22 Ιανουαρίου
†Μνήμη τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Τιμοθέου, μαθητοῦ τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Παύλου.
Σύμφωνα μέ τίς πληροφορίες πού μᾶς παρέχουν οἱ Πράξεις τῶν ᾿Αποστόλων καί οἱ ᾿Επιστολές τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου, ὁ Τιμόθεος ἦταν ὁ πιό ἀγαπημένος μαθητής του καί ἕνας ἀπό τούς πιό στενούς συνεργάτες τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου. Τό ὄνομά του εἶναι ἑλληνικό καί σημαίνει αὐτός πού τιμᾶ τόν Θεό, ἀλλά καί αὐτόν πού τιμᾶ ὁ Θεός.
῾Ο ῞Αγιος ᾿Απόστολος Τιμόθεος ἐγεννήθηκε μάλλον στά Λύστρα τῆς Λυκαονίας ἤ πιθανόν στή Δέρβη, ἀπό πατέρα ῞Ελληνα ᾿Εθνικό καί μητέρα πιστή ᾿Ιουδαία, προφανῶς ἐκ γενετῆς καί πιθανόν προσήλυτη, πού ὀνομαζόταν Εὐνίκη. Κατά τή μαρτυρία τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου, ἦταν εὐσεβής, ὅπως καί μάμμη του, ἐκ μητρός, Λωΐς. ῾Ο Τιμόθεος ἐδέχθηκε ἀπό τίς εὐσεβεῖς αὐτές γυναῖκες τήν πρώτη θρησκευτική ἀγωγή καί ἐδιδάχθηκε ἀπό βρέφους τά ἱερά γράμματα. Μέ τόν τρόπο αὐτό προετοιμάσθηκε κατάλληλα νά ἀποδεχθεῖ στή συνέχεια τή χριστιανική πίστη.
῾Η ὁριστική μεταστροφή του στό Χριστιανισμό φαίνεται νά ἔγινε κατά τήν Αύ ᾿Αποστολική περιοδεία, ὅταν ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος μαζί μέ τόν Βαρνάβα ἐπισκέφθησαν τά Λύστρα τῆς Λυκαονίας καί πιθανόν ἐφιλοξενήθησαν ἀπό τήν οἰκογένεια τοῦ Τιμοθέου. ῞Οταν ὁ ᾿Απόστολος Παύλος ἐκήρυττε τό Εὐαγγέλιο στά Λύστρα εἶναι ἐπίσης βέβαιο ὅτι ὁ Τιμόθεος παρηκολούθησε τό κήρυγμά του καί ἔγινε μάρτυρας τῶν διωγμῶν καί τῶν παθημάτων πού ὑπέστη ὁ ᾿Απόστολος ἐκεῖ. ῾Η ἐμπειρία τῶν γεγονότων αὐτῶν φαίνεται ὅτι ἐπηρέασε ἔντονα τόν ᾿Απόστολο Τιμόθεο καί τόν προετοίμασε ἐσωτερικά νά δεχθεῖ τή διδασκαλία τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καί νά πιστέψει σ Αὐτόν.
Μετά τά γεγονότα στή Δέρβη καί στά Λύστρα τῆς Λυκίας ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος παρέλαβε μαζί του τόν πιστό καί ἀχώριστο συνοδό του τόν Τιμόθεο. ῎Εκτοτε ὁ Τιμόθεος ἔγινε ὁ πιό προσφιλής καί ἀφοσιωμένος μαθητής καί συνεργός τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου στό ἔργο τῆς ἱδρύσεως τῶν ᾿Εκκλησιῶν στίς διάφορες περιοχές τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας καί τῆς ῾Ελλάδος ἀργότερα καί τῆς στηρίξεως τῆς πίστεως τῶν διωκομένων Χριστιανῶν. ᾿Ανέλαβε πολλές σημαντικές καί ἐμπιστευτικές ἀποστολές γιά σπουδαῖα ἐκκλησιαστικά ζητήματα, παρά τό νεαρό τῆς λικίας καί τήν ἀπειρία του.
Συγκεκριμένα, συνεχίζοντας τή Βύ ᾿Αποστολική περιοδεία διελθόντες διά μέσου τῆς Φρυγίας καί τῆς Γαλατίας ἔφθασαν στή Μοισία καί Τρωάδα καί διαπλεύσαντες τή Σαμοθράκη ἦλθαν στή Νεάπολη καί ἀπό ἐκεῖ στούς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας. ᾿Από ἐκεῖ, ὁδοιποροῦντες, ἐπέρασαν ἀπό τήν ᾿Αμφίπολη καί ᾿Απολλωνία καί κατέληξαν στή Θεσσαλονίκη. Στή Θεσσαλονίκη ὁ Τιμόθεος ἐργάσθηκε ἀθόρυβα καί ἀποδοτικά, συνέβαλε οὐσιαστικά στό ἔργο τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου τόσο γιά τήν ἵδρυση Χριστιανικῆς κοινότητος, ὅσο καί γιά τή στήριξη τῆς πίστεως τῶν Χριστιανῶν τῆς Θεσσαλονίκης.
῞Ομως τό ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν Θεσσαλονικέων ἀπό τόν ᾿Απόστολο Παῦλο καί τούς συνεργάτες του Τιμόθεο καί Σίλα διεκόπη ἀπό τήν ἀντίδραση φθονερῶν ᾿Ιουδαίων, πού δέν ἐπίστεψαν στό κήρυγμά τους καί τούς ἐξανάγκασαν νά ἐγκαταλείψουν τή Θεσσαλονίκη καί νά καταφύγουν στή Βέροια.
᾿Από τήν ᾿Αθήνα ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος, ἀγωνιώντας γιά τήν κατάσταση τῶν Χριστιανῶν τῆς Θεσσαλονίκης, ἀπέστειλε τόν Τιμόθεο, προκειμένου νά στηρίξει τούς χειμαζόμενους πιστούς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος τῆς Θεσσαλονίκης καί νά τούς παρηγορήσει στίς θλίψεις τους.
᾿Αργότερα, ὅταν ὁ ᾿Απόστολος Τιμόθεος ἀκολούθησε τόν Παῦλο στήν Κόρινθο, παρέμεινε κοντά του ἀγωνιζόμενος μαζί του.
Κατά τήν Γύ ᾿Αποστολική περιοδεία, ὅταν ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος ἐπέρασε ἀπό τά μέρη τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας καί κατέληξε στήν ῎Εφεσο, παρέμεινε ἐκεῖ γιά μία τριετία ἔχοντας μαζί του τόν Τιμόθεο, τόν ὁποῖο ἀπέστειλε σέ εἰδικές ἐμπιστευτικές ἀποστολές στή Μακεδονία μαζί μέ τόν ῎Εραστο καί ἴσως μέ ἄλλους ἀδελφούς στήν Κόρινθο. Λίγο ἀργότερα, ὁ Τιμόθεος μέ τόν ᾿Απόστολο Παῦλο ἐπέστρεψαν ἀπό τήν Κόρινθο στή Μακεδονία καί στή συνέχεια ἀποβιβάσθησαν στήν Τρωάδα καί διαπλέοντες τό ἀνατολικό Αἰγαῖο, ἐπέρασαν ἀπό τή Μίλητο. ᾿Από τή Μίλητο διῆλθαν ἀπό τά νησιά Κῶ, Ρόδο, ἔφθασαν στά Πάταρα καί ἀπό ἐκεῖ στήν Τύρο, τήν Πτολεμαΐδα καί τήν Καισάρεια καί κατέληξαν στά ῾Ιεροσόλυμα.
Στά ῾Ιεροσόλυμα ὁ ᾿Απόστολος Τιμόθεος παρέμεινε κοντά στόν ᾿Απόστολο Παῦλο κατά τήν ἐκεῖ φυλάκισή του καί κατόπιν τόν συνόδευσε στή φυλακή στή Ρώμη. Εἶναι βέβαιο, ὅτι κατά τήν τελευταία μετάβαση τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου στά ῾Ιεροσόλυμα, μετά τήν πρώτη ἀποφυλάκισή του ἀπό τή Ρώμη, συνοδευόταν ἀπό τόν ᾿Απόστολο Τιμόθεο, τόν ὁποῖο μάλιστα ἄφησε στήν ῎Εφεσο ὡς ᾿Επίσκοπο μέχρι καί τοῦ ἐπισυμβάντος μαρτυρικοῦ θανάτου του. ῾Ο ᾿Απόστολος Παῦλος ἀπέστειλε πρός τόν ῞Αγιο Τιμόθεο, ὡς ᾿Επίσκοπο ᾿Εφέσου, δύο ᾿Επιστολές, πού ἐμπεριέχονται στόν κανόνα τῶν βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης, καί οἱ ὁποῖες λόγῳ τοῦ ποιμαντικοῦ περιεχομένου αὐτῶν καλοῦνται ποιμαντικές.
Κατά παλαιά παράδοση ὁ ᾿Απόστολος Τιμόθεος ἐμαρτύρησε στήν ῎Εφεσο ἐπί Δομιτιανοῦ ἤ Νερούα, ὅταν πῆγε στά καταγώγια τῶν εἰδωλολατρῶν, γιά νά τούς ἀποτρέψει ἀπό ἀπάνθρωπες τελετές καί θυσίες, καί γεμάτος ἀπό θεῖο ζῆλο, ἐπειδή δέν ἀνεχόταν νά βλέπει αὐτά τά ἀτοπήματα, τούς συνέστησε νά μή συνεχίσουν τίς αἰσχρές τους πράξεις. Τότε ἐκεῖνοι ἐξοργίσθηκαν καί ὅρμησαν ἐναντίον τοῦ ῾Αγίου, τόν ὁποῖο ἐφόνευσαν μέ ρόπαλα.
Τό τίμιο λείψανο αὐτοῦ μετακομίσθηκε τό ἔτος 356 μ.Χ. ἐπί Κωνσταντίου στήν Κωνσταντινούπολη καί ἐναποτέθηκε ἐντός τῆς ῾Αγίας Τραπέζης τοῦ ναοῦ τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων, ὅπου ἐτελεῖτο καί Σύναξή του. Στήν ἴδια ῾Αγία Τράπεζα εἶχαν ἐναποτεθεῖ τά ἱερά λείψανα τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων ᾿Ανδρέου καί Λουκᾶ. ῞Οταν ὁ ᾿Ιουστινιανός ἀνοικοδόμησε καί μετεσκεύασε τό ναό τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων, πού εἶχε ἀνεγείρει ὁ Μέγας Κωνσταντίνος, ἄφησε τήν ῾Αγία Τράπεζα ὡς εἶχε ἀδιασάλευτη, περιορισθείς μόνο στήν κατασκευή ἀργυροῦ καλύμματος.
῾Η Σύναξη τοῦ ᾿Αποστόλου Τιμοθέου ἐτελεῖτο τόν 6ο αἰώνα μ.Χ. στήν ᾿Ορμίσδα.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος ᾿Αναστασίου τοῦ Πέρσου.
῾Ο ῞Αγιος ᾿Αναστάσιος ἐγεννήθηκε στό χωριό Ραχήζ τῆς Περσίας, τῆς ἐπαρχίας Ρασνουνί. ᾿Ονομαζόταν Μαγουνδάτ, ἦταν υἱός τοῦ μάγου Μάβ καί ὑπηρέτησε στό στρατό ἐπί τῶν μερῶν τοῦ βασιλέως Χοσρόη τοῦ Βύ (590-628 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος κατέλαβε τά ῾Ιεροσόλυμα καί μετέφερε στή χώρα του τόν Τίμιο Σταυρό (614 μ.Χ.). Τότε ὁ Μαγουνδάτ θέλησε νά μάθει, ἀφοῦ ἄκουσε περί αὐτοῦ καί τῶν ἐπιτελουμένων θαυμάτων, γιατί οἱ Χριστιανοί ἐτιμοῦσαν αὐτόν. ῎Ετσι, ἀφοῦ ἐδιδάχθηκε ἀπό κάποιον πιστό ὅτι μέ τό σταυρικό θάνατο τοῦ Κυρίου ἐλυτρώθηκε τό γένος τῶν ἀνθρώπων, ἐπίστεψε στόν Χριστό. ῎Επειτα, συμμετέχοντας στήν ἐκστρατεία τῶν Περσῶν κατά τῆς Κωνσταντινουπόλεως, βρέθηκε στή Χαλκηδόνα. Κατά τήν διαμονή του ἐκεῖ, ἀφοῦ ἐπληροφορήθηκε ὅτι ὁ ῾Ηράκλειος κατετρόπωσε τούς Πέρσες, πῆγε στήν ῾Ιεράπολη καί ἀπό ἐκεῖ στά ῾Ιεροσόλυμα ὅπου ἐβαπτίσθηκε ὑπό τοῦ κατόπιν Πατριάρχου Μοδέστου, πρός τόν ὁποῖο τόν ὁδήγησε ὁ ἱερεύς τοῦ πανίερου Ναοῦ τῆς ᾿Αναστάσεως, καί ἔλαβε τό ὄνομα ᾿Αναστάσιος. Στή συνέχεια ἐκάρη μοναχός στή μονή τοῦ ᾿Αββᾶ ᾿Ιουστίνου ἤ κατ ἄλλους στή μονή τοῦ ῾Αγίου Σάββα. Μετά ἀπό ἑπταετή ἄσκηση καί διαβάζοντας καθημερινά τούς βίους τῶν ῾Αγίων καί τά μαρτύριά τους, τούς ἐζήλεψε καί προσευχόταν νά ἀξιωθεῖ τό μαρτυρικό τέλος αὐτῶν. ῎Ετσι, ὅταν, κατά παραχώρηση τοῦ Κυρίου, εἶδε σέ ὄνειρο ὅτι ἀνέβηκε στό ὄρος Κυρίου καί ἐστάθηκε στόν ἅγιο τόπο Αὐτοῦ καί ἐκεῖ ἤπιε ἕνα χρυσό ποτήρι γεμάτο κρασί, ἐθεώρησε ὅτι σκιαγραφόταν τό μέλλον καί τό μαρτύριό του. Γι αὐτό, γονυπετής καί ἔνδακρυς, ἐζήτησε τήν εὐχή τοῦ προεστῶτος ἱερέως τῆς μονῆς γιά τή μακάρια ἀποδημία του, δηλαδή τήν πορεία του πρός τό μαρτύριο. ᾿Αφοῦ ἐκοινώνησε τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων κατευθύνθηκε πρός τή Διόσπολη, γιά νά προσευχηθεῖ στόν ῞Αγιο Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο, καί ἔφθασε στήν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης. ᾿Εκεῖ, ὅταν εἶδε κάποιους μάγους ὁμοεθνεῖς του, ἔλεγξε καί ἐχλεύασε τά σοφίσματα καί τήν ἀσέβειά τους. Τότε ἐκεῖνοι τόν συνέλαβαν καί τόν ὁδήγησαν στόν ἄρχοντα Μαρζαβανά. ῾Ο ἄρχοντας διέταξε νά ἀφεθεῖ ἐλεύθερος ἀρκεῖ νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό ἐνώπιον ἑνός μόνο προσώπου. ῞Ομως ὁ ᾿Αναστάσιος μέ πνευματική ἀνδρεία ἀπάντησε· «Μή δῴη μοι ὁ Θεός τῆς ἀγαπήσεως ἐκπεσεῖν τοῦ Χριστοῦ μου». ῾Ο Μαρζαβανάς ἐθύμωσε καί ἔδωσε ἐντολή νά μεταφέρει βαριές πέτρες χωρίς καμιά ἀνάπαυλα. Τά βασανιστήρια συνεχίσθηκαν μέχρι πού ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ βασιλέως τῶν Περσῶν Χοσρόη. ᾿Αλλά καί μπροστά στόν βασιλέα δέν ἐφοβήθηκε. Τόν ἐκτύπησαν ἀλύπητα, μέχρι θανάτου, μέ ραβδιά. Τό μαρτύριο ἦταν καθημερινό. Στό τέλος τόν ἐκρέμασαν ἀπό τό ἕνα χέρι καί διά βρόχου τόν ἔπνιξαν καί ἀπέκοψαν τήν κεφαλή αὐτοῦ. Τό μαρτύριό του ἔγινε τό 628 μ.Χ. μέ ἄλλους 70 Χριστιανούς Μάρτυρες. ῾Η Σύναξη τοῦ ῾Αγίου ἐτελεῖτο στό Μαρτύριό του, πού βρισκόταν ἐντός τοῦ ῾Αγίου Φιλήμονος, στό Στρατήγιο.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Βικεντίου τοῦ διακόνου.
῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Βικέντιος ἔζησε κατά τά ἔτη τῆς βασιλείας τῶν γεμόνων Μαξιμιανοῦ (285-305 μ.Χ.) καί Δατιανοῦ καί καταγόταν ἀπό τήν Αὐγουστόπολη. Συνελήφθη μαζί μέ τόν ᾿Επίσκοπο Οὐαλλέριο στήν πόλη Βαλεντία καί ἐφυλακίσθηκε. Μετά ἀπό πολλά βασανιστήρια ἐτελείωσε τό δρόμο τοῦ μαρτυρίου παραδίδοντας τήν ἁγία του ψυχή στόν Θεό.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Μανουήλ ἐπισκόπου, Γεωργίου ἐπισκόπου Δεβελτοῦ, Πέτρου, Λέοντος ἐπισκόπου Νικαίας, Σιωνίου, Γαβριήλ, ᾿Ιωάννου, Λέοντος, Παρόδου τοῦ πρεσβυτέρου, καί τῶν λοιπῶν τριακοσίων ἑβδομήκοντα ἑπτά.
Οἱ ῞Αγιοι κατάγονταν ἀπό διάφορες ἐπαρχίες καί ἐκατοικοῦσαν στήν ᾿Αδριανούπολη ἐπί αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ ᾿Αρμενίου (813-820 μ.Χ.). Τότε οἱ Βούλγαροι, μέ ἀρχηγό τόν Κροῦμο ἐπετέθησαν ἐναντίον τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας καί ἔφθασαν μέχρι τήν ᾿Αδριανούπολη, τήν ὁποία ἐκυρίευσαν τό ἔτος 813 μ.Χ. ᾿Επί τρεῖς μέρες οἱ αἱμοχαρεῖς ἔσφαζαν τούς Χριστιανούς.
῞Οταν ἀπέθανε ὁ Κροῦμος, ἔγινε γεμόνας τῶν Βουλγάρων ὁ Δούκουμος. ᾿Επειδή ὅμως καί αὐτός ἀπέθανε ἀμέσως, γεμόνας τῶν Βουλγάρων ἔγινε ὁ Δίτζευγος, πού ἐπέδειξε θηριώδη συμπεριφορά κατά τῶν Χριστιανῶν.
Τόν Δίτζευγο διαδέχθηκε στήν ἐξουσία ὁ Μουρτάγων (᾿Ομουρτάγ). ῾Ο διωγμός συνεχίσθηκε καί ἔγινε σκληρότερος. ῾Ο ῞Αγιος Γεώργιος, ᾿Επίσκοπος Δεβελτοῦ, ὁ ᾿Επίσκοπος Πέτρος καί πολλοί ἄλλοι Χριστιανοί συνελήφθησαν καί ἐμαρτύρησαν. ῾Ο ἴδιος, ὁ Μουρτάγων, συνέλαβε τόν ᾿Επίσκοπο Μανουήλ καί τόν ὑπέβαλε σέ φρικώδη βασανιστήρια. Μέ τά ἴδια του τά χέρια τόν κατεσπάραξε καί ἀφοῦ ἀπέκοψε ἀπό τούς ὤμους τά τίμια χέρια τοῦ ῾Αγίου, τόν ἔριξε στά σκυλιά. ᾿Ακόμη, ὁ σκληρός αὐτός γεμόνας, ἐθανάτωσε τούς στρατηγούς τῶν Χριστιανῶν Λέοντα καί ᾿Ιωάννη, τόν ᾿Επίσκοπο Νικαίας Λέοντα, τόν Γαβριήλ καί τόν Σιώνιο καί, διά λιθοβολισμοῦ, τόν πρεσβύτερο Πάροδο.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσιομάρτυρος ᾿Αναστασίου τοῦ διακόνου.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Αναστάσιος ἀσκήτεψε στή Μεγάλη Λαύρα τοῦ Κιέβου καί ἐμαρτύρησε στή Ρωσία κατά τό 12ο αἰώνα μ.Χ.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου ᾿Ιωσήφ τοῦ ἐν Κρήτῃ, τοῦ ῾Ηγιασμένου.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Ιωσήφ, ὁ ἐπονομαζόμενος Σαμάκος, ἐγεννήθηκε στήν πόλη τῶν Κεράμων, τό σημερινό ᾿Αζωκέραμο Σητείας τῆς Κρήτης λίγο πρίν τήν ἅλωση (1440). ῾Υπῆρξε πνευματικό γέννημα καί θρέμμα τῆς μονῆς τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, γνωστῆς ὡς Δερματάνου, πλησίον τοῦ Χάνδακος (῾Ηρακλείου), ὅπου ἔζησε καί ἔδρασε ἀπό τήν παιδική του λικία μέχρι τήν κοίμησή του. ῎Εζησε σέ μιά πολύ κρίσιμη ἱστορική περίοδο γιά τό Γένος. ῾Η Βυζαντινή αὐτοκρατορία ἔπεφτε στά χέρια τῶν ᾿Οθωμανῶν καί πατρίδα του Κρήτη βρισκόταν ὑπό τήν κυριαρχία τῶν ᾿Ενετῶν.
῾Ο ῞Οσιος μετά τό θάνατο τῶν γονέων του διένειμε τήν περιουσία του στούς πτωχούς καί ἐκάρη μοναχός στή μονή ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου Δερματάνου. ᾿Εχειροτονήθηκε πρεσβύτερος καί μετά τήν κοίμηση τοῦ γουμένου ἀνέλαβε τήν γουμενία τῆς μονῆς. Διακρίθηκε γιά τήν ἀρετή τῆς φιλανθρωπίας καί θά μποροῦσε δικαιολογημένα νά τοῦ ἀποδοθεῖ ὁ χαρακτηρισμός τοῦ ἐλεήμονος. ᾿Αναγνωρίσθηκε, ἐπίσης, ὡς θαυματουργός, ἀφοῦ ἀναφέρονται πολλά θαύματά του.
Μετά ἀπό ἑβδομήντα χρόνια ἀδιάλειπτης ὁσιακῆς καί φιλανθρωπικῆς δράσεως ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1511 καί ἐνταφιάσθηκε στή μονή του. Μέ τήν ἀνακομιδή τῶν λειψάνων του διαπιστώθηκε ἁγιότητά του, διότι τό ἱερό λείψανο βρέθηκε ἀκέραιο καί ἐξέπεμπε εὐωδία. Τό ἱερό σκήνωμά του κατατέθηκε στό καθολικό τῆς μονῆς. ῾Η συνεχής θεραπεία πλήθους ἀσθενῶν, τυφλῶν καί δαιμονισμένων καί μετά τήν κοίμησή του καθιέρωσε εὐρύτατα τή φήμη του ὡς θαυματουργοῦ.
Τό 1669 οἱ ᾿Οθωμανοί ἐκυρίευσαν τό Χάνδακα (῾Ηράκλειο) καί ὁ εὐλαβής κληρικός ᾿Αντώνιος ᾿Αρμάκης μετέφερε τό ἱερό λείψανό του στή Ζάκυνθο, ὅπου στίς 29 Αὐγούστου 1669 τό κατέθεσε στή μονή τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Μαντινειοῦ στά Ξεροβούνια. ᾿Εκεῖ παρέμεινε ὥς τό 1915, ὁπότε τοποθετήθηκε στόν ἐνοριακό ναό τοῦ Παντοκράτορος Γαϊτανίου.
 †Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μακαρίου, τοῦ ἐκ Ρωσίας.
῾Ο ῞Οσιος Μακάριος τοῦ Ζαμπίνσκϊυ, κατά κόσμον ᾿Ονούφριος, καταγόταν ἀπό τή Ρωσία καί ἐγεννήθηκε τό ἔτος 1539. ᾿Εμόνασε στή μονή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου τῆς πόλεως Ζαμπύν πού βρίσκεται στήν ἐπαρχία τοῦ Ταμπώφ. ῾Ο Θεός τόν ἀξίωσε τοῦ θαυματουργικοῦ χαρίσματος, γι᾿ αὐτό καί ἐπονομάζεται Θαυματουργός.
῾Ο ῞Οσιος Μακάριος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1623.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ᾿Ιωάσαφ, φωτιστοῦ τῆς ᾿Αλάσκας.
῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιωάσαφ (Μπολότωφ) ἐγεννήθηκε στή Ρωσία τόν 18ο αἰώνα μ.Χ. ᾿Από ἀγάπη στόν Θεό ἔγινε ἱερέας καί ἐργάσθηκε ἱεραποστολικά στήν ᾿Αλάσκα. ῎Εφθασε στή νῆσο Κόντιακ στίς 24 Σεπτεμβρίου 1794. ᾿Εκεῖ, παρά τίς τεράστιες καί ἀφάνταστες δυσκολίες, διακονεῖ τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου μέ ὅλες του τίς δυνάμεις. Τόν ᾿Ιούλιο τοῦ ἔτους 1796 Σύνοδος τῆς Ρωσικῆς ᾿Εκκλησίας ἀνεκήρυξε τήν ᾿Αλάσκα σέ ᾿Επισκοπή τοῦ ᾿Ιρκούτσκ τῆς Σιβηρίας καί ὁ ῞Αγιος ᾿Ιωάσαφ ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος. Σέ μιά ἱεραποστολική περιοδεία τό πλοῖο ἐναυάγησε στά παγωμένα νερά τοῦ ὠκεανοῦ, παρασύροντας στό βυθό τόν ῞Αγιο ᾿Ιωάσαφ μαζί μέ ὅλο τό πλήρωμα.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς εὑρέσεως τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Παναγίας ᾿Ελεηστρίας Κορώνης.
῾Η ἱερά εἰκόνα τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ᾿Ελεηστρίας, βρέθηκε τό ἔτος 1897 στήν Κορώνη Μεσσηνίας.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
