23 Φεβρουαρίου
†Μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Πολυκάρπου, ἐπισκόπου Σμύρνης.
 ῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς Πολύκαρπος ἐγεννήθηκε περί τό 80 μ.Χ. ἀπό εὐσεβεῖς καί φιλόθεους γονεῖς, τόν Παγκράτιο καί τή Θεοδώρα, πού εἶχαν ἐγκλεισθεῖ στή φυλακή γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, καί ἐβαπτίσθηκε Χριστιανός σέ νεαρή λικία. ῾Υπῆρξε μαζί μέ τόν ῞Αγιο ᾿Ιγνάτιο τόν Θεοφόρο μαθητής τοῦ Εὐαγγελιστοῦ ᾿Ιωάννου. Λίγο πρίν ἀναχωρήσει ἀπό τόν πρόσκαιρο αὐτό βίο ὁ ῞Αγιος Βουκόλος, ᾿Επίσκοπος Σμύρνης († 6 Φεβρουαρίου), ἐχειροτόνησε μετά τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων, ὡς διάδοχό του, τόν ῞Αγιο Πολύκαρπο καί μετά ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
῾Ο ῞Αγιος παρακολούθησε μέ ἀγωνία καί προσευχή τή σύλληψη τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιγνατίου τοῦ Θεοφόρου, ᾿Επισκόπου ᾿Αντιοχείας καί τά μαρτύρια αὐτοῦ. ῾Η ἀγάπη του πρός τόν θεοφόρο Πατέρα μαρτυρεῖται καί ἀπό τήν ᾿Επιστολή τήν ὁποία ἔγραψε πρός τούς Φιλιππησίους. Σέ αὐτή τήν ἐπιστολή τούς συγχαίρει γιά τή φιλοξενία, τήν ὁποία παρεῖχαν στόν ῎Αγιο ᾿Ιγνάτιο, ὅταν αὐτός διῆλθε ἀπό τήν πόλη τους. Τό κείμενο αὐτό τοῦ ῾Αγίου Πολυκάρπου διακρίνεται γιά τόν ἀποστολικό, θεολογικό καί ποιμαντικό χαρακτήρα του.
῾Ο ῞Αγιος Πολύκαρπος, διακρινόταν γιά τή σωφροσύνη, τή θεολογική κατάρτιση καί τήν ἀφοσίωση στή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου, καθώς ὁμιλοῦσε πάντα σύμφωνα μέ τίς Γραφές. ῏Ηταν ὁ γνησιότατος ἐκπρόσωπος τῆς ἀποστολικῆς διδασκαλίας σέ ὅλες τίς ᾿Εκκλησίες τῆς ᾿Ασίας. ῾Ο ῞Αγιος Εἰρηναῖος παρέχει τήν πληροφορία ὅτι ὁ ῞Αγιος Πολύκαρπος μετέστρεψε πολλούς ἀπό τίς αἱρέσεις τοῦ Βαλεντίνου καί τοῦ Μαρκίωνος στήν ᾿Εκκλησία τοῦ Θεοῦ. Διηγεῖται μάλιστα καί ἕνα ἐπεισόδιο ἀναφερόμενο στή στάση τοῦ ῾Αγίου Πολυκάρπου ἔναντι τοῦ Μαρκίωνος. ῞Οταν ὁ αἱρεσιάρχης αὐτός τόν ἐπλησίασε κάποτε καί τοῦ ἀπηύθυνε τήν παράκληση· «ἐπεγίνωσκε μᾶς», δηλαδή ἀναγνώρισέ μας, ὁ ῞Αγιος ἀπάντησε· «ἐπιγινώσκω, ἐπιγινώσκω σε τόν πρωτότοκον τοῦ Σατανᾶ».
῞Ενα ἄλλο ἐπεισόδιο ἀνάγεται στή γεροντική λικία τοῦ ῾Αγίου Πολυκάρπου. ῞Οπως εἶναι γνωστό, οἱ ᾿Εκκλησίες τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας ἑόρταζαν τό Πάσχα στίς 14 τοῦ μηνός Νισσάν, σέ ὁποιαδήποτε μέρα καί ἄν ἐτύχαινε αὐτό. ᾿Αντίθετα οἱ ἄλλες ᾿Εκκλησίες δέν ἑόρταζαν καθόλου τό Πάσχα, ἀλλά ἀρκοῦνταν στόν ἑβδομαδιαῖο κατά Κυριακή ἑορτασμό τῆς ᾿Αναστάσεως, τονίζοντας ἀσφαλῶς περισσότερο τόν ἑορτασμό τῆς πρώτης Κυριακῆς μετά τήν πανσέληνο τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας. ᾿Επειδή λόγῳ τῆς διαφορᾶς αὐτῆς ᾿Εκκλησία τῆς Ρώμης ἐτηροῦσε αὐστηρή στάση ἔναντι τῶν Μικρασιατῶν, ὁ ῞Αγιος Πολύκαρπος ἀναγκάσθηκε νά μεταβεῖ στή Ρώμη, γιά νά διευθετήσει τό ζήτημα καί ἄλλα δευτερεύοντα θέματα, μέ τόν ᾿Επίσκοπο Ρώμης ᾿Ανίκητο.
Μετά τήν ἐπιστροφή του ἀπό τή Ρώμη, ὑπέργηρος πλέον, συνέχισε τήν ἀποστολική δράση του μέ τόση ἐπιτυχία, ὥστε προκάλεσε τήν ὀργή τῶν εἰδωλολατρῶν. Αὐτή προδιάθεση ἦταν φυσικό νά προκαλέσει τό μαρτύριό του, πού ἀκολούθησε τήν ἑξῆς πορεία. ῾Ο Κόϊντος, ζηλωτής Χριστιανός, ὁ ὁποῖος ἦλθε στή Σμύρνη ἀπό τή Φρυγία, παρεκίνησε ὁμάδα Φιλαδελφέων Χριστιανῶν νά προσέλθουν στόν ἀνθύπατο Στάτιο Κοδράτο, γιά νά δηλώσουν σέ αὐτόν τήν ἰδιότητά τους καί τήν πίστη τους στόν Χριστό, πράγμα τό ὁποῖο φυσικά προοιώνιζε θάνατο. Τελικά ἐμαρτύρησαν ὅλοι, ἐκτός ἀπό τόν Κόϊντο, ὁ ὁποῖος δειλιάσας τήν τελευταία στιγμή ἐθυσίασε στά εἴδωλα. ῾Ο ὄχλος, ἄν καί ἐθαύμασε τή γενναιότητα τῶν Μαρτύρων, ἀπαιτοῦσε νά ἐκτελεσθοῦν οἱ «ἄθεοι» καί νά ἀναζητηθεῖ ὁ ῞Αγιος Πολύκαρπος, ὁ ὁποῖος πιεζόμενος ἀπό τούς Χριστιανούς εἶχε ἀναχωρήσει σέ κάποιο ἀγρόκτημα. Τελικά ὁ ῞Αγιος συνελήφθη τό ἔτος 167 καί ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ ἀνθύπατου.
῾Ο γηραιός ᾿Επίσκοπος δέν ἐταράχθηκε. Τό πρόσωπό του ἦταν γαλήνιο καί λαμπερό. ῾Ο ἀστυνόμος ῾Ηρώδης καί ὁ πατέρας του Νικήτας προσπάθησαν νά πείσουν τόν ῞Αγιο νά ἀπαρνηθεῖ τόν Χριστό. ῾Ο ῞Αγιος, ὅμως, μέ πνευματική ἀνδρεία ἀπάντησε ὅτι ὑπηρετεῖ τόν Χριστό ἐπί 86 ἔτη χωρίς καθόλου νά Τόν ἐγκαταλείψει. Πῶς μποροῦσε λοιπόν τώρα νά Τόν βλασφημήσει καί νά Τόν ἀρνηθεῖ; ῾Ο ἀνθύπατος τότε διέταξε νά τόν ρίξουν στή φωτιά. ῾Ο Γέρων Πολύκαρπος ἀποδύθηκε μόνος τά ἱμάτιά του καί ἐπερίμενε προσευχόμενος λέγοντας· «Κύριε, ὁ Θεός ὁ Παντοκράτωρ, ὁ τοῦ ἀγαπητοῦ καί εὐλογητοῦ παιδός Σου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ Πατήρ, δι᾿ Οὗ τήν περί Σοῦ ἐπίγνωσιν εἰλήφαμεν, ὁ Θεός τῶν ἀγγέλων καί δυνάμεων, καί πάσης τῆς κτίσεως, καί παντός τοῦ γένους τῶν δικαίων, οἵ ζῶσιν ἐνώπιόν Σου, εὐλογῶ Σε, ὅτι ἠξίωσάς με τῆς μέρας καί ὥρας ταύτης τοῦ λαβεῖν με μέρος ἐν ἀριθμῷ τῶν μαρτύρων Σου, ἐν τῷ ποτηρίῳ τοῦ Χριστοῦ Σου, εἰς ἀνάστασιν ζωῆς αἰωνίου, ψυχῆς τε καί σώματος, ἐν ἀφθαρσίᾳ Πνεύματος ῾Αγίου, ἐν οἷς προσδεχθείην ἐνώπιόν Σου σήμερον ἐν θυσίᾳ πίονι καί προσδεκτῇ, καθώς προητοίμασας καί προσεφανέρωσας καί ἐπλήρωσας ὁ ἀψευδής καί ἀληθινός Θεός. Διά τοῦτο καί περί πάντων αἰνῶ Σε, εὐλογῶ Σε, δοξάζω Σε, σύν τῷ αἰωνίῳ καί ἐπουρανίῳ ᾿Ιησοῦ Χριστῷ,...».
῾Η φωτιά ἐσχημάτισε γύρω ἀπό τό σῶμα τοῦ ῾Αγίου Πολυκάρπου καμάρα χωρίς νά τόν ἐγγίζει. Τότε στρατιώτης ἐκτελεστής ἐτελείωσε τόν ῞Αγιο Μάρτυρα διά τοῦ ξίφους. ῎Επειτα τό ἱερό λείψανο ἐρρίφθηκε στή φωτιά, οἱ δέ πιστοί συνέλεξαν τά ἱερά λείψανα αὐτοῦ.
῾Η Σύναξη τοῦ ῾Αγίου Πολυκάρπου ἐτελεῖτο στή Μεγάλη ᾿Εκκλησία.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ἑβδομήκοντα τριῶν Μαρτύρων.
Οἱ ῞Αγιοι αὐτοί 73 Μάρτυρες ἐμαρτύρησαν στήν πόλη Σίρμιον ἐπί Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.) τό ἔτος 303 μ.Χ.179
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Κλήμεντος.
῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Κλήμης ἐτελειώθη διά ξίφους.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Θεῆς.
῾Η ῾Αγία Μάρτυς Θεή ἐτελειώθηκε διά ξίφους.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας Γοργονίας, ἀδελφῆς τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου.
῾Η ῾Αγία Γοργονία, ἦταν νεότερη ἀδελφή τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί κόρη τῆς εὐσεβοῦς Νόννας καί τοῦ ᾿Επισκόπου Ναζιανζοῦ Γρηγορίου. ᾿Αναδείχθηκε δέ, ἰσάξια σέ ἀρετή καί ἁγιότητα βίου καί μέ τούς ἄλλους ἀδελφούς της. Διακρίθηκε γιά τήν ὀξύνοιά της, τήν προσήλωσή της στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τήν ταπείνωσή της. ᾿Ενυμφεύθηκε τόν ᾿Αλύπιο καί ἀπέκτησε πέντε τέκνα, δύο ἀγόρια, τά ὁποῖα ἀφιερώθηκαν στόν Θεό, καί τρεῖς θυγατέρες, τήν ᾿Αλυπιανή, τήν Εὐγενία καί τή Νόννα.
῾Η εὐσεβής Γοργονία προσβλήθηκε ἀπό σοβαρή ἀσθένεια καί παρά τίς φροντίδες τῶν θεραπόντων ἰατρῶν ἔφθασε μέχρι τό θάνατο. Ξαφνικά, ὅμως, μέ θεία ἐπέμβαση, ἐθεραπεύθηκε, μετά ἀπό θερμότατη προσευχή τῆς ἰδίας στό ναό.
῾Η ῾Αγία Γοργονία ἐκοιμήθηκε ὁσίως τό ἔτος 370 μ.Χ., σέ λικία 38 ἐτῶν.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν ᾿Ιωάννου, ᾿Αντιόχου, ᾿Αντωνίνου καί Μωϋσέως.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Ιωάννης ἦταν μαθητής τοῦ ῾Οσίου Λιμναίου († 22 Φεβρουαρίου) καί ἀσκήτεψε σέ βουνό κοντά στήν πόλη Τάργαλα. Διέμενε στήν ὕπαιθρο καί ὑπέμενε τόν καύσωνα τῆς μέρας καί τό ψύχος τοῦ χειμῶνος περιζωσμένος μέ σίδερα καί τρεφόμενος λιτότατα. ῎Ετσι ἀφοῦ ἔζησε, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
Τόν ῞Οσιο ᾿Ιωάννη ἐμιμήθησαν στήν ἄσκηση καί τόν τρόπο ζωῆς καί οἱ ῞Οσιοι ᾿Αντίοχος, ᾿Αντωνίνος καί Μωϋσῆς. Διῆλθαν τό χρόνο τῆς ζωῆς τους μέ αὐστηρή ἄσκηση, προσευχή καί νηστεία, στήν ὑψηλή κορυφή τοῦ βουνοῦ τῆς πόλεως Ραμᾶς, καί ἐκοιμήθησαν ὁσίως μέ εἰρήνη.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Ζεβινᾶ, Πολυχρονίου, Δαμιανοῦ καί Μωϋσέως.
῾Ο ῞Οσιος Ζεβινᾶς181 ἔστησε τό ἀσκητήριό του σέ ὄρος καί ἐκεῖ ἀσκήτευε μέ προσευχή καί νηστεία. Κοντά του προσῆλθε καί ὁ ῞Οσιος Πολυχρόνιος, ὁ ὁποῖος ἐμιμήθηκε τόν ῞Οσιο διδάσκαλό του στήν ἀδιάλειπτη προσευχή καί ἐγκράτεια.
Οἱ ῞Οσιοι Δαμιανός καί Μωϋσῆς ὑπῆρξαν μαθητές τοῦ ῾Οσίου Πολυχρονίου. Στό Συναξάρι ἀναφέρεται, ὅτι ὁ ῞Οσιος Μωϋσῆς ἐκατοίκησε στό κελλί τοῦ Γέροντός του, ἐνῶ ὁ ῞Οσιος Δαμιανός πῆγε στήν κωμόπολη Νιαρά, ὅπου κοντά στά ἁλώνια βρῆκε ἕναν ἔρημο οἰκίσκο καί ἔζησε ὡς ἐρημίτης.
Οἱ ῞Οσιοι καί Θεοφόροι Πατέρες μας ἐκοιμήθησαν μέ εἰρήνη.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Δαμιανοῦ τοῦ ᾿Εσφιγμενίτου.
῾Ο ῞Οσιος Δαμιανός ἔζησε κατά τόν 13ο αἰώνα μ.Χ. καί ἀσκήτεψε στή μονή ᾿Εσφιγμένου ῾Αγίου ῎Ορους περί τό ἔτος 1280. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μωϋσέως, τοῦ ἐκ Ρωσίας.
῾Ο ῞Οσιος Μωϋσῆς ἔζησε περί τά τέλη τοῦ 15ου καί ἀρχές τοῦ 16ου αἰῶνος μ.Χ. καί ἀσκήτεψε στή μονή ῾Αγίας Τριάδος τῆς Λευκῆς Λίμνης τῆς Ρωσίας. ᾿Εκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
