14 Ιουνίου
† Μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου προφήτου ᾿Ελισσαίου.
 ῾Ο Προφήτης ᾿Ελισσαῖος καταγόταν ἐξ ᾿Αβελμαούλ τῆς γῆς Μανασσῆ, ἦταν υἱός τοῦ πλούσιου ἀγρότου Σαφάτ, ἀπό τήν κοιλάδα ᾿Αβελμαουλά, ἀσκοῦσε τό ἐπάγγελμα τοῦ γεωργοῦ καί ἤκμασε κατά τό πρῶτο ἥμισυ τοῦ 9ου αἰῶνος π.Χ.
῾Ο Προφήτης ᾿Ηλίας († 20 ᾿Ιουλίου) εὑρῆκε τόν ᾿Ελισσαῖο μέ τό ἄροτρο στόν ἀγρό του καί ἐκάλεσε αὐτόν νά τόν ἀκολουθήσει, ἀφοῦ ἔρριψε ἐπάνω του τή μηλωτή του. ῾Η πράξη αὐτή συμβόλιζε τήν κλήση τοῦ ᾿Ελισσαίου στό προφητικό ἀξίωμα καί τήν ἐξ αὐτοῦ ἄντληση ἰσχύος καί θείας αὐθεντίας. «...Καί ᾿Ελισσαιέ τόν υἱόν Σαφάτ χρίσεις εἰς προφήτην ἀντί σοῦ... καί ἀπῆλθεν ἐκεῖθεν καί εὑρίσκει τόν ᾿Ελισσαιέ τόν υἱόν Σαφάτ καί οὗτος ἠροτρία ἐν βουσί δώδεκα ζεύγη καί αὐτός ἐν τοῖς δώδεκα καί ἀπῆλθεν ἐπ αὐτόν καί ἐπέρριψε τήν μηλωτήν αὐτοῦ ἐπ αὐτόν»210. ᾿Αμέσως ὁ ᾿Ελισσαῖος, ἀφοῦ ἔσφαξε καί διεμοίρασε ζεῦγος βοῶν, ἀκολούθησε τόν ᾿Ηλία. ᾿Αφοῦ ἐπισκέφθηκαν τά Γάλγαλα, τή Βαιθήλ καί τήν ῾Ιεριχώ, διέβησαν τόν ᾿Ιορδάνη ποταμό, ὅπου ὁ ᾿Ηλίας, ἐπιβάς πυρίνου ἅρματος, ἐξαφανίσθηκε, ἀφοῦ ἐγκατέλειψε στά χέρια τοῦ ᾿Ελισσαίου τή μηλωτή του, διά τῆς ὁποίας αὐτός ἐπιτέλεσε πολλά θαύματα. Διά τῆς μηλωτῆς τοῦ Προφήτου ᾿Ηλία διεχώρισε ἀργότερα τά νερά τοῦ ᾿Ιορδάνου ποταμοῦ καί ἐπέρασε αὐτόν, γι᾿ αὐτό καί οἱ «υἱοί τῶν Προφητῶν» διέγνωσαν σέ αὐτόν τό πνεῦμα τοῦ διδασκάλου τους ᾿Ηλία καί τόν προσκύνησαν ἕως ἐδάφους211.
῾Η προφητική δράση τοῦ ᾿Ελισσαίου καλύπτει τά χρονικά διαστήματα τῶν βασιλειῶν τῶν βασιλέων τοῦ ᾿Ισραήλ ᾿Ιωράμ, ᾿Ιηοῦ, ᾿Ιωαχάζ καί ᾿Ιωάς (851-825 π.Χ.), τῶν ὁποίων ὑπῆρξε εὐεργετικός καί συνετός σύμβουλος. ῾Υπῆρξε ψυχή τῆς προφητικῆς ἀντιστάσεως ἐναντίον τῆς δυναστείας τοῦ ᾿Αμβρί δίδοντας ὁ ἴδιος θαρραλέα τό σύνθημα τῆς ἐξεγέρσεως καί ἀνέδειξε ἀντί τοῦ ᾿Ιωράμ τόν ᾿Ιού βασιλέα τοῦ ᾿Ισραήλ, μέ σκοπό νά ἐπιφέρει στή χώρα θρησκευτική μεταρρύθμιση.
῾Η δράση του ὡς Προφήτου ἐμφανίζεται κυρίως συνυφασμένη μέ ἔκτακτες ἐνέργειες καί παντοειδή θαύματα. Μετέβαλε σέ πόσιμα τά ἁλμυρά ὕδατα πηγῆς στήν ῾Ιεριχώ212, εὐλόγησε τό στράτευμα τοῦ βασιλέως ᾿Ιωράμ καί ἔτσι αὐτό ἱκανώθηκε νά νικήσει τούς Μωαβίτες213, ἐπολλαπλασίασε τό λάδι τῆς πτωχῆς χήρας, γιά νά ἀπαλλάξει αὐτήν ἀπό δυσβάστακτα χρέη214, ἀνέστησε τόν πεθαμένο υἱό τῆς πλούσιας Σουναμίτιδος χήρας πού τόν ἐφιλοξένησε215, μετέβαλε σέ φαγώσιμη τή δηλητηριασμένη τροφή τῶν «υἱῶν τῶν Προφητῶν»216, ἐχόρτασε μέ 20 κρίθινους ἄρτους ἑκατό πεινασμένους ἀνθρώπους217, ἐθεράπευσε ἀπό τή λέπρα τόν ᾿Αραμαῖο ἄρρωστο στρατηγό Ναιμάν218, ἐτιμώρησε μέ τήν ἴδια ἀσθένεια τό φιλάργυρο καί πονηρό ὑπηρέτη του Γιεζί219, καί τόσα ἄλλα.
Πλήρης μερῶν, ἐπί βασιλέως ᾿Ιωάς, ἀπέθανε καί ἐνταφιάσθηκε στή Σεβαστούπολη τῆς Σαμαρείας, ὑπό τούς θρήνους τοῦ βασιλέως καί ὁλόκληρου τοῦ λαοῦ220.
᾿Επί αὐτοκράτορος Βυζαντίου Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ (408-450 μ.Χ.) τά ἱερά αὐτοῦ λείψανα ἀνεκομίσθησαν καί μεταφέρθηκαν στή μονή Παύλου τοῦ λεπροῦ, πού ἦταν στήν ᾿Αλεξάνδρεια, ἀργότερα δέ μετακομίσθηκαν στήν Κωνσταντινούπολη καί κατατέθηκαν στό ναό τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων.
Ναό ἐπ᾿ ὀνόματι τοῦ Προφήτου ᾿Ελισσαίου ἀνήγειρε στό παλάτι τῶν Πηγῶν, στήν Κωνσταντινούπολη, ὁ αὐτοκράτορας Βασίλειος ὁ Μακεδών (867-886 μ.Χ.)221.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Κυρίλλου, ᾿Επισκόπου Γορτύνης.
 ῾Ο ῞Αγιος Κύριλλος, ᾿Επίσκοπος Γορτύνης, ἐμαρτύρησε στήν Κρήτη κατά τό διωγμό τοῦ Μαξιμιανοῦ (285-305 μ.Χ.) καί ἐπί γεμόνος τῆς νήσου ᾿Αγριανοῦ. ῾Ο διωγμός ἄρχισε τό 303 μ.Χ. ῾Ο Διοκλητιανός († 284-305 μ.Χ.), ἐνδίδοντας στίς πιέσεις τοῦ συνάρχοντος Μαξιμιανοῦ, ἐξέδωσε τό πρῶτο διάταγμα στή Νικομήδεια. ᾿Ακολούθησαν τά διωκτικά διατάγματα τοῦ Δεκίου καί προσετέθησαν καί ἄλλου, πού ἀφοροῦσαν στήν καταστροφή τῶν ἱερῶν βιβλίων καί ἰδιαίτερα στή δίωξη ἱερέων καί ἐπισκόπων.
῾Ο ῞Αγιος ἐχειροτονήθηκε ᾿Επίσκοπος σέ λικία 68 ἐτῶν καί ἐποίμανε τήν ᾿Εκκλησία Γορτύνης ἐπί εἴκοσι πέντε χρόνια. Μέ πολλή παρρησία, σέ προχωρημένη λικία, ἀντιμετώπισε τόν γεμόνα καί ἀρνήθηκε νά θυσιάσει στά εἴδωλα καί νά μιαροφαγήσει. Οἱ ἰαμβικοί τρίμετροι, πού ὑπάρχουν στά Μηναῖα, εἶναι χαρακτηριστικοί·
«Εἰ καί γέρων ἦν ὁ Κύριλλος Γορτύνης,
῾Ηβῶσαν εἶχε πρός τό ξῖφος τήν καρδίαν».
῎Ετσι καταδικάσθηκε στό διά ξίφους θάνατο. ῾Οδηγήθηκε σέ τόπο ὀχυρό καί τραχύτατο πού λεγόταν Ράξον, ὅπου ἐμαρτύρησε καί ἐνταφιάσθηκε.
῾Ο ῞Αγιος, κατά τή διάρκεια τοῦ μαρτυρίου του, προεῖδε τό θάνατό του δι ὁράματος. Εἶδε ὅτι ὁδηγήθηκε στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου ἐπάνω σέ ἅμαξα πού ἔσυραν ζεῦγος βοῶν. Τά νεώτερα Συναξάρια ἀναφέρουν πέρα τῶν γνωστῶν στοιχείων καί ἕνα ἀκόμη, τό ὁποῖο ἐλήφθη ἀπό τή λατινική παράδοση. Πρόκειται περί τῆς πληροφορίας κατά τήν ὁποία ὁ ῞Αγιος Κύριλλος παραδόθηκε πρῶτα στό πῦρ, ἀλλά τά δεσμά μέ τά ὁποῖα εἶχαν δέσει τόν ῞Αγιο ἐκάηκαν καί ἐκεῖνος ἔμεινε ἄφλεκτος. ῾Η εἴδηση αὐτή εἶναι ξένη πρός τήν ἑλληνική παράδοση καί εἰσῆλθε ἀπό τή Δυτική ᾿Εκκλησία. Σέ ἄλλα Συναξάρια καί Μηνολόγια μνήμη τοῦ ῾Αγίου ἀναφέρεται στίς 9 ᾿Ιουλίου222.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Οὐαλερίου καί Ρουφίνου.
Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες Οὐαλέριος καί Ρουφίνος ἦσαν στρατιωτικοί καί ἐμαρτύρησαν ἐπί αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.).
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Μεθοδίου, τοῦ ῾Ομολογητοῦ, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
 ῾Ο ῞Αγιος Μεθόδιος, ὁ ὁποῖος ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτορος Θεοφίλου (829-842 μ.Χ.), καταγόταν ἀπό τίς Συρακοῦσες τῆς Σικελίας καί ἀπό εὐγενή οἰκογένεια. ᾿Αφοῦ ἐπεράτωσε στή γενέτειρά του τίς σπουδές του, μετέβη στήν Κωνσταντινούπολη πρός ἐξεύρεση ἀνάλογης πρός τή μόρφωση καί τίς ἱκανότητές του ἐργασίας. ᾿Εκεῖ ὅμως, μέ προτροπή κάποιου μοναχοῦ, ἀποσύρθηκε στή μονή Χηνολάκκου καί ἐκάρη μοναχός. Διακρινόμενος γιά τήν ἀσκητικότητα, τή βαθιά μόρφωση, τήν εἰλικρινή εὐσέβεια καί τό καθαρό ρωικό φρόνημά του, ἔγινε θαυμαστής καί φίλος τοῦ ῾Οσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου († 11 Νοεμβρίου) καί περιῆλθε μαζί του διάφορους τόπους, βοηθώντας αὐτόν στούς ὑπέρ τῆς προσκυνήσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων ἀγῶνες του.
Κατ ἀρχάς ὁ αὐτοκράτορας Θεόφιλος προσπάθησε νά προσεταιρισθεῖ τόν ῞Αγιο Μεθόδιο, ἐπιδαψιλεύοντας πολλές περιποιήσεις καί ἐπιδεικνύοντας ἰδιαίτερη πρός αὐτόν ἐκτίμηση. Αὐτός ὅμως, τιμώντας τόν αὐτοκράτορα, δέν ἔπαψε νά παραμένει πιστός στήν ᾿Ορθόδοξη πίστη του, νά κατακρίνει μέ θάρρος καί παρρησία τά κατά τῶν ἁγίων εἰκόνων αὐτοκρατορικά διατάγματα καί νά κατηχεῖ πολλούς τοῦ αὐτοκρατορικοῦ περιβάλλοντος στά θεῖα διδάγματα τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῞Ενεκα ὅμως τοῦ ὑπερβολικοῦ ζήλου του ὑπέρ τῶν ἁγίων εἰκόνων, συνελήφθη, ἐμαστιγώθηκε μέ φρικώδη τρόπο καί δέσμιος ἐρρίφθηκε, μέ δύο ληστές, ἐντός λάκκου στή νῆσο τοῦ ῾Αγίου ᾿Ανδρέου στήν περιοχή τοῦ ᾿Ακρίτα, ὅπου παρέμεινε ἐπί ἑπτά ὁλόκληρα χρόνια, ὄχι δέ στό ναό τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Προδρόμου στή νῆσο ᾿Αντιγόνη, ὅπως θέλει διασωθεῖσα παράδοση.
Μετά τό θάνατο τοῦ Θεοφίλου, διαδεχθεῖσα αὐτόν Θεοδώρα ἀνεκάλεσε τόν ῞Αγιο Μεθόδιο στήν Κωνσταντινούπολη, κατόπιν ὑποδείξεως τοῦ ῾Οσίου ᾿Ιωαννικίου, τοῦ ἐν ᾿Ολύμπῳ ἀσκήσαντος († 4 Νοεμβρίου), καί μέ κοινή ψῆφο κλήρου καί λαοῦ, στίς 12 Φεβρουαρίου 842 μ.Χ., ἀνῆλθε στόν Πατριαρχικό θρόνο.
Πρῶτο μέλημα τοῦ ἁγίου Πατριάρχου ὑπῆρξε ὁριστική ρύθμιση τοῦ ζητήματος τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Πρός τό σκοπό αὐτό, στίς 19 Φεβρουαρίου 842 μ.Χ., συγκρότησε ὑπό τήν προεδρία του Σύνοδο, ὁποία ἀναστήλωσε τίς ἅγιες εἰκόνες καί ἀναθεμάτισε τούς ἀρχηγούς τῆς εἰκονομαχίας. ῾Η ἀναστήλωση τῶν εἰκόνων ἑορτάσθηκε διά μεγαλοπρεποῦς ἀνά τήν πόλη λιτανείας, μέ συμμετοχή ὅλων τῶν παρεπιδημούντων ἐπισκόπων καί κληρικῶν στήν Κωνσταντινούπολη, τῆς αὐτοκράτειρας Θεοδώρας μετά τοῦ ὑπ αὐτῆς ἐπιτροπευομένου ἀνήλικου υἱοῦ της αὐτοκράτορος Μιχαήλ καί σύμπαντος τοῦ λαοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως. ῎Εκτοτε ἐθεσπίσθηκε νά ἑορτάζεται πανηγυρικά ὁ θρίαμβος αὐτός τῆς ᾿Ορθοδοξίας τήν Αύ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, τῆς ᾿Ορθοδοξίας.
Οἱ Στουδίτες, φίλοι καί σύμμαχοι τοῦ νέου Πατριάρχου, μέχρι τῆς ἐκλογῆς του στόν Πατριαρχικό θρόνο, ἐνῶ ἔπρεπε νά εἶναι ἱκανοποιημένοι ἀπό τό θρίαμβο τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ξαφνικά ἔγιναν οἱ βιαιότεροι ἐχθροί τοῦ ῾Αγίου Μεθοδίου. Τά αἴτια τῆς ἐχθρότητος αὐτῆς τῶν Στουδιτῶν εἶναι πολλαπλά. Δέν πρέπει νά διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ὁ ῞Αγιος Μεθόδιος ἐξελέγη Πατριάρχης, ἐνῶ τέσσερις Στουδίτες συνυποψήφιοι ἀγνοήθηκαν.
Στή συνέχεια ὁ ῞Αγιος Μεθόδιος ἐφρόντισε καί μετεκομίσθησαν μέ τιμή στήν Κωνσταντινούπολη τά ἱερά λείψανα τῶν τελειωθέντων στήν ἐξορία ῾Αγίων Νικηφόρου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως († 2 ᾿Ιουνίου) καί Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου. ῾Η μετακομιδή ἔλαβε χώρα στίς 26 ᾿Ιανουαρίου 844 μ.Χ.
Τόν ὑπόλοιπο βίο του διῆλθε ἐπουλώνοντας τίς πληγές πού προῆλθαν ἀπό τήν εἰκονομαχία, ζώντας ἀσκητικά, παρά τό ὑπέργηρο τῆς λικίας του, διακρινόμενος στό χάρισμα τῆς καλλιγραφίας καί τή μεταγραφή πολλῶν Ψαλτηρίων.
῾Ο ῞Αγιος Μεθόδιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 847 μ.Χ., δέ ᾿Εκκλησία, ἐπιβραβεύουσα τούς ὑπέρ αὐτῆς ἀγῶνες του, τόν κατέταξε μεταξύ τῶν ῾Ομολογητῶν της.
Πρό τοῦ τάφου τοῦ ῾Αγίου Μεθοδίου, στό ναό τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων, ὁ αὐτοκράτορας ἐρχόμενος τή δεύτερη μέρα τοῦ Πάσχα προσευχόταν καί ἄναβε κεριά223.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός μῶν ᾿Ιουλίττης.
῾Η ῾Οσία ᾿Ιουλίττα ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Μστισλάβου-Γεωργίου, πρίγκιπος τοῦ Νόβγκοροντ, τοῦ ᾿Ανδρείου.
 ῾Ο ῞Αγιος Μστισλάβος-Γεώργιος, ὁ ἐπικληθείς ᾿Ανδρεῖος, υἱός τοῦ γεμόνος Ροστισλάβου-Μιχαήλ, ἐγεννήθηκε, τό 1136, στή Ρωσία. ῾Ηγεμόνευε τοῦ Κιέβου, ὅταν ἀνῆλθε στό θρόνο τοῦ Βλαδιμίρ ὁ μέγας γεμόνας ᾿Ανδρέας (1169). Αὐτός, ὑποπτευόμενος τόν Μστισλάβο-Γεώργιο καί τούς ἀδελφούς του Ρούρικ καί Δαβίδ, τούς προσέταξε νά φύγουν ἀπό τίς μεσημβρινές ἐπαρχίες καί ἐκχώρησε τό Κίεβο στόν γεμόνα τοῦ Τορσένσκ Μιχαήλ. Αὐτοί ἐξεγέρθηκαν γιά τή γενόμενη ἀδικία, εἰσῆλθαν νύχτα στό Κίεβο καί ἐνθρόνισαν γεμόνα τόν Ρούρικ. ῾Ο γεμόνας ᾿Ανδρέας εἰδοποίησε τόν Μστισλάβο-Γεώργιο, πού ἐθεωρεῖτο ἀρχηγός τῶν στασιαστῶν, ὅτι δέν θά ἐπέτρεπε σέ αὐτόν νά μείνει ἐπί ρωσικοῦ ἐδάφους. ῾Ο Μστισλάβος ὅμως διέταξε νά κόψουν τά μαλλιά καί τά γένεια τοῦ πρεσβευτοῦ τοῦ μεγάλου γεμόνος. ῾Ο ᾿Ανδρέας, ὀργισμένος ἀπό τήν προσβολή, ἐξεστράτευσε μέ δύναμη 10.000 ἀνδρῶν κατά τοῦ Μστισλάβου, ὁ ὁποῖος κλεισθείς στό φρούριο Βισεγορόδ ὑφίστατο τήν πολιορκία ἐπί ἐννέα ἑβδομάδες. Σέ βοήθειά του προσέτρεξε τότε ὁ γεμόνας τῆς Λουτσίσκ. Οἱ πολιορκητές τότε ἐφοβήθησαν καί τή νύχτα ἐδραπέτευσαν. Τό πρωΐ ὁ Μστισλάβος ἐπιτέθηκε μέ ὀλίγους ἄνδρες κατά τῶν ἐχθρῶν του καί τούς ἐνίκησε. ᾿Από τήν μέρα ἐκείνη ἐθεωρεῖτο ὡς ὁ ἀνδρειότερος γεμόνας τοῦ αἰῶνος. ῎Ετσι ὁ ῞Αγιος Μστισλάβος ἐκληρονόμησε τή μεγάλη γεμονία τοῦ φονευθέντος ᾿Ανδρέου καί ἐγκαταστάθηκε στήν πρωτεύουσα τῆς τότε Ρωσίας Βλαδιμίρ. Τό Νόβγκοροντ ἐξέλεξε, ἐπίσης, γεμόνα αὐτοῦ τόν ῞Αγιο Μστισλάβο, ὁ ὁποῖος κατέκτησε τήν ᾿Εσθονία μέχρι θαλάσσης καί ἑτοιμαζόμενος γιά τήν κατάληψη τῆς Λιβονίας ἀσθένησε καί ἀπέθανε, τό 1180, ἐνῶ λίγο πρίν ἐκοινώνησε τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων224.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Νήφωνος, τοῦ ἐν τῷ ῎Αθω ἀσκήσαντος, τοῦ Καυσοκαλυβίτου.
῾Ο ῞Οσιος Νήφων ἐγεννήθηκε, τό 1315, στό χωριό Λούκοβο τῆς Χειμάρρας, γι᾿ αὐτό καί ὀνομάζεται καί Χειμαρριώτης. ῾Ο πατέρας του ἦταν ἱερέας εὐλαβέστατος. ᾿Από μικρός μελετοῦσε τήν ῾Αγία Γραφή καί τούς βίους τῶν ῾Αγίων καί ἔγινε πολυμαθέστατος. ᾿Επειδή διψοῦσε νά μάθει περισσότερο τά τῆς μοναχικῆς πολιτείας, κατέφυγε στή μονή Γηρομερίου, ὅπου ἔγινε ὑποτακτικός σέ ἕνα γέροντα Σιναΐτη ἀσκητή. ᾿Εκεῖ ἐδιδάχθηκε τούς κανόνες τοῦ συχασμοῦ καί τήν τέχνη τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Σέ νεαρή λικία εἰσῆλθε στή μονή Μεσοποτάμου τοῦ Δελβίνου225, ὅπου ἐκάρη μοναχός καί ἐχειροτονήθηκε πρεσβύτερος σέ λικία εἴκοσι ἐτῶν.
῾Ο ῞Οσιος Νήφων, μετά τήν κοίμηση τοῦ γέροντός του, ἦλθε γιά μεγαλύτερους ἀσκητικούς ἀγῶνες στό ῞Αγιον ῎Ορος, ὅπου ἐγκαταστάθηκε στό σπήλαιο τοῦ ῾Οσίου Πέτρου τοῦ ᾿Αθωνίτου († 12 ᾿Ιουνίου), κοντά στά μέρη τῆς ἱερᾶς μονῆς Μεγίστης Λαύρας. ᾿Εκεῖ ἔγινε ὑποτακτικός τοῦ θαυμαστοῦ ἀσκητοῦ Θεογνώστου. Μετά τριετία ἀναχωρεῖ καί ἔρχεται στό Κάθισμα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ὅπου ἔζησε 14 χρόνια μέ ἄσκηση καί προσευχή. ῎Εζησε ἄλλη μιά τριετία ὡς ἐφημέριος στά Καθίσματα τῆς Μεγίστης Λαύρας καί ἀρκετά χρόνια στά Βουλευτήρια. ᾿Επειδή ὅμως ἀγαποῦσε τήν συχία, κατέφυγε ὡς ὑποτακτικός στόν ῞Οσιο Μάξιμο τόν Καυσοκαλυβίτη († 13 ᾿Ιανουαρίου), ὅπου μέ αὐστηρή ἄσκηση διήνυσε τόν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς του μέ μετάνοια.
῾Ο ῞Οσιος Νήφων ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 1411.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ᾿Ελισσαίου, τοῦ ἐν Σούμυ τῆς Ρωσίας ἀσκήσαντος.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Ελισσαῖος ἔζησε στή Ρωσία κατά τό 15ο καί 16ο αἰώνα μ.Χ. Διετέλεσε μοναχός στή μονή τῆς νήσου Σολόφκι καί ὡς διακόνημα εἶχε τό πλέξιμο δικτύων. ῾Ο ῞Οσιος ἔλαβε τό μοναχικό σχῆμα λίγο πρίν τήν κοίμησή του. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη καί τό ἱερό λείψανό του ἐνταφιάσθηκε στό ναό τοῦ ῾Αγίου Νικολάου τῆς πόλεως Σούμυ κοντά στήν ἐπαρχία ᾿Αρχαγγέλσκ καί ἀπό τότε ἐπιτελεῖ πολλά θαύματα σ᾿ ἐκείνους πού προσέρχονται μέ πίστη226.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
