17 Ιουνίου
† Μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ᾿Ισαύρου καί τῶν σύν αὐτῷ Βασιλείου, ᾿Ιννοκεντίου, Φήλικος, ῾Ερμείου καί Περεγρίνου.
᾿Από τούς Μάρτυρες αὐτούς οἱ τρεῖς πρῶτοι κατάγονταν ἀπό τήν ᾿Αθήνα, οἱ δέ λοιποί ἀπό τήν ᾿Απολλωνιάδα τῆς ᾿Ιλλυρίας καί ἄθλησαν κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Νουμεριανοῦ (283-284 μ.Χ.). ῾Ο ῎Ισαυρος ὑπῆρξε διάκονος στήν ᾿Αθήνα, ἀφοῦ δέ παρέλαβε καί τούς ἀσπασθέντας τό Χριστιανισμό συμπολίτες του Βασίλειο καί ᾿Ιννοκέντιο, μετέβησαν στήν ᾿Απολλωνία, ὅπου, μέ θεία ἀποκάλυψη, εὑρῆκαν ἐντός σπηλαίου κρυπτόμενους τούς ἐπίσης Χριστιανούς Φήλικα, ῾Ερμεία καί Περεγρίνο, μέ τούς ὁποίους, ἀδελφωθέντες, ἐζοῦσαν φυλάττοντες τίς θεῖες ἐντολές καί μοχθοῦντες πρός ἐξάπλωση τῆς Χριστιανικῆς ἀλήθειας. Καταγγελθέντες στόν ἔπαρχο Τριπόντιο, συνελήφθησαν, ἀρνηθέντες δέ νά ἀποκηρύξουν τή Χριστιανική πίστη τους, οἱ μέν Φῆλιξ, ῾Ερμείας καί Περεγρίνος ἀποκεφαλίσθηκαν ὑπ αὐτοῦ, ὁ δέ ῎Ισαυρος καί οἱ λοιποί ἀπεστάλησαν πρός τόν υἱό τοῦ Τριποντίου ᾿Απολλώνιο, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ τούς ἐβασάνισε ἀνηλεῶς, τούς ἀπέκοψε, τέλος, τό 284 μ.Χ., τίς κεφαλές.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ᾿Αντιδίου.
῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς ᾿Αντίδιος, ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Μπαιζανσόν τῆς Γαλλίας, ἐμαρτύρησε ἀπό τούς Βανδάλους, τό 265 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Μοντανοῦ, τοῦ ἐξ ᾿Ιταλίας.
῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Μοντανός ἦταν Ρωμαῖος στρατιώτης καί ἐμαρτύρησε περί τό 300 μ.Χ., στήν περιοχή τῆς Καμπανίας (Ταρρακίνα)256, ἀφοῦ τοῦ ἔδεσαν στό λαιμό βαριά πέτρα καί τόν ἔριξαν στή θάλασσα. Τό ἱερό λείψανο περισυνελέγη ἀπό εὐλαβεῖς Χριστιανούς τῆς νήσου Πόνζα καί φυλάχθηκε σέ ἱερό χῶρο στήν πόλη Γκαέτα τῆς κεντρικῆς ᾿Ιταλίας.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου πρωτομάρτυρος ᾿Αλβανοῦ, τοῦ ἐκ Βρετανίας.
 ῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς ᾿Αλβανός ἔζησε στήν πόλη Βερουλάμ καί ἦταν εἰδωλολάτρης στρατιώτης τοῦ Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ τῆς Βρετανίας. ῾Ο ῞Αγιος Βεδέας γράφει ὅτι ὁ ῞Αγιος ᾿Αλβανός ἔζησε καί ἄθλησε ἐπί αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.), ἄν καί οἱ σύγχρονοι ἱστορικοί ἔχουν ἐκφράσει διαφωνίες γιά τή θέση αὐτή καί ὑποστηρίζουν ὅτι πρέπει νά ἔζησε κατά τή διάρκεια τῶν διωγμῶν τῶν αὐτοκρατόρων Δεκίου (254 μ.Χ.) ἤ τοῦ Σεπτιμίου Σεβήρου (209 μ.Χ.). Κατ᾿ αὐτή τή μαρτυρική περίοδο ὁ ῞Αγιος ᾿Αλβανός προσέφερε φιλοξενία καί καταφύγιο στό διωκόμενο Χριστιανό ἱερέα ᾿Αμφίπαλο, τοῦ ὁποίου ἁγιότητα τόση ἐντύπωση τοῦ ἔκανε, ὥστε τόν παρεκάλεσε νά τόν κατηχήσει καί νά τόν βαπτίσει. Καί ἔτσι ἔγινε. Λίγο ἀργότερα διέρρευσε πληροφορία ὅτι ὁ ἱερέας ἐκρυβόταν στήν οἰκία τοῦ ῾Αγίου. ῾Ο κυβερνήτης ἔστειλε ἀμέσως ἀπόσπασμα γιά νά τόν συλλάβει. ῾Ο ῞Αγιος ἐφυγάδευσε τόν ἱερέα, γιά νά κηρύξει ἀλλοῦ τό σωτηριῶδες μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, καί, ἀφοῦ ἐφόρεσε ὁ ἴδιος τά ἱερατικά ἐνδύματα, παραδόθηκε στούς στρατιῶτες οἱ ὁποῖοι τόν ἀποκεφάλισαν. Στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου του ἀνοικοδομήθηκε μεγάλη μονή.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Φιλονίδου, ἐπισκόπου Κουρίου.
 ῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς Φιλονίδης καταγόταν ἀπό τήν Κύπρο καί ἄθλησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.). ῾Υπηρετῶν ὡς ᾿Επίσκοπος Κουρίου τῆς Κύπρου συνελήφθη ἕνεκα τοῦ ἀποστολικοῦ ἔργου του ὑπό τοῦ γεμόνος Μαξίμου καί μέ ἄλλους τρεῖς Χριστιανούς, τόν ᾿Αριστοκλῆ, τόν Δημητριανό καί τόν ᾿Αθανάσιο († 23 ᾿Ιουνίου), ἐρρίφθηκε στή φυλακή. ᾿Αλλά καί ἐκεῖ, παρά τίς κακοποιήσεις καί τίς ἀπειλές, ὁ ᾿Επίσκοπος Φιλονίδης δέν ἔπαψε νά διδάσκει τόν Χριστό, ἐπιτυχῶν μάλιστα νά ἑλκύσει πρός Αὐτόν εἰδωλολάτρες ἐγκληματίες συγκρατουμένους του. ῾Ο Μάξιμος, ὀργισμένος γιά τή δράση αὐτή τοῦ ῾Ιεράρχου, ἀφοῦ μέ σκληρά βασανιστήρια ἐτελείωσε τούς τρεῖς συγκρατουμένους του Χριστιανούς, διέταξε νά εἰσβάλουν στή φυλακή μεθυσμένοι στρατιῶτες καί, ἀφοῦ ἀπομονώσουν τόν ῞Αγιο Φιλονίδη σέ σκοτεινό κελί, νά προσβάλουν τήν τιμή τοῦ σώματος αὐτοῦ. Πληροφορηθείς τοῦτο ὁ ῞Αγιος ἀπό κάποιον κρυπτοχριστιανό στρατιώτη, ἐκάλεσε κοντά του μερικούς ἀπό τούς κρατούμενους ἀδελφούς του καί τούς ἐφανέρωσε τίς διαθέσεις τοῦ ἄρχοντος καί τήν ἀπόφασή του γιά αὐτοθυσία. ῎Ηθελε νά μή σκανδαλισθεῖ κανένας ἀπό τόν τρόπο πού θά πέθαινε. ᾿Αφοῦ ἔδεσε τήν κεφαλή αὐτοῦ, γιά νά μή φαίνεται μακρά κόμη του καί ἐκάλυψε τό πρόσωπό του μέ τόν ἐπενδύτη του, ξεφεύγοντας ἀπό τήν προσοχή τῶν φρουρῶν, ἀνῆλθε σέ ὑψηλό μέρος, ἔκανε τό σταυρό του καί ἐγκρεμίσθηκε, γιά νά ἀποφύγει τό μολυσμό τοῦ σώματος. Προτοῦ τό μαρτυρικό σῶμα ἀγγίξει τή γῆ, ἁγία ψυχή τοῦ ῾Ιερομάρτυρος ἐλεύθερη ἐπέταξε στόν οὐρανό. Οἱ εἰδωλολάτρες ἔβαλαν τό τίμιο λείψανό του σέ ἕνα σάκο καί τό ἔριξαν στή θάλασσα. Μά αὐτή δέν τό ἐκράτησε. Τό ἀπέθεσε στήν ἀμμουδιά, ὅπου ἀνευρέθηκε ἀπό πιστούς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι τό παρέλαβαν καί τό ἐνταφίασαν μέ τιμή καί εὐλάβεια.
῾Η μνήμη τοῦ ῾Αγίου Φιλονίδου ἑορτάζεται, ἐπίσης, στίς 30 Αὐγούστου, ὡς ἀναφέρεται στό Σιναϊτικό Κώδικα 631.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Μανουήλ, Σαβέλ καί ᾿Ισμαήλ.
Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες Μανουήλ, Σαβέλ καί ᾿Ισμαήλ κατάγονταν ἀπό τήν Περσία, ἦσαν ἀδελφοί καί ἄθλησαν κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος ᾿Ιουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου (361-363 μ.Χ.). ῾Ο πατέρας τους ἦταν πυρολάτρης, ὅπως ὅλοι οἱ Πέρσες. ῾Η μητέρα τους ὅμως, εὐσεβέστατη Χριστιανή, ἐμπιστεύθηκε αὐτούς στόν εὐλαβή πρεσβύτερο Εὔνικο, γιά τή χριστιανική αὐτῶν ἀγωγή καί μόρφωση. Στρατιωτικοί τό ἐπάγγελμα, ἀπεστάλησαν ὑπό τοῦ βασιλέως τῶν Περσῶν Βαλτάνου στήν Κωνσταντινούπολη ὡς πρεσβευτές εἰρήνης. ᾿Αφιχθέντες στή Χαλκηδόνα εἶδαν τόν αὐτοκράτορα ᾿Ιουλιανό νά προσφέρει θυσία στά εἴδωλα, μέ τήν παρουσία πλήθους κόσμου, κατοίκων τῆς πόλεως, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦσαν τήν εἰδωλολατρική πλάνη. Τοῦτο τούς ἐλύπησε πολύ καί οἰκτείρησαν τό κράτος, ὁ ἀρχηγός τοῦ ὁποίου ἔγινε ἔνοχος τέτοιας ἀσέβειας. ῞Ενεκα τούτου καταγγέλθηκαν ὑπό τοῦ κουβικουλαρίου ᾿Ινδικοῦ πρός τόν ᾿Ιουλιανό, προσαχθέντες δέ ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορος καί μή πεισθέντες νά θυσιάσουν στά εἴδωλα, ἀφοῦ τούς ἐχτύπησαν σκληρά, διεπέρασαν τούς ἀστραγάλους μέ περόνες, ἔκαψαν τίς μασχάλες μέ ἀναμμένες λαμπάδες καί τούς ἐβασάνισαν ποικιλότροπα, τούς μετέφεραν, τό 363 μ.Χ., στό τεῖχος τοῦ Κωνσταντίνου κοντά στή Θράκη, σέ γκρεμῶδες μέρος καί τούς ἀποκεφάλισαν. Τά τίμια λείψανά τους, περισυλλεγέντα ὑπό πιστῶν Χριστιανῶν, ἐνταφιάσθησαν μέ τιμή καί εὐλάβεια.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ᾿Ιωσήφ, τοῦ ᾿Αναχωρητοῦ.
᾿Από τόν Εὐεργετινό φαίνεται ὅτι ὁ ῞Οσιος ᾿Ιωσήφ ἔζησε κατά τόν 4ο αἰώνα μ.Χ. καί ἦταν μαθητής τοῦ ῾Αγίου ᾿Αντωνίου τοῦ Μεγάλου. Διακρίθηκε γιά τήν ἐγκράτεια καί τήν ταπεινοφροσύνη του καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Πιώρ.
῾Ο ῞Οσιος Πιώρ καταγόταν ἀπό τήν Αἴγυπτο καί ἔζησε κατά τό βύ ἥμισυ τοῦ 4ου αἰῶνος μ.Χ. Εἰκοσαετής, ἐγκατέλειψε τόν κόσμο καί κατέφυγε στήν ἔρημο, ὅπου συνάντησε τόν ῞Αγιο ᾿Αντώνιο καί ἔγινε ὑποτακτικός του. ᾿Αργότερα, μέ τήν εὐλογία τοῦ διδασκάλου του, ἀποσύρθηκε στά ἐνδότερα τῆς ἐρήμου καί ἐκεῖ πλέον ἔζησε μέ σκληρή ἄσκηση. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, σέ λικία ἑκατό περίπου ἐτῶν, πρίν τό 395 μ.Χ.
Περί αὐτοῦ λέγεται, ὅτι, ἀφοῦ ὁρκίσθηκε νά μή ξαναδεῖ τούς συγγενεῖς του, μετά πενήντα χρόνια ἀπό τότε πού ἐγκατέλειψε τήν πατρική οἰκία, μέ τήν ἐπέμβαση τοῦ ᾿Επισκόπου, ἐδέχθηκε τήν ἀδελφή του, ὁποία ἐζήτησε νά τόν δεῖ, πρίν πεθάνει, μέ κλειστούς τούς ὀφθαλμούς.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ῾Υπατίου, τοῦ ἐν Ρουφιαναῖς.
῾Ο ῞Οσιος ῾Υπάτιος καταγόταν ἀπό τή Φρυγία καί ἔζησε κατά τούς χρόνους τῶν αὐτοκρατόρων ᾿Αρκαδίου καί ᾿Ονωρίου (395-423 μ.Χ.). ᾿Από παιδική λικία κατείχετο ὑπό ἰσχυρῆς κλίσεως πρός τά θεῖα, πλήν ὅμως ὁ εἰδωλολάτρης πατέρας του τόν ἐπέπληττε γι αὐτό, πολλές φορές δέ τόν ἐνέπαιζε. ῾Η στάση αὐτή τοῦ πατέρα του ἀνάγκασε τόν ῾Υπάτιο, σέ λικία δώδεκα ἐτῶν, νά ἐγκαταλείψει τόν πατρικό οἶκο καί νά καταφύγει σέ κοινόβιο τῆς ῾Αλμυρισσοῦ τῆς Θράκης, ὅπου ἀσπάσθηκε τό μοναχικό βίο. ᾿Αργότερα, τό 400 μ.Χ., ἐπιθυμῶν ἀκόμη περισσότερο ἀσκητικό βίο, συνοδευόμενος καί ἀπό δύο ἄλλους συμμοναστές, τούς Τιμόθεο καί Μοσχίωνα, μετέβη στήν ἀκατοίκητη καί ἔρημη μονή τοῦ Ρουφίνου ἤ Ρουφινιανῶν257, κοντά στή Χαλκηδόνα, τήν ὁποία κατέστησαν κατοικήσιμη καί ἐχρησιμοποίησαν ὡς ἀσκητήριο. Στή μονή αὐτή παρέμεινε ὁ ῞Οσιος ῾Υπάτιος ἀρκετό καιρό, ἀκολούθως δέ ἐπέστρεψε στό κοινόβιο τῆς ῾Αλμυρισσοῦ. Οἱ μοναχοί ὅμως τῆς μονῆς Ρουφίνου ἔσπευσαν πρός αὐτόν καί ἐπέτυχαν ἀπό τόν γούμενο τοῦ κοινοβίου τήν ἐπιστροφή τοῦ ῾Υπατίου στή μονή τους ὡς γήτορος αὐτῆς. ῾Η φήμη καί θαυματουργική χάρη, διά τῆς ὁποίας ὁ Θεός εἶχε προικίσει τόν ῞Οσιο, εἵλκυσε πρός τή μονή καί ἄλλους ζηλωτές τῆς μοναχικῆς πολιτείας, οἱ ὁποῖοι, τεθέντες ὑπό τήν πνευματική καθοδήγησή του, ἐζοῦσαν μέ εὐαγγελική ἀκριβεία, φροντίζοντες γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν τους καί τῶν πλησίον τους. Μέ τά προϊόντα τῶν κόπων τους ἐβοηθοῦσαν τούς πτωχούς καί ἀσθενεῖς καί μέ τούς λόγους, συμβουλές καί ἀρετές τους ἐστήριζαν τούς πιστούς καί προσείλκυαν τούς εἰδωλολάτρες.
Σέ λικία ὀγδόντα ἐτῶν ὁ ῞Οσιος, ἀσθένησε βαριά καί ἀφοῦ, κατόπιν παρακλήσεώς του, μεταφέρθηκε στό παρεκκλήσι τῆς μονῆς καί ἐκοινώνησε τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων, τό 446 μ.Χ., παρέδωσε τό πνεῦμα πρός τόν Κύριο.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Βησσαρίωνος, τοῦ ᾿Αναχωρητοῦ.
(Βλ. † 20 Φεβρουαρίου).
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ᾿Αβίτου.
῾Ο ῞Οσιος ῎Αβιτος ἐγεννήθηκε στήν πόλη ᾿Ορλάν τῆς Γαλλίας καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό 530 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη ἐν ἁγίοις πατρός μῶν ᾿Ιμερίου, ἐπισκόπου ᾿Αμελίας.
῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιμέριος ἐγεννήθηκε στήν Καλαβρία κατά τόν 5ο αἰώνα μ.Χ. ᾿Αναχωρητής καί μοναχός ἀρχικά, καί κατόπιν ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως ᾿Αμέλια τῆς ᾿Ομβρικῆς τῆς ᾿Ιταλίας. ῏Ηταν αὐστηρά προσηλωμένος στήν ἀσκητική ζωή καί τήν προσευχή καί ἐποίμανε θεοφιλῶς τό ποίμνιό του. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, περί τό 560 μ.Χ.258 Περί τό 965 μ.Χ. τά ἱερά λείψανά του μετακομίσθηκαν ἀπό τόν ᾿Επίσκοπο Λιουτπράνδο (962-972 μ.Χ.) στήν πόλη τῆς Κρεμόνας.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Νέκταν, τοῦ ἐξ Οὐαλίας.
 ῾Ο ῞Αγιος ῾Οσιομάρτυς Νέκταν ἐγεννήθηκε στήν Οὐαλία κατά τόν 6ο αἰώνα μ.Χ. ὡς πρωτότοκος υἱός τοῦ βασιλέως ῾Αγίου Βρυχανοῦ τοῦ Μπρέκνοκ, καί εἶχε 24 ἀδέλφια, τά ὁποῖα ἐτάχθησαν στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ· ὁρισμένα ἔζησαν ὡς ἐρημίτες, ἄλλα ἵδρυσαν μονές καί ναούς.
῾Ο ῞Αγιος Νέκταν, ὅταν ἀκόμη ἦταν στήν Οὐαλία, ἀκούσας περί τοῦ σπουδαίου ἐρημίτου τῆς αἰγυπτιακῆς ἐρήμου, ῾Αγίου ᾿Αντωνίου, ἐμπνεύσθηκε και ἀπεφάσισε νά μιμηθεῖ τόν τρόπο ζωῆς ἐκείνου. Μετέβη στή βόρειο ἀκτή τοῦ Ντεβονσάϊρ στο Χάρτλαντ, ὅπου καί ἐμόνασε ἐπί πολλά ἔτη. ῎Επεσε ὅμως θύμα ἀπαγωγῆς ὑπό δύο ληστῶν, οἱ ὁποῖοι, ὅταν ὁ ῞Αγιος προσπάθησε νά τούς κηρύξει τό θεῖο λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, τοῦ ἀπέκοψαν τήν κεφαλή. Τότε, θαυματουργικά, ἐθεάθηκε τό σῶμα τοῦ ῾Αγίου νά συλλέγει τήν κεφαλή του ἀπό τό ἔδαφος καί νά τήν φέρει ἐπί μεγάλη ἀπόσταση μέχρι μιά πηγή παρακείμενη στό κελί του, ὅπου καί τήν ἀπέθεσε. ῾Ο ἕνας ἀπό τούς ληστές, ἐκεῖνος πού ἀπέκοψε τήν κεφαλή τοῦ ῾Αγίου, ἰδών τό θέαμα τοῦτο, παρεφρόνησε καί ὁ ἄλλος, μεταστραφείς στή χριστιανική πίστη, περισυνέλεξε μέ σεβασμό τά λείψανα τοῦ ῾Αγίου καί τά ἐνταφίασε στό κελί του.
῎Εκτοτε πολλά θαύματα ἔλαβαν χώρα γύρω ἀπό τό χῶρο, ὅπου ἀναπαύονταν τά ἱερά λείψανα τοῦ ῾Αγίου.
῾Ο σωζόμενος Βίος του εἶναι τοῦ 12ου αἰῶνος μ.Χ., ἐνῶ ὑπάρχει στή Ρωσία, στήν ᾿Επισκοπή τοῦ Σουρώζ, παρεκκλήσι ἀφιερωμένο στούς ῾Αγίους Συμεών καί ῎Αννα, ὅπου ἑορτάζεται, ἐπίσης, μνήμη τοῦ ῾Αγίου Νέκταν.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων μῶν ᾿Αδουλφίου καί Βοτουλφίου τοῦ ῾Ομολογητοῦ, τῶν αὐταδέλφων.
Οἱ ῞Οσιοι Πατέρες μας ᾿Αδούλφιος καί Βοτούλφιος ἐγεννήθησαν, ἔζησαν κατά Χριστόν και ἀσκήτεψαν στήν ᾿Αγγλία. ᾿Εκοιμήθησαν μέ εἰρήνη, περί τό 680 μ.Χ., καί τά ἱερά λείψανά τους μετακομίσθηκαν στό ᾿Αββαεῖο τοῦ Θόρνεϋ ἀπό τόν ῞Αγιο ᾿Εθελβόλδιο, ᾿Επίσκοπο Ουΐντσεστερ, τό 972 μ.Χ.
῾Η μνήμη τοῦ ῾Οσίου Βοτουλφίου τιμᾶται σήμερα στήν ᾿Αγγλία, στίς 25 ᾿Ιουνίου στή Σκωτία καί τήν 1η Δεκεμβρίου (ἑορτή τῆς μετακομιδῆς τῶν λειψάνων αὐτοῦ).
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός μῶν Γουνδουλφίου, ἐπισκόπου Γαλλίας.
῾Ο ῞Αγιος Γουνδούλφιος ἐγεννήθηκε τό 530 μ.Χ. στήν πόλη ᾿Ακουϊτέν, κοντά στήν περιοχή τοῦ Μπορντώ τῆς Γαλλίας. ᾿Εξελέγη ᾿Επίσκοπος τῆς πόλεως Τονγκρέ καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη στήν πόλη Μπουργκέζ259, τό 599 μ.Χ.
 † Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ᾿Ερβέου, τοῦ ἐν Γαλλίᾳ.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Ερβέος ἔζησε καί ἀσκήτεψε κατά τόν 6ο αἰώνα μ.Χ. στή Βρετάνη τῆς Γαλλίας. Περί τοῦ Βίου του διασώζονται ἐλάχιστες ἀξιόπιστες πληροφορίες. ᾿Εγεννήθηκε τυφλός καί ὅταν ὁ πατέρας του ἀπέθανε, μητέρα του ἀκολούθησε τό μοναχικό βίο. ῎Ετσι, ὁ ῞Οσιος ἀκολούθησε τόν ἐρημικό βίο κατά τό πρότυπο τοῦ ῾Αγίου Καδοκίου († 24 ᾿Ιανουαρίου), καί ἀφοῦ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς, ἐκοιμήθηκε με εἰρήνη, τό 575 μ.Χ.
῾Ο ῞Οσιος εὐλογήθηκε ἀπό τό Θεό μέ τό χάρισμα τῆς θεραπείας τῶν ἀσθενειῶν τῶν ὀφθαλμῶν.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Σάλβα, τοῦ ἐκ Γεωργίας.
 ῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Σάλβα καταγόταν ἀπό τήν πόλη ᾿Αχαλτσίχε τῆς Γεωργίας καί ἐμαρτύρησε τό 1227. Καταγόταν ἀπό πριγκιπική οἰκογένεια καί ἦταν στολισμένος ἀπό τόν Θεό μέ πολλές ἀρετές. ᾿Επί βασιλίσσης Θάμαρ τῆς Μεγάλης (1184-1212) διορίσθηκε στρατηγός καί κυβερνήτης τῆς ἐπαρχίας ᾿Αχαλτσίχε. ῾Η μεγάλη του ἀνδρεία τόν ὁδήγησε, σέ νίκη κατά τοῦ Σελτζούκου σουλτάνου Ρουκναλντίν, τό 1203, στήν περιοχή τοῦ Μπασιάνι, καί ἔτσι Γεωργία ἔζησε μέ ἀδιατάρακτη εἰρήνη πού διήρκεσε πολλά χρόνια.
῞Οταν βασίλισσα Θάμαρ ἀπέθανε, στό θρόνο ἀνέβηκε ὁ υἱός της Γεώργιος, πού ἔφυγε ἀπό τή ζωή πολύ νέος, μόλις 29 ἐτῶν, τό 1223. ᾿Επειδή τά παιδιά του ἦταν ἀνήλικα, τή διακυβέρνηση τοῦ βασιλείου ἀνέλαβε ἀδελφή του Ρουσουντάν260 († 1247), πού ἐστερεῖτο διοικητικῶν χαρισμάτων, μέ ἀποτέλεσμα τήν παρακμή τοῦ κράτους.
Οἱ Πέρσες ἄρχισαν νά λεηλατοῦν καί νά ἐρημώνουν τίς νοτιοανατολικές περιοχές τῆς ᾿Αρμενίας καί ὅταν τό κράτος ἄρχισε νά ἀπειλεῖται σοβαρά, τότε βασίλισσα Ρουσουντάν ἀπεφάσισε νά ἀποστείλει ἐναντίον τῶν εἰσβολέων στρατό. ῾Η μάχη ἔγινε στήν περιοχή Γάρνισι. Οἱ Γεωργιανοί ἔχασαν καί οἱ Πέρσες κατευθύνονταν πρός τή Γεωργία. ῾Ο Μάρτυς Σάλβα αἰχμαλωτίσθηκε. Οἱ Πέρσες τόν ἐπῆραν μαζί τους καί τιμώντας τον γιά τήν ἀνδρεία καί τήν καταγωγή του τοῦ παρεχώρησαν καί μία ἔπαυλη σέ ἕνα μικρό νησί, στήν πόλη ᾿Αρνταμπάνι, γιά νά ζήσει με ὅλες τίς ἀνέσεις. Μετά λίγο καιρό, ὁ σάχης Τζαλάλ ἀλ Ντίν Μπινγκμπούρνου261 ἐκάλεσε τόν Σάλβα καί τοῦ ἐζήτησε νά ἀλλαξοπιστήσει. ᾿Εκεῖνος ἔδωσε μέ πνευματική γενναιότητα μαρτυρία ὑπέρ Χριστοῦ. Τόν ἐβασάνισαν σκληρά καί τόν ἔκλεισαν μιθανή σέ ἕνα κελί, ὅπου παρέδωσε τήν ἁγιασμένη του ψυχή στόν Θεό, τό 1227.
 † Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων μῶν ᾿Ισαάκ, Κλήμεντος, Κυρίλλου, Νικήτα καί Νικηφόρου, τῶν ἐκ Ρωσίας.
Βλ. † 4 Μαΐου.
† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν ᾿Ανανίου, τοῦ εἰκονογράφου.
῾Ο ῞Οσιος ᾿Ανανίας ἐγεννήθηκε στή Ρωσία καί ἐκάρη μοναχός στή μονή τοῦ ῾Οσίου ᾿Αντωνίου τοῦ Ρωμαίου († 17 ᾿Ιανουαρίου) τοῦ Νόβγκοροντ. ῾Ο Θεός τόν ἐπροίκισε μέ τό χάρισμα τῆς εἰκονογραφίας, ἐργόχειρο πού ἔκανε γιά τή δόξα τοῦ Κυρίου. ῞Οσον ἀφορᾶ στή χρονολογία τῆς κοιμήσεώς του οἱ ἱστορικές πηγές δέν συμφωνοῦν μεταξύ τους. ῎Ετσι θεωρεῖται ὡς ἔτος τῆς κοιμήσεώς του τό 1521 ἤ τό 1561 ἤ τό 1581.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,
ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.
|
