16 Φεβρουαρίου
† Μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Δανιήλ, ᾿Ηλία, ῾Ησαΐου, Θεοδούλου, ῾Ιερεμίου, ᾿Ιουλιανοῦ, Οὐάλεντος, Παμφίλου, Παύλου, Πορφυρίου, Σαμουήλ καί Σελεύκου.
Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες Δανιήλ, ᾿Ηλίας, ῾Ησαΐας, Θεόδουλος, ῾Ιερεμίας, ᾿Ιουλιανός, Οὐάλης, Πάμφιλος, Παῦλος, Πορφύριος, Σαμουήλ καί Σέλευκος, ἐμαρτύρησαν ἐπί αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.). Κατάγονταν ἀπό διάφορους τόπους, τούς ἕνωνε ὅμως ἀγάπη καί πίστη τοῦ Χριστοῦ.
᾿Εργαζόμενοι στήν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης ὁμολόγησαν τόν Χριστό ἐνώπιον τοῦ ἔπαρχου Φιρμιλιανοῦ. ῾Ο ἄρχοντας κατέβαλε κάθε προσπάθεια νά πείσει τούς ῾Αγίους νά ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους στόν Χριστό. ᾿Εκεῖνοι ὅμως παρέμειναν σταθερά προσηλωμένοι στήν πατρώα εὐσέβεια. Τότε ὁ Φιρμιλιανός ἔδωσε ἐντολή νά τούς θανατώσουν, ἀφοῦ πρῶτα τούς βασανίσουν.
Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες ᾿Ηλίας, Πάμφιλος, Οὐάλης, Παῦλος, Σέλευκος, ῾Ιερεμίας, ῾Ησαΐας, Σαμουήλ καί Δανιήλ ἀποκεφαλίσθηκαν διά ξίφους. ῾Ο Πορφύριος, ὑπηρέτης τοῦ Παμφίλου, συνελήφθη τήν ὥρα πού ἀναζητοῦσε τό λείψανο τοῦ κυρίου του καί ἐκάηκε ζωντανός μαζί μέ τόν Μάρτυρα ᾿Ιουλιανό. Τόν ῞Αγιο Θεόδουλο τόν ἐσταύρωσαν ἐπί ξύλου. ῎Ετσι ἐμαρτύρησαν οἱ ῞Αγιοι καί προσετέθησαν στή χορεία τῶν ἀθλητῶν τοῦ Χριστοῦ.
῾Η Σύναξη τῶν ῾Αγίων Μαρτύρων ἐτελεῖτο στή Μεγάλη ᾿Εκκλησία.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων τῶν ἐν Μαρτυροπόλει· καί τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μαρουθᾶ, τοῦ ἀνεγείραντος τήν πόλιν ἐπ᾿ ὀνόματι τῶν Μαρτύρων.
 ῾Ο ῞Οσιος Μαρουθᾶς ἔζησε κατά τήν ἐποχή τοῦ αὐτοκράτορος Θεοδοσίου Αύ τοῦ Μεγάλου (379-395 μ.Χ.) καί ἦταν ᾿Επίσκοπος τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. ῾Ο αὐτοκράτορας, ἐκτιμώντας τίς ἀρετές τοῦ ῾Αγίου, τόν ἀπέστειλε πρεσβευτή στό βασιλέα τῶν Περσῶν Σαπώρ Γύ (383-388 μ.Χ.). ᾿Εκεῖ ὁ ῞Οσιος ἀπάλλαξε τή θυγατέρα τοῦ βασιλέως ἀπό τό πονηρό δαιμόνιο, πού τήν εἶχε κυριεύσει καί τήν ἐβασάνιζε. Τό γεγονός αὐτό τοῦ ἔδωσε θάρρος καί ἐζήτησε ἀπό τό βασιλέα τῆς Περσίας τά ἱερά λείψανα τῶν Μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι ἐμαρτύρησαν στήν Περσία. ᾿Εκεῖνος ἱκανοποίησε ἀμέσως τό αἴτημα τοῦ ῾Οσίου. ῎Ετσι, λοιπόν, ὁ ῞Οσιος ἔκτισε πόλη ἐπ᾿ ὀνόματί τους, τή Μαρτυρόπολη, πού βρισκόταν στή Μεγάλη ᾿Αρμενία, κοντά στό Νυμαφαῖο ποταμό, καί ἀποθησαύρισε σ᾿ αὐτήν τά ἱερά τους λείψανα.
῾Ο ῞Οσιος Μαρουθᾶς ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τήν μέρα πού ἑορταζόταν ἐπέτειος τῶν ἐγκαινίων τῆς Μαρτυροπόλεως.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Φλαβιανοῦ.
῾Ο ῞Οσιος Φλαβιανός ἀπό νεαρά λικία ἀκολούθησε τό δρόμο τῆς μοναχικῆς πολιτείας καί τῆς ἀσκήσεως. Λέγεται δέ ὅτι ἀνέβηκε στήν κορυφή ἑνός βουνοῦ καί ἐπέρασε μόνος ἑξήντα καί πλέον χρόνια μέ νηστεία καί προσευχή. ῾Ο Θεός τόν ἀξίωσε τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας.
῾Ο ῞Οσιος Φλαβιανός ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Φλαβιανοῦ, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
῾Ο ῞Αγιος Φλαβιανός, ἦταν πρεσβύτερος τῆς ᾿Αρχιεπισκοπῆς Κωνσταντινουπόλεως καί σκευοφύλακας τοῦ ναοῦ τῆς ῾Αγίας Σοφίας. Γνωστός γιά τίς ἀρετές καί τά πνευματικά του χαρίσματα, διαδέχθηκε τόν ῞Αγιο Πρόκλο († 20 Νοεμβρίου 446) στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τό ἔτος 447 μ.Χ. ῾Η πατριαρχία του συνέπεσε μέ τό σάλο, τόν ὁποῖο εἶχαν ἐγείρει στήν ᾿Εκκλησία οἱ αἱρέσεις τοῦ Νεστορίου καί τοῦ Εὐτυχοῦς. ῾Ο Νεστόριος εἶχε καταδικασθεῖ ἀπό τήν Γύ Οἰκουμενική Σύνοδο πού συνῆλθε στήν ῎Εφεσο, ἀλλά καί μετά ἀπό αὐτό δέν εἶχαν λείψει οἱ συνήγοροι τοῦ αἱρεσιάρχου. Τά πάθη ἐμεγάλωσαν, ὅταν στήν αἵρεση τοῦ Νεστορίου προστέθηκε αἱρετική διδασκαλία τοῦ Εὐτυχοῦς, ὁ ὁποῖος ἐδίδασκε ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶχε παρά μόνο μία φύση, τή θεία, ὁποία ἀπερρόφησε ἐντελῶς τήν ἀνθρώπινη. Μιά τέτοια διδασκαλία ἐθεωροῦσε τή θεότητα παθητή. ῾Ο ῞Αγιος Φλαβιανός κατεδίκασε τήν πλάνη αὐτή διά τῆς συγκλήσεως τοπικῆς Συνόδου τό ἔτος 448 μ.Χ. Στή Σύνοδο ὁ αἱρετικός Εὐτυχής ἔδειξε μετριόφρονα διαγωγή, ἀρνήθηκε ὅμως νά ἀναθεματίσει τά προηγούμενα φρονήματά του. ῾Η Σύνοδος ἔπαυσε αὐτόν ἀπό τό ἀξίωμα τοῦ γουμένου μοναστηρίου, τόν καθαίρεσε ἀπό πρεσβύτερο καί τόν ἀφόρισε. ῾Ο Εὐτυχής μετά τό τέλος τῆς Συνόδου ἔκανε ἔκκληση πρός τόν Πάπα Ρώμης Λέοντα Αύ (440-461 μ.Χ.) καί τόν ᾿Αλεξανδρείας Διόσκορο, πού ὑπεστήριζε τούς αἱρετικούς.
῾Ο αὐτοκράτορας Θεοδόσιος Βύ ὁ Μικρός (408-450 μ.Χ.), πεισθείς ἀπό τούς ὑποστηρικτές τοῦ αἱρετικοῦ Εὐτυχοῦς, συνεκάλεσε στήν ῎Εφεσο Σύνοδο, τό ἔτος 449 μ.Χ. Πρόεδρος ὁρίσθηκε ὁ Πατριάρχης ᾿Αλεξανδρείας Διόσκορος. ῾Ο ῞Αγιος Φλαβιανός λόγῳ τῆς ἐμμονῆς του στή διδασκαλία τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καταδιώχθηκε ἀπό τόν αἱρετικό Διόσκορο καί τούς ὀπαδούς του. ῾Ο ῞Αγιος ἀποπειράθηκε νά καταφύγει κάτω ἀπό τήν ῾Αγία τράπεζα ὡς σέ ἄσυλο, χωρίς ὅμως νά κατορθώσει αὐτό. Τόν ἐκτύπησαν καί τόν ἔσυραν ἔξω ἀπό τό ναό, τόν καθαίρεσαν καί τόν ἐξόρισαν στήν ῎Εφεσο, ὅπου καί ἀπέθανε λίγο ἀργότερα. Τά ἔκτροπα δέν ἀναφέρονται ἀπό περισωθέντα πρακτικά τῆς Συνόδου, ἀλλά εἶναι γνωστά ἀπό μαρτυρίες γενόμενες στήν Δύ Οἰκουμενική Σύνοδο.
Τό ἱερό λείψανο αὐτοῦ μετακομίσθηκε μετά δύο χρόνια, τό 451 μ.Χ., στήν Κωνσταντινούπολη ἀπό τήν Πουλχερία, ἀδελφή τοῦ Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ, καί κατατέθηκε στό ναό τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσιομάρτυρος Ρωμανοῦ.
(Βλ.
† 5 ᾿Ιανουαρίου).
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ᾿Ηλία, τοῦ ἐκ Ρωσίας.
῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς ᾿Ηλίας (Νικολάγιεβιτς) ἐγεννήθηκε σέ κάποιο χωριό τῆς Μόσχας κατά τό 19ο μ.Χ. αἰώνα. ᾿Εσπούδασε στή θεολογική ἀκαδημία τῆς Μόσχας καί ἐνυμφεύθηκε τήν εὐσεβή Εὐγενία. Στή συνέχεια ἐχειροτονήθηκε ἱερεύς καί διακόνησε στό μικρό ναό ἑνός πτωχοκομείου καί στήν ἐνορία τοῦ ῾Αγίου Νικολάου Τολματσέφ τῆς Μόσχας, πρίν ξεσπάσει ᾿Οκτωβριανή ἐπανάσταση τοῦ ἔτους 1917 μ.Χ.
῾Ο ῞Αγιος ἦταν εὐλαβέστατος ἱερεύς. ῾Ο ναός του ἦταν φάρος πνευματικοῦ φωτός γιά πολλούς πιστούς. ῏Ηταν ἔγγαμος, ἀλλά ζοῦσε ἀσκητική ζωή. ῏Ηταν τό 1932 μ.Χ., ὅταν μυστική Σοβιετική ἀστυνομία τόν συνέλαβε καί τόν ἐφυλάκισε. Τόν ἐξόρισαν στήν περιοχή τοῦ ποταμοῦ Κράσναγια Βίσερα. ῾Η πρεσβυτέρα Εὐγενία ὅλη τή νύκτα τήν ἐπέρασε μέ προσευχή καί δάκρυα. Κατά τό πρωί ὅμως ἀποκοιμήθηκε καί τότε εἶδε τή Θεοτόκο στόν ὕπνο της πού τῆς εἶπε νά μή φοβᾶται.
Μετά δυό χρόνια πρεσβυτέρα τόν ἐπισκέφθηκε στόν τόπο τῆς ἐξορίας καί τοῦ ἔφερε ἕνα Εὐαγγέλιο καί ἕνα μικρό φιαλίδιο μέ ἁγιασμό. Οἱ φύλακες ἅρπαξαν ἀμέσως τό Εὐαγγέλιο. ῞Οταν τήν ἐρώτησαν τί περιεῖχε τό φιαλίδιο, ἐκείνη τούς ἀπάντησε ὅτι γι αὐτούς ἦταν ἁπλό νερό, ἀλλά γιά ἐκείνη καί τό σύζυγό της ἦταν κάτι ἱερό. Τό φάρμακό τους. ῾Ο ῞Αγιος ἐφαινόταν σάν νά τόν εἶχαν βασανίσει. Δέν τοῦ ἐπέτρεπαν νά λειτουργεῖ καί αὐτό τόν ἔθλιβε ἀφάνταστα. ῎Αρχισε νά διηγεῖται στήν Εὐγενία τό μαρτύριό του. ῞Οταν μετέφεραν ἐκεῖνον καί πολλούς ἄλλους στόν τόπο τῆς ἐξορίας, τούς ἀνάγκασαν νά περπατοῦν ἐπάνω στό χιόνι πού εἶχε λιώσει ἐπιφανειακά. Τό λεπτό στρῶμα τοῦ πάγου ἔσπαζε κάτω ἀπό τά πόδια τους καί οἱ «κατάδικοι» βυθίζονταν μέσα στό χιόνι μέχρι τή μέση. Βρεγμένοι μέχρι τό κόκαλο, χωρίς νά ἔχουν φάει ἤ πιεῖ τίποτα ὅλη τήν μέρα, ἀναγκάσθηκαν νά περάσουν τή νύκτα μέσα σέ μιά καλύβα. Οἱ ἐξουθενωμένοι ἄνδρες ἀμέσως ἔπεσαν στό πάτωμα και ἀποκοιμήθηκαν σάν πεθαμένοι. Μόνο ὁ ῞Αγιος ἔμεινε ξάγρυπνος. Μέσα στά βαθιά μεσάνυκτα μία κραυγή ἀκούσθηκε ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς του· «Κύριε, γιατί μέ ἐγκατέλειψες; Σέ ὑπηρέτησα τόσο πιστά. ῾Ολόκληρη τή ζωή μου τήν ἀφιέρωσα σέ Σένα. Πόσες φορές ἐδιάβασα τόν ᾿Ακάθιστο ῞Υμνο καί τούς Κανόνες. Μέ πόση εὐλάβεια ὑπηρετοῦσα στήν ᾿Εκκλησία. Γιατί, Κύριε, μέ ἐγκατέλειψες καί ὑποφέρω τόσο πολύ; ῾Υπεραγία Θεοτόκε, ἅγιε ἱεράρχα Νικόλαε, ἅγιε πάτερ Σεραφείμ, πάντες οἱ ῞Αγιοι τοῦ Θεοῦ! Μετά ἀπ ὅλες τίς προσευχές μου σέ σᾶς, γιατί βασανίζομαι τόσο;».
Ξαφνικά μιά θεία ἐπίσκεψη, σάν φλόγα, ἄγγιξε τήν πονεμένη ψυχή του καί τήν ἐπλημμύρισε μέ μιά ὑπερκόσμια παρηγοριά. Τό φῶς τῆς πίστεως ἐφώτισε μυστικά τήν καρδιά του καί ἄναψε μέσα του μιά ἀνέκφραστη καί ἀκατανίκητη ἀγάπη πρός τόν Χριστό, τήν ὁποία ὅπως λέγει ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος, «οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι». ῞Οταν ἐξημέρωσε, ἦταν νέος ἄνθρωπος, ἀναγεννημένος σάν νά εἶχε βαπτισθεῖ στή φωτιά.
Καθώς ἀποχαιρετοῦσε τήν πρεσβυτέρα Εὐγενία, ὁ ῞Αγιος τῆς εἶπε· «Ξέρεις, καρδιά μου φλέγεται γιά τόν Χριστό. Νομίζω ὅτι ἦλθα ἐδῶ, γιά νά καταλάβω ὅτι δέν ὑπάρχει ἀπολύτως τίποτε καλύτερο, τίποτε πιό θαυμαστό ἀπό Αὐτόν. Θά ἤθελα νά πεθάνω γι Αὐτόν!».
῞Οταν πρεσβυτέρα ἔφθασε πίσω στή Μόσχα ἔμαθε ὅτι στό στρατόπεδο συγκεντρώσεως ἄναψε μιά πυρκαϊά καί ὁ ῞Αγιος ἔγινε παρανάλωμα τοῦ πυρός μαζί μέ ἕνδεκα ἄλλους Χριστιανούς.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Τάνκο, ἐπισκόπου Βέρντεν.
῾Ο ῞Αγιος Τάνκο καταγόταν ἀπό τή Σκωτία καί ἐργάσθηκε ἱεραποστολικά στή Γερμανία. ᾿Εξελέγη ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Βέρντεν καί ἐμαρτύρησε τό ἔτος 815 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, ἐν Κύπρῳ.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
