8 Φεβρουαρίου
† Μνήμη τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου τοῦ Στρατηλάτου.
῾Ο ῞Αγιος Θεόδωρος καταγόταν ἀπό τά Εὐχάϊτα καί ἔζησε στήν ῾Ηράκλεια τοῦ Πόντου, στήν ἀρχαία χώρα τῆς Βιθυνίας, ἐπί Λικινίου (307-323 μ.Χ.). Κατεῖχε ἀνώτερο βαθμό στό στρατό τῆς ᾿Ανατολῆς. Στό Συναξάρι ἀναφέρεται, ὅτι ἦταν «στρατιωτικός ἔνδοξος, ὡραῖος τήν παράστασιν, εἵλκυεν εἰς φιλίαν τούς πάντας καί διά τῆς λαμπρότητος τοῦ λόγου ἐσαγήνευε τούς ἀκούοντας».
῞Οταν ὁ Λικίνιος διέτριβε στή Νικομήδεια, ἄκουσε περί τοῦ Θεοδώρου ὅτι εἶναι Χριστιανός καί βδελύσσεται τά εἴδωλα. ᾿Αμέσως ἀπέστειλε στήν ῾Ηράκλεια ἀνώτερους ἀξιωματούχους, γιά νά τόν συνοδεύσουν μέ τιμή στή Νικομήδεια. ᾿Αλλ ὁ Θεόδωρος διεμήνυσε διά τῶν ἰδίων ἀπεσταλμένων στόν Λικίνιο, ὅτι γιά πολλούς λόγους παρουσία του στήν ῾Ηράκλεια ἦταν συμφέρουσα καί τόν προέτρεπε νά μεταβεῖ ἐκεῖ. ᾿Αποδεχθείς τήν πρόταση ὁ Λικίνιος μετέβη στήν ῾Ηράκλεια, ὅπου τόν προϋπήντησε μέ λαμπρότητα ὁ Θεόδωρος, πρός τόν ὁποῖο ὁ Λικίνιος ἅπλωσε τό χέρι, ἐλπίζοντας ὅτι διά τοῦ Θεοδώρου θά προσείλκυε τούς Χριστιανούς στή θρησκεία τῶν εἰδώλων. Κάποια μέρα, ἐνώπιον τοῦ λαοῦ, ὁ Λικίνιος προέτρεψε τόν Θεόδωρο νά θυσιάσει στά εἴδωλα. ῾Ο Θεόδωρος ἀρνήθηκε καί ἐζήτησε νά τοῦ δοθοῦν τά χρυσά καί ἀργυρά ἀγαλματίδια τῶν θεῶν, γιά νά προσφέρει σ αὐτά θυσία στόν οἶκο του ἰδιωτικά καί μετά νά προσφέρει δημόσια τίς θυσίες. Πράγματι, ὁ Θεόδωρος ἔλαβε τά ἀγαλματίδια τά ὁποῖα ἐκομμάτιασε καί ἐμοίρασε τά χρυσά καί ἀργυρά αὐτῶν στούς πτωχούς. ῾Ο ἑκατόνταρχος Μαξέντιος εἶδε τήν κεφαλή τῆς θεᾶς ᾿Αφροδίτης στά χέρια ἑνός πτωχοῦ καί κατέδωσε τό γεγονός στόν Λικίνιο, ὁ ὁποῖος ἐθεώρησε τόν Θεόδωρο ὡς ἐμπαίκτη καί καταφρονητή τῶν εἰδώλων. Γιά τό λόγο αὐτό τόν συνέλαβαν καί ἀμέσως ἄρχισαν νά τόν ὑποβάλουν σέ πολυειδεῖς τιμωρίες. Τόν ἐκτυποῦσαν, ἔκαιγαν καί ἔγδερναν τό σῶμα τοῦ Μάρτυρος. Στή συνέχεια οἱ δήμιοι τόν ἐσταύρωσαν καί διεπέρασαν τά πόδια, τά χέρια καί τά κρυφά μέλη του διά περώνης, ἐτόξευσαν τό πρόσωπό του μέ τέτοιο τρόπο ὥστε νά ἐκχυθοῦν τά μάτια του καί τόν ἄφησαν ἐπάνω στό σταυρό. ῾Ο Λικίνιος, φοβούμενος τήν ὀργή τοῦ ὄχλου, διέταξε νά τόν ἀποκεφαλίσουν. ῎Ετσι ὁ φόβος παρεχώρησε τή θέση του στή χαρά καί λύπη καί ὁ κόπος στήν ἀνάπαυση.
Τό σεπτό σκήνωμά του μετετέθη, στίς 8 ᾿Ιουνίου, ἀπό τήν ῾Ηράκλεια στό προγονικό κτῆμα τοῦ ῾Αγίου, στά Εὐχάϊτα, κατά τήν ἐπιθυμία τοῦ ῾Αγίου τήν ὁποία ἐξέφρασε πρό τῆς ἐκτομῆς αὐτοῦ στό γραμματέα του Οὔαρο. ῾Η ᾿Εκκλησία μας ἑορτάζει στίς 8 ᾿Ιουνίου τήν ἀνακομιδή τῶν λειψάνων του.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου προφήτου Ζαχαρίου.
 ῾Ο Προφήτης Ζαχαρίας εἶναι ὁ ἑνδέκατος ἀπό τούς ὀνομαζόμενους Μικρούς Προφῆτες. Καταγόταν ἀπό τό γένος τοῦ ᾿Ισραήλ καί τή φυλή τοῦ Λευΐ. ᾿Εγεννήθηκε στήν πόλη Γαλαάδ τῆς Παλαιστίνης κατά τήν περίοδο τῆς βαβυλώνιας αἰχμαλωσίας καί τό ὄνομά του σημαίνει, στήν ἑλληνική γλῶσσα, μνήμη Θεοῦ, ἐκεῖνον δηλαδή τόν ὁποῖο ὁ Θεός ἐνθυμεῖται. ῏Ηταν υἱός τοῦ Βαραχίου. ῾Ο παππούς του ᾿Αδδώ ἦταν πιθανῶς ἀρχηγός ἱερατικῆς οἰκογένειας.
῾Ο Προφήτης Ζαχαρίας ἄρχισε νά προφητεύει κατά τό δεύτερο ἔτος τοῦ Δαρείου τοῦ ῾Υστάσπους, κατά μῆνα Νοέμβριο τοῦ ἔτους 520 π.Χ. Γιά νά ἐνθαρρύνει τούς ᾿Ιουδαίους στό ἔργο τῆς ἀνοικοδομήσεως τοῦ ναοῦ τους προφέρει τίς προφητεῖες του, μέ τίς ὁποῖες προτρέπει καί παρηγορεῖ, δείχνοντας τό λαμπρό μέλλον, τό ὁποῖο ἐπιφυλάσσεται στόν ᾿Ισραήλ, συνδυάζοντας αὐτό μέ τήν ἐποχή τοῦ Μεσσίου. Στό βιβλίο του ἀναφέρονται, ἐπίσης, οἱ προφητεῖες περί τῆς ἀργίας τῶν Προφητῶν, τῶν ἱερέων καί τῶν Σαββάτων, περί τῆς ἐπιστροφῆς τῶν ἐθνῶν, περί τῆς καταστροφῆς τοῦ ναοῦ, περί τῆς μελλούσης κρίσεως καί τοῦ θριάμβου τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ κατά τήν μέρα τοῦ Κυρίου.
῾Ο Προφήτης Ζαχαρίας ἐκοιμήθηκε σέ βαθύ γῆρας καί ἐνταφιάσθηκε κοντά στόν τάφο τοῦ Προφήτου ᾿Αγγαίου. ῾Ο αὐτοκράτορας Θεοδόσιος ὁ Μέγας (379-395 μ.Χ.) ἔκτισε ναό ἀφιερωμένο στόν Προφήτη Ζαχαρία στή μονή τῆς ῾Αγίας Δομνίκης Κωνσταντινουπόλεως. Ναός, ἐπίσης, τοῦ Προφήτου ὑπῆρχε στό βουνό τοῦ Αὐξεντίου, σέ τόπο πού ἐκαλεῖτο «Θέατρο».
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Μάρθας καί Μαρίας, τῶν αὐταδέλφων, καί τοῦ ὁσιομάρτυρος Λυκαρίωνος.
Οἱ ῾Αγίες Μάρθα καί Μαρία ἦταν ἀδελφές, οἱ ὁποῖες ἔζησαν κατά τήν περίοδο τῶν ἀνελέητων διωγμῶν τῶν Χριστιανῶν ἀπό τούς ἄθεους καί ἀσεβεῖς εἰδωλολάτρες. Συνέβη, λοιπόν, νά εὑρεθοῦν οἱ δυό ἀδελφές ἐνώπιον τοῦ εἰδωλολάτρου ἐπάρχου τῆς πόλεως. Μέ τόλμη ἐφανέρωσαν, ὅτι εἶναι Χριστιανές. ῾Ο ἔπαρχος ἀγωνίσθηκε νά νικήσει τήν πίστη τῶν δύο γυναικῶν λέγοντας, ὅτι θά ἦταν θλιβερό γι᾿ αὐτές νά χάσουν τή ζωή τους σέ τόσο νεαρά λικία. ᾿Εκεῖνες ἀπάντησαν ὅτι παρούσα ζωή εἶναι νύκτα καί ὅτι τό φῶς τό ἀνέσπερο εἶναι πέρα ἀπό τό σκοτάδι τοῦ τάφου. Τήν ἴδια μαρτυρία ὁμολόγησε καί ὁ Μάρτυς Λυκαρίων, πού ἦταν μοναχός. ῾Ο ἔπαρχος διέταξε νά ἀποθάνουν μέ σταυρικό θάνατο. Οἱ στρατιῶτες ἐκαθήλωσαν τούς Μάρτυρες ἐπί τοῦ σταυροῦ. Οἱ παρόντες εἰδωλολάτρες ἐθαύμαζαν τή νεανική ἐκείνη γενναιότητα καί ἀνδρεία. Τότε ὁ ἔπαρχος ἐδιέταξε τούς δήμιους νά ἀποκόψουν τίς κεφαλές αὐτῶν. ῎Ετσι, οἱ δύο ἀδελφές, Μάρθα καί Μαρία, καί ὁ ῞Οσιος Λυκαρίων, ἀπό ἀγάπη στόν Θεό, παρέδωσαν τίς ἅγιες ψυχές τους στά χέρια τοῦ Κυρίου τους καί ἔλαβαν ἀπό Αὐτόν τό στέφανο τῆς δόξας.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Νικηφόρου καί Στεφάνου.
Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες Νικηφόρος καί Στέφανος ἐμαρτύρησαν, ἀφοῦ τούς καταξέσκισαν τίς σάρκες.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Περγέτου.
Εἶναι ἄγνωστος ὁ τόπος καί ὁ χρόνος τοῦ μαρτυρίου τοῦ ῾Αγίου Περγέτου.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Αγαθαγγέλου.
῾Ο ῞Αγιος ᾿Αγαθάγγελος ἔζησε τόν 3ο αἰώνα μ.Χ. καί ἦταν ᾿Επίσκοπος Δαμασκοῦ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Φιλαδέλφου καί Πολυκάρπου.
Οἱ ῞Οσιοι Πατέρες Φιλάδελφος καί Πολύκαρπος ἦσαν μοναχοί ἀσκητές καί ἐκοιμήθησαν μέ εἰρήνη.
 † Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Σάββα, ἀρχιεπισκόπου Σερβίας.
῾Ο ῞Αγιος Σάββας Βύ, ᾿Αρχιεπίσκοπος Σερβίας ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1271.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μακαρίου, ἐπισκόπου Πάφου.
῾Ο ῞Οσιος Μακάριος ἦταν ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Πάφου τῆς Κύπρου καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1688.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
