10 Ιουνίου

† Μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων ᾿Αλεξάνδρου καί ᾿Αντωνίνης.

Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες ᾿Αλέξανδρος καί ᾿Αντωνίνα κατάγονταν ἀπό τήν πόλη τῶν Κοδράμων ἤ Κροδάμων ἤ Καρδάμων καί εἶναι ἄγνωστο πότε ἄθλησαν. ᾿Από αὐτούς ᾿Αντωνίνη, ἀφιερωθείσα στόν Χριστό, διῆγε βίο σώφρονα, λατρεύουσα τόν Θεό καί καταγινομένη σέ ἀγαθοεργίες καί ἐλεημοσύνες, ἑλκύοντας διά τῶν ἔργων καί τῶν λόγων της εἰδωλολάτριδες γυναῖκες πρός τό Χριστιανισμό. Γιά τή θεοφιλή αὐτή δράση της καταγγέλθηκε στόν γεμόνα Φῆστο καί ἐκλείσθηκε σέ οἶκο ἀνοχῆς πρός διαφθορά, ἐπειδή ὁμολόγησε τό ῎Ονομα τοῦ Κυρίου. ᾿Εκεῖ παρέμεινε ἐπί τρεῖς μέρες νηστική καί στή συνέχεια ὁδηγήθηκε ἐκ νέου ἐνώπιον τοῦ γεμόνος. ᾿Εμμένουσα ὅμως στήν ὁμολογία της, ἀφοῦ ἐμαστιγώθηκε σκληρά, ἐκλείσθηκε καί πάλι στό διαφθορεῖο. Πληροφορηθείς τό γεγονός αὐτό ὁ νεαρός Χριστιανός ᾿Αλέξανδρος, ὁ ὁποῖος ἔτρεφε μεγάλη ἐκτίμηση πρός τήν ᾿Αντωνίνη γιά τόν ὅσιο βίο καί τά θεῖα χαρίσματά της, προσῆλθε στό διαφθορεῖο καί ὑπό τό πρόσχημα ἀκολάστου δῆθεν πράξεως, εὑρῆκε τήν ᾿Αντωνίνη. ᾿Αμέσως τήν ἔντυσε μέ τό χιτώνα του, ἐκάλυψε τήν κεφαλή της καί τήν ἐφυγάδευσε. Μετά ἀπό λίγο ὅμως προσῆλθαν μεθυσμένοι στρατιῶτες, πού ἐστάλησαν ἀπό τόν γεμόνα, γιά νά ἐπιτύχουν βίαια τήν ἀτίμωση τῆς ᾿Αντωνίνης. ᾿Αντ αὐτῆς ὅμως εὑρῆκαν τόν ᾿Αλέξανδρο. ᾿Εξοργισθέντες οἱ στρατιῶτες, ἀφοῦ ἐκακοποίησαν τόν ᾿Αλέξανδρο, τόν ὁδήγησαν δεμένο ἐνώπιον τοῦ Φήστου, πρός τόν ὁποῖο ὁ Μάρτυς ὁμολόγησε τή φυγάδευση τῆς ᾿Αντωνίνης ἀπό αὐτόν καί τοῦ ἐξήγησε τούς λόγους οἱ ὁποῖοι τόν ὁδήγησαν στήν πράξη του. ῎Εξαλλος ἀπό τό θυμό ὁ γεμόνας διέταξε τή σκληρή μαστίγωση τοῦ ᾿Αλεξάνδρου καί τήν πάσῃ θυσίᾳ ἀνεύρεση τῆς ᾿Αντωνίνης, ὁποία συνελήφθη καί ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ Φήστου. ῾Ο ἄρχοντας διέταξε καί τούς ἀπέκοψαν τά ἄκρα τῶν χειρῶν καί τῶν ποδῶν. Στή συνέχεια ἄλειψαν τούς Μάρτυρες μέ πίσσα καί ἔρριψαν αὐτούς μέσα σέ λάκκο μέ φωτιά, ὅπου καί εὑρῆκαν μαρτυρικό θάνατο.

Τά λείψανά τους μεταφέρθηκαν ἀργότερα στήν Κωνσταντινούπολη καί κατετέθησαν στή μονή Μαξιμίνου119, ὅπου καί ἐτελεῖτο Σύναξις αὐτῶν.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Νεανίσκου, τοῦ Σοφωτάτου.

῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Νεανίσκος καταγόταν ἀπό τήν ᾿Αλεξάνδρεια καί εἶναι ἄγνωστο πότε ἄθλησε. Νέος ὡραιότατος καί σοφώτατος, ἐμφορούμενος ἀπό γνήσια Χριστιανική πίστη, συναναστρεφόταν τούς δούλους του ὡς ἴσος, συμπροσευχόταν μέ αὐτούς καί τούς ἐδίδασκε τό θεῖο λόγο. Μεταξύ αὐτῶν ὑπῆρχε καί μία δούλη εἰδωλολάτρισσα, ὡραιοτάτη, ὁποία, μή δυναμένη νά ἑλκύσει πρός ἑαυτήν τόν Νεανίσκο, πρός ἱκανοποίηση τῶν ἀκολάστων πόθων της, τόν κατήγγειλε στόν γεμόνα Μάξιμο ὡς Χριστιανό. Κατόπιν τούτου ὁ Νεανίσκος συνελήφθη καί ἀφοῦ ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ γεμόνος ὁμολόγησε τή Χριστιανική του πίστη. Εὐθύς ὁ Μάξιμος διέταξε τό σκληρό αὐτοῦ βασανισμό, ὁ ὁποῖος διήρκεσε ἐπί ἑπτά συνεχεῖς μέρες, καί τήν δι ἀποκεφαλισμοῦ θανάτωσή του. ῾Οδηγούμενος στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου του, ὁ Νεανίσκος εἶδε μεταξύ τοῦ πλήθους καί τή δούλη ὁποία τόν ἐπρόδωσε. Τότε, ἀφοῦ ἐκάλεσε αὐτή κοντά του, ἔβγαλε ἀπό τό δάκτυλό του βαρύτιμο δακτυλίδι καί τό ἐπέδωσε σέ αὐτή ὡς δεῖγμα τῆς εὐγνωμοσύνης του, διότι διά τῆς καταγγελίας της θά μετέβαινε πλησίον ᾿Εκείνου, τόν ῾Οποῖο τόσο ἐποθοῦσε. ῎Ηρεμος καί περιχαρής ὁ ῞Αγιος, ἀφοῦ προσευχήθηκε, ἔτεινε τόν αὐχένα πρός τό δήμιο καί ἔτσι ἔλαβε τόν ἀμάραντο στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Κρίσπουλου καί Ρεστιτούτου.

Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες Κρίσπουλος καί Ρεστιτοῦτος, κατά τήν παράδοση, ἐμαρτύρησαν πιθανῶς στή Ρώμη ἐπί αὐτοκράτορος Νέρωνος (54-68 μ.Χ.)120. Κατά τό Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο αὐτοί ἐτελειώθηκαν μαρτυρικά στήν ᾿Ισπανία121.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Γετούλου καί ᾿Αμανδίου, τῶν αὐταδέλφων, καί τῶν σύν αὐτοῖς Κερεάλου, καί Πριμιτίβου.

῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Γέτουλος ἦταν σύζυγος τῆς ῾Αγίας Συμφορόσης († 18 ᾿Ιουλίου), ἐκ Τιβούρων τοῦ Λατίου. Συνελήφθη τό 120 μ.Χ., ἐπί αὐτοκράτορος ᾿Αδριανοῦ (117-138 μ.Χ.), καί ἐπειδή ἀρνήθηκε νά θυσιάσει στά εἴδωλα ἐτελειώθηκε μαρτυρικά μετά τοῦ ἀδελφοῦ του ᾿Αμανδίου καί τῶν ῾Αγίων Κερεάλου καί Πριμιτίβου. Τά ἱερά λείψανα αὐτῶν ἐνταφίασε ῾Αγία Συμφορόσα122.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Βασιλείδου, Τρίπου, Μανδάλου καί τῶν σύν αὐτοῖς.

Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες Βασιλείδης, Τρίπος καί Μάνδαλος ἐμαρτύρησαν μαζί μέ ἄλλους εἴκοσι Χριστιανούς στή Ρώμη, ἐπί αὐτοκράτορος Αὐρηλιανοῦ (270-275 μ.Χ.), τό 275 μ.Χ. Οἱ τρεῖς ὑπάρχουσες ἁγιολογικές πηγές περί τοῦ ῾Αγίου Μάρτυρος Βασιλείδου εἶναι μεταγενέστερες καί ἀναξιόπιστες. ᾿Επί τοῦ τάφου του, ἐπί τῆς Αὐρηλίας ὁδοῦ, εἶχε ἱδρυθεῖ βασιλική, πού δέν διασώθηκε123.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Τιμοθέου, ἐπισκόπου Προύσης.

Εἶναι ἄγνωστο ἀπό ποῦ καταγόταν ὁ ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς Τιμόθεος, ᾿Επίσκοπος Προύσης. ῎Αθλησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος ᾿Ιουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου (360-362 μ.Χ.), τό 361 μ.Χ. ῾Ως ἐπίσκοπος Προύσης διακρινόταν γιά τή ζῶσα εὐσέβεια καί τόν ἀκοίμητο ζῆλο του πρός στήριξη τοῦ ποιμνίου του καί τήν περιφρούρηση αὐτοῦ ἀπό τίς διάφορες αἱρέσεις. Μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ φήμη του εἶχε διαδοθεῖ πολύ πέραν τῶν ὁρίων τῆς ᾿Επισκοπῆς του. ῞Οταν ὁ ᾿Ιουλιανός ἐξαπέλυσε τό διωγμό κατά τῶν Χριστιανῶν, ὁ Τιμόθεος εὑρέθηκε μεταξύ τῶν πρώτων ποιμένων τῆς ᾿Εκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἀντέστησαν στίς ἀποφάσεις τοῦ ἀσεβοῦς αὐτοκράτορος, καταπολεμώντας τά ἀνόσια αὐτοῦ διατάγματα μέ παρρησία καί τόλμη. ῞Ενεκα τῆς σθεναρῆς αὐτῆς ἀντιστάσεώς του, ὁ ᾿Ιουλιανός ἀπέστειλε ἐκπρόσωπό του, γιά νά πείσει τόν Τιμόθεο νά ὑπακούσει στίς αὐτοκρατορικές διαταγές καί νά συμμορφωθεῖ πρός αὐτές, ἀπαρνούμενος τόν Χριστό. ῾Ο Τιμόθεος ὅμως ἐδήλωσε πρός τόν ἀπεσταλμένο τοῦ αὐτοκράτορος ὅτι δέν δέχεται διαταγές ἀντιβαίνουσες πρός τίς Χριστιανικές ἀρχές, ἔλεγξε δέ τόν ᾿Ιουλιανό γιά τήν ἀποστασία του. Γιά τή στάση του αὐτή καταδικάσθηκε σέ θάνατο καί ἀποκεφαλίσθηκε.

Ναός τοῦ ῾Αγίου Τιμοθέου ὑπῆρχε ἐντός τοῦ νοσοκομείου τοῦ «ἐν τῷ Δευτέρῳ» τῆς Κωνσταντινουπόλεως124.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ζαχαρίου, τοῦ ἐν Νικομηδείᾳ.

῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Ζαχαρίας ἐμαρτύρησε, ἄγνωστο πότε, στή Νικομήδεια125.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν ᾿Αλεξίου, ἐπισκόπου Βιθυνίας.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Αλέξιος, ᾿Επίσκοπος Βιθυνίας, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ᾿Απολλώ.

῾Ο ῞Οσιος ᾿Απολλώ ἦταν ᾿Επίσκοπος καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων Θεοφάνους καί Πανσέμνης.

Οἱ ῞Οσιοι Θεοφάνης καί Πανσέμνη κατάγονταν ἀπό τήν ᾿Αντιόχεια, ἀπό γονεῖς εἰδωλολάτρες, καί εἶναι ἄγνωστο πότε ἔζησαν. ῾Ο Θεοφάνης, ἀφοῦ ἐνυμφεύθηκε σέ λικία δέκα πέντε ἐτῶν, μετά τρία ἔτη ἐχήρευσε, συνάψας δέ σχέσεις μέ τούς Χριστιανούς, ἀσπάσθηκε τή Χριστιανική πίστη καί ἐβαπτίσθηκε. Μετά τή βάπτισή του ἀποσύρθηκε σέ μικρό κελί, τό ὁποῖο εὑρισκόταν ἔξω ἀπό τήν πόλη, ὅπου ἐπιδόθηκε στήν ἄσκηση καί τήν προσευχή. Πληροφορηθείς ὅτι μία πόρνη, πού ὀνομαζόταν Πανσέμνη, παρέσυρε πολλούς στήν ἀκολασία καί τήν ἀπώλεια, ἀπεφάσισε νά μεταστρέψει αὐτήν ἀπό τήν ὁδό τῆς ἀπώλειας πρός τήν ὁδό τῆς σωτηρίας. ᾿Αφοῦ ἐπί πολύ χρόνο ἐσκέφθηκε πῶς νά ἐνεργήσει, μία μέρα ἔβγαλε τά πτωχικά ἐνδύματά του καί ἀφοῦ ἐφόρεσε λαμπρά φορεσιά μετέβη σέ συνάντησή της. ᾿Ελθών στήν οἰκία της καί πληροφορηθείς παρ αὐτῆς, ὅτι ἐπί δώδεκα ὁλόκληρα ἔτη ἐξασκοῦσε τό αἰσχρό τοῦτο ἐπάγγελμα, ἀφοῦ τῆς ἐξέθεσε τά ἀγαθά τοῦ ἔντιμου καί ἐνάρετου βίου, τῆς ἐζήτησε νά γίνει σύζυγός του. Οἱ λόγοι καί πρόταση τοῦ Θεοφάνους ἄρχισαν νά δημιουργοῦν σοβαρές σκέψεις στήν Πανσέμνη, μία δέ ἀλλαγή διεφάνηκε στή στάση της. Τό γεγονός τοῦτο ἀντιληφθείς ὁ Θεοφάνης, ἐξέθεσε πρός αὐτήν τά θεῖα διδάγματα τοῦ Χριστοῦ περί γάμου καί παρθενίας καί ἀπεχώρησε, γιά νά δώσει σέ αὐτήν καιρό νά σκεφθεῖ. Μετά τίς τρεῖς μέρες, ἀφοῦ ἐπανῆλθε καί εὑρῆκε αὐτήν μεταμορφωμένη, τῆς ἐξέθεσε τή Χριστιανική πίστη καί τῆς ἐζήτησε νά γίνει Χριστιανή καί νά βαπτισθεῖ. Τόση ἦταν θέρμη καί πειστικότητα τῶν λόγων του, ὥστε Πανσέμνη συγκατατέθηκε καί ἐζήτησε νά τῆς ὑποδείξει μέ ποιό τρόπο ἦταν δυνατόν νά πραγματοποιηθεῖ τοῦτο. Τότε ὁ Θεοφάνης τήν συνέστησε σέ γέροντα πνευματικό, ὁ ὁποῖος, μετά τήν κατάλληλη διδαχή καί κατήχηση, τήν ἐβάπτισε. ᾿Αμέσως Πανσέμνη διεμοίρασε τά ὑπάρχοντά της στούς πτωχούς καί ἀποσυρθεῖσα σέ κελί, τό ὁποῖο τῆς εἶχε ἑτοιμάσει ὁ Θεοφάνης, ἐπιδόθηκε σέ ἔργα θεοφιλή καί σκληροτάτη ἄσκηση καί προσευχή πρός ἐξιλέωση τῶν ἁμαρτιῶν της. Τόσο εἰλικρινής ἦταν μετάνοιά της καί τόσο προόδευσε σέ ἀρετή καί ὁσιότητα, ὥστε ἀξιώθηκε ἀπό τόν Θεό καί διά τῆς θεραπευτικῆς χάριτος. ῎Ετσι, θεοφιλῶς καί μέ ὁσιότητα ἀφοῦ ἔζησε, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνῃ. Μετά ἀπό λίγες ἑβδομάδες ἀκολούθησε αὐτήν καί ὁ Θεοφάνης.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Κανίδου, τοῦ ἐκ Καππαδοκίας.

῾Ο ῞Οσιος Κανίδης καταγόταν ἀπό τήν Καππαδοκία καί ἐγεννήθηκε ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς, τόν Θεόδοτο καί τή Θεοφανώ. ῎Εζησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Θεοδοσίου Αύ τοῦ Μεγάλου (379-395 μ.Χ.) καί σέ λικία ἑπτά ἐτῶν ἐγκατέλειψε τήν πατρική οἰκία καί κατέφυγε σέ σπήλαιο ἐπί τοῦ ἐκεῖ πλησίον ὄρους εὑρισκόμενο, ὅπου παρέμεινε καθ ὅλη τή διάρκεια τοῦ βίου του, νηστεύων, προσευχόμενος καί μελετῶν τά ἱερά γράμματα. ῾Η φήμη τῆς ὁσιότητος καί τῆς ἀρετῆς του προσείλκυε πολλούς θαυμαστές ἐξαιτούμενους τήν εὐλογία καί τίς σοφές συμβουλές του. ῎Εζησε ἑβδομήντα τρία ἔτη μέ αὐστηρή ἄσκηση καί προσευχή καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ᾿Αστερίου, ἐπισκόπου Πέτρας τῆς ᾿Αραβίας.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Αστέριος, ᾿Επίσκοπος Πέτρας τῆς ᾿Αραβίας, ἔζησε κατά τόν 4ο αἰώνα μ.Χ. καί ἐμαρτύρησε ἀπό τούς ᾿Αρειανούς, ὄχι ὡς ἀναφέρεται στό Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο ἐπί αὐτοκράτορος Κωνσταντίου126 (337-361 μ.Χ.), ἀλλ᾿ ἐπί ᾿Ιουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου (361-363 μ.Χ.). ῎Ελαβε μέρος στή Σύνοδο τῆς Σαρδικῆς (347 μ.Χ.) καί συνέγραψε τήν ἱστορία μέ τίς δολοπλοκίες τῶν αἱρετικῶν ᾿Αρειανῶν. Συμμετεῖχε στή Σύνοδο τῆς ᾿Αλεξανδρείας, τό 362 μ.Χ., καί ἐπελέγη γιά νά εἶναι ὁ κομιστής τῆς ἐπιστολῆς τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνόδου πρός τήν ᾿Εκκλησία τῆς ᾿Αντιοχείας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Βασσιανοῦ, ἐπισκόπου Λόντι τῆς ᾿Ιταλίας.

῾Ο ῞Αγιος Βασσιανός ἦταν φίλος τοῦ ῾Αγίου ᾿Αμβροσίου, ᾿Επισκόπου Μεδιολάνων († 7 Δεκεμβρίου) καί γενναῖος ἀγωνιστής κατά τοῦ ᾿Αρειανισμοῦ. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 409 μ.Χ., ἀφοῦ ἐποίμανε τήν ᾿Επισκοπή του ἀπό τό 374 μ.Χ.127

† Τῇ αὐτῆ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Κενσουρίου, ἐπισκόπου ῾Ωξέρρης.

῾Ο ῞Αγιος Κενσούριος, μαθητής τοῦ ῾Αγίου Γερμανοῦ, ᾿Επισκόπου ῾Ωξέρρης († 31 ᾿Ιουλίου), ἦταν ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως τῆς ῾Ωξέρρης κατά τά ἔτη 448-486 μ.Χ. καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη. Τό τίμιο λείψανό του ἐνταφιάσθηκε στό ναό τοῦ ῾Αγίου Γερμανοῦ128.

† Τῇ αὐτῆ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν ᾿Ιλλαδανοῦ, ἐπισκόπου Ράθλιχεν τῆς ᾿Ιρλανδίας.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιλλαδανός ἔζησε τόν 6ο αἰώνα μ.Χ. καί ἦταν ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Ράθλιχεν στό ῎Οφφαλυ τῆς ᾿Ιρλανδίας. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.

† Τῇ αὐτῆ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν ᾿Ιθαμερίου, ἐπισκόπου Ρότζεστερ.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιθαμέριος ἔζησε τόν 7ο αἰώνα μ.Χ. καί ἐγεννήθηκε στήν πόλη Κέντ τῆς ᾿Αγγλίας. ῏Ηταν μοναχός, ἱστορικός καί ἀκόλουθος τοῦ ῾Αγίου Βεδέα († 27 Μαΐου). ῏Ηταν ὁ πρῶτος ᾿Αγγλο-Σάξωνας ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Ρότζεστερ καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 656 μ.Χ.129

† Τῇ αὐτῆ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ᾿Εβρεμουνδίου, ἐν Φοντεναί τῆς Γαλλίας ἀσκήσαντος.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Εβρεμούνδιος ἐγεννήθηκε στήν πόλη Μπαϋώξ τῆς Γαλλίας καί ἦταν ἔγγαμος αὐλικός στό παλάτι. ᾿Από ἀγάπη πρός τό μοναχικό βίο, μέ τή συγκατάθεση τῆς συζύγου του, πού ἀκολούθησε καί αὐτή τήν ὁδό τοῦ μοναχισμοῦ, ἐγκατέλειψε τά ἐγκόσμια καί ἔγινε μοναχός. ῞Ιδρυσε διάφορα μοναστήρια στήν περιοχή Φοντεναί-Λουβέ στήν ᾿Επισκοπή τοῦ Σαγίου130 καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 720 μ.Χ.131

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Βαρλαάμ, γουμένου τῆς μονῆς Χουτίνσκϊυ τῆς Ρωσίας.

Βλ. † 6 Νοεμβρίου.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Φιλοθέου, μητροπολίτου Τομπόλσκ τῆς Ρωσίας.

Βλ. † 31 Μαΐου.

῾Η μνήμη του τιμᾶται, ἐπίσης, σήμερα, ἑορτή τῆς Συνάξεως ὅλων τῶν ῾Αγίων τῆς Σιβηρίας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς εὑρέσεως τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Βασιλείου, ἐπισκόπου Ριαζάν καί Μούρωμ.

Βλ. †\12 ᾿Απριλίου.

῾Η μνήμη του τιμᾶται, ἐπίσης, σήμερα, ἑορτή τῆς Συνάξεως ὅλων τῶν ῾Αγίων τοῦ Ριαζάν τῆς Ρωσίας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Σιλουανοῦ, τοῦ ἐν Κιέβῳ ἀσκήσαντος.

῾Ο ῞Οσιος Σιλουανός ἔζησε κατά τό 13ο καί 14ο αἰώνα μ.Χ, στήν Οὐκρανία καί ἀσκήτεψε στή Λαύρα τοῦ Κιέβου. Μέ τήν προσευχή του ἀκινητοποίησε ἐπί τρεῖς μέρες κάποιους ληστές, οἱ ὁποῖοι εἶχαν μπεῖ στή Λαύρα ἀπό τούς κήπους αὐτῆς, γιά νά ληστέψουν τή μονή καί τούς Πατέρες. ῞Οταν αὐτοί μετανόησαν, τούς ἀπελευθέρωσε.

῾Η ᾿Εκκλησία τιμᾶ, ἐπίσης, τή μνήμη του τή δεύτερη Κυριακή μετά τήν Πεντηκοστή, ἑορτή τῶν ἁγίων Πατέρων τῶν ἐγγύς καί μακράν τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, καί στίς 28 Αὐγούστου.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Νεκταρίου, ἐπισκόπου Τομπόλσκ.

῾Ο ῞Αγιος Νεκτάριος (κατά κόσμον Νικόλαος Παύλοβιτς Τελιάσιν) ἐγεννήθηκε στήν περιφέρεια τοῦ ᾿Οστάσκωβ, τῆς ᾿Επισκοπῆς τοῦ Τβέρ, ἀπό οἰκογένεια χωρικῶν. Τό 1599 κατέφυγε στό ἐρημητήριο τοῦ ῾Αγίου Νείλου τοῦ Στυλίτου, ὅπου τό 1601 ἔγινε μοναχός καί τό 1613 ἐχειροτονήθηκε ἱερέας, ἀποκτώντας σπουδαία παιδεία, μαθαίνοντας τή λατινική καί τήν ἑλληνική γλώσσα καί σπουδάζοντας ρητορική καί φιλοσοφία.

Κατά τά ἔτη 1614-1636, διετέλεσε γούμενος τοῦ ἐρημητηρίου καί τό ὀργάνωσε μέ ὑποδειγματικό πνευματικό τρόπο, ὥστε νά γίνει γνωστό καί θαυμαστό πνευματικό καταφύγιο σέ ὅλη τή Ρωσική γῆ. ῾Ο ῞Αγιος διακρινόταν γιά τή βαθιά πνευματικότητά του καί τήν ἀγάπη του πρός τή μελέτη. ῎Ετσι ὀργάνωσε ὁ ἴδιος μέ προσωπικό ἐνδιαφέρον καί ζῆλο τήν πλούσια βιβλιοθήκη τῆς μονῆς. ᾿Αντέγραψε ἔτσι, μέ προσωπική του χειρόγραφη ἐργασία, τά ἔργα τῶν ῾Οσίων Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου καί ᾿Εφραίμ τοῦ Σύρου.

῾Ως γούμενος τῆς μονῆς συνδέθηκε μέ τήν αὐτοκρατορική αὐλή τῶν Ρωμανώφ καί μεταξύ τῶν ὑποστηρικτῶν καί τῶν προστατῶν του ἦταν ὁ τσάρος Μιχαήλ Φεντόροβιτς. ῾Ο ῞Αγιος Νεκτάριος ὑπῆρξε ἄλλωστε καί ὁ ἀνάδοχος τοῦ μελλοντικοῦ τσάρου ᾿Αλεξίου Μιχαήλοβιτς καί μετά καί ἀπό ἐπιθυμία τῶν ὑψηλῶν προστατῶν αὐτοῦ, ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος ὑπό τόν τίτλο τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου Τομπόλσκ τῆς Σιβηρίας132. ῾Η χειροτονία του ἐτελέσθηκε τό 1636 ἀπό τόν Πατριάρχη ᾿Ιωάσαφ Αύ133, στή Μόσχα.

Τόν ἴδιο χρόνο ὁ ῞Αγιος Νεκτάριος ἐγκαθίσταται στό Τομπόλσκ καί ἐργάζεται σκληρά γιά τήν πνευματική καί οἰκονομική ἀνάπτυξη τῆς νεοσυσταθείσης ᾿Επισκοπῆς του. ῾Ως σκληρός ἀσκητής, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀφιερωμένος στήν προσευχή, δυσανασχετοῦσε ἀπό τίς συμπεριφορές τοῦ ποιμνίου του, λαϊκῶν καί κληρικῶν, πού κάτω ἀπό τόν πειρασμό τῆς ἐξουσίας, πολλές φορές ἠθέλησαν νά τόν ἐμπλέξουν στίς δολοπλοκίες τους. Κουρασμένος ἀπό τό βάρος τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος καί τῶν εἰς βάρος του συμπεριφορῶν, τό 1637, ἐζήτησε ἀπό τόν τσάρο νά τοῦ ἐπιτρέψει νά ἀποσυρθεῖ. Κατόπιν πολλῶν αἰτήσεών του κατάφερε τελικά, τό 1639, νά γίνει ἀποδεκτή παραίτησή του. ᾿Ελεύθερος, λοιπόν, ἀπό τά ποιμαντικά του καθήκοντα ἐπέστρεψε στό ἐρημητήριο τοῦ ῾Οσίου Νείλου τοῦ Στυλίτου, ὅπου καί ἔζησε ὡς ἕνας ἁπλός μοναχός, χωρίς νά ἀναλάβει ὁποιαδήποτε διοικητική εὐθύνη, μέχρι τό 1647, ὁπότε καί ἀνέλαβε ἐκ νέου τά καθήκοντα τοῦ γουμένου.

Μέ τήν εὐλογία τοῦ Πατριάρχου, τή βοήθεια τοῦ τσάρου καί τῶν εὐγενῶν τῆς Μόσχας ἐβοήθησε ὥστε νά διαδοθεῖ εὐλάβεια πρός τόν ῞Αγιο Νεῖλο τόν Στυλίτη.

῾Ο ῞Αγιος Νεκτάριος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, στίς 15 Ιανουαρίου 1667, καί ἐξόδιος ᾿Ακολουθία ἐτελέσθηκε ἀπό τόν Πατριάρχη ᾿Αντιοχείας καί ἄλλους ᾿Επισκόπους. ῾Ο ἴδιος ὁ τσάρος ἀκολούθησε τήν ἐκφορά τοῦ ἱεροῦ λειψάνου του στούς δρόμους τῆς Μόσχας. ῾Ο ῞Αγιος ἐνταφιάσθηκε στό ἐρημητήριο τοῦ ῾Αγίου Νείλου τοῦ Στυλίτου.

Τό 1984, κατά τή σύσταση τῆς ἑορτῆς πάντων τῶν ῾Αγίων τῆς Σιβηρίας, μεταξύ τῶν τιμωμένων ῾Αγίων, συγκαταλέχθηκε καί ὁ ῞Αγιος Νεκτάριος, τοῦ ὁποίου ἱερή μνήμη ἑορτάζεται καί σήμερα, μέρα τῆς Συνάξεως ὅλων τῶν ῾Αγίων τῆς Σιβηρίας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Συμεών, μητροπολίτου Σμολένσκ καί Ντορογκομπούζ.

῾Ο ῞Αγιος Συμεών (Μολιούκωφ) καταγόταν ἀπό τή Σιβηρία καί ἐγεννήθηκε στήν πόλη Τομπόλ. ᾿Από νεαρή λικία ἔγινε μοναχός στή μονή τῶν ῾Αγίων Βόριδος καί Γκλέμπ τοῦ Ροστώβ καί ἀργότερα ἐχειροθετήθηκε ἀρχιμανδρίτης καί τοποθετήθηκε στή μονή τοῦ Νίζνϊυ-Νόβγκοροντ. ᾿Εδῶ προέκοψε κατά Θεόν στήν εὐσέβεια καί τήν ἀρετή. ῎Ετσι, μέ τή Χάρη τοῦ Κυρίου, στίς 9 Απριλίου 1676 ἐχειροτονήθηκε στή Μόσχα ᾿Επίσκοπος Σμολένσκ.

῾Η ἐπαρχία τοῦ Σμολένσκ, ἤδη ἀπό τό 1612, ὑπέφερε πολύ ἀπό τούς Οὐνίτες, πού μέ τή βοήθεια τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν ἐπίεζαν τό ᾿Ορθόδοξο ποίμνιο. ῎Ετσι τό ἔργο τοῦ ῾Αγίου Συμεών δέν ἦταν εὔκολο. ᾿Αμέσως ὁ ῞Αγιος ἐφρόντισε γιά τήν ἀνέγερση νέου καθεδρικοῦ ναοῦ, ὁ ὁποῖος ἐτελείωσε τό ἑπόμενο ἔτος, τό 1677. Μέ τόν ἴδιο ἔνθεο ζῆλο ὁ ῞Αγιος συνέχισε τό ἔργο τῆς ἀνεγέρσεως νέων ναῶν στήν πολύπαθη ἐπαρχία του.

Μετά τό θάνατο τοῦ τσάρου ᾿Αλεξίου Μιχαήλοβιτς, ὁ ῞Αγιος Συμεών ἐξορίσθηκε στή μονή τῆς ῾Αγίας Τριάδος. ῞Οταν ἀποφυλακίσθηκε, μετά δύο ἔτη περίπου, συνέχισε νά ἐργάζεται ἄοκνα ὑπέρ τοῦ ποιμνίου του.

῾Ο ῞Αγιος Συμέων ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 1699, καί ἐνταφιάσθηκε στόν καθεδρικό ναό τοῦ Σμολένσκ.

† Τῇ αὐτῆ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ.

῾Ο ῞Αγιος Κοσμᾶς ἐγεννήθηκε στήν πόλη Βερχοτοῦρε τῆς περιφέρειας τῆς Περμίας τῆς Ρωσίας. ῾Ο πατέρας του ἦταν ἔμπορος καί μητέρα του κόρη ἱερέως. ᾿Εγεννήθηκε μέ πρόβλημα στά πόδια καί περπατοῦσε μέ πατερίτσες. ᾿Από μικρή λικία προσπαθοῦσε νά βιώσει τό μυστήριο τῆς σαλότητος. Τίς νύχτες συνέχεια ἔφευγε ἀπό τό σπίτι, γιά νά προσεύχεται μόνος του, καί ὅπως συμβαίνει μέ τούς σαλούς, τόν ἐκυνηγοῦσαν οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως. Μιά φορά τόν εἶδαν νά φεύγει ἀπό τά παιδιά, πού τόν κατεδίωκαν πετώντας πέτρες, ἀπό τό ποτάμι, πού ἦταν στό δρόμο του, καί τό ἐπέρασε «σάν νά περνοῦσε ἀπό στεριά».

῏Ηταν πονόψυχο παιδί ἀπό μικρή λικία καί δέν ἔχανε ποτέ τή Θεία Λειτουργία, πού ἐτελεῖτο στό ναό.

῾Ο μακάριος Κοσμᾶς ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, στίς 8 Δεκεμβρίου 1680, καί ἐνταφιάσθηκε δίπλα στόν περίβολο τοῦ ναοῦ τῆς ῾Αγίας Τριάδος τῆς πόλεως Βερχοτοῦρε, στό παρεκκλήσι τῶν ῾Αγίων Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ. Τό παρεκκλήσιο ἐπάνω στόν τάφο του ἔκτισε μία θεοσεβούμενη γυναίκα, πού ἦταν χήρα. ῾Ο ῞Αγιος ἐμφανίσθηκε στό ὄνειρό της ὡς νεαρός ἄνδρας 25-30 ἐτῶν, ξυπόλητος, μέ ἕνα μακρύ πουκάμισο. Τῆς εἶπε ὅτι τόν λένε Κοσμᾶ καί τήν παρακάλεσε νά σκεπάσει τόν τάφο, γιά νά τόν προστατέψει ἀπό τά ζῶα πού ἔβοσκαν ἐκεῖ.

Γιά τήν μέρα τῆς κοιμήσεως τοῦ μακαρίου Κοσμᾶ ὑπάρχουν καί ἄλλες πληροφορίες. Θεωρεῖται ὅτι ὁ ῞Αγιος Κοσμᾶς συμμετεῖχε στή μετακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ῾Αγίου Συμεών τῆς Βερχοτοῦρε ἀπό τό χωριό Μερκούσινσκιϊ στό ναό Νικολάγεβσκι, στίς 12 Σεπτεμβρίου 1704. Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι στίς παλαιές εἰκόνες, πού ἀπεικονίζουν τή μεταφορά τῶν λειψάνων τοῦ ῾Αγίου Συμεών, ὑπάρχει ἕνας σαλός μέ πατερίτσες.

῾Η μνήμη του τιμᾶται σήμερα, ἑορτή τῆς Συνάξεως ὅλων τῶν ῾Αγίων τῆς Σιβηρίας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν ᾿Ιωάννου, μητροπολίτου Τομπόλσκ καί πάσης Σιβηρίας.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιωάννης (Μαξίμοβιτς) ἐγεννήθηκε στήν πόλη Νεζχίνο τῆς Ρωσίας, τό 1651, ἀπό τόν Μάξιμο Βασίλεβιτς καί τήν Εὐφροσύνη. ῾Η οἰκογένειά του εἶχε ἑπτά υἱούς καί ὁ ᾿Ιωάννης ἦταν ὁ μεγαλύτερος. Μετά τήν ὁλοκλήρωση τῶν ἐγκύκλιων σπουδῶν του ἐφοίτησε στήν ᾿Εκκλησιαστική ᾿Ακαδημία τοῦ Κιέβου, ἀπό τήν ὁποία ἀποφοίτησε ὡς διδάσκαλος τῆς λατινικῆς γλώσσας. Τό 1680, ἐκάρη μοναχός στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου καί ἀφοσιώθηκε στήν ἄσκηση καί τήν προσευχή.

Στό νέο μοναχό ἐδόθηκε, μέ τή συγκατάθεση τῶν ἀδελφῶν τῆς μονῆς, πού ἔβλεπαν τό πνευματικό πρόσωπο τοῦ ᾿Ιωάννου, τό διακόνημα τοῦ κηρύγματος. ᾿Από ἐκείνη τή στιγμή ὁ ᾿Ιωάννης ἐπροικίσθηκε μέ τό χάρισμα τῆς εὐγλωττίας. Τό κύριο θέμα τῶν ὁμιλιῶν του ἦταν πῶς μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος μέ πνευματική ἀνδρεία νά ἐφαρμόσει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ στή ζωή του, γιά νά κερδίσει τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. ῾Η πνευματική του μελέτη, ὑπό τόν τίτλο «῾Ηλιοτρόπιον», ἀπαντᾶ σέ σωτηριολογικά θέματα πού ἀπασχολοῦν τόν πιστό.

Τό 1658, ἀποστέλλεται γιά ἱεραποστολική ἐργασία στή Μόσχα. ᾿Εκεῖ, διορίσθηκε ἀπό τόν Πατριάρχη ᾿Ιωακείμ (1674-1690)134 ὡς ἐφημέριος τῆς μονῆς Μπριάνσκ-Σβένσκ, πού ἦταν κάτω ἀπό τή μονή τῶν Σπηλαίων τῆς Λαύρας τοῦ Κιέβου. Τό 1695, ὁ ῞Αγιος Θεοδόσιος († 5 Φεβρουαρίου), ᾿Αρχιεπίσκοπος Τσέρνιγκωφ, διόρισε τόν ἱερομόναχο ᾿Ιωάννη, ὡς ἀρχιμανδρίτη τῆς μονῆς ᾿Ελέτσκ. ᾿Εδῶ, ὁ ᾿Ιωάννης, πού ἀγαποῦσε καί ἐσεβόταν πολύ τόν ῞Αγιο Θεοδόσιο, ἐθεραπεύθηκε ἀπό σοβαρή ἀσθένεια διά τῆς προσευχῆς τοῦ ῾Αγίου. Μόλις ἀσθένησε τό ἀνέφερε ἀμέσως στόν ῞Αγιο ᾿Επίσκοπο Θεοδόσιο, ὁ ὁποῖος τοῦ ἔδωσε ἀμέσως ἐντολή νά συνεχίσει τό διακόνημά του καί νά ἔχει πίστη στόν Θεό. ῾Ο ᾿Ιωάννης ἀμέσως ὑπάκουσε στήν ἐντολή τοῦ ῾Αγίου Θεοδοσίου, διότι ἐμπιστευόταν τή δύναμη τῆς πίστεώς του πρός τόν Θεό. Τήν ἑπομένη, μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας, ὁ ᾿Ιωάννης ἦταν τελείως καλά.

Στίς 10 ᾿Ιανουαρίου 1697, ὁ Πατριάρχης Μόσχας ᾿Αδριανός (1690-1700)135 ἐξέλεξε τόν ᾿Ιωάννη ᾿Επίσκοπο Τσέρνιγκωφ καί χειροτονία ἔγινε στόν καθεδρικό ναό τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τοῦ Κρεμλίνου. ῾Ο ᾿Ιωάννης ἀνέλαβε μέ φόβο Θεοῦ τά καθήκοντά του καί ἔριξε ἰδιαίτερο βάρος στήν πνευματική ἀνύψωση καί καλή ὀργάνωση τῶν ἐκκλησιαστικῶν σχολείων. Θαυμαστή ἦταν ἐπί τῶν μερῶν του ᾿Εκκλησιαστική Σχολή τοῦ Τσέρνιγκωφ καί δραστηριότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τυπογραφείου πού ὀργάνωσε.

῾Ο ᾿Ιωάννης ἐπέδειξε ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον καί γιά τούς μοναχούς τῆς πολιτείας τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους, καί ἰδιαίτερα γιά τούς ἀδελφούς τῆς μονῆς Παντελεήμονος, πρός τήν ὁποία ἀπέστειλε σημαντική βοήθεια.

Τό 1711, Μητροπολίτης πλέον Τομπόλσκ καί πάσης Σιβηρίας, ἐργαζόταν μέ φόβο Θεοῦ γιά τήν πνευματική ἀνύψωση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. ᾿Αναδιοργάνωσε τό περίφημο ἱεραποστολικό σεμινάριο, πού εἶχε ἱδρύσει πρίν τό 1727 ὁ μακαριστός προκάτοχός του Μητροπολίτης Φιλόθεος († 1727), καί συνέχισε τήν ἀποστολική διάδοση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ μεταξύ τῶν εἰδωλολατρῶν τῆς Σιβηρίας. Τό 1714, ἀνέθεσε στόν ἀρχιμανδρίτη ῾Ιλαρίωνα (Λεζχάϊσκυ) ἱεραποστολική ἐργασία στό μακρινό Πεκίνο136, ἐνῶ στήν πόλη τοῦ Τομπόλσκ ἀνέπτυξε τή συγγραφική καί ἐκδοτική δραστηριότητα.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιωάννης, ὡς ποιμένας, ἦταν ἤρεμος καί ἀτάραχος, εἰλικρινής καί διακριτικός, φιλάνθρωπος καί φιλεύσπλαγχνος. ᾿Εβοηθοῦσε πολύ τούς πτωχούς μοιράζοντάς τους κρυφά, ἐνδεδυμένος ὡς ἁπλός μοναχός, γενναιόδωρες ἐλεημοσύνες μέ τήν παράκληση νά δεχθοῦν αὐτό πού τούς ἔδινε στό ῎Ονομα τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Τό ἐπισκοπικό οἴκημα ἦταν πάντοτε ἀνοικτό γι᾿ αὐτούς πού τό ἐχρειάζονταν, ὅπως καί καρδιά του. ᾿Ακόμη καί τήν μέρα τῆς κοιμήσεώς του, τό 1715, μετά τή Θεία Λειτουργία, εἶχε παραθέσει τράπεζα πρός τιμήν τῶν κληρικῶν του. ᾿Αφοῦ τούς διακόνησε ταπεινά ὁ ἴδιος, ἐπῆραν τήν εὐχή του καί ὁ ῞Αγιος ᾿Ιωάννης ἀποσύρθηκε στό κελί του. ῞Οταν ἐχτύπησε καμπάνα γιά τόν ῾Εσπερινό, ὁ ῞Αγιος ᾿Ιωάννης προσευχόταν γονατιστός. ῎Ετσι παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Θεό καί ἐνταφιάσθηκε μέ κάθε εὐλάβεια καί τιμή στό παρεκκλήσι τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Χρυσοστόμου τοῦ Καθεδρικοῦ ναοῦ τοῦ Τομπόλσκ.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν ᾿Αντωνίου, ἐπισκόπου Τομπόλσκ τῆς Ρωσίας.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Αντώνιος ἐγεννήθηκε, τό 1670, στά περίχωρα τοῦ Τσέρνιγκωφ, καί ἦταν γόνος ἱερατικῆς οἰκογένειας, ὁποία προερχόταν ἀπό παλαιά εὐγενική ἐκκλησιαστική καταγωγή. ᾿Ετελείωσε τή Θεολογική ᾿Ακαδημία τοῦ Κιέβου, ὅπου καί ἐδίδασκε ὁ ῞Αγιος ᾿Ιωάννης (Μαξίμοβιτς), ὁ ὁποῖος ἀργότερα ἔγινε προστάτης του. Τό 1700, ἀνέλαβε διευθυντική θέση στήν ἐκκλησιαστική σχολή τοῦ Τσέρνιγκωφ, ἔγινε ἀναπληρωτής τοῦ γουμένου στό μοναστήρι τῶν ῾Αγίων Βόριδος καί Γκλέμπ, ἱεροκήρυκας τοῦ Καθεδρικοῦ ναοῦ τῆς πόλεως, ἐνῶ τήν ἐποχή ἐκείνη ᾿Αρχιεπίσκοπος τῆς περιοχῆς ἦταν ὁ ῞Αγιος ᾿Ιωάννης (Μαξίμοβιτς). Στήν ἐκκλησιαστική σχολή ἐδίδασκε ρητορική καί διαλεκτική, καλύπτοντας κατά διαστήματα τή θέση τοῦ διευθυντοῦ, τοῦ οἰκονόμου καί τοῦ ἐπόπτου. ᾿Επί τῶν μερῶν του οἰκοδομήθηκαν καινούργια κτήρια καί ὁ ἴδιος ἐχάρισε στή βιβλιοθήκη τῆς σχολῆς πολλά βιβλία ἀπό τήν προσωπική του συλλογή.

Τό 1705, ἐξέδωσε τή συλλογή, ὑπό τόν τίτλο «Καθρέφτης τῆς Θείας Γραφῆς», πού περιεῖχε τά κηρύγματα τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καί τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου (Μαξίμοβιτς), καθώς καί ἕνα ἰδικό του ποίημα ἀφιερωμένο στό Πάθος τοῦ Σωτῆρος. Τό 1709, ἀφοῦ ἔλαβε τό ὀφφίκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτου, ἀνέλαβε τά καθήκοντα τοῦ γουμένου στή μονή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, πού ὑπαγόταν ἐκκλησιαστικά στήν κανονική δικαιοδοσία τῆς ᾿Επισκοπῆς Τσέρνιγκωφ.

Τό 1713, μετά τή μετάθεση τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου (Μαξίμοβιτς) στήν ἐκκλησιαστική ἕδρα τοῦ Τομπόλσκ, ὁ ῞Αγιος ᾿Α-ντώνιος ἐκλέχθηκε ᾿Αρχιεπίσκοπος μέ τή σύμφωνη γνώμη κλήρου καί λαοῦ. ῾Η χειροτονία του ἔγινε στόν Καθεδρικό ναό τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στή Μόσχα.

῾Ο νεοχειροτονηθείς ᾿Επίσκοπος δίδει δείγματα γραφῆς ἑνός ἀξιοζήλευτου ποιμένος, ὁ ὁποῖος κηρύσσει συνεχῶς τό θεῖο λόγο στούς ναούς τῆς ἐπαρχίας του. Μέ τήν εὐλογία του θά ἐκδοθεῖ Καινή Διαθήκη καί χάρη στή βοήθεια συνεργατῶν καί πνευματικῶν του τέκνων, πού ἐργάζονταν στήν ἐκκλησιαστική σχολή, θά τελειώσει τή μετάφραση τῆς «῾Ιστορίας τῆς Ρώμης», τοῦ Τίτου Λίβιου, ὁποία παρέμεινε δυστυχῶς μέχρι σήμερα ἀνέκδοτη.

᾿Από τό 1720 μέχρι τό 1721 προκαλεῖ τήν ὀργή τοῦ τσάρου. Τήν πρώτη φορά, ἐπειδή ἀρνήθηκε νά συνυπογράψει μαζί μέ ἄλλους Ρώσους ᾿Επισκόπους τόν ᾿Εκκλησιαστικό Κανονισμό. ῾Ο ῞Αγιος ᾿Αντώνιος τόν ὑπέγραψε μόνο κατόπιν μακρῶν συζητήσεων καί κατόπιν ἀπειλῆς τοῦ Μεγάλου Πέτρου.

Τό 1721, ἐκλέγεται Μητροπολίτης Τομπόλσκ. Στή Σιβηρία, ὁ ῞Αγιος ᾿Αντώνιος θά ἀφιερωθεῖ μέ ὅλες του τίς δυνάμεις στό ἱεραποστολικό ἔργο. Παρά τήν ἀδιαφορία τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς Ρωσικῆς ᾿Εκκλησίας στίς ἐπίμονες ἐκκλήσεις του γιά τήν ἀποστολή νέων ἱεραποστόλων, προκειμένου νά ἐνισχυθεῖ τό ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ στή Σιβηρία, ὁ ῞Αγιος θά καταφέρει, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, νά ἐνισχύσει τή δράση τῶν ἱεραποστολικῶν κλιμακίων στήν εὐρύτερη περιοχή καί νά τελειώσει τήν ἀνοικοδόμηση τῶν ἐκκλησιῶν, πού θά ἐξυπηρετοῦσαν τίς λειτουργικές ἀνάγκες τῶν νεοφώτιστων Χριστιανῶν. Μέ πολλές δυσκολίες ἔστελνε ἱερεῖς στίς πιό ἀπομακρυσμένες περιοχές τῆς Σιβηρίας.

Γιά τήν ἀρτιότερη ἐκπαίδευση τῶν κληρικῶν ἱεραποστόλων, ἀναδιοργάνωσε τά προγράμματα σπουδῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Τομπόλσκ. ᾿Επίσης, ἐγκαινίασε στό ᾿Ιρκούτσκ μία ρωσομογγολική σχολή. ῎Εφερε μαζί του ἱεροψάλτες ἀπό τήν Οὐκρανία καί τακτικά ἔστελνε μορφωμένους μοναχούς στή Σιβηρία μέ σκοπό τό κήρυγμα, τήν ἐξάπλωση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί τήν ἑδραίωση τῶν πιστῶν στή ζωή τοῦ Εὐαγγελίου.

Συχνά ἱεραποστολική δράση τοῦ ῾Αγίου ᾿Αντωνίου συναντοῦσε διάφορα ἐμπόδια, πού προκαλοῦσε τίς περισσότερες φορές σκληρότητα τῶν τοπικῶν ἀρχῶν, ἀλλά καί ἄγνοια τοῦ κόσμου.

῞Οταν, τό 1727, ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος ᾿Ιρκούτσκ ὁ ῞Αγιος ᾿Ιννοκέντιος (Κουλτσίσκι), ὁ ῞Αγιος ᾿Αντώνιος ἐμοίρασε τή Σιβηρία σέ δύο ᾿Επισκοπές, κρατώντας γιά τήν ἰδική του ἕδρα ὅσο τό δυνατόν περισσότερα μοναστήρια.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Αντώνιος ἄφησε ὅλα του τά ὑπάρχοντα στήν ᾿Εκκλησία καί τόν κλῆρο τῆς ᾿Επισκοπῆς τοῦ Τσέρνιγκωφ καί τοῦ Τομπόλσκ. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, στίς 27 Μαρτίου 1740, καί ἐνταφιάσθηκε στόν Καθεδρικό ναό τῆς ῾Αγίας Σοφίας τοῦ Τομπόλσκ.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Συνεσίου, τῆς Σιβηρίας.

῾Ο ῞Οσιος Συνέσιος ἐγεννήθηκε, τό 1698, στήν Πριλούκα τῆς Ρωσίας καί ἦταν συνασκητής τοῦ ᾿Επισκόπου ᾿Ιρκούτσκ Σωφρονίου. Τό 1746, ὁ ἱερομόναχος Συνέσιος ἐκλήθηκε ἀπό τόν ᾿Επίσκοπο Σωφρόνιο νά μεταβεῖ ἀπό τήν Οὐκρανία στήν ῾Αγία Πετρούπολη καί νά ἀναλάβει τήν πνευματική εὐθύνη τοῦ ἐρημητηρίου τῆς ῾Αγίας Τριάδος, τό ὁποῖο ἦταν κάτω ἀπό τή διοίκηση τῆς Λαύρας τοῦ ῾Αγίου ᾿Αλεξάνδρου Νέφσκϊι.

Λίγο ἀργότερα ἀκολούθησε τόν ᾿Επίσκοπο Σωφρόνιο στό ᾿Ιρκούτσκ, ὅπου, τό 1754, θά λάβει τό ὀφφίκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτου καί θά γίνει γούμενος τῆς μονῆς τῆς ᾿Αναλήψεως.

῏Ηταν μέλος τοῦ ὑπό τόν ᾿Επίσκοπο Σωφρόνιο ἐκκλησιαστικοῦ συμβουλίου καί τόν ἐβοηθοῦσε πολύ στή διοίκηση τῆς ᾿Επισκοπῆς. ᾿Επιμελήθηκε τήν ἀνοικοδόμηση ναῶν στό μοναστήρι τῆς ᾿Αναλήψεως καί γιά τριάντα ὁλόκληρα χρόνια ἀποτέλεσε τό λαμπρότερο ὑπόδειγμα ἀσκητοῦ μοναχοῦ γιά τούς ὑπόλοιπους ἀδελφούς του.

῾Ο ῞Οσιος Συνέσιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, στίς 10 Μαΐου 1787, καί ἐνταφιάσθηκε παραπλεύρως τοῦ ῾Αγίου Βήματος τοῦ Καθολικοῦ τῆς μονῆς. ῾Η φήμη τοῦ ῾Οσίου ἐξαπλώθηκε σέ ὅλη τήν περιοχή λόγῳ τῶν πολλῶν θαυμάτων πού, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔκανε.

Τό 1984, ὅταν Ρωσική ᾿Εκκλησία καθιέρωσε τήν ἑορτή τῆς Συνάξεως Πάντων τῶν ῾Αγίων τῆς Σιβηρίας, μεταξύ αὐτῶν συμπεριέλαβε καί τό ὄνομα τοῦ ῾Οσίου Συνεσίου.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Πέτρου, τοῦ Τόμσκ.

῾Ο ῞Οσιος Πέτρος (᾿Αλέξεβιτς Μικούριν) ἐγεννήθηκε στή Ρωσία, τό 1800, ἀπό οἰκογένεια εὐγενῶν. Σέ νεαρή λικία κατατάχθηκε στό στρατό, ἀλλά θητεία του δέν ἐκράτησε πολύ, διότι ἀκολούθησε μία αὐστηρή ζωή ἀσκήσεως καί ἀδιάλειπτης προσευχῆς ἐπικαλούμενος συνεχῶς τό ῎Ονομα τοῦ ᾿Ιησοῦ. ᾿Επιδόθηκε στή μελέτη τῆς Βίβλου καί τῶν Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας καί σύντομα ἄρχισε νά τόν ἀκολουθοῦν πολλοί πού ἔψαχναν τήν ὁδό τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Τότε ἀπευθύνθηκε στόν ἐρημίτη Βασιλίσκο καί μαζί μέ τρεῖς ἄλλους ἀσκητές ἐπιδόθηκε στόν συχαστικό βίο στά δάση τῆς περιοχῆς τοῦ Κούζνεκ.

῾Ο ῞Οσιος Πέτρος, ἀφοῦ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 1820, σέ νεαρή λικία. Τό 1984 συγκαταριθμήθηκε μεταξύ τῶν ῾Αγίων τῆς Σιβηρίας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Σάββα, τοῦ Σταγειρίτου.

῾Ο ῞Αγιος ῾Οσιομάρτυς Σάββας ἐγεννήθηκε στά Στάγειρα περί τά τέλη τοῦ 18ου αἰῶνος μ.Χ. ᾿Από ἀγάπη πρός τό μοναχικό βίο καταφεύγει στή μονή Κωνσταμονίτου τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους, ὅπου ἀσκεῖται ὡς μοναχός. ῾Η μετάβασή του σέ αὐτή τή μονή δικαιολογεῖται ἀπό τή σχέση πού εἶχε μέ τά Στάγειρα καί γενικά μέ τή Χαλκιδική.

Στή μονή αὐτή, πού τιμᾶται πρός τιμήν τοῦ ῾Αγίου Πρωτομάρτυρος καί ᾿Αρχιδιακόνου Στεφάνου, ἀφιέρωσε τό βίο του ὁ ῞Αγιος Σάββας καί προέκοπτε στήν ἀρετή καί τήν εὐσέβεια, προετοιμαζόμενος ἔτσι νά λάβει καί τό στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

῾Ο ῞Αγιος Σάββας ἐζοῦσε, κατά τήν ἐπανάσταση τῆς Χαλκιδικῆς, τό 1821, ὅταν ἐκλήθηκε νά ἀκολουθήσει τήν ὁδό τοῦ μαρτυρίου. Μοναδική πηγή τοῦ μαρτυρίου του εἶναι ὁ μοναχός Δοσίθεος, ὁ Λέσβιος Κωνσταμονίτης, ὁ ὁποῖος περιγράφει τό μαρτύριο πέντε ῾Οσιομαρτύρων ἐκ τῆς Μονῆς Κωνσταμονίτου, ὑπό τόν τίτλο «Νέον ὑπόμνημα τῶν νεοφανῶν ῾Ιερομαρτύρων καί ῾Οσιομαρτύρων, τῶν ἐν λαμψάντων ἁγιορειτῶν ὁσίων Πατέρων, κατά τήν ἐπανάστασιν τῆς ῾Ελλάδος ὑπό τῶν ᾿Οθωμανῶν θανατωθέντων»138.

῎Ας δοῦμε πῶς περιγράφει ὁ Δοσίθεος τό μαρτυρικό τέλος τοῦ ῾Αγίου Σάββα· «Τώρα δέ ἀδελφοί, ἄς ἔλθωμεν εἰς τόν ἁπλοῦν Σάββαν τόν Σταγειρίτην, ὅστις προεγνώρισε καί αὐτός μακάριος τοῦ θανάτου του τόν τρόπον, διότι ἀναχωρώντας ἀπό τό Κοινόβιον, ὅταν ἐστάλθη ἔξω εἰς τήν ῾Ιερισσόν ἀπό τούς Πατέρας, εἶπεν εἰς ἕνα ἀδελφόν τοῦ κοινοβίου φίλον του τό μέλλον γενέσθαι.

Εἶδε, λέγω ἐν ὁράματι τήν νύκτα, ὅτι διώκοντές τον οἱ ἐχθροί τόν ἐθανάτωσαν. Καί οὕτως ἐφάνη εἰς τόν μακάριον, ὅτι ψυχή του ἐπέταξεν εἰς τούς οὐρανούς, τό δέ σῶμα του εἰς τήν γῆν. Καί ἀλήθευσεν πρόγνωσις καί πρόρρησις αὕτη μετά τοῦ ὁράματος. Διότι ἀπερνώντας ἐκεῖθεν ἀπό τήν τοῦ Ζωγράφου σεβάσμιαν Μονήν, ἐθανατώθη ἀπό τούς ἀσεβεῖς ὁ μακάριος, ὁμοῦ μέ ἄλλον ἕνα κοσμικόν, δοῦλον καί αὐτόν τοῦ Μοναστηρίου, καί οἱ δύο ἦτον Σταγειρῖται. Καί οὕτως ἔγινεν μακαρία κοίμησις καί αὐτῶν».

῎Ετσι ἐμαρτύρησε ὁ ῞Αγιος ῾Οσιομάρτυς Σάββας καί ἔλαβε τόν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας Δόμνας, τῆς διά Χριστόν σαλῆς.

῾Η ῾Αγία Δόμνα τοῦ Τόμσκ ἐγεννήθηκε στίς ἀρχές τοῦ 19ου αἰῶνος μ.Χ. ἀπό οἰκογένεια εὐγενῶν στή Ρωσία. Οἱ γονεῖς της ἀπέθαναν, ὅταν ἐκείνη ἦταν ἀκόμα μικρό παιδί καί ἔτσι ἔμεινε στή θεία της. ῾Η Δόμνα ἔλαβε ἄριστη μόρφωση καί ὁμιλοῦσε πολύ καλά τίς ξένες γλῶσσες. ῏Ηταν ὡραῖα κοπέλα καί εἶχε πολλούς θαυμαστές πρόθυμους νά τήν νυμφευθοῦν. ῞Ομως Δόμνα ἤθελε νά παραμείνει ἀφιερωμένη στόν Θεό καί νά ἀκολουθήσει τόν συχαστικό βίο. Γι᾿ αὐτό, ὅταν ἔμαθε ὅτι οἱ συγγενεῖς της θέλουν νά τήν παντρέψουν διά τῆς βίας, ἔφυγε κρυφά ἀπό τό σπίτι. ᾿Εφόρεσε ἁπλά ἐνδύματα καί ἐπῆγε ὡς προσκυνήτρια στούς ῾Αγίους Τόπους. Χαρτιά πού θά πιστοποιοῦσαν τό ποιά ἦταν δέν εἶχε, γι᾿ αὐτό καί συνελήφθη ἀπό τήν ἀστυνομία καί ἐκτοπίσθηκε στή Σιβηρία. ᾿Εκεῖ, στήν πόλη Τόμσκ, ἐπῆρε τήν ἀπόφαση νά βιώσει τό ἀσκητικό στάδιο τῆς σαλότητος.

῾Η ῾Αγία Δόμνα δέν εἶχε μόνιμη κατοικία. Συχνά περνοῦσε τίς μέρες καί τίς νύκτες ἔξω στό δρόμο. Τό φόρεμά της ἀποτελεῖτο ἀπό κόμβους διαφόρων μεγεθῶν, πού ἔκρυβαν τό σχεδόν γυμνό σῶμα της. ᾿Εχρησιμοποιοῦσε τούς κόμβους σάν κομποσχοίνι, κρύβοντας μ᾿ αὐτόν τόν τρόπο τίς συνεχεῖς προσευχές της. ῞Οταν κάποιοι πονόψυχοι ἄνθρωποι τῆς ἐδώριζαν ζεστά ροῦχα κατά τή διάρκεια τοῦ χειμῶνος, ἐκείνη τά ἔπαιρνε, εὐχαριστοῦσε τό δωρητή καί ἀμέσως τά ἐμοίραζε σέ πτωχούς, ἐνῶ ἴδια συνέχιζε νά ὑποφέρει ἀπό τό κρύο. Μ᾿ αὐτό τόν τρόπο ἐκδήλωνε Δόμνα τήν ἀγάπη της πρός τόν κόσμο. Γνωρίζοντας τίς ἄθλιες συνθῆκες ἐπιβιώσεως τῶν κρατουμένων στίς φυλακές τοῦ Τόμσκ, ῾Αγία Δόμνα περιπατοῦσε δίπλα στίς ἐγκαταστάσεις τῆς φυλακῆς καί ἐτραγουδοῦσε ἄσματα πνευματικοῦ περιεχομένου χωρίς νά σκέπτεται ὅτι σέ λίγο θά τήν συνελάμβαναν λόγῳ διαταράξεως τῆς κοινῆς συχίας. ῞Οταν σύλληψη γινόταν γνωστή, ὁ κόσμος ἔφερνε στή φυλακή τρόφιμα γιά τήν ῾Αγία, τήν ὁποία βαθιά ἐκτιμοῦσε. ῞Ολα αὐτά ἐκείνη τά ἐμοίραζε σέ κρατούμενους.

Θερμά καί ἀκούραστα προσευχόταν μακαρία στό ναό κρυφά, μακριά ἀπό τά βλέμματα τοῦ κόσμου. ᾿Εάν ἔβλεπε ὅτι τήν παρακολουθοῦν, ἀμέσως ἄλλαζε τή συμπεριφορά της καί παρίστανε τή σαλή· πηγαινοερχόταν μέσα στήν ἐκκλησία, ὁμιλοῦσε μόνη της, ἔσβηνε τά κεριά...

῎Ετσι, μέσα ἀπό τήν ὁδό τῆς σαλότητος ῾Αγία Δόμνα διατηροῦσε τήν ἁγνότητά της, ἐσήκωνε τό βάρος τῆς ἑκουσίας πτωχείας της, ὑπέφερε τή ζέστη καί τό κρύο. Πρός τό τέλος τῆς ζωῆς της ὁ Θεός τῆς προσέφερε τό χάρισμα τῆς διορατικότητος, τό ὁποῖο ἐχρησιμοποιοῦσε γιά τήν πνευματική ὠφέλεια τῶν πιστῶν.

῾Η ῾Αγία Δόμνα ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, στίς 16 Δεκεμβρίου 1872, καί ἐνταφιάσθηκε στό γυναικεῖο μοναστήρι τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Προδρόμου τῆς πόλεως Τόμσκ. Δίπλα στόν τάφο της, ὁ ὁποῖος καταστράφηκε στή μετεπαναστατική περίοδο, στίς μέρες μας, ἐκτίσθηκε ἕνα μικρό παρεκκλήσι.

῾Η μνήμη της τιμᾶται σήμερα, ἑορτή τῆς Συνάξεως Πάντων τῶν ῾Αγίων τῆς Σιβηρίας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Στεφάνου, τοῦ ῎Ομσκ τῆς Ρωσίας.

῾Ο ῞Αγιος Στέφανος (᾿Ιακώβλεβιτς Ζναμένσκι) ἐγεννήθηκε ἀπό ἱερατική οἰκογένεια στήν περιοχή τοῦ Τόμσκ τῆς Ρωσίας. Οἱ θεολογικές του σπουδές στό ἱερατικό σεμινάριο τοῦ Τομπόλσκ, κυρίως, ἀφοροῦσαν στήν ἐκμάθηση τῆς ἀρχαίας ἑβραϊκῆς γλώσσας. Κατά συνέπεια μποροῦσε νά μελετᾶ μέ εὐκολία τήν Παλαιά Διαθήκη ἀπό τό πρωτότυπο. ῞Οταν, τό 1824, ἐτελείωσε τίς σπουδές του, ἐνυμφεύθηκε καί ἐχειροτονήθηκε ἱερέας στήν πόλη τῆς Βαρναούλ, καί μετατέθηκε διαδοχικά στίς πόλεις Κουργκάν, Τομπόλσκ καί ᾿Ιαλουτορόβσκ. Τό 1854, τοποθετήθηκε ἐφημέριος στόν Καθεδρικό ναό τῆς ᾿Αναστάσεως τοῦ ῎Ομσκ. Γιά πολλά χρόνια ὑπῆρξε μέλος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ συμβουλίου, ἔξαρχος, ἱεραπόστολος καί καθηγητής τῶν θρησκευτικῶν σέ διάφορα γυμνάσια τῆς πόλεως. Στό ᾿Ιαλουτορόβσκ ἵδρυσε δύο σχολεῖα, στά ὁποῖα φοίτηση ἦταν δωρεάν. Γιά τόν ἔνθεο ζῆλο πού ὁ ῞Αγιος Στέφανος ἐπέδειξε κατά τήν ἱερατική του διακονία ἔλαβε διάφορες τιμητικές διακρίσεις ἀπό τήν πολιτεία καί, τό 1839, ἀπό τήν ᾿Εκκλησία τό ὀφφίκιο τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου.

῾Ο πρεσβύτερος Στέφανος ἦταν ὑποδειγματικός κληρικός, ἀγαθός λευΐτης, ἁπλοϊκός, ταπεινός, εἰλικρινής καί ἐζοῦσε βίο ἐγκρατή καί ἀσκητικό. Συνδύαζε πρακτικότητα καί εὐστροφία καί ἀπέφευγε συνειδητά κάθε εἶδος πλουτισμοῦ, τό ὁποῖο θά μποροῦσε νά σκανδαλίσει τούς πιστούς. ῞Οταν ἐτελοῦσε τή Θεία Λειτουργία, καρδιά του ἦταν γεμάτη ἀπό θαυμασμό καί εὐλάβεια. Τό πρόσωπό του ἐφωτιζόταν καί ἀκτινοβολοῦσε, προκαλώντας ἔτσι αἰσθήματα μεγάλου σεβασμοῦ ἀπό τούς ἄλλους ἀδελφούς του κληρικούς, καί ἦταν ἰδιαίτερα προσεκτικός, ἔτσι ὥστε κάθε λειτουργική κίνησή του νά γίνεται κατανοητή ἀπό τούς ἐνορίτες του.

῞Οταν ἦταν νέος, ἐκήρυττε ἀδιάκοπα. ῞Οταν ὅμως τά χρόνια ἐπέρασαν, ὁμιλοῦσε λιγότερο καί προτιμοῦσε τίς διαλέξεις. ᾿Εξ αἰτίας αὐτοῦ ἀπέκτησε τή φήμη τοῦ λαμπροῦ παιδαγωγοῦ. Οἱ ἐφημεριακές του ὑποχρεώσεις εἶχαν καταπονήσει τό σῶμα του, ἐνῶ πολύ καιρό πρίν τήν κοίμησή του ἔτρωγε μόνο χόρτα. ῾Ο νηστευτικός του ἀγώνας ἦταν μεγάλος. Δέν ἔπινε ποτέ κρασί, καφέ καί τσάι. ῏Ηταν πάντοτε ἐνδεδυμένος μέ ροῦχα ταπεινά καί φτωχικά. Τόν ἐλεύθερο χρόνο του ἐντρυφοῦσε στήν ῾Αγία Γραφή καί τά ἔργα τῶν Πατέρων. ᾿Ενῶ εἶχε μία μεγάλη οικογένεια καί τακτικά ἀντιμετώπιζε μεγάλα οικονομικά προβλήματα, δέν ἐδεχόταν τίς εἰσφορές τῶν ἐνοριτῶν του, ὅταν ἔβλεπε ὅτι καί αὐτοί οἱ ἴδιοι εἶχαν ἀνάγκες. Τό 1877, κλῆρος καί λαός τοῦ ῎Ομσκ ἑόρτασαν τά πενήντα χρόνια ἱερωσύνης τοῦ πνευματικοῦ τους πατέρα, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, στίς 12 ᾿Απριλίου 1877.

Τό 1984, ὁρίσθηκε ἀπό τή Ρωσική ᾿Εκκλησία ὁ ἑορτασμός τῆς μνήμης τοῦ ῾Αγίου Στεφάνου, κατά τή σημερινή μέρα, ἑορτή τῆς Συνάξεως Πάντων τῶν ῾Αγίων τῆς Σιβηρίας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Γερασίμου, ἐπισκόπου ᾿Αστραχάν.

῾Ο ῞Αγιος Γεράσιμος, κατά κόσμον Γεώργιος ᾿Ιβάνοβιτς Νομπροσέρντωφ, ἐγεννήθηκε, στίς 26 ᾿Οκτωβρίου 1809, στό χωριό Βελτσκόε στήν ᾿Επισκοπή τοῦ ᾿Ιρκούτσκ ἀπό τήν οἰκογένεια ἑνός ἀναγνώστου.

Λίγο πρίν τό γάμο τῶν γονέων τοῦ Γεωργίου, ὁ παππούς του εἶδε ἕνα ὅραμα, τό ὁποῖο ἀπεκάλυπτε ὅτι τό παιδί πού δέν εἶχε ἀκόμη συλληφθεῖ, προοριζόταν ἀπό τόν Θεό γιά τό ἐπισκοπικό ἀξίωμα.

῾Ο Γεώργιος ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων ἐδιδάχθηκε τήν εὐλάβεια ἀπό τήν οἰκογένειά του, ἀγαποῦσε τήν προσευχή καί ἰδιαίτερα τή Θεία Λειτουργία καί ἀπό λικία ἕξι ἐτῶν ἐδιάβαζε τά ἀναγνώσματα στήν ἐκκλησία. Τό 1818, ὁ ᾿Επίσκοπος τοῦ ᾿Ιρκούτσκ, ἀφοῦ ἐπληροφορήθηκε τά χαρίσματά του, τόν ἐνέγραψε στό ἐκκλησιαστικό σχολεῖο, μετά τό πέρας τοῦ ὁποίου ὁ Γεώργιος συνέχισε τίς σπουδές του στό ἱεροδιδασκαλεῖο τῆς πόλεως. Κατά τή διάρκεια τῶν σπουδῶν του ἔδειξε ἰδιαίτερη κλίση πρός τήν ἐρημική ζωή καί ἐδοκίμασε νά ἀκολουθήσει τό παράδειγμα τῶν διά Χριστόν σαλῶν. ᾿Εξ αἰτίας αὐτῆς τῆς κλίσεώς του ἐθεωρήθηκε ἄρρωστος ψυχικά καί ἐνοσηλεύθηκε. Βγῆκε ἀπό τό νοσοκομεῖο μέ τήν παρέμβαση κάποιου κυβερνήτου τοῦ ᾿Ιρκούτσκ. Μέ τήν πνευματική βοήθεια ἑνός ἱερέως τῆς περιοχῆς ἐγκατέλειψε τήν ἰδέα τῆς ἐρημικῆς ζωῆς καί συνέχισε τίς σπουδές στό ἱεροδιδασκαλεῖο, ἀπό τό ὁποῖο ἀπεφοίτητε μέ «ἄριστα», θεωρούμενος ὡς ἕνας ἀπό τούς καλύτερους σπουδαστές.

῾Ο Γεώργιος, ὑπό τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ ᾿Επισκόπου τοῦ ᾿Ιρκούτσκ, διδάσκει στήν ἐκκλησιαστική σχολή καί, τό 1836, νυμφεύεται καί χειροτονεῖται ἱερεύς. Διακόνησε στό ᾿Ιρκούτσκ καί ἦταν πολύ ἀγαπητός στούς Χριστιανούς. Τό 1841, σύζυγός του ἀπεβίωσε καί ὁ Γεώργιος ἐγκατέλειψε τό ᾿Ιρκούτσκ καί εἰσῆλθε στήν ᾿Ακαδημία τῆς ῾Αγίας Πετρουπόλεως. ᾿Αποφοίτησε ἀπό αὐτήν, τό 1845, καί κατά τή διάρκεια τοῦ τελευταίου ἀκαδημαϊκοῦ ἔτους ἔγινε μοναχός, λαβών τό ὄνομα Γεράσιμος. ᾿Αμέσως μετά τήν ἀποφοίτησή του ἐδίδαξε στό ἐκκλησιαστικό σεμινάριο τῆς πόλεως τοῦ Τβέρ, ἀπό τό 1846 στό ἐκκλησιαστικό σεμινάριο τῆς Σταυρουπόλεως, στό ὁποῖο, τό 1849, ἔγινε καί διευθυντής. Τό ἴδιο ἔτος ἔλαβε καί τό ὀφφίκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτου. ᾿Από τό 1850 μέχρι τό 1855 διετέλεσε διευθυντής τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σεμιναρίου τοῦ Σιμπίρσκ, ἀπό τό 1855 μέχρι τό 1860 τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σεμιναρίου τοῦ Χάρκωβ, ἀπό τό 1860 μέχρι τό 1863 τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σεμιναρίου τῆς Καλούγκα, καί ἀρχιμανδρίτης τῆς μονῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τοῦ Ντομπρΐυ. Τό 1863, ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος τῆς Σταράϊα Ρούσα καί ῎Εξαρχος τῆς ᾿Επισκοπῆς τοῦ Νόβγκοροντ. Τό 1864, μετετέθη στήν ᾿Επισκοπή Ρεβέλ καί ἔγινε ῎Εξαρχος τῆς ᾿Επισκοπῆς τῆς ῾Αγίας Πετρουπόλεως. Τό 1866, ἀνῆλθε στόν αὐτόνομο θρόνο τῆς Σαμάρα. ᾿Εκεῖ ὁ ῞Αγιος Γεράσιμος ἔκτισε μία ἐκκλησιαστική σχολή γιά γυναῖκες καί ὀργάνωσε κατηχητικά καί συνάξεις στίς ἐνορίες. Τό 1877, ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος ᾿Αστραχάν.

Χαρακτηριστικά τῆς ἐπισκοπικῆς διακονίας τοῦ ῾Αγίου Γερασίμου ἦταν ἀγάπη γιά τήν ἀλήθεια, ἀφοσίωση στήν ἀποστολή του καί ἁπλότητα. Παρ᾿ ὅτι ὑπῆρξε αὐστηρός, ἦταν πάντοτε προσηνής καί κατόρθωνε πάντοτε νά διατηρεῖ εἰρηνική τήν καρδιά του. ῾Η ζωή του ἐχαρακτηριζόταν ἀπό αὐστηρή ἄσκηση. ᾿Εξυπνοῦσε πολύ ἐνωρίς τά χαράματα καί ἀφιέρωνε τίς πρῶτες ὧρες τῆς μέρας στή μελέτη τοῦ θείου λόγου καί τή Θεία Λειτουργία, ἀφοῦ ἐλειτουργοῦσε καθημερινά. ῎Ετσι ἔζησε ὅλο του τό βίο.

Συνέγραψε διάφορα βιβλία θεολογικοῦ, κανονικοῦ καί ἁγιογραφικοῦ χαρακτῆρος καί μετά τήν κοίμησή του ἐκδόθηκαν τό μερολόγιό του καί ἀρκετές ἐπιστολές πού εἶχε ἀποστείλει πρός διάφορες μοναχές. ᾿Εκληροδότησε τή λιγοστή του περιουσία στήν ᾿Εκκλησιαστική ᾿Ακαδημία τῆς ῾Αγίας Πετρουπόλεως, ὅπου καί ἐδίδετο μία ὑποτροφία στό ὄνομά του.

῾Ο ῞Αγιος Γεράσιμος, ἀφοῦ ἐποίμανε θεοφιλῶς τό ποίμνιό του, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, στίς 24 ᾿Ιουνίου 1880, καί ἐνταφιάσθηκε στόν Καθεδρικό ναό Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τοῦ ᾿Αστραχάν.

῾Η μνήμη του τιμᾶται σήμερα, ἑορτή τῆς Συνάξεως Πάντων τῶν ῾Αγίων τῆς Σιβηρίας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Μισαήλ, τοῦ ἐκ Ρωσίας.

῾Ο ῞Οσιος Μισαήλ τοῦ ᾿Αμπαλάσκ, κατά κόσμον Παῦλος ᾿Ιβάνοβιτς Φωκίν, ἐγεννήθηκε, στίς 29 ᾿Ιουνίου 1797, στό χωριό Λιπογιαρσκόε στήν περιοχή τοῦ Ταμπώφ, ἀπό εὐσεβή ἱερατική οἰκογένεια, ἀφοῦ ὁ πατέρας του ἦταν διάκονος.

῾Η μνήμη του τιμᾶται σήμερα, ἑορτή τῆς Συνάξεως Πάντων τῶν ῾Αγίων τῆς Σιβηρίας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ᾿Αρέθα, τοῦ ἐκ Ρωσίας.

῾Ο ῞Οσιος ᾿Αρέθας τῆς Βερχοτοῦρε (κατά κόσμον ᾿Αθανάσιος Τυχόνοβιτς Κατάργιν) ἐγεννήθηκε, τό 1856, σέ μία πολυάριθμη οἰκογένεια ἑνός χωρικοῦ τοῦ ᾿Ορλώφ. Μετά τό δημοτικό σχολεῖο, σέ νεανική λικία, εἰσῆλθε στό μοναστήρι τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Βαλαάμ, ὅπου τό 1893 ἔγινε μοναχός. Τό ἴδιο ἔτος ὁ ἱερομόναχος τῆς μονῆς ᾿Ιώβ ἀνέλαβε καθήκοντα γουμένου στό μοναστήρι τοῦ ῾Αγίου Νικολάου στή Βερχοτοῦρε. Γνωρίζοντας τόν ῞Οσιο ᾿Αρέθα ὡς λαμπρό παράδειγμα ἀσκητοῦ μοναχοῦ, ἀφιερωμένου στήν προσευχή, τόν καλεῖ στό μοναστήρι του. Τό 1893 χειροτονεῖται διάκονος καί τό 1895 πρεσβύτερος. Στό μοναστήρι τό διακόνημά του ἦταν πώληση τῶν κεριῶν καί φύλαξη τῆς βιβλιοθήκης. ῞Οταν τό 1900 ὁ ἀρχιμανδρίτης ᾿Ιώβ ἀποσύρθηκε στή μονή τοῦ Βαλαάμ, οἱ μοναχοί τῆς Βερχοτοῦρε, πού γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία τῆς μονῆς ἐξέλεγαν ἀπό μόνοι τους τόν γούμενο, ἐξέλεξαν τόν ῞Οσιο ᾿Αρέθα, ὁ ὁποῖος δύο χρόνια ἀργότερα ἔλαβε τό ὀφφίκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτου. Στή νέα του διακονία ὁ ῞Οσιος γήθηκε τῆς μονῆς μέ ταπείνωση καί ἀποτελοῦσε πάντοτε γιά τούς μοναχούς τό ζωντανό παράδειγμα. Τό 1901, ὁ ῞Οσιος ἀνέλαβε τήν πνευματική καθοδήγηση δύο ἀκόμη μονῶν καί τριῶν μοναχικῶν ἀδελφοτήτων.

Μέσα σέ λίγα χρόνια ὁ ῞Οσιος ᾿Αρέθας ἔκτισε καινούργια κτήρια στό μοναστήρι τῆς Βερχοτοῦρε καί κυρίως ἐπιμελήθηκε τήν ἀνοικοδόμηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐνοριακῆς σχολῆς καί τῆς σχολῆς κωφαλάλων. ῾Υπό τήν προσωπική του διεύθυνση τακτοποιήθηκε τό ἀρχεῖο τῆς μονῆς.

῾Ο ῞Οσιος διῆλθε σκληρό ἀσκητικό βίο. Λόγῳ τῆς αὐστηρῆς ἀσκήσεως ἐκλονίσθηκε ὑγεία του καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη στίς 15 Μαΐου 1903. ᾿Ενταφιάσθηκε στό κοιμητήριο τοῦ μοναστηριοῦ, πίσω ἀπό τό ῞Αγιο Βῆμα.

Τό ὄνομα τοῦ ῾Οσίου ᾿Αρέθα συγκαταλέχθηκε μεταξύ τῆς χορείας τῶν ῾Αγίων, τό 1984, καί μνήμη του τιμᾶται σήμερα, ἑορτή τῆς Συνάξεως Πάντων τῶν ῾Αγίων τῆς Σιβηρίας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας ᾿Αγάπης, τῆς διά Χριστόν σαλῆς, τῆς ἐκ Ρωσίας.

῾Η ῾Αγία ᾿Αγάπη (Λιούμπωφ Σεμένοβνα Σουχάνοβα) ἐγεννήθηκε καί ἔζησε στό Ριαζάν τό 19ο καί 20ό αἰώνα μ.Χ. ᾿Από τήν παιδική της λικία ἔπασχε ἀπό παράλυση τῶν κάτω ἄκρων καί ὅταν ἔγινε δεκαπέντε ἐτῶν ἰάθηκε ἀπό τόν ῞Αγιο Νικόλαο (Μιρλικίσκϊυ), πού ἐμφανίσθηκε σέ ὅραμα καί ἀφοῦ τήν ἐθεράπευσε, τοῦ ἐζήτησε τήν εὐλογία νά ζήσει ὡς διά Χριστόν σαλή.

῎Εζησε μαζί μέ τή μητέρα καί τήν ἀδελφή της ἔγκλειστη ἐπί τρία ἔτη στό φτωχικό τους σπίτι. ᾿Εγκατέλειψε τήν οἰκία της ζώντας στούς δρόμους τοῦ Ριαζάν χωρίς νά ἀποφεύγει τόν κόσμο. ᾿Αντίθετα ὁμιλοῦσε πρός ὅλους μέ πολλή πνευματική χαρά. ᾿Εβοηθοῦσε ἰδιαίτερα τούς πτωχούς κατοίκους τῆς πόλεως καί γρήγορα φήμη της ἐξαπλώθηκε. ῾Ο Θεός τήν ἀξίωσε τοῦ προορατικοῦ χαρίσματος.

῾Η ῾Αγία ᾿Αγάπη ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, στίς 21 Φεβρουαρίου 1921, καί ἐνταφιάσθηκε στό κοιμητήριο τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου «τῆς Παρηγορίας τῶν Θλιβομένων». Συχνά ἐμφανιζόταν σέ ὁράματα τῶν πιστῶν παρηγορούσα τούς δοκιμαζόμενους καί θεραπεύουσα τούς ἀσθενεῖς. ῾Ο τάφος της ἦταν καί εἶναι τόπος προσκυνήματος.

Τό 1987, μέ τήν εὐλογία τοῦ Πατριάρχου Μόσχας Ποιμένος, καθιερώθηκε ἑορτή τῆς Συνάξεως Πάντων τῶν ῾Αγίων τοῦ Ριαζάν, στόν κατάλογο τῶν ὁποίων κατετάγη καί ῾Αγία ᾿Αγάπη.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Μακαρίου τοῦ ῾Ιεραποστόλου, τοῦ ἐκ Ρωσίας.

Βλ. † 18 Μαΐου.

῾Η μνήμη του τιμᾶται, ἐπίσης, σήμερα, ἑορτή τῆς Συνάξεως Πάντων τῶν ῾Αγίων τῆς Σιβηρίας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Μακαρίου, μητροπολίτου Μόσχας, ᾿Αποστόλου τῶν ᾿Αλταΐων.

῾Η μνήμη του τιμᾶται, ἐπίσης, σήμερα, ἑορτή τῆς Συνάξεως Πάντων τῶν ῾Αγίων τῆς Σιβηρίας.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Θεογνώστου, τοῦ ᾿Ερημίτου, τοῦ ἐκ Ρωσίας139.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ἱερομαρτύρων Νικολάου καί Βασιλείου, τῶν πρεσβυτέρων, τοῦ ἁγίου μάρτυρος Παύλου, ἐν Ρωσίᾳ.

Οἱ ῞Αγιοι ἐτελειώθησαν μαρτυρικά, τό 1918140.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Τιμοθέου, τοῦ πρεσβυτέρου, ἐν Ρωσίᾳ.

῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς Θεόγνωστος συγκαταλέγεται μεταξύ τῶν Νέων ῾Ιερομαρτύρων καί ἐμόναζε στή μονή τοῦ ῾Αγίου ᾿Αλεξάνδρου Νέφσκϊυ. ᾿Ετελειώθηκε μαρτυρικά, τό 1940141.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις πάντων τῶν ῾Αγίων τῶν ἐν Ριαζάν τῆς Ρωσίας διαλαμψάντων.

῾Η ἑορτή καθιερώθηκε, τό 1987, ἐπί Πατριάρχου Μόσχας Ποιμένος. Οἱ ῞Αγιοι εἶναι οἱ πρίγκιπες Μπόρις καί Γκλέμπ, οἱ ᾿Επίσκοποι Βασίλειος τοῦ Ριαζάν καί ᾿Ιωνᾶς τῆς Μόσχας, οἱ εὐσεβεῖς πρίγκιπες Κωνσταντίνος τοῦ Μούρωμ, Θεόδωρος τοῦ Μούρωμ, Μιχαήλ τοῦ Μούρωμ, Πέτρος καί Φεβρωνία τοῦ Μούρωμ, δίκαιη ᾿Ιουλιανή τοῦ Λαζάρεβο καί διά Χριστόν σαλή ᾿Αγάπη τοῦ Ριαζάν.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις πάντων τῶν ῾Αγίων τῶν ἐν Σιβηρίᾳ τῆς Ρωσίας διαλαμψάντων.

῾Η ἑορτή καθιερώθηκε, τό 1984, ἐπί Πατριάρχου Μόσχας Ποιμένος. Οἱ ῞Αγιοι εἶναι ὁ Μάρτυς Βασίλειος τῆς Μανγκαζίας, οἱ ᾿Επίσκοποι Νεκτάριος τοῦ Τομπόλσκ, Δημήτριος τοῦ Ροστώβ, Φιλόθεος τοῦ Τομπόλσκ, ᾿Ιωάννης τοῦ Τομπόλσκ, ᾿Αντώνιος τοῦ Τομπόλσκ, ᾿Ιννοκέντιος τοῦ ᾿Ιρκούτσκ, Παῦλος τοῦ Τομπόλσκ, Βαρλαάμιος τοῦ Τομπόλσκ, Φιλάρετος τοῦ Κιέβου, ᾿Ιννοκέντιος τῆς Μόσχας, Συμεών τοῦ Σμολέσκ, Μελέτιος τοῦ Χάρκωβ, Γεράσιμος τοῦ ᾿Αστραχάν, Μελέτιος τοῦ Ριαζάν, οἱ ῞Οσιοι Μοναχοί Συνέσιος τῆς Σιβηρίας, ᾿Αρέθας τῆς Βερχοτοῦρε, Γερμανός τῆς ᾿Αλάσκας, ᾿Ανδρέας, Μακάριος τῶν ᾿Αλταΐων, Μισαήλ τοῦ ᾿Αμπαλάσκ, Δανιήλ τοῦ ᾿Ασίνσκ, Βαρλαάμιος τοῦ Σικίζσκ, οἱ δίκαιοι καί οἱ διά Χριστόν σαλοί Συμεών τῆς Βερχοτοῦρε, ᾿Ιωάννης τῆς Βερχοτοῦρε, Δόμνα τοῦ Τόμσκ, Στέφανος τοῦ ῎Ομσκ, Κοσμᾶς τῆς Βερχοτοῦρε.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Σημείου, ἐν Κούρσκ τῆς Ρωσίας.

῾Η ἱερή εἰκόνα τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Σημείου εὑρέθηκε μέ θαυμαστό τρόπο, τό 1295, στή ρίζα ἑνός δένδρου στήν ἀκτή τοῦ ποταμοῦ Τουσκάρ, στήν περιοχή τοῦ Κούρσκ, ἀπό ἕνα κάτοικο τῆς πόλεως Ρίλσκ, πού ἐκυνηγοῦσε στό δάσος. ῾Η εἰκόνα, πού ὁμοίαζε μέ τήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου τοῦ Νόβγκοροντ, μεταφέρθηκε μέ τιμές στήν πόλη Ρίλσκ, ὅπου ὁ πρίγκιπας Σεμιάκα ἔκτισε ἕνα μεγαλοπρεπή ναό ἀφιερωμένο στό Γενέθλιο τῆς Θεοτόκου καί ἐναπέθεσε ἐκεῖ τήν εἰκόνα. ᾿Αλλά εἰκόνα τῆς Παναγίας ἐπέστρεψε θαυματουργικά στήν προηγούμενη θέση της, ἐκεῖ πού τήν εἶχαν εὕρει· στή ρίζα τοῦ δένδρου. Οἱ εὐλαβεῖς κάτοικοι τοῦ Ρίλσκ ἔκτισαν ἐκεῖ ἕνα παρεκκλήσιο καί ἕνας ἱερέας ἐπιλέχθηκε, γιά νά τελεῖ τίς ᾿Ακολουθίες καί τή Θεία Λειτουργία. Τό παρεκκλήσιο ἐκάηκε ἀπό τούς Τατάρους, τό 1358, ἀλλά εἰκόνα τῆς Παναγίας ἔμεινε ἄθικτη. Τό 1597, ὁ τσάρος Θεόδωρος ᾿Ιβάνοβιτς ἄκουσε γιά τή θαυματουργή εἰκόνα καί τήν ἔφερε στή Μόσχα, ὅπου τήν ἐναπέθεσε στό αὐτοκρατορικό παλάτι. ῾Η εἰκόνα τῆς Παναγίας ἔμεινε στή Μόσχα μέχρι τό 1618 καί ἔπειτα, λόγῳ ἐπίμονων αἰτημάτων, μέ ἔγκριση τοῦ τσάρου Μιχαήλ Θεοδωρόβιτς, ἐπεστράφη στήν πόλη τοῦ Κούρσκ καί ἐτοποθετήθηκε στή μονή Ζναμέννυ. ῾Η ἱερή εἰκόνα τιμᾶται, ἐπίσης, στίς 8 Μαρτίου, 8 Σεπτεμβρίου καί 27 Νοεμβρίου.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Ταμπύνσκ, ἐν Ρωσίᾳ.

῾Η θαυματουργή εἰκόνα τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Ταμπύνσκ143 εὑρέθηκε τό 1597, κοντά στό Ταμπύνσκ, σέ ἀπόσταση δώδεκα χιλιομέτρων, ὅπου εὑρίσκεται τό ἐρημητήριο Πρεσιστένκαγια. Τήν εἰκόνα ηὗρε ὁ εὐλαβής ἱεροδιάκονος ᾿Αμβρόσιος, ὁ ὁποῖος περνώντας ἀπό μία πηγή, ἄκουσε καθαρά τή φωνή τῆς Παναγίας νά τοῦ λέγει· «Πάρε τήν εἰκόνα μου». ῾Ο διάκονος ἐφοβήθηκε καί ἐθεώρησε μᾶλλον ὅτι φωνή πού ἄκουσε δέν ἦταν πραγματικότητα, ἀλλά αὐταπάτη. Τό ἴδιο συνέβη καί γιά τρίτη φορά. Τότε ὁ ἱεροδιάκονος ᾿Αμβρόσιος ἔτρεξε καί ἐνημέρωσε τούς ἀδελφούς τοῦ συχαστηρίου, οἱ ὁποῖοι λιτανεύοντας μετέφεραν τήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου στό συχαστήριο. ῾Η εἰκόνα τῆς Παναγίας ἔγινε ξακουστή ἀπό τά πολλά θαύματα πού ἐπιτελοῦσε μέχρι καί τήν Κίνα. Σήμερα ἔχει χαθεῖ, ἀλλά καταβάλλεται προσπάθεια, μέσα ἀπό τήν ἱστορική ἔρευνα καί τίς μαρτυρίες τῶν πιστῶν, νά ξαναευρεθεῖ.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,

ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.