγιος ἐνεργώντας μέ φιλανθρωπία τήν ἐφιλοξένησε στό ἐξωτερικό μέρος τοῦ ἐρημητηρίου του. ῾Η γυναίκα αὐτή ὅμως ἀπέβαλε τό προσωπεῖο καί ποικιλοτρόπως προκαλοῦσε τόν ῞Αγιο. ῾Ο γενναῖος τοῦ Χριστοῦ ἀθλητής πρός κατανίκηση τῆς ἐμπαθοῦς ἐπιθυμίας, ἄναψε φωτιά καί ἔριξε τόν ἑαυτό του ἐντός αὐτῆς. Μόλις γυναίκα εἶδε αὐτό, τά μάτια τοῦ πνεύματός της πού ἔβλεπαν μόνο τή διαφθορά, ἀνέβλεψαν γιά πρώτη φορά. ῾Η ἁμαρτωλή γυναίκα μετανόησε καί ἀφοῦ ἔφυγε ἔγινε μοναχή μέ τό ὄνομα Παύλα καί ἐσώθηκε ζώντας ὁσιακά στή Βηθλεέμ.
῾Ο ῞Αγιος Μαρτινιανός ἀνεχώρησε ἀπό τόν τόπο ἐκεῖνο καί μετέβη σέ ὕφαλο, μέσα στή θάλασσα, ἀσκούμενος ἐκεῖ ἐπί δέκα ὁλόκληρα χρόνια. ᾿Επειδή ἔφθασε στόν ὕφαλο μία γυναίκα ναυαγός, ὁ ῞Οσιος ἀπέφυγε τόν πειρασμό καί ἀσκούμενος περιπλανιόταν σέ διάφορους τόπους. ῎Ετσι ἔφθασε στήν ᾿Αθήνα, ὅπου καί ἐκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη σέ βαθιά γεράματα περί τά τέλη τοῦ 5ου ἤ τίς ἀρχές τοῦ 6ου αἰῶνος μ.Χ. ᾿Ενταφιάσθηκε μέ τιμή ἀπό τόν ᾿Επίσκοπο τῆς πόλεως καί τό λαό.
῾Η Σύναξη τοῦ ῾Οσίου ἐτελεῖτο στό ᾿Αποστολεῖο τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων Πέτρου καί Παύλου, πού ἦταν κοντά στή Μεγάλη ᾿Εκκλησία.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ἀποστόλων καί μαρτύρων ᾿Ακύλα καί Πρισκίλλης.
 Οἱ ῞Αγιοι ᾿Απόστολοι ᾿Ακύλας καί Πρίσκιλλα ἦσαν ᾿Ιουδαῖοι οἱ ὁποῖοι ἐκδιώχθηκαν ἐπί αὐτοκράτορος Κλαυδίου (41-54 μ.Χ.) καί κατέφυγαν στήν Κόρινθο. Κατάγονταν ἀπό τόν Πόντο, ὁ δέ ᾿Ακύλας ἐξασκοῦσε το ἐπάγγελμα τοῦ σκηνοποιοῦ. ῏Ησαν δέ ἄνθρωποι ἐνάρετοι καί εὐσεβεῖς. ῞Οταν ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος ἐπισκέφθηκε τήν Κόρινθο γιά νά διδάξει τήν ὀρθόδοξη πίστη, τό ζεῦγος τοῦ προσέφερε θερμή φιλοξενία καθώς εἶχε ἐντυπωσιαστεῖ μέ τό κήρυγμά του. Τόσο τούς ἄγγιξε ὁ φλογερός καί σωτήριος λόγος του ᾿Αποστόλου, ὥστε ἀφοῦ κατηχήθηκαν καί ἐβαπτίσθηκαν ἀπό αὐτόν, ἀποφάσισαν νά τόν ἀκολουθήσουν στίς περιοδεῖες του ὡς βοηθοί του. ῾Ο ᾿Απόστολος Παῦλος τούς ἀγάπησε τόσο πολύ γιά τήν ἀρετή τους καί γιά τή θερμουργό πίστη τους στό Χριστό, ὥστε τούς μνημονεύει καί στίς ἐπιστολές του.
῞Οταν ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος ἦλθε στή Νικόπολη τῆς ᾿Ηπείρου, ἀπέστειλε ἀπό ἐκεῖ στό νησί τῆς Λευκάδος τό συνεργάτη του ᾿Απόστολο ᾿Ακύλα. ῾Ο νέος κήρυκας τῆς πίστεως ἀποβιβάσθηκε στό τότε ρωμαϊκό λιμάνι, πού ἐξυπηρετοῦσε τήν ἐπικοινωνία μέ τόν ᾿Αμβρακικό, στή σημερινή παραλία τοῦ ῞Αη-Γιάννη. Σέ ἕνα σπήλαιο τῆς παραλίας, λόγῳ τοῦ χειμῶνος, ὁ ῞Αγιος ᾿Ακύλας συγκέντωσε τό πλῆθος τῶν ἀνθρώπων, πού ἐποθοῦσαν νά διδαχθοῦν τή νέα διδασκαλία. Σύντομα ὁ ῞Αγιος ᾿Ακύλας ἀνεχώρησε ἀπό τή Λευκάδα γιά τήν ῎Εφεσο καί τόν διαδέχθηκε ὁ ᾿Απόστολος ῾Ηρωδίων.
῎Ετσι λοιπόν, οἱ ῞Αγιοι ᾿Ακύλας καί Πρίσκιλλα ἐργάσθηκαν γιά τή διάδοση τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου καί μέ τή μεγάλη τους πίστη στόν Χριστό ἐπιτέλεσαν πολλά θαύματα. Κατά τήν παράδοση ἔλαβαν καί αὐτοί μαρτυρικό τέλος, καταδικασθέντες στόν διά ἀποκεφαλισμοῦ θάνατο. ῎Αλλοι Συναξαριστές θεωροῦν, ὅτι ἐτελείωσαν τό βίο τους μέ εἰρήνη.
῾Ο ῞Αγιος ᾿Ακύλας τιμᾶται ἰδιαίτερα στή νῆσο τῆς Λευκάδας.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Πατρός καί Υἱοῦ.
Οἱ δύο αὐτοί Μάρτυρες ἐτελειώθησαν ἐπί σταυροῦ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Εὐλογίου, ἀρχιεπισκόπου ᾿Αλεξανδρείας.
῾Ο ῞Οσιος Εὐλόγιος ἔζησε κατά τούς χρόνους τῆς βασιλείας τῶν αὐτοκρατόρων Τιβερίου Αύ τοῦ Θρακός (578-582), Μαυρικίου (582-602 μ.Χ.) καί Φωκᾶ (602-610 μ.Χ.). Καταγόταν ἀπό τή Συρία καί διακόνησε ὡς πρεσβύτερος στήν ᾿Αντιόχεια. Διετέλεσε ἀρχιεπίσκοπος ᾿Αλεξανδρείας (579-607 μ.Χ.) λίγο πρίν ἀπό τόν ἅγιο ᾿Ιωάννη τόν ᾿Ελεήμονα (609-620 μ.Χ.) καί διῆλθε τήν ἀρχιερατική του διακονία μέ εὐσέβεια καί φόβο Θεοῦ. ᾿Εργάσθηκε μέ θέρμη ὑπέρ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί κατά τῶν αἱρετικῶν πού ἐταλάνιζαν τήν ᾿Εκκλησία. ῎Ετσι ἔγραψε κατ᾿ αὐτῶν, τό δέ 588 μ.Χ. συνεκρότησε τοπική Σύνοδο κατά τῶν αἱρετικῶν Σαμαριτῶν. ῏Ηταν στενός φίλος τοῦ Πάπα Ρώμης Γρηγορίου Αύ (590-604 μ.Χ.) καί συνέπραξε μέ αὐτόν σέ πολλές ἐνέργειες, οἱ ὁποῖες ἀπέβλεπαν στήν καταπολέμηση τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν τοῦ Νεστορίου καί τοῦ Εὐτυχοῦς, κατά τῶν ὁποίων ἀπεφάσισαν Γύ Οἰκουμενική Σύνοδος, πού συνῆλθε στήν ῎Εφεσο τό 431 μ.Χ., καί Δύ Οἰκουμενική Σύνοδος πού συνῆλθε στή Χαλκηδόνα τό 451.
Σύμφωνα μέ τό Συναξάρι, ὅταν ὁ ῞Αγιος Εὐλόγιος ἐδιάβασε τήν περίφημη ἐπιστολή, μέ τήν ὁποία ὁ Πάπας Λέων Αύ, τό ἔτος 449 μ.Χ., διετύπωσε ὀρθοδόξως τή διδασκαλία τῆς ᾿Εκκλησίας γιά τίς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ, τή θεία καί τήν ἀνθρώπινη, καί τήν ὁποία εἶχε ἀποστείλει πρός τόν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φλαβιανό (446-449 μ.Χ.), ὄχι μόνο τήν ἐπαίνεσε καί τήν ἀποδέχθηκε, ἀλλά καί διεκήρυξε τό περιεχόμενό της πρός ὅλους. ῾Ο Θεός, λοιπόν, θέλοντας νά τιμήσει καί τούς δύο αὐτούς θεράποντες, τόν Λέοντα καί τόν Εὐλόγιο, ἔστειλε ἕναν ἄγγελό του στόν Εὐλόγιο, μέ τή μορφή τοῦ ἀρχιδιακόνου τοῦ Λέοντος, ὁ ὁποῖος εὐχαριστοῦσε τόν ῞Αγιο Εὐλόγιο πού ἀγωνίσθηκε γιά τήν ἐφαρμογή καί τήρηση τῆς δογματικῆς διδασκαλίας τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Λέοντος.
῾Ο ῞Αγιος Εὐλόγιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 607 μ.Χ. Σώζονται ἑπτά κεφάλαια ἀπό τό δογματικό ἔργο αὐτοῦ «Περί τῶν δύο φύσεων τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἠμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ», ἀπόσπασμα ἀπό λόγο «Περί Τριάδος καί τῆς Θείας Οἰκονομίας». Σώζεται, ἐπίσης, λόγος «Εἰς τά Βαΐα καί εἰς τόν πῶλον», ἀμφιβόλου ὅμως γνησιότητος.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Συμεών τοῦ Μυροβλήτου, κτίτορος τῆς μονῆς Χιλανδαρίου ῾Αγίου ῎Ορους.
῾Ο ῞Αγιος Συμεών, κατά κόσμον Στέφανος Αύ Νεμάνια (στίς βυζαντινές πηγές Νεεμάν), ἦταν γεμόνας τῆς Σερβίας.
῾Η ἵδρυση καί ὀργάνωση τοῦ πρώτου Σερβικοῦ κράτους ἀπό τόν Στέφανο (1167-1169) εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τή συνένωση ὅλων σχεδόν τῶν Σέρβων σέ ἑνιαῖο καί ἀνεξάρτητο ἀπό τή βυζαντινή κυριαρχία κράτος μέ ἐπίκεντρο τή Ρασκία. ῾Ο αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου ᾿Ισαάκιος Βύ ῎Αγγελος (1185-1195) συνῆψε, τό ἔτος 1190, εἰρήνη μέ τό ζουπάνο τῶν Σέρβων. ῾Η ἵδρυση τοῦ κράτους ἀνέδειξε τήν ἀνάγκη ἀναδιοργανώσεως καί τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Σερβίας, ὁποία ὑπέφερε ἀπό τήν ἀνεξέλεγκτη δράση τῶν αἱρετικῶν Βογομίλων. ῾Ο υἱός τοῦ ζουπάνου τῶν Σέρβων Στέφανου ἀποσύρθηκε σέ λικία μόλις δέκα ἕξι ἐτῶν στό ῞Αγιον ῎Ορος. ᾿Εκάρη μοναχός στή μονή Βατοπαιδίου καί ἔλαβε τό ὄνομα Σάββας. ᾿Αργότερα, περί τό 1195, ἵδρυσε μαζί μέ τόν πατέρα του Στέφανο, πού ἔγινε μοναχός καί ὀνομάσθηκε Συμεών, τή μονή τοῦ Χιλανδαρίου μέ χρυσόβουλλο τοῦ αὐτοκράτορος ᾿Αλεξίου Γύ τοῦ ᾿Αγγέλου (1195-1203).
῾Ο ῞Οσιος Συμεών ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1200 καί ἐνταφιάσθηκε στή νότια πλευρά τοῦ καθολικοῦ τῆς ἱερᾶς μονῆς Χιλανδαρίου. Κατά τό ἔτος 1208, ὁ ῞Οσιος Σάββας ἀποφασίζει νά προβεῖ στήν ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ πατέρα του καί τή μετακομιδή αὐτῶν στήν πατρίδα του. Τήν μέρα τῆς ἀνακομιδῆς ἐκχύθηκε ἀπό τά ἱερά λείψανα ἄφθονο καί εὐῶδες μύρο, συνέχισε δέ νά ρέει καί γιά λίγες ἀκόμη μέρες μετά τήν ἀνακομιδή, ἀπό τόν κενό πλέον τάφο. ῏Ηταν καί αὐτό τρανό δεῖγμα τῆς ἁγιότητος τοῦ ῾Οσίου Συμεών, ὁ ὁποῖος ἔκτοτε ἐπονομάζεται «Μυροβλήτης». ῾Ο ῞Αγιος Σάββας ἐναπέθεσε τά ἱερά λείψανα στή μονή τῆς μετανοίας τοῦ πατρός του, τή μονή Στουντένιτσα, ὅπου καί φυλάσσονται μέχρι σήμερα.
῾Ο τάφος τοῦ ὁσίου Συμεών τοῦ Μυροβλήτου φέρει σήμερα ἀργυρό ἐπικάλυμμα μέ ἀνάγλυφες παραστάσεις. ᾿Από τόν τάφο, μετά τήν ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων, φύτρωσε μόνο του μέ θαυματουργικό τρόπο, ἀνευ σπορᾶς, ἕνα κλῆμα γιά παρηγοριά τῶν Πατέρων τῆς μονῆς. Τά σταφύλια τοῦ κλήματος αὐτοῦ θεραπεύουν θαυματουργικά τή στείρωση τῶν ἀτέκνων γυναικῶν.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Γεωργίου, ἀρχιεπισκόπου Λευκορωσίας.
῾Ο ῞Αγιος Γεώργιος, κατά κόσμον Γρηγόριος ᾿Ιωσήφοβιτς Κονίσκϊυ, καταγόταν ἀπό ἐπιφανή οἰκογένεια καί ἐγεννήθηκε στίς 20 Νοεμβρίου 1717 στήν πόλη Νεζίν. ᾿Εσπούδασε στή θεολογική ἀκαδημία τοῦ Κιέβου καί ἔγινε μοναχός στή Μεγάλη Λαύρα τοῦ Κιέβου. ᾿Εξελέγη ᾿Αρχιεπίσκοπος τῆς Λευκορωσίας καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1795.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Σεραφείμας, τῆς ἐκ Ρωσίας.
῾Η ῾Οσία Σεραφείμα, κατά κόσμον Εὐθυμία ᾿Εφίμοβα Μοργκατσέβα, ἐγεννήθηκε στίς 14 Σεπτεμβρίου 1806 στό χωριό Νίζνε-Λομώφ τῆς ἐπαρχίας Ριαζάν καί ἀσκήτεψε σέ μονή τοῦ Σεζένοβο τῆς Ρωσίας. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1877.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἐγκαινίων τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῆς Θεοτόκου καί τῆς ἁγίας Θέκλας, ἐν τῷ ὄρει Ποσαλέως.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
