19 Ιουνίου

† Μνήμη τοῦ ἁγίου ἀποστόλου ᾿Ιούδα.

῾Ο ᾿Απόστολος ᾿Ιούδας, ἕνας ἐκ τῶν 12 Μαθητῶν καί ᾿Αποστόλων τοῦ Κυρίου, ἦταν υἱός τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ μνήστορος ᾿Ιωσήφ ᾿Αλφαίου καί τῆς συγγενοῦς τῆς Θεοτόκου Μαρίας, ἀδελφός δέ τοῦ ἐπίσης ᾿Αποστόλου ᾿Ιακώβου τοῦ ἐπιλεγομένου ᾿Αδελφοθέου. Πρός διάκριση ἐκ τοῦ ᾿Ιούδα τοῦ ᾿Ισκαριώτου, στό μέν τό κατά Λουκᾶ Εὐαγγέλιο (6, 16) καί τίς Πράξεις τῶν ᾿Αποστόλων (1, 13) ἀποκαλεῖται ᾿Ιούδας ᾿Ιακώβου (ἀδελφός δηλαδή τοῦ ᾿Ιακώβου), στό δέ τό κατά Ματθαῖο (10, 3) καί Μάρκο (Γύ 18) ὀνομάζεται Θαδδαῖος268 ἤ Λεββαῖος269. ῾Ο συγγραφέας τῆς ᾿Επιστολῆς ᾿Ιούδα χαρακτηρίζεται σαφῶς «᾿Ιούδας... ἀδελφός δε ᾿Ιακώβου».

῾Η ζωή του κατά τήν ἐπί τῆς γῆς παρουσία τοῦ Κυρίου καί μέχρι τῆς Πεντηκοστῆς ἦταν ὅμοια μέ αὐτή τῶν λοιπῶν ᾿Αποστόλων. Μετά τήν Πεντηκοστή ὅμως, ὅταν χάρη τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος κατῆλθε ἐπί τῶν ᾿Αποστόλων, ὁ ᾿Ιούδας, ἀφοῦ γιά ἀρκετό χρονικό διάστημα παρέμεινε ἐργαζόμενος στά ῾Ιεροσόλυμα, κοπιῶν ὑπέρ τῆς ἐκεῖ ᾿Εκκλησίας, μετέβη ἀκολούθως στίς γειτονικές χῶρες, κηρύττων τό Εὐαγγέλιο στούς ἐν Σαμαρείᾳ καί Μεσοποταμίᾳ ὁμοεθνεῖς του. Στή συνέχεια, μετά τοῦ Σίμωνος τοῦ Ζηλωτοῦ ἀφίχθη στήν Περσία, στήν ῎Εδεσσα, ὅπου ἐθεράπευσε τόν ἐκ λέπρας πάσχοντα τοπάρχη ῎Αβγαρο, καί, τέλος, συνελήφθη στήν πόλη ᾿Αραράτ, ὅπου ἐκρεμάσθηκε καί ἐτελειώθηκε κτυπηθείς διά βελῶν270. Κατ ἄλλους βιογράφους, ὁ ᾿Ιούδας ἐμαρτύρησε στή Βηρυτό περί τό 80 μ.Χ., ἀφοῦ προηγουμένως ἐκήρυξε τό Εὐαγγέλιο στήν ᾿Ιουδαία, ᾿Αραβία καί Συρία. Τέλος, σύμφωνα μέ τίς Διαταγές τῶν ᾿Αποστόλων, ὁ ᾿Ιούδας ὑπῆρξε τρίτος ᾿Επίσκοπος ῾Ιεροσολύμων, μετά τόν ᾿Ιάκωβο καί Συμεών τοῦ Κλωπᾶ (7,46,1-2), τοῦτο δέ ἐπανέλαβε καί ὁ Γεώργιος Σύγγελος271.

῞Οσον ἀφορᾶ στό θέμα τῆς συγγραφῆς τῆς Καθολικῆς ᾿Επιστολῆς τοῦ ᾿Ιούδα, αὐτός χαρακτηρίζει ἑαυτόν «ὡς ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ δοῦλον, ἀδελφόν δέ ᾿Ιακώβου». Καί διά μέν τοῦ πρώτου χαρακτηρισμοῦ δηλώνει τήν ἀφοσίωσή του στόν ᾿Ιησοῦ Χριστό, διά δέ τοῦ δευτέρου δηλώνει ὅτι ἦταν ἀδελφός τοῦ γνωστοῦ σέ ὅλους ᾿Ιακώβου, ὁ ὁποῖος κατεῖχε γετική θέση στήν ᾿Αποστολική ᾿Εκκλησία272.

† Τῇ αὐτῆ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ζωσίμου.

῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Ζώσιμος καταγόταν ἀπό τήν ᾿Απολλωνιάδα τῆς Θράκης καί ἄθλησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Τραϊανοῦ (98-117 μ.Χ.) καί γεμόνος τῆς ἐν Πισιδίᾳ ᾿Αντιοχείας Δομετιανοῦ. ῾Υπηρετῶν στίς τάξεις τῶν ρωμαϊκῶν λεγεώνων καί δεχθείς τό Χριστιανισμό, ἀπέρριψε τόν ὁπλισμό του καί καταφυγών σέ Χριστιανική ἐκκλησία ἐβαπτίσθηκε. Καταγγέλθηκε γι᾿ αὐτό, συνελήφθη, ὁδηγήθηκε δέ ἐνώπιον τοῦ Δομετιανοῦ καί ἀφοῦ ὁμολόγησε μέ πνευματική ἀνδρεία τόν Χριστό, καταδικάσθηκε σέ θανάτωση μέ σκληρά βασανιστήρια. ῎Ετσι, τόν ἐκρέμασαν καί τοῦ κατεξέσχισαν τίς σάρκες, τόν ἅπλωσαν ἐπάνω σέ πυρακτωμένη σχάρα, τοῦ ἐφόρεσαν σιδερένια ὑποδήματα φέροντα ἐσωτερικῶς καρφιά καί τόν ὑποχρέωσαν νά τρέχει δεμένος ὄπισθεν πόλου, γιά νά μεταβεῖ στήν πόλη τῶν Κανανέων, ὅπου και ἀποκεφαλίσθηκε.

† Τῇ αὐτῆ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ᾿Ασυγκρίτου.

῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς ᾿Ασύγκριτος ἐτελειώθηκε μαρτυρικά διά μαχαίρας. ῾Η Σύναξή του ἐτελεῖτο στό Μαρτύριο τοῦ ῾Αγίου ᾿Ισιδώρου στήν ῾Αγία Εἰρήνη πού ἦταν κοντά στή θάλασσα273.

† Τῇ αὐτῆ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Γερβασίου καί Προτασίου, τῶν αὐταδέλφων, καί Οὐρσικίνου.

Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες Γερβάσιος καί Προτάσιος κατάγονταν ἀπό τό Μιλάνο τῆς ᾿Ιταλίας καί ἦταν πιθανῶς οἱ υἱοί τῶν ῾Αγίων Μαρτύρων Βιταλίου καί Βαλερίας († 29 ᾿Απριλίου).

῾Ο ῞Αγιος Βιτάλιος ἐνεθάρρυνε τόν ῞Αγιο Μάρτυρα Οὐρσικίνο, ὅταν αὐτός πρός στιγμήν ἐφοβήθηκε τό μαρτύριο.

Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες ἐμαρτύρησαν τό 62 μ.Χ. ἐπί αὐτοκράτορος Νέρωνος (54-68 μ.Χ.).

῾Ο ῞Οσιος καί Θεοφόρος Πατέρας μας Παΐσιος καταγόταν ἀπό τήν Αἴγυπτο, ἀπό γονεῖς εὔπορους, ἐνάρετους καί εὐσεβεῖς Χριστιανούς καί ἄκμασε κατά τό βύ ἥμισυ τοῦ 4ου αἰῶνος μ.Χ. Μετά τό θάνατο τοῦ πατρός του, νέος ἀκόμη στήν λικία, ὑπό θείου ζήλου κινούμενος, ἐγκατέλειψε τόν κόσμο καί κατέφυγε στήν ἔρημο, ὅπου ἔγινε μαθητής τοῦ περιώνυμου ἐρημίτου ἀσκητοῦ Παμβώ († 18 ᾿Ιουλίου), ὑπό τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ ὁποίου προέκοψε σέ ὅλες τίς ἀρετές καί τή βαθιά γνώση τῆς ῾Αγίας Γραφῆς. Μετά τό θάνατο τοῦ διδασκάλου του, ἐπιθυμῶν πλέον ἥσυχη καί ἐρημική ζωή, γιά αὐστηρότερη ἄσκηση, κατέφυγε στό ἐσωτερικό τῆς ἐρήμου, ὅπου ἐγνωρίσθηκε καί συνδέθηκε διά στενοτάτης φιλίας μετά τοῦ ἐπίσης μεγάλου ἀσκητοῦ ῾Οσίου Παύλου († 15 ᾿Ιανουαρίου). ῾Η φήμη τῆς ἁγιότητός του ἄρχισε ταχέως νά διαδίδεται, πολλοί δέ πιστοί προσέτρεχαν πρός αὐτόν, ἐξαιτοῦντες τήν εὐλογία καί τούς σοφούς παρηγορητικούς λόγους του. Γι᾿ αὐτό καί ὀνομάσθηκε Μέγας. Γέροντας πλέον, μετά ἀπό παρακλήσεις πολλῶν ἀδελφῶν, ἐγκατέλειψε τήν ἔρημο καί ἐγκατασταθείς πλησίον κατοικημένων τόπων ἐδίδασκε καί ἐνουθετοῦσε τά πρός αὐτόν προσερχόμενα πλήθη τῶν πιστῶν.

῾Ο ῞Οσιος Παΐσιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη σέ βαθύτατο γήρας καί ἐνταφιάσθηκε στήν ἔρημο. Μετά ὀλίγα ἔτη, τά ἱερά αὐτοῦ λείψανα, ἀνακομισθέντα, μετεφέρθησαν στήν Πισιδία καί κατετέθησαν στήν ἐκεῖ εὑρισκόμενη μονή.

Τό Βίο τοῦ ῾Οσίου Παϊσίου συνέγραψε ὁ συνασκητής του ῞Οσιος ᾿Ιωάννης ὁ Κολοβός († 9 Νοεμβρίου), τήν δέ ᾿Ακολουθία του ἐξεπόνησε ὁ Χριστοφόρος Προδρομίτης.

† Τῇ αὐτῆ μέρᾳ, ὁ ὅσιος πατήρ μῶν Ζήνων ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Εἶναι ἄγνωστος ὁ τόπος καταγωγῆς καί ὁ χρόνος δράσεως τοῦ ῾Οσίου Ζήνωνος. ᾿Εγκατέλειψε τήν κοσμική ζωή καί ἀσκήτεψε πλησίον ἐναρέτου καί σοφοῦ γέροντος, πού ὀνομαζόταν Σιλουανός. Διακρινόμενος γιά τήν ὑπερβολική του ὑπακοή, τή μεγάλη εὐσέβεια καί τήν ἀκτημοσύνη του, ἔτυχε παρά τοῦ Θεοῦ τῆς χάριτος τῆς θαυματουργίας, πολλούς πάσχοντες θεραπεύσας. ᾿Αφοῦ ἔζησε μέ ὁσιότητα καί εὐσέβεια, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη μετά ἀπό αὐστηρότατη ἄσκηση πού διήρκεσε 62 καί πλέον ἔτη.

† Τῇ αὐτῆ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Βαρλαάμ, τοῦ ἐκ Ρωσίας.

῾Ο ῞Οσιος Βαρλαάμ, κατά κόσμον Βασίλειος Στεπάνοβιτς Σβοεζεμσέβ, ἔζησε τό 15ο αἰώνα στήν περιοχή τοῦ Νόβγκοροντ τῆς Ρωσίας. Εὔπορος καί διακεκριμένος ἄνθρωπος, ἀγάπησε τήν περιοχή καί ἐφρόντισε γιά τήν ἀνάπτυξη τῆς γεωργίας καί τῆς ἁλιείας, γιά νά ζοῦν οἱ συμπατριῶτες του καλύτερα. ᾿Επέδειξε ἰδιαίτερη ἀγάπη καί στοργή πρός τούς φτωχούς καί τά ὀρφανά, καί καθημερινά προσευχόταν στόν Θεό νά διατηρήσει τή ζέση τῆς ἀγάπης του γιά τούς ἀνθρώπους καί ἰδιαίτερα τούς φτωχούς καί τούς πάσχοντες. ῾Η ἀγάπη του πρός τόν Κύριο καί ταπείνωσή του ὁδήγησε τά βήματά του στήν ἱερά κοινοβιακή μονή τοῦ ᾿Ιωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ, τοῦ Μαθητοῦ τῆς ἀγάπης, καί ἐκεῖ ἐκάρη μοναχός.

Μετά ἀπό θεοφιλή ἄσκηση στά ἔργα τῆς ἀγάπης καί προσευχή, παρέδωσε τήν ἁγία ψυχή του πρός τόν Κύριο, τό 1467.

῾Η κανονική διαδικασία τῆς ἁγιοποιήσεώς του ἔγινε, τό 1631, ἀπό τό Μητροπολίτη Νόβγκοροντ Κυπριανό.

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Παϊσίου, τοῦ ἐν τῇ μονῆ Χιλανδαρίου τοῦ ῎Αθῳ ἀσκήσαντος.

῾Ο ῞Οσιος Παΐσιος ὁ Χιλανδαρινός ἐγεννήθηκε στήν πόλη Μπάνσκο τῆς Βουλγαρίας, τήν περιοχή τοῦ Σαμοκόβου, περί τό 1722. Νέος ἦλθε στή μονή Χιλανδαρίου τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους καί ἐμόνασε πλησίον τοῦ μεγαλυτέρου ἀδελφοῦ του γουμένου Λαυρεντίου.

Συνέβαλε τά μέγιστα στήν ἀφύπνιση τοῦ ἐθνικοῦ αἰσθήματος τῶν Βουλγάρων καί στή διαμόρφωση τῆς ἐθνικῆς τους συνειδήσεως. ᾿Εταξίδευσε στή Μόσχα γιά νά αὐξήσει τίς γνώσεις του καί νά ἀναζητήσει σχετική βιβλιογραφία, καί κυρίως ἔργα περί τῆς ἱστορίας τῶν σλαβικῶν λαῶν, πρωτότυπων ἤ μεταφρασμένων στή ρωσική, ἀπό τά ὁποῖα ἔλαβε ἀφορμές καί στοιχεῖα γιά μιά δική του σύνθεση, πού κατέγραψε σέ ἕνα ἔργο μέ μικρή ἱστορική ἀξία.

Δυστυχῶς δέν γνωρίζουμε τήν μερομηνία τῆς εἰρηνικῆς κοιμήσεώς του καί γιά τό λόγο αὐτό ἑορτάζεται τήν ἴδια μέρα μέ τό συνώνυμό του ῞Οσιο Παΐσιο τόν Μέγα.

῾Η κανονική ἀναγνώριση τῆς ἁγιότητός του ἔγινε ἀπό τήν ῾Ιερά Σύνοδο τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Βουλγαρίας274.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,

ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.