8 Ιανουαρίου

Μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Δομνίκης.

῾Η ῾Οσία Δομνίκη ἔζησε κατά τήν ἐποχή τῶν αὐτοκρατόρων Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (379-395 μ.Χ.), Λέοντος Αύ (457-474 μ.Χ. καί Ζήνωνος (474-475 μ.Χ.). Καταγόταν ἀπό τήν Καρθαγένη (Νέα Καρχηδόνα) τῆς ᾿Ισπανίας. Κατά θεία οἰκονομία πῆγε στήν Κωνσταντινούπολη, τό 384 μ.Χ., μαζί μέ ἄλλες τέσσερις παρθένες, τή Δωροθέα, τήν Εὐανθία, τή Νόννα καί τήν Τιμοθέα, καί ὕστερα ἀπό θεία ἀποκάλυψη ἐβαπτίσθηκαν ὑπό τοῦ Πατριάρχου Νεκταρίου.

῾Η ῾Οσία Δομνίκη ἀκολούθησε τό μοναχικό βίο καί ἐγύμνασε τόν ἑαυτό της πνευματικά μέ σκληρούς καί πολλούς κόπους. ᾿Αφοῦ ἔφθασε στή θέωση καί ἀξιώθηκε νά κάνει θαύματα καί νά διακρίνει τά μέλλοντα, φήμη τῆς ἀρετῆς της ἔγινε γνωστή καί ἐπέσυρε τήν προσοχή τοῦ αὐτοκράτορος Θεοδοσίου (408-450 μ.Χ.) καί τῆς βασίλισσας, οἱ ὁποῖοι τήν ἐπισκέπτονταν καί τῆς παρεχώρησαν τόν τόπο καί τά μέσα προκειμένου νά ἀνεγείρει μονή ἀφιερωμένη στόν ῞Αγιο Ζαχαρία. ᾿Εκεῖ ῾Οσία Δομνίκη ἔζησε θεοφιλῶς καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη σέ μεγάλη λικία.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου προφήτου Σαμέα τοῦ ᾿Ελαμίτου.

῾Ο ῞Αγιος εἶναι ἕνας ἐκ τῶν Προφητῶν πού ἔζησε κατά τήν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τό βιβλίο του, ὅπως μαθαίνουμε ἀπό τό Βύ Παραλειπομένων (βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης), ἐχάθηκε. ῾Ο Προφήτης Σαμέας ἐμπόδισε τόν Ροβοάμ, υἱό τοῦ Σολομῶντος, νά κινήσει πόλεμο κατά τῶν δώδεκα φυλῶν γιά τήν ἀποστασία αὐτῶν.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος ᾿Ιουλιανοῦ καί Βασιλίσσης, Κελσίου, ᾿Αναστασίου καί ᾿Αντωνίου τῶν σύν αὐτοῖς μαρτυρησάντων.

῾Ο ῞Αγιος καταγόταν ἀπό τήν Αἴγυπτο καί διέμενε στήν ᾿Αντινοούπολη κατά τούς χρόνους τοῦ Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.) καί Μαρκιανοῦ, γεμόνος τῆς ᾿Αντινοουπόλεως τῆς Αἰγύπτου. Νυμφεύθηκε τήν ῾Αγία Βασίλισσα ἀλλά στή συνέχεια ἔγιναν καί οἱ δύο μοναχοί. ῾Ο ῞Αγιος ἔγινε γούμενος στή μονή πού ἐμόναζε καί εἶχε ὑπό τήν πνευματική του φροντίδα δύο χιλιάδες μοναχούς, πού αὐξήθηκαν λόγῳ τοῦ διωγμοῦ κατά τῶν Χριστιανῶν καί τῆς παραμονῆς στή μονή πολλῶν ᾿Επισκόπων καί μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι κατέφυγαν ἐκεῖ γιά νά σωθοῦν. ῾Ο Μαρκιανός, ὅταν ἔμαθε γι αὐτό, ἔκαψε τή μονή καί συνέλαβε τόν ῞Αγιο ᾿Ιουλιανό.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιουλιανός ὑποβλήθηκε σέ φοβερά βασανιστήρια. Τόν ἐξάπλωσαν στό ἔδαφος καί τόν ἐκτυποῦσαν ἀλύπητα. ῎Επειτα τόν περιτύλιξαν μέ σιδερένια δεσμά καί τοῦ συνέτριψαν τά ὀστά. ῞Οταν ἕνας ὑπηρέτης, πού εἶχε χάσει τό ἕνα του μάτι, πίστεψε στόν Χριστό καί θεραπεύτηκε ἀπό τό Μάρτυρα, τόν ὑπηρέτη αὐτόν τόν ἀποκεφάλισαν. Στόν Χριστό ἐπίσης ἐπίστεψαν ὁ υἱός τοῦ γεμόνος Κέλσιος μαζί μέ εἴκοσι δεσμοφύλακες, ἐπειδή εἶδαν ἕνα νεκρό πού ἀναστήθηκε μέ τίς προσευχές τοῦ ῾Αγίου. ῎Επειτα τόν ἔριξαν μέσα σέ πυρακτωμένο λέβητα. Συγχρόνως ἔριξαν μέσα στό λέβητα καί τά ἑπτά παιδιά τοῦ ἄρχοντος, τά ὁποῖα εἶχαν ἤδη πιστέψει στόν Χριστό, καί τόν ἱερέα ᾿Αντώνιο καθώς καί τόν ἄνθρωπο πού εἶχε ἀναστηθεῖ μέ τίς προσευχές τοῦ ᾿Ιουλιανοῦ, τόν ᾿Αναστάσιο. ᾿Επειδή ὅμως, μέ τή Χάρη τοῦ Κυρίου, ὅλοι τους βγῆκαν ἀπό τό λέβητα χωρίς νά ἔχουν πάθει τό παραμικρό, ἐπίστεψαν πολλοί στόν Χριστό μαζί μέ τή μητέρα τοῦ Κελσίου.

᾿Ακολούθως ὁδήγησαν τούς ῾Αγίους ἐνώπιον τοῦ ῾Ηγεμόνος. ᾿Αμέσως ὅμως, μέ τή δύναμη τῆς προσευχῆς τους, τά εἴδωλα πού ἦταν μέσα στό ναό ἔγιναν κομμάτια καί ὁ ναός κατακλύσθηκε ἀπό νερά. Στή συνέχεια ἔβαλαν τούς ῾Αγίους, μέ δεμένα τά ἄκρα τῶν χεριῶν καί τῶν ποδιῶν τους, ἐπάνω σέ δεμάτια παπύρων. Τά δεμάτια αὐτά τά εἶχαν καταβρέξει μέ λάδι καί τούς ἔβαλαν φωτιά. ᾿Επειδή ὅμως φωτιά δέν προξένησε στούς ῾Αγίους καμιά ζημιά, οἱ δήμιοι ἔγδαραν τίς τίμιες κεφαλές τοῦ ᾿Ιουλιανοῦ καί τοῦ Κελσίου, τοῦ ᾿Αντωνίου τοῦ ἔβγαλαν τά μάτια μέ σιδερένια νύχια, ἐνῶ τή μητέρα τοῦ Κελσίου τήν ἐκρέμασαν.

῞Υστερα ἀπό αὐτά, παρέδωσαν τούς ῾Αγίους σέ ἄγρια θηρία. ᾿Επειδή αὐτοί οἱ μακάριοι καί ἐδῶ διαφυλάχθηκαν σῶοι καί ἀβλαβεῖς, οἱ δήμιοι ἀπέκοψαν τίς τίμιες κεφαλές αὐτῶν. ῾Η σύναξη αὐτῶν ἐτελεῖτο στό Μαρτύριο αὐτῶν, πού ἦταν πλησίον τοῦ Φόρου. ῾Η μνήμη τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ τοῦ ῾Αγίου Μάρτυρος ᾿Ιουλιανοῦ ἑορτάζεται στίς 5 ᾿Ιουλίου.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Καρτερίου.

῾Ο ῞Αγιος Καρτέριος ἦταν ἱερέας καί διδάσκαλος τῶν Χριστιανῶν κατά τήν ἐποχή τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.) καί ὅταν γεμόνας Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας ἦταν ὁ Οὐρβανός.

῾Ο Καρτέριος ἀνήγειρε ἕναν οἶκο προσευχῆς. ᾿Εκεῖ ἐμάζευε τά πλήθη τῶν Χριστιανῶν καί τά ἐδίδασκε νά λατρεύουν μόνο τόν Χριστό, πού εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός. Γιά τή διδασκαλία του αὐτή οἱ εἰδωλολάτρες τόν κατήγγειλαν στόν γεμόνα. ῾Ο ῞Αγιος, γιά νά ἀποφύγει τή σύλληψη, ἐθεώρησε καλό νά κρυφθεῖ. Τότε ἐμφανίσθηκε σ᾿ αὐτόν ὁ Κύριος καί τοῦ εἶπε· «Πήγαινε, Καρτέριε, καί ἐμφανίσου σ᾿ ἐκείνους πού σέ ζητοῦν· ἐγώ θά εἶμαι μαζί σου· πρέπει ἐσύ νά πάθεις πολλά γιά τό ὄνομά μου· πολλοί ἐξ αἰτίας σου θά πιστέψουν σέ ἐμένα καί θά σωθοῦν». ῾Ο ῞Αγιος, ὕστερα ἀπό αὐτό τό θεῖο ὅραμα, ἔνιωσε ἀπερίγραπτη χαρά καί, ἀφοῦ ἀνέπεμψε εὐχαριστία στό Θεό, πῆγε καί παρουσιάσθηκε στούς διῶκτες του.

᾿Αμέσως τότε τόν ἔκλεισαν στή φυλακή. ῎Επειτα τόν ὁδήγησαν μπροστά στόν γεμόνα, ὁ ὁποῖος τοῦ ἔδωσε ἐντολή νά θυσιάσει στό εἴδωλο τοῦ ψεύτικου θεοῦ Σαράπη. ῾Ο ῞Αγιος ὅμως, μέ τήν προσευχή του, συνέτριψε τό ἄγαλμα αὐτό. Τότε ἐδόθηκε ἐντολή σέ δεκαέξι στρατιῶτες νά τόν κτυπήσουν ἀλύπητα μέ ραβδιά. Καταπάνω του ἔπεσαν καί τέσσερις ἄλλοι δήμιοι καί τόν ἐβασάνισαν. Στή συνέχεια τόν ἐκρέμασαν σ᾿ ἕνα δένδρο καί μέ ξυράφι τοῦ ἀφαίρεσαν τά νύχια τῶν χεριῶν καί τῶν ποδιῶν του. ῎Επειτα τοῦ καταξέσκισαν μέ σιδερένια νύχια ὅλο του τό σῶμα. ᾿Αλλά ὁ ῞Αγιος, μέ τήν ἐμφάνιση ᾿Αγγέλου, πού εἶχε ἀποσταλεῖ ἀπό τόν Κύριο, ξεπέρασε τά βάσανα καί οἱ πληγές τοῦ σώματός του ἐθεραπεύθησαν.

Τά φρικτά βασανιστήρια συνεχίσθηκαν. Τοῦ ἐτρύπησαν μέ σίδερο μυτερό τούς ἀστράγαλους καί μέ πυρακτωμένο ὑνί ἀλετριοῦ τοῦ ἐκτύπησαν τό στῆθος· μετά τόν ἔβαλαν νά καθήσει σέ πυρακτωμένο σιδερένιο τηγάνι καί ἔπειτα τόν ἔριξαν σέ σκληρά δεσμά.

Τή νύχτα, ἐμφανίσθηκε ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος τόν ἐθεράπευσε, τόν ἀπάλλαξε ἀπό τά δεσμά, καί τόν ἔβαλε νά σταθεῖ ἔξω ἀπό τή θύρα τῆς φυλακῆς. Τότε πολλοί πού τόν εἶδαν ὑγιή πῆγαν κοντά του, ἐβαπτίζονταν καί ἐθεραπεύονταν ἀπό ἀσθένειες πού τούς ἐβασάνιζαν.

῞Υστερα ἀπό αὐτά, ὑπέβαλαν τόν ῞Αγιο καί σέ ἄλλα, ἀκόμη πιό σκληρά, βασανιστήρια. Τόν ἔδεσαν χειροπόδαρα σέ ὀγκόλιθους, τόν ἐκτυποῦσαν μέ ραβδιά στήν κοιλιά καί τόν κατέκαψαν ρίχνοντας ἐπιπλέον θειάφι καί πίσσα στίς πληγές. Καί τά μαρτύρια συνεχίζονταν. ῾Ο ῞Αγιος, δοξολογώντας τό ῎Ονομα τοῦ ῾Αγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἔμενε ἀλώβητος.

Κάποιος ὅμως ἀπό τούς παρευρισκόμενους ἐκεῖ ᾿Ιουδαίους ἐξοργίσθηκε πάρα πολύ, γιατί ὁ ῞Αγιος μετά ἀπό κάθε βασανιστήριο διασωζόταν. ᾿Εσήκωσε, λοιπόν, τό δόρυ του, ἐκτύπησε μέ μανία τόν ῞Αγιο στήν πλευρά καί τοῦ ἐπέφερε τό θάνατο. ᾿Από τήν πληγή, πού ἄνοιξε τό χτύπημα τοῦ δόρατος στόν ῞Αγιο, ἔτρεξε πρῶτα νερό, καί μάλιστα τόσο πολύ, πού ἔσβησε καί τήν ἴδια τή φωτιά τῆς καμίνου, στήν ὁποία τόν εἶχαν ρίξει. ῞Υστερα ὅμως ἔτρεξε αἷμα καί ὁ ῞Αγιος Καρτέριος, πού τόσο καρτερικά ὑπέμεινε τά βάσανα γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, παρέδωσε τήν ψυχή του στά χέρια τοῦ Θεοῦ.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Θεοφίλου διακόνου καί ῾Ελλαδίου λαϊκοῦ.

Οἱ ῞Αγιοι αὐτοί μάρτυρες ἦταν Λίβυοι στήν καταγωγή. ᾿Επειδή διεκήρυτταν τήν πίστη τους στόν Χριστό, συνελήφθησαν καί ὁδηγήθηκαν στόν ἀνθύπατο. Δέν ἐδείλιασαν ὅμως καθόλου ἐνώπιον τοῦ ἄρχοντος, ἀλλά παρέμειναν σταθεροί στήν πίστη τους. Γιά τό λόγο αὐτό τούς βασάνισαν σκληρά. Πρῶτα τούς καταξέσχισαν τό σῶμα μέ αἰχμηρά σιδερένια ὄργανα καί ἔπειτα, ἀφοῦ τούς ἔδεσαν, τούς κατέκαψαν μέ φωτιά καί πυρακτωμένα σίδερα.

῎Ετσι ἐμαρτύρησαν καί ἔλαβαν τόν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Αττικοῦ, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Αττικός ἐγεννήθηκε καί ἀνατράφηκε στή Σεβαστεία τῆς ᾿Αρμενίας, ὅπου καί ἔλαβε τήν ἐκπαίδευσή του. Στή συνέχεια ἦλθε στήν Κωνσταντινούπολη καί ἔγινε ἱερέας. ῾Η φιλοπονία, εὐσέβεια, καί φιλοτιμία του ἦταν μεγάλη.

Περί τίς ἀρχές τοῦ 406 μ.Χ. ἐξελέγη Πατριάρχης διαδεχθείς τόν κοιμηθέντα Πατριάρχη ᾿Αρσάκιο. ᾿Επί τῆς πατριαρχίας του, τό 415 μ.Χ., ἐτελέσθησαν τά ἐγκαίνια τοῦ ἐπανακτισθέντος ναοῦ τῆς ῾Αγίας Σοφίας, πού ἐπυρπολήθηκε τό 404 μ.Χ. κατά τήν ἐξέγερση τοῦ λαοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, λόγῳ τῆς ἐξορίας τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. ῾Ο ῞Αγιος ἐβάπτισε, τό 421 μ.Χ., Χριστιανή τήν ᾿Αθηναΐδα, κόρη τοῦ ᾿Αθηναίου σοφιστοῦ Λεοντίου, πού τῆς ἔδωσε τό ὄνομα Εὐδοκία καί εὐλόγησε τό γάμο της μέ τόν αὐτοκράτορα Θεοδόσιο Βύ.

῏Ηταν ἐλεήμων καί φιλάνθρωπος καί ὅλος ὁ κόσμος ἐγνώριζε τίς ἀγαθοεργίες του, τήν πλούσια καί φιλάνθρωπη διάθεσή του γιά τούς πάσχοντες καί τούς πτωχούς. Σέ ἐπιστολή του δέ πρός τόν πρεσβύτερο Καλλιόπιο, πού ἦταν ἱερέας στή Νίκαια, συνιστᾶ νά μή γίνονται κατά τίς ἀγαθοεργίες διακρίσεις θρησκευτικῶν φρονημάτων, ἀλλά βοήθεια νά δίδεται πρός ὅλους ἀνεξαίρετα. Χάρη στήν πολλή του ἀγάπη καί μετριοπάθεια πολλοί ἀπό τούς αἱρετικούς ἐπανέρχονταν στήν ᾿Ορθοδοξία.

Εἶναι πολύ χαρακτηριστικό τό ἐπεισόδιο μέ τόν ᾿Επίσκοπο Συνάδων Θεοδόσιο, ὁ ὁποῖος κατεδίωκε τούς ὀπαδούς τῆς αἱρέσεως τοῦ Μακεδόνιου πού εἶχαν ἀποκοπεῖ ἀπό τήν τοπική ᾿Εκκλησία ὑπό τόν ᾿Επίσκοπο ᾿Αγαπητό. ῾Ο Θεοδόσιος θέλοντας νά ἐντείνει τό διωγμό κατά τῶν αἱρετικῶν ἐζήτησε ἀπευθείας τή βοήθεια τοῦ αὐτοκράτορος. ῾Ο αὐτοκράτορας, πού ἐγνώριζε τή σύνεση καί μετριοπάθεια τοῦ Πατριάρχου, συνεχῶς ἀνέβαλλε, ὁ δέ Θεοδόσιος ἐπέμενε. ῞Ομως οἱ μετριοπαθεῖς ἐνέργειες τοῦ Πατριάρχου καί προσευχή του ἔφεραν τούς καρπούς τους. ῾Ο ᾿Επίσκοπος ᾿Αγαπητός καί ὅλο τό ποίμνιό του προσῆλθε στήν ᾿Ορθοδοξία μέ μόνη ἀπαίτηση νά μείνει ὑπό τήν ποιμαντορία τοῦ ᾿Αγαπητοῦ. Γιά νά γίνει αὐτό, ἀφοῦ οἱ Κανόνες δέν ἐπιτρέπουν τή συνύπαρξη δύο ᾿Επισκόπων στήν ἴδια ᾿Επισκοπή, ἔπρεπε νά θυσιασθεῖ ὁ Θεοδόσιος. Καί ἐπειδή αὐτός εἶχε φήμη φιλοχρήματου καί πλεονέκτου, ὁ ῞Αγιος ᾿Αττικός δέν ἐδίστασε. Κατέστησε τόν ᾿Αγαπητό ᾿Επίσκοπο Συνάδων καί παρεκάλεσε τόν Θεοδόσιο νά ἐφησυχάσει.

῞Ομως, ὁ λαός τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐξακολουθεῖ καί κατά τή διάρκεια τῆς πατριαρχίας τοῦ ῾Αγίου νά ταράσσεται γιά τή διαγραφή τοῦ ὀνόματος τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου ἀπό τά Δίπτυχα τῆς Μεγάλης ᾿Εκκλησίας. ῾Η διαγραφή αὐτή εἶχε γίνει μέ βάση τήν καταδίκη τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ὑπό τῆς Συνόδου τῆς Δρυός καί ἑπομένως τό ὄνομά του ἔμενε ἀμνημόνευτο. ῾Ο ῞Αγιος ᾿Αττικός ἐτερμάτισε τό ζήτημα αὐτό καί ἐνέγραψε, τό ἔτος 422 μ.Χ., τόν Μεγάλο Πατέρα τῆς ᾿Εκκλησίας, τόν ἱερό Χρυσόστομο, στά Δίπτυχα τῆς ᾿Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως. Σέ αὐτό βέβαια εἶχε προηγηθεῖ ᾿Εκκλησία τῆς ᾿Αντιόχειας ἤδη ἀπό τό 413 μ.Χ., πού δέν ἀνέχθηκε, καί δικαίως, τήν τόσο ἄδικη ὕβρη πρός τόν ῞Αγιο ᾿Ιωάννη τόν Χρυσόστομο.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Αττικός, παρά τήν μετριοπάθειά του, ἐπέδειξε πολύ αὐστηρή συμπεριφορά πρός τήν αἵρεση τῶν Μασσαλιανῶν, πού διατηροῦσαν μοναχικά συγκροτήματα στή Μικρά ᾿Ασία καί τή Συρία, καί αὐτοσεμνύνονταν ὅτι πραγματοποιοῦσαν τήν ἠθική τελειότητα χωρίς νά χρειάζεται ὁ Νόμος. ῎Εφθασαν καί μέχρι τοῦ νά περιφρονοῦν τήν ἐργασία καί νά ζοῦν ἀπό ἐλεημοσύνες λέγοντες ὅτι ἔχουν συστηματικά ἀξιωθεῖ θείων ὁράσεων καί καταφρονοῦντες τά ἱερά μυστήρια καί τίς παραδόσεις τῆς ᾿Εκκλησίας.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Αττικός ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 425 μ.Χ.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Κύρου, ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

῾Ο ῞Αγιος Κύρος ἦταν μοναχός σέ κάποιο μοναστήρι τοῦ Πόντου ἀπέναντι τῆς ᾿Αμάστριδος. ᾿Εκεῖ τόν συνάντησε ὁ αὐτοκράτορας ᾿Ιουστινιανός Βύ (685-695, 705-711 μ.Χ.), τόν ὁποῖο ὁ ῞Αγιος ἐβεβαίωσε προφητικά ὅτι θά ἀνακτήσει τό θρόνο. ῞Οταν αὐτό συνέβη πραγματικά ὁ αὐτοκράτορας ἐθυμήθηκε τούς προφητικούς λόγους τοῦ ῾Αγίου καί τόν ἐκάλεσε, τό ἔτος 705 μ.Χ., στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά ἀναλάβει τόν πατριαρχικό θρόνο.

Κατά τά χρόνια ἐκεῖνα ἐξακολούθησαν νά ταράσσουν τήν ᾿Εκκλησία καί τό κράτος αἵρεση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, πού εἶχε καταδικασθεῖ ἀπό τήν Δύ Οἰκουμενική Σύνοδο τό 451 μ.Χ., καί αἵρεση τοῦ Μονοθελητισμοῦ, πού εἶχε καταδικασθεῖ στήν ΣΤύ Οἰκουμενική Σύνοδο. Οἱ ὀπαδοί τῶν αἱρέσεων αὐτῶν ἦσαν πολλοί στή Συρία, στήν Αἴγυπτο, τή Μεσοποταμία, τήν ᾿Αρμενία, τήν Περσία, καί ἐβοήθησαν τούς ῎Αραβες στήν κατάκτηση τῶν χωρῶν αὐτῶν καί τήν ἀπόσπασή τους ἀπό τό Βυζάντιο.

῾Ο Πατριάρχης Κύρος κατεδίκασε τούς αἱρετικούς καί τίς κακοδοξίες τους. ῎Ετσι, τό 711 μ.Χ., ὅταν ὁ Φιλιππικός κατέλαβε τό βασιλικό θρόνο, ἐζήτησε ἀπό τόν Πατριάρχη νά καταδικάσει τίς ἀποφάσεις τῆς ΣΤύ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. ῾Ο ῞Αγιος Κύρος μάταια προσπάθησε νά προλάβει τήν αὐτοκρατορική ἐκείνη ἀσέβεια, ἀλλά καί μάταια ἀπέβη προσπάθεια τοῦ ἐκβιασμοῦ του. ᾿Αντιστάθηκε καί πρός τήν αὐτοκρατορική παραγγελία καί πρός τίς πιέσεις καί ἀπειλές. ῾Ο αὐτοκράτορας, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀποφασίσει νά ἐκτελέσει τό δυσσεβές σχέδιό του, τόν ἐκθρόνισε καί τόν ἐνέκλεισε στή μονή τῆς Χώρας, ὅπου καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη. ῾Η σύναξη αὐτοῦ ἐτελεῖτο στή σεβάσμια μονή τῆς Χώρας καί στό ναό τῆς ῾Αγίας Σοφίας, ἐάν συνέπιπτε μνήμη του μέρα Κυριακή.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Αγάθωνος.

῾Ο ῞Οσιος ᾿Αγάθων εἶναι ἕνας ἀπό τούς πλέον πολύπειρους καί μεγάλους ἀσκητές τῆς ἐρήμου. ᾿Εκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη. Τά πατερικά ἀποφθέγματά του βρίσκονται στό Γεροντικό. ῞Οπως χαρακτηριστικά ἀναφέρεται στό Γεροντικό, κάποιος ἀπό τούς Πατέρες τῆς ἐρήμου ἐφώναξε μιά μέρα τό νεαρό ἀκόμη μοναχό ᾿Αγάθωνα «᾿Αββᾶ». ῞Ενας ἄλλος πού τόν ἄκουσε τόν ἐρώτησε· ᾿Από τώρα τόν ἔκανες «᾿Αββᾶ»; Δέν τόν ἔκανα ἐγώ, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος, μά ὁ τρόπος τῆς ζωῆς του.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Γεωργίου τοῦ Χοζεβίτου.

῾Ο ῞Οσιος Γεώργιος ἔζησε πιθανῶς κατά τόν 9ο αἰώνα μ.Χ. Σέ κάποια Συναξάρια ἀναφέρεται ὅτι καταγόταν ἀπό τήν Κύπρο καί μετέβη στά ῾Ιεροσόλυμα, γιά νά προσκυνήσει τούς ῾Αγίους Τόπους. ᾿Εκεῖ, στή μονή τοῦ Καλαμῶνος βρῆκε τόν ἀδελφό του ῾Ηρακλείδη, ἀλλά δέν ἔμεινε κοντά του. ᾿Αποσύρθηκε στή μονή τοῦ Χοζεβᾶ, πού ἦταν κοντά στόν ᾿Ιορδάνη ποταμό, ὅπου καί διῆλθε μέ αὐστηρότατη ἄσκηση τό μοναχικό βίο ἀναδειχθείς «ἔμψυχος εἰκών πάσης ἀρετῆς». ᾿Εκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Σεβερίνου.

Στίς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Δουνάβεως, στά σύνορα τῆς Πανονίας καί τῆς Νορικῆς (σημερινῆς Αὐστρίας), βρίσκεται πόλη ᾿Αστούρα. Στή θύρα τῆς ἐκκλησίας τῆς πόλεως ἐμφανίσθηκε περί τό 454 μ.Χ. ἕνας ἄγνωστος μοναχός πού προερχόταν ἀπό τή Μικρά ᾿Ασία. ῾Ο μοναχός ἐγκαταστάθηκε στίς πύλες τοῦ ναοῦ. Μερικές μέρες μετά ἄρχισε νά διατρέχει τήν πόλη καί νά προειδοποιεῖ ὅτι οἱ βάρβαροι ἑτοιμάζονταν γιά πολιορκία καί ὅτι πρέπει ὅλοι οἱ Χριστιανοί νά συναχθοῦν, γιά νά παρακαλέσουν τόν Θεό γιά τή σωτηρία τους. Οἱ Χριστιανοί δέν ἐπίστεψαν στά λόγια τοῦ ῾Αγίου Σεβερίνου. ῎Ετσι ὁ ῞Οσιος ἐγκατέλειψε τήν πόλη καί κατέφυγε στήν κοντινή πόλη Κομαγένη. ᾿Εγκαταστάθηκε καί πάλι στίς θύρες τοῦ ναού, γιά νά συνεχίσει τό προφητικό του κήρυγμα, ὅπου ἔφθασε ἕνας γέροντας ἀπό τήν ᾿Αστούρα καί ἀνήγγειλε τήν κατάληψή της. Τότε, ὅπως καί παλαιά μέ τούς Νινευΐτες, οἱ Χριστιανοί ἄρχισαν νά μετανοοῦν καί νά ζητοῦν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Σέ τρεῖς μέρες ἕνας δυνατός σεισμός ἔσπειρε τόν πανικό στούς εἰσβολεῖς, πού ἔντρομοι ἐτράπησαν σέ φυγή ἐγκαταλείποντας τήν πόλη ἐλεύθερη. ῾Ο ῞Αγιος Σεβερίνος συνέχισε τό προφητικό του ἔργο στήν πόλη Φαβιάνα καί μετά τήν ἀπελευθέρωση αὐτῆς ἀποσύρθηκε σέ τόπο ἔρημο καί συχαστικό, γιά νά ζήσει κατά Χριστόν.

῾Η ἁγιότητα τοῦ βίου του προσείλκυσε κοντά του πολλούς μοναχούς Χριστιανούς καί ἐθνικούς. Τούς ἐδίδασκε μέ τό βίο του τή νηπτική διδασκαλία τῆς ᾿Εκκλησίας, τήν ἀποταγή ἀπό τό θέλημά τους, τό μυστήριο τῆς εὐσέβειας στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. ῾Η ἀγάπη του γιά τούς πάσχοντες καί ἰδιαίτερα τούς αἰχμάλωτους ἀπό τίς βαρβαρικές ἐπιδρομές καί τούς πτωχούς ἦταν μεγάλη.

᾿Επί τριάντα συνεχή ἔτη ὁ ῞Αγιος Σεβερίνος καί οἱ ὑποτακτικοί του ἐργάσθηκαν εὐαγγελικά καί γιά τή μεταμόρφωση ἐν Χριστῷ τῶν ἀνθρώπων, τῶν ἠθῶν καί τῶν ἐθίμων αὐτῶν, γενόμενοι ἔτσι φωτιστές τῆς Αὐστρίας.

῞Οταν ᾿Εκκλησία τόν ἐκάλεσε νά χειροτονηθεῖ ᾿Επίσκοπος, ἐκεῖνος ἀρνήθηκε. ῎Ετσι ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 482 μ.Χ. Λίγα χρόνια ἀργότερα οἱ βάρβαροι ἐπολιόρκησαν τή μονή. Οἱ μοναχοί προσπαθώντας νά μεταφέρουν ὅ,τι πολύτιμο ὑπῆρχε στό μοναστήρι, πῆραν καί τό ἱερό λείψανο τοῦ ῾Αγίου, τό ὁποῖο βρῆκαν ἄφθορο, καί τό μετέφεραν στή Νάπολη.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Θεοδώρου, κτίτορος καί γουμένου μονῆς τῆς Χώρας.

῾Ο ῞Οσιος Θεόδωρος ἐγεννήθηκε τό ἔτος 477 μ.Χ. στήν Κωνσταντινούπολη καί ἦταν συγγενής τοῦ αὐτοκράτορος ᾿Ιουστινιανοῦ ἐκ γυναικός. Περί τό 529 μ.Χ., συνοδευόμενος ἀπό δύο μαθητές του, τόν Θεόπλαστο καί τόν Τιμόθεο, μετέβη στά ῾Ιεροσόλυμα, γιά νά προσκυνήσει τόν Πανάγιο Τάφο. ᾿Επανῆλθε στήν Κωνσταντινούπολη καί ἔκτισε τή μονή τῆς Χώρας μέ δύο παρεκκλήσια ἀφιερωμένα στόν ῞Αγιο ῎Ανθιμο Νικομηδείας καί τούς ῾Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες τῆς Σεβαστείας.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος ᾿Αβώ.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Αβώ καταγόταν ἀπό τήν Τυφλίδα τῆς Γεωργίας καί ἐμαρτύρησε τόν 7ο αἰώνα μ.Χ.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Γρηγορίου, ἐπισκόπου Μοισίας.

῾Ο ῞Αγιος Γρηγόριος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1012 μ.Χ.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Γρηγορίου, τοῦ Θαυματουργοῦ.

῾Ο ῞Αγιος ῾Οσιομάρτυς Γρηγόριος καταγόταν ἀπό τή Ρωσία καί ἀσκήτεψε στή μονή τοῦ ῾Αγίου Θεοδοσίου τῆς Μεγάλης Λαύρας. Μέ τήν ἀκρίβεια τῆς μοναχικῆς του βιοτῆς καί τά πνευματικά παλαίσματα, ἀπό πολύ ἐνωρίς ἀξιώθηκε νά ἐπιτελεῖ ποικίλα θαύματα στό ῎Ονομα τοῦ Χριστοῦ. ᾿Ιδιαίτερο χάρισμα τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός ἐναντίον τῶν πονηρῶν πνευμάτων, πού τά ἐπιτιμοῦσε καί τά ἀπομάκρυνε ἀπό τούς ἀνθρώπους.

῾Ο ῞Αγιος Γρηγόριος ἐμαρτύρησε τό ἔτος 1093 ἐπί γεμόνος Ραστισλάβου.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μακαρίου τοῦ Μακρῆ.

῾Ο ῞Οσιος Μακάριος ἐγεννήθηκε στή Θεσσαλονίκη περί τό 1383 ἀπό εὐσεβεῖς καί ἐπιφανεῖς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀπέλαυαν τῆς αὐτοκρατορικῆς ἐκτιμήσεως. Παραδίδεται ἐπίσης ὅτι ὁ Μακάριος εἶχε ἑβραϊκή καταγωγή, πληροφορία ὁποία ὡστόσο δέν ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τό Βίο του καί ὀφείλεται προφανῶς σέ σύγχυση μέ τόν Μακάριο Ξανθόπουλο τόν «ἐξ ᾿Ιουδαίων», πού μνημονεύεται ἀπό τόν Σφραντζῆ. Στή χειρόγραφη παράδοση τῶν ἔργων του χρησιμοποιεῖται ἐπίσης καί προσωνυμία ᾿Ασπρόφρυς, ὁποία πρέπει νά θεωρηθεῖ μάλλον ὡς κάποιο οἰκογενειακό ἤ προσωπικό παρωνύμιο.

῾Ο Μακάριος ἔλαβε ἀπό τήν παιδική του λικία τήν ἀπαιτούμενη μόρφωση. ῾Ο ἀνώνυμος βιογράφος του ὑπογραμμίζει ὅτι σέ λικία δώδεκα ἐτῶν τό μοναδικό ἀντιστάθμισμα στή μοναχική του κλίση ἦταν «ὁ ἔρως τῶν μαθημάτων», ἀλλά, ἐν τέλει, σέ λικία δεκαοκτώ ἐτῶν (περί τό 1401), λίγο μετά τό θάνατο τῆς μητέρας του, ἐπραγματοποίησε τήν ἐπιθυμία του νά ἀναχωρήσει γιά τόν ῎Αθω καί νά μονάσει στή μονή Βατοπαιδίου, κάτω ἀπό τήν καθοδήγηση ἑνός θεοφόρου γέροντος, τοῦ ᾿Αρμενοπούλου, ὁ ὁποῖος τόν ἔκειρε μοναχό. ῾Ο Μακάριος παρέμεινε ὑπό τήν καθοδήγηση τοῦ γέροντός του γιά μιά περίοδο δέκα ἐτῶν, κατά τήν ὁποία ἐχειροτονήθηκε διάκονος καί πρεσβύτερος, ἐνῶ ταυτοχρόνως ἀπέκτησε, μαζί μέ τίς μοναχικές ἀρετές, καί εὐρύτατη ἐγκύκλια μόρφωση.

Μετά τό θάνατο τοῦ γέροντός του, ὁ Μακάριος κατέστη ὑποτακτικός ἑνός ἄλλου ἁγίου ἀσκητοῦ, τοῦ Δαυΐδ, πού συνδεόταν φιλικά καί μέ τόν αὐτοκράτορα Μανουήλ Βύ Παλαιολόγο (1391-1425). Μέσῳ τοῦ Δαυΐδ ἐγνώρισε ὁ Μανουήλ Βύ τόν ῞Αγιο Μακάριο καί ἀντήλλασσε μαζί του ἐπιστολές.

Μετά τό θάνατο τοῦ πατέρα του, ὁ ῞Αγιος Μακάριος μετέβη στή Θεσσαλονίκη, κατόπιν παροτρύνσεως τοῦ γέροντός του, γιά νά διευθετήσει τό ζήτημα τῆς πατρικῆς του περιουσίας, καί στή συνέχεια ἐπέστρεψε στόν ῎Αθω, ὅπου συνέχισε τόν ἀσκητικό του ἀγώνα, ἔχοντας ὡς ὑπόδειγμά του τόν αὐστηρό ἀναχωρητισμό τοῦ ῾Οσίου Μαξίμου τοῦ Καυσοκαλυβίτου καί παραμένοντας ἔνθερμος ὀπαδός τοῦ ῾Ησυχασμοῦ. Μέσα σ᾿ αὐτό τό ἀσκητικό περιβάλλον ὁ ῞Αγιος Μακάριος, ἀκολουθώντας ἕναν αὐστηρό συχαστικό βίο, ἀξιώθηκε τῆς θέας τοῦ θείου φωτός, ὅπως ἀποκαλύπτει ὁ βιογράφος του.

Περί τό 1419 ὁ ῞Αγιος Μακάριος προσεκλήθη μαζί μέ τόν πνευματικό του πατέρα ἀπό τόν αὐτοκράτορα Μανουήλ Βύ νά μεταβεῖ στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου παρέμεινε γιά ἕνα σύντομο χρονικό διάστημα δύο ἐτῶν, ἐνῶ στή συνέχεια ἐπέστρεψαν καί οἱ δύο στήν προσφιλή τους συχία, πού ἐβίωναν μέ θαυμαστό τρόπο στήν ᾿Αθωνική πολιτεία. ῾Ωστόσο, περί τά τέλη τοῦ 1421 ἤ ἀρχές τοῦ 1422, μετά τήν κοίμηση τοῦ γέρο-

ντός του, ὁ Μακάριος προσκλήθηκε καί πάλι στή Βασιλεύουσα ἀπό τόν αὐτοκράτορα Μανουήλ καί ἐγκαταβίωσε ἀρχικά στή μονή Χαρσιανίτου, ὅπου ἐμόναζε ἐκείνη τήν περίοδο καί ὁ ᾿Ιωσήφ Βρυέννιος «ὁ διαφανής ἀστήρ καί διαπρύσιος τέττιξ, ὁ καί λόγῳ καί πράξει καί θεωρίᾳ τούς κατ᾿ αὐτόν ὑπερβαλών ἤδη, φημί δή τόν τῆς πόλεως ὀφθαλμόν καί κοινόν διδάσκαλον». ᾿Εκείνη τήν περίοδο ὁ ᾿Ιωσήφ ἐξεφώνησε κατ᾿ ἐντολή τοῦ αὐτοκράτορος τίς περίφημες 21 ῾Ομιλίες του περί ῾Αγίας Τριάδος. ῾Ο ῞Αγιος Μακάριος, ὁ ὁποῖος τόν ἐγνώριζε ἀπό πρίν, συνδέθηκε μαζί του καί διακατεχόταν ἀπό αἰσθήματα σεβασμοῦ καί θαυμασμοῦ πρός τό πρόσωπό του.

῾Η αὐτοκρατορική πρόταση νά ἀναλάβει τήν γουμενία τῆς περίφημης μονῆς Στουδίου τόν βρῆκε ὅμως ἀντίθετο· ὁ ῞Αγιος Μακάριος ἀρνήθηκε τήν προβολή του στήν γουμενία τῆς μονῆς καί ἀνεχώρησε πάλι γιά τό ῞Αγιον ῎Ορος, ὅπου «περιενόστει τάς τῶν ἀναχωρητῶν πλησίον τοῦ ῎Αθω καλύβας».

Μετά τήν παρέλευση μικροῦ χρονικοῦ διαστήματος, ὁ αὐτοκράτορας Μανουήλ Βύ ὁ Παλαιολόγος μέ ἐπιστολές του τόν ἀνακάλεσε στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου μετά ἀπό ὀλιγόμηνη παραμονή του στή μονή Χαρσιανίτου, ἐξελέγη ὕστερα ἀπό πρόταση τοῦ Γεωργίου Σφραντζῆ, γούμενος τῆς μονῆς Παντοκράτορος, ὁποία διήνυε μιά ἄσχημη οἰκονομική περίοδο.

῾Ως γούμενος ὁ ῞Αγιος Μακάριος κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια γιά τήν πνευματική ἄνθηση καί ὑλική εὐημερία τῆς μονῆς του. Αὐτή τήν περίοδο, ὕστερα ἀπό δικές του ἐνέργειες, μονή ἐνισχύθηκε οἰκονομικά ἀπό τό Σέρβο κράλη Στέφανο καί ἐτέθηκε ὑπό τήν κηδεμονία τοῦ ῞Ελληνος Μητροπολίτου Ρωσίας Φωτίου, ἐνῶ σύντομα συγκεντρώθηκε γύρω του μιά ἀξιόλογη συνοδεία ἀπό δώδεκα μοναχούς.

Ταυτοχρόνως ὁ ῞Αγιος Μακάριος κατέστη καί πνευματικός τοῦ αὐτοκράτορος, ὁ ὁποῖος τόν διόρισε στό ἀξίωμα τοῦ Μεγάλου Πρωτοσυγκέλλου.

᾿Ιδιαίτερη σπουδή ἐπέδειξε ὁ ῞Αγιος καί στά σοβαρά ἐκκλησιαστικά προβλήματα τῆς ἐποχῆς του, διαδραματίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο. Συμμετεῖχε ἐνεργά καί διακρίθηκε κατά τήν τοπική Σύνοδο πού συγκροτήθηκε μεταξύ τῶν ἐτῶν 1426 καί 1429 στήν Κωνσταντινούπολη, μετά τήν ἐπίσκεψη πρεσβείας ἀπό τή Βοημία περί τῶν ἁγίων εἰκόνων καί ἄλλων ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων.

Περί τά τέλη τοῦ 1429 ὁ Μακάριος ἀπεστάλη ὡς ἐπικεφαλῆς τριμελοῦς πρεσβείας στόν Πάπα Μαρτίνο Εύ στή Ρώμη, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου ὑπερασπίσθηκε τά δόγματα τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας.

῾Ο ῞Αγιος Μακάριος ἐπρόκειτο νά συμμετάσχει καί σέ μία ἀκόμη πρεσβεία, τήν τέταρτη κατά σειρά αὐτῆς τῆς περιόδου, ἀλλά τή σχεδιαζόμενη ἀποστολή του, πού ἀφοροῦσε στή ρύθμιση τοῦ τόπου ὅπου θά συνερχόταν μιά πιθανή οἰκουμενική σύνοδος, ἀπέτρεψε αἰφνίδια ἀσθένειά του, πού τόν ἀνάγκασε νά μεταβεῖ στή Χάλκη.

῾Ο ῞Αγιος Μακάριος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1430 μετά ἀπό λοιμική νόσο στή νῆσο Χάλκη καί τό τίμιο λείψανό του ἐνταφιάσθηκε στή μονή Παντοκράτορος στήν Κωνσταντινούπολη.

᾿Ιδιαίτερα ἀξιόλογο εἶναι καί τό συγγραφικό ἔργο τοῦ ῾Οσίου Μακαρίου, γιά τό ὁποῖο μᾶς παρέχει ἀρκετές πληροφορίες ὁ Βίος του. Σήμερα στή γραφίδα τοῦ ῾Αγίου Μακαρίου ἀποδίδονται ἀρκετά ἔργα, ἐκ τῶν ὁποίων τά περισσότερα ἔχουν ἁγιολογικό περιεχόμενο.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας νεομάρτυρος Κυράννας.

(Βλ. † 28 Φεβρουαρίου).

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ᾿Ισιδώρου καί τῶν σύν αὐτῷ ἑβδομήκοντα δύο μαρτύρων.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Ισίδωρος ἦταν πρεσβύτερος καί ἐμαρτύρησε ἀπό τούς Λατίνους, στήν πόλη Γιοῦρεβ τῆς ᾿Εσθονίας, μαζί μέ ἄλλους 72 Χριστιανούς, τό ἔτος 1472.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Γρηγορίου τοῦ ᾿Εγκλείστου.

῾Ο ῞Αγιος Γρηγόριος καταγόταν ἀπό τή Ρωσία. ᾿Ασκήτεψε στή μονή τοῦ ῾Αγίου Θεοδοσίου τῆς Μεγάλης Λαύρας τοῦ Κιέβου καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη περί τόν 14ο αἰώνα μ.Χ.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Παϊσίου, τοῦ ἐκ Ρωσίας.

῾Ο ῞Οσιος Παΐσιος διετέλεσε γούμενος τῆς μονῆς ῾Αγίας Σκέπης καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 1609.

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ῾Ησαΐου.

῾Ο ῞Οσιος ῾Ησαΐας ἀσκήτεψε στή μονή τοῦ Βάλαμο τῆς Φινλανδίας καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1914.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,

ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.