27 Φεβρουαρίου
†Μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν καί ὁμολογητοῦ Προκοπίου τοῦ Δεκαπολίτου.
῾Ο ῞Οσιος Προκόπιος ὁ Δεκαπολίτης ἔζησε στά χρόνια τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ ᾿Ισαύρου (717-741 μ.Χ.) καί διακρίθηκε γιά τήν πνευματική γενναιότητά του ὡς ὑπέρμαχος τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῎Αν καί ἀπό νεαρή λικία ἀκολούθησε τό μοναχισμό, δέν ἔμεινε στήν ἀπομόνωση τοῦ κελλίου του, ἀλλά ἀγωνίσθηκε σθεναρά κατά τῶν εἰκονομάχων. Γι᾿ αὐτό ὑπέστη πολλές βασάνους, μαστιγώσεις, φυλακές καί ἐξορίες. Διακρίθηκε, ἐπίσης, στόν ἀγώνα τῆς ᾿Εκκλησίας κατά τῶν αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν.
῾Ο ῞Αγιος Προκόπιος φαίνεται ὅτι λίγο μετά ἐκοιμήθηκε τήν ἀποφυλάκισή του, ἐνῶ κατ᾿ ἄλλους ὑπέμεινε μαρτυρικό θάνατο.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Νησίου.
῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Νήσιος ἐμαρτύρησε, ἀφοῦ ἐμαστιγώθηκε μέ μαστίγια ἀπό νεῦρα βοδιοῦ.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων ᾿Αβουνδαντίου, ᾿Αλεξάνδρου, ᾿Αντιγόνου, Καλανοῦ, ᾿Ιανουαρίου, Μακαρίου, Σεβηριανοῦ, Τιτιανοῦ, Φορτουνίωνος, καί τῶν σύν αὐτοῖς μαρτυρησάντων.
Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες ᾿Αβουνδάντιος ἤ ᾿Αβούνδιος, ᾿Αλέξανδρος, ᾿Αντίγονος, Καλανός, ᾿Ιανουάριος, Μακάριος, Σεβηριανός, Τιτιανός, Φορτουνίων ἤ Φορτούνιος ἤ Φορτουνάτος, ἐμαρτύρησαν στή Θεσσαλονίκη μαζί μέ ἄλλους Χριστιανούς ἐπί αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.). ῾Η πληροφορία αὐτή καταγράφεται σέ ἀρχαῖα Μαρτυρολόγια. ῾Ο ἀριθμός τῶν Μαρτύρων καί τά ὀνόματά τους ποικίλουν ἀπό χειρόγραφο σέ χειρόγραφο. Δέν ὑπάρχει ὡστόσο κανένα ἐπιπλέον στοιχεῖο γιά τό μαρτύριό τους.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Γελασίου.
῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Γελάσιος σημειώνεται στούς Συναξαριστές ὅτι ἦταν μίμος καί ὅτι ὅταν διατάχθηκε νά ἐμπαίξει τό βάπτισμα τῶν Χριστιανῶν, ὡς ὁ ἀπό μίμων Πορφύριος († 4 Νοεμβρίου), ἐβαπτίσθηκε καί ἐτελειώθηκε διά ξίφους.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν ᾿Ασκληπιοῦ καί ᾿Ιακώβου.
Τό βίο τῶν ῾Οσίων ᾿Ασκληπιοῦ καί ᾿Ιακώβου συνέγραψε ὁ Θεοδώρητος Κύρου στή Φιλόθεο ῾Ιστορία του.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Ασκληπιός ἦταν μαθητής τοῦ ῾Αγίου Πολυχρονίου († 23 Φεβρουαρίου), πού διακόνησε τόν ῞Οσιο Ζεβινᾶ, καί μιμήθηκε κατά πάντα τό Γέροντα αὐτοῦ στήν ἄσκηση.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Ιάκωβος, μετά ἀπό πολλά χρόνια ἀσκήσεως καί ἐρημιτικοῦ βίου, σέ πολύ μεγάλη λικία ἐκλείσθηκε σέ κελλί κο-
ντά στήν πόλη Νιμουζάν, χωρίς νά βλέπει κανέναν καί τίποτε.
῎Ετσι ἀφοῦ ἔζησαν, ἐκοιμήθησαν ὁσίως μέ εἰρήνη.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Θαλλελαίου.
῾Ο ῞Οσιος Θαλλέλαιος καταγόταν ἀπό τήν Κιλικία τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας. ᾿Επειδή ἀγάπησε τό μοναχικό βίο, μετέβη στήν πόλη τῶν Γαβάλων τῆς Συρίας, σέ ὄρος ὑψηλό ἐπί τοῦ ὁποίου ὑπῆρχε ναός τῶν εἰδώλων, καί ἔστησε τή μικρή καλύβα του ἀσκητεύοντας μέ προσευχή καί νηστεία. ῞Οταν εἶδαν οἱ δαίμονες τήν ἀρετή του, ἐδοκίμασαν νά τόν ἐκφοβήσουν. Δέν ἐμπόρεσαν ὅμως. Μέ προσευχή τούς ἔκανε ἄφαντους. ᾿Εκεῖνοι τότε ἐξεμάνησαν καί ἄρχισαν νά σπᾶνε τά δένδρα καί ἐπειδή οὔτε μέ αὐτό παρεκίνησαν τόν ῞Οσιο, τή νύχτα μέ φωνές καί θορύβους, ἐπιτίθονταν σέ αὐτόν. Χωρίς ὅμως νά κατορθώσουν τίποτα ὑπεχώρησαν.
῾Ο ῞Οσιος ἦταν γεμάτος ταπεινοφροσύνη. Ποτέ δέν ὑπερηφανεύθηκε γιά τήν ἐγκράτεια καί τά πνευματικά κατορθώματά του καί ὁδηγοῦσε πρός τόν Χριστό πλανημένες ψυχές. ῞Οποτε μάλιστα τοῦ ἔκαναν λόγο ἐπαινετικό, ὁ ῞Οσιος δέν ἤθελε νά τόν δεχθεῖ, διότι ἐθεωροῦσε πνευματικά ὠφέλιμο νά προσέχει ποῦ ὑστεροῦσε καί ὄχι νά ἀκούει γιά τήν προκοπή του.
᾿Επειδή ὅμως ὁ ῞Οσιος ἐπιθυμοῦσε νά ζήσει πιό αὐστηρό ἀσκητικό βίο, ἐγκατέλειψε τήν καλύβα καί ἔκτισε κελλί τόσο στενό ὥστε εἰσερχόταν σέ αὐτό μέ δυσκολία. ῎Ετσι ἀφοῦ ἔζησε θεοφιλῶς ἐπί δέκα χρόνια, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη. Τό βίο του συνέγραψε ὁ Θεοδώρητος Κύρου στή Φιλόθεο ῾Ιστορία του.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Στεφάνου.
῾Ο ῞Οσιος Στέφανος ἦταν κοιτωνίτης τοῦ βασιλέως Μαυρικίου. ῎Εζησε ἀσκητικά καί ἵδρυσε τό γηροκομεῖο τοῦ ῾Αρματίου, ὅπου ὑπῆρχε καί ναός τῆς Θεοτόκου, καί τοῦ Σάγματος. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Τιμοθέου, τοῦ ἐν Καισαρείᾳ.
῾Ο ῞Αγιος Τιμόθεος ἔζησε καί ἀσκήτεψε στήν Καισάρεια καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη. Δέν δύναται νά ἐξακριβωθεῖ ἐάν εἶναι ὁ αὐτός μέ τόν ῞Οσιο καί ῾Ομολογητή Τιμόθεο, πού ἑορτάζει τήν 1η Φεβρουαρίου.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Λεάνδρου, ἐπισκόπου Σεβίλλης.
῾Ο ῞Αγιος Λέανδρος, ᾿Επίσκοπος Σεβίλλης τῆς ᾿Ισπανίας, διδάσκαλος τῆς ᾿Εκκλησίας καί φωτιστής τῶν ᾿Ισπανῶν, ἔζησε τόν 6ο μ.Χ. αἰώνα καί ἦταν γόνος ἀριστοκρατικῆς οἰκογένειας. ῾Ο πατέρας του ἦταν δούκας καί καταγόταν ἀπό βυζαντινή γενιά, ἐνῶ μητέρα του ἦταν πρωτότοκη κόρη τοῦ Βησιγότθου βασιλέως Λεβιγκίντ, πού ἐβασίλευε στή Σεβίλλη, τήν πρωτεύουσα τοῦ βασιλείου τῶν Βησιγότθων. Πολύ ἐνωρίς ἀκολούθησε τό μοναχικό βίο καί διακρίθηκε γιά τή μόρφωση καί τίς ἀρετές του. Γι αὐτούς τούς λόγους, ᾿Εκκλησία τόν κατέστησε ᾿Επίσκοπο τό ἔτος 579 μ.Χ. ῞Ιδρυσε θεολογική σχολή μέ σκοπό τή διάδοση τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἀλλά καί τήν καλλιέργεια τῶν ἐπιστημῶν καί τῶν τεχνῶν γενικά, μέσα στό λαό τοῦ τότε βάρβαρου ἀκόμα βασιλείου. Οἱ δύο βασιλόπαιδες Χερμενεγκίλντ καί Ρεκαρέντ, ἀνηψιοί του ἀπό τήν πλευρά τῆς μητέρας του, ἦταν μεταξύ τῶν μαθητῶν τοῦ ῾Αγίου Λεάνδρου. ῾Ο Χερμενεγκίλντ ἀνατράφηκε μέ τά νάματα τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῾Η πίστη του στήν ᾿Εκκλησία δυναμώθηκε πιό πολύ χάρη στήν εὐσεβή σύζυγό του ῎Ινγκαρντ, θυγατέρα τοῦ βασιλέως τῶν Φράγκων Σιγεβέρτου. ῞Οταν ὁ πατέρας του, μεταφέροντας τήν πρωτεύουσά του στό Τολέδο, τοῦ ὅρισε γιά διαμονή του τή Σεβίλλη, ἐξέσπασε διωγμός κατά τῶν ᾿Ορθοδόξων. ῾Ο αἱρετικός Λέβεγκιλντ ἦλθε σέ σύγκρουση μέ τόν ὀρθόδοξο γιό του Χερμενεγκίλντ. ῏Ηταν τέτοια ἔνταση τοῦ διωγμοῦ καί τῆς μανίας τῶν αἱρετικῶν, πού ὅπως γράφεται δέν ἔβλεπε κανείς πουθενά ἐλεύθερο ἄνθρωπο καί ἴδια γῆ ἔχασε τήν παλαιά της γονιμότητα. ῾Ο αἱρετικός βασιλέας ἐπολιόρκησε τή Σεβίλλη καί ἔκλεισε σέ σκοτεινή φυλακή τόν υἱό του, ὅπου καί τόν ἐστραγγάλισε τήν μέρα τοῦ Πάσχα τοῦ 586 μ.Χ.
Τήν ἐποχή αὐτή, λίγο πρίν ἐξορισθεῖ καί αὐτός μαζί μέ ἄλλους ὁμολογητές τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ὁ ῞Αγιος Λέανδρος ἔφυγε στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά ζητήσει τή βοήθεια τοῦ αὐτοκράτορος. ᾿Εκεῖ ἐγνώρισε τόν ῞Αγιο Γρηγόριο τόν Μέγα, τόν Διάλογο, καί συνδέθηκε μαζί του μέ δυνατή φιλία. ῞Οταν ὁ διωγμός κατά τῶν ᾿Ορθοδόξων ἔφθασε στά ἄκρα, ὁ βασιλιάς Λέβεγκιλντ προσβλήθηκε ἀπό θανατηφόρο ἀσθένεια, ἄλλαξε στάση, προσκάλεσε τόν ῞Αγιο Λέανδρο στήν ἐπιθανάτια κλίνη του καί, ἀφοῦ μετανόησε, τόν παρακάλεσε νά κατευθύνει τό διάδοχό του Ρεκαρέντ πρός τήν ἀληθινή ᾿Ορθόδοξη πίστη. ῾Ο νέος βασιλέας, ὑπάκουος στόν παλαιό διδάσκαλό του, μεταστράφηκε καί ἀνέλαβε ἀμέσως νά συγκαλέσει τήν τρίτη ἐν Τολέδῳ Σύνοδο, ὅπου ἀνάγνωσε ἐνώπιον ὅλων τήν ὁμολογία πίστεως στίς ἀποφάσεις τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Νίκαιας καί ἀνακοίνωσε ὅτι οἱ λαοί τῶν Γότθων καί Σουέβων, ἑνωμένοι, ἐπανέρχονται στήν ἑνότητα τῆς ᾿Εκκλησίας. ῾Ο ῞Αγιος Λέανδρος, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε ὁ πρόεδρος αὐτῆς τῆς Συνόδου, ἀφιέρωσε πλέον τήν ὑπόλοιπη ζωή του στή διδασκαλία τοῦ ποιμνίου του μέ τό φωτισμένο του παράδειγμα κατ ἀρχήν, ἀλλά καί μέ τά ἐμπνευσμένα γραπτά του. Προετοίμασε ἀκόμη τόν ἀδελφό του, ῞Αγιο ᾿Ισίδωρο, νά γίνει ὁ διάδοχός του στό θρόνο τῆς Σεβίλλης καί δόξα τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ᾿Ισπανίας. ᾿Εβοήθησε ἀκόμη τήν ἀδελφή του, ῾Αγία Φλωρεντίνη, νά γίνει ἱδρύτρια καί γουμένη σαράντα μονῶν μέ χιλιάδες μοναχές, γράφοντας γι αὐτήν μοναχικό τυπικό πού ἀπό τότε καλεῖται «Κανών τοῦ ῾Αγίου Λεάνδρου». ᾿Οργάνωσε, ἐπίσης, τή θεία λατρεία τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ᾿Ισπανίας, πού λειτουργικά ὀνομάζεται «μοζαραβική».
῾Ο ῞Αγιος ᾿Επίσκοπος τῆς Σεβίλλης, ἀφοῦ ὑπέμεινε πολλές ἀντιξοότητες καί δοκιμασίες, παρέδωσε τήν ἁγία ψυχή του στόν Κύριο στίς 13 Μαρτίου τοῦ ἔτους 600 ἤ 601 μ.Χ.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Τίτου, τοῦ ἐκ Ρωσίας.
῾Ο ῞Οσιος Τίτος ἐγεννήθηκε στή Ρωσία καί ἀσκήτευε στή Λαύρα των Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. ῾Η ἱερατική του βιοτή ἦταν θεοφιλής καί ἰσάγγελη, ἐνῶ ἀγάπη του πρός ὅλους τούς ἀδελφούς ἀνιδιοτελής καί ἀνυπόκριτη.
Τότε ζοῦσε στή Λαύρα καί ἕνας διάκονος, πού ὀνομαζόταν Εὐάγριος. ῾Ο μισόκαλος διάβολος, πού πάντοτε σπείρει ζιζάνια, ἔσπειρε ἔχθρα ἀνάμεσα στόν ῞Οσιο Τίτο καί τό διάκονο Εὐάγριο. Καί ἐνῶ πρῶτα ἔτρεφαν ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο βαθιά ἀμοιβαία ἀγάπη, ἔφθασαν τώρα νά μή θέλουν οὔτε νά ἰδωθοῦν. Τόσο πολύ μάλιστα τούς ἐσκότισε ὀργή καί μνησικακία, ὥστε, ὅταν ἐθυμίαζε ὁ ἕνας στό ναό, ὁ ἄλλος ἔφευγε. Καί ἄν δέν ἔφευγε, ὁ πρῶτος τόν προσπερνοῦσε χωρίς νά τόν θυμιάσει.
῎Εχοντας βυθισθεῖ σέ τέτοιο σκοτάδι ἐμπάθειας οἱ δυό ἀδελφοί, ἐτολμοῦσαν νά λειτουργοῦν καί νά προσφέρουν τά Τίμια Δῶρα καί νά κοινωνοῦν, ξεχνώντας τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου πού λέγει· «᾿Εάν προσφέρεις τό δῶρο σου στό θυσιαστήριο καί ἐκεῖ ἐνθυμηθεῖς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει κάτι ἐναντίον σου, ἄφησε ἐκεῖ τό δῶρο σου μπροστά στό θυσιαστήριο καί πήγαινε πρῶτα νά συμφιλιωθεῖς μέ τόν ἀδελφό σου, καί τότε ἀφοῦ ἔλθεις πρόσφερε τό δῶρο σου».
Κάποτε ὁ ῞Οσιος Τίτος ἀρρώστησε πολύ σοβαρά. Εἶχε μάλιστα φθάσει στά πρόθυρα τοῦ θανάτου, ὅταν ἄρχισε ξαφνικά νά κλαίει καί νά θρηνεῖ γιά τήν ἁμαρτία του. ᾿Αμέσως παρεκάλεσε τούς μοναχούς νά καλέσουν τόν Εὐάγριο, γιά νά συγχωρεθοῦν. Οἱ ἀδελφοί ἔτρεξαν ἀμέσως στό διάκονο Εὐάγριο. ᾿Εκεῖνος ὅμως ὄχι μόνο δέν ἐδέχθηκε νά συγχωρέσει τόν ἑτοιμοθάνατο ἀδελφό, ἀλλά ἄρχισε νά τόν καταριέται. Τότε τόν ἅρπαξαν καί τόν ἔφεραν διά τῆς βίας στόν ῞Οσιο, γιά νά εἰρηνεύσουν. Μόλις τόν εἶδε ὁ ῞Οσιος Τίτος ἀνασηκώθηκε μέ δυσκολία καί τόν ἱκέτευσε κλαίγοντας νά τόν εὐλογήσει. ῾Ο ἀνελέητος Εὐάγριος ἀποστράφηκε ἄσπλαγχνα τόν ῞Οσιο καί ἐδήλωσε μπροστά σέ ὅλους, ὅτι ποτέ δέν ἐπρόκειτο νά συμφιλιωθεῖ μαζί του οὔτε στήν παρούσα ζωή οὔτε στήν ἄλλη. Δεν πρόλαβε ὅμως νά τελειώσει τό λόγο του καί ἔπεσε κάτω ξερός! Οἱ πατέρες ἔτρεξαν νά τόν σηκώσουν, ἀλλά διεπίστωσαν πώς ἦταν νεκρός. Τό σῶμα του ἀμέσως ἐπάγωσε σάν μάρμαρο. Τήν ἴδια στιγμή ὁ ῞Οσιος Τίτος σηκώθηκε ὄρθιος, ἐντελῶς ὑγιής, σάν νά μήν εἶχε ἀρρωστήσει ποτέ. Μέ φρίκη καί δέος ἀντίκρισαν ὅλοι τόν ἄδοξο θάνατο τοῦ μνησίκακου Εὐαγρίου καί τή θαυματουργική ἴαση τοῦ ῾Αγίου.
῾Ο ῞Οσιος Τίτος, μετά τή συγκλονιστική αὐτή ἐμπειρία, ἀπομάκρυνε γιά πάντα ἀπό τή ζωή του ὄχι μόνο τήν ἐξωτερική ὀργή, ἀλλά καί κάθε κακό λογισμό γιά ὁποιονδήποτε ἀδελφό, μέχρι τήν μέρα πού ἐκοιμήθηκε εἰρηνικά καί παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Θεό. ῏Ηταν τό ἔτος 1190.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος ᾿Ηλία, τοῦ ἐκ Τραπεζοῦντος.
῾Ο ῞Αγιος Νεομάρτυς ᾿Ηλίας καταγόταν ἀπό τό Κρυονέρι Τραπεζούντας καί ἦταν υἱός τοῦ ἱερέως Κωνσταντίνου. Συνελήφθη καί ἐβασανίσθηκε στό Μόλο τῆς Τραπεζούντας (Μούμ Χανέ), τό ἔτος 1749, καί τελικά ἀπαγχονίσθηκε. Τό ἅγιο λείψανο αὐτοῦ τό παρέλαβαν οἱ Χριστιανοί καί τό ἐνταφίασαν στή μονή Θεοσκεπάστου.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Φωτίου, τοῦ ἐκ Ρωσίας.
῾Ο ῞Οσιος Φώτιος ἀσκήτεψε στή μονή Γιούριεβ τοῦ Νόβγκοροντ καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1838.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ραφαήλ, ἐπισκόπου Μπρούκλυν.
῾Ο ῞Αγιος Ραφαήλ ἐγεννήθηκε στή Συρία τό ἔτος 1860 ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς, τόν Μιχαήλ Χαβαβίνυ καί τή Μαριάμ, θυγατέρα τοῦ ἱερέως τῆς Δαμασκοῦ. Τήν μέρα τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων τοῦ 1861 ἐβαπτίσθηκε καί ὀνομάσθηκε Ραφαήλ.
᾿Εσπούδασε στή θεολογική σχολή τῆς Χάλκης καί χειροτονήθηκε διάκονος στίς 8 Δεκεμβρίου 1885. Στή συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα στή θεολογική ἀκαδημία τοῦ Κιέβου. Μέ τήν εὐλογία τοῦ Πατριάρχου ᾿Αντιοχείας Γερασίμου ἐχειροτονήθηκε πρεσβύτερος ἀπό τόν ᾿Επίσκοπο Σίλβεστρο, διευθυντή τῆς ἀκαδημίας, καί ἕνα μήνα ἀργότερα ἔλαβε τό ὀφίκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτου ἀπό τόν Μητροπολίτη Μόσχας ᾿Ιωαννίκιο. ῾Ως πρεσβύτερος πλέον ἀνέλαβε καθήκοντα ἐξάρχου τοῦ Πατριαρχείου ᾿Αντιοχείας στή Ρωσία.
῾Ο ἱεραποστολικός ζῆλος ὁδήγησε τά βήματά του στήν ᾿Αμερική. ῎Εφθασε στή Νέα ῾Υόρκη στίς 2 Νοεμβρίου 1895 καί ἀνέλαβε ὡς βοηθός τοῦ ᾿Επισκόπου Νικολάου. ᾿Ανέλαβε σημαντικό ἱεραποστολικό ἔργο καί ἀσχολήθηκε μέ τή συγγραφή θεολογικῶν βιβλίων καθώς καί μέ τήν ἀνέγερση νέων ναῶν
Τό ἔτος 1903 ῾Ιερά Σύνοδος τῆς Ρωσικῆς ᾿Εκκλησίας τόν ἐξέλεξε ᾿Επίσκοπο Μπρούκλυν καί τοῦ ἀνέθεσε τό ἱεραποστολικό ἔργο στή Βόρειο ᾿Αμερική.
῾Ο ῞Αγιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1915.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
