24 Ιανουαρίου
†Μνήμη τῆς ἁγίας μητρός ἠμῶν Ξένης καί τῶν δύο αὐτῆς θεραπαινίδων.
῾Η ῾Αγία Ξένη καταγόταν ἀπό τή Ρώμη καί ἀπό γενιά τιμημένη καί εὔπορη. Οἱ γονεῖς της ἐπιθυμοῦσαν νά τή νυμφεύσουν. ᾿Ενῶ ὅμως εἶχαν τά πάντα ἑτοιμασθεῖ γιά τό γάμο, ἐκείνη ἐγκατέλειψε τή νυφική παστάδα, παίρνοντας μαζί της καί δύο πιστές της θεραπαινίδες, καί διά θαλάσσης ἔφθασε στήν πόλη τῶν Μυλασῶν. Στά Μύλασα μάλλον πῆγε καί ἐγκαταστάθηκε, ὕστερα ἀπό συμβουλή τοῦ μακαρίου μοναχοῦ Παύλου, ὁ ὁποῖος ἐμφανίσθηκε στήν ῾Οσία μετά ἀπό θεῖο φωτισμό, ὅταν ἐκείνη πέρασε ἀπό τήν ᾿Αλεξάνδρεια, καί ἔγινε ὁ πνευματικός της καθοδηγητής.
Στήν πόλη τῶν Μυλασῶν ῾Οσία Ξένη ἔκτισε ἱερό ναό πρός τιμήν τοῦ Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. ᾿Εκεῖ ἐκτίσθησαν καί κελλιά ὅπου διέμεναν Ξένη, οἱ δύο θεραπαινίδες της καί λίγες ἄλλες παρθένες.
῾Η ῾Οσία Ξένη, ἀφοῦ διῆλθε τή ζωή της θεοφιλῶς καί ὁσίως, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη. ῞Οταν παρέδωσε τήν ἁγία της ψυχή στόν Θεό, ἐνῶ ὁ ἥλιος ἐφώτιζε τή γῆ, φάνηκε στόν οὐρανό Σταυρός, πού τόν ἐσχημάτιζαν ἀστέρες. Τόν οὐράνιο αὐτό Σταυρό τόν περιέκλειε χορός ἀστέρων σάν νά ἦταν, καθώς φαίνεται, στεφάνι τῆς ῾Οσίας Ξένης, μέ τό ὁποῖο τήν ἐπιβράβευσε ὁ Θεός γιά τίς νηστεῖες της, τίς ἀγρυπνίες της καί τήν ἁγνότητα τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς της.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Παύλου, Παυσιρίου καί Θεοδοτίωνος, τῶν αὐταδέλφων.
Οἱ ῞Αγιοι μάρτυρες Παῦλος, Παυσίριος καί Θεοδοτίων ἔζησαν κατά τούς χρόνους τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.) καί Μαξιμιανοῦ (285-305 μ.Χ.), ἐνῶ γεμόνας στήν Κλεοπάτριδα, τό σημερινό Σουέζ, τῆς Αἰγύπτου ἦταν ὁ ᾿Αρειανός. Οἱ ῞Αγιοι αὐτοί ἦταν ἀδελφοί κατά σάρκα. ῾Ο Παῦλος καί ὁ Παυσίριος ἔγιναν σέ νεαρή λικία μοναχοί, ἐνῶ ὁ Θεοδοτίων παρασύρθηκε ἀπό κακούς φίλους, ἔφυγε στά ὄρη καί ζοῦσε μαζί μέ ληστές.
῞Οταν ἄρχισε ὁ διωγμός τοῦ Διοκλητιανοῦ ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, ὁ γεμόνας τῆς Κλεοπάτριδας ᾿Αρειανός συνέλαβε τόν Παῦλο καί τόν Παυσίριο. Τότε ὁ Παῦλος ἦταν τριάντα ἑπτά ἐτῶν, ἐνῶ ὁ Παυσίριος ἦταν εἴκοσι πέντε. Μόλις ἐπληροφορήθηκε τό γεγονός αὐτό ὁ Θεοδοτίων, ὁ ἀδελφός τους, ἄφησε τά ὄρη καί τούς ληστές καί κατέβηκε νά τούς δεῖ καί νά τούς ἀποχαιρετίσει. Μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ θερμάνθηκε καρδιά του καί ὁμολόγησε καί αὐτός ὅτι πιστεύει στόν Χριστό. Στή συνέχεια ὅρμησε ἐπάνω στόν τύραννο καί τόν ἔριξε κάτω ἀπό τό θρόνο του. ᾿Αμέσως τότε, μέ ἐντολή τοῦ ᾿Αρειανοῦ, τοῦ ἐπέρασαν πυρακτωμένα καρφιά στά πλευρά καί στήν κοιλιά καί τελικά τόν ἀποκεφάλισαν.
῎Ετσι, λοιπόν, ὁ ῞Αγιος Θεοδοτίων ἔλαβε τό στεφάνι τοῦ μαρτυρίου, ἐνῶ τούς ἀδελφούς Παῦλο καί Παυσίριο τούς ἔριξαν στό ποτάμι, ὅπου καί ἐμαρτύρησαν.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Βαβύλα, τοῦ ἐν Σικελίᾳ, καί Τιμοθέου καί ᾿Αγαπίου, τῶν μαθητῶν αὐτοῦ.
῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Βαβύλας καταγόταν ἀπό τήν ᾿Ανατολή καί ἐγεννήθηκε ἀπό εὐγενεῖς καί φιλόθεους γονεῖς στή Θεούπολη. Στήν πόλη αὐτή ἐκπαιδεύθηκε μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου καί ἐδιδάχθηκε μέ ἐπιμέλεια τά ἱερά γράμματα.
᾿Από τή νεανική του λικία ἀγάπησε τόν Θεό καί περιφρόνησε τά ἀγαθά τῆς κοσμικῆς ζωῆς. Γι᾿ αὐτό, μόλις ἀπέθαναν οἱ γονεῖς του, ἐμοίρασε τόν πλοῦτο του στούς πτωχούς, τίς χῆρες καί τά ὀρφανά. ῎Ετσι, λοιπόν, ἀφοῦ ἀπάλλαξε τόν ἑαυτό του ἀπό κάθε βιοτική φροντίδα, ἀνέβηκε στό ὄρος καί σύχαζε, ἔχοντας μαζί του καί τούς δύο μαθητές του, τόν ᾿Αγάπιο καί τόν Τιμόθεο. ῎Εγινε μάλιστα καί πρεσβύτερος καί ἐτίμησε ἀξίως τό ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης.
᾿Επειδή ὅμως οἱ εἰδωλολάτρες ἐκινοῦντο νά προδώσουν τόν ῞Αγιο στούς ἄρχοντες, ἄφησε τή Ρώμη καί πῆγε στή Σικελία μαζί μέ τούς δύο μαθητές του. ᾿Εκεῖ ἔμεινε ἀρκετό χρόνο καί ὁδήγησε πολλούς, μέ τή βοήθεια τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ πού εἶχε στήν ψυχή του, στήν ἀληθινή θεογνωσία.
῾Ο ἄρχοντας τῆς Σικελίας, περί τό 310 μ.Χ., συνέλαβε τόν ῞Αγιο Βαβύλα καί τούς δύο μαθητές του, τόν ᾿Αγάπιο καί τόν Τιμόθεο, καί, μόλις διεπίστωσε ὅτι μέ παρρησία διεκήρυσσαν τήν πίστη τους στόν Χριστό ὡς Θεό ᾿Αληθινό, ἄρχισε νά τούς βασανίζει. ῞Ομως οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες ἀντιμετώπιζαν μέ καρτερία τά βασανιστήρια. Τελικά οἱ ῞Αγιοι κατεσφάγησαν καί τά ἱερά λείψανά τους τά ἔριξαν στή φωτιά, γιά νά καοῦν. ῾Η φωτιά ὅμως δέν τά ἔβλαψε καθόλου καί διεφυλάχθησαν σῶα καί ἀβλαβή. ῎Ετσι τά πῆραν οἱ πιστοί καί τά ἐνταφίασαν στό νησί τῆς Σικελίας.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μακεδονίου.
῾Ο ῞Αγιος Μακεδόνιος στούς πνευματικούς του ἀγῶνες εἶχε ὡς παλαίστρα καί στάδιο τίς κορυφές τῶν ὀρέων. Δέν ἐγκαταστάθηκε σέ ἕναν τόπο, ἀλλά συνεχῶς μετεκινεῖτο ἀπό τόν ἕνα τόπο στόν ἄλλο, στή Φοινίκη, στή Συρία, στήν Κιλικία. Καί ἀσκήτευε κατ᾿ αὐτό τόν τρόπο, προκειμένου νά ἀποφεύγει τίς ὀχλήσεις ἀπό ἐκείνους πού προσέτρεχαν κοντά του.
᾿Επί σαράντα πέντε χρόνια, λοιπόν, ὁ ῞Αγιος ἀσκήτεψε μέ τόν τρόπο αὐτό καί δέν ἐχρησιμοποίησε οὔτε σκηνή οὔτε καλύβα, ἀλλά διέμενε μέσα σέ βαθύ λάκκο. ῞Οταν ὅμως ἐγέρασε, ὑποχώρησε σέ κάποιους πού τόν παρακαλοῦσαν καί κατασκεύασε μιά καλύβα. ῎Ετσι συνέχισε τόν ἀσκητικό ἀγώνα γιά εἴκοσι πέντε χρόνια.
῾Ο ῞Οσιος ἔλαβε ἀπό τόν Θεό τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας καί ἐκοιμήθηκε τόν 4ο αἰώνα μ.Χ. μέ εἰρήνη.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων ῾Ερμογένους καί Μηνᾶ.
Εἶναι ἄγνωστο ποῦ καί πότε ἄθλησαν οἱ Μάρτυρες. Βέβαια σέ κάποια ἀρχαῖα μηναῖα ἀντί τοῦ ὀνόματος Μηνᾶς ὑπάρχει καί τό ὄνομα Μάμας. ῎Ισως νά πρόκειται γιά τούς ῾Αγίους Μηνᾶ τόν Καλλικέλαδο καί ῾Ερμογένη, πού ἑορτάζουν στίς 10 Δεκεμβρίου.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Βαρσίμου καί τῶν δύο αὐτοῦ ἀδελφῶν.
Καί οἱ τρεῖς ἀδελφοί Μάρτυρες ἐτελειώθησαν διά ξίφους στήν Περσία.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Χρυσοπλόκης.
Εἶναι ἄγνωστο ποῦ καί πότε ἐμαρτύρησε ῾Αγία Χρυσοπλόκη. ῾Η μνήμη της ἀναφέρεται στόν Πατμιακό Κώδικα μετά τῆς Μάρτυρος Θεοδούλης.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Φίλωνος, ἐπισκόπου Καρπασίας τῆς Κύπρου, τοῦ θαυματουργοῦ.
 ῾Ο ῞Αγιος Φιλήμων, ᾿Επίσκοπος Καρπασίας, ἔζησε περί τά τέλη τοῦ 4ου καί τίς ἀρχές τοῦ 5ου μ.Χ. αἰῶνος μ.Χ.
῾Η πραότητα καί θεοσέβειά του ἦσαν αἰτία πού ἔκαναν τόν ῞Αγιο ᾿Επιφάνιο νά θεωρήσει τόν ῞Αγιο Φίλωνα σκεῦος ἐκλογῆς καί δοχεῖο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. ῾Ο ζηλωτής ᾿Επίσκοπος δέν διδάσκει μόνο μέ τό λόγο, ἀλλά καί μέ τά θαύματά του. ῾Η ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τόν ἐχαρίτωσε μέ τό χάρισμα αὐτό. ᾿Ασθενεῖς θεραπεύονται, δαιμόνια φυγαδεύονται. ῾Ο λαός στρέφεται πρός τήν ἀληθινή πίστη καί ἀποτάσσεται τά εἴδωλα. ῾Ο ῞Αγιος βαπτίζει χιλιάδες εἰδωλολάτρες. Κοντά σέ ναό, πού φέρει τό ὄνομά του, καί στά ἐρείπια ἑνός ἀρχαίου βαπτιστηρίου βρίσκεται σύμφωνα μέ τήν παράδοση «δεξαμενή τοῦ ῾Αγίου Φίλωνα».
῾Ο ῞Αγιος Φίλων ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Φιλιππικοῦ τοῦ πρεσβυτέρου.
῾Ο ῞Αγιος Φιλιππικός ὁ πρεσβύτερος ἐκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ῾Ελλαδίου τοῦ Κομενταρησίου.
῎Ισως νά εἶναι ὁ ἴδιος μέ τόν ῞Αγιο πού ἑορτάζει στίς 18 ᾿Ιανουαρίου.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ῾Ερμογένους καί Φιλήμονος, ἐπισκόπου Καρπάθου.
῾Η μνήμη τους ἀναφέρεται στόν Πατμιακό Κώδικα.
†Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος ᾿Αναστασίου τοῦ Πέρσου.
῾Η ᾿Εκκλησία τιμᾶ τή μνήμη τοῦ ῾Αγίου ᾿Αναστασίου τοῦ Πέρσου στίς 22 ᾿Ιανουαρίου. Τό μαρτύριό του ἔγινε τό 628 μ.Χ. ῾Ο αὐτοκράτορας ῾Ηράκλειος (610-641 μ.Χ.), ἀφοῦ ἐνίκησε τούς Πέρσες, πῆρε τόν Τίμιο Σταυρό καί κατά τό εἰκοστό ἔτος τῆς βασιλείας του τόν μετέφερε πάλι στήν ῾Ιερουσαλήμ. Τότε δέ ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος τῶν βυζαντινῶν περιοχῶν τῆς Περσίας ἔστειλε ἕναν ᾿Επίσκοπο καί πῆρε τά τίμια λείψανα τοῦ ῾Αγίου ᾿Αναστασίου, τά ὁποῖα μετακόμισε στήν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης δέκα ἔτη μετά ἀπό τό μαρτυρικό τέλος αὐτοῦ.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου προφήτου, Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ ᾿Ιωάννου, πλησίον τοῦ Ταύρου.
Πρόκειται περί τῆς ἑορτῆς τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ τοῦ Προδρόμου στόν Ταῦρο. Σέ ἄλλα παλαιά μηναῖα ἀναγράφεται ἐσφαλμένα «πλησίον τοῦ τάφου».
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ τοῦ ῾Αγίου Ζαχαρίου ἐν Κωνσταντινουπόλει.
῾Η μονή ἀνοικοδομήθηκε ἀπό τήν ῾Οσία Δομνίκη († 8 ᾿Ιανουαρίου), ὁποία ἐμόνασε ἐκεῖ.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Ζωσιμᾶ.
῾Ο ῞Οσιος Ζωσιμᾶς ἀσκήτεψε στήν ἔρημο καί διακρίθηκε γιά τήν πατερική του σοφία. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσιομάρτυρος Κάντοκ.
῾Ο ῞Αγιος Κάντοκ καταγόταν ἀπό εὐγενή οἰκογένεια τῆς Οὐαλλίας. Οἱ γονεῖς του ἔγιναν μοναχοί. ῞Ιδρυσε τήν περίφημη μονή Λάνσαρφαν κοντά στό Κάρντιφ, ἀλλά ἱεραποστολική του δράση ἐπεκτάθηκε μέχρι τήν Κορνουάλη, τή Σκωτία καί τήν ᾿Ιρλανδία. ῏Ηταν σύγχρονος τοῦ ῾Αγίου Δαυΐδ καί διδάσκαλος τοῦ ῾Αγίου Φιννιανοῦ. Σώζονται καί μερικά ἀποφθέγματά του μεταξύ τῶν ὁποίων καί τά ἀκόλουθα·
«῾Η ἀλήθεια εἶναι πρωτότοκος θυγατέρα τοῦ Θεοῦ. Χωρίς τό φῶς τίποτε δέν εἶναι καλό, χωρίς τό φῶς δέν ὑπάρχει εὐλάβεια, χωρίς τό φῶς δέν ὑπάρχει πίστη».
«῾Ο κάλλιστος τῶν τρόπων εἶναι ταπείνωση. ῾Η καλλίστη τῶν ἀσχολιῶν εἶναι ἐργασία τῶν θείων ἐντολῶν. Τό κάλλιστον τῶν αἰσθημάτων εἶναι δικαιοσύνη. ῾Η κάλλιστη λύπη εἶναι μετάνοια. Τό κάλλιστον ἰδίωμα μεγαλοψυχία. ῞Οταν τόν ἐρώτησαν τί εἶναι ἀγάπη, ἀπάντησε· ῾Η ἀγάπη εἶναι ὁ παράδεισος. Καί τί μίσος· τό μίσος εἶναι κόλαση. Καί συνείδηση; συνείδηση εἶναι ὁ ὀφθαλμός τοῦ Θεοῦ ἐντός τῆς ψυχῆς».
᾿Εμαρτύρησε τό ἔτος 590 μ.Χ. φονευθείς ἀπό ᾿Αγγλοσάξωνες εἰδωλολάτρες, ἐνῶ ἐτελοῦσε τή Θεία Λειτουργία. Οἱ τελευταῖες του λέξεις ἦσαν· «᾿Αόρατε βασιλεῦ, Σῶτερ ᾿Ιησοῦ, Σέ ἱκετέυω, προστάτευσε τούς Χριστιανούς τῆς χώρας μου».
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Διονυσίου, τοῦ ἐν ᾿Ολύμπῳ.
῾Ο ῞Αγιος Διονύσιος ἐγεννήθηκε περί τό ἔτος 1500 στό χωριό Σκλάταινα τῆς ἐπαρχίας Φαναρίου Καρδίτσης, πού σήμερα ὀνομάζεται Δρακότρυπα, ἀπό γονεῖς πτωχούς ἀλλά εὐσεβεῖς, τόν Νικόλαο καί τή Θεοδώρα, οἱ ὁποῖοι τόν ἀνέθρεψαν μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου. Μετά τό θάνατο τῶν γονέων του καί σέ νεαρά λικία μετέβη στά Μετέωρα, ὅπου καί ἔγινε μοναχός. ᾿Αργότερα κατέφυγε στό ῞Αγιον ῎Ορος καί ἐχειροτονήθηκε διάκονος καί πρεσβύτερος. Διακατεχόμενος ἀπό τόν πόθο τῆς ἐρημικῆς ζωῆς ἵδρυσε κοντά στή μονή Καρακάλλου ἕνα μικρό κελλί, στό ὁποῖο ἐμόναζε, καί κοντά σ αὐτό ἔκτισε καί ἕνα μικρό ναό ἀφιερωμένο στήν ῾Αγία Τριάδα.
Στή συνέχεια ἐπισκέφθηκε τά ῾Ιεροσόλυμα γιά νά προσκυνήσει τούς ῾Αγίους Τόπους. ῾Ο Πατριάρχης ῾Ιεροσολύμων ἐξετίμησε τόσο πολύ τήν πνευματικότητα τοῦ ῾Αγίου ἀσκητοῦ, ὥστε τόν παρότρυνε νά μείνει κοντά του γιά νά τόν ἀναδείξει διάδοχό του. Παρά τίς προτροπές ὅμως καί τά δελεάσματα ἐκεῖνος ἐπέστρεψε στό συχαστήριό του. ᾿Εχρημάτισε δέ καί γιά λίγο γούμενος τῆς μονῆς Φιλοθέου ῾Αγίου ῎Ορους, πρός ἐνίσχυση τῆς ὁποίας δέν ἐδίστασε νά ταξιδέψει μέχρι τήν Κωνσταντινούπολη.
Κατά τή διάρκεια τῆς γουμενίας του στή μονή Φιλοθέου ἄλλαξε τήν τάξη αὐτῆς ἀπό βουλγαρική σέ ἑλληνική. Τό γεγονός αὐτό δυσαρέστησε καποιους, οἱ ὁποῖοι ἐζητοῦσαν συνέχεια ἀφορμές νά δημιουργοῦν ζητήματα καί νά προκαλοῦν σκάνδαλα. Γι αὐτό ὁ ῞Αγιος ἐθεώρησε καλό νά ἀπέλθει, περί τό 1524, σέ σκήτη πού ἦταν κοντά στή Βέροια, ὅπου καί διοργάνωσε τή μοναστική ζωή. ᾿Ανακαίνισε τό ναό τοῦ Τιμίου Προδρόμου καί ἀνέπτυξε πλούσια διδακτική καί φιλανθρωπική δράση. ᾿Επισκέφθηκε ὡς προσκυνητής καί πάλι τά ῾Ιεροσόλυμα, μέ ἀφορμή τήν ἐκεῖ σύναξη τῶν Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως, ᾿Αλεξανδρείας, ᾿Αντιοχείας καί ῾Ιεροσολύμων καί, ἀφοῦ ἐδέχθηκε τίς εὐλογίες καί παραινέσεις τους, ἐπέστρεψε στή Βέροια.
Κατ ἐκεῖνο τόν καιρό ἐκοιμήθηκε ὁ ᾿Επίσκοπος Βεροίας, οἱ δέ πρόκριτοι καί κάτοικοι τῆς περιοχῆς προσπάθησαν νά πείσουν τόν ῞Αγιο νά γίνει ᾿Επίσκοπός τους. ᾿Εκεῖνος ὅμως, ποθώντας τήν συχία καί τήν ἔρημο, ἔφυγε καί πῆγε σέ μιά δυσπρόσιτη περιοχή τοῦ ᾿Ολύμπου, ὅπου καί ἵδρυσε τή μονή τῆς ῾Αγίας Τριάδος. Σέ κάποιο διωγμό τῶν Τούρκων ἐγκατέλειψε γιά λίγο τή μονή καί κατέφυγε στό Πήλιο, κοντά στή Ζαγορά. ᾿Εκεῖ ἔκτισε ἐκκλησία καί κελλιά. ᾿Από ἐκεῖ, μέ τήν παράκληση τοῦ λαοῦ γιά τήν ἀνομβρία, πού ἀκολούθησε τή φυγή του, ὁ ῞Οσιος ἐπέστρεψε στόν ῎Ολυμπο, περί τό 1542, γενόμενος δεκτός ὄχι μόνο ἀπό τό λαό ἀλλά καί τόν Τοῦρκο ἄρχοντα, ὁ ὁποῖος ἐγγράφως τοῦ ἔδωσε τήν ἄδεια νά ἀνεγείρει ναό καί κελλιά.
῾Η ἁγιότητα τοῦ ῾Οσίου καί τά παρ αὐτοῦ ἐπιτελούμενα θαύματα, διαθρυλούμενα εὐρέως σέ ὅλη τή γύρω περιοχή καί τή Μακεδονία, ὁδηγοῦσαν πολλούς μέχρι τῆς ἀπομακρυσμένης μονῆς του, γιά νά λάβουν τήν εὐλογία του, νά ζητήσουν τή συμβουλή του, νά θεραπευθοῦν ἀπό ἀσθένειες καί νά ὠφεληθοῦν πνευματικά. Καί ὁ ῞Οσιος ἐστήριζε τήν πίστη τους, ἐκράτυνε τήν ὑπομονή τους, ἐθέρμαινε τήν ἀγάπη τους, ἀνταποκρινόμενος στίς ἀπαιτήσεις τῆς ψυχῆς τους ἀλλά καί στίς ὑλικές τους ἀνάγκες. ᾿Εδῶ ὁ ῞Αγιος ἔζησε σάν ἐπίγειος ἄγγελος καί γρήγορα συγκέντρωσε γύρω του πλῆθος μοναχῶν, πού ἔκανε τή μονή πραγματική Λαύρα. ῾Ωστόσο, ὁ ἴδιος προτιμοῦσε νά μένει στά σπήλαια τῆς περιοχῆς καί νά ἀσκεῖται στό γνόφο τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Κάποιες φορές, ἐνῶ ἐρχόταν ἀπό τά σπήλαια, τόν εἶχαν δεῖ νά λάμπει ὁλόκληρος, λουσμένος μέσα στό ἀναστάσιμο φῶς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. ῾Ο Θεός τόν ἐπροίκισε μέ ἔκτακτα καί ὑπερφυσικά χαρίσματα. ῾Υπῆρξε προορατικός καί θαυματουργός, ἐνῶ ἦταν ἀκόμη στή ζωή.
῾Ο ῞Αγιος δέν παρέλειπε νά περιέρχεται τά γύρω χωριά, γιά νά κηρύξει, νά ἐξομολογήσει καί νά στηρίξει τούς σκλαβωμένους ῞Ελληνες.
῾Ο ῞Οσιος Διονύσιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη καί ἐνταφιάσθηκε ἀπό τούς μοναχούς στό κάτω μέρος τῆς βόρειας πτέρυγος τοῦ ἐσωτερικοῦ τοῦ Καθολικοῦ τῆς μονῆς. ῾Ο τάφος του ἀπέπνεε εὐωδία καί χάρη καί ἀπό τότε ἀπέβη πηγή δυνάμεως καί ἰαμάτων γιά τούς πιστούς.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος ᾿Ιωάννου, τοῦ ἐκ Καζάν.
῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς ᾿Ιωάννης ὁ Θαυματουργός ἐμαρτύρησε στό Καζάν τῆς Ρωσίας τό ἔτος 1529.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Νεοφύτου τοῦ ᾿Εγκλείστου, τοῦ ἐν Κύπρῳ ἀσκήσαντος.
῾Ο ῞Οσιος Νεόφυτος ἔζησε τόν 12ο αἰώνα μ.Χ. ᾿Εγεννήθηκε στήν κωμόπολη Λεύκαρα τῆς Κύπρου τό 1134 καί σέ νεαρά λικία, παρά τή θέληση τῶν γονέων του, ᾿Αθανασίου καί Εὐδοξίας, ἀκολούθησε τό μοναχικό βίο, φλεγόμενος ἀπό θεῖο ζῆλο. Κατέφυγε κατ ἀρχάς στή μονή τοῦ ῾Αγίου Χρυσοστόμου, στό ὄρος Κουτσοβέντη, ὅπου ἐζήτησε νά μείνει καί νά ἀσκητέψει. Μετά ἀπό πέντε χρόνια στό διακόνημα τῆς καλλιέργειας τῶν ἀμπελώνων τῆς μονῆς, στή θέση «Γούπαις», μέ τήν εὐλογία τοῦ γουμένου, ἐπισκέπτεται γιά προσκύνημα τούς ῾Αγίους Τόπους. ᾿Εκεῖ παρέμεινε γιά σύντομο χρονικό διάστημα καί ὅταν ἐπέστρεψε πάλι στήν Κύπρο ἐμόνασε στή μονή τοῦ Χρυσοστόμου (1152-1158 μ.Χ.). ᾿Εζήτησε ἀπό τόν γούμενο τῆς μονῆς νά τοῦ ἐπιτρέψει νά γίνει ἐρημίτης, χωρίς ὅμως ἐπιτυχία. ῾Η ἄρνηση τοῦ γουμένου ὁδηγεῖ τόν ῞Οσιο νά ἐγκαταλείψει τή μονή τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, γιά νά πάει στό ὄρος Λάτρος τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας, πού ἦταν μεγάλο μοναστικό κέντρο. Γι᾿ αὐτό τό σκοπό πῆγε στήν Πάφο μέ τήν ἐλπίδα νά βρεῖ πλοῖο πού νά τόν μεταφέρει ἐκεῖ. Στό ναύσταθμο ὅμως τῆς Πάφου συνελήφθη ὡς φυγάς καί ἐφυλακίσθηκε. ῞Οταν, μέ τή μεσιτεία εὐσεβῶν ἀνθρώπων, ἀποφυλακίζεται τήν ἑπόμενη μέρα, ἀναζητᾶ ἐρημητήριο στά ἐνδότερα τῆς Μεγαλονήσου.
Τόν Σεπτέμβριο τοῦ ἔτους 1159, ἐπέλεξε νά λαξεύσει τήν ἐγκλείστρα του, στήν Πάφο, γνωρίζοντας ὅτι «οὐδέν πλέον τούτου καθέξει, κἄν καί τοῦ ὅλου κόσμου φθάσῃ κρατῆσαι». ῾Ο ῞Οσιος παρέμεινε κλεισμένος μέσα στήν ἐγκλείστρα του ἐπί σαράντα ὁλόκληρα χρόνια. ᾿Εκεῖ ἐμορφώθηκε κατά τή θεία καί ἀνθρώπινη σοφία καί ἐμυήθηκε στά μυστικά τῆς πνευματικῆς ἀσκήσεως. Αὐτή τήν ἐμπειρία τή διεφύλαξε μέ πολύ προσοχή σέ ὅλη του τή ζωή καί μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ τήν αὔξησε καί τήν ἐφάρμοσε ἀπόλυτα. ῾Η φήμη του διαδόθηκε εὐρύτατα καί πλῆθος Χριστιανῶν συνέρρεε, γιά νά λάβει τήν εὐχή καί τήν εὐλογία του.
Γιά νά ἀποφύγει τόν κόσμο ἐλάξευσε μέσα στά βράχια νέα ἐγκλείστρα καί ἐπικοινωνοῦσε μέ τόν κόσμο μόνο κάθε Κυριακή. Σ αὐτή τήν ἀπόφασή του συνετέλεσε καί χειροτονία του σέ πρεσβύτερο, τό ἔτος 1170, ἀπό τόν ᾿Επίσκοπο Πάφου Βασίλειο Κίνναμο καί σύσταση τῆς πρώτης ἀδελφότητος πρός τό τέλος τοῦ ἔτους 1170 ἤ τίς ἀρχές τοῦ 1171. ῾Η ὕπαρξη πλέον μοναχῶν διευκόλυνε τόν ῞Αγιο νά ἐντείνει τόν ἐγκλεισμό, καθόσον οἱ ὑποτακτικοί του θά ἀνελάμβαναν τίς ποικίλες ἐξωτερικές ἐργασίες τῆς μονῆς. ῞Ομως ὁ ῞Αγιος δέν ἦταν διδάσκαλος μόνο τοῦ πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Κύπρου, ἀλλά ἦταν διδάσκαλος κυρίως τῶν ὑποτακτικῶν του μέ τό βίο καί τό παράδειγμά του.
᾿Εν τῷ μεταξύ εἶχαν συμβεῖ διάφορα δραματικά γεγονότα στήν Κύπρο, τά ὁποῖα τήν ἀπέκοψαν ἀπό τό Βυζάντιο καί ἔφεραν τή δυστυχία στήν ᾿Εκκλησία καί τό λαό. ῾Η φτώχεια καί δυστυχία τοῦ λαοῦ ὁδήγησε πολλούς νά ζητήσουν τροφή στά μοναστήρια, ἕνα ἀπό τά ὁποῖα ἦταν καί ἐγκλείστρα τοῦ ῾Οσίου Νεοφύτου.
῾Η πτώση τῆς Κωνσταντινουπόλεως στά χέρια τῶν Φράγκων τόν ᾿Απρίλιο τοῦ ἔτους 1204 ἦταν ἕνα συνταρακτικό γεγονός καί γιά τόν ῞Οσιο Νεόφυτο. Θεωρεῖ τήν ἅλωση τῆς Πόλεως, τῆς προστάτιδος τῶν ᾿Ορθοδόξων, «ἀποκαλυπτικό» γεγονός καί γι᾿ αὐτό ἐπιχειρεῖ τήν ἑρμηνεία τῆς ᾿Αποκαλύψεως, καταβάλλοντας προσπάθεια νά ἐξηγήσει γιατί ἐκυριάρχησαν οἱ δυνάμεις τοῦ ἀντιχρίστου σέ βάρος τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
῾Ο ῞Οσιος ἐκοιμήθηκε σέ βαθύτατο γῆρας στίς 12 ᾿Απριλίου. ῾Ο ἴδιος ἐνταφιάσθηκε στόν τάφο πού εἶχε ἑτοιμάσει ὁ ἴδιος, σέ ξύλινο φέρετρο ἀπό ξύλο πεύκου, κέδρου καί κυπαρίσσου τό ὁποῖο εἶχε κατασκευάσει, ὅταν ἐζοῦσε. Τό ἱερό λείψανό του φυλάσσεται μέχρι σήμερα στήν ὁμώνυμη μονή τῆς Πάφου, στήν Κύπρο, πού εἶναι ἀφιερωμένη στή μνήμη του.
Αὐτή τήν μέρα ᾿Εκκλησία ἑορτάζει καί τήν ἀνάμηση τῆς Θεοσημείας, δηλαδή τῆς θαυματουργικῆς διασώσεως τοῦ ῾Αγίου Νεοφύτου κατά τήν πτώση αὐτοῦ ἀπό τήν ἐγκλείστρα του, ὅπου ἀσκήτευε.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Ξένης, τῆς διά Χριστόν σαλῆς.
῾Η ῾Οσία Ξένη ἐγεννήθηκε περί τό ἔτος 1720 στήν ῾Αγία Πετρούπολη τῆς Ρωσίας. Σέ νεαρά λικία νυμφεύθηκε καί ἔχασε τό σύζυγό της ᾿Ανδρέα Φεοντόροβιτς Πετρώφ. Μετά τό θάνατό του ῾Οσία ἀφιερώθηκε στήν ἄσκηση καί στήν προσευχή. Κάθε βράδυ πήγαινε στούς ἀγρούς, ἔξω ἀπό τήν πόλη, ὅπου προσευχόταν ὧρες ἀτελείωτες, ἀκόμη καί μέσα στό χιόνι, καί ἐκουβαλοῦσε τά τοῦβλα γιά τήν ἀνέγερση τοῦ ναοῦ τοῦ κοιμητηρίου τοῦ Σμολένσκ, ἔτσι ὥστε νά τά βροῦν κοντά στό ναό τήν ἄλλη μέρα οἱ ἐργάτες.
Καί ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι στήν ἀρχή τήν ἐκορόϊδευαν, ἐπειδή ἐθεωροῦσαν ὅτι εἶχε χάσει τά λογικά της, σιγά σιγά ἄρχιζαν νά νιώθουν ὅτι ῾Οσία ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. ῾Ο ῞Αγιος Θεός τήν ἀξίωσε τοῦ προορατικοῦ χαρίσματος. ῎Ετσι ῾Οσία προεῖπε τό θάνατο τῆς αὐτοκράτειρας τῆς Ρωσίας Αἰκατερίνης τῆς Βύ.
῾Η ῾Οσία Ξένη ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη περί τό ἔτος 1790 καί ἐνταφιάσθηκε κοντά στό ναό, γιά τήν ἀνέγερση τοῦ ὁποίου εἶχε καί ἴδια βοηθήσει.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
