9 Ιανουαρίου
Μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Πολυεύκτου.
 ῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Πολύευκτος ἔζησε κατά τήν ἐποχή τῶν αὐτοκρατόρων Δεκίου (249-251 μ.Χ.) καί Οὐαλεριανοῦ (251-259 μ.Χ.). ῞Οταν ἐκηρύχθηκε ὁ διωγμός κατά τῶν Χριστιανῶν καί αὐτοί διετάχθησαν νά ἐπιστρέψουν στήν εἰδωλολατρία, ὑπῆρξε ὁ πρῶτος πού ἐμαρτύρησε γιά τόν Χριστό στή Μελιτηνή τῆς ᾿Αρμενίας, ὅπου ἐκτελοῦσε τά στρατιωτικά του καθήκοντα.
῾Ο ῞Αγιος Πολύευκτος, χωρίς νά δειλιάσει, διεκήρυξε μέ παρρησία τήν πίστη του στόν Χριστό καί μέ πνευματική ἀνδρεία συνέτριψε τά εἴδωλα πού ἐλάτρευαν οἱ ἐθνικοί. Οἱ παραινέσεις τοῦ πεθεροῦ του, καθώς καί οἱ θρηνώδεις κραυγές τῆς γυναίκας του, δέν τόν ἐκλόνισαν καθόλου. Παρέμεινε σταθερός στήν ὁμολογία του, γεγονός πού ἐπιβεβαίωσε καί στόν Μάρτυρα Νέαρχο, τό φίλο του, πού φοβόταν μήπως ἀπό τά βασανιστήρια ἀρνηθεῖ τόν Χριστό. ῎Ετσι, λοιπόν, ὁ ῞Αγιος Πολύευκτος ἐμαρτύρησε διά ξίφους.
῾Η Σύναξη τοῦ ῾Αγίου Μάρτυρος Πολυεύκτου ἐτελεῖτο στό σεπτό ναό πού ἀνήγειραν οἱ πιστοί στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου του, πού ἔκειτο κοντά στήν περιοχή τοῦ Φιλαδελφίου καί τοῦ Ταύρου Κωνσταντινουπόλεως.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Εὐστρατίου τοῦ Θαυματουργοῦ.
῾Ο ῞Οσιος Εὐστράτιος καταγόταν ἀπό τήν περιοχή τῆς Ταρσίας, ὁποία ἀνῆκε στή μεγάλη διοικητική περιφέρεια τῶν ᾿Οπτημάτων, καί συγκεκριμένα ἀπό τήν κωμόπολη πού ἔφερε τό ὄνομα Βιτζιανή, καί ἔζησε τόν 9ο αἰώνα μ.Χ. Οἱ γονεῖς του, Γεώργιος καί Μεγεθώ, ἦταν εὐσεβεῖς καί εὔποροι. ῾Ο ῞Οσιος Εὐστράτιος ἀνατράφηκε μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου καί οἱ γονεῖς του ἐφρόντισαν καί γιά τήν ἐκπαίδευσή του. ῞Οταν συμπλήρωσε τό εἰκοστό ἔτος τῆς λικίας του, καρδιά του ἐκυριεύθηκε ἀπό θεῖο ἔρωτα. Τότε ἄφησε τούς γονεῖς του καί μετέβη στόν ῎Ολυμπο, στό μοναστήρι τοῦ Αὐγάρου, στό ὁποῖο ἐμόναζαν οἱ θεῖοι του, ἀπό τή μητέρα του, Γρηγόριος καί Βασίλειος. ᾿Εκεῖ, λοιπόν, ἔγινε δεκτός ἀπό τούς θείους του καί ἀκολούθησε καί αὐτός τήν ἐπίπονη καί σκληρή ζωή τοῦ μοναχοῦ.
῾Ο ῞Οσιος καθημερινά διακονοῦσε τούς πάντες μέ πρόθυμη καρδιά καί ταπεινό φρόνημα. Δέν ἐνδιαφερόταν γιά τίποτε ἀπό τά ἀγαθά τοῦ κόσμου. Δέν εἶχε τίποτε στήν κατοχή του, παρά μόνο ἕνα τρίχινο ἔνδυμα καί ἕνα ὕφασμα ἀπό μαλλί προβάτου. Δέν εἶχε οὔτε τόπο ὁρισμένο, γιά νά κοιμᾶται. Λένε μάλιστα, ὅτι ἀπό τότε πού ἔγινε μοναχός, στά ἑβδομήντα πέντε χρόνια τοῦ ἀσκητικοῦ του βίου, δέν ἐκοιμήθηκε ποτέ ὕπτιος ἤ μέ τό ἀριστερό πλευρό.
῞Οταν ἀπέθαναν οἱ πρό αὐτοῦ γούμενοι τῆς μονῆς, οἱ πατέρες ἐμπιστεύθηκαν στόν ῞Οσιο τή διοίκηση τῆς μονῆς καί τόν ἀνέδειξαν γούμενο.
᾿Εκεῖνο τόν καιρό ἐπέστρεψε νικητής ἀπό τόν πόλεμο κατά τῶν Βουλγάρων ὁ εἰκονομάχος Λέων ὁ Εύ (813-820 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ἀνέτρεψε τόν εὐσεβέστατο αὐτοκράτορα Μιχαήλ. ῾Η αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας ἄρχισε νά φουντώνει. ῾Ο ῞Οσιος Εὐστράτιος, μετά ἀπό προτροπή τοῦ ῾Οσίου ᾿Ιωαννικίου τοῦ Μεγάλου († 4 Νοεμβρίου), ἄφησε τή μονή καί ἐπέστρεψε στήν πατρίδα του. Μόλις ὅμως ἔγινε ἀναστήλωση τῶν ἁγίων εἰκόνων, ὁ ῞Οσιος ἐπανῆλθε στό μοναστήρι του. ῾Η μέρα περνοῦσε μέ πνευματικά γυμνάσματα καί ἄσκηση καί νύχτα μέ ἀγρυπνίες καί γονυκλισίες. ῾Η μονολόγιστη ἐλπίδα, εὐχή τοῦ Κυρίου ἠμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἦταν στήν καρδιά καί τά χείλη του. ῾Ο Θεός τόν ἀξίωσε μέ τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας.
῾Ο ῞Αγιος προεῖδε, μέ τή Χάρη του Θεοῦ, τό θάνατό του. Λίγο πρίν ἀπέλθει ἀπό τήν παρούσα ζωή, ἐκάλεσε τούς μοναχούς καί τούς εἶπε· «᾿Αδελφοί, ὁ χρόνος τῆς ἐπίγειας ζωῆς μου ἔφθασε στό τέλος του. Λοιπόν, τέκνα μου ἀγαπητά, νά φυλάξετε τήν παρακαταθήκη πού παραλάβατε, γιατί τά πράγματα τῆς παρούσας ζωῆς εἶναι πρόσκαιρα καί μάταια, ἐνῶ τῆς μέλλουσας ζωῆς εἶναι ἄφθαρτα καί αἰώνια». Μόλις ἐτελείωσε τά σύντομα αὐτά λόγια, τούς εὐλόγησε καί τούς ἐσφράγισε μέ τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. ῎Επειτα, ἀφοῦ ὕψωσε τό βλέμμα του πρός τόν οὐρανό, εἶπε «Κύριε, εἰς τάς χεῖράς Σου παραδίδω τό πνεῦμά μου».
῎Ετσι ὁ ῞Οσιος Εὐστράτιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη σέ λικία 95 ἐτῶν.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Βασιλείου τοῦ Θαυματουργοῦ καί Γρηγορίου.
Οἱ ῞Οσιοι Βασίλειος καί Γρηγόριος ἦσαν θεῖοι τοῦ ῾Αγίου Εὐστρατίου καί ἔζησαν τόν 9ο αἰώνα μ.Χ. ῾Ο ῞Οσιος Γρηγόριος ἀσκήτεψε στή μονή τῶν Αὐγάρων. Καί οἱ δύο ἀξιώθηκαν νά λάβουν ἀπό τόν Θεό τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας καί ἐκοιμήθησαν μέ εἰρήνη.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Πέτρου, ἐπισκόπου Σεβαστείας.
῾Ο ῞Αγιος Πέτρος ἐγεννήθηκε στήν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας τό 349 μ.Χ. ῾Ο πατέρας του Βασίλειος, ἦταν ρήτορας, ἐγκατεστημένος στή Νεοκαισάρεια τοῦ Πόντου, καί ἦταν υἱός τῆς Μακρίνης, ὁποία ὑπέστη πολλά μετά τοῦ συζύγου της κατά τό διωγμό τοῦ Μαξιμίνου γιά τήν πίστη τους στόν Χριστό.
῾Η μητέρα τοῦ ῾Αγίου Πέτρου ὀνομαζόταν ᾿Εμμέλεια, καταγόταν ἀπό τήν Καππαδοκία, ἦταν θυγατέρα Μάρτυρος, εὐλαβέστατη καί πολύ φιλάνθρωπη. ᾿Από τό γάμο της μέ τόν Βασίλειο ἐγεννήθησαν ἐννέα παιδιά, ἀπό τά ὁποῖα τά τέσσερα ἦσαν ἀγόρια. Τό πρωτότοκο παιδί τους ἦταν Μακρίνα ὁποία μετά τό θάνατο τοῦ μνηστῆρος της, ἐπιδόθηκε στήν ἄσκηση. Πρό τοῦ Πέτρου ἐγεννήθηκε Θεοσεβία. ᾿Από τά τέσσερα ἀγόρια, τρεῖς ἔγιναν ᾿Επίσκοποι, ὁ Βασίλειος στήν Καισάρεια, ὁ Γρηγόριος στή Νύσσα καί ὁ Πέτρος στή Σεβαστεία· ὁ Ναυκράτιος ἀπέθανε νέος, σέ λικία 27 ἐτῶν.
῾Ο ῞Αγιος Πέτρος ἔγινε γούμενος τῆς μονῆς πού ἵδρυσε ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ ὁποῖος τό ἔτος 370 μ.Χ. τόν ἐχειροτόνησε πρεσβύτερο καί τό 380 μ.Χ. ᾿Επίσκοπο Σεβαστείας τῆς Μ. ᾿Αρμενίας. ῎Ελαβε μέρος στή Βύ Οἰκουμενική Σύνοδο καί ἐκοιμήθηκε εἰρηνικά τό ἔτος 392 μ.Χ.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος ᾿Αντωνίνας.
῾Η ῾Αγία ᾿Αντωνίνα καταγόταν ἀπό τή Νικομήδεια καί τελειώθηκε στή θάλασσα.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Λαυρεντίου.
῾Ο ῞Αγιος Λαυρέντιος εἶναι ἄγνωστος στούς Συναξαριστές καί στά Μηναῖα. Μνημονεύεται στό Λαυριωτικό Κώδικα Γύ 74 φ. 112α, ὅπου ἀναφέρεται ὅτι ἐμαρτύρησε σέ στάδιο ἀπό τούς εἰδωλολάτρες.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ᾿Αδριανοῦ τοῦ ἐξ ᾿Αγγλίας, γουμένου Καντουαρίας.
῾Ο ῞Αγιος ᾿Αδριανός καταγόταν ἀπό τήν ᾿Αφρική καί ἔγινε γούμενος τῆς μονῆς Νερίντα, πού ἦταν στή Νεάπολη τῆς ᾿Ιταλίας. ῾Ο Πάπας Βιταλιανός (657-672 μ.Χ.) τοῦ ἐπρότεινε δύο φορές νά ἀναλάβει τή χηρεύουσα ᾿Αρχιεπισκοπή Καντουαρίας, σέ διαδοχή τοῦ Θεοδοσίου, ἀλλά ἐκεῖνος ἀρνήθηκε καί ὑπέδειξε ὡς κατάλληλο πρόσωπο τόν ῞Ελληνα μοναχό Θεόδωρο ἀπό τήν Ταρσό τῆς Κιλικίας († 19 Σεπτεμβρίου). ῾Ο Πάπας συμφώνησε ὑπό τόν ὅρο, ὅτι ὁ ῞Αγιος θά μετέβαινε μέ τόν Θεόδωρο στή Βρεττανία ὡς συνεργάτης αὐτοῦ.
῞Οταν ἔφθασαν ἐκεῖ, ὁ ῞Αγιος ᾿Αδριανός διορίσθηκε ὡς διευθυντής τῆς σχολῆς τοῦ ῾Αγίου Αὐγουστίνου Καντουαρίας καί συνετέλεσε στήν ἀνύψωση τῆς σχολῆς. Προσείλκυσε κοντά του πλῆθος μαθητῶν στούς ὁποίους ἐδίδασκε θεολογία, ἑλληνικά, λατινικά, ποίηση καί ἀστρονομία.
῾Ο ῞Αγιος, διακρινόμενος γιά τίς ἀρετές καί τήν πνευματικότητά του, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 710 μ.Χ.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Βριθγουόλντου τοῦ ἐξ ᾿Αγγλίας, ἀρχιεπισκόπου Καντουαρίας.
῾Ο ῞Αγιος Βριθγουόλντος διαδέχθηκε στό θρόνο τόν ῞Αγιο Θεόδωρο τόν ἐκ Ταρσοῦ († 19 Σεπτεμβρίου). ῏Ηταν ἄριστος γνώστης τῶν Γραφῶν καί τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων. Στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο τῆς Καντουαρίας ἀνῆλθε τό ἔτος 693 μ.Χ. ῾Υπῆρξε καλός ποιμένας καί κανόνας πίστεως καί ἀρετῆς.
῾Ο ῞Αγιος Βριθγουόλντος ἐκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη τό ἔτος 731 μ.Χ.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ σεισμοῦ γενομένου ἐν ἀρχῇ τῆς βασιλείας Βασιλείου.
Σύμφωνα μέ τό Συναξάρι τήν μέρα αὐτή ἔγινε ὁ μεγάλος καί φρικωδέστατος σεισμός, στήν ἀρχή τῆς βασιλείας τοῦ αὐτοκράτορος Βασιλείου (867 μ.Χ.), κατά τήν ὁποία κατέπεσε καί ὁ μεγάλος τροῦλλος τοῦ ναοῦ τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Στίγματος καί τῆς Θεοτόκου τοῦ Φόρου. Τό γεγονός τοῦ μεγάλου σεισμοῦ ἀναφέρεται καί στόν Κώδικα 1578 τῆς ᾿Εθνικῆς Βιβλιοθήκης τῶν Παρισίων, ἀλλά στίς 10 ᾿Ιανουαρίου.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας νεομάρτυρος Παρθένας τῆς ᾿Εδεσσαίας.
῾Η ῾Αγία Παρθένα καταγόταν ἀπό τήν ῎Εδεσσα τῆς Μακεδονίας καί ἐγεννήθηκε περί τόν 14ο αἰώνα. Κατά τό παρθενικό της ὄνομα εἶχε καί τό βίο της, ζώντας μέ ἄσκηση καί σεμνότητα.
Κατά τό ἔτος 1375 ῎Εδεσσα πολιορκήθηκε ἀπό τούς Τούρκους καί οἱ κάτοικοι ἀντέταξαν δυνατή ἄμυνα, ἐνισχυόμενοι καί ἐνθαρρυνόμενοι ἀπό τόν ἱερομόναχο Σεραφείμ, ἐφημέριο τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. ῾Ο ἐχθρός ἦταν ἄριστα ὀργανωμένος καί πολυάριθμος, ἀλλά ἀπέκανε, καί, ὡς φαίνεται, ἑτοιμαζόταν νά λύσει τήν πολιορκία.
᾿Αλλά κατά τήν τελευταία στιγμή, ἕνας ἀπό τούς προκρίτους τῆς πόλεως, ὀνομαζόμενος Πέτρος ( παράδοση τόν ὀνομάζει Κέλλ Πέτρο, δηλαδη Κασιδιάρη Πέτρο), ὁ ὁποῖος ἦταν πατέρας τῆς ῾Αγίας Παρθένας, ἐπληρώθηκε μέ μεγάλο χρηματικό ποσό ἀπό τόν πολιορκητή Πασᾶ τῶν Τούρκων καί ἐπρόδωσε τήν πόλη. Οἱ Τοῦρκοι εἰσέβαλαν στήν ῎Εδεσσα, στίς 26 Δεκεμβρίου 1375, ἀπό τό νοτιοανατολικό μέρος, ὅπου αὐτός ἐφρουροῦσε, καί ὅπου ἦταν μία ἀπό τίς κυριότερες ἐπάλξεις τῆς πόλεως. ᾿Αμέσως ἐπιδόθηκαν στή σφαγή καί τόν ἐξανδραποδισμό τῶν κατοίκων, τίς διαρπαγές καί τίς ἀτιμώσεις. Συνέλαβαν τόν ἱερομόναχο Σεραφείμ καί μετά ἀπό σκληρά βασανιστήρια τόν ἔπνιξαν στό μέγα καταρράκτη, πού ἔχει τό ὄνομα «ἰτσερί Πασᾶ», δηλαδή «νερά τοῦ Πασᾶ».
῾Ο προδότης Πέτρος, μετά τή φρικώδη πράξη του καί τήν ἅλωση τῆς πόλεως, ἀρνήθηκε τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί ἔγινε Μουσουλμάνος. Δέν ἀρκοῦσε ὅμως αὐτό. Παρέδωσε στόν Πασᾶ, ὡς παλλακίδα, τή θυγατέρα του Παρθένα, ἀφοῦ προηγουμένως ἐπροσπαθοῦσε νά τήν πείσει νά ἀπαρνηθεῖ τόν Χριστό. ῾Η ῾Αγία Παρθένα μόλις ἄκουσε τά λόγια τοῦ πατέρα της, ὡς ἄλλη ῾Αγία Βαρβάρα, ἔφριξε καί ἔλεγξε μέ πνευματική ἀνδρεία τόν ἄθλιο πατέρα της καί ὁμολόγησε ὅτι ποτέ δέν θά ἀρνηθεῖ τό γλυκύτατο ὄνομα τοῦ οὐράνιου Νυμφίου αὐτῆς ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ᾿Εκεῖνος, ἀντί νά συντριβεῖ καί νά μετανοήσει, ὀργίσθηκε καί ἔγινε σάν θηρίο. ῎Αρχισε νά κτυπᾶ τήν ῾Αγία μέχρι αἵματος καί ἀναισθησίας. Στή συνέχεια τήν ἐξεγύμνωσε καί τήν παρέδωσε στά χέρια τῶν Τούρκων. Οἱ στρατιῶτες τήν ἐβασάνιζαν ἐπί τρεῖς μέρες. Στό τέλος, τήν ὁδήγησαν ὁλόγυμνη σέ ἕνα λόφο, ὅπου τήν ἔθαψαν ζωντανή. ῾Ο λόφος αὐτός ὀνομάζεται μέχρι σήμερα «λόφος τῆς Παρθένου».
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Φιλίππου, μητροπολίτου Μόσχας.
 ῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς Φίλιππος, κατά κόσμον Θεόδωρος Στεπάνοβιτς Κολύσεφ ἐγεννήθηκε στή Ρωσία τό ἔτος 1507 ἀπό εὐγενεῖς γονεῖς, τόν Στέφανο καί τή Βαρβάρα πού ἀργότερα ἔγινε μοναχή μέ τό ὄνομα Βαρσανουφία. ῾Η ἀγάπη του πρός τή μοναχική πολιτεία καί τό ἀσκητικό ἦθος ὁδήγησε τά βήματά του στή μονή Σολόβκι, στόν Παγωμένο ᾿Ωκεανό, ὅπου ἄρχισε νά διδάσκεται τά τῆς μοναχικῆς πολιτείας καί νά διέρχεται τό βίο του μέ προσευχή καί νηστεία. Στή συνέχεια διετέλεσε γούμενος τῆς μονῆς.
Τό ἔτος 1566, ἐπί βασιλείας ᾿Ιβάν Δύ Βασίλιεβιτς (τοῦ Τρομεροῦ), ἐξελέγη, μετά τό θάνατο τοῦ Μητροπολίτου ᾿Αθανασίου (1564-1566), Μητροπολίτης Μόσχας, ἀλλά ἀπομακρύνθηκε. ῞Οταν, τό 1565, ὁ Κούρβσκι ἤθελε νά ἀνατρέψει τό θρόνο τῆς Ρωσίας, ὁ τσάρος ᾿Ιβάν ἐθεώρησε ὅλους τούς ἄρχοντες κρυφούς ἐχθρούς του καί κατέφυγε στήν πόλη ᾿Αλεξάνδροβσκ, προτιθέμενος νά παραιτηθεῖ τῆς ἐξουσίας. ῾Η ἀγγελία αὐτή κατέπληξε τή Μόσχα, διότι ἀναρχία φαινόταν φοβερότερη ἀπό τήν τυραννία, καί ὁ λαός ἐζήτησε τήν ἐπάνοδο τοῦ τσάρου. ῾Ο ᾿Ιβάν ἐπέστρεψε στή Μόσχα στίς 2 Φεβρουαρίου 1565. Τήν ἑπομένη συνεκάλεσε σύνοδο καί ἀπεφάσισε τή σύσταση τῆς ᾿Οπρίτσνινα, σωματοφυλακῆς γιά τήν ἀσφάλεια τοῦ ἴδιου καί τῆς ἐπικράτειας.῾Η σωματοφυλακή αὐτή πού ἦταν τυφλό ὄργανο τοῦ τσάρου κατατρομοκράτησε τή χώρα.
῾Ο ῞Αγιος Φίλιππος ἀρνήθηκε νά εὐλογήσει τόν τσάρο καί ἀντιτάχθηκε στή βασιλική αὐθαιρεσία καί τίς βδελυρές πράξεις μέ ἀποτέλεσμα νά ἐκθρονισθεῖ, νά ἐγκλεισθεῖ στή μονή ᾿Οτρότς τοῦ Τβέρ καί νά δολοφονηθεῖ στίς 23 Δεκεμβρίου 1569 ἀπό ἄνθρωπο τοῦ τσάρου.
Τό τίμιο λείψανό του βρέθηκε ἄφθορο καί τό ἔτος 1652 ὁ τσάρος τῆς Ρωσίας ᾿Αλέξιος Μιχαήλοβιτς τό ἐναπέθεσε στόν καθεδρικό ναό Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Μόσχας, στό Κρεμλίνο.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Ιωνᾶ τοῦ Γέροντος.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Ιωνᾶς καταγόταν ἀπό τή Ρωσία καί ἀσκήτεψε στή μονή τῆς ῾Αγίας Τριάδος Κιέβου, ὅπου ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1902.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
