29 Ιανουαρίου
†᾿Ανακομιδή τῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ᾿Ιγνατίου τοῦ Θεοφόρου.
 ῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς ᾿Ιγνάτιος († 20 Δεκεμβρίου) ἦταν διάδοχος τῶν ᾿Αποστόλων καί ἐχρημάτισε δεύτερος ἐπίσκοπος ᾿Αντιοχείας. ῾Υπῆρξε, μαζί μέ τόν ᾿Επίσκοπο τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Σμύρνης Πολύκαρπο, μαθητής τοῦ Εὐαγγελιστοῦ ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου. ᾿Εμαρτύρησε ἐπί αὐτοκράτορος Τραϊανοῦ (98-117 μ.Χ.) στή Ρώμη κατασπαραχθείς ἀπό τά θηρία.
Μετά τό φρικτό μαρτύριο τοῦ ῾Αγίου, κάποιοι Χριστιανοί ἐμάζεψαν ἀπό τόν ἱππόδρομο τά ἐναπομείναντα ἅγια λείψανά του καί τά μετέφεραν στήν ᾿Αντιόχεια. ῾Η Σύναξη αὐτοῦ ἐτελεῖτο στή Μεγάλη ᾿Εκκλησία.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ἑπτά μαρτύρων, τῶν ἐν Σαμοσάτοις τελειωθέντων, Φιλοθέου, ῾Υπερεχίου, ᾿Αβίβου, ᾿Ιουλιανοῦ, Ρωμανοῦ, ᾿Ιακώβου καί Παρηγορίου.
Οἱ ῞Αγιοι ἑπτά Μάρτυρες Φιλόθεος, ῾Υπερέχιος, ῎Αβιβος, ᾿Ιουλιανός, Ρωμανός, ᾿Ιάκωβος καί Παρηγόριος, μόλις ἔγιναν στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, μέ παρρησία καί θάρρος ἐστηλίτευσαν τήν πλάνη τῆς εἰδωλολατρίας. Γιά τό λόγο αὐτό συνελήφθησαν ἀπό τούς εἰδωλολάτρες καί ὑποβλήθηκαν σέ φρικώδη βασανιστήρια. Τέλος, τούς ἐκρέμασαν καί διετρύπησαν τίς τίμιες κεφαλές αὐτῶν μέ σιδερένια καρφιά, ἐνῶ οἱ ῞Αγιοι σέ κάθε νέο κτύπημα ὁμολογοῦσαν «εἶμαι Χριστιανός». ῎Ετσι οἱ ῞Αγιοι ἑπτά Μάρτυρες παρέδωσαν τίς ψυχές τους στόν Θεό καί ἔλαβαν τό στέφανο τοῦ μαρτυρίου.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Σιλουανοῦ ἐπισκόπου, Λουκᾶ διακόνου καί Μωκίου ἀναγνώστου.
Οἱ ῞Αγιοι κατάγονταν ἀπό τήν πόλη τῶν ᾿Εμεσηνῶν τῆς Κοίλης Συρίας καί ἐμαρτύρησαν ἐπί αὐτοκράτορος Νουμεριανοῦ Μάρκου Αὐρηλίου (283-284 μ.Χ.), δευτερότοκου υἱοῦ τοῦ αὐτοκράτορος τῆς Ρώμης Κάρου. Συνελήφθησαν τό ἔτος 284 μ.Χ., κατά τήν περίοδο τῶν διωγμῶν, καί προκληθέντες νά ἀρνηθοῦν τόν Χριστό, ἐπανέλαβαν μέ πνευματική ἀνδρεία καί γενναιότητα τήν ὁμολογία καί τήν πίστη τους στόν ῞Αγιο Τριαδικό Θεό. Τούς ἔριξαν, λοιπόν, στή φυλακή μετά ἀπό σκληρή μαστίγωση, καί ἐκεῖ τούς ἄφησαν στό μαρτύριο τῆς δίψας καί τῆς πείνας. Παρά τίς συνεχεῖς ἀπειλές καί τά μαρτύρια καρδιά τους διέμενε ἄσειστη. Τότε ἔδωσαν τήν ἐντολή νά τούς φέρουν στό ἀμφιθέατρο, ὅπου ἐγίνονταν θηριομαχίες, καί νά τούς ρίξουν στά ἄγρια θηρία. Οἱ Μάρτυρες ἀντιμετώπισαν καί τή δοκιμασία αὐτή μέ τήν πλέον θαυμαστή καρτεροψυχία. Καί ὅταν τά ἄγρια θηρία ἐξόρμησαν ἐναντίον τους, ἐκεῖνοι παρέμειναν ἄφοβοι καί ἀτάραχοι προσευχόμενοι στόν Κύριο.
῎Ετσι ἐμαρτύρησαν οἱ ῞Αγιοι Σιλουανός, Λουκᾶς καί Μώκιος καί ἔλαβαν τόν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας τῆς Τριαδικῆς Θεότητος. Κατά τή διάρκεια τῆς νύχτας, κάποιοι Χριστιανοί πῆγαν καί πῆραν τά ἱερά λείψανα τῶν ῾Αγίων καί τά ἐνταφίασαν μέ εὐλάβεια.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Σαρβήλου καί Βεβαίας τῆς ἀδελφῆς αὐτοῦ, τῶν ἐν ᾿Εδέσσῃ μαρτυρησάντων.
Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες Σάρβηλος καί Βεβαία (ἤ Βαρβαία) ἔζησαν κατά τήν ἐποχή τοῦ αὐτοκράτορος Τραϊανοῦ (98-117 μ.Χ.). ῾Ο ῞Αγιος Σάρβηλος ἦταν προηγουμένως ἱερέας τῶν εἰδώλων καί προσῆλθε στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ κατηχηθείς καί βαπτισθείς ἀπό τόν ᾿Επίσκοπο τῆς ᾿Εδέσσης Βαρσιμαῖο. Μαζί δέ μέ ἐκεῖνον ἀσπάσθηκε τήν ἀληθινή πίστη καί ἀδελφή του, ὁποία ὀνομαζόταν Βεβαία.
Μόλις ὁ τοπικός ἄρχοντας Λυσίας ἐπληροφορήθηκε τήν μεταστροφή τῶν ῾Αγίων στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, τούς συνέλαβε καί τούς ὑπέβαλε σέ φοβερά βασανιστήρια. Τούς ἐράβδισαν ἀνηλεῶς· ἔπειτα τούς ἐκτύπησαν μέ σπαθιά· τούς ἐξέσκισαν τό πρόσωπο μέ αἰχμηρά ὄργανα. Τέλος, οἱ δήμιοι ἀπέκοψαν τίς τίμιες κεφαλές τῶν ῾Αγίων τό ἔτος 110 μ.Χ. ῎Ετσι οἱ ῞Αγιοι εἰσῆλθαν στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τή χαρά τοῦ Κυρίου τους.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Βαρσιμαίου, ἐπισκόπου ᾿Εδέσσης.
῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς Βαρσιμαῖος ἦταν ἐκεῖνος πού ἐκατήχησε καί ἐβάπτισε τόν ῞Αγιο Σάρβηλο καί τήν ἀδελφή του ῾Αγία Βεβαία. Γιά τό λόγο αὐτό καί καταγγέλθηκε στόν γεμόνα Λυσία. ᾿Ενώπιον τοῦ γεμόνος ὁμολόγησε μέ παρρησία τήν πίστη του στόν Χριστό. Γιά τήν ὁμολογία του αὐτή ὁ γεμόνας ἔδωσε ἐντολή στούς στρατιῶτες νά κτυπήσουν ἀνηλεῶς τόν ῞Αγιο καί νά τόν φυλακίσουν. Λίγο ἀργότερα, μέ τήν προσωρινή κατάπαυση τῶν διωγμῶν, ὁ ῞Αγιος ἀπελευθερώθηκε καί ἐπανῆλθε στήν ᾿Εκκλησία του δοξολογώντας τό ῎Ονομα τοῦ ῾Αγίου Θεοῦ.
῾Ο ῞Αγιος Βαρσιμαῖος, ἀφοῦ ἔζησε θεοφιλῶς τό ὑπόλοιπο τοῦ βίου του, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 114 μ.Χ.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Αφραάτου.
῾Ο ῞Οσιος καταγόταν ἀπό τήν Περσία καί ἦταν εἰδωλολάτρης. ῎Εγινε Χριστιανός στήν ῎Εδεσσα, ἀπό τήν ὁποία ἔφυγε, γιά νά μονάσει σέ ἕνα ἀπό τά ἐρημητήρια πού ἦταν ἔξω ἀπό τήν ᾿Αντιόχεια. ῞Οταν, ἐπί τοῦ ᾿Αρειανοῦ αὐτοκράτορος Οὐάλεντος (364-378 μ.Χ.), ἐξορίσθηκε ὁ ὀρθόδοξος κλῆρος τῆς ᾿Αντιόχειας καί πολλές πιέσεις ἀνάγκαζαν τούς Χριστιανούς νά ἀσπάζονται τόν ᾿Αρειανισμό, ὁ ῞Οσιος ἄφησε τό ἐρημητήριό του καί ἦλθε στήν πόλη, ὅπου ἄφοβα καί μέ ζῆλο ἐνθάρρυνε καί ἐπαρηγοροῦσε τά πλήθη καί ἐστήριζε αὐτά στήν ᾿Ορθόδοξη πίστη. Κατέπληξε μάλιστα τόν Οὐάλεντα, τόν ὁποῖο συνάντησε στήν ἀγορά τῆς πόλεως, μέ τίς εὔστοχες ἀπαντήσεις του σέ θεολογικά ζητήματα. ᾿Αφιέρωσε τή ζωή του στή διακονία τοῦ Εὐαγγελίου καί ἀφοῦ ἐπιτέλεσε πολλά θαύματα ἐκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Χρυσῆς.
῾Η ῾Αγία Χρυσή ἐμαρτύρησε περί τό 41-54 μ.Χ.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Κωνσταντίου.
῾Ο ῞Αγιος Κωνστάντιος ἦταν ᾿Επίσκοπος στήν πόλη Περούτζια τῆς ᾿Ιταλίας καί ἐμαρτύρησε γιά τόν Χριστό ἐπί βασιλείας Μάρκου Αὐρηλίου (161-180 μ.Χ.).
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Παπίου καί Μαύρου.
Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες Παπίας καί Μαῦρος ἄθλησαν ἐπί αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.).
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Σαβινιανοῦ.
῾Ο ῞Αγιος Σαβινιανός ἐμαρτύρησε γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ ἐπί αὐτοκράτορος Αὐρηλιανοῦ (270-275 μ.Χ.).
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ᾿Ακυλίνου, τοῦ πρεσβυτέρου.
῾Ο ῞Αγιος ᾿Ακυλίνος ἦταν Πρεσβύτερος τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Μεδιολάνων καί ἐμαρτύρησε κατά τήν περίοδο τῶν αἱρετικῶν ᾿Αρειανῶν.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Ακεψιμᾶ.
῾Ο Σωφρόνιος Εὐστρατιάδης φρονεῖ ὅτι πρόκειται περί τοῦ Μάρτυρος ᾿Ακεψιμᾶ, πού συνεορτάζει μετά τῶν Μαρτύρων ᾿Ισιδώρου καί Λέοντος στίς 7 Δεκεμβρίου.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Γκίλντας τοῦ Γουάϊς.
῾Ο ῞Αγιος Γκίνλντας ἐγεννήθηκε περί τό 500 μ.Χ. στήν Οὐαλλία καί ἐμαθήτευσε κοντά στόν ῞Αγιο ῎Ιλτυντ. ᾿Ακολούθησε κατ᾿ ἀρχήν τόν ἔγγαμο βίο καί ὅταν ἀπέθανε σύζυγός του ἔγινε μοναχός. ῏Ηταν ἀπό τούς πολύ μορφωμένους ἄνδρες τῆς ἐποχῆς του, γι᾿ αὐτό καί ἀποκαλεῖται «σοφός». Θεωρεῖται ὅτι συνέγραψε ἔργο στό ὁποῖο κατηγορεῖ τούς ἄρχοντες τῆς ἐποχῆς του, τόν κλῆρο καί τό λαό, γιά τήν ἀσέβεια καί τήν παρανομία τους. Κατά τά τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς του ἔζησε στή Βρεττάνη.
᾿Εκοιμήθηκε ὁσίως περί τό 570 μ.Χ..
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Ιγνατίου τοῦ Σιναΐτου, τοῦ ἐκ Ρεθύμνης.
῾Ο ῞Οσιος καί θεοφόρος ᾿Ιγνάτιος καταγόταν ἀπό τήν πόλη τοῦ Ρεθύμνου τῆς Κρήτης καί ἀσκήτεψε στό ὄρος Σινᾶ. Τηρώντας τούς ὅρους τῆς μοναστικῆς πολιτείας, παρθενία, ὑπακοή καί ἀκτημοσύνη, ἔφθασε σέ ὕψη πνευματικῆς τελειότητος καί καθοδήγησε πνευματικά πολλούς ἀσκητές. ῾Ο ῞Οσιος ᾿Ιγνάτιος ἀξιώθηκε νά βρεῖ τό ἄφθαρτο καί μυροβλύζον λείψανο τοῦ ὑποτακτικοῦ του Νικάνδρου, τό ὁποῖο ἀφοῦ ἐναγκαλίσθηκε καί ἀσπάσθηκε, εὐχαρίστησε τόν Θεό πού τόν ἐπληροφόρησε γιά τή δικαίωση τοῦ ἀγῶνος τοῦ πνευματικοῦ του τέκνου.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Ιγνάτιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Λαυρεντίου, τοῦ ἐκ Κιέβου.
῾Ο ῞Οσιος Λαυρέντιος ἐγεννήθηκε στή Ρωσία καί ἐκάρη μοναχός στή μονή τοῦ ῾Αγίου Δημητρίου. ᾿Αργότερα ἐμόνασε στή Λαύρα τοῦ Κιέβου. Στόν ἀσκητικό του βίο ἀκολούθησε τό παράδειγμα καί τόν ὁσιακό τρόπο βίου τῶν ἀσκητῶν ᾿Ισαάκ καί Νικήτα. Τό 1182 ὁ Θεός τόν ἀξίωσε νά γίνει ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως τοῦ Τουρώφ τῆς περιοχῆς Μίνσκ. ῎Ετσι ἀσκητικά ζοῦσε καί ὡς ποιμένας στήν ἐπαρχία του.
῾Ο ῞Οσιος Λαυρέντιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1194.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἐν ἁγίοις πατέρων ἠμῶν Γερασίμου, ᾿Ιωνᾶ καί Πιτιρίμ, τῶν ἐκ Ρωσίας.
Οἱ ῞Αγιοι Γεράσιμος († 1441), Πιτιρίμ († 1455) καί ᾿Ιωνᾶς († 1471) κατάγονταν ἀπό τή Ρωσία καί ἔζησαν τόν 15ο αἰώνα μ.Χ. Καί οἱ τρεῖς διετέλεσαν ᾿Επίσκοποι τῆς Μεγάλης Πέρμ καί ἐκοιμήθησαν ὁσίως μέ εἰρήνη.
†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Χιοπολίτου.
῾Ο ῞Αγιος Νεομάρτυς Δημήτριος ἐγεννήθηκε τό ἔτος 1780 στό Παλαιόκαστρο τῆς Χίου ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς, τόν ᾿Απόστολο καί τή Μαρουλοῦ. Σέ νεαρά λικία ἦλθε στήν Κωνσταντινούπολη καί ἐργαζόταν πλησίον τοῦ ἀδελφοῦ του Ζαννῆ, πού ἦταν ἔμπορος. Μνηστευθείς ὅμως μέ μιά νέα, χωρίς νά τό γνωρίζει ὁ ἀδελφός του, ἀποπέμφθηκε ἀπό τήν ἐργασία του. ῾Η φτώχεια τόν ἔκανε νά θυμηθεῖ ὅτι ὁ Τοῦρκος Σεΐχ-οὐλ-ἰσλάμης ὄφειλε στόν ἀδελφό του δύο δηνάρια, ἀπό κάποια ἀγορά ὑφασμάτων μέ πίστωση, πῆγε στήν οἰκία του, γιά νά εἰσπράξει τό ὀφειλόμενο χρέος καί νά τό χρησιμοποιήσει γιά τόν ἑαυτό του. ᾿Εκεῖ βρῆκε μιά Μωαμεθανή πού τοῦ ἐκδήλωσε τήν ἀγάπη της λέγοντάς του ὅτι ἤ πρέπει νά γίνει Μωαμεθανός γιά νά τή νυμφευθεῖ ἤ πρέπει νά πεθάνει. ῾Ο Δημήτριος αἰφνιδιάσθηκε. Δέχθηκε τίς προτάσεις τῆς γυναίκας καί παρέμεινε στήν οἰκία της ὡς ἐξωμότης. ῏Ηλθε ὅμως στόν ἑαυτό του καί κατά τή διάρκεια τοῦ ραμαζανίου ἐδραπέτευσε καί ἐκρύφθηκε ἀπό Χριστιανική οἰκογένεια στή συνοικία τοῦ Σταυροδρομίου. ῾Ο ἀδελφός του Ζαννῆς ἔτρεξε νά τόν συναντήσει. ῾Ο Δημήτριος ἔγραψε ἐπιστολή στόν πατέρα του μέ τά συμβάντα καί ἐξομολογήθηκε στόν πνευματικό τί εἶχε πράξει. Μέσα στήν καρδιά του ἐφούντωσε ὁ πόθος τοῦ μαρτυρίου. ᾿Εκοινώνησε τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων καί ἐπαρουσιάσθηκε στόν Τοῦρκο διοικητή, πρός τόν ὁποῖο ὁμολόγησε τήν πίστη του στόν Χριστό. Οἱ Χιῶτες πού διέμεναν στήν Κωνσταντινούπολη ἐμάζεψαν χρήματα, μέ σκοπό νά προσφέρουν αὐτά στούς Τούρκους γιά νά τόν ἐλευθερώσουν, φοβούμενοι μήπως ὁ Δημήτριος λυγίσει μπροστά στά βασανιστήρια. ῞Οταν ὁ Δημήτριος ἐπληροφορήθηκε τήν ἐνέργεια αὐτή τούς ἐπετίμησε καί τούς παρεκάλεσε νά προσεύχονται, γιά νά τελειώσει μαρτυρικά τή ζωή του. ῎Ετσι καί ἔγινε. Μετά τά φρικτά βασανιστήρια ὁ Δημήτριος παρέμεινε ἀκλόνητος γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ἀποκεφαλίσθηκε τό ἔτος 1802. Τό τίμιο λείψανό του τό παρέλαβαν οἱ Χριστιανοί καί ἐνταφίασαν αὐτό σέ κάποιο μοναστήρι στό νησί Πρώτη.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
