5 Φεβρουαρίου
† Μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος ᾿Αγάθης.
 ῾Η ῾Αγία Μάρτυς ᾿Αγάθη καταγόταν ἀπό τήν Κατάνη τῆς Σικελίας. Τό λατινικό Μαρτύριον, πού εἶναι καί ἀρχαιότερο, ὅπως καί τό ᾿Εγκώμιον, πού συνέταξε ὁ Πατριάρχης Μεθόδιος, δέν ἀναφέρουν τήν ἰδιαίτερη πατρίδα της. ᾿Αντίθετα ὁ ῞Αγιος Συμεών ὁ Μεταφραστής σημειώνει ὅτι τόπος καταγωγῆς τῆς ῾Αγίας ἦταν τό Παλέρμο. Τήν πληροφορία αὐτή υἱοθέτησαν ἀβασάνιστα καί οἱ ὑπόλοιποι Συναξαριστές, ἐπώνυμοι καί ἀνώνυμοι. Τήν καταγωγή τῆς ῾Αγίας ᾿Αγάθης ἀπό τήν πόλη τῆς Κατάνης ἐνισχύει καί ὁ ῞Αγιος Πέτρος, ᾿Επίσκοπος ῎Αργους, στό ᾿Εγκώμιον πού ἔγραψε γιά τόν σικελικῆς καταγωγῆς, ἀπό τήν πόλη τῆς Κατάνης, ᾿Επίσκοπο Μεθώνης ᾿Αθανάσιο. ῾Ο ῞Αγιος Πέτρος ἀναφέρει μάλιστα ὅτι στήν πόλη αὐτή ῾Αγία ἐγεννήθηκε, ἀνατράφηκε καί ἐμαρτύρησε.
῾Η ῾Αγία ᾿Αγάθη προερχόταν ἀπό εὐγενική καί εὔπορη οἰκογένεια. Οἱ γονεῖς της ἦσαν εἰδωλολάτρες καί πρέπει νά τούς ἔχασε σέ μικρή λικία. ῞Ομως ῾Αγία ἀπό παιδί ἔβαλε στήν καρδιά της τόν Χριστό καί ἀφιερώθηκε στήν ᾿Εκκλησία.
῾Η ῾Αγία ᾿Αγάθη ἐμαρτύρησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Δεκίου (249-251 μ.Χ.). Τό μαρτύριο τῆς ῾Αγίας ἄρχισε ὅταν ὁμολόγησε τήν πίστη της στόν Χριστό. Πρῶτα ἀσκήθηκε σ αὐτήν ἕνας ψυχικός βιασμός, πού εἶχε διάρκεια τριάντα μερῶν, χωρίς ὅμως νά τήν κάμψει. Βλέποντας ὁ ἔπαρχος τῆς Σικελίας Κυντιανός, ἄνθρωπος μέ ἄγρια ἔνστικτα, τή σταθερότητα τῆς ῾Αγίας, προσπάθησε νά μεταστρέψει τό φρόνημά της ὥστε νά θυσιάσει στούς θεούς. ῞Υστερα τήν παρέδωσε σέ κάποια ἄπιστη γυναίκα, πού τήν ὀνόμαζαν ᾿Αφροδισία, καί τίς θυγατέρες της, γιά νά τήν πείσουν νά ἀρνηθεῖ τήν πίστη της στόν Κύριο.
῞Οταν ἄκουσε ὁ Κυντιανός ἀπό τήν ᾿Αφροδισία ὅτι ῾Αγία ᾿Αγάθη παρέμεινε ἄκαμπτη, ἐπλημμύρισε ἀπό ὀργή. ᾿Εδιέταξε νά τήν ὁδηγήσουν μπροστά του καί ἄρχισε πάλι τίς ἀπειλές. Στό διάλογο πού ἀκολούθησε, ῾Αγία ὑπεστήριξε μέ πνευματική ἀνδρεία καί παρά τό νεαρό τῆς λικίας της ὅτι εἶναι δούλη Χριστοῦ. ᾿Εκατηγόρησε εὐθέως τόν ἔπαρχο ὅτι πιστεύει σέ ξόανα καί, μάλιστα, ἀναρωτήθηκε, πῶς ἕνας τόσο ἔξυπνος ἄνθρωπος παρουσιάζεται μέ τήν πίστη του τόσο ἀνόητος. ῾Ο ἔπαρχος, μόλις ἄκουσε αὐτό, ἐράπισε τήν ῾Αγία καί διέταξε νά τήν κρεμάσουν καί νά τή λογχίσουν. Παρά τούς φρικτούς πόνους, ῾Αγία ᾿Αγάθη ἐξακολουθοῦσε νά ὁμολογεῖ τήν πίστη της στόν Χριστό καί νά δηλώνει ὅτι τά βασανιστήρια τῆς προξενοῦν χαρά, γιατί εἶναι πρόσκαιρα. ῾Ο Κυντιανός, ἔξαλλος ἀπό ὀργή, διέταξε νά τῆς ἀποκόψουν τό μαστό. ῞Υστερα ἀπό τή φρικώδη αὐτή πράξη τήν ὁδήγησαν στή φυλακή.
Μόλις ἐπλησίασαν τά μεσάνυκτα, ἐπισκέφθηκαν τήν ῾Αγία ὁ ᾿Απόστολος Πέτρος, μέ μορφή γέροντος, καί ἕνας ῎Αγγελος, μέ μορφή παιδιοῦ, πού ἐκρατοῦσε λαμπάδα. ῎Απλετο φῶς ἐπλημμύρισε τό ὑγρό καί σκοτεινό κελλί τῆς ῾Αγίας. ῾Ο ᾿Απόστολος ἐγιάτρεψε τίς πληγές της καί ἀπεκατέστησε τόν κομμένο μαστό. ῾Η πόρτα τῆς φυλακῆς ἄνοιξε καί οἱ λοιποί κρατούμενοι ὠθοῦσαν τήν ῾Αγία νά ἀποδράσει. Αὐτή, ὅμως, σκεπτόμενη ἀπό τή μιά ὅτι θά τιμωρηθοῦν οἱ δεσμοφύλακες ἄν δραπετεύσει καί ἀπό τήν ἄλλη ὅτι ἔπρεπε νά ὑπομείνει τό μαρτύριο, δέν ἔφυγε ἀπό τό δεσμωτήριο.
Τήν τέταρτη μέρα, ὁ Κυντιανός τήν προσάγει στό δικαστήριο. ᾿Εκεῖ τῆς ἐπαναλαμβάνει, ὅτι ἄν δέν ὑπακούσει στό αὐτοκρατορικό διάταγμα καί δέν θυσιάσει στούς θεούς, θά θανατωθεῖ. Καμιά, ὅμως, ἀπειλή δέν ἔκαμψε τήν ῾Αγία. ῾Ομολόγησε καί πάλι τήν πίστη της στόν Χριστό καί ἐπέδειξε τίς θεραπευμένες πληγές της. ῾Ο ἀπάνθρωπος τότε ἔπαρχος διέταξε νά ρίξουν γυμνή τήν ῾Αγία ἐπάνω σέ αἰχμηρά κεραμίδια, πού ἐπάνω τους ἔκαιγαν κάρβουνα. Ξαφνικά, μεγάλος σεισμός ἔγινε στήν πόλη τῆς Κατάνης καί προξένησε πολλές ζημιές. ᾿Ανάμεσα στά θύματα ἦταν ὁ σύμβουλος τοῦ ἔπαρχου Σιλουανός καί ὁ φίλος του Φαλκόνιος. Μπροστά σ αὐτή τήν κατάσταση ὁ Κυντιανός διέταξε νά μεταφέρουν τήν ῾Αγία στή φυλακή. Μέσα στό δεσμωτήριο ῾Αγία προσευχήθηκε στόν Κύριο καί Τόν εὐχαρίστησε γιά τή δύναμη πού τῆς ἐχάρισε. Καί μόλις ἐτελείωσε τήν προσευχή της, παρέδωσε τό πνεῦμα της. ῏Ηταν τό ἔτος 251 μ.Χ.
῾Ο λαός τῆς Κατάνης, ἔντονα θορυβημένος ἀπό τό γεγονός, διαμαρτυρήθηκε στόν ἔπαρχο. Στή συνέχεια, μετέφεραν τό τίμιο λείψανό της σέ ἀσφαλές μέρος. Τότε ἐπαρουσιάσθηκε ἕνας λευκοντυμένος νεαρός, ἄγνωστος στούς αὐτόχθονες, ὁ ὁποῖος κατευθύνθηκε πρός τόν τάφο τῆς ῾Αγίας ᾿Αγάθης καί ἐπάνω σέ μαρμάρινη πλάκα ἔγραψε τά ἑξῆς· «Νοῦς ὅσιος, αὐτοπροαίρετος τιμή ἐκ Θεοῦ, καί πατρίδος λύτρωσις». Οἱ παριστάμενοι εἶπαν ὅτι ὁ νεαρός ἐκεῖνος ἦταν ὁ ῎Αγγελος τῆς ῾Αγίας.
῾Ο λαός τῆς Κατάνης ἐτιμοῦσε καί ἐσεβόταν τήν ῾Αγία. ῾Ως ἀνταπόκριση στήν τιμή αὐτή, ῾Αγία ᾿Αγάθη ἔσωσε τήν πόλη της ἀπό τή φοβερή ἔκρηξη τοῦ φαιστείου τῆς Αἴτνας. Οἱ κάτοικοι τῆς Κατάνης ἔτρεξαν στό τάφο της, καί, ἀφοῦ πῆραν τή λάρνακα μέ τό ἅγιο λείψανό της, τήν ἔστρεψαν πρός τή λάβα, πού ἐζύγωνε στήν πόλη, καί ἔτσι ἀποσοβήθηκε συμφορά. Τό γεγονός αὐτό συνέβη στίς 5 Φεβρουαρίου τοῦ ἔτους 252 μ.Χ., ἀκριβῶς ἕνα χρόνο μετά τό μαρτύριο τῆς ῾Αγίας.
῾Η Σύναξη τῆς ῾Αγίας Μάρτυρος ᾿Αγάθης ἐτελεῖτο στό Μαρτύριό της, τό ὁποῖο βρισκόταν στό ῞Εβδομο τοῦ Βυζαντίου. Τά ἱερά λείψανά της μετεφέρθησαν στήν Κωνσταντινούπολη κατά τήν περίοδο τῶν αὐτοκρατόρων Βασιλείου Βύ (976-1025 μ.Χ.) καί Κωνσταντίνου Ηύ (1025-1028 μ.Χ.).
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Θεοδοσίου, τοῦ ἐξ ᾿Αντιοχείας.
῾Ο ῞Οσιος Θεοδόσιος καταγόταν ἀπό τήν ᾿Αντιόχεια τῆς Συρίας καί ἦταν τέκνο πλουσίων καί ἐπισήμων γονέων. Τόν ἐνέπνεε ὅμως εὐσέβεια θερμή καί ἱερός πόθος νά ἀκολουθήσει τήν ὁδό τῆς μοναχικῆς πολιτείας. Γι᾿ αὐτό ἀνεχώρησε γιά τήν Κιλικία. Μόλις βρῆκε στά ὄρη τῆς πόλεως Ρώσου κάποιο δασῶδες φαράγγι, κατασκεύασε ἐκεῖ ἕναν πολύ μικρό οἰκίσκο, ὅπου καί ἔστησε τήν κατοικία του.
Στόν τόπο αὐτό ὁ ῞Οσιος ζοῦσε στή μόνωση καί διεξήγαγε τούς πνευματικούς καί ἀσκητικούς του ἀγῶνες μέ νηστεῖες καί ἀγρυπνίες. Κάποιες φορές μετέβαινε καί στά πλησιόχωρα χωριά ἀναζητώντας ψυχές πρός τίς ὁποῖες ἔφερνε τήν παρηγοριά τῆς πίστεως καί τῆς ἐλπίδος.
῞Οταν τά μέρη ἐκεῖνα κατέλαβαν οἱ Σαρακηνοί, ὁ ῞Οσιος Θεοδόσιος ἐπανῆλθε στήν ᾿Αντιόχεια, ὅπου ἔκτισε μιά μικρή καλύβα, στήν ὁποία ἐζοῦσε μέ ἄλλους ἀδελφούς. Τό Συναξάρι του ἀναφέρει ὅτι ἐκοιμόταν στή γῆ, ἐφοροῦσε ἕνα τρίχινο ἔνδυμα καί ἔφερε στό λαιμό του, στήν μέση καί στά χέρια του βαριά σίδερα. ῾Ο Θεός πού ἔβλεπε τόν ἀσκητικό του ἀγώνα καί ἄκουγε τίς προσευχές του, τοῦ ἐχάρισε τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας.
῾Ο ῞Οσιος Θεοδόσιος ἐκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Πολυεύκτου, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
῾Ο ῞Οσιος Πολύευκτος ἐγεννήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη καί σέ νεαρή λικία ἔγινε μοναχός σέ μονή τῆς νήσου Πρώτης. Ζοῦσε μέ ἁπλότητα καί ἐγκράτεια καί πολλές φορές ἐτρεφόταν μέ ἕνα κομμάτι ξερό ψωμί, γιά νά θρέψει τούς πτωχούς. ῏Ηταν κάτοχος μεγάλης θεολογικῆς παιδείας καί διακρινόταν γιά τή σεμνότητά του, τό ἦθος του, τήν ἐγκράτεια καί ἀντικειμενικότητα τοῦ χαρακτῆρος του. Πολλοί μάλιστα τόν παρομοίαζαν μέ τόν ῞Αγιο ᾿Ιωάννη τόν Χρυσόστομο.
῞Οταν τόν ᾿Απρίλιο τοῦ ἔτους 956 μ.Χ. ἀπεβίωσε ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Θεοφύλακτος (931-956 μ.Χ.), ὁ ῞Αγιος Πολύευκτος ἐχειροτονήθηκε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Τό 957 μ.Χ. ἐβάπτισε στήν Κωνσταντινούπολη τή Ρωσίδα γεμονίδα ῎Ολγα, ὁποία, ὅπως λέγεται ἀπό μερικούς, ὀνομάσθηκε ῾Ελένη.
῾Ο ῞Αγιος Πολύευκτος ἦταν κανόνας ἀρετῆς καί εὐσέβειας. Γι᾿ αὐτό καί δέν ἐφοβήθηκε νά ἐλέγξει τόν αὐτοκράτορα Νικηφόρο Φωκᾶ (963-969 μ.Χ.), ὅταν αὐτός ἀπεφάσισε νά νυμφευθεῖ τή βασίλισσα Θεοφανώ, χήρα τοῦ αὐτοκράτορος Ρωμανοῦ τοῦ Βύ (959-963 μ.Χ.). ᾿Επειδή μάλιστα ὁ γάμος εἶχε τελεσθεῖ κρυφά ἀπό τόν ῞Αγιο, αὐτός ἀρνήθηκε νά δεχθεῖ τό βασιλέα στή Θεία Λειτουργία πού ἔγινε στήν ῾Αγία Σοφία. ῞Ομως, στή συνέχεια ὁ ῞Αγιος Πολύευκτος ἔδωσε τή συγχώρηση καί τή συναίνεσή του, γιά νά οἰκονομήσει τά πράγματα καί νά μήν ὁδηγήσει τό κράτος σέ χάος.
῾Ο αὐτοκράτορας Νικηφόρος Φωκᾶς ἔπεσε θύμα ἄγριας δολοφονίας. Καί πράξη αὐτή φαινόταν ἀκόμη πιό στυγερή, ἕνεκα τοῦ ὅτι συμμετεῖχε καί τήν διευκόλυνε βασίλισσα Θεοφανώ. ῾Ο ῞Αγιος Πολύευκτος καταταράχθηκε γιά τήν τρομερή καί ἀνόσια κακουργία. ῞Οταν, λοιπόν, μετά ἑπτά μέρες ἀπό τῆς ἀναρρήσεώς του στόν αὐτοκρατορικό θρόνο, ὁ ᾿Ιωάννης Αύ ὁ Τσιμισκῆς (969-976 μ.Χ.) προσῆλθε στό ναό τῆς ῾Αγίας Σοφίας, γιά νά στεφθεῖ ἀπό τόν Πατριάρχη, ὁ ῞Αγιος δέν τοῦ ἐπέτρεψε νά εἰσέλθει στό ἱερό καί ἀπαίτησε προηγουμένως νά ἐκπληρωθοῦν ὑπό τοῦ βασιλέως τρεῖς ὅροι. ῾Ο πρῶτος ἦταν νά ἐκδιωχθεῖ ἀπό τά ἀνάκτορα Θεοφανώ. ῾Ο δεύτερος ὅρος ἦταν νά ὑποδείξει καί νά τιμωρήσει τόν αὐτουργό τοῦ φόνου τοῦ Νικηφόρου Φωκᾶ, καί ὁ τρίτος ὅρος, νά ἀνακαλέσει τά θεσπίσματα τοῦ Νικηφόρου Φωκᾶ περί τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων. ῎Ετσι, ὁ ῞Αγιος Πολύευκτος ἐξασφάλισε στήν ᾿Εκκλησία τήν ἀληθινή ἐλευθερία καί τῆς ἔδωσε τό δικαίωμα τῆς ἐνέργειας κατά τῶν ὑπερβάσεων τῶν πολιτικῶν ἀρχόντων, ὅταν αὐτές βλάπτουν τήν ᾿Εκκλησία καί σφαγιάζουν τίς παραδόσεις τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
῾Η ἀγάπη τοῦ ῾Αγίου πρός τό μοναχισμό καί τήν ἀσκητική ζωή ἐκφράσθηκε καί διά τῆς ἱδρύσεως, ἐπί τῶν μερῶν του, τῶν μονῶν Μεγίστης Λαύρας, Βατοπαιδίου καί ᾿Ιβήρων στό ῞Αγιον ῎Ορος.
῾Ο ῞Αγιος Πολύευκτος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 970 μ.Χ.
† Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Σάββα, τοῦ ἐκ Σικελίας.
῾Ο ῞Οσιος Σάββας ἐγεννήθηκε κατά τό πρῶτο ἥμισυ τοῦ 10ου αἰῶνος μ.Χ. στή Σικελία ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς καί ἐνάρετους, τόν Χριστοφόρο καί τήν Καλή. ᾿Εκάρη μοναχός στή μονή τοῦ ῾Αγίου Φιλίππου, ὅπου ἐμόναζαν ὁ πατέρας του, Χριστοφόρος, καί ὁ ἀδελφός του, Μακάριος. ῞Οταν ἔγινε ἐπιδρομή τῶν Σαρακηνῶν στή Σικελία ὁ ῞Αγιος μέ τόν πατέρα του καί τόν ἀδελφό του κατέφυγε στήν Καλαβρία καί ἐκεῖ ἵδρυσε τή μονή τῶν ᾿Αρχαγγέλων, στήν ὁποία ἔγινε καί γούμενος. ᾿Αλλά καί πάλι ἀναγκάσθηκε νά φύγει ἀπό τή μονή λόγῳ τῆς ἐπιδρομῆς τῶν Σαρακηνῶν στήν περιοχή τῆς Καλαβρίας. ῎Ετσι, κατέφυγε σέ περιοχή κοντά στόν ποταμό Σίγνιο, ὅπου καί ἵδρυσε τή μονή τοῦ ῾Αγίου Λαυρεντίου. Μετά τήν κοίμηση τοῦ πατέρα του, ὁ ῞Οσιος ἀνέλαβε τή διοίκηση τῆς μονῆς. ῾Η ἁγιότητα τοῦ βίου του τόν κατέστησε γνωστό σέ ὅλη τήν ᾿Ιταλία, γι᾿ αὐτό καί ἐπονομάσθηκε Σάββας ὁ Νεώτερος.
῾Ο ῞Οσιος Σάββας ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 995 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου, τοῦ ἐκ Ρωσίας.
῾Ο ῞Οσιος Θεοδόσιος τοῦ Οὔγκλιχ καταγόταν ἀπό τή Ρωσία καί ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Νικήτας καί μητέρα του Μαρία. ᾿Από τήν παιδική του λικία ὁ ῞Αγιος ἔδειξε τήν ἀγάπη του πρός τόν Θεό καί τήν ᾿Εκκλησία. ᾿Εσπούδασε στή θεολογική ἀκαδημία τοῦ Κιέβου καί ἔγινε μοναχός στή Μεγάλη Λαύρα τῆς πόλεως αὐτῆς, ἀγωνιζόμενος νά μιμηθεῖ τή ζωή τῶν ῾Οσίων ᾿Αντωνίου (10 ᾿Ιουλίου) καί Θεοδοσίου (3 Μαΐου). ῾Ο ῞Αγιος ἐχειροτονήθηκε διάκονος ἀπό τόν Μητροπολίτη Κιέβου Διονύσιο καί τό 1662 ἔγινε γούμενος τῆς μονῆς Κορσούν τοῦ Κιέβου. ῾Η ἁγιότητα τοῦ βίου του τόν ἀνέδειξε σέ πνευματικό ὁδηγό καί τῆς ἀρχαίας μονῆς τοῦ Κιέβου Βυντουπίτσκυ. ῾Η παρουσία τοῦ ῾Αγίου συνέβαλε στήν πνευματική ἀναγέννηση τῆς περιοχῆς, ἀφοῦ πολλά ἀπό τά μοναστήρια εἶχαν περιέλθει στά χέρια τῶν Οὐνιτῶν. Πολλές φορές ἀποσυρόταν στή μικρή Σκήτη τοῦ Μιχαηλόβσινα, γιά νά ζήσει στήν ἀπομόνωση καί τήν συχία.
Τό 1688 ὁ ῞Αγιος Θεοδόσιος ἔγινε γούμενος στή μονή ῎Ελετσυ τοῦ Τσέρνιγκωφ. ῾Ο ᾿Αρχιεπίσκοπος Λάζαρος, τοῦ ὁποίου ὑγεία εἶχε κλονισθεῖ, εὐχήθηκε ὁ ῞Αγιος Θεοδόσιος νά ἦταν ὁ διάδοχός του. ῎Ετσι καί ἔγινε. ῾Ο Θεοδόσιος, στίς 11 Σεπτεμβρίου 1692, ἐξελέγη ᾿Αρχιεπίσκοπος Τσέρνιγκωφ. ᾿Εργάσθηκε σκληρά γιά τήν πνευματική ἀνύψωση τοῦ λαοῦ του, ἵδρυσε νέες ἐκκλησιαστικές κοινότητες καί μοναστήρια.
῾Ο ῞Αγιος Θεοδόσιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1696. Τό ἱερό λείψανό του κατατέθηκε στή μονή τῶν ῾Αγίων Βόριδος καί Γκλέμπ τοῦ Τσέρνιγκωφ καί ἀπετέλεσε πηγή ἰαμάτων καί θαυμάτων.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος ᾿Αντωνίου τοῦ ᾿Αθηναίου.
῾Ο ῞Αγιος Νεομάρτυς ᾿Αντώνιος ἐγεννήθηκε στήν ᾿Αθήνα ἀπό πτωχούς καί ἀφανεῖς γονεῖς, τόν Μῆτρο καί τήν Καλομοίρα. Σέ λικία 12 ἐτῶν ἄρχισε νά ἐργάζεται, γιά νά βοηθήσει τήν οἰκογένειά του, σέ Τούρκους πού εἶχαν ἔλθει ἀπό τήν ᾿Αλβανία. Σέ λικία 16 ἐτῶν ἐπωλήθη ὑπό τῶν αὐθεντῶν του σέ κάποιους ᾿Αγαρηνούς τῆς Πελοποννήσου, οἱ ὁποῖοι τόν ἀγόρασαν μέ σκοπό νά τόν βασανίσουν, γιά νά τόν ἐξισλαμίσουν. ᾿Επειδή δέν κατάφεραν νά κάνουν τόν ῞Αγιο νά ἀλλαξοπιστήσει, τόν ἐπούλησαν σέ ἄλλους σκληρότερους Τούρκους. Μεταπωληθείς πέντε φορές σέ σκληρότερους αὐθέντες, σέ διάφορους τόπους, παρέμενε πάντοτε μέ πνευματική ἀνδρεία καί γενναιότητα ψυχῆς πιστός στήν πατρώα εὐσέβεια. Τελικά ἀγοράσθηκε ἀντί 400 γροσσίων ἀπό ἕναν ᾿Ορθόδοξο Χριστιανό καί ἔτσι ἐγκαταστάθηκε στήν Κωνσταντινούπολη. Στό ἐργαστήριο πού ἐδούλευε ἀναγνωρίσθηκε ἀπό κάποιον Τοῦρκο, πού κάποτε στό παρελθόν τόν εἶχε ἀγοράσει ὡς δοῦλο, ὁ ὁποῖος τόν ἐκατηγόρησε ὅτι ἐνῶ εἶχε προηγουμένως δεχθεῖ, τώρα ἀποκήρυσσε τόν ᾿Ισλαμισμό. Τόν συνέλαβαν καί τόν ὁδήγησαν ἐνώπιον τοῦ κριτοῦ Μουράτ Μουλάν, ὁ ὁποῖος μέ κολακεῖες καί ἀπειλές προσπάθησε νά τόν κάνει νά ἀλλαξοπιστήσει. Τότε ὁ ῞Αγιος ᾿Αντώνιος τοῦ ἀπάντησε· «Μή νομίζεις ὅτι θά καταφέρεις νά μέ ἀποτρέψεις ἀπό τήν πίστη μου στόν Χριστό μέ τά φοβερίσματά σου. Γι αὐτό βασάνισε, μαστίγωσε καί κατατεμάχισε τό σῶμα μου καί ἐπινόησε καί κανέναν ἄλλον καινούργιο καί φοβερότερο θάνατο, ἐπειδή περισσότερο ὑπάρχει περίπτωση ἐσύ νά γίνεις Χριστιανός παρά ἐγώ νά ἀρνηθῶ τόν Χριστό καί νά μήν ὁμολογῶ Αὐτόν Υἱό τοῦ Θεοῦ καί ἀληθινό Θεό».
῾Ο κριτής, συγκινημένος ἀπό τήν παρρησία τοῦ Νεομάρτυρος, προσπάθησε νά τόν ἀθωώσει. ᾿Επειδή, ὅμως, ἐφοβήθηκε τούς ψευδομάρτυρες, τόν ἀπέστειλε στόν βεζίρη Μεχμέτ Πασσᾶ, ἀφοῦ τοῦ διεμήνυσε τά περί τῆς ἀθωότητος τοῦ ῾Αγίου. ῾Ο βεζίρης, πεισθείς γιά τήν ἀθωότητα τοῦ ῾Αγίου, γιά νά ἀποφύγει τήν ὀργή τοῦ πλήθους, ἔδωσε ἐντολή νά τόν φυλακίσουν. ῞Ομως τό μαινόμενο πλῆθος ἐκατηγόρησε τό βεζίρη στό σουλτάνο Χαμίτ τόν Αύ (1774-1789 μ.Χ.) γιά δωροδοκία, καί ἔτσι ἐκεῖνος ἔδωσε ἐντολή νά ἀποκεφαλίσουν τόν ῞Αγιο. ῾Ο Μάρτυρας, ἀφοῦ διετράνωσε καί πάλι τήν πίστη του στόν Χριστό, ἐδέχθηκε τόν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας, ἀποκεφαλισθείς τό ἔτος 1774 μ.Χ., μέρα Τετάρτη, στήν περιοχή ῎Ακ-Σεράϊ τῆς Κωνσταντινουπόλεως.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τῆς ἀναζητήσεως τῶν ἀπολωλότων, ἐν Ρωσίᾳ.
 ῾Η θαυματουργός καί ἱερά εἰκόνα τῆς Παναγίας, πού ὀνομάζεται «῾Η τῶν ἀπολωλότων ἀναζήτησις», ἐτιμᾶτο ἤδη ἀπό τόν 6ο αἰώνα μ.Χ. στήν Κωνσταντινούπολη. ῾Η Παναγία, κατά τήν ἐποχή τοῦ αὐτοκράτορος ᾿Ιουστινιανοῦ, ἔσωσε ἀπό τήν κόλαση τόν μοναχό Θεόφιλο ἀπό τήν ᾿Εκκλησία τῶν ᾿Αδάνων τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας, ὁ ὁποῖος μετανόησε. ῾Η εἰκόνα τῆς Παναγίας βρίσκεται σήμερα στό ναό τῆς ᾿Αναστάσεως τῆς Μόσχας, πού ἐπονομάζεται Σλοβούσκυ, καί θαυματουργεῖ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τῆς Σικελιωτίσσης ἐν Ντιβνογκόρσκ τῆς Ρωσίας.
 ῾Η ἱερά εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Σικελιώτισσας φυλάσσεται στή μονή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Ντιβνογκόρσκ τῆς Ρωσίας. Τήν ἐπωνυμία της «Σικελιώτισσα» ἔλαβε ἀπό τόν τόπο προελεύσεώς της, ἐφόσον, κατά τήν παράδοση, δύο εὐσεβεῖς ῞Ελληνες μοναχοί, ὁ Ξενοφῶν καί ὁ ᾿Ιωάννης, τή μετέφεραν ἀπό τά θεῖα ὑψώματα τῆς Σικελίας πιθανῶς κατά τά τέλη τοῦ 15ου αἰῶνος μ.Χ. Οἱ δύο γέροντες ἵδρυσαν μονή κοντά στόν ποταμό Δόν καί ἔζησαν μέχρι τῆς ἀποπερατώσεώς της στά σπήλαια τῶν ἀσβεστογενῶν βράχων τῆς λοφώδους ἐκείνης περιοχῆς.
᾿Επί τῆς εἰκόνος ἀναπαρίσταται Θεοτόκος καθήμενη ἐπί νεφελῶν νά κρατᾶ λευκό ἀνθισμένο κρίνο στό δεξί της χέρι καί τό Θεῖο Βρέφος μέ τό ἀριστερό αὐτῆς καθήμενο στά γόνατά της. Τό βρέφος κρατᾶ μέ τή σειρά του κρίνο στό ἀριστερό χέρι καί εὐλογεῖ μέ τό δεξιό. Γύρω ἀπό τήν κεφαλή τῆς Παναγίας ἀναπαρίστανται ὀκτώ ἄγγελοι σέ στάση ἱκεσίας καί γονυκλισίας. ῎Ανωθεν τῆς κεφαλῆς τῆς Θεοτόκου ἱστορεῖται τό ῞Αγιο Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς.
῾Η εἰκόνα τῆς Παναγίας ἔχει ἐπιτελέσει πολλά θαύματα καί τιμᾶται ἰδιαίτερα ἀπό τό ἔτος 1831, ὁπότε καί κατέπαυσε θαυματουργικά τήν ἐπιδημία χολέρας.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τῆς ᾿Ελεούσης, ἐν Τσέρνιγκωφ τῆς Ρωσίας.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
